1455, Λες ο Παρθενών, αιτία νάναι των παθών... όπως γράφει ο Νίτσε ?




1455 Ρώμη

                                     Ο Πάπας Κάλλιστος ο Γ' το παλεύει            
                                     και συνεχώς ζητά ή κελεύει,
                                     τους άρχοντες ανά την Ευρώπη
                                     να αρματωθούνε και κατόπι,
                                     την Πόλη* να πάν' να λευτερώσουν                  *Κωνσταντινούπολη
                                     και τους Οθωμανούς να διώξουν....

Οι άρχοντες αδιαφορούν
κι οι βασιλιάδες δυσφορούν,
κυρίως ο Γάλλος Κάρολος ο έβδομος,
μα κι ούτε άλλος υπήρχε ένθερμος,
του Πάπα υποστηρικτής...

Εξάλλου αντιπαθείς,
ήμασταν πάντοτε στη Δύση.
Μελλοντικά ο Νίτσε θα εξηγήσει
τους Έλληνες γιατί μισούν,
και γράφει: 
                   ''...τους Έλληνες θα βρουν''
           μπροστά τους...
                         μ' ότι και αν καταπιαστούν
          με ότι νέο αυτοί σκεφτούν...
          κι ανακαλύπτουν με οργή,
          πως ''άλλος'' παλιά τόχε σκεφτεί,
          σε μιά αρχαία..
                                 μιά άλλη'' εποχή
          εκείνη των επτά σοφών...
          εκείνη των προσωκρατικών".
          
          Ακρόπολης και Παρθενών
          κι η γνώση των σοφών,                 
          η αιτία όλων των παθών,
          των έρμων απογόνων
          δια μέσου των αιώνων''.

Τον φιλόσοφο τον Γερμανό*                *Νίτσε
θα επιβεβαιώσω εδώ
μ' ένα-δυό παραδείγματα.

Χωρίς επιχειρήματα
με φαντασίες και μυθεύματα,
γεμίσανε με ψέματα
και φτιάξαν ''ιστορία'', 
                     με κάλπικους,
και λίαν αξιοκατάκριτους,
ψεύτικους, αχυρανθρώπους,
με καταπτύστους τρόπους
τους Έλληνες να αμφισβητήσουν,
σαν νάθελαν τελείως να ''σβήσουν.    


Μα ήταν πολύ η ''ανηφόρα'',
και τελικώς... βγήκαν στη φόρα !


Όλα γνωστά γίνανε τώρα,
ρεζίλι γίνονται στα φόρα...
και δυό αναφέρω για την ώρα...


1.
         Πάμε λοιπόν ευθύς στο πρώτο
         "για την Ελλάδα ρε γαμώτο"

          Α
λλιώς αυτή να ονομαστεί*            * ἐπινοήθηκε τὸ ὄνομα Βυζάντιο καὶ «Βυζαντινός 
          για αιώνες είχανε βαλθεί
          καλά και ντε οι Δυτικοί,
          η Αυτοκρατορία η Ανατολική,    
          η Ελληνόφωνη, η Ρωμαϊκή.           
         
          Πολύ ενοχλούσε δηλαδή,
          το δείγμα αυτό πολιτισμού,
          του Ελληνο-Ρωμαικού*,                       *
οὔτε ἀμιγῶς ῥωμαϊκή, οὔτε ἀμιγῶς ἑλληνική.  
          το επίτευγμα του Ελληνισμού
          κι η υπεροχή, του "γλωσσικού",
          καθώς, μιλούσαν Ελληνικά,
          στου κράτους την κάθε γωνιά ?        



''Όλο και κάποιο τρόπο θάβρω,
να κάνω τ' άσπρο, μαύρο'',
σκεπτόταν ο επικεφαλής, 
που ''δι'αυστηρής του εντολής',               
ο εκάστοτε διαστρευλωτής,
με κείμενο πλαστής γραφής,
τάχα μου ιστορικής,
θα παρουσιάζει παραμύθια
και μασκαρεμένη αλήθεια,
έτσι όπως βλέπεις στην τιβί
στη σημερινή την εποχή.

Με εμμονή το πάλευε για χρόνια,
στις ρούγες έβγαινε ''για ψώνια'',
στις αγορές ψεμάτων,
και θαύμα των θαυμάτων,
τον δέκατο έκτο τον αιώνα
το παίζει γράμματα - κορώνα....

Ο Ιερώνυμος Βολφ* τον εβολεύει,
που στο βιβλίο του* ψαρεύει,                             *Corpus Historiae byzantinae
μιά βολική ονομασία
(ίσως και κατά παραγγελία)
τη λέξη "Βυζαντινή"...
                          κι η αυτοκρατορία,
λες από εξωκοσμική μαγεία,
μετονομάζεται εν μία νυκτί....

Για κάποιους η υπόθεση μένει ανοικτή,
η βάπτιση αυτή η μουλωχτή...
και ενώ δεν είχα ιδέα γι αυτά
με έκπληξη κάποια βραδιά,
άκουσα απ' τον Γιανναρά*,                 *''Η Ῥώμη, ἀκολουθώντας τὸ ὅραμα τοῦ Ἀλεξάνδρου''
απ' τον σεμνό, σοφό καθηγητή,    
που τ' αποκάλυπτε απ' τη τιβή,                  
και απορούσε δηλαδή,
πώς έγινε αποδεκτή
λαθροχειρία σαν κι αυτή.                      

Κατοχυρώθηκε,
                         λες κι 'ταν προσταγή
από μια άγνωστη πηγή !

2.
          Πάμε τώρα στο δεύτερο
           μετά τον Βολφ, τον έτερο,
           που πρωταγωνιστεί
           στη Δυτική σκηνή,
           για να παραπληροφορηθεί
           ο κόσμος και μη μαθευτεί,
           αντιγραφείς πως είν' αυτοί.           

           Μ' αυτόν τον πρωταγωνιστή,
           τον μακρυχέρη ερευνητή,
           πούχε καπηλευτεί,
           ''άλλων'' τη γνώση με σπουδή,
            στήσαν αυτή τη μηχανή.

Ο Κοπέρνικος* θα προβληθεί          *έξη βιβλία για τις «Περιστροφές των Ουρανίων Σφαιρών»
σαν ιδιοφυία μοναδική.                     «De Revolutionibus Orbium Coelestium Libri VI»
Βάλανε κάτω απ' το χαλί
όσα αρχαίοι είχαν πει*                      *Πυθαγόρας, Αριστοτέλης, Αρχιμήδης, Κλεομήδης, Πτολεμαίος
ότι... ''κινείται κι ειν' στρογγυλή''
η σφαίρα που ο κόσμος ζει.

Σκοπίμως κατεγράφη αστρονόμος 
ο ιερωμένος νομικός, κι ο μόνος
τομέας πού χε αυτός σπουδάσει                 
ήταν ιατρική...
                 κάτι επεισόδια έχουμε χάσει...

Μες το διαδίκτυο αν κάποιος μπει,
με μία έρευνα απλή,
ο κάλπικος θα ξεγυμνωθεί.

Σελήνη κι ήλιος, σφαιροειδή
ότι είναι σώματα, το είχε πει
ο Αριστοτέλης*, και στη γραφή                        *"Περί Ουρανού"                                  
του Λαερτίου Διογένους,                                          
(σοφού εκ του δικού μας γένους),
Στο σωζόμενο απόσπασμα του χειρογράφου
της πραγματείας φαίνεται διαγραμμένη η
παράγραφος που αναφέρεται στην
πραγματεία του Αρίσταρχου.
του βιβλίου του, ''Πυθαγόρας''... 
                           διαβάζουμε ευκρινώς,
πως για σφαίρα μίλαγε κι αυτός...
Όμως και τούτον να απαξιώσουν
βαλθήκανε -που να μην σώσουν-
κι είπαν πως ήταν αλλοδαπός,
ο Σάμιος τούτος ο Γραικός... 


Τους μελετάει  ο Κοπέρνικος... 
                                                      με σπουδή.
και αντιγράφει Αρίσταρχο και Θαλή.

Για νάμαι δίκαιος και ακριβής
του Πτολεμαίου αντιληφθείς
τον ''γεωμετρικό μηχανισμό'',
εισάγει αυτόν στο ''ηλιοκεντρικό
σύστημα'' του Αριστάρχου.


''Τι πάθαμε...'' είπανε ''άχου...'' 
οι παραπληροφορητές
και σκίσαν καλσόν...

                           μα και στολές. 

Για κόψτε τη πλάκα... ''αντιγραφείς''
παραγενίκατε αναιδείς.


Του Κοπερνίκου επιστολή,
οι Μπαρνέτ και Χηθ*, οι ιστορικοί,  
βρήκαν που έστειλε στο Πάπα
και ομολογούσε ότι μονάχα
από αρχαίους πούχε αντιγράψει,
ήτανε όλα όσα είχε γράψει. 
___________________________


1455 Πορτογαλία



             Ο Πάπας Νικόλαος ο πέμπτος          
             έστειλε εγκύκλιο* φέτος                      *Romanus Pontifex
             πως η σκλαβιά στην Αφρική
             εγκρίνεται.... κι επικροτεί....

             "...Όπου υπάρχουν Πορτογάλοι,
             να σκλαβωθούνε όλοι οι άλλοι,
             αφού δεν είναι Χριστιανοί !"

Για παραλήπτη η εντολή
τον βασιλιά είχε...
τον τέταρτο ή πέμπτο Αφόνσο,
τον Πορτογάλο...
                                  Ωστόσο,
θα πρέπει και να πω
μετά πολύ πολύ καιρό
το χίλια πεντακόσια τριάντα επτά,
ένα αιώνα σχεδόν μετά,
ο Πάπας Παύλος ο τρίτος
ήταν αυτός που απολύτως
απαγορεύει με εντολή*,                           *Sublimus Dei
κάποιος να σκλαβωθεί,
ολούθε και στην Αφρική.
______________________


  1455 Αλβανία



         Ως αρχηγός, όλων των αλβανικών φυλών
                 σε μία περίοδο είκοσι δύο ετών*,                                  *1444 - 1466
                 ματαίωσε των Τούρκων όλες τις βουλές
                 και δέκα τρεις απέκρουσε εισβολές.

                 Στην Αλβανία εδάφη πάτρια
                 ελευθερώνει...
                                  μα, στην Αντιπάτρεια*             *Αρχαία ελληνική πόλη στη νότια Ιλλυρία
                 όσο και αν παλεύει,
                                           θα αποτύχει,
                 ο ατρόμητος Γκιέργκι* να απωθήσει      *Γιώργος Καστριώτης 
                 τους άγριους Οθωμανούς.

Στους θρύλους τους πολεμικούς,
έχει συχνά αναφερθεί,
το όνομα του ελευθερωτή,
του Γκιέργκι Καστριότι,
άλλως Σκερντέμπεη* του πατριώτη..               *από το Ισκεντέρ, όπως τον Μ. Αλέξανδρο
_________________________


  1455 Γαλλία



Ήταν μόλις 19 ετών.... Ζήτησε να σηκώσουν τον Σταυρό για
να μπορεί να τον δει μέσα από τις φλόγες, τότε ένας Άγγλος
στρατιώτης φώναξε «κάψαμε μια Αγία, είμαστε χαμένοι».

Εκκλησιαστικό δικαστήριο,
                                      εικοσιπέντε χρόνια μετά,
με δικαιοσύνη (!) τούτη τη φορά,
σε αναψηλάφηση της δίκης της προβαίνει,
να δικαιώσει μιαν Αγία, την άδικοχαμένη,
την βασανισμένη και στην πυρά καμμένη,
την Ζαν ντ´Αρκ που πάλεψε... 
                                                     ελευθερία
νάχει η Αγγλοκρατούμενη Γαλλία...
                          ________



Στις 17 Ιουλίου του 1429,
τον Κάρολο Α' όταν τον 'στέφαν βασιλιά
πλάι του αντί της σιδηρόφρακτης φρουράς,
στεκόταν, σαν ορισμός παληκαριάς,
η δεκαοχτάχρονη Ιωάννα της Λωραίνης.


Υπό την ηγεσία της
                             "Μικρής Ευλογημένης''
 οι Καθολικοί Γερμανογενείς,
 τους Προτεστάντες, μεθ' ορμής
 τσακίσανε τους συγγενείς,
 τους Άγγλους μισο-γερμανογενείς..

Δίκαια ίσως να πεις,
είν' μεθυσμένος ο ποιητής,
αφού..
           οι Αγγλογάλλοι ήταν αυτοί,
στον πόλεμο τον εκατονταετή,
που είχαν τότε εμπλακεί...
πώς γίναν τώρα Γερμανοί ?


Στην ιστορία αν χωθείς,
με ευκολία κει θα βρείς,
πως της Ευρώπης της μισής,
είναι γερμανογενείς
οι κάτοικοί της, κι είν'οι εξής :

Οι Βίκινγκς, οι Σκανδιναυοί,
οι Λουξεμβούργιοι, οι Ολλανδοί,
οι Αγγλοσάξωνες, οι Λομβαρδοί,
οι Φράγκοι και οι Φλαμανδοί,
αλλά κι οι Ισπανοί,
ότι είναι Βησιγότθοι
πιστεύουν όλοι..
                           ή καμπόσοι.

            Άλλο οι Γερμανικοί λαοί...
            και άλλο βέβαια οι Γερμανοί.

            Γερμανικούς λαούς, οι εθνολόγοι ονομάζουν,
            όσους, τους Ρωμαίους ρημάζουν
            μπαίνοντας στην αυτοκρατορία
            από τη σημερνή τη Γερμανία
            και μένουν στα Ρωμαϊκά εδάφη,
            φέρνοντας θάνατο και δάκρυ.

            Στη Γερμανία οι λοιποί
            που δεν εφύγαν από κει,
            λέγονται Τεύτονες* κι είν' οι σημερνοί                *Deutsche (Ντόιτσε)    
            που ξέρουμε εμείς, οι Γερμανοί)..  
* Στα Γερμανικά οι Τεύτονες ονομάζονται Deutsche 
(Ντόιτσε), και η χώρα τους Deutchland (Ντόιτσλαντ). 
 Το όνομα είναι λατινογενές και παράγεται από το Deus 
(Θεός). Το Ελληνικό όνομα Τεύτονες, είναι παραφθορά 
του Teutsche, μιας παλιότερης γραφής του Deutsche....
Βασίλη Ραφαηλίδη,  ''Λαοί της Ευρώπης''     
______________________________________



   1455 Αγγλία




Τριαντάφυλλα έχουν επάνω τους βαμμένα,
Οίκος των Λάνκαστερ   
οι θυρεοί  πούχουν τα δύο σόγια, τα ευνοημένα,
στο σύστημα του φεουδαρχισμού,
του προγονικού τους διοικητικού αυταρχισμού,
που όλο σβήνει και όλο εμφανίζεται...
αλλάζει φάτσα, κι αλλιώς ξαναβαπτίζεται !

Δεν είχαν άγχος πως θα φάν,
                           [ή πως θα δώσουν νοίκι,
οι δυό λοιπόν μεγάλοι τούτοι οίκοι,
και στου πολέμου επιδοθήκανε το σπορ..

Βίκινγκς αν ήτανε, τέκνα του Θορ,*            *Θεός των βόρειων
Κέλτες, ή Σάξωνες... 
                             [δεν το γνωρίζω,
Οίκος των Γιορκ
μόνο απ' τα ρόδα τους, αυτούς τους ξεχωρίζω...

Ο πόλεμος λοιπόν των Ρόδων,
έγινε, εξ αιτίας των αδιεξόδων

που δημιουργήθηκαν στην Αγγλία,
για τη ''διαδοχή'' στη βασιλεία.

Ανυποχώρητοι κι δυό,
                            ξεκίνησαν έναν εμφύλιο
που γνωστός θα γίνει ανά την υφήλιο.

Μέχρις εξόντωσης του αντιπάλου, 
                                            [θα είναι ο καυγάς 
και θα αρπάξει ο πλέον τσαμπουκάς,
τον θρόνο της γηραιάς Αλβιώνος
και όπως πάντα, ο λαός, ήταν ο μόνος
πούχε πληρώσει τα σπασμένα των εστεμμένων,
γιατί αυτή η στρατιά των πεινασμένων,
σκοτώνονταν χάριν των ευγενών,
                                                     [των βολεμένων.

 Ο πόλεμος αυτός, για τους χορτάτους,
                             [ήτανε σημασίας μείζονος,
αιματηρός μακρύς κι επίμονος,
μα σημασίας όντως ήσσονος,
για όλων των φέουδων την πλέμπα,
                                          [τον δύστυχο λαό.

                 Μήπως δεν τάδαμε αυτά και δω,  
                 να πολεμάει ο μισός φτωχός λαός             
                                                [με τον υπόλοιπο μισό,
                 και να σκοτώνεται ο φτωχός αριστερός 
                                                  [με τον φτωχό δεξιό ?

                 Τον Καστοριάδη θα θυμηθώ,
                 που έλεγε, πως απ' τον Πελοποννησιακό 
                 τον πόλεμο, 
                              [και για αιώνες πια μετά 
                 η φαγωμάρα μας καλά κρατά.
                   

Ο πόλεμος λοιπόν των Ρόδων,
έγινε όταν, 
                     [προ αδιεξόδων
βρέθηκαν στην Αγγλία,
για διαδοχή στη βασιλεία

και μπήκανε σ' έναν εμφύλιο,
γνωστό ανά την υφήλιο,
εκεί, στα όρια των δύο περιόδων
                                [Μπλακ 'Ειτζες* και Ρενεσάνς*,            * Μεσαίωνας *Αναγέννηση
που με μάχες φονικές, ματοκυλίστηκε η χώρα, 
                                 [όπως εκείνη του Σεντ Ολμπάνς*...      *Saint Albans
          _______________


Κι από τον Πόλεμο των Ρόδων, 
στο Όνομα του Ρόδου....   
Σαν υστερόγραφο... 
                        ["Το όνομα του Ρόδου"
σ' υπαίθριο σινεμά, επί παρόδου
είδα...  κατακαλόκαιρο,
κι ο ήρωας στο έργο, 
                      [που υποδυόταν τον καλόγερο,
ήτανε, ο σ' όλους μας γνωστός
μηδέ μηδέν επτά, 
                     [ο πράκτορας, ο Τζεημς-μποντικός.*         *Sean Connery

Τη ταινία ανέσυρα τώρα απ' τη μνήμη,
απ' την εκδοτική του Έκο επιτυχία εκείνη.

Το θέμα βεβαίως του βιβλίου αγνοούσα
                                          [και θα παραδεχτώ
ότι απ' τον τίτλο και μόνο στη μαρκίζα 
                                   [παρασύρθηκα τότε να μπω,
νομίζοντας ότι το βιβλίο ήταν βασισμένο
σε κείνο το πόλεμο των Ρόδων 
                                         τον πολυσυζητημένο. 
            
Είναι εμφανές πως δεν ανήκω στον κύκλο,
                                                [των ''Χαμένων ποιητών''
αλλά σ' αυτόν, των άσχετων ημιμαθών τινών !


ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ:

1455, ΡΩΜΗ

* Κάλλιστος Γ΄, 1455 Ρώμη Ο Ισπανός Αλφόνσος δε Μπόρχα διαδέχεται τον Νικόλαο Ε΄ ως ο 209ος Πάπας με το όνομα Κάλλιστος Γ΄ (Papa Callisto III, 1378 – 1458), γεννημένος ως Αλφόνσος Βοργίας, ήταν Πάπας από τις 8 Απριλίου 1455 έως το θάνατο του 6 Αυγούστου 1458.

Η σύγκληση μιας σταυροφορίας εναντίον των Τούρκων, είναι το μεγάλο αντικείμενο της πολιτικής του (σε αντίθεση με τον προκάτοχο του Νικόλαο τον Ε'), οι οποίοι είχαν καταλάβει την Κωνσταντινούπολη το 1453, αλλά η αδιάφορη στάση των Χριστιανών  πριγκίπων και ευγενών και κυρίως η αρνητική στάση του βασιλέως της Γαλλίας Καρόλου Ζ' , βάζουν φρένο στα σχέδιά του.

Με την παπική βούλα ''Inter Caetera'',  δίνει σιωπηρή συγκατάθεση του στους Πορτογάλους στη δουλεία των απίστων... ''Η υποδούλωση των Αφρικανών δεν ήταν αντιφατική με το λόγο του Θεού ούτε με τις διδασκαλίες της ίδιας της εκκλησίας, και μάλιστα χωρίς το φόβο τιμωρίας''. 
Αυτό όμως ερχόταν σε πλήρη αντίθεση με τη θέση του Πάπα Ευγένιου Δ', ο οποίος στη βούλα "Sicut Dudum" του 1435 έλεγε πως οι άπιστοι μολαταύτα και αυτοί έχουν δημιουργηθεί κατ' εικόνα και καθ' ομοίωσιν του Θεού, κι έτσι έχουν δίκαιες ψυχές.

*Οι κληρονόμοι της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, Οι κάτοικοι του Βυζαντίου χρησιμοποιούσαν για τον εαυτό τους, το κράτος καί την ιστορία τους τον όρο "Ρωμαίος". 
Τιμούσαν μέ αυτό τόν τρόπο τούς ιδρυτές του κράτους τους, αλλά ταυτόχρονα εξασφάλιζαν μία άτυπη υπεροχή έναντι των υπολοίπων ευρωπαϊκών βασιλείων, τά οποία όφειλαν σεβασμό στούς κληρονόμους της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας.

 Οι Λατίνοι, αντίθετα, τούς πολίτες του Βυζαντίου τούς ονόμαζαν "Γραικούς" (Graeci) καί τό κράτος τους «Βασίλειο των Γραικών» (Regnum Graecorum). Αντίστοιχα, όταν ιδρύονταν ένα ισχυρό δυτικό κράτος, όπως αυτό του Οθωνα του Α' (962), αυτό τό ονόμαζαν «Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία», γιά νά έχει εξασφαλισμένη, μέ αυτόν τόν τρόπο, τήν πρωτοκαθεδρία ανάμεσα στά υπόλοιπα χριστιανικά βασίλεια. 

Με μια ελεύθερη οπτική, απαλλαγμένη από φυλετικούς δογματισμούς και υπεροψίες, θα διαπιστώσουμε ότι το ελληνικό έθνος ως παλαιότερο έφερε έντονα τα σημάδια της προηγούμενης φυλετικής οργάνωσης και δεν ήταν το κατάλληλο όργανο για τη διαμόρφωση ενός σταθερού οικουμενικού κράτους. Αντίθετα όμως παρέμενε μια πολιτιστική υπερδύναμη. Η ιστορία είναι πασίγνωστη, αν και πολλοί προσπάθησαν για το αντίθετο, οι Ρωμαίοι κατώτεροι πολιτιστικά, υποχρεώθηκαν να εξελληνιστούν σε μεγάλη έκταση. [βλέπε σχετικό κείμενο από το βιβλίο του Δ. Βελισαρόπουλου, με αποσπάσματα επιστολών του Κικέρωνα, ''Ρωμαίοι και Έλληνες''] 

* Ο Πωλ Βέιν, ένας μεγάλος Γάλλος ιστορικός της αρχαίας Ρώμης, μας βεβαιώνει ότι η Ρωμαϊκή αυτοκρατορία ήταν μια διπλή αυτοκρατορία κατά το ανάλογο της αυστροουγγρικής, η Ελληνο-ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, και οι ρόλοι ήταν μοιρασμένοι ως εξής: Οι Ρωμαίοι κατείχαν την πολιτική και στρατιωτική εξουσία και οι Έλληνες την πολιτισμική και διανοητική.

Αυτός ο καταμερισμός όχι μόνο δεν ήρε τον ανταγωνισμό μεταξύ Ελλήνων και Λατίνων αλλά τον αναπαρήγαγε. Οι Ρωμαίοι κρατώντας ζηλότυπα την πολιτική εξουσία στα χέρια τους, δεν επέτρεπαν την πρόσβαση των Ελλήνων σ αυτήν και οι Έλληνες από την πλευρά τους διατηρώντας την πολιτιστική ηγεμονία, αρνούνταν να ταυτιστούν με τους Ρωμαίους. 
Για πέντε ολόκληρους αιώνες, μας λέει ο Βέιν, θα συνεχίσουν να διεκδικούν την ελληνική ταυτότητα και την ιδιαιτερότητά τους έναντι των Ρωμαίων.

* Ο M. Jones στο έργο του: «The Greek city from Alexander to Justinian» γράφει: «Το 395, η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία διηρέθη και τυπικώς σε Δυτικό και Ανατολικό τμήμα. Οι Ρωμαίοι είχαν εποικίσει πολλές επαρχίες του Ανατολικού τμήματος, και είχαν δημιουργήσει civitates ή coloniae ή municipia, αλλά δεν είχαν κατορθώσει να εκτοπίσουν τους Έλληνες. Έτσι και μετά τον τυπικό διαχωρισμό, οι Έλληνες επικρατούσαν στις περισσότερες επαρχίες του Ανατολικού τμήματος, ιδιαιτέρως στις περιοχές που ωμιλείτο η Ελληνική γλώσσα και ίσχυεν η Ελληνική Παιδεία. Αντιθέτως, το Ρωμαϊκό στοιχείο εξηφανίσθη από τις επαρχίες αυτές, συνεπεία της πολιτιστικής υπεροχής των Ελλήνων.» 

* Ο όρος "βυζαντινός" εισήχθη από τόν Ιερώνυμο Βολφ, για περιγράψει την ''Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία''. Όταν αυτήν την αυτοκρατορία ο Βασίλειος  Β' ο Μακεδών, την κληρονομεί στούς απογόνους του είναι αντάξια του Μεγάλου Αλεξάνδρου.  


Το μεγαλύτερο κράτος του τότε γνωστού κόσμου καί οι επαρχίες της εκτείνονταν από τήν Καππαδοκία καί τον Πόντο, μέχρι τή Σικελία καί τήν Απουλία καί από τήν Κύπρο καί τήν Κρήτη μέχρι τή Μακεδονία καί τήν Κριμαία. 

Χρόνια αργότερα και αφού η αυτοκρατορία, έχει καταληφθεί σιγά σιγά πιά και προκειμένου να οικειοποιηθούν και να αυτοχρησθούν συνεχιστές της Ρωμαϊκής Αίγλης, με τη βοήθεια του  Γερμανού  Ουμανιστή και φιλόλογου Ιερώνυμου Βολφ  (Hieronymus Wolf, 1516 - 1580) ''ιδρύεται'' η Βυζαντινή Αυτοκρατορία τό 1562, με το "Corpus Historiae byzantinae".

Μέχρι την εποχή του Βολφ, δεν υπήρχε διάκριση μεταξύ αρχαίων και μεσαιωνικών ελληνικών έργων, και μάλιστα τα δεύτερα συνεχώς επισκιάζονταν από το γενικότερο ενδιαφέρον για τoυς κλασικούς συγγραφείς. 

Ο Βολφ από παιδί αρχίζει να μεταφράζει τα έργα αρχαίων Ελλήνων στα λατινικά και συνοδεύει τις μεταφράσεις του με πλήθος υποσημειώσεων, επεξηγήσεων και σχολίων. Το 1548 και 1549 δημοσιεύονται σπουδαία έργα του Ισοκράτη και του Δημοσθένη σε μετάφραση του Βολφ. Ακολούθησαν πολλά έργα Ρωμαίων, και περισσότερα έργα λογίων του Βυζαντίου, πολλά από τα οποία διασώθηκαν χάρη στην εργασία του.

Επικεντρώνεται κυρίως στην ελληνική ιστορία αλλά το Corpus Historiae Byzantinae, αποτελεί περισσότερο μια συλλογή από βυζαντινές πηγές 34 τόμων, με παράλληλο ελληνικό κείμενο και λατινική μετάφραση. Αυτή η έκδοση παγίωσε και καθιέρωσε τον όρο “βυζαντινή” για τις σχετικές ιστορικές μελέτες.. Ο αντίκτυπος του έργου του μακροπρόθεσμα υπήρξε τεράστιος διότι θα θέσει τις βάσεις για τις επερχόμενες μελέτες της μεσαιωνικής ελληνικής ιστορίας.

Στις αρχές του 17ου αιώνα, ο βασιλιάς Λουδοβίκος ΙΔ 'της Γαλλίας ζήτησε τη συνάθροιση όλων των βυζαντινών έργων και κάλεσε πολλούς γνωστούς επιστήμονες από όλο τον κόσμο για να συμμετάσχουν στην προσπάθεια αυτή. 
Αργότερα το 1680 ο Δουκάγκιος (Κάρολος du Cange) τιτλοφόρησε το έργο του, στο οποίο διαπραγματευόταν την ιστορία του κράτους της Κωνσταντινούπολης, «Historia Byzantina». 
Η βυζαντινή ιστορία είχε βρει πια τη θέση της στην επίσημη επιστημονική ορολογία. Από τότε ο επιστημονικός κόσμος άρχισε σιγά-σιγά να χρησιμοποιεί τα ονόματα «Βυζαντινή Αυτοκρατορία» καί«Βυζαντινοί» για να δηλώσει την αυτοκρατορία της Κωνσταντινούπολης (;) καί τους κατοίκους που ζούσαν μέσα στα όριά της. 

Κόντρα σε μια πραγματικότητα εκείνης της εποχής, αφού αγνόησαν τους Έλληνες που ονομάζουν τούς εαυτούς τους «Ρωμιούς» καί τό καταλυθέν κράτος τους «Ρωμανία», όντας ραγιάδες των Οθωμανών, ενώ πάντα νοσταλγούν καί τραγουδούν μέ μελαγχολία τήν πρωτεύουσά τους τήν Κωνσταντινούπολη, τήν «Πόλη» τους τήν αγαπημένη. 


* Ὅταν ἡ Ῥώμη ἀκολουθώντας τὸ ὅραμα τοῦ Ἀλεξάνδρου, αναφέρει ο καθηγητής Χ. Γιανναράς θὰ ἑνοποιήσει μὲ τὶς δικές της κατακτήσεις καὶ κάτω ἀπὸ τὸ δικό της διοικητικὸ σύστημα ἕνα μεγάλο μέρος τῶν ἐξελληνισμένων ἀπὸ τὸν Ἀλέξανδρο περιοχῶν, τὸ κοινὸ καὶ συνεκτικὸ στοιχεῖο τῆς αὐτοκρατορίας της θὰ παραμείνει ὁ ἑλληνικὸς πολιτισμός. 

Ἀπὸ τὸν 2ο κιόλας π.Χ. αἰώνα, ἡ ἴδια λατινικὴ ἀριστοκρατία τῆς Ῥώμης προτιμάει στὶς κοινωνικὲς ἀναστροφὲς τὴ χρήση τῆς ἐλληνικῆς γλώσσας, καὶ ὅταν τὸν 1ο μ.Χ. αἰώνα ὁ Παῦλος καὶ πάλι γράφει τὴν ἐπιστολή του πρὸς Ρωμαίους, δὲν διανοεῖται νὰ χρησιμοποιήσει τὰ λατινικά. 
Δυόμισι αἰῶνες ἀργότερα, ἡ πολιτικὴ καὶ στρατιωτικὴ ἰδιοφυΐα τοῦ Διοκλητιανοῦ θὰ διακρίνει ὅτι τὸ κέντρο τῶν ἱστορικῶν ἐξελίξεων ἔχει ὁριστικὰ μετατεθεῖ στὴν ἑλληνικὴ Ἀνατολή, γι' αὐτὸ καὶ θὰ περάσει τὸ μεγαλύτερο μέρος τῆς βασιλείας του στὴν Νικομήδεια. 

Ἔτσι ἔχει προετοιμασθεῖ καὶ τὸ τολμηρὸ ἐγχείρημα τοῦ Μεγάλου Κωνσταντίνου νὰ μεταθέσει τὸ κέντρο τῆς αὐτοκρατορίας σὲ μιὰ καινούργια ἑλληνικὴ πρωτεύουσα, τὴ Νέα Ῥώμη, ποὺ ὁ λαὸς θὰ τὴν ἀποκαλέσει Κωνσταντινούπολη.
Μὲ κέντρο πιὰ τὴν Νέα Ῥώμη, ἡ Ῥωμαϊκὴ Αὐτοκρατορία θὰ διανύσει μία θαυμαστὴ σὲ κάθε φάση τῆς ἱστορικὴ διαδρομὴ ὁλόκληρης χιλιετηρίδας. Σίγουρα, ἡ πολιτισμική της ταυτότητα δὲν εἶναι οὔτε ἀμιγῶς ῥωμαϊκή, οὔτε ἀμιγῶς ἑλληνική. 

Μετὰ τὸν 6ο αἰώνα θὰ εἶναι καὶ ἐπίσημα μία ἑλληνόφωνη αὐτοκρατορία, καὶ μετὰ τὸν 10ο αἰώνα θὰ υἱοθετήσει καὶ τοὺς ὅρους Ἕλληνας καὶ ἑλληνικός, φορτισμένους πιὰ μὲ ἀξιολογικὸ περιεχόμενο, γιὰ νὰ ἀντιπαρατάξει τὴ δίκη τῆς πολιτισμικὴ ταυτότητα στὸν καινούργιο πολιτισμὸ ποὺ γεννιέται στὴν κατακτημένη ἀπὸ βάρβαρα φύλα καὶ φυλὲς Δύση.
Αὐτοὶ οἱ καινούργιοι κάτοικοι τῆς δυτικῆς καὶ κεντρικῆς Εὐρώπης, παρ᾿ ὅλο ποὺ ἔχουν ὑποτάξει καὶ ἐξουθενώσει τοὺς λατινόφωνους Ῥωμαίους, φιλοδοξοῦν νὰ σφετερισθοῦν, μὲ τὴ λογικὴ τῆς γεωγραφικῆς ὁριοθετήσης, τὸν τίτλο καὶ τὴν ἱστορικὴ συνέχεια τῆς Ῥωμαϊκῆς Αὐτοκρατορίας. 

Γι᾿ αὐτὸ καὶ ἀρνοῦνται τὸ ὄνομα τοῦ Ῥωμαίου στοὺς πολίτες τῆς ἀνατολικῆς καὶ ἐξελληνισμένης αὐτοκρατορίας. Τοὺς ἀποκαλοῦν χλευαστικὰ «Γραικούς», καὶ ἀπὸ τὸν 17ο αἰώνα ἡ ἱστοριογραφία τους θὰ ἐπινοήσει τὸ πρωτοφανὲς ὄνομα Βυζάντιο καὶ «Βυζαντινός». 

Βέβαια τὸ Βυζάντιο ὑπῆρξε ἱστορικά: ἦταν ἡ πολίχνη στὶς ἀκτὲς τοῦ Βοσπόρου -ἀρχαία ἑλληνικὴ ἀποικία- ποὺ στὴν θέση της ὁ Κωνσταντῖνος ἔχτισε τὴ Νέα Ῥώμη. Ἀλλὰ εἶναι φανερὸ ὅτι ἡ ἀνάκληση τοῦ παλαιοῦ τοπωνυμίου ἐνδιέφερε τοὺς Δυτικοὺς μόνο γιὰ νὰ ὑποκατασταθεῖ τὸ ὄνομα τῆς Νέας Ῥώμης. 

Γιὰ τοὺς ἐλληνοφώνους Ῥωμαίους, ἀκόμα ὡς τὴν περίοδο τῆς Τουρκοκρατίας, τὸ ὄνομα «Βυζαντινὸς» θὰ ἦταν μᾶλλον ἀκατανόητο -θὰ ἠχοῦσε τόσο παράλογα, ὡς ἂν ἀποκαλοῦσε κάποιος τὸν σημερινὸ κάτοικο τῆς Ἑλλάδας «Πλακιώτη» (ἀπὸ τὸ ὄνομα τῆς παλιᾶς συνοικίας ποὺ γύρω χτίστηκε ἡ καινούργια πόλη τῶν Ἀθηνῶν). Κι ὅμως τὸ αὐθαίρετο ἐπινόημα τῶν Δυτικῶν κυριάρχησε τελικά, καὶ εἶναι σήμερα καθιερωμένο στὴν κοινὴ συνείδηση καὶ στὴν ἱστορικὴ ἐπιστήμη.
Ο Χρήστος Γιανναράς, είναι σύγχρονος Έλληνας καθηγητής φιλοσοφίας και συγγραφέας.  Σπούδασε θεολογία στην Αθήνα και φιλοσοφία στη Βόννη και το Παρίσι (Σορβόνη). Διδάκτωρ φιλοσοφίας της Faculté des lettres et sciences humaines του Πανεπιστημίου της Σορβόνης. 


* «De Revolutionibus Orbium Coelestium Libri VI» («Έξι Βιβλία για τις Περιστροφές των Ουρανίων Σφαιρών») του Κοπέρνικου,  Είναι αλήθεια ότι ο Κοπέρνικος γνώριζε τις απόψεις του Αρίσταρχου. 


Αυτό πιστοποιείται από ένα σωζόμενο απόσπασμα του χειρογράφου της πραγματείας του με τίτλο De Revolutionibus Orbium Coelestium. 

Στη φωτογραφία φαίνεται διαγραμμένη η παράγραφος που αναφέρεται στην πραγματεία του Αρίσταρχου και η οποία κατά ένα παράδοξο τρόπο δεν έχει συμπεριληφθεί στην τυπωμένη έκδοση της πραγματείας του που παρουσιάστηκε το 1543. 

Το γεγονός της διαγραφής χαρακτηρίζεται από μερικούς ως λογοκλοπή, ενώ άλλοι θεωρούν την παράλειψη αναφοράς στον Αρίσταρχο και στη θεωρία του ως έλλειψη θάρρους ή δειλία. 
Θα πρέπει πάντως να τονισθεί ότι δεν είναι απολύτως εξακριβωμένο αν η διαγραφή πρέπει να αποδοθεί στον ίδιο τον Κοπέρνικο ή στον εκδότη του, δεδομένου ότι η έκδοση της πραγματείας έγινε μετά τον θάνατό του. 
Επίσης είναι αξιοσημείωτο ότι ο πολωνός αστρονόμος δεν έδινε επί μία ολόκληρη δεκαετία τη συγκατάθεσή του για την έκδοση της πραγματείας του φοβούμενος την καταδίκη της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας. Τελικά, το 1543, εκδόθηκε στη Νυρεμβέργη ένα αντίγραφο του χειρογράφου του, το οποίο καταδικάσθηκε το 1616 από την Εκκλησία της Ρώμης.

Ο Κοπέρνικος δεν είναι λοιπόν ο εισηγητής αλλά απλώς ο άνθρωπος που ανέσυρε από τη λήθη και διέδωσε την ηλιοκεντρική θεωρία, η πατρότητα της οποίας ανήκει αποκλειστικά στον Αρίσταρχο. Η συνεισφορά του Κοπέρνικου βρίσκεται κυρίως στο γεγονός ότι εισήγαγε τον γεωμετρικό μηχανισμό του γεωκεντρικού συστήματος του Πτολεμαίου στο ηλιοκεντρικό σύστημα του Αρίσταρχου.



Το βιβλίο του Κοπέρνικου είναι μια συρραφή από αποσπάσματα κατά λέξη αντεγραμμένα απ' τα εξής αρχαία ελληνικά έργα: 


"Περί Ουρανού" (Αριστοτέλης), "Θέων ο Σμυρναίος" (Αλέξανδρος Αιτωλός), "Ψαμμίτης" (Αρχιμήδης), "Πυθαγόρας" (Διογένης Λαέρτιος), "Υπόμνημα εις Πτολεμαίον" (Θέων ο Αλεξανδρεύς), "Εις βασιλέα Ήλιον" (Ιουλιανός ο Παραβάτης), "Κυκλική θεωρία των μετεώρων" (Κλεομήδης), "Τίμαιος" (Πλάτων), "Μαθηματική Σύναξις" (Πτολεμαίος), "Φυσικά" (Στοβαίος) (πηγή Αλέξανδρος Λαγκαδάς).


* Οι Άγγλοι ιστορικοί συγγραφείς Χηθ και Μπαρνέτ στα έργα τους "Αρίσταρχος ο Σάμιος" και "Αρχαία Ελληνική Φιλοσοφία" αναφέρονται σε επιστολή του Κοπέρνικου στον τότε πάπα, όπου ομολογεί το ότι το ηλιοκεντρικό μοντέλο του ηλιακού συστήματος το ενεπνεύσθη από την ανάγνωση αρχαίων Ελλήνων συγγραφέων. 

Βέβαια, αυτό δείχνει τον φόβο του και όχι την τιμιότητά του και την επιθυμία του για αλήθεια, το κάνει για να αποποιηθεί τη ρετσινιά της αιρετικής γνώσης, αφού η καθολική εκκλησία δε συζητούσε καν το θέμα και η Ιερά Εξέταση περίμενε στη γωνία.




1455 ΠΟΡΤΟΓΑΛΙΑ

*Ο Πάπας Νικόλαος Ε,  εκδίδει και νέα παπική βούλα (papal bull) σαν συνέχεια της προηγούμενης Dum Diversas του 1952, η οποία απευθύνεται μία ακόμα φορά στον βασιλιά Αλφόνσο Ε΄ της Πορτογαλίας και επικυρώνει την κατάκτηση των μη χριστιανικών εδαφών, όπως και τον υποβιβασμό των ιθαγενών μη χριστιανικών πληθυσμών σε κατάσταση «αιώνιας δουλείας».

Η Άλωση της Κωνσταντινούπολης, συνέβη επί της παποσύνης του. Παρά τα γράμματα του Μεγάλου Μάγιστρου Ζαν ντε Λαστίκ των Ιωαννιτών Ιπποτών της Ρόδου αλλά και τις επικλήσεις για την ανάκτηση της Κωνσταντινούπολης από τον Έλληνα καρδινάλιο Βησσαρίωνα δεν έδειξε καμία προθυμία για υποκίνηση της ποθούμενης σταυροφορίας. Για τη στάση του αυτή τον κατηγόρησαν τόσο ο αυτοκράτορας Φρειδερίκος Γ΄ της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας όσο και ο Δούκας Φίλιππος της Βουργουνδίας ο επιλεγόμενος Καλός.

Θεωρήθηκε ουμανιστής. Ίδρυσε τη Βιβλιοθήκη του Βατικανού και ανέδειξε τη Ρώμη σε πρωτεύουσα της Αναγέννησης. Πέθανε στις 24 Μαρτίου του 1455. 
Ένας από τους βασικούς υποψήφιους διαδοχής του στον παπικό θρόνο ήταν τότε ο Βησσαρίων ο Τραπεζούντιος. Τελικά τον διαδέχθηκε ο Πάπας Κάλλιστος Γ΄.


1455 ΑΛΒΑΝΙΑ

* Αντιπάτρεια,  Αρχαία ελληνική πόλη στη νότια Ιλλυρία, πλησίον του σημερινού Μπεράτ της Αλβανίας. Οι διασωθείσες πηγές των αρχαίων συγγραφέων δεν αναφέρουν κάτι για την ίδρυσή της. 
Τα τελευταία χρόνια ερευνητές υποθέτουν ότι ιδρύθηκε από τον Κάσσανδρο και ονομάστηκε έτσι προς τιμήν του πατέρα του, Αντιπάτρου. Σύμφωνα με αυτή την εκδοχή, η πόλη πρέπει να ιδρύθηκε μετά το 314 π.Χ. οπότε ο Κάσσανδρος υπέταξε την Ιλλυρία.
Σύγχρονοι ερευνητές υποθέτουν ότι η πόλη ταυτίζεται με το σημερινό Μπεράτ (Βεράτιο) και την μεσαιωνική Πουλχεριούπολη.
Ο Γκιέρκι Καστριότι (Gjergj Kastrioti, ελληνικά Γεώργιος Καστριώτης), αποκαλούμενος και Σκεντέρμπεης (Βόρεια Αλβανία 1405 - Lezhë, Αλβανία 17 Ιανουαρίου 1468), είναι ο εθνικός ήρωας της Αλβανίας.  Γιος του γκέγκικης καταγωγής βυζαντινού τιμαριούχου της Βόρειας Αλβανίας Ιωάννη Καστριώτη (Gjon Kastrioti) και της Βοϊσαβής (Vojsava), θυγατέρας ενός άρχοντα των Σέρβων. 

Αντιστάθηκε με επιτυχία στις επιθέσεις της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Κατά τον Αλβανό ιστορικό Kristo Frashëri, οι σημαντικότεροι βιογράφοι του τείνουν να τον τοποθετούν στον οικισμό Sinë, ο οποίος βρίσκεται στην περιοχή του σημερινού νομού Dibër της Αλβανίας και αποτελούσε τιμάριο του πατέρα του. Γκιέργκι είναι το αλβανικό αντίστοιχο του ελληνικού ονόματος Γεώργιος του ήρωα, από όπου και προέρχεται. 
Το επίθετο του Καστριώτη, είναι δοσμένο ελληνικά ποικιλοτρόπως κι αναφέρεται τόσο στην οικογένεια του Καστριώτη η οποία σύμφωνα με τον Πάπα Πίο Β', έχει πάρει το όνομά της από την πόλη της Καστοριάς απ' όπου καταγόταν ενώ σύμφωνα με την επικρατέστερη θεωρία, προέρχεται από την ελληνικής προέλευσης λέξη "κάστρο". 
Σε μικρή ηλικία, ο Καστριώτης δόθηκε ως όμηρος στους Οθωμανούς Τούρκους και εξισλαμίστηκε και μορφώθηκε στο Εντιρνέ (Αδριανούπολη). Του δόθηκε, από τον σουλτάνο Μουράτ Β' το όνομα Ισκεντέρ, όπως είπαν τον Μ. Αλέξανδρο, και το αξίωμα του μπέη (απ' όπου και το δεύτερο συνθετικό του ονόματος Σκεντέρμπεης). 
Κατά την ήττα των Οθωμανών στη Νις της Σερβίας το 1443, ο Σκεντέρμπεης εγκατέλειψε τους Τούρκους και ενώθηκε με τους συμπατριώτες του Αλβανούς τη χώρα των οποίων είχαν καταλάβει οι Τούρκοι. 
Έγινε χριστιανός, διεκδίκησε την οικογενειακή του περιουσία, κυρίευσε το ισχυρότατο κάστρο της Κρούγια και τέθηκε επικεφαλής συνομοσπονδίας αλβανών πριγκήπων το 1444. Έτσι απελευθέρωσε την πατρίδα του από την τουρκική κατοχή η οποία είχε ολοκληρωθεί μόλις το 1430.. Ως αρχηγός όλων των αλβανικών φυλών, απέκρουσε, κατά την περίοδο 1444–1466, 13 τουρκικές εισβολές. 

Οι επιτυχίες του του έδωσαν ηρωϊκή φήμη στη Δυτική Ευρώπη αλλά όχι την ανάλογη οικονομική και στρατιωτική ενίσχυση την οποία προσπάθησε να εξασφαλίσει επισκεπτόμενος τη Ρώμη και τη Νάπολη, τον χειμώνα του 1466-7. Εκεί εντυπωσίασε με το παρουσιαστικό του και την απλότητα των τρόπων του, χωρίς όμως να επιτύχει να εξασφαλίσει αξιόλογη βοήθεια. 

Το 1463 συμμάχησε με τη Βενετική Δημοκρατία ενώ υποστηρίχτηκε και από το Βασίλειο της Νάπολης και το Βατικανό, το οποίο του έδωσε τον τιμητικό τίτλο του στρατηγού της Αγίας Έδρας.  
Το 1478, η Κρούγια (Krujë), το προπύργιο του Καστριώτη, έπεσε στα χέρια των Τούρκων. 
Μέχρι το 1506, ολόκληρη η Αλβανία περιήλθε και πάλι στην κατοχή τους. 

Μετά τον θάνατο του Σκεντέρμπεη, σχηματίστηκε ένας κύκλος θρύλων και παραδόσεων γύρω από το πρόσωπό του. Στην Ευρώπη κυκλοφορούσαν μυθιστορηματικές βιογραφίες του μέχρι και τον 17ο αι. Οι μακρόχρονοι αγώνες του έχουν μεγάλη σημασία για τους Αλβανούς και ο ίδιος αποτελεί σύμβολο των αγώνων τους για εθνική ενότητα και ανεξαρτησία. 



1455 ΓΑΛΛΙΑ

* Η Ιωάννα της Λωραίνης ή Ζαν ντ'Αρκ (Jeanne d'Arc, γνωστή και ως Παρθένος της Ορλεάνης, Ντομρεμύ 6 Ιανουαρίου 1412 - Ρουέν 30 Μαΐου 1431) ήταν Γαλλίδα ηρωίδα επικεφαλής των Γαλλικών στρατευμάτων στον Εκατονταετή Πόλεμο κατά των Άγγλων στην Γαλλία.

Οδήγησε τα γαλλικά στρατεύματα σε νίκη κατά των βρετανών κατακτητών στην Ορλεάνη σε ηλικία μόλις 18 ετών, και έπρεπε να καεί ζωντανή στην πυρά για να αναγνωριστεί η συνεισφορά της και το ταυτόχρονο ατόπημα ενός έθνους.
Η γυναίκα που «ντυνόταν με ανδρικά ρούχα» και είχε «κοντοκουρεμένη κόμη», σύμφωνα με το κατηγορητήριο, έμελλε να αντιστρέψει τη μοίρα των Γάλλων κατά τον Εκατονταετή Πόλεμο, ενώ 500 χρόνια αργότερα, το 1920, θα αγιοποιούταν από τη Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία.
Σε ηλικία 13 ετών είδε στον κήπο του πατρικού σπιτιού της το πρώτο από τα οράματά της, όπου παρουσιαζόταν ο Αρχάγγελος Μιχαήλ, η Αγία Μαργαρίτα και η Αγία Αικατερίνη και την καλούσαν να δράσει προκειμένου να απαλλάξει τη Γαλλία από την ταπείνωση που της είχαν επιβάλει οι Άγγλοι με τη Συνθήκη του Τρουά στην πιο κρίσιμη φάση του Εκατονταετούς πολέμου, και να βοηθήσει τον διάδοχο του γαλλικού θρόνου Κάρολο Z΄ να επανακτήσει το στέμμα. 

Όμως, μόνο το 1429, αφού υπερνίκησε πολλές δυσκολίες, η Ιωάννα κατόρθωσε να γίνει δεκτή από τον Κάρολο και να πάρει την άδεια να ηγηθεί μιας μικρής στρατιωτικής δύναμης που είχε συγκροτηθεί για να ενισχύσει την Ορλεάνη, μία από τις λίγες πόλεις που είχαν μείνει πιστές στον διάδοχο, την οποία πολιορκούσαν οι Άγγλοι. Μετά την απελευθέρωση της Ορλεάνης, η Ιωάννα συνόδευσε τον Κάρολο στις κατοπινές επιχειρήσεις του απελευθερωτικού πολέμου (Τουρ, Οσέρ, Τρουά) έως την είσοδο στη Ρενς, όπου ο δελφίνος στέφθηκε επίσημα βασιλιάς (17 Ιουλίου 1429). Αφού τραυματίστηκε κάτω από τα τείχη του Παρισιού, η Ιωάννα αιχμαλωτίστηκε σε μια επιχείρηση κοντά στην Κομπιένη από στρατιώτες του δούκα Φίλιππου της Βουργουνδίας (Μάιος 1430), ο οποίος την παρέδωσε στους Άγγλους. 

Στη Ρουέν δικάστηκε από εκκλησιαστικό δικαστήριο, που το είχε ορίσει το πανεπιστήμιο του Παρισιού και ενεργούσε σύμφωνα με τις διαταγές των Άγγλων. Κατηγορήθηκε για «κοντή κόμη», ότι «ντυνόταν με ανδρικά ρούχα», για «μαγεία» και ως αιρετική επειδή «ισχυριζόταν ότι ήταν απευθείας υπόλογη στον Θεό» και καταδικάστηκε να καεί ζωντανή (auto da fe) ως αιρετική.
Την ώρα που καιγόταν ζήτησε να σηκώσουν το σταυρό για να μπορεί να τον δει μες από τις φλόγες. Κατά την εκτέλεσή της μόνο ένας Άγγλος στρατιώτης τόλμησε να φωνάξει «Είμαστε χαμένοι, κάψαμε μια αγία». 
Είκοσι πέντε χρόνια αργότερα, το 1455 όταν η Γαλλία είχε πια κερδίσει τον πόλεμο και αναγνώρισε τη συμβολή της Ζαν ντ' Αρκ στους νικηφόρους αγώνες, ένα νέο εκκλησιαστικό δικαστήριο αποκατέστησε την τιμή της Παρθένας της Ορλεάνης, η οποία στις 16 Μαΐου 1920 ανακηρύχθηκε αγία από την Καθολική Εκκλησία, ενώ ανακηρύχθηκε Αγία και προστάτιδα της Γαλλίας



1455 ΑΓΓΛΙΑ 

* Ο Πόλεμος των Ρόδων, ή Πόλεμος των δυο Ρόδων, ήταν ένας εμφύλιος πόλεμος που ξέσπασε στην Αγγλία για τη διαδοχή στο θρόνο από το 1455 μέχρι το 1487. Πήρε το όνομά του από τα εμβλήματα των δυο αντιμαχόμενων Οίκων, το λευκό ρόδο του Οίκου της Υόρκης και το κόκκινο ρόδο του Οίκου των Λάνκαστερ.

Στις μάχες που έλαβαν χώρα κατά τη διάρκεια του πολέμου, επικρατούσε πότε η μια ή η άλλη πλευρά, με άμεσες συνέπειες στους διαδόχους του θρόνου. Ο Ριχάρδος Γ΄ της Αγγλίας υπήρξε ο τελευταίος Βασιλιάς της Αγγλίας από τον Οίκο της Υόρκης. Το 1485, τα στρατεύματά του συναντήθηκαν με εκείνα του Ερρίκου Τυδώρ, εγγονού του Όουεν Τυδώρ, στη μάχη του Μπόσγουορθ, κοντά στο Λέστερ, στην οποία νίκησε ο Ερρίκος. Κατά συνέπεια, ανέβηκε στο θρόνο ως Ερρίκος Ζ΄ της Αγγλίας, πήρε για σύζυγό του την Ελισάβετ της Υόρκης, κόρη του Εδουάρδου Δ΄ της Υόρκης, βάζοντας τέλος στον πόλεμο των Ρόδων και εγκαινιάζοντας τη δυναστεία των Τυδώρ, η οποία θα βασιλεύσει συνεχώς σε Αγγλία και Ουαλία για 116 χρόνια.
___________________________

* Βιβλιογραφία και διαδικτυακές πηγές:

Βασίλη Ραφαηλίδη, ΛΑΟΙ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ
Περιοδικό ΑΡΔΗΝ


http://www.tovima.gr/culture/article/?aid=128754
http://www.agiasofia.com/greek/stavrof1.html
http://www.hellinon.net/NeesSelides/NEOTERES/EllinesRomaioi2.htm
http://www.agiasofia.com/greek/sunopsis.html
 Απόσπασμα από το έμμετρο έργο  
"ΙΣΤΟΡΙΕΣ και ΥΣΤΕΡΙΕΣ της ΙΣΤΟΡΙΑΣ  
Στίχοι - Κείμενα: Παναγιώτης Β. Ματαράγκας 
Επιμέλεια - Αποτύπωση: Κ. Γ. Ραπακούλια 

   Ιστορίες και Υστερίες της Ιστορίας