1832, Ανεξαρτησία και... Τραπεζάκια έξω


1832

Σύστηµα Διακυβέρνησης της Ελλάδας, χωρίς τον ξενοδόχο,
              [αποφασίζει η Εθνοσυνέλευση, με αντιπροσώπους από την κάθε περιοχή,
μέλη της δηλαδή, που αλλοίμονο πιστέψαν…. ότι θα έχουμε ανεξαρτησία
                                      [με ηγεµονία διαδοχική, Συνταγµατική και Κοινοβουλευτική,
όρισαν δε και τον Αυγουστίνο Καποδίστρια κυβερνήτη προσωρινό,
                                                     [μα είχανε ψευδαισθήσεις και τούτο θα αποδειχθεί
με το που πάτησαν εδώ, ο Όθωνας με τον Γερμανικό στρατό του,
                                   [που ούτε κουβέντα δεν σηκώνανε για ηγεμονία συνταγματική,
και αν τολμάγαμε ας λέγαμε και κάτι, έτσι, στον «μπάγκο για κουπί»,
                             [και θα περάσουνε κοντά δύο αιώνες μέχρι ο Βρετανός καθηγητής
Roderick Beaton, ομότιμος Καθηγητής του King’s College του Λονδί­νου,
       [όπου κατείχε χρόνια την Έδρα Κοραή Νεοελληνικής Ιστορίας και Βυζαντινής,
να αποκαλύπτει, να μας πετάει μες τα μούτρα από τηλεοράσεως,
                   [στην εκπομπή Βιβλιοβούλιο της 31/10/2021 του καναλιού της Βουλής,
ότι «...οι ισχυρές του κόσμου οι δυνάμεις, ναι μεν πρωτόκολλα υπόγραψαν
                           [και συμφωνίες και συνθήκες ένα σωρό, πως θάχουμε ανεξαρτησία,
όμως αυτό ουδόλως το εννοούσαν, ντε φάκτο κρατήσαν το δικαίωμα,
                      [να επεμβαίνουν όποτε θέλουν στα εσωτερικά μας…»
Ψυχρολουσία ??

«Πήρανε μόνοι τους το δικαίωμα, συνέχισε ο Βρετανός καθηγητής,
                       [κι ανέφερε επανειλημμένα πως δεν το ξέρουμε μα είμαστε υποτελείς,
ή έτσι τουλάχιστον «εκείνοι» θεωρούν ότι είμαστε, προτεκτοράτο αν θέλετε,
               [κι αυτό αποδεικνύεται από τις επεμβάσεις τους κατά καιρούς τις συνεχείς,
φέρνοντας για παράδειγμα τον πόλεμο του 1897 που λίγο ήθελε οι Τούρκοι
             [να μπούνε Αθήνα, και την προέλαση τους απαγορεύσαν οι ισχυροί οι τρείς.

[...] Η ναυμαχία του Ναυαρίνου ήτανε έργο τ’ Αγγλόφιλου Μαυροκορδάτου,
                             [χάρις σ’ αυτόν οι Βρετανοί πειστήκαν και στείλανε τους στόλους.»

Εκεί και έκλεισα το κουμπί της τηλεόρασης για ν’ ανατρέξει ο νους μου,
                       [στο μακρινό και πρόσφατο παρελθόν… ταξίδεψα στους χρόνους όλους
που η αύρα τους ή του στρατού τους η δράση κι απειλή ήταν παρούσα,
          [και πού δεν βρέθηκα ?!... από το Εθνικό Διχασμό πετάχτηκα στα Δεκεμβριανά,
σε Σμύρνη, Κύπρο, σε Μέση Ανατολή και μέρη άλλα ένα σωρό,
                                  [μα εκεί που έμεινα για ώρα κι η σκέψη μου σκάλωσε για τα καλά,
ήταν στον άλλο, τον πιότερο απ’ τον Μαυροκορδάτο, αγγλόφιλο φανατικό,
                                 [τον Ελευθέριο Βενιζέλο, που κάμποσες χιλιάδες Ελληνικό στρατό,
ενέταξε στο πλευρό των Αγγλογάλλων με αποτέλεσμα να του τάζουν,
                    [την Κύπρο, Βόρειο Ήπειρο, Σμύρνη και την Κωνσταντινούπολη εν καιρώ,
αφού βεβαίως με την κρυφοϋποστήριξή τους την Ελλάδα είχαμε ήδη διπλασιάσει,
                             [κι ενώ ζωντάνευαν η Μεγάλη Ελλάδα και ο μαρμαρωμένος βασιλιάς,
κάναμε εκλογές, μαυρίσαμε τον αγγλόφιλο, κι έτσι στη μοιρασιά, η Αντάντ*
                  [ξέχασε τα υποσχεμένα και έδωσε σε μας αντί εδάφη, μόνο στεφάνια ελιάς.

Αφού μας έκανε λοιπόν περβόλι τις καρδιές μας ο Άγγλος καθηγητής,
                            [ας πάμε να μας μιλήσουν και τα γεγονότα, μπας ξαναβρούμε ηρεμία.

Στις 25 Απριλίου 1832 στο Λονδίνο οι αντιπρόσωποι Αγγλίας, Ρωσίας,
                                                 [Γαλλίας και Βαυαρίας υπογράφουν συνθήκη, µε την οποία
ο πρίγκιπας Όθων, δευτερότοκος γιος του βασιλιά της Βαυαρίας,
                 [αναγορεύεται βασιλιάς της Ελλάδας (όχι των Ελλήνων) και υπό την εξουσία
τ’ ανήλικου αυτού νεαρού και την εγγύηση των τριών Αυλών, θα αποτελέσουμε
          [ένα µοναρχικό, ανεξάρτητο κράτος... όμως στο παρασκήνιο, μιά άλλη συμφωνία,
ένα σκληρό παζάρι έδινε κι έπαιρνε, Τούρκοι και Βρετανοί
                          [μας παίζανε στα ζάρια, μας πούλαγαν, μας αγοράζαν, κι ούτε το ξέραμε,
ούτε το υποψιαζόμασταν, μα ούτε κι επρόκειτο κανένας να μας ρωτήσει,
             [το μόνο που θα μάθουμε θάναι ότι ως το 1964 τον ιδρωτά μας θα τον κλαίγαμε
κι αυτό γιατί, άσε μεγάλη ιστορία …. και ας την πιάσουμε απ’ την αρχή:
            [απ’ τον Ιούλιο δηλαδή που βγήκανε όλες οι μάσκες και οι Εγγλέζοι οι μαστόροι,
και ομολογουμένως της διπλωματίας μετρ, με σύμφωνη γνώμη των άλλων δυό,
                   [Γάλλων και Ρώσων κάναν παζάρια με το Σουλτάνο, όχι ποιοί θάτανε οι όροι,
μα πόσες ήθελε, για ν’ αγοράσουν την ανεξαρτησία μας, λίρες χρυσές στο χέρι,
                                 [το φέρναν έτσι, γιατί ναι μεν θέλαν τη περιοχή μας οι τρεις ισχυροί,
όμως θέλαν και το Σουλτάνο* ευχαριστημένο, αφού 'χαν τόσα τα συμφέροντα εκεί,
                     [κάτι βεβαίως που γνώριζαν, «όπως και τώρα», οι Τούρκοι και η αρπακτική
διάθεσή τους η γνωστή, είχε αποτέλεσμα παζάρια επί παζαριών, τα βρήκαν τελικά,
             [ήταν ο περίφημος της Κων/λης ο Διακανονισμός*, όμως αργούσε να υπογραφεί
ο Σουλτάνος ποιούσε τη νήσσαν μέχρι που έφαγε ντοβρουτζά απ΄τους Αιγύπτιους,
                  [ηττήθηκε ο στρατός του, που νόμιζε αήττητο, και σωσίβιο έψαχνε σε πανικό...

Οι υποτελείς του αυτοί, οι Αιγύπτιοι, που μας τσακίζανε παλιά,
          [πήραν αέρα τα μυαλά τους, εξεστράτευσαν και διέλυσαν τον Οθωμανικό στρατό
στο Ικόνιο της Συρίας, κερδίζοντας δυναμικά ανεξαρτησία και ενώ τραβούσαν
       [να πάρουν και την Άγκυρα... «χανόμαστε» είπαν οι Τούρκοι και βοήθεια ζητήσαν.

Ήταν 21 Δεκεμβρίου που γονατίσανε τον υπερόπτη οι Μαμελούκοι,
                   [και οι οποίοι μόνο με την παρέμβαση των Μεγάλων Δυνάμεων σταματήσαν.

Είχαν δεν είχαν, τρεις- τέσσερις μέρες μόνο, περάσει και ο Σουλτάνος,
                     [ευγνωμονών για την παρέμβαση, βάζει στη τσέπη 462.480 λίρες και πωλεί
την Πελοπόννησο και λίγα ακόμη εδάφη, στις τράπεζες της Αγγλίας,
                                 [που ανοίξανε μεν το πουγκί τους αλλά με το αζημίωτο κι αυτό γιατί,
η Βρετανική κυβέρνηση κι οι σύμμαχοί της κατόπιν συμφωνίας,
                              [είπαν σε μας... «σας κάνουμε νέο κράτος με βασιλιά και ανεξαρτησία,
όμως ακούστε πάμπτωχοι, τα 2.400.000 λίρες που δίνουμε για σας,
         [εντόκως με δόσεις θα μας επιστρέφετε πληρώνοντας ως την Δευτέρα Παρουσία.»


Όμως, τίποτα δεν θα γίνονταν απ’ όλα αυτά, μήτε συνθήκες μήτε ανεξαρτησίες,
               [εάν τα παλληκάρια δεν πέφταν σε Μανιάκια, Γραβιές, Αρκάδια και Αλαμάνες,
εάν πυρπολικά δεν τρέπαν σε φυγή τα πολυκάνονα τα πλοία, το Μεσολόγγι αν...
                        [δεν ταρακούναγε την Ευρώπη, αν δεν τσακίζονταν στο Ζάλογγο οι μάνες.

Θα ήταν παράλειψη να μην αναφερθεί ότι δεν πήραν όλο το ποσό οι Τούρκοι,
                   [ενθυλακώσαν μοναχά κάπου στις 460 χιλιάδες λίρες.... και τα εκατομμύρια
πήγαν στη πληρωμή των μισθοφόρων Γερμανών για να προστατεύουν 
        [τ’ ανήλικο βασιλοπαίδι αλλά και να κυριαρχούν… Αχ, ανεξαρτησία μου μυστήρια !

Όπως και νάχει επισημοποιείται επιτέλους, η ύπαρξη ενός λαού που τάχα
                       [ο Μέτερνιχ* αγνοούσε, κι επίσης του νέου μας ανεξαρτήτου (!?) κράτους,
σε αμηχανία φέρνοντας τους πανταχού ανθέλληνες
                    [που με φανατισμό και ενίοτε με στόματα, που ο λαός αποκαλεί αποπάτους,
υποστηρίζαν με αυθαίρετα συμπεράσματα από στοιχεία μούφες,
               [
όπως π.χ. ο Φαλμεράιερ* ότι: «μετά την από αιώνων αθρόα φυλετική επιμιξία,
χάθηκε δια παντός το ελληνικό το γένος και φυσικά το πνεύμα εκείνο
                            [που είχε μεγαλουργήσει, και η αναγέννηση του θα ήταν μία ουτοπία...»

Επεισοδιακή των αντιπροσώπων η σύναξη στην Δ' Εθνοσυνέλευση,
                                  [που συγκεντρώθηκαν στο Άργος, από της χώρας την κάθε περιοχή,
φιλόδοξοι πολιτικοί, και εξ ίσου εριστικοί στρατιωτικοί, που θ' αποφάσιζαν
             [ποιος ξένος βασιλιάς κουμάντο θάκανε σε τούτη την ένδοξη των προγόνων γη.

'Ολοι οι Γραικοί, ή Έλληνες, ή Ρωμιοί, από Στερεά, νησιά κι απ' το Μοριά
                                                  [στους συντοπίτες εκπροσώπους τους ανέθεσαν στα τυφλά
να κάνουν τούτη τη πρωτόγνωρη διαδικασία, την έγκριση βασιλέως...
              [γιατί νιώσανε στο πετσί τους με τους εμφύλιους ότι δεν οδηγούνταν πουθενά !

Οι εκπρόσωποί μας, μετά από διαβουλεύσεις και σκέψη πολλή,
                                          [για την έλευση του βασιλιά Όθωνα, είχανε θετικά αποφανθεί,
νομίζω όμως ότι πρέπει να γνωρίζαν, πως η επιλογή του δεκαεξάρη,
                           [του Όττο Φρίντριχ Λούντβιχ φον Βίττελσμπαχ, είχε προαποφασισθεί.

Υπάκουσαν έτσι στους συμμάχους, στους Αγγλο-ρωσο-γάλλους
                               [στις Μεγάλες Δυνάμεις δηλαδή, γιατί σε υποστήριξη του αντιθέτου,
άστα να πάνε... αφού γνωρίζαν καλά ότι το δράμα παιζόταν κατόπιν οδηγιών,
                                       [ενός πολύ ταλαντούχου, γνωστού-αγνώστου ξένου σκηνοθέτου.

Χριστουγεννιάτικες ήταν οι μέρες όπου γεννήθηκε κι επίσημα η νέα Ελλάδα,
                                         [και του τριανταδυό, ιστορική για όλους εμάς ήτανε, η χρονιά,
όμως δεν πρόλαβε λεύτερους να μας δει ο Γκαίτε, που και το δικό του λιθαράκι
                                      [έπαιξε τον κάποιο ρόλο, μικρό ή μεγάλο, για νάρθει η λευτεριά.

Έφυγε φέτος πριν κάτι μήνες, σίγουρα για να πάει στη Λέσχη των Μεγάλων,
                          [μα ζει το έργο του, που είναι βέβαιο πως στους αιώνες θα παραμένει...

Επιλέγω κάποια απ’ αυτά που έγραψε ή είπε για τους Έλληνες:
        [«Ό,τι ο νους και η καρδιά για τον άνθρωπο, είναι η Ελλάδα για την οικουμένη»
«Απ΄ όλους τους λαούς, οι Έλληνες ονειρευτήκαν πιο όμορφα τ΄ όνειρο της ζωής»
                  [«Άκουσα στον Άγιο Πέτρο Ρώμης το Ευαγγέλιο σ όλες τις γλώσσες κι εκεί
 η Ελληνική αντήχησε άστρο λαµπερό µέσα στη νύχτα»» και τέλος «Μελετάτε 
              [Σαίξπηρ, Μολιέρο, μα προπάντων όσα απ' τους Έλληνες σε μας έχουν δοθεί».
__________________________________________________________________


                  για τη συνέχεια του έργου "ΙΣΤΟΡΙΕΣ & ΥΣΤΕΡΙΕΣ της ΙΣΤΟΡΙΑΣ" πατήστε ΕΔΩ


ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

*Αντάντ, ή "Εγκάρδια Συνεννόηση" (Entente Cordiale), αυτό ήταν το όνομα που δώσανε στη συμμαχία Γαλλίας και Μεγάλης Βρετανίας, η οποία έθεσε τέλος σε 8 αιώνες αγγλογαλλικού ανταγωνισμού και έθεσε τις βάσεις για την αγγλογαλλική συνεργασία κατά τον 20ό αιώνα. Ταυτόχρονα σήμανε και το τέλος της αγγλικής πολιτικής της "Λαμπρής Απομονώσεως" και την απευθείας ανάμιξή της στα ευρωπαϊκά θέματα.

Η προσέγγιση Βρετανίας-Γαλλίας εμφανίστηκε ως αποτέλεσμα της σταδιακής σύγκλισης των συμφερόντων των δύο χωρών και της αμοιβαίας απειλής που ένιωθαν από την επεκτατική πολιτική της αυτοκρατορικής Γερμανίας κατά τα πρώτα χρόνια του 20ού αιώνα.
Η ιδέα προωθήθηκε έντονα από τον βασιλιά Εδουάρδο Ζ' της Μ. Βρετανίας, και κατέληξε στην αμοιβαία συμφωνία της 8η Απριλίου 1904. Με αυτή την συμφωνία ρυθμίζονταν οι εκκρεμότητες μεταξύ των δύο εθνών, που αφορούσαν θέματα όπως την παραίτηση της Γαλλίας από προνόμια που είχε με την
Συνθήκη της Ουτρέχτης και το μοίρασμα αποικιακών εδαφών και σφαιρών επιρροής.
Η αγγλογαλλική συνεργασία ενισχύθηκε το επόμενο έτος μετά την πρώτη Κρίση του Μαρόκου, και επεκτάθηκε δια της ξεχωριστής Αγγλορωσικής Συνεννόησης το 1907, μετασχηματιζόμενη στην λεγόμενη "Τριπλή Αντάντ", που στρεφόταν εναντίον της συμμαχίας των Κεντρικών Δυνάμεων, όπου πρωτοστατούσε η Γερμανία.
Μετά την έκρηξη του Α' Παγκοσμίου Πολέμου η συμμαχία μετατράπηκε στην Τριπλή Αντάντ, με την εισδοχή της Ρωσικής Αυτοκρατορίας (καθώς και της Σερβίας και του Βελγίου). 
Αργότερα συνασπίστηκαν μαζί τους η Ιαπωνία (1914), η Ιταλία (1915), η Ρουμανία (1916), οι Η.Π.Α. (1917), και η Ελλάδα (Ιούνιος 1917, οπότε έληξε, φαινομενικά, ο Εθνικός Διχασμός). Υπό αυτή την έννοια ο όρος "Αντάντ" χρησιμοποιείται για να δηλώσει το νικηφόρο συμμαχικό μπλοκ κατά τον πόλεμο αυτό.
Η νίκη της Αντάντ στον Μεγάλο Πόλεμο οδήγησε στην πλήρη επικράτηση της αγγλογαλλικής συμμαχίας στην Ευρώπη αλλά και παγκοσμίως. Κατά τη δεκαετία του 1920 η αγγλογαλλική συνεργασία παρέμεινε στενή, με πρώτιστο μέλημά της την αποτροπή της επανάκαμψης της γερμανικής ισχύος. 
Για αυτό το σκοπό, με γαλλική παρότρυνση σχηματίστηκε και η Μικρή Αντάντ από τα νέα κράτη της Ανατολικής Ευρώπης. 
Κατά την δεκαετία του 1930, η συμμαχία ατόνησε, εξαιτίας διαφορών στην εξωτερική πολιτική και των σοβαρών οικονομικών και κοινωνικών προβλημάτων που αντιμετώπιζαν τα δύο κράτη. Έτσι, η συμμαχία στάθηκε ανίκανη και τα κράτη - μέλη εμφανίστηκαν απρόθυμα να αποτρέψουν την άνοδο του Αδόλφου Χίτλερ στην εξουσία και την σταδιακή ενδυνάμωσή του, με αποτέλεσμα την συντριπτική ήττα και κατοχή της Γαλλίας το 1940 από τις γερμανικές δυνάμεις.  Μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο η αγγλογαλλική συνεργασία συνεχίστηκε και συνεχίζεται στα πλαίσια του ΝΑΤΟ και της ΕΟΚ.

* Σουλτάνος, ο Μαχμούτ Β΄ είναι αυτός που έλαβε την αποζημίωση, αποδέχτηκε τη ρύθμιση των συνόρων και αναγνώρισε το Βασίλειο της Ελλάδος. Το άλλο πρωί οι Έλληνες ξύπνησαν και πληροφορήθηκαν ότι χρωστούν το αμύθητο ποσό των 2.400.000 λιρών, σε Αγγλικές κυρίως Τράπεζες, για την εξαγορά της πατρίδας των! Ο μεγαλειώδης αγώνας του Ελληνικού λαού και η δωδεκάχρονη επανάσταση για την ανεξαρτησία μετατράπηκε σε βαριά και συνεχή φορολόγηση, που για το συγκεκριμένο και μόνο δάνειο κράτησε ως το 1964! Δηλαδή οι Έλληνες πλήρωναν επί 132 χρόνια τη θυσία τους για να πάρουν πίσω τη δική τους γη!
Ας σημειωθεί τέλος ότι το μικρό Ελληνικό Κράτος είχε έκταση 47.516 τετραγωνικά χιλιόμετρα και μετρούσε μόνον 750.000 κατοίκους, οι οποίοι εξαρχής και χωρίς να ερωτηθούν από κανένα, ανέλαβαν την αποπληρωμή των δανείων, που οι ίδιοι ποτέ δεν εζήτησαν! Φορτώθηκαν ένα επαχθέστατο χρέος, γιατί αυτό επιθυμούσαν οι συμπληγάδες της Ευρωπαϊκής διπλωματίας και οι ντόπιοι επιτηρητές των Ευρωπαϊκών Χρηματοπιστωτικών Οργανισμών. Πάσα δε ομοιότης με τη σημερινή κατάσταση μονάχα τυχαία και συμπτωματική δεν μπορεί να θεωρηθεί…

* Διακανονισμός Κωνσταντινούπολης, ή Συνθήκη του Καλεντέρ Κιόσκ, που υπογράφτηκε μεταξύ του Σουλτάνου και του Άγγλου Πρεσβευτή Στράτφορντ Κάνιγκ στις 21 Ιουλίου 1832, προκειμένου η Ελλάδα να γίνει κράτος ανεξάρτητο. Η εφημερίδα Ελευθερία σε αφιέρωμα της αναφέρει:
«Ενώ με την ανατολή του 1832 οι τρεις Δυνάμεις είχαν συμφωνήσει με τον Λουδοβίκο της Βαυαρίας για την ενθρόνιση του Όθωνα στο «υπό κατασκευήν» Βασίλειον της Ελλάδος, και επρόκειτο την άνοιξη να οριστικοποιήσουν την εκλογή του Πρίγκιπα Όθωνα, η Αγγλία, στην προσπάθειά της να καταστήσει την Ελλάδα Βρετανικό Προτεκτοράτο, έστειλε απ’ τον Γενάρη του ‘32 τον Στράτφορντ Κάνιγκ στην Κωνσταντινούπολη να διαπραγματευτεί με τους αντιπροσώπους της Γαλλίας και της Ρωσίας, ώστε από κοινού να πείσουν την Οθωμανική Πύλη να δεχτεί τις διαθέσεις και τις προτάσεις των.
7 Μαΐου 1832. Η Ελλάδα αναγνωρίζεται μεν επισήμως
Ανεξάρτητο Κράτος αλλά δεν θα γίνει...
παρά μόνο μετά την Αγοραπωλησία !
Ο Κάνιγκ, λοιπόν, με τη σύμφωνη γνώμη των υπόλοιπων Ευρωπαίων Πρεσβευτών καθώς και με τη χρήση της ατράνταχτης επιχειρηματολογίας και της εθνικής πολιτικής του Ιωάννη Καποδίστρια, ειδικά στο ζήτημα της διεύρυνσης των συνόρων, που ήδη είχε δολοφονηθεί, ξεκίνησε κοπιώδεις διαπραγματεύσεις φανερά και επίσημα με τον Τούρκο υπουργό εξωτερικών Μεχμέτ Περτέφ, αλλά και μυστικά και ανεπίσημα με τον Σουλτάνο, εκμεταλλευόμενος παράλληλα και τη δύσκολη θέσητης Τουρκίας εξαιτίας του πολέμου της με τον Μωχάμετ Άλη της Αιγύπτου.
Οι διαπραγματεύσεις αυτές, που κράτησαν στην 
ουσία πάνω από πέντε μήνες λόγω της κωλυσιεργίας των πληρεξούσιων της Πύλης και της αναμονής της απόφασης της Διασκέψεως του Λονδίνου «περί επικυρώσεως της εκλογής του Όθωνος», ολοκληρώθηκαν στις 21 Ιουλίου 1832, αφού πλέον έγινε γνωστό στις διπλωματικές αυλές και το memo-randum του Βαυαρού De Cetto.
Στην πραγματικότητα αυτές οι διαπραγματεύσεις δεν ήταν τίποτ’ άλλο, παρά ένα σκληρό παζάρεμα για την αποζημίωση της Τουρκίας, η οποία εκ των πραγμάτων ήταν αναγκασμένη να πουλήσει ένα μικρό τμήμα της Οθωμανικής αυτοκρατορίας, ώστε στο τμήμα αυτό οι Μεγάλες Δυνάμεις και η Βαυαρία να εγκαθιδρύσουν ένα μικρό κρατίδιο, το Βασίλειον της Ελλάδος, υπό την εγγύησιν και τον πλήρη έλεγχο των προστάτιδων. Κι αφού λοιπόν το παζάρεμα ανάμεσα στον Κάνιγκ και τον Σουλτάνο ολοκληρώθηκε επιτυχώς και για τις δύο πλευρές, στις 21 Ιουλίου 1832 υπογράφτηκε ο Διακανονισμός της Κωνσταντινουπόλεως.
Δηλαδή με άλλα λόγια η Συνθήκη αυτή είναι ένα συμβόλαιο αγοραπωλησίας, στο οποίο πωλητής εμφανίζεται ο Σουλτάνος και αγοραστής ο Άγγλος πρεσβευτής Στράτφορντ Κάνιγκ και η αγοραπωλησία αυτή έγινε για λογαριασμό των επαναστατημένων Ελλήνων, ερήμην των Ελλήνων, οι οποίοι τόσο στο ξεκίνημα, όσο και στην πορεία της δωδεκάχρονης επανάστασης είχαν άλλες επιδιώξεις και άλλους στόχους. Ωστόσο και οι ίδιοι με τις διενέξεις και την πολιτική υποτέλειας δεν έμειναν αμέτοχοι στη δημιουργία των συνθηκών που ευνόησαν την επέμβαση και την κηδεμονία.
Ανάμεσα στα άλλα που περιλαμβάνει το κείμενο του Διακανονισμού, θα πρέπει να τονίσουμε τα ακόλουθα:
1. Τα Βόρεια σύνορα της Ελλάδας ορίστηκαν τελικά στη γραμμή Αμβρακικού – Παγασητικού.
2. Η αποζημίωση της Τουρκίας οριζόταν στα 40 εκατομμύρια γρόσια (462.480 λίρες στερλίνες)
3. Η καταβολή της αποζημίωσης θα γινόταν τον Δεκέμβρη του 1832 με ταυτόχρονη εκκένωση από τα τουρκικά στρατεύματα των εδαφών που κατείχαν νότια της συνοριακής γραμμής.
4. Η χάραξη της συνοριακής γραμμής αποφασίστηκε να γίνει από οροθέτες των τριών Δυνάμεων, με συμμετοχή Τούρκου οροθέτη, εντός έξι μηνών χωρίς την παρουσία Έλληνα αντιπροσώπου!
Συν τοις άλλοις οι εγγυήτριες Δυνάμεις συμφώνησαν μεταξύ τους και τα παρακάτω:
1. Τα έξοδα των Βαυαρικών δυνάμεων, που σε λίγο θα κυβερνούσαν την Ελλάδα, καθώς και η αποζημίωση στην Τουρκία, θα καλύπτονταν από συμμαχικό δάνειο 2.400.000 λιρών!
2. Το δάνειο αυτό θα ήταν υπό μερική εγγύηση, δεδομένου ότι μόνον η πρώτη από τις τρεις δόσεις θα καταβαλλόταν με οριστική εγγύηση.
3. Οι τόκοι του δανείου και οι ετήσιες δόσεις για την απόσβεση του κεφαλαίου θα πληρώνονταν κατ’ απόλυτη προτεραιότητα από τα εθνικά έσοδα.
4. Η Βαυαρία, εφόσον είχε κάνει την ηγεμονική χειρονομία να δώσει Βασιλιά στην Ελλάδα, δεν είχε ούτε πρόθεση ούτε υποχρέωση να δώσει και χρήματα.
Τελικά στις 26 Δεκεμβρίου η Πύλη, αφού έλαβε την αποζημίωση, αποδέχτηκε τη ρύθμιση των συνόρων και αναγνώρισε το Βασίλειο της Ελλάδος. Στην Αίγυπτο δε χάρισε την πλήρη ανεξαρτησία της από τη σουλτανική εξουσία (το χεδιβάτο της Αιγύπτου ως τότε ήταν αυτόνομο αλλά ο Χεδίβης θεωρείτο υποτελής και υπόλογος στον σουλτάνο) και στερέωσε την δυναστεία του Αλή μέχρι την ανατροπή της από τον συνταγματάρχη Γκαμάλ Αμπντέλ Νάσσερ το 1952.» ___ πηγή


* Μέτερνιχ, Οι απόψεις του Κλέμενς Βέντσελ Λόταρ φον Μέτερνιχ, για την Ελλάδα και τους Έλληνες ήταν γνωστές, όπως και ότι αργότερα υπήρξε ορκισμένος εχθρός της Ελληνικής Επανάστασης.

Μια λεπτομέρεια 17 χρόνια πριν πιστοποιεί απόλυτα τούτο. 
Στο Συνέδριο της Βιέννης, τον Σεπτέμβριο του 1814, στο τέλος της Ναπολεόντειας εποχής, συνολικά μετείχαν πάνω από 215 κρατικές αντιπροσωπείες (όσες οι τότε οι ευρωπαϊκές κρατικές οντότητες). Με όλους αυτούς, ήταν πολύ δύσκολο να γίνει δουλειά, πολύ περισσότερο που οι διάφοροι ηγεμόνες δεν ήθελαν να παραδεχτούν πως απλά αποτελούσαν τον διάκοσμο της όλης φιέστας. Οι συνεδριάσεις κάθε άλλο παρά ήρεμες ήταν. 
Μέλος της ρωσικής αντιπροσωπείας  είναι ο Ιωάννης Καποδίστριας, αφού ο Τσάρος χειριζόταν ο ίδιος τις σχετικές υποθέσεις και δεν είχε υπουργό εξωτερικών. 
Στην πραγματικότητα, ο καταλυτικός ρόλος ανήκε στις Ρωσία, Αυστρία, Πρωσία, Αγγλία και Γαλλία των Βουρβόνων που είχαν παλινορθωθεί. Αναγκαστικά, δημιουργήθηκε η Επιτροπή των Πέντε. 
Κάποια στιγμή, ο Καποδίστριας ζήτησε από τον τσάρο την άδεια να μιλήσει για τους υπόδουλους Έλληνες. Στον δισταγμό του Αλέξανδρου, τού επισήμανε ότι οι συμπατριώτες του δυο προστάτες τους αναγνωρίζουν: Τον Θεό και τη Ρωσία. Ο Τσάρος δέχτηκε και συμφώνησαν ο Καποδίστριας να θέσει το ζήτημα και ο τσάρος να το προχωρήσει.
Όταν πήρε τον λόγο, απευθυνόμενος στην ομήγυρη, είπε ότι είναι χρέος των βασιλιάδων να προνοήσουν για την απαλλαγή των Ελλήνων από τον οθωμανικό ζυγό που τους οδήγησε στην εξαθλίωση, με αποτέλεσμα να απειλούνται με εξόντωση.

Ο Μέτερνιχ φανατικός 
οπαδός του ευρωπαϊκού «status quo», τον διέκοψε και με ύφος προσβλητικό, του απάντησε ότι: 
«...η Ευρώπη δεν γνωρίζει Έλληνες. Γνωρίζει την Οθωμανική Αυτοκρατορία, κάτω από εξουσία της οποίας βρίσκονται οι αποκαλούμενοι... Έλληνες. Αν και κάνετε το παν ώστε να μην μετάσχει το απέραντο Οθωμανικό Κράτος... προσθέτοντας με έπαρση «...δεν θα σας περάσει.»
Η στάση του Μέτερνιχ εξόργισε τον τσάρο που πήρε προσωπικά την προσβολή και, με τη σειρά του, διέκοψε τον Μέτερνιχ, λέγοντάς του ότι: 
«...οι Έλληνες υπάρχουν και θα ελευθερωθούν γρήγορα, χάρη στη θεία πρόνοια και την ένοπλη ευρωπαϊκή βοήθεια.»

Οι εργασίες του συνεδρίου διακόπηκαν για να ηρεμήσουν τα πνεύματα. Με την επανάληψή τους, ούτε ο Καποδίστριας συνέχισε την ομιλία του ούτε ο Μέτερνιχ θέλησε να απαντήσει στον Αλέξανδρο. Τον λόγο πήρε ο γραμματέας του τσάρου επί των εξωτερικών υποθέσεων, Νέσελροντ, που υπέβαλε αντιπρόταση για το ελληνικό ζήτημα. Ακολούθησε συζήτηση και ανταλλαγή απόψεων και το θέμα έμεινε εκεί χωρίς να παρθούν αποφάσεις.

*Φαλμεράγιερ, Jakob Philipp Fallmerayer (1790, Τιρόλο – 1861, Μόναχο) Αυστριακός περιηγητής, δημοσιογράφος, πολιτικός και ιστορικός, περισσότερο γνωστός για τις περιηγητικές αφηγήσεις του και τις θεωρίες του σχετικά με τη φυλετική καταγωγή των Νεοελλήνων. 
Στα βιβλία του "Ιστορία της χερσονήσου της Πελοποννήσου κατά τους Μεσαιωνικούς Χρόνους" και "περί της καταγωγής των σημερινών Ελλήνων" που γράφτηκαν στη δεκαετία του 1830, διατυπώνει την άποψη πως οι Έλληνες της νεότερης εποχής δεν κατάγονται από τους αρχαίους Έλληνες, αλλά προέρχονται από Σλάβους που εισέβαλαν στην Ελλάδα κατά την περίοδο του Μεσαίωνα και Αλβανούς που εξαπλώθηκαν κατά τον ύστερο Μεσαίωνα και τους νεότερους χρόνους . Όλοι αυτοί αναμίχθηκαν με ελληνόφωνους, αλλά μη Έλληνες το γένος, Βυζαντινούς πρόσφυγες, δημιουργώντας τον λαό των νέων Ελλήνων. 

Κι ενώ αυτή η αμφισβήτηση της καταγωγής από τους αρχαίους προγόνους έθεσε ζήτημα επαναπροσδιορισμού της εθνικής ταυτότητας, το ζήτημα της ιδιαιτερότητας και μοναδικότητας του ελληνικού έθνους τέθηκε υπό καθεστώς επαναδιαπραγμάτευσης, πολλοί οι ιστορικοί και μελετητές αντικρούσουν τη θεωρία του υποστηρίζοντας πως ο Φαλμεράυερ παρερμήνευσε χωρία Βυζαντινών ιστορικών. Ο Κωνσταντίνος Παπαρρηγόπουλος υπήρξε από τους πιο σημαντικούς Έλληνες ιστορικούς οι οποίοι επέκριναν ως εσφαλμένη τη θεωρία του Αυστριακού, μέσα από τη μελέτη του περί της εποίκισης των Σλάβων στην Πελοπόννησο.
Μια μεγάλη έρευνα που δημοσίευσε το περιοδικό Science όπου καταγράφεται ότι οι σύγχρονοι Έλληνες μοιράζονται μεγαλύτερη αναλογία DNA από τους Μυκηναίους και μικρότερη από τους αρχαίους αγρότες της Ανατολίας.

Τελικά οι θεωρίες του Φαλμεράυερ απορρίφθηκαν και από την Βαυαρική Ακαδημία Επιστημών και Κλασικών Μελετών, ως υποκειμενικές και αντιεπιστημονικές, ενώ ο ίδιος δέχτηκε επικρίσεις και από αρκετούς Ευρωπαίους ιστορικούς. Για πολλούς από τους επικριτές του Φαλμεράυερ, το έργο του είναι βαθιά ιδεολογικό, οδηγούμενο από πολιτικά κίνητρα και φιλοδοξίες. Θεωρούν ότι γράφτηκε ως αντίβαρο στον επικρατούντα φιλλεληνισμό των Βαυαρών και υπό τον παρανοϊκό φόβο της ρωσικής επέκτασης στη Μεσόγειο, επιδιώκοντας την διατήρηση μιας ισχυρής Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.

Κατά τον Νίκο Σβορώνο η «επιστημονική» αυτή θεωρία (τα εισαγωγικά δικά του) ήρθε την κατάλληλη στιγμή για να ενισχύσει τις αντιδραστικές δυνάμεις της Ευρώπης οι οποίες είχαν ανησυχήσει σοβαρά από την Ελληνική Επανάσταση και το φιλελληνικό κίνημα, εκφράσεις κυρίως του ευρωπαϊκού φιλελευθερισμού και όπως ό ίδιος υποστηρίζει: «...οι επήλυδες Σλάβοι δεν κατάφεραν να εκτοπίσουν τους ελληνικούς πληθυσμούς. Το νότιο βαλκανικό τμήμα της αυτοκρατορίας διέθετε στα μέσα του 8ου αιώνα αρκετούς ελληνικούς πληθυσμούς ώστε ο Κωνσταντίνος ο Ε’ να μεταφέρει «εκ των νήσων και Ελλάδος και των κατωτικών μερών» πληθυσμούς για να πυκνώσει τον πληθυσμό της Κωνσταντινούπολης που είχε αραιωθεί από τον λιμό του 746.»
Την ίδια εποχή άλλες πηγές μιλούν για ολόκληρα τμήματα του ελληνικού χώρου, κυρίως τα παράλια, που είχαν ξεφύγει εντελώς από τις σλαβικές επιδρομές. Γενικά αυτές οι πηγές ισχυρίζονται πως ο ελληνισμός που έμεινε επί τόπου ήταν αρκετός σε όγκο και συνοχή ώστε, βοηθούμενος από την πολιτική της κεντρικής εξουσίας να ανακτήσει τα χαμένα εδάφη και να αφομοιώσει τα ξένα στοιχεία και πως κάποιοι εκ των Σλάβων μεταφέρθηκαν στη Μικρά Ασία και αντικαταστάθηκαν από ελληνικούς ή εξελληνισμένους πληθυσμούς από την ίδια περιοχή και πως ταυτόχρονα, ελληνικοί πληθυσμοί που είχαν καταφύγει στα νησιά του Αιγαίου και στις οχυρές πόλεις επιστρέφουν στους τόπους τους.

 Απόσπασμα από το έμμετρο έργο  
"ΙΣΤΟΡΙΕΣ και ΥΣΤΕΡΙΕΣ της ΙΣΤΟΡΙΑΣ  
Στίχοι - Κείμενα: Παναγιώτης Β. Ματαράγκας 
Επιμέλεια - Αποτύπωση: Κ. Γ. Ραπακούλια 

   Ιστορίες και Υστερίες της Ιστορίας   

1831, Ο Μαύρος Σπάρτακος

 

1831

Η εργασία των μαύρων δούλων στις βαμβακοκαλλιέργειες του Μισισιπή
                         [ή στις καπνοκαλλιέργειες της Βιρτζίνια, συνοδευόταν από ξύλο, προσβολές, 
βασανιστήρια, αγοραζο-πουλιώνταν δε σε δημοπρασίες “μαύροι και μαύρες”
                                         [όπως τα ζώα, οι δε βιασμοί... ήταν δικαίωμα των αφεντικών μαθές.

Αλλά ακόμα και πριν κερδίσουν οι Αμερικανοί “ανεξαρτησία”, οι Βρετανοί
                                             [στις αποικίες τους, φερόντουσαν στους δούλους με απανθρωπιά.
Πλοία ξεφόρτωναν χωρίς σταματημό τους άμοιρους αλυσοδεμένους,
                                                            [που η μαρτυρική ζωή τους θα τέλειωνε μες στη σκλαβιά.

Το 54% του πληθυσμού, για να πάρουμε μια ιδέα, στη Νότια Καρολίνα τότε,  
                   [ήτανε μαύροι, απ’ τις πατρίδες τους αρπαγμένοι κλεισμένοι ισόβια σε μαντριά,
επόμενο ήταν να δημιουργηθεί ένα τείχος μίσους μεταξύ των δυό 
                                    [κι οι μαύροι να πνέουν μένεα κατά των λευκών γι αυτή την τυραννία.

Τριανταπέντε χρόνια πριν τελειώσουν όλα αυτά με νόμους,
                                                 (την 18η Δεκεμβρίου 1865 καταργήθηκε στις ΗΠΑ η δουλεία),
ο Νατ Τέρνερ*, ένας μαύρος σκλάβος που έμεινε στην ιστορία, συνειδητοποίησε ότι 
                    [ελπίδα δεν θάχε όπως κι όλοι οι ομόφυλοί του... και τη ζωή του την ξεγράφει!

Ο βραβευμένος με Πούλιτζερ Αμερικανός συγγραφέας Styron William
                            [στο βιβλίο του "The Confessions of Nat Turner" με λεπτομέρειες γράφει,
πως ο Τέρνερ* αδιαφορώντας για τις συνέπειες αποφασίζει
                                          [μαζί μ’ άλλους 80 να εκτελούν «λευκό»... όποιον και όπου λάχει.

Καμιά πενηνταριά, αφέντες κι άσχετους, προλάβαν και εκτελέσαν εν ψυχρώ,
       [μα οι "λευκοί" αντέδρασαν παρά τον πανικό τους αποτελεσματικά και κεραυνοβόλα,
κινητοποίησαν κόσμο φτιάχνοντας αποσπάσματα με λαγωνικά, σε μια άγρια καταδίωξη
       [σε δύο 24ωρα είχαν εξολοθρεύσει όλο το κίνημα, με των καμπόυδων τη καρμανιόλα,
του λάσου το σκοινί, αρκετοί κρεμάστηκαν, σύντομα και ο Τέρνερ...
                        [το πνεύμα του όμως δεν πέθανε δραπέτευσε και ζωντανό είναι ακόμα εκεί.

Η εξέγερση* αυτή έφερε αυστηροποίηση των νόμων για τους σκλάβους
                         [οι οποίοι χάσαν ακόμα κι αυτά τα λιγοστά δικαιώματα που είχαν κερδηθεί,
παρόλα αυτά οι λευκοί τη μαύρη απειλή αρχίσανε να νιώθουν        
                           [για εξεγέρσεις νέες, και μια συζήτηση για απελευθέρωση τών έκαν' αρχή.

Ο Νατ Τέρνερ έγινε θρύλος... σε βιβλία, τραγούδια, ταινίες, ψυχές ταλαιπωρημένες
                                        [που ενέπνεε τους εγχρώμους ως ένας μάρτυρας που είχε θυσιαστεί,
για αυτοδιάθεση του ανθρώπου, ανεξαρτήτου χρώματος, και κατάργηση της δουλείας...
                             [ένας Μαραθώνιος αιώνων που θα αργούσε δεκαετίες ακόμη να κερδηθεί.

Αφήνοντας πίσω μας τις Νότιες περιοχές των ΗΠΑ, στη νεοσύστατη πάμε Ελλάδα...
                                        [που τα παιδιά της τρώγονται πάλι και τόνα τ' άλλο θανάσιμα μισεί.
                     
Όπως ήδη αναφέραμε το 1831 βρίσκει την Ελλάδα με τους Μανιάτες 
      [να έχουν στασιάσει απ’ το Πάσχα, με συμπαράσταση των αντικαποδιστριακών γενική,
 και με επικεφαλής τους Μαυρομιχαλαίους, κατά του κυβερνητικού Νομάρχη,
                              [αντιδρώντας στο διοικητικό και φορολογικό σύστημα πού είχε επιβληθεί.

Τα πάθη φούντωνε το γεγονός πως η Ρωσία υποστήριζε φανερά την κυβέρνηση,        
        [η δε συμπαράσταση Αγγλογάλλων προς την αντιπολίτευση ήταν κρυφή αλλά γνωστή.

Ένας αόρατος πόλεμος δηλαδή μεταξύ Ρωσίας και των άλλων δυό,
                                 [που γινόταν ορατός απ’ τις μονομαχίες Μαυροκορδάτου (Άγγλογάλλοι)
κατά Καποδίστρια (Ρώσοι), Μαυρομιχαλαίοι κατά Καποδίστρια… πάντες κατά                                  [Καποδίστρια, ένας εναντίον όλων δηλαδή, κι ας λένε άλλα προπαγανδο-παπαγάλοι.

Οι Μαυρομιχαλαίοι όντως χύσαν αίμα, ξοδέψαν χρήμα, για τον αγώνα,
                                                [γιατί στα ταξίματα της Φιλικής Εταιρείας πίστη δώσαν μεγάλη:
«Ότι αν πολεμούσαν, εξασφαλισμένη είχαν τη διοίκηση της Πελοποννήσου… 
                      [τα προνόμια που είχαν απ’ τους Τούρκους και επί Καποδίστρια να ισχύσουν»,
δηλαδή πλήρη απαλλαγή από φόρους-δασμούς, είσπραξη εσόδων από τελωνεία
                              [της νότιας Μεσσηνίας κι αν όχι…. απειλούσαν τη “γάτα πως θα σκίσουν” !

Έλα όμως που το πρωτοπαλίκαρο της Μάνης, ο Πετρόμπεης Μαυρομιχάλης,
                     [ήταν μέλος κυβέρνησης και Γερουσίας, τέτοιος Γόρδιος δεσμός πώς να λυθεί ?
ο Καποδίστριας σπαζοκεφάλιαζε πως να το χειριστεί... ο Πέτρος ήταν ήρωας:
                 [«απ’ αυτόν στις 17 Μαρτίου του ‘21 στην Αρεόπολη η επανάσταση είχε κηρυχθεί,
και στις 23, έξη ημέρες μετά, ο ίδιος με Μανιάτες κι άλλους, κατέλαβε τη Καλαμάτα
 [ενώ έλεος ζητούσαν ο βοεβόδας Σουλεϊμάν Αρναούτογλου κι όλη η τουρκιά στη περιοχή».

Για να μην ανατρέξω και στο σφαγέα Ιμπραήμ αργότερα που ο Πετρόμπεης
           [τον νίκησε σε μάχη ίσος προς ίσον κι η Μάνη έτσι είχε απ’ τον Αιγύπτιο απαλλαγεί !

Όμως φέτος ο Πέτρος ήταν σ’ αδιέξοδο, “σπουδαία η Γερουσία” μα, το σόι του,
            [τ’ αδέλφια του και τα παιδιά του σηκώσαν όπλα γιατί πιστεύαν πως είχαν αδικηθεί,
έτσι την οικογένεια και τη φωνή της καρδιάς του αποφασίζει ν’ ακολουθήσει,
              [κι ενώ ήταν ήδη υπό περιορισμόν ξεκινάει για τη Μάνη, που του είχε απαγορευτεί.

Τίτλους και βιός τα παρατάει… τρέχει προς Μεσσηνία στη μάχη να πάρει μέρος,
                        [τον συλλαμβάνει ο Κωνσταντής Κανάρης, ο Μπουρλοτιέρης, (που στο μεταξύ
φρούραρχος Μονεμβασιάς είχε τοποθετηθεί, λόγω της προσφοράς του στον αγώνα),
          [και η κυβέρνηση φυλακίζει τον Πέτρο και 4 ακόμη Μαυρομιχαλαίους οικογενειακώς.

Αυτό ήτανε… «οι Μανιάτες αποφασίζουν πόλεμο ολοκληρωτικό
                                        [και στο πλευρό τους θα ξιφουλκήσει ο κάθε αντικαποδιστριακός...»
αυτό βεβαιώνει ένας ειδικός Βαλκανικής κι Ελληνικής ιστορίας που τιμήθηκε
                                                       [με Χρυσό Σταυρό του Ελληνικού Τάγματος Τιμής το 2002,
από τον Πρόεδρο της Ελλάδας, πρόκειται για τον Βρετανό καθηγητή Richard Clogg 
    [που καθαρά χωρίς κοψο-ραψίματα και κρυφτούλι, μας λέει το “ένα κι ένα κάνουν δύο”.

(«Ναι, κατέληξα να με φωτίσει ένας “αλλοδαπός”, γιατί απηύδησα που ο καθένας γράφει
  [όπως ψηφίζει κι αλίμονο αν σ’ ένα βιβλίο μόνο ψάξεις αίτιο για κάθε Εθνικό διχασμό»).
                    
Εξηγεί ο καθηγητής ότι «...ο λαός είχε συνηθίσει κάτω απ’ την οθωμανική διοίκηση
                          [σ’ ένα μεγάλο βαθμό τοπικής αυτονομίας, κι έτσι αυτό το συγκεντρωτικό,
του Καποδίστρια κράτος πολλοί δεν θέλαν... οι προστριβές δεν σταματήσανε ποτέ,  
        [όμως ‘κείνο που πόναγε τους έχοντες ήταν το μοίρασμα “Εθνικών Γαιών”, το γενικό:
όταν τις εκκενωθείσες εκτάσεις των Τούρκων, που κατείχαν τα περισσότερα εδάφη,
                  [άρχισε να διαθέτει ο Καποδίστριας σε ακτήμονες για ν’ αυξηθεί η “παραγωγή”.»

Σίγουρα θα του προσάπταν πως ήταν “δρών κομμουνιστής”...
                             [(λέξις όπού διά τής προπαγάνδας νεοέλληνων τής άπεδόθη έννοια κακή),
μα ευτυχώς για κείνον ο Κάρολος Μάρξ ήτανε τότε μόνο δώδεκα χρονών,       
                   [και θα αργούσε πολύ ακόμη, να κοκκινίσει για χρόνια εκατό, σχεδόν όλη τη γη.

Σημειωτέον κομμουνιστή αποκαλούσαν κάποιοι κι αποκαλούν καμπόσοι ακόμη,
                 [δύο αιώνες πια μετά, τον πρώην πρόεδρο της Δημοκρατίας Κων/νο Καραμανλή.

Σχεδίαζε λοιπόν ο Καποδίστριας να δώσει όλες τις γαίες σε αγρότες γενικώς,
                  [μα στη πορεία ανακάλυψε πως είχαν περιέλθει, σχεδόν αυθαίρετα, στην κατοχή στρατιωτικών αρχηγών και προυχόντων οι περισσότερες, που η οργή αυτών μεγάλωνε
     [γιατί πέραν του ότι κινδύνευε το βιος τους (“τίς οίδε πόθεν”), σαν “Τουρκοι-Χριστιανοί”
απ’ τον Κυβερνήτη αποκαλούνταν, οι δε στρατιωτικοί, “ληστές”, κι όσο για…
           [τους Φαναριώτες, “τέκνα του Σατανά”…. ένα καζάνι πούβραζε ήταν όλοι αυτοί μαζί.

Κυρίως για τους πιο πάνω λόγους αλλά κι άλλους αρκετούς, έχοντες και κατέχοντες,
             [και πολλοί από τους πεινασμένους εγκεφαλο-πλυμένους από προπαγάνδα συνεχή,
έφτιαξαν μιά κατάσταση όπου ολούθε εξυφαίνονταν σκευωρίες προκαλώντας μέτρα,
        [κατασταλτικά και άλλα, καθώς οι συκοφαντίες της αντιπολίτευσης ροή είχαν διαρκή.

Η μονταζιέρα της εποχής, εφημερίδα “Αιών”, το ψέμα το είχε κάνει επιστήμη,
                          [ξεσπούσαν στάσεις, δεν πληρώνονταν οι φόροι, έσβηνε η κρατική μηχανή,
και μοιραία την νύχτα 16ης προς 17η Ιουλίου ξεσπάει τελικά και πραξικόπημα              
                    [στην Ύδρα εν αρχή… μα γενικεύεται παντού, εγκέφαλος κατ’ ομολογία κοινή
ο Μαυροκορδάτος, ο πρίντζιπας όπως τον λέγαν, ποιος ξέρει, μπορεί και νάταν...
                      [οι Υδραίοι με τον Μιαούλη επικεφαλής πρωταγωνιστούν σε ‘κείνο το “κακό”,
τους ακολουθούν όλοι εκείνοι που αυτονομάζονταν “συνταγματικοί”,
            [τα εξοπλισμένα με κανόνια εμπορικά πλοία της Ύδρας ελέγχουν τον Μεσσηνιακό,
το σχέδιο προβλέπει: «κίνησιν άπό Μάνην πρός Βορράν πρός έξουδετέρωσιν
              [τών κυβερνητικών δυνάμεων”,  Μανιάτες καταλαμβάνουν, τόν Αύγουστο θαρρώ,
τίς Κιτριές, κειδά στή Καρδαμύλη, μετά άπό μάχη σκληρή διάρκειας περίπου 20 ώρών,
    [συνεχίζουν στόν Αρμυρό, 6 χλμ. άνατολικά τής Καλαμάτας, πού έπόμενος ήταν στόχος
τήν περιοχήν διοικούσε ό Γιάννης (Γενναίος) Κολοκοτρώνης έχοντας λίγους άτάκτους...»
                          [όμως ήτανε φανερό, κατά οργανωμένου στρατού θα πολεμούσε ασκόπως !

Τις πρωινές ώρες της Τετάρτης 2 Σεπτεμβρίου οι “Έλληνες” του Μαυρομιχάλη
                  [κτυπούν τους άλλους “Έλληνες”... αδέλφια μεταξύ τους σφάζονται μετά μανίας
σε σπίτια δρόμους και πλατείες, μια μάχη είκοσι ωρών εξοντωτική, και ο Γενναίος,
     [βλέποντας πως η πόλη θα έπεφτε σίγουρα, αναχωρεί για άλλο σημείο της Μεσσηνίας.

Νάσου λοιπόν ο προσφιλής ημών εμφύλιος: ο Μιαούλης με άλλους Υδραίους*
                                                        [καταλαμβάνουν τον ναύσταθμο Πόρου τον κυβερνητικό…
Ο Κυβερνήτης ζητάει βοήθεια απ’ τις προστάτιδες δυνάμεις, οι Αγγλογάλλοι
                  [κάναν την πάπια γιατί δεν ήθελαν τον φιλορώσο Καποδίστρια σε ρόλο ηγετικό.

Αυτή η κολώνια βάσταγε και βαστάει χρόνια, μπας κι ο Ρώσος μπαμπούλας 
                                                     [στις νότιες ζεστές θάλασσες του Αιγαίου, και όχι μόνο, βγει,
θάλασσες για ‘κείνον απαγορευμένες απ΄ τους Αγγλογάλλους… αργότερα την Τουρκία
        [σεκιουριτά ορίσανε (κι ως σήμερα είναι), στους Ρώσους την πόρτα να κρατά κλειστή.
                      
Οι Ναυαρινομάχοι Αγγλο-γαλλο-ρώσοι, ανεπίσημα, τα είχαν σπάσει για τα καλά,
                             [κάποιοι είπανε: «...και πολύ που κράτησε η συμφεροντολογο-συμμαχία»,
η ελληνική κυβέρνηση μετά από σκέψη ώριμη... ίσως κι ανώριμη,
                                           [είχε θεωρήσει ότι το εθνικό συμφέρον ήταν να πάμε με τη Ρωσία.

Στα κάγκελα οι Αγγλογάλλοι… το φυσάγαν και δεν κρύωνε 
                                         [και ψιθυριζόταν ότι αυτοί βάλαν μπροστά Υδραίους και Μανιάτες,
λέγοντάς τους «...βαράτε τους Καποδιστριο-ρώσους και τους φίλους τους,
                       [παντού όπου τους βρίσκετε, στις θάλασσες, στις πόλεις σ’ όλες τις στράτες»…
Έτσι εξηγείται η αδράνεια που έδειξαν στο αίτημα του Κυβερνήτη για βοήθεια 
                                     [ώστε να καταστείλει τον εξεγερμένο αντικαποδιστριακό συνασπισμό.

Οι Ρώσοι όμως σπεύσαν με τα πολυκάνονά τους πλοία και βομβαρδίσαν στον Πόρο
       [τους κινηματίες ανηλεώς, ανταπαντώντας εκείνοι ανατινάξαν χωρίς κανένα δισταγμό,
πολεμικά μας πλοία ώστε να μην μπορούν να επιτεθούν στην ‘Υδρα οι Καποδιστριακοί...      
                [κόκαλο μείναν Έλληνες και ξένοι, δεν πίστευαν πως φτάσαμε ως το σημείο αυτό.

Κανένας δεν μπόραγε να χωνέψει πώς το καμάρι μας η φρεγάτα Ελλάς*
                    [η σαρανταοκτω-κάνονη ατμοκίνητη ναυαρχίδα του Πολεμικού μας Ναυτικού,
που χρεωθήκαμε με δάνειο το οποίο πήγε όλο στις ΗΠΑ για την ναυπήγησή της,
                     [κάηκε από το χέρι Έλληνα, του Μιαούλη, ενός ναυάρχου έως τότε αγαπητού.

Είναι γεγονός πως η αυταρχική πολιτική του Καποδίστρια έθιγε ευθέως προνόμια
                                       [και κληρονομικά δικαιώματα των μεγάλων οικογενειών προκρίτων,
όπως αυτά είχαν παγιωθεί κατά την περίοδο της Τουρκοκρατίας, αλλά 
        [και των οπλαρχηγών που είχαν αποκτήσει "πολιτικήν ίσχύν κατά τό μάλλον ή ήττον".

Είχε περάσει κάνας μήνας πάνω κάτω, όταν ο Ρώσος ναύαρχος Ρίκορντ
                        [έπεισε τον Κυβερνήτη να συμφιλιωθεί με τον Πετρόμπεη και να τον δεχτεί.
Ο Μανιάτης μεταφέρθηκε απ’ τη φυλακή κι ενώ ανέμενε για τη συνάντηση 
        [στον προθάλαμο, ο Καποδίστριας στο γραφείο του διάβαζε σε εφημερίδα Βρετανική,
στον “Ταχυδρόµο του Λονδίνου” συγκεκριμένα, ένα άρθρο εναντίον του,
                        [που ανέφερε ότι “καταδίωκε τους Μαυροµιχαλαίους για να τους εκδικηθεί”…
του ανέβηκε το αίμα στο κεφάλι με όσα παρέθετε το άρθρο... «έν έξάλλω καταστάσει 
                                                    [άνακοινώνει ότι ήλλαξε γνώμην καί άρνείται νά τόν δεχθεί !”

Αυτό θα επιδεινώσει τις σχέσεις του με τους Μανιάτες που θεωρήσαν ότι
                                                        [προκλητικά από τον Κυβερνήτη η Μάνη είχε ταπεινωθεί.

Την επομένη 27η Σεπτεμβρίου, ο σπουδαίος Έλληνας δολοφονείται* στο Ναύπλιο,
                      [από τους Μαυρομιχαλαίους μπροστά στην εκκλησιά... ήτανε Κυριακή πρωί.

«Δάκτυλος θάταν τών έξω...», είπαν οι φλύαρες φωνές, «άδιανόητο έκ τών έσω
                                         [νά ήταν τό μπουρλότο στά καράβια μας καί ή άδικη δολοφονία !»,
οι μη φλύαρες δε, το κάναν μούγκα για αγγλο-έτη διακόσια
                                                [με “Στόματα και Μάτια Ερμητικά Κλειστά” όπως και αρχεία !

Πάγωσε η ρωμιοσύνη με τη δολοφονία, μα ξεπάγωσε σχεδόν αμέσως...
                     [πήρανε τα κουμπούρια πάλι οι “Έλληνες”, και άλλους “Έλληνες” χαλούσαν...
αλύπητα χτυπιόνταν σε ύπαιθρο, πόλεις, χωριά, έως ότου οι Γερμανοί        
                            (Βαυαροί) με 3.500 μοντερνο-εξοπλισμένο στρατό θα τους “ηρεμούσαν”,
καθώς επιδεικτικά το στράτευμα έσουρνε μια γκιλοτίνα που δεν είχαν ματαδεί,
         [κι ακουστά είχαν μόνο ότι κεφάλια έκοβε, όσων τους “ιδιοκτήτες” της ανησυχούσαν.

«Αν είχε ζήσει ο Καποδίστριας...» είπαν πολλοί «… κράτος ισότιμο με τα ευρωπαϊκά 
                                                  [θα είχε κτίσει, με τον ευνοϊκό πολιτικό άνεμο που τότε έπνεε
μέχρι και την Κωνσταντινούπολη μπορεί να είχαμε κερδίσει διπλωματικά 
                                                              [γιατί σε όλη την Ευρώπη κύρος και σεβασμό ενέπνεε».

Το έργο που άφησε πίσω του φεύγοντας, μαχαιρωμένος και πυροβολημένος,
                                          [ύστερα από τριάμισι χρόνια δουλειάς με απολύτως αμοιβή καμία,                     
για να το κατανοήσουν, με δυό κουβέντες κι οι πλέον καχύποπτοι ήταν ότι “παρέλαβε 
           [ένα γιαπί παρατημένο υπό κατεδάφιση κι έχτισε με το αίμα του μιά πολυκατοικία”.

Έφτιαξε-οργάνωσε διοικητικές υπηρεσίες με εκπροσώπους της κυβέρνησης παντού,
                                             [έφτιαξε-οργάνωσε στρατό και ναυτικό, Ταχυδρομική Υπηρεσία,
Εκκλησιαστικό Φροντιστήριο, Λοιμοκαθαρτήριο, Γεωργική Σχολή,
                         [Τυπογραφείο, Νομισματοκοπείο*, στον Πόρο και στο Ναύπλιο Ναυπηγεία, 
πίστευε κι είχε δίκιο, πως η καθυστερημένη Ελλάδα, χώρα για να γενεί, έπρεπε…  
       [άνθρωποι που ζούσαν στη προηγμένη Ευρώπη όπως εκείνος, να πάρουν την εξουσία.
                                    
Δεύτερος Καποδίστριας δεν υπήρξε στα χρόνια της ανεξαρτησίας των Ελλήνων, 
                             [κι αν θα υπάρξει άγνωστο, η μεγάλη του έθνους τότε ευκαιρία είχε χαθεί,
μα αν μελετήσεις την ευρωπαϊκή ιστορία, την προχωρημένη σκέψη του θα συναντήσεις,
                          [σε μιαν απόφαση που πάρθηκε για το γένος (2010), σε νέα κρίσιμη καμπή.

Αξίζει να εκθέσω τα γεγονότα, όχι μεταφέροντας διαστρεβλωτικά σχόλια... αλλά μνήμες
                  [όπως συγκράτησα, ο σχεδόν αιωνόβιος, από την πρόσφατη του έθνους ιστορία,
“Σωτήρες” και γεγονότα θα αναφέρω όπως τις έκρινα, μα πιθανόν να ήτανε κι αλλιώς...
                                  [σίγουρα ξέρεις πόσο απατηλές είναι η προπαγάνδα και η διπλωματία.  

Το έτος 2010 ο τότε Πρωθυπουργός, Έλληνας της Διασποράς, θα εφαρμόσει
                      [αυτό που πίστευε ο Καποδίστριας, (πως μόνο οι εκτός Ελλάδος, όπως αυτός,
 που είχαν προχωρήσει πολτικο-κοινωνικά κατά τετρακόσια χρόνια,
                [θα έσωναν την Ελλάδα), καθώς βούλιαζε πάλι το καράβι Ελλάς μαζί και ο λαός…

Έτσι έφερε “Συνεργείο Ευρωπαίων να κάνουν τη δουλειά”, ώστε να κλείνουν 
     [τις τρύπες που άνοιγαν οι νεοπροεστοί, όπως επί κυβερνήτη Καποδίστρια οι προεστοί.

Ενεργώντας λοιπόν εκείνοι, δια της επονομαζόμενης Τρόικας, αποφασιστικά 
                        [“ταπώσανε” τις τρύπες οριστικά (;) στέλνοντας κάποιες αρπάχτρες φυλακή.
Έπεσε πανικός μόλις τα οικονομικά του κράτους θα είχαν πια “διαύγεια” 
                                     [η κίνηση του ευφυούς πρωθυπουργού τέλειωνε τη λαμογιοβασιλεία…
αυτοί τον πολεμάνε με μανία, βάνουν να κελαηδούνε τα φερέφωνά τους απ’ την τιβή
                                [επί 24ωρου βάσεως και του “δολοφονήσαν το χαρακτήρα” με επιτυχία,
έπεισαν τον κόσμο ότι “αυτός” που τους “τράβηξε” από την άκρη του γκρεμού,
          [ήταν προδότης, χαζός, ηλίθιος, δεν ήξερε Ελληνικά, κι ότι τους έφερε τη δυστυχία ! 

________________________  *  *  *  _______________________


«… κι ἄν δέν ἔχομεν πατρίδα θά κάμνομεν..»*

Παρίσι, Οδησσός, Μολδοβλαχία, Καλάβρυτα ήτανε η διαδρομή
                                                          [του πυρσού της λευτεριάς μας, με λαμπαδηδρόμους,
τους Ζαλύκη, Τσακάλωφ, Υψηλάντη, Ασημάκη Ζαΐμη, που τον Πυρσό παρέδωσαν
                  [στον Κολοκοτρώνη για να διαβεί τούς δύσβατο-αδιάβατους τούς δρόμους.

Μιά ιστορία για το αδύνατο, το άπιαστο, που μοιάζει με παραμύθι και που
               [θα ήθελα να διηγηθώ όπως στά ‘γγόνια της η γιαγιά με αγάπη κι ευαισθησία
που δεν έχει κανένα λόγο το παραμύθι της να διαστρεβλώσει, ή και να κρύψει κάτι,
              [δηλώνοντας πως δεν ανήκω σε καμιά παράταξη, σύλλογο, λέσχη ή συντεχνία,
και τις πληροφορίες μου τις άντλησα από “πνιγμένα” συγγράμματα, επιστολές,
                     [απαγορευμένες βίβλους, από διωχθέντες, από φυλακές και από καφενεία.

Έτος Κυρίου 1814 και ο πατριώτης Γρ. Ζαλύκης στο Παρίσι ρίχνει την πρώτη ιδέα,
                [στους εν Γαλλία Έλληνες, πως η πατρίδα πρέπει να ελευθερωθεί πάση θυσία.

Ο φοιτητής Τσακάλωφ την ιδέα μεταφέρει στους πατριώτες του Ρωμιούς της Ρωσίας,
                 [Ξάνθο, Σκουφά, Αναγνωστόπουλο, και ‘κει οι τέσσερις βάζουν μπροστά ευθύς
εκείνη την τολμηρή ιδέα (που γεννήθηκε στη χώρα της Κομμούνας, τού Ρουσσώ, 
       [τού Δαντών, τού Ουγκώ αφού ιστορικά η Γαλλία τών έλευθέρων ίδεών είναι η κοιτίς),
ιδρύοντας τη μυστική οργάνωση “Φιλική Εταιρεία” κι ο αγώνας ξεκινάει συλλέγοντας
                      [χρήματα, εφόδια, όπλα και πυρομαχικά... κάποτε έπεσε και η ιδέα η ευφυής,
να επιλέξουν το χαρισματικό αξιωματικό του τσάρου Υψηλάντη Αλέξανδρο για Αρχηγό,
                            [ο οποίος με μεθοδική οργάνωση και με αμέτρητες επιστολές σκέτη φωτιά
ρίχνει τους σπάνια ενωμένους Έλληνες όλους στη μάχη !… κάνοντας
                              [τους Τούρκους να αμπαρώνονται στα κάστρα μετά από ήττες στη σειρά.

Δυο-τρεις μήνες μετά το Δραγατσάνι είχαμε πατρίδα ήδη
                                           [κι αφού ο αρχηγός μας δυστυχώς στην Αυστρία είχε φυλακιστεί…
θα πολεμούν οι Έλληνες καθένας όπως θέλει, και όπου θέλει, χωρίς συντονισμό,
                   [οι τοπικοί οπλαρχηγοί είν’ τα κουμάντα πλέον, καθένας στη δικιά του περιοχή.

Οι κοτζαμπασηδο-προεστοί ακούγοντας πως έρχεται να ηγηθεί ο Δημήτριος Υψηλάντης 
   [φοβούμενοι πως χάνουν τα προνόμια, αυτοδιορίζονται σαν Γερουσία Πελοποννησιακή,
και λέν του Υψηλάντη που ήρθε να ηγηθεί, κάτι σαν “η θέση κύριος είναι ρεζερβέ”,
                             [ναι... αποφασίσαν και διατάξαν ότι τη νέα χώρα θα την κυβερνούν αυτοί.

Στο τσάκα τούς γλύτωσε ο Κολοκοτρώνης μην τους λυντσάρουνε οι αγωνιστές, 
                           [μα τι τα θες, κειδά ράγισε κι έσπασε της ομοψυχίας των Ελλήνων το γυαλί,
μία ομοψυχία που θα την χαρακτήριζα και θα την ονόμαζα των 100 ημερών,
                                   [γιατί από κει και πέρα, οι Έλληνες αυτόχθονες, ετερόχθονες, κληρικοί,
κοτζαμπασηδο-προεστοί, στρατιωτικο-πολιτικοί, οπλαρχηγοί, 
                           [υπερόπτες Φαναριώτες, ευρωσπουδαγμένοι, αγγλόφιλοι, ρωσόφιλοι πολλοί 
γαλλόφιλοι επίσης, κι άλλοι που φλέρταραν με την εξουσία ή τον πλούτο ή και τα δύο, 
                 [ακόμη και κάμποσοι φιλότουρκοι (κι όμως αληθινό), όλοι σε μία διαρκή αντιδικία
φέραν τη χώρα στο χείλος της καταστροφής κι αν τα συμφέροντα των ισχυρών
                       [δεν υπαγόρευαν πως έπρεπε να έχουν στη νότια Βαλκανική αόρατη κυριαρχία
ακόμα τους Τούρκους θάχαμε, χαράτσια, σκλαβιά και υποτέλεια                  
           [και οι αντιπαραθέσεις μέχρι εξοντώσεως, θα συνεχίζονταν σαν σε ταινία τρομακτική, 
με πρωταγωνιστές τους αρχοθήρες-θεσιθήρες, Μαυροκορδάτο, Κωλέττη, Νέγρη,
                       [ιστορικό δε σύμβουλο, παραγωγό και σκηνοθέτη την πανουργία τη Βρετανική. 

Ο πόλεμος μες στον Πόλεμο της Ανεξαρτησίας άρχισε όταν του ανέμου της λευτεριάς
                               [που φέρναν οι Υψηλάντηδες, συμφέροντα διάφορα, του κόψανε τη φόρα,  
και θα αλληλοσκοτώνονται Έλληνες μέχρι που ήρθε ο Όθωνας με Βαυαρικό στρατό
                      [κι αναγκαστήκανε να κρεμάσουν τ’ άρματα, αλλιώς θα σφάζονταν ως τα τώρα.   

* Ήταν το τελευταίο μέρος (ανάρτηση) από το βιβλίο 
"Ιστορίες και Υστερίες της Ιστορίας"  
από τη Γαλλ. Επανάσταση ως τη Δολοφονία του Καποδίστρια

 ____________________  *  *  *  ____________________

                                                                                                              
_______________________________________________________________


* Τα βιβλία των “Ιστοριών και Υστεριών της Ιστορίας” είναι μία Ιστορικο-Πολιτικό-Κοινωνική άποψη και περιγραφή τυχαίων γεγονότων και ενεργειών των ανθρώπων, που παραπλανημένοι ή όχι κάθε φορά, αποφάσιζαν για την τύχη τους, όπως και των κοινωνικών μετεξελίξεων ανάλογα με επιδιώξεις και συμφέροντα των ισχυρών, αλλά και των ουτοπιών ρομαντικών οραματιστών κινητοποιώντας σαρωτικά ενίοτε δυνάμεις που ήταν άγνωστο ότι υπήρχαν.

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ 

* Τέρνερ, Το όνομά του ήταν Ναθάνιελ και για επίθετο χρησιμοποιούσε το όνομα του αφέντη του, Μπέντζαμιν Τέρνερ, όπως όλοι οι σκλάβοι. Οι γονείς και παππούδες του είχαν γεννηθεί στην Αφρική, αλλά όλοι κατέληξαν να δουλεύουν στις φυτείες του Τέρνερ. Ο Νατ γρήγορα ξεχώρισε από τους υπόλοιπους σκλάβους. Έμαθε να διαβάζει και να γράφει σε πολύ νεαρή ηλικία, χωρίς καν να έχει δάσκαλο. Όταν ήταν μικρός, περιέγραφε στη μητέρα του γεγονότα που υποτίθεται είχαν συμβεί πριν γεννηθεί και τα οποία ήταν αδύνατον να γνωρίζει.
Η μητέρα του θεώρησε ότι ο γιος της ήταν φωτισμένος από τον Θεό και έβλεπε οράματα, όπως οι προφήτες.
Ο νεαρός μεγάλωσε πεπεισμένος ότι ήταν εκλεκτός του Θεού Ο Νατ Τέρνερ ενέπνεε σεβασμό σε όλους όσοι τον γνώριζαν, μαύρους και λευκούς. Ακόμα και ο αφέντης του, Μπέντζαμιν Τέρνερ, είχε σχολιάσει ότι ο νεαρός Νατ ήταν υπερβολικά ικανός, για να ζει σαν απλός σκλάβος. Όταν όμως είδε ότι ο Νατ παρουσίαζε τον εαυτό του ως τον απελευθερωτή των σκλάβων και γέμιζε τα μυαλά τους με ιδέες περί θεϊκής εκδίκησης, αποφάσισε να τον θέσει υπό αυστηρό έλεγχο.
Δολοφόνησε 55 λευκούς για εκδίκηση. Θέλησε να καταργήσει τη δουλεία με τη βία και κατέληξε στην αγχόνη. Πίστευε ότι ήταν ο εκλεκτός του Θεού και ότι κάποια στιγμή θα τον οδηγούσε να ελευθερώσει τους ομοφύλους του. 

* Εξέγερση, Η πιο αιματηρή επανάσταση σκλάβων στην Αμερική ξεκίνησε στις 21 Αυγούστου του 1831 και διακόπηκε απότομα δύο μέρες αργότερα. Για 55 λευκούς νεκρούς, πλήρωσαν εκατοντάδες μαύροι σκλάβοι. Ο αριθμός των επαναστατημένων δεν ξεπερνούσε τους 80, αλλά εκτελέστηκαν 200 αθώοι για παραδειγματισμό.
Στις 11 Φεβρουαρίου του 1831 έγινε ηλιακή έκλειψη στη Βιρτζίνια και ο Τέρνερ ερμήνευσε το πρωτόγνωρο θέαμα ως «το χέρι ενός μαύρου που πιάνει τον ήλιο» και αποφάσισε ότι αυτό ήταν το σημάδι που περίμενε απ’ το Θεό. Όταν στις 13 Αυγούστου, η έκλειψη επαναλήφθηκε ο Τέρνερ ήταν σίγουρος, «είχε έρθει η στιγμή», Οργάνωσε τους συντρόφους του και οχτώ μέρες αργότερα, ξεκινώντας τη σφαγή, επιτέθηκαν στην φιλήσυχη οικογένεια των Τράβις, αποφασισμένοι να τους σφάξουν όλους. 
Η αγριότητα των επιθέσεων ήταν συγκλονιστική, δεν λυπήθηκαν ούτε τα απροστάτευτα παιδιά. Ακριβώς για αυτό το λόγο, οι επαναστάτες δεν κέρδισαν την υποστήριξη ούτε καν των άλλων σκλάβων. Οι λευκοί οργάνωσαν αντεπίθεση και κατέπνιξαν την επανάσταση μέσα σε δύο μέρες. Η αιματοβαμμένη επανάσταση του Νατ Τέρνερ ξέσπασε τη χειρότερη δυνατή στιγμή. Την περίοδο εκείνη, είχαν αρχίσει να γίνονται ορισμένα διστακτικά βήματα προς την κατάργηση της δουλείας, αλλά η αγριότητα των σκλάβων τρόμαξε ακόμα και τους πιο θερμούς υποστηρικτές τους. Μέχρι και σήμερα, ο Νατ Τέρνερ αποτελεί μία αμφιλεγόμενη προσωπικότητα. Για άλλους ήρωας και για άλλους τρομοκράτης. 

* Μιαούλης και Υδραίοι, Ο ναύαρχος, συνοδευόμενος, την 14η Ιουλίου 1831, από 200 ένοπλους Υδραίους, τον Μαυροκορδάτο, καθώς και τους πλοιάρχους Σαχτούρη, Σαχίνη, Κριεζή κ.ά., φτάνει στον ναύσταθµο του Πόρου.  Εκεί, µε τη βοήθεια ντόπιων ενόπλων, κατέλαβε αρχικά το µεγαλύτερο πλοίο του ελληνικού στόλου, τη φρεγάτα «Ελλάς», καθώς και το µικρό φρούριο του ναυστάθµου. 
    Τις αντικυβερνητικές ενέργειες που είχαν τη σφραγίδα του Μαυροκορδάτου προσπάθησε µάταια να αντιµετωπίσει ο Καποδίστριας, ζητώντας την παρέµβαση των Μεγάλων Δυνάµεων. Από τους ναυάρχους του στόλου µόνο ο Κανάρης ήταν αντίθετος στις ενέργειες των ανταρτών. 
   Αμέσως έσπευσαν οι αντιπρέσβεις των τριών μεγάλων δυνάμεων προκειμένου να διαπραγματευθούν. Οι Άγγλοι και οι Γάλλοι αιφνιδιάζοντας τους εξεγερμένους τάχθηκαν υπέρ της νόμιμης κυβέρνησης και απαίτησαν την παράδοση των επαναστατών. Ο αγγλικός, ο γαλλικός και ο ρωσικός στόλος είχαν αποκλείσει τα λιμάνια του Πόρου και της Ύδρας ώστε να μην επιτραπεί η ένωση των στόλων των επαναστατών. 
   Ο ελλιμενισμένος εθνικός στόλος στον Πόρο ήταν υπό την αρχηγία πλέον του Μιαούλη ενώ μια μικρή μοίρα, υπό την αρχηγία του Κανάρη, δεν δεχόταν να υπακούσει στους επαναστάτες, τα δύο γενναία, άλλοτε αδέλφια, στον αγώνα της ανεξαρτησίας αντίπαλοι γίναν τώρα !
Και ενώ ο Άγγλος και ο Γάλλος ναύαρχος, κωλυσιεργώντας, έπλευσαν προς το Ναύπλιο για να συσκεφθούν με τους αντιπρέσβεις, ο Ρώσος ναύαρχος Ρίκορντ ανέλαβε να εφαρμόσει, μόνος αυτός, τις οδηγίες του Καποδίστρια. Απέκλεισε τους αντάρτες, ήρθε σε προστριβές μαζί τους.
    Το πρωί της 1ης Αυγούστου 1831, Ο ναύαρχος Ανδρέας Μιαούλης, όπως είχε προειδοποιήσει τον Ρίκορντ, πυρπολεί στον ναύσταθµο του Πόρου τη φρεγάτα «Ελλάς» και την κορβέτα «Ύδρα», παρά τις αντιρρήσεις του Αντώνη Κριεζή. Ο Μιαούλης, που είχε καταλάβει τον ναύσταθµο, αποκλεισµένος από κυβερνητικές δυνάµεις και από τη ρωσική ναυτική µοίρα του ναυάρχου Ρίκορντ, προτίµησε, αντί για συνδιαλλαγή, την καταστροφή περιουσίας του κράτους, στη δημιουργία του οποίου ο ίδιος είχε διαδραµατίσει πρωταγωνιστικό ρόλο. Το συνταρακτικό γεγονός ανήγγειλε στον Κυβερνήτη ο Κανάρης ως εξής: 
       «Ο Μιαούλης παρέδωκεν εις τας φλόγας την ‘‘Ελλάδα’’ και την κορβέταν ‘‘Ύδρα’’.
       Είθε παραδοθή το όνοµα του αυτουργού τοιαύτης πράξεως βαρβαρωτάτης εις αιώνιον
       ανάθεµα…»
   Δύο άλλα πλοία του στόλου διασώθηκαν χάρη στις ριψοκίνδυνες ενέργειες ενός ναύτη 
και ενός στρατιώτη. Το δραματικό αυτό γεγονός αποτελούσε συνέχεια της ανταρσίας των αντιπάλων του Κυβερνήτη της χώρας Ι. Καποδίστρια στην Ύδρα, τη Σύρο και άλλα νησιά. 

* Το καμάρι μας, Με την έναρξη της Επανάστασης το 1821, ο ελληνικός εμπορικός στόλος είχε μετατραπεί σε πολεμικό. Στην αρχή βέβαια από τους εμπορικούς στολίσκους των τριών «ναυτικών» νησιών (Σπέτσες, Ύδρα, Ψαρά), ενώ προστίθενται και μικρότερα πλοία της Σάμου, της Κάσου, του Γαλαξιδίου, του Μεσολογγίου και άλλων περιοχών – κυρίως μπρίκια, γολέτες, μπριγκαντίνια, μαρτίγκοι και σαΐτες.
   Είχε τελειώσει πια ο αγώνας των Ελλήνων για την Ελευθερία όταν στον ελληνικό στόλο προστίθεται με εντολή της Προσωρινής Ελληνικής Κυβέρνησης και η Φρεγάτα «Ελλάς» (αρχικό όνομα «Ελπίς»). 
   Με ξένο πλήρωμα στις 25 Νοεμβρίου 1826 που η φρεγάτα «Ελλάς» εκτοπίσματος 1660 τόνων, οπλισμό 48 πυροβόλων των 16 λιβρών και 16 ολμοπυροβόλων (καρρανάδων) των 42 λιβρών πιάνει στο Ναύπλιο και γίνεται η πρώτη ναυαρχίδα του Ελληνικού Πολεμικού μας Ναυτικού. 
   Χρησιμοποιήθηκε στις εκκαθαριστικές επιχειρήσεις εναντίον των Τούρκων, τα τελευταία χρόνια του αγώνα. Στις 30-31 Μαΐου 1828, βύθισε 2 τουρκικά πολεμικά πλοία στη Ναυμαχία του κάβο Μπαμπά.   
   Το πλοίο αγοράστηκε το 1824-1826 με εντολή της προσωρινής ελληνικής κυβέρνησης (Εκτελεστικό 1824) και χρηματοδότηση από το δεύτερο αγγλικό δάνειο, με συμφωνία που συνήφθη με διαμεσολάβηση των μελών της Φιλελληνικής Επιτροπής του Λονδίνου. 
   Το παραλειπόμενο είναι λίγο πικρό αλλά γεγονός... 
   Η παραγγελία αφορούσε δυο φρεγάτες, που θα έπαιρναν τα ονόματα «Ελπίς» και «Σωτήρ». Μετά από το σκάνδαλο ναυπήγησης ελληνικών φρεγατών (1824), ναυπηγήθηκε στη Νέα Υόρκη των Η.Π.Α. αντί του ποσού των 750.000 δολαρίων και παραλήφθηκε μόνο ένα πλοίο, το οποίο ονομάστηκε «Ελπίς».
   Είχε άδοξο τέλος αφού πυρπολήθηκε από Ελληνικά χέρια (!), από τον Ναύαρχο Μιαούλη, κατά τη στάση των Υδραίων εναντίον του  Κυβερνήτη Καποδίστρια, σε όρμο του Πόρου την 1 Αυγούστου του 1831 !

* Δολοφονείται, Ο τραγικός θάνατος του Καποδίστρια βύθισε σε θλίψη τον γεωργικό πληθυσμό, ενώ αντίθετα στην Ύδρα δέχτηκαν την είδηση με πανηγυρισμούς. 
Υποστηρίζεται ότι αφορµή υπήρξε η φυλάκιση του Πετρόµπεη Μαυροµιχάλη, που ήταν στενός συγγενής των δραστών.  
   Το πρωί της 27ης Σεπτεμβρίου 1831 με το Ιουλιανό ημερολόγιο (δηλαδή στις 9 Οκτωβρίου 1831), έξω από την εκκλησία του Αγίου Σπυρίδωνος πυροβόλησαν και μαχαίρωσαν θανάσιμα τον κυβερνήτη Ιωάννη Καποδίστρια, καθώς πήγαινε να παρακολουθήσει την κυριακάτικη θεία λειτουργία. 
   Τον Καποδίστρια συνόδευε ο Κρητικός μονόχειρας σωματοφύλακάς του Γεώργιος Κοζώνης, ο οποίος πυροβόλησε τον Κωνσταντίνο Μαυρομιχάλη  και τον αποτελείωσε ο όχλος, το δε πτώμα του πετάχθηκε στο λιμάνι. 
   Ο Γεώργιος Μαυρομιχάλης κατέφυγε στη γαλλική πρεσβεία, από όπου και παραδόθηκε στις αρχές για να δικαστεί ύστερα από την επιμονή του πλήθους που είχε συγκεντρωθεί και απειλούσε να κάψει την πρεσβεία. Τελικώς καταδικάστηκε σε θάνατο και τουφεκίστηκε λίγες μέρες αργότερα. 
    Με τον θάνατο του Καποδίστρια το εκσυγχρονιστικό του έργο µαταιώθηκε και η χώρα ταλανίστηκε από εσωτερικές διενέξεις, µέχρι να εκλεγεί βασιλιάς ο Όθων.
    Υποστηρίζεται ότι καταλυτικό ρόλο στην δολοφονία του διαδραμάτισαν οι ξένες δυνάμεις. 
   Είναι δε χαρακτηριστικό, ότι παρά την παρέλευση τόσο μεγάλου χρονικού διαστήματος, ο φάκελος για τη δολοφονία του Καποδίστρια στα βρετανικά αρχεία παραμένει ακόμη απόρρητος. 
   Στο σχεδιασμό της συνωμοσίας φαίνεται πως πρωτοστάτησε ο Γάλλος στρατηγός Gerard, διοικητής τότε του τακτικού στρατού που επιχείρησε να οργανώσει ο ίδιος ο Καποδίστριας.    
    Δύο ολόκληρους μήνες πριν από τη δολοφονία, οι αξιωματικοί του γαλλικού εκστρατευτικού σώματος στην Πελοπόννησο στις μεταξύ τους συζητήσεις δεν αμφέβαλλαν καθόλου, ότι πλησίαζε η ημέρα της δολοφονίας, ή απλώς της ανατροπής, του Κυβερνήτη.    
   Προς τη κατεύθυνση της εμπλοκής της Γαλλίας συναινεί και η μαρτυρία που μεταφέρει 
ο ιστορικός και αγωνιστής Νικόλαος Κασομούλης, ότι ο έτερος εκτελεστής του Κυβερνήτη Γεώργιος Μαυρομιχάλης κατέφυγε στο σπίτι του πρέσβη της Γαλλίας βαρώνου Ρουάν, δηλώνοντάς του: 
             «Σκοτώσαμε τον τύραννο. Μπιστευόμαστε την τιμή της Γαλλίας. 
              Να τα άρματά μας».
    Η απόφαση του Γάλλου πρέσβη Ρουάν να παράσχει άσυλο στον Γεώργιο Μαυρομιχάλη και η αρχική άρνησή του να τον παραδώσει με προφάσεις (όπως την επίδειξη εντάλματος σύλληψης) απετέλεσε χαρακτηριστική και απροκάλυπτη παροχή πολιτικής προστασίας και κάλυψης του εγκλήματος. 
   Πάντως, παρά την προσπάθεια κωλυσιεργίας, υπό την απειλή του εξεγερμένου λαού που είχε περικυκλώσει την πρεσβεία, ο Ρουάν αναγκάστηκε να παραδώσει τον Γεώργιο Μαυρομιχάλη στις αρχές. Οι αντιπρόσωποι της Γαλλίας συνέχισαν να παρέχουν υποστήριξη προς τους δολοφόνους του Κυβερνήτη, ακόμη και κατά τη διάρκεια της δίκης που ακολούθησε. 
    Από τους δολοφόνους αδελφούς, ο Κωνσταντίνος Μαυρομιχάλης λίγο πριν πεθάνει από την πιστολιά του φρουρού του Καποδίστρια, ζητώντας έλεος είπε στους αστυνομικούς: 
                                                  «Δεν φταίω εγώ στρατιώται, άλλοι με έβαλαν». 

* Νομισματοκοπείο, Μετά τη ναυμαχία του Ναβαρίνου (8/10/1827) και την απελευθέρωση της χώρας αλλά κυρίως με την έλευση του αποφασιστικού και μεθοδικού κυβερνήτη Ιωάννη Καποδίστρια η απαλλαγή από το γρόσι αλλά και τα υπόλοιπα ευρωπαϊκά νομίσματα και η δημιουργία ενός ελληνικού πια ανταλλακτικού νομίσματος πέρασε πλέον στην αρμοδιότητά του και ο Καποδίστριας απεφάσισε:    
πρώτον την άμεση δημιουργία Εθνικού Νομισματοκοπείου και 
δεύτερον να μην δημιουργήσει τη Δραχμή, αλλά ως νομισματική μονάδα τον αργυρό «Φοίνικα». (Το μυθικό πουλί των αρχαίων που αναγεννάται από τις στάχτες του, όπως η Ελλάδα). Πολλαπλάσιο του αργυρού φοίνικα θα ήταν η χρυσή «ΑΘΗΝΑ» αξίας 20 φοινίκων και το ήμισυ αυτής 10 φοινίκων. 
   Δυστυχώς λόγω ελλείψεως χρυσού, χρυσά νομίσματα δεν εκόπησαν. Επιτέλους αυτή τη φορά μετά 5 περίπου χρόνια άκαρπων προσπαθειών από τον Μάρτιο 1822 ο Καποδίστριας θα κατάφερνε να έχει η Ελλάδα έναν Φοίνικα όχι δραχμή για εθνικό νόμισμα. 
   Το Μαυροκορδάτειο σχέδιο για δραχμή δεν τα είχε καταφέρει. Ένα χρόνο μετά την καταστροφή του Άργους, από τον Κιοσέ Πασά Μουσταφάμπεη ή Κεχαγιάμπεη στις 24/4/1821, θα γίνει η έδρα του πρώτου Ελληνικού Νομισματοκοπείου. 
   Η Πρώτη Εθνική Συνέλευση των Επαναστατημένων Ελλήνων εξουσιοδοτεί τον 
Πρόεδρο του Εκτελεστικού σώματος Αλέξανδρο Μαυροκορδάτο, να υλοποιήσει μία από 
τις σημαντικές αποφάσεις της: 
   Να δημιουργηθεί δηλαδή το συντομότερο δυνατό Ελληνικό Εθνικό Νόμισμα, χωρίς να περιμένουν να ολοκληρωθεί με επιτυχία η Επανάσταση του Έθνους. Το μοναστήρι της Παναγίας της Κατακεκρυμένης (της Πορτοκαλούσας), που δεσπόζει στην πλαγιά του Λόφου της Λάρισας κάτω από το Πελασγικό Κάστρο του Άργους, θα κρίνουν ότι είναι το καλύτερο και ασφαλέστερο μέρος για να κοπούν τα πρώτα ελληνικά νομίσματα με το όνομα Δραχμή. 
   Κι όταν μαθεύτηκε ότι στην Καρδαμύλη της Μεσσηνιακής Μάνης ένας κιβδηλοποιός είχε στήσει ένα μηχάνημα κοπής κίβδηλων νομισμάτων καθώς ανθούσε τότε η κιβδηλοποιία, αμέσως σκέφτηκαν ότι ήταν μεγάλη ευκαιρία να γλυτώσουν χρόνο και χρήμα αφού εκείνη τη χρονική στιγμή ήταν το μόνο γνωστό και διαθέσιμο και θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί αμέσως. 
   Τον Μάρτιο του 1822 ο Δημήτριος Καλαμαριώτης εξουσιοδοτήθηκε ν’ αγοράσει αυτήν τη «μάκινα» όπως την έλεγαν και να την φέρει στο Άργος. Πράγματι αγοράστηκε και οι εργασίες για την ετοιμασία τα κοπής της Δραχμής ξεκίνησαν, αλλά προχωρούσαν αργά και με προβλήματα. 
   Χρειάζονταν χρυσός, ασήμι και χαλκός… αλλά τα λάφυρα από την Άλωση της Τριπολιτσάς (23/9/1821) είχαν μοιρασθεί τα περισσότερα στους νικητές καπεταναίους και στους στρατιώτες τους. Πρότειναν να λιώσουν τ’ ασημένια σκεύη από τις εκκλησίες, ως έσχατη και άμεση λύση για την εύρεση ασημιού. 
   Έπρεπε, επίσης, να βρεθεί ικανός χαράκτης για την χάραξη της δραχμής. Βρέθηκε στο πρόσωπο ενός ικανού τεχνίτη στην κατασκευή ασημένιων αντικειμένων  και κιβδηλοποιού, του Αρμενικής καταγωγής Χατζηγρηγόρη Πυροβολιστή (Χατζή – Κιρκορ), που διορίστηκε ως Πρώτος Έλληνας χαράκτης του Εθνικού Νομισματοκοπείου. 
   Ως πρώτα νομίσματα αποφασίσθηκε ότι θα κοπούν, το ασημένιο πεντάδραχμο και ο χάλκινος οβολός. Στην τουρκοκρατούμενη Ελλάδα τα οθωμανικά νομίσματα που κυκλοφορούσαν ήταν –βασικά- τα ασημένια «γρόσια» και οι «παράδες», αλλά και γαλλικά ναπολεόνια, βρετανικές λίρες, κορώνες. 
Ακόμα τα αυστριακά νομίσματα της Μαρίας Θηρεσίας, τα ονομαστά «Τάλιρα Ρεγγίνα» που είχαν ιδιαίτερη προτίμηση οι Υδραίοι και νησιώτες καπετάνιοι καραβοκύρηδες. 
   Στις 16/3/1822 ο Αλέξανδρος Μαυροκορδάτος με διάταγμά του καθόρισε τις επίσημες ισοτιμίες όλων των γνωστών νομισμάτων, 26 τον αριθμόν που κυκλοφορούσαν τότε στην απελευθερωμένη από την εθνική επανάσταση Ελλάδα  
   Οι εργασίες όμως αυτού του πρώτου Εθνικού Νομισματοκοπείου θα διακοπούν αρχές Ιουλίου 1822 λίγο πριν ολοκληρωθούν. 
Γιατί η μεγάλη στρατιά του Μαχμούτ Πασά πέρασε τον Ισθμό της Κορίνθου χωρίς αντίσταση και στις 13 Ιουλίου 1822 μπήκε στο Άργος. 
   Η πόλη καταστράφηκε ξανά για δεύτερη φορά μέσα σε 15 μήνες και εκατοντάδες κάτοικοί του σφαγιάστηκαν ή αιχμαλωτίστηκαν. 
   Έτσι ναυάγησε – λόγω Δράμαλη- η πρώτη προσπάθεια να κοπούν τα πρώτα ελληνικά νομίσματα στο Α’ Εθνικό νομισματοκοπείο που στήθηκε στο Άργος την άνοιξη του 1822.   
   Μετά δε την καταστροφή του Δράμαλη στα Δερβενάκια 26-27/7/1822 η προσωρινή κυβέρνηση με απόφαση του εκτελεστικού σώματος τύπωσε χαρτονομίσματα αξίας 100, 250, 500, 700 και 1000 γροσίων για την ενίσχυση του Εθνικού Αγώνα. Τα χαρτονομίσματα αυτά δεν είχαν σχεδόν καμία ανταπόκριση ούτε από τους Έλληνες ούτε από τους ξένους και η αξία του μηδενίστηκε.
   Η Β’ Εθνοσυνέλευση του Άστρους το 1823 πήρε ξανά την απόφαση ότι είναι καθήκον της η έκδοση εθνικού νομίσματος. Και επανέλαβε ότι πρέπει να κοπούν ασημένιες δραχμές και χάλκινοι οβολοί. Κάθε δραχμή προσδιόρισαν την ισοτιμία της με 100 οβολούς. Ούτε και τούτη τη φορά το θέμα προχώρησε.
   Ξανά και πάλι εμφύλιος πόλεμος, φατριασμός, διχασμοί, η επαναστατημένη Ελλάδα να βλέπει τα παιδιά της να σκοτώνονται μεταξύ τους και να μην έχει πού ν’ ακουμπήσει να πάρει μία ανάσα. 
   Ο χρυσός, τ’ ασήμι, τα μέταλλα τ’ αναγκαία για να κοπούν τα νομίσματα έγιναν καπνός, όπως και το δάνειο της Ανεξαρτησίας (2.800.000 αγγλικές λίρες) που πήραμε το 1825. Και ο Ιμπραήμ Πασάς εισέβαλε ανενόχλητος στο Μωριά ρημάζοντάς τον.   

* κι ἄν δέν ἔχομεν πατρίδα θά κάμνομεν.. Το καλοκαίρι του 1825 ο Ψαριανός πυρπολητής Κωνσταντίνος Κανάρης ξεκίνησε για την Αλεξάνδρεια με σκοπό να πυρπολήσει τον εχθρικό στόλο. 
   Το ταξίδι κράτησε περισσότερο και κάποια στιγμή βρέθηκαν χωρίς τροφές και νερό. Ένα αυστριακό ιστιοφόρο που βρέθηκε πλάι τους τους έδωσε τη λύση… τους δίνουν ψωμί, τυρί, ένα βαρέλι σαρδέλες και νερό.
- Δέν ἔχω χρήματα γιά νά σοῦ τά πληρώσω τώρα, γράψε μου ὅμως σ΄ ἕνα χαρτί πόσο
  κοστίζουν καί δός το μου νά ὑπογράψω, είπε στον αυστριακό καπετάνιο ο Κανάρης.
- Δέ θέλω τίποτα, απαντά ο Αυστριακός ικανοποιημένος που ξεγλίτωσε εύκολα.
- Φέρε τό χαρτί καί γράψε 2000 γρόσια, τό ἔθνος μου θά σοῦ τά πληρώσει! Είπε
   αποφασιστικά ο Κανάρης
Ο Αυστριακός που δεν ήθελε να χάσει την ευκαιρία, του λέει προκλητικά,
- Μά δέν ἔχετε κράτος.
Αναστατώνεται η ελληνική ψυχή του Κανάρη και του δίνει πληρωμένη απάντηση
- Κι ἄν δέν ἔχομεν πατρίδα θά κάμνομεν...

Πέρασαν αρκετά χρόνια. Ο Κανάρης είναι τώρα Υπουργός των Ναυτικών. Μια μέρα μπαίνουν στο γραφείο του ένας παλιός κι αγαπητός συμπολεμιστής του, μαζί μ΄ έναν άλλο, που ο Κανάρης δεν θυμόταν που τον είχε ξαναδεί.
- Καπετάνιε, τόν θυμᾶσαι τόν κύριο;
- Όχι, απαντάει ο Κανάρης.
- Κι ἐγώ δυσκολεύτηκα νά τόν γνωρίσω. Στό τέλος ὅμως τόν θυμήθηκα. Τόν συνάντησα στή Ρουμανία καί σοῦ τόν φέρνω. Εἶναι ὁ Αὐστριακός καπετάνιος πού πήραμε ἀπό τό καράβι του τά τρόφιμα.
   Άστραψαν τότε τα μάτια του Κανάρη. Το πρόσωπό του όλο φωτίστηκε. Ήταν μονάχα γιατί θα ξεπλήρωνε ένα παλιό του χρέος; Ή και γιατί έφθασε η στιγμή να δικαιωθεί κι εκείνη η απάντηση που είχε δώσει τότε στον Αυστριακό, Γεμάτος συγκίνηση κι εθνική περηφάνια ρωτάει τον Αυστριακό
- Τό ἔχεις ἐκεῖνο τό χαρτί; Δῶσε μου το. Με δισταγμό εκείνος του το παραδίδει. Αμέσως δίνει διαταγή ο Υπουργός να πληρωθεί το ποσό στον ξένο πλοίαρχο.
- Δέν πίστευες τότε στά λόγια μου. Τότε δέν εἴχαμαν Πατρίδα, την έκάναμαν ὅμως! Του πρόσθεσε ο Κανάρης, χαμογελώντας με εθνική περηφάνια.
Η ιστορία πέρασε από στόμα σε στόμα σαν θρύλος… Μαρτυρά και επιβεβαιώνει την ακεραιότητα του χαρακτήρα του. Το ελληνικό του φιλότιμο. Τη σταθερή του απόφαση στην τελική νίκη. Ίσως η σύνθεση όλων αυτών των αρετών είναι που διαμορφώνει προσωπικότητες-πρότυπα για κάθε εποχή!
________________________________________________________________________________


* Βιβλιογραφία όλου του έργου: 
Από τη Γαλλική Επανάσταση ως τη Δολοφονία του Καποδίστρια 1789 - 1831

- Παγκόσμιος Ιστορία, Herbert - George Wells εκδόσεις Απόλλων
- Σύγχρονη Ευρωπαϊκή Ιστορία Πάνος Τσακαλογιάννης, εκδό
- Ο Ροβεσπιέρος και η Γαλλική Επανάσταση Τ. Μ. Τομσον, εκδόσεις Γαλαξία 
- Σύντομη Ιστορία της Νεώτερης Ελλάδας Richard Clogg, εκδόσεις Καρδαμίτσα
- Νέα Ελληνική Ιστορία Απόστολος Ε. Βακαλόπουλος, εκδόσεις Βάνιας
- Τα κακομαθημένα Παιδιά της Ιστορίας – Η Διαμόφωση του Νεοελληνικού Κράτους Κ. Κωστής, εκδ. Πόλις
- Ιστορία τής Ελλ. Επαναστάσεως Σπ. Τρικούπη, εν Λονδίνω έκ τής έν τή Αυλή τού Ερυθρού Λέοντος 
  Τυπογραφίας Ταϋλόρου  & Φραγκίσκου
- Τουρκοκρατούμενη Ελλάς 1453 – 1821 Κ. Ν. Σάθα εκδόσεις Αρσενίδη
- Ιστορία της Ελλην. Επαναστάσεως Γουσταύου Φρειδερίκου Χέρτσβεργ μτφ. Π. Καρολίδου  1916
- Δύο Πρίγκιπες στην Ελληνική Επανάσταση Β. Παναγιωτόπουλος μτφ. Χ. Μ. Οικονόμου, εκδόσεις Ασίνη
- Νέα Πολιτική Διοίκησις Ρήγας Φεραίος, εκδόσεις Ποντίκι
- Ελληνική Νομαρχία Ανωνύμου του Έλληνος, εκδόσεις Ποντίκι
- Δοκίμιον Ιστορικόν περί της Φιλικής Εταιρίας υπό Ιωάννου Φιλήμονος εκδόσεις Θ. Κονταξή & Ν. Λουλακή 1834, 
- Ιστορία (Κωμικοτραγική) του Νεοελληνικού Κράτους Βασίλης Ραφαηλίδης, εκδόσεις του Εικοστού Πρώτου 
- Ξενοκρατία Μισελληνισμός και Υποτέλεια Κυριάκος Σιμόπουλος, εκδόσεις Στάχυ
- Χρονικό, '«Άγιοι και δαίμονες εις ταν Πόλιν»  του Γιάννη Καλπούζου εκδόσεις Ψυχογιός
- Οθωνας η Μοναρχία Δημήτρη Φωτιάδη εκδόσεις Σ. Ι. Ζαχαρόπουλος
- Όσα Δεν Γνωρίζατε για την Τουρκοκρατία και για την Επανάσταση του 1821 Γ. Γρυντάκης – Γ. Δάλκος – 
  Αγγ. Χόρτης – Εκτ. Χόρτης, εκδόσεις Μεταίχμιο
- http://www.hellenicparliament.gr/
- https://el.wikipedia.org/
- http://www.sansimera.gr/
- www.chioshistory.gr/
 Απόσπασμα από το έμμετρο έργο  
"ΙΣΤΟΡΙΕΣ και ΥΣΤΕΡΙΕΣ της ΙΣΤΟΡΙΑΣ  
Στίχοι - Κείμενα: Παναγιώτης Β. Ματαράγκας 
Επιμέλεια - Αποτύπωση: Κ. Γ. Ραπακούλια 

   Ιστορίες και Υστερίες της Ιστορίας