1831
Η εργασία των μαύρων δούλων στις βαμβακοκαλλιέργειες του Μισισιπή
[ή στις καπνοκαλλιέργειες της Βιρτζίνια, συνοδευόταν από ξύλο, προσβολές,
βασανιστήρια, αγοραζο-πουλιώνταν δε σε δημοπρασίες “μαύροι και μαύρες”
[όπως τα ζώα, οι δε βιασμοί... ήταν δικαίωμα των αφεντικών μαθές.
Αλλά ακόμα και πριν κερδίσουν οι Αμερικανοί “ανεξαρτησία”, οι Βρετανοί
[στις αποικίες τους, φερόντουσαν στους δούλους με απανθρωπιά.
Πλοία ξεφόρτωναν χωρίς σταματημό τους άμοιρους αλυσοδεμένους,
[που η μαρτυρική ζωή τους θα τέλειωνε μες στη σκλαβιά.
Το 54% του πληθυσμού, για να πάρουμε μια ιδέα, στη Νότια Καρολίνα τότε,
[ήτανε μαύροι, απ’ τις πατρίδες τους αρπαγμένοι κλεισμένοι ισόβια σε μαντριά,
επόμενο ήταν να δημιουργηθεί ένα τείχος μίσους μεταξύ των δυό
[κι οι μαύροι να πνέουν μένεα κατά των λευκών γι αυτή την τυραννία.
Τριανταπέντε χρόνια πριν τελειώσουν όλα αυτά με νόμους,
(την 18η Δεκεμβρίου 1865 καταργήθηκε στις ΗΠΑ η δουλεία),
ο Νατ Τέρνερ*, ένας μαύρος σκλάβος που έμεινε στην ιστορία, συνειδητοποίησε ότι
[ελπίδα δεν θάχε όπως κι όλοι οι ομόφυλοί του... και τη ζωή του την ξεγράφει!
Ο βραβευμένος με Πούλιτζερ Αμερικανός συγγραφέας Styron William
[στο βιβλίο του "The Confessions of Nat Turner" με λεπτομέρειες γράφει,
πως ο Τέρνερ* αδιαφορώντας για τις συνέπειες αποφασίζει
[μαζί μ’ άλλους 80 να εκτελούν «λευκό»... όποιον και όπου λάχει.
Καμιά πενηνταριά, αφέντες κι άσχετους, προλάβαν και εκτελέσαν εν ψυχρώ,
[μα οι "λευκοί" αντέδρασαν παρά τον πανικό τους αποτελεσματικά και κεραυνοβόλα,
κινητοποίησαν κόσμο φτιάχνοντας αποσπάσματα με λαγωνικά, σε μια άγρια καταδίωξη
[σε δύο 24ωρα είχαν εξολοθρεύσει όλο το κίνημα, με των καμπόυδων τη καρμανιόλα,
του λάσου το σκοινί, αρκετοί κρεμάστηκαν, σύντομα και ο Τέρνερ...
[το πνεύμα του όμως δεν πέθανε δραπέτευσε και ζωντανό είναι ακόμα εκεί.
Η εξέγερση* αυτή έφερε αυστηροποίηση των νόμων για τους σκλάβους
[οι οποίοι χάσαν ακόμα κι αυτά τα λιγοστά δικαιώματα που είχαν κερδηθεί,
παρόλα αυτά οι λευκοί τη μαύρη απειλή αρχίσανε να νιώθουν
[για εξεγέρσεις νέες, και μια συζήτηση για απελευθέρωση τών έκαν' αρχή.
Ο Νατ Τέρνερ έγινε θρύλος... σε βιβλία, τραγούδια, ταινίες, ψυχές ταλαιπωρημένες
[που ενέπνεε τους εγχρώμους ως ένας μάρτυρας που είχε θυσιαστεί,
για αυτοδιάθεση του ανθρώπου, ανεξαρτήτου χρώματος, και κατάργηση της δουλείας...
[ένας Μαραθώνιος αιώνων που θα αργούσε δεκαετίες ακόμη να κερδηθεί.
Αφήνοντας πίσω μας τις Νότιες περιοχές των ΗΠΑ, στη νεοσύστατη πάμε Ελλάδα...
[που τα παιδιά της τρώγονται πάλι και τόνα τ' άλλο θανάσιμα μισεί.
Όπως ήδη αναφέραμε το 1831 βρίσκει την Ελλάδα με τους Μανιάτες
[να έχουν στασιάσει απ’ το Πάσχα, με συμπαράσταση των αντικαποδιστριακών γενική,
και με επικεφαλής τους Μαυρομιχαλαίους, κατά του κυβερνητικού Νομάρχη,
[αντιδρώντας στο διοικητικό και φορολογικό σύστημα πού είχε επιβληθεί.
Τα πάθη φούντωνε το γεγονός πως η Ρωσία υποστήριζε φανερά την κυβέρνηση,
[η δε συμπαράσταση Αγγλογάλλων προς την αντιπολίτευση ήταν κρυφή αλλά γνωστή.
Ένας αόρατος πόλεμος δηλαδή μεταξύ Ρωσίας και των άλλων δυό,
[που γινόταν ορατός απ’ τις μονομαχίες Μαυροκορδάτου (Άγγλογάλλοι)
κατά Καποδίστρια (Ρώσοι), Μαυρομιχαλαίοι κατά Καποδίστρια… πάντες κατά [Καποδίστρια, ένας εναντίον όλων δηλαδή, κι ας λένε άλλα προπαγανδο-παπαγάλοι.
Οι Μαυρομιχαλαίοι όντως χύσαν αίμα, ξοδέψαν χρήμα, για τον αγώνα,
[γιατί στα ταξίματα της Φιλικής Εταιρείας πίστη δώσαν μεγάλη:
«Ότι αν πολεμούσαν, εξασφαλισμένη είχαν τη διοίκηση της Πελοποννήσου…
[τα προνόμια που είχαν απ’ τους Τούρκους και επί Καποδίστρια να ισχύσουν»,
δηλαδή πλήρη απαλλαγή από φόρους-δασμούς, είσπραξη εσόδων από τελωνεία
[της νότιας Μεσσηνίας κι αν όχι…. απειλούσαν τη “γάτα πως θα σκίσουν” !
Έλα όμως που το πρωτοπαλίκαρο της Μάνης, ο Πετρόμπεης Μαυρομιχάλης,
[ήταν μέλος κυβέρνησης και Γερουσίας, τέτοιος Γόρδιος δεσμός πώς να λυθεί ?
ο Καποδίστριας σπαζοκεφάλιαζε πως να το χειριστεί... ο Πέτρος ήταν ήρωας:
[«απ’ αυτόν στις 17 Μαρτίου του ‘21 στην Αρεόπολη η επανάσταση είχε κηρυχθεί,
και στις 23, έξη ημέρες μετά, ο ίδιος με Μανιάτες κι άλλους, κατέλαβε τη Καλαμάτα
[ενώ έλεος ζητούσαν ο βοεβόδας Σουλεϊμάν Αρναούτογλου κι όλη η τουρκιά στη περιοχή».
Για να μην ανατρέξω και στο σφαγέα Ιμπραήμ αργότερα που ο Πετρόμπεης
[τον νίκησε σε μάχη ίσος προς ίσον κι η Μάνη έτσι είχε απ’ τον Αιγύπτιο απαλλαγεί !
Όμως φέτος ο Πέτρος ήταν σ’ αδιέξοδο, “σπουδαία η Γερουσία” μα, το σόι του,
[τ’ αδέλφια του και τα παιδιά του σηκώσαν όπλα γιατί πιστεύαν πως είχαν αδικηθεί,
έτσι την οικογένεια και τη φωνή της καρδιάς του αποφασίζει ν’ ακολουθήσει,
[κι ενώ ήταν ήδη υπό περιορισμόν ξεκινάει για τη Μάνη, που του είχε απαγορευτεί.
Τίτλους και βιός τα παρατάει… τρέχει προς Μεσσηνία στη μάχη να πάρει μέρος,
[τον συλλαμβάνει ο Κωνσταντής Κανάρης, ο Μπουρλοτιέρης, (που στο μεταξύ
φρούραρχος Μονεμβασιάς είχε τοποθετηθεί, λόγω της προσφοράς του στον αγώνα),
[και η κυβέρνηση φυλακίζει τον Πέτρο και 4 ακόμη Μαυρομιχαλαίους οικογενειακώς.
Αυτό ήτανε… «οι Μανιάτες αποφασίζουν πόλεμο ολοκληρωτικό
[και στο πλευρό τους θα ξιφουλκήσει ο κάθε αντικαποδιστριακός...»
αυτό βεβαιώνει ένας ειδικός Βαλκανικής κι Ελληνικής ιστορίας που τιμήθηκε
[με Χρυσό Σταυρό του Ελληνικού Τάγματος Τιμής το 2002,
από τον Πρόεδρο της Ελλάδας, πρόκειται για τον Βρετανό καθηγητή Richard Clogg
[που καθαρά χωρίς κοψο-ραψίματα και κρυφτούλι, μας λέει το “ένα κι ένα κάνουν δύο”.
(«Ναι, κατέληξα να με φωτίσει ένας “αλλοδαπός”, γιατί απηύδησα που ο καθένας γράφει
[όπως ψηφίζει κι αλίμονο αν σ’ ένα βιβλίο μόνο ψάξεις αίτιο για κάθε Εθνικό διχασμό»).
Εξηγεί ο καθηγητής ότι «...ο λαός είχε συνηθίσει κάτω απ’ την οθωμανική διοίκηση
[σ’ ένα μεγάλο βαθμό τοπικής αυτονομίας, κι έτσι αυτό το συγκεντρωτικό,
του Καποδίστρια κράτος πολλοί δεν θέλαν... οι προστριβές δεν σταματήσανε ποτέ,
[όμως ‘κείνο που πόναγε τους έχοντες ήταν το μοίρασμα “Εθνικών Γαιών”, το γενικό:
όταν τις εκκενωθείσες εκτάσεις των Τούρκων, που κατείχαν τα περισσότερα εδάφη,
[άρχισε να διαθέτει ο Καποδίστριας σε ακτήμονες για ν’ αυξηθεί η “παραγωγή”.»
Σίγουρα θα του προσάπταν πως ήταν “δρών κομμουνιστής”...
[(λέξις όπού διά τής προπαγάνδας νεοέλληνων τής άπεδόθη έννοια κακή),
μα ευτυχώς για κείνον ο Κάρολος Μάρξ ήτανε τότε μόνο δώδεκα χρονών,
[και θα αργούσε πολύ ακόμη, να κοκκινίσει για χρόνια εκατό, σχεδόν όλη τη γη.
Σημειωτέον κομμουνιστή αποκαλούσαν κάποιοι κι αποκαλούν καμπόσοι ακόμη,
[δύο αιώνες πια μετά, τον πρώην πρόεδρο της Δημοκρατίας Κων/νο Καραμανλή.
Σχεδίαζε λοιπόν ο Καποδίστριας να δώσει όλες τις γαίες σε αγρότες γενικώς,
[μα στη πορεία ανακάλυψε πως είχαν περιέλθει, σχεδόν αυθαίρετα, στην κατοχή στρατιωτικών αρχηγών και προυχόντων οι περισσότερες, που η οργή αυτών μεγάλωνε
[γιατί πέραν του ότι κινδύνευε το βιος τους (“τίς οίδε πόθεν”), σαν “Τουρκοι-Χριστιανοί”
απ’ τον Κυβερνήτη αποκαλούνταν, οι δε στρατιωτικοί, “ληστές”, κι όσο για…
[τους Φαναριώτες, “τέκνα του Σατανά”…. ένα καζάνι πούβραζε ήταν όλοι αυτοί μαζί.
Κυρίως για τους πιο πάνω λόγους αλλά κι άλλους αρκετούς, έχοντες και κατέχοντες,
[και πολλοί από τους πεινασμένους εγκεφαλο-πλυμένους από προπαγάνδα συνεχή,
έφτιαξαν μιά κατάσταση όπου ολούθε εξυφαίνονταν σκευωρίες προκαλώντας μέτρα,
[κατασταλτικά και άλλα, καθώς οι συκοφαντίες της αντιπολίτευσης ροή είχαν διαρκή.
Η μονταζιέρα της εποχής, εφημερίδα “Αιών”, το ψέμα το είχε κάνει επιστήμη,
[ξεσπούσαν στάσεις, δεν πληρώνονταν οι φόροι, έσβηνε η κρατική μηχανή,
και μοιραία την νύχτα 16ης προς 17η Ιουλίου ξεσπάει τελικά και πραξικόπημα
[στην Ύδρα εν αρχή… μα γενικεύεται παντού, εγκέφαλος κατ’ ομολογία κοινή
ο Μαυροκορδάτος, ο πρίντζιπας όπως τον λέγαν, ποιος ξέρει, μπορεί και νάταν...
[οι Υδραίοι με τον Μιαούλη επικεφαλής πρωταγωνιστούν σε ‘κείνο το “κακό”,
τους ακολουθούν όλοι εκείνοι που αυτονομάζονταν “συνταγματικοί”,
[τα εξοπλισμένα με κανόνια εμπορικά πλοία της Ύδρας ελέγχουν τον Μεσσηνιακό,
το σχέδιο προβλέπει: «κίνησιν άπό Μάνην πρός Βορράν πρός έξουδετέρωσιν
[τών κυβερνητικών δυνάμεων”, Μανιάτες καταλαμβάνουν, τόν Αύγουστο θαρρώ,
τίς Κιτριές, κειδά στή Καρδαμύλη, μετά άπό μάχη σκληρή διάρκειας περίπου 20 ώρών,
[συνεχίζουν στόν Αρμυρό, 6 χλμ. άνατολικά τής Καλαμάτας, πού έπόμενος ήταν στόχος
τήν περιοχήν διοικούσε ό Γιάννης (Γενναίος) Κολοκοτρώνης έχοντας λίγους άτάκτους...»
[όμως ήτανε φανερό, κατά οργανωμένου στρατού θα πολεμούσε ασκόπως !
Τις πρωινές ώρες της Τετάρτης 2 Σεπτεμβρίου οι “Έλληνες” του Μαυρομιχάλη
[κτυπούν τους άλλους “Έλληνες”... αδέλφια μεταξύ τους σφάζονται μετά μανίας
σε σπίτια δρόμους και πλατείες, μια μάχη είκοσι ωρών εξοντωτική, και ο Γενναίος,
[βλέποντας πως η πόλη θα έπεφτε σίγουρα, αναχωρεί για άλλο σημείο της Μεσσηνίας.
Νάσου λοιπόν ο προσφιλής ημών εμφύλιος: ο Μιαούλης με άλλους Υδραίους*
[καταλαμβάνουν τον ναύσταθμο Πόρου τον κυβερνητικό…
Ο Κυβερνήτης ζητάει βοήθεια απ’ τις προστάτιδες δυνάμεις, οι Αγγλογάλλοι
[κάναν την πάπια γιατί δεν ήθελαν τον φιλορώσο Καποδίστρια σε ρόλο ηγετικό.
Αυτή η κολώνια βάσταγε και βαστάει χρόνια, μπας κι ο Ρώσος μπαμπούλας
[στις νότιες ζεστές θάλασσες του Αιγαίου, και όχι μόνο, βγει,
θάλασσες για ‘κείνον απαγορευμένες απ΄ τους Αγγλογάλλους… αργότερα την Τουρκία
[σεκιουριτά ορίσανε (κι ως σήμερα είναι), στους Ρώσους την πόρτα να κρατά κλειστή.
Οι Ναυαρινομάχοι Αγγλο-γαλλο-ρώσοι, ανεπίσημα, τα είχαν σπάσει για τα καλά,
[κάποιοι είπανε: «...και πολύ που κράτησε η συμφεροντολογο-συμμαχία»,
η ελληνική κυβέρνηση μετά από σκέψη ώριμη... ίσως κι ανώριμη,
[είχε θεωρήσει ότι το εθνικό συμφέρον ήταν να πάμε με τη Ρωσία.
Στα κάγκελα οι Αγγλογάλλοι… το φυσάγαν και δεν κρύωνε
[και ψιθυριζόταν ότι αυτοί βάλαν μπροστά Υδραίους και Μανιάτες,
λέγοντάς τους «...βαράτε τους Καποδιστριο-ρώσους και τους φίλους τους,
[παντού όπου τους βρίσκετε, στις θάλασσες, στις πόλεις σ’ όλες τις στράτες»…
Έτσι εξηγείται η αδράνεια που έδειξαν στο αίτημα του Κυβερνήτη για βοήθεια
[ώστε να καταστείλει τον εξεγερμένο αντικαποδιστριακό συνασπισμό.
Οι Ρώσοι όμως σπεύσαν με τα πολυκάνονά τους πλοία και βομβαρδίσαν στον Πόρο
[τους κινηματίες ανηλεώς, ανταπαντώντας εκείνοι ανατινάξαν χωρίς κανένα δισταγμό,
πολεμικά μας πλοία ώστε να μην μπορούν να επιτεθούν στην ‘Υδρα οι Καποδιστριακοί...
[κόκαλο μείναν Έλληνες και ξένοι, δεν πίστευαν πως φτάσαμε ως το σημείο αυτό.
Κανένας δεν μπόραγε να χωνέψει πώς το καμάρι μας η φρεγάτα Ελλάς*
[η σαρανταοκτω-κάνονη ατμοκίνητη ναυαρχίδα του Πολεμικού μας Ναυτικού,
που χρεωθήκαμε με δάνειο το οποίο πήγε όλο στις ΗΠΑ για την ναυπήγησή της,
[κάηκε από το χέρι Έλληνα, του Μιαούλη, ενός ναυάρχου έως τότε αγαπητού.
Είναι γεγονός πως η αυταρχική πολιτική του Καποδίστρια έθιγε ευθέως προνόμια
[και κληρονομικά δικαιώματα των μεγάλων οικογενειών προκρίτων,
όπως αυτά είχαν παγιωθεί κατά την περίοδο της Τουρκοκρατίας, αλλά
[και των οπλαρχηγών που είχαν αποκτήσει "πολιτικήν ίσχύν κατά τό μάλλον ή ήττον".
Είχε περάσει κάνας μήνας πάνω κάτω, όταν ο Ρώσος ναύαρχος Ρίκορντ
[έπεισε τον Κυβερνήτη να συμφιλιωθεί με τον Πετρόμπεη και να τον δεχτεί.
Ο Μανιάτης μεταφέρθηκε απ’ τη φυλακή κι ενώ ανέμενε για τη συνάντηση
[στον προθάλαμο, ο Καποδίστριας στο γραφείο του διάβαζε σε εφημερίδα Βρετανική,
στον “Ταχυδρόµο του Λονδίνου” συγκεκριμένα, ένα άρθρο εναντίον του,
[που ανέφερε ότι “καταδίωκε τους Μαυροµιχαλαίους για να τους εκδικηθεί”…
του ανέβηκε το αίμα στο κεφάλι με όσα παρέθετε το άρθρο... «έν έξάλλω καταστάσει
[άνακοινώνει ότι ήλλαξε γνώμην καί άρνείται νά τόν δεχθεί !”
Αυτό θα επιδεινώσει τις σχέσεις του με τους Μανιάτες που θεωρήσαν ότι
[προκλητικά από τον Κυβερνήτη η Μάνη είχε ταπεινωθεί.
Την επομένη 27η Σεπτεμβρίου, ο σπουδαίος Έλληνας δολοφονείται* στο Ναύπλιο,
[από τους Μαυρομιχαλαίους μπροστά στην εκκλησιά... ήτανε Κυριακή πρωί.
«Δάκτυλος θάταν τών έξω...», είπαν οι φλύαρες φωνές, «άδιανόητο έκ τών έσω
[νά ήταν τό μπουρλότο στά καράβια μας καί ή άδικη δολοφονία !»,
οι μη φλύαρες δε, το κάναν μούγκα για αγγλο-έτη διακόσια
[με “Στόματα και Μάτια Ερμητικά Κλειστά” όπως και αρχεία !
Πάγωσε η ρωμιοσύνη με τη δολοφονία, μα ξεπάγωσε σχεδόν αμέσως...
[πήρανε τα κουμπούρια πάλι οι “Έλληνες”, και άλλους “Έλληνες” χαλούσαν...
αλύπητα χτυπιόνταν σε ύπαιθρο, πόλεις, χωριά, έως ότου οι Γερμανοί
(Βαυαροί) με 3.500 μοντερνο-εξοπλισμένο στρατό θα τους “ηρεμούσαν”,
καθώς επιδεικτικά το στράτευμα έσουρνε μια γκιλοτίνα που δεν είχαν ματαδεί,
[κι ακουστά είχαν μόνο ότι κεφάλια έκοβε, όσων τους “ιδιοκτήτες” της ανησυχούσαν.
«Αν είχε ζήσει ο Καποδίστριας...» είπαν πολλοί «… κράτος ισότιμο με τα ευρωπαϊκά
[θα είχε κτίσει, με τον ευνοϊκό πολιτικό άνεμο που τότε έπνεε
μέχρι και την Κωνσταντινούπολη μπορεί να είχαμε κερδίσει διπλωματικά
[γιατί σε όλη την Ευρώπη κύρος και σεβασμό ενέπνεε».
Το έργο που άφησε πίσω του φεύγοντας, μαχαιρωμένος και πυροβολημένος,
[ύστερα από τριάμισι χρόνια δουλειάς με απολύτως αμοιβή καμία,
για να το κατανοήσουν, με δυό κουβέντες κι οι πλέον καχύποπτοι ήταν ότι “παρέλαβε
[ένα γιαπί παρατημένο υπό κατεδάφιση κι έχτισε με το αίμα του μιά πολυκατοικία”.
Έφτιαξε-οργάνωσε διοικητικές υπηρεσίες με εκπροσώπους της κυβέρνησης παντού,
[έφτιαξε-οργάνωσε στρατό και ναυτικό, Ταχυδρομική Υπηρεσία,
Εκκλησιαστικό Φροντιστήριο, Λοιμοκαθαρτήριο, Γεωργική Σχολή,
[Τυπογραφείο, Νομισματοκοπείο*, στον Πόρο και στο Ναύπλιο Ναυπηγεία,
πίστευε κι είχε δίκιο, πως η καθυστερημένη Ελλάδα, χώρα για να γενεί, έπρεπε…
[άνθρωποι που ζούσαν στη προηγμένη Ευρώπη όπως εκείνος, να πάρουν την εξουσία.
Δεύτερος Καποδίστριας δεν υπήρξε στα χρόνια της ανεξαρτησίας των Ελλήνων,
[κι αν θα υπάρξει άγνωστο, η μεγάλη του έθνους τότε ευκαιρία είχε χαθεί,
μα αν μελετήσεις την ευρωπαϊκή ιστορία, την προχωρημένη σκέψη του θα συναντήσεις,
[σε μιαν απόφαση που πάρθηκε για το γένος (2010), σε νέα κρίσιμη καμπή.
Αξίζει να εκθέσω τα γεγονότα, όχι μεταφέροντας διαστρεβλωτικά σχόλια... αλλά μνήμες
[όπως συγκράτησα, ο σχεδόν αιωνόβιος, από την πρόσφατη του έθνους ιστορία,
“Σωτήρες” και γεγονότα θα αναφέρω όπως τις έκρινα, μα πιθανόν να ήτανε κι αλλιώς...
[σίγουρα ξέρεις πόσο απατηλές είναι η προπαγάνδα και η διπλωματία.
Το έτος 2010 ο τότε Πρωθυπουργός, Έλληνας της Διασποράς, θα εφαρμόσει
[αυτό που πίστευε ο Καποδίστριας, (πως μόνο οι εκτός Ελλάδος, όπως αυτός,
που είχαν προχωρήσει πολτικο-κοινωνικά κατά τετρακόσια χρόνια,
[θα έσωναν την Ελλάδα), καθώς βούλιαζε πάλι το καράβι Ελλάς μαζί και ο λαός…
Έτσι έφερε “Συνεργείο Ευρωπαίων να κάνουν τη δουλειά”, ώστε να κλείνουν
[τις τρύπες που άνοιγαν οι νεοπροεστοί, όπως επί κυβερνήτη Καποδίστρια οι προεστοί.
Ενεργώντας λοιπόν εκείνοι, δια της επονομαζόμενης Τρόικας, αποφασιστικά
[“ταπώσανε” τις τρύπες οριστικά (;) στέλνοντας κάποιες αρπάχτρες φυλακή.
Έπεσε πανικός μόλις τα οικονομικά του κράτους θα είχαν πια “διαύγεια”
[η κίνηση του ευφυούς πρωθυπουργού τέλειωνε τη λαμογιοβασιλεία…
αυτοί τον πολεμάνε με μανία, βάνουν να κελαηδούνε τα φερέφωνά τους απ’ την τιβή
[επί 24ωρου βάσεως και του “δολοφονήσαν το χαρακτήρα” με επιτυχία,
έπεισαν τον κόσμο ότι “αυτός” που τους “τράβηξε” από την άκρη του γκρεμού,
[ήταν προδότης, χαζός, ηλίθιος, δεν ήξερε Ελληνικά, κι ότι τους έφερε τη δυστυχία !
________________________ * * * _______________________
«… κι ἄν δέν ἔχομεν πατρίδα θά κάμνομεν..»*
Παρίσι, Οδησσός, Μολδοβλαχία, Καλάβρυτα ήτανε η διαδρομή
[του πυρσού της λευτεριάς μας, με λαμπαδηδρόμους,
τους Ζαλύκη, Τσακάλωφ, Υψηλάντη, Ασημάκη Ζαΐμη, που τον Πυρσό παρέδωσαν
[στον Κολοκοτρώνη για να διαβεί τούς δύσβατο-αδιάβατους τούς δρόμους.
Μιά ιστορία για το αδύνατο, το άπιαστο, που μοιάζει με παραμύθι και που
[θα ήθελα να διηγηθώ όπως στά ‘γγόνια της η γιαγιά με αγάπη κι ευαισθησία
που δεν έχει κανένα λόγο το παραμύθι της να διαστρεβλώσει, ή και να κρύψει κάτι,
[δηλώνοντας πως δεν ανήκω σε καμιά παράταξη, σύλλογο, λέσχη ή συντεχνία,
και τις πληροφορίες μου τις άντλησα από “πνιγμένα” συγγράμματα, επιστολές,
[απαγορευμένες βίβλους, από διωχθέντες, από φυλακές και από καφενεία.
Έτος Κυρίου 1814 και ο πατριώτης Γρ. Ζαλύκης στο Παρίσι ρίχνει την πρώτη ιδέα,
[στους εν Γαλλία Έλληνες, πως η πατρίδα πρέπει να ελευθερωθεί πάση θυσία.
Ο φοιτητής Τσακάλωφ την ιδέα μεταφέρει στους πατριώτες του Ρωμιούς της Ρωσίας,
[Ξάνθο, Σκουφά, Αναγνωστόπουλο, και ‘κει οι τέσσερις βάζουν μπροστά ευθύς
εκείνη την τολμηρή ιδέα (που γεννήθηκε στη χώρα της Κομμούνας, τού Ρουσσώ,
[τού Δαντών, τού Ουγκώ αφού ιστορικά η Γαλλία τών έλευθέρων ίδεών είναι η κοιτίς),
ιδρύοντας τη μυστική οργάνωση “Φιλική Εταιρεία” κι ο αγώνας ξεκινάει συλλέγοντας
[χρήματα, εφόδια, όπλα και πυρομαχικά... κάποτε έπεσε και η ιδέα η ευφυής,
να επιλέξουν το χαρισματικό αξιωματικό του τσάρου Υψηλάντη Αλέξανδρο για Αρχηγό,
[ο οποίος με μεθοδική οργάνωση και με αμέτρητες επιστολές σκέτη φωτιά
ρίχνει τους σπάνια ενωμένους Έλληνες όλους στη μάχη !… κάνοντας
[τους Τούρκους να αμπαρώνονται στα κάστρα μετά από ήττες στη σειρά.
Δυο-τρεις μήνες μετά το Δραγατσάνι είχαμε πατρίδα ήδη
[κι αφού ο αρχηγός μας δυστυχώς στην Αυστρία είχε φυλακιστεί…
θα πολεμούν οι Έλληνες καθένας όπως θέλει, και όπου θέλει, χωρίς συντονισμό,
[οι τοπικοί οπλαρχηγοί είν’ τα κουμάντα πλέον, καθένας στη δικιά του περιοχή.
Οι κοτζαμπασηδο-προεστοί ακούγοντας πως έρχεται να ηγηθεί ο Δημήτριος Υψηλάντης
[φοβούμενοι πως χάνουν τα προνόμια, αυτοδιορίζονται σαν Γερουσία Πελοποννησιακή,
και λέν του Υψηλάντη που ήρθε να ηγηθεί, κάτι σαν “η θέση κύριος είναι ρεζερβέ”,
[ναι... αποφασίσαν και διατάξαν ότι τη νέα χώρα θα την κυβερνούν αυτοί.
Στο τσάκα τούς γλύτωσε ο Κολοκοτρώνης μην τους λυντσάρουνε οι αγωνιστές,
[μα τι τα θες, κειδά ράγισε κι έσπασε της ομοψυχίας των Ελλήνων το γυαλί,
μία ομοψυχία που θα την χαρακτήριζα και θα την ονόμαζα των 100 ημερών,
[γιατί από κει και πέρα, οι Έλληνες αυτόχθονες, ετερόχθονες, κληρικοί,
κοτζαμπασηδο-προεστοί, στρατιωτικο-πολιτικοί, οπλαρχηγοί,
[υπερόπτες Φαναριώτες, ευρωσπουδαγμένοι, αγγλόφιλοι, ρωσόφιλοι πολλοί
γαλλόφιλοι επίσης, κι άλλοι που φλέρταραν με την εξουσία ή τον πλούτο ή και τα δύο,
[ακόμη και κάμποσοι φιλότουρκοι (κι όμως αληθινό), όλοι σε μία διαρκή αντιδικία
φέραν τη χώρα στο χείλος της καταστροφής κι αν τα συμφέροντα των ισχυρών
[δεν υπαγόρευαν πως έπρεπε να έχουν στη νότια Βαλκανική αόρατη κυριαρχία
ακόμα τους Τούρκους θάχαμε, χαράτσια, σκλαβιά και υποτέλεια
[και οι αντιπαραθέσεις μέχρι εξοντώσεως, θα συνεχίζονταν σαν σε ταινία τρομακτική,
με πρωταγωνιστές τους αρχοθήρες-θεσιθήρες, Μαυροκορδάτο, Κωλέττη, Νέγρη,
[ιστορικό δε σύμβουλο, παραγωγό και σκηνοθέτη την πανουργία τη Βρετανική.
Ο πόλεμος μες στον Πόλεμο της Ανεξαρτησίας άρχισε όταν του ανέμου της λευτεριάς
[που φέρναν οι Υψηλάντηδες, συμφέροντα διάφορα, του κόψανε τη φόρα,
και θα αλληλοσκοτώνονται Έλληνες μέχρι που ήρθε ο Όθωνας με Βαυαρικό στρατό
[κι αναγκαστήκανε να κρεμάσουν τ’ άρματα, αλλιώς θα σφάζονταν ως τα τώρα.
* Ήταν το τελευταίο μέρος (ανάρτηση) από το βιβλίο
"Ιστορίες και Υστερίες της Ιστορίας"
από τη Γαλλ. Επανάσταση ως τη Δολοφονία του Καποδίστρια
____________________ * * * ____________________
_______________________________________________________________
* Τα βιβλία των “Ιστοριών και Υστεριών της Ιστορίας” είναι μία Ιστορικο-Πολιτικό-Κοινωνική άποψη και περιγραφή τυχαίων γεγονότων και ενεργειών των ανθρώπων, που παραπλανημένοι ή όχι κάθε φορά, αποφάσιζαν για την τύχη τους, όπως και των κοινωνικών μετεξελίξεων ανάλογα με επιδιώξεις και συμφέροντα των ισχυρών, αλλά και των ουτοπιών ρομαντικών οραματιστών κινητοποιώντας σαρωτικά ενίοτε δυνάμεις που ήταν άγνωστο ότι υπήρχαν.
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ
Η μητέρα του θεώρησε ότι ο γιος της ήταν φωτισμένος από τον Θεό και έβλεπε οράματα, όπως οι προφήτες.
Ο νεαρός μεγάλωσε πεπεισμένος ότι ήταν εκλεκτός του Θεού Ο Νατ Τέρνερ ενέπνεε σεβασμό σε όλους όσοι τον γνώριζαν, μαύρους και λευκούς. Ακόμα και ο αφέντης του, Μπέντζαμιν Τέρνερ, είχε σχολιάσει ότι ο νεαρός Νατ ήταν υπερβολικά ικανός, για να ζει σαν απλός σκλάβος. Όταν όμως είδε ότι ο Νατ παρουσίαζε τον εαυτό του ως τον απελευθερωτή των σκλάβων και γέμιζε τα μυαλά τους με ιδέες περί θεϊκής εκδίκησης, αποφάσισε να τον θέσει υπό αυστηρό έλεγχο.
Δολοφόνησε 55 λευκούς για εκδίκηση. Θέλησε να καταργήσει τη δουλεία με τη βία και κατέληξε στην αγχόνη. Πίστευε ότι ήταν ο εκλεκτός του Θεού και ότι κάποια στιγμή θα τον οδηγούσε να ελευθερώσει τους ομοφύλους του.
* Εξέγερση, Η πιο αιματηρή επανάσταση σκλάβων στην Αμερική ξεκίνησε στις 21 Αυγούστου του 1831 και διακόπηκε απότομα δύο μέρες αργότερα. Για 55 λευκούς νεκρούς, πλήρωσαν εκατοντάδες μαύροι σκλάβοι. Ο αριθμός των επαναστατημένων δεν ξεπερνούσε τους 80, αλλά εκτελέστηκαν 200 αθώοι για παραδειγματισμό.
Στις 11 Φεβρουαρίου του 1831 έγινε ηλιακή έκλειψη στη Βιρτζίνια και ο Τέρνερ ερμήνευσε το πρωτόγνωρο θέαμα ως «το χέρι ενός μαύρου που πιάνει τον ήλιο» και αποφάσισε ότι αυτό ήταν το σημάδι που περίμενε απ’ το Θεό. Όταν στις 13 Αυγούστου, η έκλειψη επαναλήφθηκε ο Τέρνερ ήταν σίγουρος, «είχε έρθει η στιγμή», Οργάνωσε τους συντρόφους του και οχτώ μέρες αργότερα, ξεκινώντας τη σφαγή, επιτέθηκαν στην φιλήσυχη οικογένεια των Τράβις, αποφασισμένοι να τους σφάξουν όλους.
Η αγριότητα των επιθέσεων ήταν συγκλονιστική, δεν λυπήθηκαν ούτε τα απροστάτευτα παιδιά. Ακριβώς για αυτό το λόγο, οι επαναστάτες δεν κέρδισαν την υποστήριξη ούτε καν των άλλων σκλάβων. Οι λευκοί οργάνωσαν αντεπίθεση και κατέπνιξαν την επανάσταση μέσα σε δύο μέρες. Η αιματοβαμμένη επανάσταση του Νατ Τέρνερ ξέσπασε τη χειρότερη δυνατή στιγμή. Την περίοδο εκείνη, είχαν αρχίσει να γίνονται ορισμένα διστακτικά βήματα προς την κατάργηση της δουλείας, αλλά η αγριότητα των σκλάβων τρόμαξε ακόμα και τους πιο θερμούς υποστηρικτές τους. Μέχρι και σήμερα, ο Νατ Τέρνερ αποτελεί μία αμφιλεγόμενη προσωπικότητα. Για άλλους ήρωας και για άλλους τρομοκράτης.
* Μιαούλης και Υδραίοι, Ο ναύαρχος, συνοδευόμενος, την 14η Ιουλίου 1831, από 200 ένοπλους Υδραίους, τον Μαυροκορδάτο, καθώς και τους πλοιάρχους Σαχτούρη, Σαχίνη, Κριεζή κ.ά., φτάνει στον ναύσταθµο του Πόρου. Εκεί, µε τη βοήθεια ντόπιων ενόπλων, κατέλαβε αρχικά το µεγαλύτερο πλοίο του ελληνικού στόλου, τη φρεγάτα «Ελλάς», καθώς και το µικρό φρούριο του ναυστάθµου.
Τις αντικυβερνητικές ενέργειες που είχαν τη σφραγίδα του Μαυροκορδάτου προσπάθησε µάταια να αντιµετωπίσει ο Καποδίστριας, ζητώντας την παρέµβαση των Μεγάλων Δυνάµεων. Από τους ναυάρχους του στόλου µόνο ο Κανάρης ήταν αντίθετος στις ενέργειες των ανταρτών.
Αμέσως έσπευσαν οι αντιπρέσβεις των τριών μεγάλων δυνάμεων προκειμένου να διαπραγματευθούν. Οι Άγγλοι και οι Γάλλοι αιφνιδιάζοντας τους εξεγερμένους τάχθηκαν υπέρ της νόμιμης κυβέρνησης και απαίτησαν την παράδοση των επαναστατών. Ο αγγλικός, ο γαλλικός και ο ρωσικός στόλος είχαν αποκλείσει τα λιμάνια του Πόρου και της Ύδρας ώστε να μην επιτραπεί η ένωση των στόλων των επαναστατών.
Ο ελλιμενισμένος εθνικός στόλος στον Πόρο ήταν υπό την αρχηγία πλέον του Μιαούλη ενώ μια μικρή μοίρα, υπό την αρχηγία του Κανάρη, δεν δεχόταν να υπακούσει στους επαναστάτες, τα δύο γενναία, άλλοτε αδέλφια, στον αγώνα της ανεξαρτησίας αντίπαλοι γίναν τώρα !
Και ενώ ο Άγγλος και ο Γάλλος ναύαρχος, κωλυσιεργώντας, έπλευσαν προς το Ναύπλιο για να συσκεφθούν με τους αντιπρέσβεις, ο Ρώσος ναύαρχος Ρίκορντ ανέλαβε να εφαρμόσει, μόνος αυτός, τις οδηγίες του Καποδίστρια. Απέκλεισε τους αντάρτες, ήρθε σε προστριβές μαζί τους.
Το πρωί της 1ης Αυγούστου 1831, Ο ναύαρχος Ανδρέας Μιαούλης, όπως είχε προειδοποιήσει τον Ρίκορντ, πυρπολεί στον ναύσταθµο του Πόρου τη φρεγάτα «Ελλάς» και την κορβέτα «Ύδρα», παρά τις αντιρρήσεις του Αντώνη Κριεζή. Ο Μιαούλης, που είχε καταλάβει τον ναύσταθµο, αποκλεισµένος από κυβερνητικές δυνάµεις και από τη ρωσική ναυτική µοίρα του ναυάρχου Ρίκορντ, προτίµησε, αντί για συνδιαλλαγή, την καταστροφή περιουσίας του κράτους, στη δημιουργία του οποίου ο ίδιος είχε διαδραµατίσει πρωταγωνιστικό ρόλο. Το συνταρακτικό γεγονός ανήγγειλε στον Κυβερνήτη ο Κανάρης ως εξής:
«Ο Μιαούλης παρέδωκεν εις τας φλόγας την ‘‘Ελλάδα’’ και την κορβέταν ‘‘Ύδρα’’.
Είθε παραδοθή το όνοµα του αυτουργού τοιαύτης πράξεως βαρβαρωτάτης εις αιώνιον
ανάθεµα…»
Δύο άλλα πλοία του στόλου διασώθηκαν χάρη στις ριψοκίνδυνες ενέργειες ενός ναύτη
και ενός στρατιώτη. Το δραματικό αυτό γεγονός αποτελούσε συνέχεια της ανταρσίας των αντιπάλων του Κυβερνήτη της χώρας Ι. Καποδίστρια στην Ύδρα, τη Σύρο και άλλα νησιά.
* Το καμάρι μας, Με την έναρξη της Επανάστασης το 1821, ο ελληνικός εμπορικός στόλος είχε μετατραπεί σε πολεμικό. Στην αρχή βέβαια από τους εμπορικούς στολίσκους των τριών «ναυτικών» νησιών (Σπέτσες, Ύδρα, Ψαρά), ενώ προστίθενται και μικρότερα πλοία της Σάμου, της Κάσου, του Γαλαξιδίου, του Μεσολογγίου και άλλων περιοχών – κυρίως μπρίκια, γολέτες, μπριγκαντίνια, μαρτίγκοι και σαΐτες.
Είχε τελειώσει πια ο αγώνας των Ελλήνων για την Ελευθερία όταν στον ελληνικό στόλο προστίθεται με εντολή της Προσωρινής Ελληνικής Κυβέρνησης και η Φρεγάτα «Ελλάς» (αρχικό όνομα «Ελπίς»).
Με ξένο πλήρωμα στις 25 Νοεμβρίου 1826 που η φρεγάτα «Ελλάς» εκτοπίσματος 1660 τόνων, οπλισμό 48 πυροβόλων των 16 λιβρών και 16 ολμοπυροβόλων (καρρανάδων) των 42 λιβρών πιάνει στο Ναύπλιο και γίνεται η πρώτη ναυαρχίδα του Ελληνικού Πολεμικού μας Ναυτικού.
Χρησιμοποιήθηκε στις εκκαθαριστικές επιχειρήσεις εναντίον των Τούρκων, τα τελευταία χρόνια του αγώνα. Στις 30-31 Μαΐου 1828, βύθισε 2 τουρκικά πολεμικά πλοία στη Ναυμαχία του κάβο Μπαμπά.
Το πλοίο αγοράστηκε το 1824-1826 με εντολή της προσωρινής ελληνικής κυβέρνησης (Εκτελεστικό 1824) και χρηματοδότηση από το δεύτερο αγγλικό δάνειο, με συμφωνία που συνήφθη με διαμεσολάβηση των μελών της Φιλελληνικής Επιτροπής του Λονδίνου.
Το παραλειπόμενο είναι λίγο πικρό αλλά γεγονός...
Η παραγγελία αφορούσε δυο φρεγάτες, που θα έπαιρναν τα ονόματα «Ελπίς» και «Σωτήρ». Μετά από το σκάνδαλο ναυπήγησης ελληνικών φρεγατών (1824), ναυπηγήθηκε στη Νέα Υόρκη των Η.Π.Α. αντί του ποσού των 750.000 δολαρίων και παραλήφθηκε μόνο ένα πλοίο, το οποίο ονομάστηκε «Ελπίς».
Είχε άδοξο τέλος αφού πυρπολήθηκε από Ελληνικά χέρια (!), από τον Ναύαρχο Μιαούλη, κατά τη στάση των Υδραίων εναντίον του Κυβερνήτη Καποδίστρια, σε όρμο του Πόρου την 1 Αυγούστου του 1831 !
* Δολοφονείται, Ο τραγικός θάνατος του Καποδίστρια βύθισε σε θλίψη τον γεωργικό πληθυσμό, ενώ αντίθετα στην Ύδρα δέχτηκαν την είδηση με πανηγυρισμούς.
Υποστηρίζεται ότι αφορµή υπήρξε η φυλάκιση του Πετρόµπεη Μαυροµιχάλη, που ήταν στενός συγγενής των δραστών.
Το πρωί της 27ης Σεπτεμβρίου 1831 με το Ιουλιανό ημερολόγιο (δηλαδή στις 9 Οκτωβρίου 1831), έξω από την εκκλησία του Αγίου Σπυρίδωνος πυροβόλησαν και μαχαίρωσαν θανάσιμα τον κυβερνήτη Ιωάννη Καποδίστρια, καθώς πήγαινε να παρακολουθήσει την κυριακάτικη θεία λειτουργία.
Τον Καποδίστρια συνόδευε ο Κρητικός μονόχειρας σωματοφύλακάς του Γεώργιος Κοζώνης, ο οποίος πυροβόλησε τον Κωνσταντίνο Μαυρομιχάλη και τον αποτελείωσε ο όχλος, το δε πτώμα του πετάχθηκε στο λιμάνι.
Ο Γεώργιος Μαυρομιχάλης κατέφυγε στη γαλλική πρεσβεία, από όπου και παραδόθηκε στις αρχές για να δικαστεί ύστερα από την επιμονή του πλήθους που είχε συγκεντρωθεί και απειλούσε να κάψει την πρεσβεία. Τελικώς καταδικάστηκε σε θάνατο και τουφεκίστηκε λίγες μέρες αργότερα.
Με τον θάνατο του Καποδίστρια το εκσυγχρονιστικό του έργο µαταιώθηκε και η χώρα ταλανίστηκε από εσωτερικές διενέξεις, µέχρι να εκλεγεί βασιλιάς ο Όθων.
Υποστηρίζεται ότι καταλυτικό ρόλο στην δολοφονία του διαδραμάτισαν οι ξένες δυνάμεις.
Είναι δε χαρακτηριστικό, ότι παρά την παρέλευση τόσο μεγάλου χρονικού διαστήματος, ο φάκελος για τη δολοφονία του Καποδίστρια στα βρετανικά αρχεία παραμένει ακόμη απόρρητος.
Στο σχεδιασμό της συνωμοσίας φαίνεται πως πρωτοστάτησε ο Γάλλος στρατηγός Gerard, διοικητής τότε του τακτικού στρατού που επιχείρησε να οργανώσει ο ίδιος ο Καποδίστριας.
Δύο ολόκληρους μήνες πριν από τη δολοφονία, οι αξιωματικοί του γαλλικού εκστρατευτικού σώματος στην Πελοπόννησο στις μεταξύ τους συζητήσεις δεν αμφέβαλλαν καθόλου, ότι πλησίαζε η ημέρα της δολοφονίας, ή απλώς της ανατροπής, του Κυβερνήτη.
Προς τη κατεύθυνση της εμπλοκής της Γαλλίας συναινεί και η μαρτυρία που μεταφέρει
ο ιστορικός και αγωνιστής Νικόλαος Κασομούλης, ότι ο έτερος εκτελεστής του Κυβερνήτη Γεώργιος Μαυρομιχάλης κατέφυγε στο σπίτι του πρέσβη της Γαλλίας βαρώνου Ρουάν, δηλώνοντάς του:
«Σκοτώσαμε τον τύραννο. Μπιστευόμαστε την τιμή της Γαλλίας.
Να τα άρματά μας».
Η απόφαση του Γάλλου πρέσβη Ρουάν να παράσχει άσυλο στον Γεώργιο Μαυρομιχάλη και η αρχική άρνησή του να τον παραδώσει με προφάσεις (όπως την επίδειξη εντάλματος σύλληψης) απετέλεσε χαρακτηριστική και απροκάλυπτη παροχή πολιτικής προστασίας και κάλυψης του εγκλήματος.
Πάντως, παρά την προσπάθεια κωλυσιεργίας, υπό την απειλή του εξεγερμένου λαού που είχε περικυκλώσει την πρεσβεία, ο Ρουάν αναγκάστηκε να παραδώσει τον Γεώργιο Μαυρομιχάλη στις αρχές. Οι αντιπρόσωποι της Γαλλίας συνέχισαν να παρέχουν υποστήριξη προς τους δολοφόνους του Κυβερνήτη, ακόμη και κατά τη διάρκεια της δίκης που ακολούθησε.
Από τους δολοφόνους αδελφούς, ο Κωνσταντίνος Μαυρομιχάλης λίγο πριν πεθάνει από την πιστολιά του φρουρού του Καποδίστρια, ζητώντας έλεος είπε στους αστυνομικούς:
«Δεν φταίω εγώ στρατιώται, άλλοι με έβαλαν».
* Νομισματοκοπείο, Μετά τη ναυμαχία του Ναβαρίνου (8/10/1827) και την απελευθέρωση της χώρας αλλά κυρίως με την έλευση του αποφασιστικού και μεθοδικού κυβερνήτη Ιωάννη Καποδίστρια η απαλλαγή από το γρόσι αλλά και τα υπόλοιπα ευρωπαϊκά νομίσματα και η δημιουργία ενός ελληνικού πια ανταλλακτικού νομίσματος πέρασε πλέον στην αρμοδιότητά του και ο Καποδίστριας απεφάσισε:
πρώτον την άμεση δημιουργία Εθνικού Νομισματοκοπείου και
δεύτερον να μην δημιουργήσει τη Δραχμή, αλλά ως νομισματική μονάδα τον αργυρό «Φοίνικα». (Το μυθικό πουλί των αρχαίων που αναγεννάται από τις στάχτες του, όπως η Ελλάδα). Πολλαπλάσιο του αργυρού φοίνικα θα ήταν η χρυσή «ΑΘΗΝΑ» αξίας 20 φοινίκων και το ήμισυ αυτής 10 φοινίκων.
Δυστυχώς λόγω ελλείψεως χρυσού, χρυσά νομίσματα δεν εκόπησαν. Επιτέλους αυτή τη φορά μετά 5 περίπου χρόνια άκαρπων προσπαθειών από τον Μάρτιο 1822 ο Καποδίστριας θα κατάφερνε να έχει η Ελλάδα έναν Φοίνικα όχι δραχμή για εθνικό νόμισμα.
Το Μαυροκορδάτειο σχέδιο για δραχμή δεν τα είχε καταφέρει. Ένα χρόνο μετά την καταστροφή του Άργους, από τον Κιοσέ Πασά Μουσταφάμπεη ή Κεχαγιάμπεη στις 24/4/1821, θα γίνει η έδρα του πρώτου Ελληνικού Νομισματοκοπείου.
Η Πρώτη Εθνική Συνέλευση των Επαναστατημένων Ελλήνων εξουσιοδοτεί τον
Πρόεδρο του Εκτελεστικού σώματος Αλέξανδρο Μαυροκορδάτο, να υλοποιήσει μία από
τις σημαντικές αποφάσεις της:
Να δημιουργηθεί δηλαδή το συντομότερο δυνατό Ελληνικό Εθνικό Νόμισμα, χωρίς να περιμένουν να ολοκληρωθεί με επιτυχία η Επανάσταση του Έθνους. Το μοναστήρι της Παναγίας της Κατακεκρυμένης (της Πορτοκαλούσας), που δεσπόζει στην πλαγιά του Λόφου της Λάρισας κάτω από το Πελασγικό Κάστρο του Άργους, θα κρίνουν ότι είναι το καλύτερο και ασφαλέστερο μέρος για να κοπούν τα πρώτα ελληνικά νομίσματα με το όνομα Δραχμή.
Κι όταν μαθεύτηκε ότι στην Καρδαμύλη της Μεσσηνιακής Μάνης ένας κιβδηλοποιός είχε στήσει ένα μηχάνημα κοπής κίβδηλων νομισμάτων καθώς ανθούσε τότε η κιβδηλοποιία, αμέσως σκέφτηκαν ότι ήταν μεγάλη ευκαιρία να γλυτώσουν χρόνο και χρήμα αφού εκείνη τη χρονική στιγμή ήταν το μόνο γνωστό και διαθέσιμο και θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί αμέσως.
Τον Μάρτιο του 1822 ο Δημήτριος Καλαμαριώτης εξουσιοδοτήθηκε ν’ αγοράσει αυτήν τη «μάκινα» όπως την έλεγαν και να την φέρει στο Άργος. Πράγματι αγοράστηκε και οι εργασίες για την ετοιμασία τα κοπής της Δραχμής ξεκίνησαν, αλλά προχωρούσαν αργά και με προβλήματα.
Χρειάζονταν χρυσός, ασήμι και χαλκός… αλλά τα λάφυρα από την Άλωση της Τριπολιτσάς (23/9/1821) είχαν μοιρασθεί τα περισσότερα στους νικητές καπεταναίους και στους στρατιώτες τους. Πρότειναν να λιώσουν τ’ ασημένια σκεύη από τις εκκλησίες, ως έσχατη και άμεση λύση για την εύρεση ασημιού.
Έπρεπε, επίσης, να βρεθεί ικανός χαράκτης για την χάραξη της δραχμής. Βρέθηκε στο πρόσωπο ενός ικανού τεχνίτη στην κατασκευή ασημένιων αντικειμένων και κιβδηλοποιού, του Αρμενικής καταγωγής Χατζηγρηγόρη Πυροβολιστή (Χατζή – Κιρκορ), που διορίστηκε ως Πρώτος Έλληνας χαράκτης του Εθνικού Νομισματοκοπείου.
Ως πρώτα νομίσματα αποφασίσθηκε ότι θα κοπούν, το ασημένιο πεντάδραχμο και ο χάλκινος οβολός. Στην τουρκοκρατούμενη Ελλάδα τα οθωμανικά νομίσματα που κυκλοφορούσαν ήταν –βασικά- τα ασημένια «γρόσια» και οι «παράδες», αλλά και γαλλικά ναπολεόνια, βρετανικές λίρες, κορώνες.
Ακόμα τα αυστριακά νομίσματα της Μαρίας Θηρεσίας, τα ονομαστά «Τάλιρα Ρεγγίνα» που είχαν ιδιαίτερη προτίμηση οι Υδραίοι και νησιώτες καπετάνιοι καραβοκύρηδες.
Στις 16/3/1822 ο Αλέξανδρος Μαυροκορδάτος με διάταγμά του καθόρισε τις επίσημες ισοτιμίες όλων των γνωστών νομισμάτων, 26 τον αριθμόν που κυκλοφορούσαν τότε στην απελευθερωμένη από την εθνική επανάσταση Ελλάδα
Οι εργασίες όμως αυτού του πρώτου Εθνικού Νομισματοκοπείου θα διακοπούν αρχές Ιουλίου 1822 λίγο πριν ολοκληρωθούν.
Γιατί η μεγάλη στρατιά του Μαχμούτ Πασά πέρασε τον Ισθμό της Κορίνθου χωρίς αντίσταση και στις 13 Ιουλίου 1822 μπήκε στο Άργος.
Η πόλη καταστράφηκε ξανά για δεύτερη φορά μέσα σε 15 μήνες και εκατοντάδες κάτοικοί του σφαγιάστηκαν ή αιχμαλωτίστηκαν.
Έτσι ναυάγησε – λόγω Δράμαλη- η πρώτη προσπάθεια να κοπούν τα πρώτα ελληνικά νομίσματα στο Α’ Εθνικό νομισματοκοπείο που στήθηκε στο Άργος την άνοιξη του 1822.
Μετά δε την καταστροφή του Δράμαλη στα Δερβενάκια 26-27/7/1822 η προσωρινή κυβέρνηση με απόφαση του εκτελεστικού σώματος τύπωσε χαρτονομίσματα αξίας 100, 250, 500, 700 και 1000 γροσίων για την ενίσχυση του Εθνικού Αγώνα. Τα χαρτονομίσματα αυτά δεν είχαν σχεδόν καμία ανταπόκριση ούτε από τους Έλληνες ούτε από τους ξένους και η αξία του μηδενίστηκε.
Η Β’ Εθνοσυνέλευση του Άστρους το 1823 πήρε ξανά την απόφαση ότι είναι καθήκον της η έκδοση εθνικού νομίσματος. Και επανέλαβε ότι πρέπει να κοπούν ασημένιες δραχμές και χάλκινοι οβολοί. Κάθε δραχμή προσδιόρισαν την ισοτιμία της με 100 οβολούς. Ούτε και τούτη τη φορά το θέμα προχώρησε.
Ξανά και πάλι εμφύλιος πόλεμος, φατριασμός, διχασμοί, η επαναστατημένη Ελλάδα να βλέπει τα παιδιά της να σκοτώνονται μεταξύ τους και να μην έχει πού ν’ ακουμπήσει να πάρει μία ανάσα.
Ο χρυσός, τ’ ασήμι, τα μέταλλα τ’ αναγκαία για να κοπούν τα νομίσματα έγιναν καπνός, όπως και το δάνειο της Ανεξαρτησίας (2.800.000 αγγλικές λίρες) που πήραμε το 1825. Και ο Ιμπραήμ Πασάς εισέβαλε ανενόχλητος στο Μωριά ρημάζοντάς τον.
* κι ἄν δέν ἔχομεν πατρίδα θά κάμνομεν.. Το καλοκαίρι του 1825 ο Ψαριανός πυρπολητής Κωνσταντίνος Κανάρης ξεκίνησε για την Αλεξάνδρεια με σκοπό να πυρπολήσει τον εχθρικό στόλο.
Το ταξίδι κράτησε περισσότερο και κάποια στιγμή βρέθηκαν χωρίς τροφές και νερό. Ένα αυστριακό ιστιοφόρο που βρέθηκε πλάι τους τους έδωσε τη λύση… τους δίνουν ψωμί, τυρί, ένα βαρέλι σαρδέλες και νερό.
- Δέν ἔχω χρήματα γιά νά σοῦ τά πληρώσω τώρα, γράψε μου ὅμως σ΄ ἕνα χαρτί πόσο
κοστίζουν καί δός το μου νά ὑπογράψω, είπε στον αυστριακό καπετάνιο ο Κανάρης.
- Δέ θέλω τίποτα, απαντά ο Αυστριακός ικανοποιημένος που ξεγλίτωσε εύκολα.
- Φέρε τό χαρτί καί γράψε 2000 γρόσια, τό ἔθνος μου θά σοῦ τά πληρώσει! Είπε
αποφασιστικά ο Κανάρης
Ο Αυστριακός που δεν ήθελε να χάσει την ευκαιρία, του λέει προκλητικά,
- Μά δέν ἔχετε κράτος.
Αναστατώνεται η ελληνική ψυχή του Κανάρη και του δίνει πληρωμένη απάντηση
- Κι ἄν δέν ἔχομεν πατρίδα θά κάμνομεν...
Πέρασαν αρκετά χρόνια. Ο Κανάρης είναι τώρα Υπουργός των Ναυτικών. Μια μέρα μπαίνουν στο γραφείο του ένας παλιός κι αγαπητός συμπολεμιστής του, μαζί μ΄ έναν άλλο, που ο Κανάρης δεν θυμόταν που τον είχε ξαναδεί.
- Καπετάνιε, τόν θυμᾶσαι τόν κύριο;
- Όχι, απαντάει ο Κανάρης.
- Κι ἐγώ δυσκολεύτηκα νά τόν γνωρίσω. Στό τέλος ὅμως τόν θυμήθηκα. Τόν συνάντησα στή Ρουμανία καί σοῦ τόν φέρνω. Εἶναι ὁ Αὐστριακός καπετάνιος πού πήραμε ἀπό τό καράβι του τά τρόφιμα.
Άστραψαν τότε τα μάτια του Κανάρη. Το πρόσωπό του όλο φωτίστηκε. Ήταν μονάχα γιατί θα ξεπλήρωνε ένα παλιό του χρέος; Ή και γιατί έφθασε η στιγμή να δικαιωθεί κι εκείνη η απάντηση που είχε δώσει τότε στον Αυστριακό, Γεμάτος συγκίνηση κι εθνική περηφάνια ρωτάει τον Αυστριακό
- Τό ἔχεις ἐκεῖνο τό χαρτί; Δῶσε μου το. Με δισταγμό εκείνος του το παραδίδει. Αμέσως δίνει διαταγή ο Υπουργός να πληρωθεί το ποσό στον ξένο πλοίαρχο.
- Δέν πίστευες τότε στά λόγια μου. Τότε δέν εἴχαμαν Πατρίδα, την έκάναμαν ὅμως! Του πρόσθεσε ο Κανάρης, χαμογελώντας με εθνική περηφάνια.
Η ιστορία πέρασε από στόμα σε στόμα σαν θρύλος… Μαρτυρά και επιβεβαιώνει την ακεραιότητα του χαρακτήρα του. Το ελληνικό του φιλότιμο. Τη σταθερή του απόφαση στην τελική νίκη. Ίσως η σύνθεση όλων αυτών των αρετών είναι που διαμορφώνει προσωπικότητες-πρότυπα για κάθε εποχή!
________________________________________________________________________________
Από τη Γαλλική Επανάσταση ως τη Δολοφονία του Καποδίστρια 1789 - 1831
- Παγκόσμιος Ιστορία, Herbert - George Wells εκδόσεις Απόλλων
- Σύγχρονη Ευρωπαϊκή Ιστορία Πάνος Τσακαλογιάννης, εκδό
- Ο Ροβεσπιέρος και η Γαλλική Επανάσταση Τ. Μ. Τομσον, εκδόσεις Γαλαξία
- Σύντομη Ιστορία της Νεώτερης Ελλάδας Richard Clogg, εκδόσεις Καρδαμίτσα
- Νέα Ελληνική Ιστορία Απόστολος Ε. Βακαλόπουλος, εκδόσεις Βάνιας
- Τα κακομαθημένα Παιδιά της Ιστορίας – Η Διαμόφωση του Νεοελληνικού Κράτους Κ. Κωστής, εκδ. Πόλις
- Ιστορία τής Ελλ. Επαναστάσεως Σπ. Τρικούπη, εν Λονδίνω έκ τής έν τή Αυλή τού Ερυθρού Λέοντος
Τυπογραφίας Ταϋλόρου & Φραγκίσκου
- Τουρκοκρατούμενη Ελλάς 1453 – 1821 Κ. Ν. Σάθα εκδόσεις Αρσενίδη
- Ιστορία της Ελλην. Επαναστάσεως Γουσταύου Φρειδερίκου Χέρτσβεργ μτφ. Π. Καρολίδου 1916
- Δύο Πρίγκιπες στην Ελληνική Επανάσταση Β. Παναγιωτόπουλος μτφ. Χ. Μ. Οικονόμου, εκδόσεις Ασίνη
- Νέα Πολιτική Διοίκησις Ρήγας Φεραίος, εκδόσεις Ποντίκι
- Ελληνική Νομαρχία Ανωνύμου του Έλληνος, εκδόσεις Ποντίκι
- Δοκίμιον Ιστορικόν περί της Φιλικής Εταιρίας υπό Ιωάννου Φιλήμονος εκδόσεις Θ. Κονταξή & Ν. Λουλακή 1834,
- Ιστορία (Κωμικοτραγική) του Νεοελληνικού Κράτους Βασίλης Ραφαηλίδης, εκδόσεις του Εικοστού Πρώτου
- Ξενοκρατία Μισελληνισμός και Υποτέλεια Κυριάκος Σιμόπουλος, εκδόσεις Στάχυ
- Χρονικό, '«Άγιοι και δαίμονες εις ταν Πόλιν» του Γιάννη Καλπούζου εκδόσεις Ψυχογιός
- Οθωνας η Μοναρχία Δημήτρη Φωτιάδη εκδόσεις Σ. Ι. Ζαχαρόπουλος
- Όσα Δεν Γνωρίζατε για την Τουρκοκρατία και για την Επανάσταση του 1821 Γ. Γρυντάκης – Γ. Δάλκος –
Αγγ. Χόρτης – Εκτ. Χόρτης, εκδόσεις Μεταίχμιο
- http://www.hellenicparliament.gr/
- https://el.wikipedia.org/
- http://www.sansimera.gr/
- www.chioshistory.gr/
Απόσπασμα από το έμμετρο έργο
"ΙΣΤΟΡΙΕΣ και ΥΣΤΕΡΙΕΣ της ΙΣΤΟΡΙΑΣ
Στίχοι - Κείμενα: Παναγιώτης Β. Ματαράγκας
Επιμέλεια - Αποτύπωση: Κ. Γ. Ραπακούλια
Ιστορίες και Υστερίες της Ιστορίας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.