Ιστορίες και Υστερίες της Ιστορίας: 2019

1527, Η Τελευταία Λεηλασία

"Σύμπασα η Ελβετική Φρουρά του Πάπα
σφαγιάστηκε από τα αυτοκρατορικά
στρατεύματα στα σκαλιά της Βασιλικής
του Αγίου Πέτρου, έτος Κυρίου 1527...."

1527

Στην μακραίωνη ιστορία της η Αιώνια Πόλη λεηλατήθηκε συνολικά 7 φορές,
[από διαφόρους ξένους εισβολείς, στη πλειοψηφία τους βάρβαροι όλοι.

Η πρώτη μεγάλη καταστροφή ανάγεται στο 390 π.Χ.,
[όταν οι Σήνωνες Κέλτες υπό τον Βρέννο κατέλαβαν ολοκληρωτικά την πόλη..

Οκτακόσια χρόνια μετά, κι ενώ το Δυτικό Ρωμαϊκό Κράτος πνέει τα λοίσθια,

[οι Βισηγότθοι με Βασιλιά τον Αλάριχο το 410 μ.Χ. την λεηλατούν για τα καλά !

Η κατάληψή της όμως απ' τους Βανδάλους επιδρομείς του Γιζέριχου το 455 μ.Χ.
    [ήταν για το οικουμενικό κέντρο της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, η χειρότερη συμφορά,
και τούτο γιατί η νύφη έ@@@@@.... ή τόσκασε ... ή κάτι τέλος πάντων,
                 [που τύχαινε να είναι και κόρη του αυτοκράτορα Βαλεντινιανού Τρίτου ή Γάμα.

Είπανε ότι η παρθένος δεν γούσταρε το γιο του Γιζέριχου, του Βάνδαλου Βασιλιά,
   [κι έγινε πυρ και μανία ο βάρβαρος, "δια την τιμήν του" ήταν βαρύ το πράμα.
Η οργή του αποτυπώνεται σ΄ένα όργιο σφαγής και καταστροφής

   [που επιδόθηκαν τα στρατεύματά του... μία λεηλασία συνολικά δεκατεσσάρων ημερών.

Είδανε φως και μπήκαν γιατί ήτανε ψόφια πια και ετοιμόρροπη η αυτοκρατορία
                               [με αυτοκράτορες εντολοδόχους των μισθοφόρων Γερμανών στρατηγών.

Πλήθος από θησαυρούς μετέφεραν οι Βάνδαλοι στην Αφρική...
                    [ό,τι δεν ήταν σφηνωμένο στο έδαφος, όπως γράφτηκε, έφευγε για Καρχηδόνα.

Η Ρώμη θα γνωρίσει τον νέο της κατακτητή το 546, τον Οστρογότθο ηγέτη Τωτίλα...

[δηλαδή μετά τους Βάνδαλους οι νέοι Γερμανοί... σε λιγότερο από αιώνα.

Στη διάρκεια του Μεσαίωνα δέχθηκε ακόμη δύο επιδρομές,
[το 846.... η πρώτη από τους άγριους Σαρακηνούς πειρατές.

και το 1084 έτος Κυρίου η δεύτερη, από τους γερμανογενείς και πάλι [σκληροτράχηλους Νορμανδούς, της Νότιας Ιταλίας τους κατακτητές.

Η Ρώμη θα γευθεί, την 6η Μαΐου του σωτηρίου έτους 1527, την τελευταία της λεηλασία

[από τα στρατεύματα του Γερμανού Αυτοκράτορα Καρόλου πέμπτου,
που είχε ως αποτέλεσμα την μείωση του πληθυσμού της
[από 55 σε μόλις 10 χιλιάδες...! (γυρίστηκε και σήριαλ, νομίζω με τη Γκερέκου).

Περιπλανώμενος στις ιστορικές σελίδες στάθηκε κάπου η προσοχή μου...

[ιστορικός βέβαια δεν είμαι και ίσως κάνω λάθος, μα ένα συμπέρασμα έβγαλα με φρίκη,

πως τα πλιάτσικα του χίλια διακόσια τέσσερα της "νέας Ρώμης"

[και του 1527 της "παλαιάς", θυμίζουν Συμπαντικό Δίκαιο ίσως και Θεία Δίκη...

Ίδιες οι αιτίες και για τις δυό λεηλασίες, ....... "απλώς δεν πληρώθηκαν",

   [παρά τις υποσχέσεις αυτοκρατόρων, οι διψασμένοι για χρήμα οι στρατοί,
οι σταυροφόροι στη Νέα Ρώμη (Κωνσταντινούπολη) όπως και οι μισθοφόροι στη παλιά,    [έτσι μπουκάρανε μέσα στις πόλεις και κλέψαν τα πάντα, ότι μπορούσε να φορτωθεί.

Αυτοί δε που βάλανε το "φέσι", στους δίκαια αγανακτισμένους πολεμιστές,
   [Αλέξιος της Πόλης και Κάρολος της Γερμ. αυτοκρατορίας, σφυρίζαν αδιάφορα πιο κει.

Διαβάζοντας όμως την ιστορία, πίσω απ' τις γραμμές βρίσκεις ότι... Πάπες

[σ' αμφότερες τις περιπτώσεις είναι οι πρωταγωνιστές, σ' αμφότερες τις εποχές.

Την σταυροφορία του 1204 που κατέσφαξε τη Πόλη διοργάνωσε ο Πάπας Ινοκέντιος,
[ενώ το 1527 ο Κλήμης Ζ' προκάλεσε τον Κάρολο ο οποίος τσαντίλας ξαπέλυσε στρατιές,
που όμως δεν είχε να τις πληρώσει και οι απλήρωτοι μισθοφόροι γίνανε τούρκοι,
[μπουκάρανε στη Ρώμη, σφάξαν και κλέψαν...... με της Νέας Ρώμης, ίδιο σκηνικό μαθές.

Στη τελευταία επίσκεψη του Πάπα Ιωάννη Παύλου Β΄στη Αθήνα* το 2000,

[όλοι ακούσαμε να ζητάει συγνώμη για της Κωνσταντινούπολης τη σφαγή,

όμως για της Ρώμης που είχε την ίδια τύχη και για την άρον άρον του Πάπα τη φυγή,

[κανείς δεν μίλησε ποτέ, αν ήτανε Θεία Δίκη, ή λανθασμένη δική μου εκδοχή.

Μα ανεύθυνοι ήταν ? ή βραδύνοες αυτοί οι Ρωμαίοι αυτοκράτορες και της Αγίας
[και της μη Αγίας αυτοκρατορίας ? δικαιολογημένα φίλε μου θα απορείς.

Πολλά δεν ξέρω για τους ΑγιοΡωμαιογερμανούς... αλλά για τους Ρωμαιοβυζαντινούς

[διάβασε παρακάτω και..... τέρατα και σημεία θε να δεις, αν στις αυλές τους μπεις!

Η Ιστορία δεν χαρίζεται σε κανέναν παρ' όλο που γράφεται πάντα από τους νικητές,

[όσο και αν το Χόλιγουντ την καλλωπίζει, τη σοροπιάζει και μας παραμυθιάζει.

Πρώτη φροντίδα του νεοχρισθέντος ήταν να φάει τους πιθανούς διαδόχους...

[που θάθελαν να τον φάνε... ακόμα κι αν ήταν αδέλφια ή μάνα καθόλου να μη διστάζει.
κι αυτό το συγγενικό αίμα σφράγισε... αυτό ήταν που "όρισε"

[ίσως περισσότερο από κάθε τι, την κραταιά για αιώνες Ρωμαϊκή αυτοκρατορία...

       ο αιματηρός αγώνας που κάθε αυτοκράτορας έπρεπε να δώσει (!) [για να εμποδίσει συνομωσίες, αν ήθελε να κρατηθεί για κάποιο διάστημα στην εξουσία.

        Ο Κωνσταντίνος Α'.... ιδιαίτερα περιποιήθηκε όλο του το σόι,
   [καθάρισε πέραν των άλλων συγγενών, τη γυναίκα του και το γυιό του.
       Ο δε διάδοχος αυτού Κωνστάντιος δεν άφησε ρουθούνι από συγγενή... εκτός

[του εξαδέλφου Ιουλιανού που απ' αυτόν όμως τη βρήκε και πέθανε απ' το κακό του.

Ο Λέων Β' φοβόταν τους πάντες εκτός από τη μάνα του... αυτή όμως τον έφαγε,
[με δηλητήριο, για ν' αναλάβει ο άντρας της, του αυτοκράτορα ο πατρυιός.

Ο Ζήνωνας έχωσε σ' ένα πηγάδι τον διεκδικητή του θρόνου,
      [με όλους τους συγγενείς του και πέθαναν οικογενειακώς.
        αλλά και αυτόν κάποια βασιλομήτωρ Αριάδνη,
   [έβαλε ανθρώπους της να τον απαγάγουν και εν συνεχεία ετάφη ζωντανός.

        Επειδή δεν επιτρεπόταν σε κάποιον μη αρτιμελή να κυβερνήσει,
   [ο Ηρακλώνας έχασε μύτη, κι η κηδεμόνας του αντιβασίλισα Μαρτίνα γλώσσα.

        Ο Κωνσταντίνος Δ' ακρωτηρίασε τα αγαπητά στο λαό αδέλφια του,
[κατά προγονική συνήθεια, κατά τα ειωθότα.

        Η Θεοφανώ έφαγε τον Ρωμανό Α'.... κατ' άλλους και τον Νικηφόρο Φωκά,
[η δε Ζωή η πορφυρογέννητη τον Ρωμανό Λεκαπηνό.

Στη συνέχεια η ίδια τύφλωσε και τον επόμενο αυτοκράτορα Μιχαήλ Ε'
[για να κυβερνήσει με το σύζυγό της τον τρίτο ή... τέταρτο θαρρώ.

Μπορεί οι ιστορίες μητέρων που τυφλώνουν τα παιδιά τους
    [και αδελφών που αλληλοευνουχίζονται ν' ακούγονται φρικτές, αποκρουστικές,
μα όλες οφείλονταν στο φόβο των αυτοκρατόρων πως η ζωή τους θα τελείωνε
   [όπως είχε τελειώσει από αυτούς η ζωή των προκατόχων τους στο χθες,
θαμμένους σε κάποιο μοναστήρι... ακρωτηριασμένους σε φυλακές... μέσα στο αίμα
   [πνιγμένους ή μέσα σε σκοτάδι της τύφλωσης..... και όλα αυτά για να κρατηθεί μία εξουσία !

"Μέσα από αυτό το πάθος των Ρωμαίων Αυτοκρατόρων, σχολιάζει η ιστορικός Νικολαϊδου,
[θα προκύψει η Αναγέννηση της Δύσης αλλά και η μακροβιότερη της ιστορίας αυτοκρατορία.

Ελβετία

Οι σημαντικότεροι στόχοι των αλχημιστών ήταν

η μετατροπή των κοινών μετάλλων σε χρυσό ή

ασήμι και η δημιουργία του ελιξηρίου της Ζωής
(πανάκεια), το οποίο θα θεράπευε όλες τις
ασθένειες και θα παρέτεινε τη ζωή επ' αόριστον
Από τις μεγαλύτερες εσωτερικές και μαγικές
παραδόσεις όλων των εποχών είναι η Αλχημεία.
Είναι φιλοσοφία, τέχνη και επιστήμη,
[που φωτίζει όλους.

Ο Θεόφραστος Παράκελσος που γεννήθηκε στην Ελβετία,
το 1493, φέτος στα τριαντατέσσερά του,

[γιατρός διορίζεται στη Βασιλεία,
όποτε δε επιθυμεί στο πανεπιστήμιο να διδάσκει,
και στο δημοτικό συμβούλιο της πόλης,
[ψήφο ετούτος νάχει.

Ένας από τους μεγαλύτερους όλων των εποχών αλχημιστές,
αλλά και από τους αστρολόγους, και τους αποκρυφιστές.

Θεόφραστος Μπόμβαστ φον Χοενχάιμ* *Theophrastus Bombastus von Hohenheim
[όπως λένε οι γραφές ήτανε τ' όνομά του,
μα φαίνεται πως το άλλαξε γιατί υπήρξε αλαζών,
[και να δείξει ήθελε την ανωτερότητά του.

Ίσως το Παράκελσος θα ήταν για την εποχή πιο "πρω-χό"

[από τον Αύλο Κορνήλιο Κέλσο,
γιατρό επί Τιβέριου και Νέρωνα, θρύλο στη Ρώμη,
[αλλά και σ' άλλα μέρη, από την αιώνια πόλη έξω.

Ο ίδιος δεν θα δικαιολογούσε τη δική του αλαζονεία,
αν ήξερε ότι το όνομα που υιοθέτησε θα έμενε στην ιστορία,
κι όχι το δικό του, καθώς το έργο του αξιώθηκε μεγάλης τιμής
από πολλούς επιστήμονες κι ερευνητές γιατρούς στη Γερμανία,
και θεωρήθηκε ανανεωτής της ιατρικής επιστήμης
[και θεμελιωτής στην ιατροχημεία.

Του προσδόθηκε δε η προσωνυμία από επιστήμονες,
[του "Λούθηρου της Ιατρικής" και στη Γαλλία.

Ασχολήθηκε ερευνητικά

[με φαρμακευτικά παρασκευάσματα και με την αλχημεία,

καθώς είχε μαθητεύσει με τον γιατρό πατέρα του
[και την θεωρούσε ενδιαφέρουσα ασχολία.

Σπούδασε στο Πανεπιστήμιο της Βιέννης

[και στο Πανεπιστήμιο της Φερράρα για το διδακτορικό.

Όπου μάθαινε ότι κάπου υπήρχαν αλχημιστές,
[με κάθε τρόπο θα πήγαινε στον τόπο αυτό,
νιώθοντας το υποχρέωσή... πήγε Αίγυπτο, Κωνσταντινούπολη,
[στους Αγίους Τόπους και σε πολλά ακόμα μέρη στη Ασία,

ένιωσε να συμπληρώνεται όταν μυήθηκε στη πλατωνική φιλοσοφία,
[αλλά παρέμενε πάντα ερωτευμένος με την αλχημεία.

Απέκτησε φήμη μεγάλη, επιστρέφοντας στην Ευρώπη

[όταν εισήλθε στη στρατιωτική υπηρεσία

προσφέροντας τις υπηρεσίες του

[ στην αυλή του Βασιλέως Χριστιανού Β΄στη Δανία.

Αργότερα οπαδός των Ερμητιστικών, Νεοπλατωνικών

[και Πυθαγορείων φιλοσοφιών.

Καθοριστική για τη σκέψη του υπήρξε η Αστρολογία,

πίστευε ότι μπορούσε να βοηθήσει στη θεραπεία

διαφόρων ασθενειών και πειραματίστηκε με το ανθρώπινο σώμα

καταλήγοντας στη θεωρία: ότι η υγεία του σώματος όπως
και η καλή κατάσταση του οργανισμού (μικρόκοσμος)
βασίζεται στην αρμονία του ανθρώπου με τη φύση (μακρόκοσμος).

Η προσέγγισή του ήταν ότι πρέπει να υπάρχει ισορροπία
στα μεταλλικά, εκείνα στο σώμα που υπάρχουνε στοιχεία
και ότι οι ασθένειες μπορούν να θεραπευτούν με χρήση χημικών ουσιών.

Ο ίδιος έλεγε ότι είναι εσφαλμένη η γνώμη των πολλών,
πως η Αλχημεία χρησιμεύει για την κατασκευή χρυσού και ασημιού:

«Εμένα η ερευνά μου σκοπεύει εντελώς αλλού,
τ' αποτελέσματα της ερευνάς μου να βρουν εφαρμογή,
σε επιστήμες όπως η χημεία και πρώτιστα βέβαια στην ιατρική...»

Η προσπάθεια του να ανατρέψει κάθε ψευτο-παράδοση,
[που ήταν αιώνες καθεστώς,
δημιούργησε αντιπάθειες, ξεβόλεψε πολλούς,

[έγινε απ' το κατεστημένο μισητός,
και δυστυχώς ο πληρωμένος δηλητηριαστής,
[ο δολοφόνος του, να βάλει το σχέδιο εμπρός..

Δολοφονήθηκε το 541 σ΄ένα χάνι, με τ' όνομα "άσπρο άλογο"...

Συνειρμό κάνω που μπορεί να το πεις αφελή έως παράλογο,
αλλά οι εχθροί του έλεγαν πως δεν είχε λογική,

[αποκαλώντας τον "άλογο" !

Το απεχθές έγκλημα έλαβε χώρα

[στο Σάλτσμπουργκ της Αυστρίας,
μετά από ραντεβού με τον αρχιεπίσκοπο

[και Δούκα Έρνστ* της Βαυαρίας. *Ernst

________________________________________________________________________

για τη συνέχεια του έργου "ΙΣΤΟΡΙΕΣ & ΥΣΤΕΡΙΕΣ της ΙΣΤΟΡΙΑΣ" πατήστε ΕΔΩ

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

* Πάπας Ιωάννης Παύλος Β΄στη Αθήνα, Επίσκοπος Ρώμης και επικεφαλής της Ρωμαιοκαθολικής εκκλησίας. Ανώτατος άρχοντας επίσης του κράτους του Βατικανού. Αγιοποιήθηκε το 2014 από τον Πάπα Φραγκίσκο. Κατά την πρώτη και ιστορική επίσκεψή του στην Αθήνα, το 2000 ζήτησε συγγνώμη για την άλωση της Κωνσταντινούπολης από τους Σταυροφόρους το 1204.

* Φωτό της ανάρτησης, Ονομάζεται Ελβετική Φρουρά και ιδρύθηκε στις 22 Ιανουαρίου 1506, όταν ο πάπας Ιούλιος Β’ προσέλαβε 150 Ελβετούς μισθοφόρους, oι οποίοι ήταν περιζήτητοι εκείνη την εποχή για τις σπουδαίες πολεμικές υπηρεσίες που προσέφεραν.
Κάθε χρόνο στις 6 Μαΐου η φρουρά ορκίζεται πίστη στον πάπα, σε ανάμνηση της Λεηλασίας της Ρώμης το 1527.
Τότε 147 από τα 189 μέλη της φρουράς είχαν σκοτωθεί γύρω από τον Άγιο Πέτρο κατά τη διάρκεια σκληρής μάχης με τους στρατιώτες του αυτοκράτορα Καρόλου Ε’, δίνοντας την ευκαιρία στον πάπα Κλημέντα Ζ΄ να διαφύγει....
Η φρουρά έχει υπηρετήσει 43 Ποντίφικες. Ο μικροσκοπικός αυτός στρατός -για την ακρίβεια ο μικρότερος του κόσμου- αριθμεί σήμερα 114 μέλη και περιλαμβάνει 110 στρατιώτες και τέσσερις αξιωματικούς.
Σήμερα το Βατικανό φρουρείται από άνδρες των ιταλικών δυνάμεων ασφαλείας, ενώ οι Ελβετοί φρουροί είναι επιφορτισμένοι με την φρούρηση της παπικής κατοικίας και της συνοδείας του πάπα στα ταξίδια του. Οι υποψήφιοι πρέπει να είναι φυσικά καθολικοί στο θρήσκευμα, ελβετικής υπηκοότητας, απόφοιτοι Λυκείου και με ολοκληρωμένη τη βασική τους εκπαίδευση στον Ελβετικό Στρατό. Πρέπει επίσης να έχουν ελάχιστο ύψος 1,74 και να είναι ηλικίας 19-30 ετών. Γυναίκες δεν γίνονται δεκτές. Η εκπαίδευση τους επικεντρώνεται σε τακτικές προστασίας υψηλών προσώπων, πολεμικές τέχνες και χρήση όλων των τύπων ελαφρών όπλων. Οι διάσημες μεσαιωνικού τύπου στολές τους, χρώματος γαλάζιου, πορτοκαλί, κόκκινου και χρυσού, είναι δημιούργημα του Ζιλ Ρεπόν, αρχηγού της φρουράς το 1914, ο οποίος τις εμπνεύστηκε από τα ζωηρά χρώματα των έργων του Ραφαήλ, αν και οι κάτοικοι της Ρώμης ισχυρίζονται σθεναρά ότι δημιουργός αυτών των κομψοτεχνημάτων δεν είναι άλλος από τον Μιχαήλ Άγγελο. Οι στολές αυτές χρησιμοποιούνται κατά τη διάρκεια εορτών, παρελάσεων και τιμητικής φρούρησης. Οι καθημερινές στολές αποτελούνται από μπλε χιτώνια, παντελόνια ίδιου χρώματος και μαύρα μπερέ. Ο οπλισμός των φρουρών στην είσοδο της οικίας του πάπα αποτελείται από λογχοπελέκεις και σπαθιά. Τα υπόλοιπα μέλη όμως, όταν δεν βρίσκονται σε αυτή την τιμητική υπηρεσία, φέρουν σύγχρονο οπλισμό.

* Παράκελσος, γεννήθηκε στο χωριό Αϊνζίντελν (Einsiedeln) της Ελβετίας το 1493.

Υιός γιατρού, ο οποίος ανακατευόταν ερασιτεχνικά με την αλχημεία, έλαβε από το πατέρα του τα πρώτα μαθήματα Μυήθηκε στη πλατωνική φιλοσοφία και την αλχημεία και ταξίδεψε στην Αίγυπτο, τους Αγίους Τόπους, στην Κωνσταντινούπολη και σε άλλους τόπους, αναζητώντας αλχημιστές, προκειμένου να διδαχθεί την τέχνη τους.
Το 1526 πρωτοχρησιμοποίησε τη λέξη "zink" για τον ψευδάργυρο, λέξη που χρησιμοποιείται και σήμερα στις Δυτικοευρωπαϊκές γλώσσες, και απ' όπου προέρχεται το σύμβολο του χημικού αυτού στοιχείου (Zn).
Πειραματίστηκε με το ανθρώπινο σώμα. Υπάρχουν ευρήματα των Αλχημιστών που βρίσκουν εφαρμογή στη σημερινή ιατρική, αλλά και σε επιστήμες όπως η χημεία.
Σαν χαρακτήρας είχε τη φήμη του αλαζόνα και σύντομα δημιούργησε έχθρες με άλλους Φυσιολόγους. Όταν το 1527 διορίστηκε δημοτικός γιατρός με δικαίωμα διδασκαλίας στο Πανεπιστήμιο της Βασιλείας αναγκάστηκε να φύγει γρήγορα από τη πόλη εξ αιτίας της εχθρότητας που προκάλεσαν τόσο οι νεωτεριστικές αντιλήψεις του όσο και η αντίδραση των φαρμακοποιών, των οποίων ήθελε να ελέγχει την εργασία, αλλά κι ο απότομος κι υπερήφανος χαρακτήρας του.
Συν τοις άλλοις στο Πανεπιστήμιο της Βασιλείας ήρθε σε σύγκρουση με συναδέλφους του επειδή έκαιγε δημοσίως βιβλία τους στα οποία εκφράζονταν απόψεις που δεν τον έβρισκαν σύμφωνο. Φεύγοντας από τη Βασιλεία το 1528 ο Παράκελσος συνέχισε τις περιπλανήσεις του, ώσπου να καταλήξει τελικά στο Σάλτσμπουργκ. Η προσπάθειά του ν΄ ανατρέψει τις ιατρικές παραδόσεις της εποχής του και η προκλητική στάση του αυτή έναντι των συναδέλφων του εξήγειραν εναντίον του το μίσος του ιατρικού κόσμου που τον χαρακτήριζε απατεώνα και μάγο.
Υπό τη γενική αυτή κατακραυγή στη συνέχεια ο Παράκελσος περιπλανήθηκε στην Ευρώπη μέχρι το 1541 που φονεύθηκε στο Σάλτσμπουργκ. Προηγουμένως όμως αναθεώρησε παλιά χειρόγραφα, ενώ έγραψε και δικά του κείμενα, εκ των οποίων τα σημαντικότερα ανήκουν στη τελευταία περίοδο της ζωής του: Paragranum, Paramirum (1531), το 1536 εξέδωσε το Die grosse Wundartzney (Το μεγάλο βιβλίο της Χειρουργικής) και ανέκτησε έτσι ένα τμήμα της φήμης του. Σημαντικότερο έργο του θεωρείται το Philosofia sagax (υπάρχει και με τον τίτλο Astronomia magna, που είναι γραμμένο στα γερμανικά,De natura rerum(1537),Labyrinthus medicorum.
Μεγάλη απήχηση είχαν και οι χημικές σκέψεις του Παρακέλσου στο σύστημα του οποίου, πλάι στα τέσσερα αριστοτελικά στοιχεία (γη, νερό, αέρας, φωτιά) προστέθηκαν άλλες τρεις ουσίες: ο υδράργυρος, που χαρακτηριζόταν από πτητικότητα, το θειάφι, επειδή καιγόταν, και το αλάτι, σύμβολο της σταθερότητος. Επί πλέον στην αντίληψη του Παρακέλσου ο υδράργυρος είναι το πνεύμα (σκέψη), το θειάφι η ψυχή (αίσθημα) και το αλάτι το σώμα.

*Αλχημεία, Η Αλχημεία συνδυάζει την φιλοσοφική θεώρηση και συγκεκριμένη πρακτική μέθοδο με στόχο την κατάκτηση της απόλυτης Σοφίας και της Αθανασίας. Οι Αλχημιστές αποσκοπούσαν σε προσωπική βελτίωση και δημιουργία διάφορων υλικών με ασυνήθιστες ιδιότητες. Η πρακτική μέθοδος των αλχημιστών εξελίχθηκε στη βάση της σύγχρονης χημείας, καθώς δημιούργησαν τεχνικές ανάλυσης, ταυτοποίησης και διαχωρισμού ουσιών. Επίσης, πολλά υάλινα σκεύη που χρησιμοποιούνται ακόμη και σήμερα στα χημικά εργαστήρια ήταν δημιουργήματα των αλχημιστών.
Η αλχημεία άνθησε στο Μεσαίωνα. Λέγεται ότι έχει καταγωγή από την αρχαία Περσική Αυτοκρατορία. Αλχημιστές υπήρχαν στην Μεσοποταμία (τμήμα του σημερινού Ιράκ), στην Αίγυπτο, στην Περσία (σημερινό Ιράν), στην Ινδία, στη Κίνα, στην Ιαπωνία, στην Κορέα, στην Αρχαία Ελλάδα, στην αρχαία Ρώμη.
Η συνεισφορά των Αλχημιστών στις σύγχρονες “χημικές” πρακτικές είναι βέβαιη: ανάλυση και καθαρισμός μεταλλευμάτων, επεξεργασία μετάλλων, τεχνικές διαχωρισμού όπως η απόσταξη, παρασκευή μελανιών, βαφών, χρωμάτων, καλλυντικών, κεραμικών, υαλικών, αποσταγμάτων, εκχυλισμάτων και πολλά άλλα. Οι Αλχημιστές ανακάλυψαν το υδατικό διάλυμα οινοπνεύματος (ή αλλιώς “νερό της ζωής”, “aqua vitae”), το χημικό στοιχείο φωσφόρο (P), πολλά οξέα που χρησιμοποιούμε μέχρι σήμερα και πολλά άλλα.
Η λέξη “Αλχημεία” έχει πιθανή καταγωγή από τους άραβες (Al-kimia), από τους Αιγύπτιους (χυμεία και χεμ), ενώ άλλοι θεωρούν ότι μπορεί να έχει προέλθει από τους Κινέζους ή και τον Αριστοτέλη (για την Άλλη-Χημεία λοιπόν έχουμε: Αλχημεία < Αλχημία < Αρχημία < Αρχή Μία < Έστι δ' εν πάσι αρχή μία και ουσία). Η σύγχρονη λέξη “Χημεία” εδραιώνεται τον 17ο αιώνα με το έργο του Ρόμπερτ Μπόιλ (Robert Boyle). Ο Μπόιλ στο βιβλίο του “Ο σκεπτικός Χυμικός” (The Skeptical Chymist) επιτίθεται στον αλχημιστή Παράκελσο και στην παλαιά Αριστοτελική θεωρία περί των στοιχείων. Ο Μπόιλ αναφέρεται συχνά και ως “Πατέρας της Χημείας”.

Στόχοι των Αλχημιστών
Οι σημαντικότεροι στόχοι των αλχημιστών ήταν η μετατροπή των κοινών μετάλλων σε χρυσό ή ασήμι και η δημιουργία του ελιξηρίου της Ζωής (πανάκεια), το οποίο θα θεράπευε όλες τις ασθένειες και θα παρέτεινε τη ζωή επ' αόριστον. Επίσης, αναζητούσαν ένα παγκόσμιο διαλύτη, δηλαδή μια ουσία που διέλυε όλες τις υπόλοιπες. Η Φιλοσοφική Λίθος ήταν μια μυθική ουσία και βασικό συστατικό για την επίτευξη των στόχων αυτών. Βέβαια, η Αλχημεία δεν αποσκοπούσε μόνο στην βελτίωση κάποιων ιδιοτήτων των υλικών ή στην παράταση του χρόνου ζωής, αλλά έδιναν και πνευματική διάσταση σε αυτές τις πράξεις. Για παράδειγμα, η μετατροπή του μολύβδου σε χρυσό (το οποίο θεωρείται “ευγενές” μέταλλο) παραλληλίζονταν με την πνευματική εξύψωση (εξευγενισμό του πνεύματος).
Η σύγχρονη επιστήμη πραγματοποίησε τη πρώτη “Μεταστοιχείωση” (μετατροπή ενός χημικού στοιχείου σε άλλο χημικό στοιχείο, μεταβάλλοντας των αριθμό των πρωτονίων του στοιχείου) το 1919, όταν ο χημικός Έρνεστ Ράδερφορντ (Ernest Rutherford), Βραβείο Νόμπελ Χημείας 1908) μετέτρεψε το άζωτο (Ν) σε οξυγόνο (Ο).
Οι αλχημιστές υπέστησαν πολλούς διωγμούς ανά τους αιώνες. Η εξάσκηση της αλχημικής τέχνης πολλές φορές απαγορεύτηκε από θεσμικά πρόσωπα όπως ο Πάπας Ιωάννης XXII (1317) ή ο Ερρίκος ο IV της Αγγλίας (1403). Οι αλχημιστές αποτυπώνονταν σε έργα ζωγραφικής ή κείμενα ως άνθρωποι αναξιόπιστοι, ψεύτες και κλέφτες. Απ' εναντίας, ο Ροδόλφος ο ΙΙ, αυτοκράτορας της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, χρηματοδοτούσε πολλούς αλχημιστές για την συνέχιση του έργου τους.

Μυστική γλώσσα των Αλχημιστών
Οι αλχημιστές οδηγήθηκαν στην ανάγκη κρυπτογράφησης και χρήσης "συμβόλων" αντί λέξεων είτε επειδή ήθελαν να προστατεύσουν το έργο τους από την κλοπή είτε για να προστατεύσουν την ίδια τους τη ζωή, κατά τις περιόδους που η εξάσκηση της αλχημείας ήταν απαγορευμένη. Με αυτό τον τρόπο αναγκάστηκαν να εισάγουν μια νέα “γλώσσα” για την περιγραφή των υλικών και των πρακτικών τους.

Η σύγχρονη επιστήμη χρησιμοποιεί την δική της γλώσσα, όπως για παράδειγμα η χρήση του συμβόλου Ο αντί της λέξης “οξυγόνο” ή η χρήση των χημικών εξισώσεων αντί λέξεων και προτάσεων για την περιγραφή χημικών φαινομένων.
Επίσης, μέσα στα κωδικοποιημένα κείμενα των αλχημιστών υπήρχαν συχνά και κρυφά νοήματα, αλληγορίες και μηνύματα, στα οποία είχαν πρόσβαση μόνο οι μυημένοι αλχημιστές. Τα μηνύματα αυτά αναφέρονταν σε μυστικές τεχνικές είτε για την πραγματοποίηση των πειραμάτων τους είτε για την κατάκτηση των πνευματικών επιτευγμάτων τους.
Όπως και να έχει, η αναζήτηση της Φιλοσοφικής λίθου και του ελιξηρίου της Ζωής συμβόλιζε την μετάβαση από την φθορά, την αρρώστια και το θάνατο στην αφθαρσία και την Αιώνια Ζωή του σώματος και του πνεύματος.
Η αλχημεία και οι αλχημικοί συμβολισμοί μελετήθηκαν περιστασιακά από φιλόσοφους και ψυχολόγους. Ο Καρλ Γκούσταβ Γιουνγκ (Carl Jung) μελέτησε τις θεωρίες και τα σύμβολα των αλχημιστών θέτοντας έτσι τα θεμέλια για την θεώρηση του έργου των αλχημιστών ως πνευματικό μονοπάτι. Σύμφωνα με την ερμηνεία του Γιούνγκ, η αλχημεία ήταν το όχημα με το οποίο ο Γνωστικισμός επιβίωσε μέχρι την Αναγέννηση. Την άποψη αυτή συμμερίζονται και άλλοι όπως ο Στέφαν Χέλλερ (Stefan Hoeller). Με αυτή την έννοια, ο Γιούνγκ συγκρίνει την αλχημεία με πνευματικές πρακτικές όπως η Γιόγκα.

_____________________________________________________________________

* Βιβλιογραφία άντλησης και διασταύρωσης πληροφοριών της ανάρτησης:

- Η Αιματηρή Διαδοχή των Βυζαντινών Αυτοκρατόρων της Δ. Νικολαϊδου
από το συλλογικό "Η Απαγορευμένη ιστορία της Ελλάδας" εκδόσεις Αρχέτυπο
- Εγκυκλοπαίδεια Υδρία - Cambridge - Ήλιος
- Παγκόσμιος ιστορία H.G. Wells
- Θεοφανώ του Κ. Κυριαζή εκδόσεις Εστία
__________________________________

Απόσπασμα από το έμμετρο έργο

"ΙΣΤΟΡΙΕΣ και ΥΣΤΕΡΙΕΣ της ΙΣΤΟΡΙΑΣ

Στίχοι - Κείμενα: Παναγιώτης Β. Ματαράγκας

Επιμέλεια - Αποτύπωση: Κ. Γ. Ραπακούλια

Ιστορίες και Υστερίες της Ιστορίας

1526, "Τα παιδία (βασιλικοί γόνοι) παίζει"

1526

Ήταν η 14η του Ιανουαρίου του 1526 όταν υπεγράφη η Συνθήκη της Μαδρίτης,
[με την οποία "τα βρήκανε" οι δύο αυτοκρατοροβασιλιάδες γόνοι,
ο Γάλλος κι ο Γερμανός, από τα σόγια τέως φεουδαρχών και καταπατητών γαιών,
[τώρα πλέον "τιτλοφορεμένων", που άπαντες μπροστά τους κλείνουνε κεφαλή και γόνυ.

Το σόι παραδείγματι των Αψβούργων πριν γίνουνε βασιλιάδες
[ήτανε ιδιοκτήτες ολάκερης της κεντρικής Ευρώπης, που λέει ο λόγος,
αλλά το θέμα μας δεν είναι αυτό...... είναι το ματωμένο σκάκι των γόνων στην Ιταλία
[που παίζαν πόλεμο 65 χρόνια στη πλάτη των κατακτημένων, και ο λαός υπέφερε όλος.

Δύσκολο στάθηκε να βρω μιαν άκρη να ξετυλίξω το κουβάρι, τω όντι Γόρδιος ο δεσμός
[με τα εστεμμένα βασιλο-αδελφο-ξαδελφο-κουνιάδια και το ποιός ήτανε ποιός,
μα το συμπέρασμά μου είναι πως "ο καυγάς ήτανε για το πάπλωμα",
[για "το οικόπεδο Ιταλία"... που κληρονόμος ο κάθε γόνος, πίστευε, πως ήτανε αυτός.

Ας διηγηθώ λοιπόν την ιστορία σαν παραμύθι της γιαγιάς
[κι αν κάνω λάθος κανείς δεν θα τα βάλει με τα λεγόμενα μιάς γραίας...

«Στο 800 μετά Χριστόν, κάποιος Κάρολος, ο μετά μεγάλος Καρλομάγνος,
[ενώνει όλους τους βασιλιάδες (τσιφλικάδες) ... φυσικά και "τας δικάς των γαίας",
αυτοβαφτίζεται αυτοκράτορας κι αυθαίρετα "ονομάζει" όλα τα οικόπεδα,
[αυτά που είχε μισοκατακτήσει, "Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία".

Δεν ήταν παρά μια συμφωνία να μην πλακώνονται οι βασιλιάδες μεταξύ τους,
[όσο για τον τίτλο, το γκρουπ δεν ήταν ούτε αυτοκρατορία ούτε ρωμαϊκή ούτε αγία,
σαν να ζήλεψε, την αίγλη των Ρωμαίων και θέλησε να πάρει κι εκείνος λίγο
[ο θρυλικός πανίσχυρος τους ένατου αιώνα βασιλιάς,
ο πατέρας της ευρωπαϊκής ιδέας που καθόρισαν τον δυτικό πολιτισμό,
[και άρχων Γαλλίας, Ιταλίας, Γερμανίας, της αποκαλούμενης "φραγκιάς".

Θέλοντας όμως να ξεχωρίζει, από την αυθεντική των Ρωμαίων,
πρόσθεσε στο τίτλο και το "Αγία" για να υποβάλει θρησκευτικά,
μαζί με το τόσο ένδοξο "Ρωμαϊκή", δημιουργώντας συνειρμούς "δύναμης",

[προσαρτώντας στο δικό του όχημα άλλων "ιστορία" πιο παλαιά.

Ο Καρλομάγνος φτάνει στο απόγειο της δύναμής του

[όταν χαρίζει στον Πάπα Λέοντα Γ΄ την Λομβαρδία σαν πεσκέσι

κι εκείνος την Ημέρα των Χριστουγέννων, τον στέφει με ευγνωμοσύνη,

[στην Παλιά Βασιλική του Αγίου Πέτρου αυτοκράτορα βαφτίζοντας τον έτσι.»

Ένας απαράβατος όρος της συμφωνίας έλεγε πως όταν τα τίναζε ο αυτοκράτορας

[να εκλέγεται πλειοψηφικά ο νέος... από τους άλλους βασιλιάδες,
μα, με τα χρόνια, σε κάθε εκλογή χαμός... αφού "συγγενείς" ήτανε όλοι οι εστεμμένοι
[κι αντιμάχονταν τα γαλαζοαίματα τα σόγια πού κοινούς είχαν παππούδες και γιαγιάδες.

Το 1519 ήτανε τρεις υποψήφιοι: Φραγκίσκος Ι' της Γαλλίας, Ερρίκος 8ος της Αγγλίας,
[και Κάρολος της Ισπανίας (η Αγγλία, όπως και τώρα, ήτανε μέσα-έξω στη βασιλολέσχη).

Εκλέγεται αυτοκράτορας ο Κάρολος Α΄ που τώρα μετονομάζεται σε Κάρολο Κουϊντο, [παραιτείται από βασιλιάς της Ισπανίας και προς Γερμανία δρομέως τρέχει.
Αυτό δεν το γουστάρανε οι Αγγλογάλλοι... ήταν κι ο Λούθηρος με τις μεταρρυθμίσεις
[και γίνανε οι πρόγονοι των νύν ευρωενωμένων μαλλιά κουβάρια.

Πόλεμοι ολούθε και ξερό ψωμί, ο ένας σκότωνε τον άλλον, και ποιος δεν μπήκε στο χορό,
[Γάλλοι, Εγγλέζοι, Ισπανοί και Ιταλοί, όλη η Ευρώπη γέμισε απ' των σφαγμένων τα κουφάρια.
Μέχρι τους Οθωμανούς (!) καλέσανε οι Γάλλοι να βοηθήσουν, σαν τα βρήκανε μπαστούνια,
[και τυχεροί ως φαίνεται υπήρξαν που δεν τους φάγανε οι Τούρκοι και το Παρίσι...!

Κάπως έτσι είχε ξεγελαστεί ζητώντας Τουρκική βοήθεια κι ο Κατακουζηνός,

[σ' εμφύλιο στη Κων/πολη... δεν ξαναφύγανε ποτέ, και παρά λίγο να φάνε όλη τη Δύση.

Ας έρθω όμως εκεί απ' όπου αρχίσαμε, στο 1526 και στη Συνθήκη της Μαδρίτης,
[η οποία δεν ήταν άλλο παρά μία συμφωνία παύσης πυρός, που δεν την τήρησε κανείς
σε κείνες τις ατέλειωτες ιταλικές συγκρούσεις που "ως πόλεμοι
[μεταξύ Αψβούργων και Βαλουά", έχουν καταγραφεί... σχόλιο κανένα φίλε μου, τι να πεις ;

Μα από την Ιταλία πώς να φύγω... που διάλειμμα πολέμου κάναν

[για ειρήνη, παύση πυρός κι ανακωχή αφού γινότανε χαμός,

σύντομα όμως η Συνθήκη του Κονιάκ θα καταπατηθεί,

[ήταν ο έβδομος στη σειρά των Ιταλικών πολέμων, ίσως ο πιο σκληρός,

Ο πόλεμος της Συμμαχίας του Κονιάκ έμοιαζε να μην τελειώνει

[ήταν έβδομος στη σειρά των Ιταλικών πολέμων και πολύ σκληρός,

αφού είχανε ξεκινήσει τις "δια των όπλων αιματηρές σχέσεις" τους

[από το 1494 και θα τελειώνανε.... το 1559, οι γνωστοί Γάλλοι κατά των Γερμανών,

σε κράτη υπό την κυριαρχία των Αψβούργων, δηλαδή Ισπανία

[και Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία από τη μία, και διάφορων κρατών

από την άλλη, όπως τα συνασπισμένα στην Λίγκα του Κονιάκ κράτη

[έστω και περιστασιακών συμμάχων μεγάλων ή μικρών.

Μα, λάθος κάνεις αν νομίζεις

[πως τέλειωσε η γιαγιά την ιστορία,

δυο λόγια ακόμα έχει να πει

[για τη Γαλλογερμανική την κομπανία:

Αυστρία και Νευστρία*

«Γαλλία ομού με Γερμανία,

είν μιά παμπάλαια εταιρεία,

αχώνευτοι λέν' κατ’ εξοχήν,

που πολλούς φέραν στο αμήν,

κουτοί,* όχι κατά τεκμήριο, *κουτόφραγκοι

κι είναι πραγματικό μυστήριο,

πως τρώγονταν τόσο πολύ

αφού ‘ναι η ίδια η φυλή….

Μία φυλή εκ Φραγκο-βαρβάρων,

κάτι σαν κείνη των Αβάρων,

που φτιάξαν στη γη το πρώτο κράτος,

αφού νικήσαν κατά κράτος,

όλους τους αντιπάλους

κυρίως Ρωμαίους, τους πιο μεγάλους,

και επεξετάθηκαν προς νότον,

και κατακτήσαν πρώτον,

τα εδάφη αλί, της ηττημένης

της Ρωμιοσύνης* της καημένης, *Ρωμαικής αυτοκρατορίας

που δεν είν’ πιά, παρά συντρίμια

που τη μοιράζουν σαν αγρίμια….

Κεί πούναι σήμερα η Γαλλία,

ήταν η Φράγκικη Νευστρία,

ενώ η σημερνή η Γερμανία,

ήταν η φράγκικη Αυστρασία.

Έτσι ο νότος θα μιλήσει

τη γλώσσα τους, ( σαν εισχωρήσει

μες τα Ρωμαϊκά εδάφη),

παρεφθαρμένα... κι όχι μόνο λιγάκι…

Στα βόρεια θα διατηρηθεί

η γλώσσα η Γερμανική….

Κάποτε οι δυό θα φαγωθούνε

και δύο κράτη θα γινούνε…

Ο Πεπίνος του Εριστάλ, χρόνια μετά* *687

ενώνει τα κομμάτια αυτά....

Ο Κάρολος Μαρτέλ ο διαδοχός του

θα βρεί τους Άραβες εμπρός του,

που προελαύνουν στη Ευρώπη,

κανείς πια δεν τους ανακόπτει…..

Θα τους επιτεθεί σφοδρά

και θάν η πρώτη η φορά

που οι Άραβες θα ηττηθούν* * Μάχη μεταξύ Τουρ και Πουατιέ 732

και στα Πυρηναία θα σταθούν…

Η Ευρώπη Μουσουλμανική

θάταν, αν ο Μαρτέλ ‘χε ηττηθεί,

και θα κυμάτιζε ημισέληνος

στις πόλεις κάθε Ευρωπαίου κι Έλληνος..

Η Φραγκο-γαλλο-γερμανία,

ήτοι, Νευστρία και Αυστρασία,

επί Καρλομάγνου είχαν ενωθεί

του Κάρολου του Μεγάλου» δηλαδή,

έως το οκτακόσια σαράντα..

Μετά…. χωρίστηκαν για πάντα !»

Αιώνες περάσαν..."τα πάντα ρεύσαν" που έλεγε κάπως έτσι, κάποιος Μεγάλος,
[και περιοριστήκανε στα εθιμοτυπικά οι εναπομείναντες γαλαζοαιμ-ά-τοι,
όμως οι απόγονοί τους, πολεμοχαρείς κι αμετανόητοι, πλακώνονταν για ψύλλου πήδημα,
[και με παγκόσμιους πολέμους ο ένας έβγαζε τ' αλλουνού το μάτι,
φθάσανε δε μέχρι σημείου να αλληλοβομβαρδίζονται, ακόμα
[και μες στις καρδιές των πόλεων τους, και να σκοτώνονται κατά χιλιάδες άμαχοι.

Κάπου εδώ τα μάτια της σκουπίζει η γιαγιά.... στον καρπό της αποτυπωμένος,
[διακρίνεται καθαρά, ο αριθμός του Άουσβιτς, "....τελειώσαμε" λέει
[και κίνησε να ζεστάνει το βραδινό της, μια σούπα άπαχη.
____________________________________________________________________________________

για τη συνέχεια του έργου "ΙΣΤΟΡΙΕΣ & ΥΣΤΕΡΙΕΣ της ΙΣΤΟΡΙΑΣ" πατήστε ΕΔΩ

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

* Κάρολος ο Κουϊντος ή Κάρολος ο Α', Ο Κάρολος Ε΄ (ολλανδικά: Keizer Karel V‎, 24/2-/1500 21/111558), γνωστός και ως Κάρολος Κουίντος (λατινικά: Carolus Quintus‎), δηλ. πέμπτος, ήταν κυβερνήτης της Ισπανικής Αυτοκρατορίας ως Κάρολος Α΄ (ισπανικά: 'Carlos I de España'‎) από το 1516 και αυτοκράτορας της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας ως Κάρολος Ε΄ από το 1519, ενώ κυβερνούσε και τα εδάφη του πρώην δουκάτου της Βουργουνδίας από το 1506.
Σαν απόγονος τριών ηγεμονικών δυναστειών της Ευρώπης, του Οίκου των Αψβούργων· του Οίκου των Βαλουά-Βουργουνδίας και του Οίκου της Τρασταμάρα, ήταν βασιλιάς και... της Αραγωνίας, της Σαρδηνίας και της Καστίλης (1516 - 1555), κυρίαρχος εκτεταμένων περιοχών της Κεντρικής, Δυτικής, και Νότιας Ευρώπης καθώς και των ισπανικών αποικιών στην Αμερική και την Ασία. Ένας βασιλιάς δηλαδή πολυεργαλείο.
Πρεσβύτερος γιος του Φιλίππου του Ωραίου και της Ιωάννας της Τρελής. Από την πλευρά του πατέρα του ήταν εγγονός του αυτοκράτορα Μαξιμιλιανού Α΄ και από την πλευρά της μητέρας του εγγονός των Καθολικών Βασιλέων Φερδινάνδου της Αραγωνίας και Ισαβέλλας της Καστίλλης.
Όταν ο Φίλιππος πέθανε το 1506, ο Κάρολος έγινε κυβερνήτης των Βουργουνδικών Κάτω Χωρών και συμβασιλέας της μητέρας του στην Ισπανία μετά τον θάνατο του Φερδινάνδου το 1516. Καθώς ο Κάρολος ήταν το πρώτο πρόσωπο που κυβέρνησε την Καστίλη-Λεόν και την Αραγωνία ταυτόχρονα ιδίω δικαιώματι, έγινε ο πρώτος Βασιλιάς της Ισπανίας (η συμβασιλεία της μητέρας του Ιωάννας ήταν τυπική μόνο, δεδομένης της ψυχικής της αστάθειας).
Το 1519, ο Κάρολος διαδέχεται τον παππού του, Μαξιμιλιανό, ως Αυτοκράτορας της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας και Αρχιδούκας της Αυστρίας. Από αυτό το σημείο και μετά, το βασίλειο του Καρόλου, το οποίο έχει περιγραφεί ως «η αυτοκρατορία στην οποία ο ήλιος δεν δύει ποτέ», κάλυπτε τέσσερα εκατομμύρια τετραγωνικά χιλιόμετρα στην Ευρώπη, την Άπω Ανατολή και την Αμερική.
Μεγάλο μέρος της βασιλείας του Καρόλου αφιερώθηκε στους Ιταλικούς Πολέμους εναντίον των Γάλλων βασιλέων Φραγκίσκου Α΄ και Ερρίκου Β΄, οι οποίοι πόλεμοι, αν και εξαιρετικά πολυέξοδοι, ήταν στρατιωτικά επιτυχείς λόγω του αήττητων Ισπανικών σχηματισμών (tercio) και των προσπαθειών των πρωθυπουργών του Μερκουρίνο Γκαττινάρα και Φρανθίσκο ντε λος Κόμπος υ Μολίνα. Οι δυνάμεις του Καρόλου ανακατέλαβαν το Μιλάνο και τη Φρανς-Κοντέ από την Γαλλία μετά την αποφασιστική νίκη των Αψβούργων στη Μάχη της Παβίας το 1525, η οποία ώθησε τον Φραγκίσκο να δημιουργήσει τη Γαλλοοθωμανική συμμαχία. Ο αντίπαλος του Καρόλου Σουλεϊμάν Α΄ ο Μεγαλοπρεπής κατέκτησε την Ουγγαρία το 1526 αφού νίκησε τους Χριστιανούς στην Μάχη του Μοχάτς. Παρ' όλα αυτά, η Οθωμανική προέλαση ανακόπηκε όταν οι Τούρκοι απέτυχαν να καταλάβουν τη Βιέννη το 1529.
Καθοριστικός ήταν ο ρόλος του Καρόλου στον αγώνα κατά της Προτεσταντικής Μεταρρύθμισης. Ήρθε σε αντιπαράθεση με τους Διαμαρτυρόμενους πρίγκιπες της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας που με αφορμή τον Προτεσταντισμό επεδίωκαν ευρύτερη αυτονομία, και συνεκάλεσε την Σύνοδο του Τριδέντου (Τρέντο) που υπήρξε η απαρχή της Αντιμεταρρύθμισης. Από τις κορυφαίες εκφράσεις του αντιμεταρρυθμιστικού πνεύματος της Συνόδου ήταν η επί βασιλείας του Καρόλου ίδρυση του Τάγματος των Ιησουϊτών.
Επί της βασιλείας του επίσης η Ισπανία κατέκτησε το Μεξικό και το Περού και πραγματοποιήθηκε ο πρώτος περίπλους της Γης από τον Μαγγελάνο.

* Αυστρασία, αποτελούσε το βορειοανατολικό μέρος του Βασιλείου των Μεροβίγγειων Φράγκων, εδάφη τα οποία το αποτελούσαν σήμερα ανήκουν στη Γαλλία, Γερμανία, Βέλγιο, Λουξεμβούργο και Ολλανδία.

Η πρωτεύουσά της ήταν το Μετς, αν και κάποιοι βασιλιάδες της Αυστρασίας κυβέρνησαν από την Ρεν, το Τριρ και την Κολωνία.
Η ετυμολογία του ονόματος Αυστρασία είναι Γερμανική, και σημαίνει "ανατολική γη". Η εκλατινισμένη λέξη μπερδεύει, καθώς στα γερμανικά "Ost" σημαίνει "ανατολικά", αλλά στα λατινικά "auster"/ "australis" σημαίνει "νότια". Το ίδιο γεγονός το συναντάμε στο όνομα της Αυστρίας.
Μετά το θάνατο Φράγκου βασιλιά Χλωδοβίκου Α΄ το 511, οι γιοι του διαμοιράσανε το βασίλειο μεταξύ τους, με τον Θεοδώριχος Α΄ να παίρνει τα εδάφη που αργότερα θα αποτελούσαν την Αυστρασία. Μια σειρά βασιλιάδων απόγονοι του Θεοδώριχου βασίλευσαν στην Αυστρασία ως το 555, όταν και αυτή ενώθηκε με τα άλλα Φραγκικά βασίλεια, τα οποία ως το 558 είχε κληρονομήσει ο Κλοθάριος Α΄.

Αυτός ξαναχώρισε την Φραγκική επικράτεια μεταξύ τον τεσσάρων γιών του, αλλά τα τέσσερα αυτά βασίλεια κατέληξαν σε τρία με το θάνατο του Χαριβέρτου Α΄ το 567: η Αυστρασία πήγε στον Σιγιβέρτο Α΄, η Νευστρία στον Χιλπέριχο Α΄, και η Βουργουνδία στον Γκούντραμ. Τα τρία αυτά βασίλεια χαρακτήριζαν την πολιτική διάσπαση της Φραγκίας μέχρι την άνοδο των Καρολιδών και ακόμα και μετά.
Από το 567 ως το θάνατο του Σιγιβέρτου Β΄ το 613 η Νευστρία και η Αυστρασία ήταν σε σχεδόν συνεχή σύγκρουση μεταξύ τους, με την Βουργουνδία σε ρόλο μεσολαβητή. Οι διενέξεις αυτές κορυφώθηκαν με τους πολέμους μεταξύ της Μπρουνχίλντα και της Φρεδεγούνδη, βασίλισσες της Αυστρασίας και Νευστρίας αντίστοιχα. Τελικά το 613, μια επανάσταση της αριστοκρατίας εναντίον της Μπρουνχίλντα κατέληξε στην προδοσία της και την παράδοσή της στον ανιψιό και αντίπαλό της στη Νευστρία Κλοθάριο Β΄. Ο Κλοθάριος πήρε τον έλεγχο και των δύο βασιλείων, και ίδρυσε ένα ενωμένο Φραγκικό βασίλειο με την πρωτεύουσα στο Παρίσι.

Κατά αυτήν την περίοδο εμφανίστηκαν οι πρώτοι majores domus ή Κύριοι του Παλατιού. Αυτοί ήταν αξιωματούχοι που ενεργούσαν ως μεσολαβητές μεταξύ του βασιλιά και του λαού του κάθε βασιλείου. Οι πρώτοι Αυστρασιανοί Μαγιορδόμοι προερχόταν από την οικογένεια των Πεπινιδών, η οποία γνώρισε μια αργή, αλλά σταθερή άνοδο μέχρι που τελικά εκτόπισε τους Μεροβίγγειους από το θρόνο.
Το 623 η Αυστρασιανοί ζήτησαν από τον Κλοθάριο Β΄ έναν βασιλιά για αυτούς, και εκείνος διόρισε για να τους κυβερνήσει το γιο του Δαγοβέρτο Α' με αντιβασιλέα τον Πεπίνο τον Πρεσβύτερο (Pepin de Landen). Η διακυβέρνηση του Δαγοβέρτου στην Αυστρασία ήταν ευρέως αξιέπαινη. Το 629 κληρονόμησε την Νευστρία και την Βουργουνδία.

Η Αυστρασία παραμελήθηκε πάλι, έως ότου το 633 ο λαός απαίτησε από το γιο του βασιλιά να γίνει πάλι δικός τους βασιλιάς. Ο Δαγοβέρτος συναίνεσε, και έστειλε τον μεγαλύτερο γιο του Σιγιβέρτο Γ΄ στην Αυστρασία. Οι ιστορικοί συχνά κατατάσσουν τον Σιγιβέρτο ως τον πρώτο roi fainéant ("βασιλιά τεμπέλη" σε ελεύθερη μετάφραση) της Δυναστείας των Μεροβίγγειων. Στην Αυλή του κυριαρχούσαν οι Μαγιορδόμοι.

Το 657, ο Μαγιορδόμος Γκρίμοαλντ ο Πρεσβύτερος (Grimoald the Elder) πέτυχε να ανεβάσει στο θρόνο το γιο του Χιλδεβέρτο τον Υιοθετημένο (Childebert the Adopted), όπου και παρέμεινε ως το 662. Από κει και πέρα η Αυστρασία ήταν κυρίως βασίλειο των μαγιοδόμων των Αρνούλφων. Στη μάχη του Τερτρύ το 687 ο Πεπίνος του Χέρσταλ νίκησε τον βασιλιά της Νευστρίας Θεοδέριχο Γ΄, και εδραίωσε την κυριαρχία του σε όλα τα Φραγκικά βασίλεια. Το γεγονός αυτό θεωρήθηκε από τους συγχρόνους του ως η αρχή της "βασιλιάς" του. Επίσης, σηματοδότησε την κυριαρχία της Αυστρασίας στην Νευστρία, που θα διαρκούσε μέχρι το τέλος της Μεροβίγγειας περιόδου.

Το 718, ο Κάρολος Μαρτέλος, με την υποστήριξη της Αυστρασίας εναντίον της Νευστρίας - με κάθε από αυτές τις δύο περιοχές να προσπαθούν να ενώσουν τη Φραγκία υπό την ηγεμονία τους- διόρισε κάποιον Κλοθάριο Δ΄ για να διοικήσει την Αυστρασία. Αυτός ήταν ο τελευταίος Φράγκος ηγεμόνας που δεν βασίλευε σε όλους τους Φράγκους.

Το 719 η Φραγκία ενώθηκε μόνιμα υπό Αυστρασιανή ηγεμονία. Υπό τους Καρολίδες και κατόπιν, ο όρος Αυστρασία κάποιες φορές χρησιμοποιείται ως προσδιοριστικός για το ανατολικό μέρος της επικράτειάς τους, της Αυτοκρατορίας των Καρολιδών. Έχει επίσης χρησιμοποιηθεί ως συνώνυμο για την Ανατολική Φραγκία, κάτι όμως που είναι κάπως ανακριβές.

_________________________________________________