Ιστορίες και Υστερίες της Ιστορίας: 2021

1824, Σύγχρονοι Ευεργέτες

1824

Ο ανταγωνισμός μεταξύ των τότε ισχυρών του κόσμου,
[και τα πολλά συμφέροντά τους στην τουρκοκρατούμενη Βαλκανική
αλλά και οι επιτυχίες των επαναστατημένων Ελλήνων τους υποχρέωσαν,
[αρχίζοντας από πέρσι αλλά κυρίως από φέτος, να αλλάξουν πολιτική,
αντικαθιστώντας την εχθρική στάση απέναντι στην επανάσταση των Ελλήνων,
[με μια προσπάθεια ελέγχου της... και η αλλαγή αυτή ήτανε εμφανής,
ήδη όμως υπήρχε σ' Ευρώπη κι Αμερική ένα μεγάλο φιλελληνικό κίνημα,

[και ο φιλέλλην (?) Βύρων, εκ της Ελληνικής που βρίσκεται της γης,

με τα γραφόμενα του, τους Ευρωπαίους συνεπαίρνει, ενθουσιάζει συγκινεί,

[το ρεύμα κείνο επηρεάζει τις μεγαλοδυνάμεις, τις διόλου όμως ανιδιοτελείς,

που άρχισαν να αναμειγνύονται επιδιώκοντας κέρδη, επιρροή στη περιοχή
(από την αποσύνθεση της Οθωμανοαυτοκρατορίας) και “λόγο” στην Ανατολή,

μα αυτή η εξαιρετική εξέλιξη για τον Ελληνισμό αντί πιότερο να μας ενώσει

[μας χωρίζει σε ομάδες, σε στρατόπεδα, και αλληλοσκοτωνόμαστε οι μωροί !

Ο πρώτος επίσημα, “Ελληνικός εμφύλιος”, ο πλέον καταστροφικός πόλεμος

[είναι εδώ, Μάρτιο μήνα του χίλια οκτακόσια είκοσι τέσσερα θα ξεκινήσει

διαταράσσοντας συθέμελα το εσωτερικό μέτωπο, και την με θυσίες

[νικηφόρα δυναμική της επανάστασης επικίνδυνα θα εξαντλήσει.

Για να πούμε βέβαια και του στραβού το δίκιο, τους μπαρουτοκαπνισμένους

[καπετάνιους, χρόνια ολόκληρα μαθημένους στην αρχηγία του ασκεριού τους,

πώς τώρα οι κυριλάτοι, ατσαλάκωτοι, φραγκοντυμένοι, και….

[εφοπλιστές Υδραίοι να υποτάξουν και να τους κάνουν του χεριού τους ?

Είχαμε πλέον δυό κυβερνήσεις* τώρα, μία στο Ναύπλιο, μία στο Κρανίδι,

[η δεύτερη νεοδιορισμένη από τη Βουλή, κι η πρώτη από την ίδια καθαιρεμένη,

κι οι δύο όμως με πράξεις της Βουλής, χωρίς να υπάρχει ολομέλεια,

[η πρώτη Κολοκοτρωναίικη, η δεύτερη Κουντουριώτικη, το πράγμα να πηγαίνει

σε μονομαχία μεταξύ πολεμαρχών κι άσπρων κολάρων, με μάρτυρες μονομαχίας

[Έλληνες, που η άλλη έννοια της λέξης “μάρτυρας”, στο πετσί τους θα δούνε τι σημαίνει.

Βγήκαν σπαθιά, κάπνισαν τα καρυοφύλλια, οι βολεμένοι του Κουντουριώτη,

[κατά του Κολοκοτρώνη και του “λαουτζίκου” του, όπως τον λέγαν και τον λένε δαύτοι,

αν μεγαλώσεις όμως την εικόνα, θε να δεις… ολιγαρχικούς κατά δημοκρατικών,

[και αν τη μεγαλώσεις κι άλλο, τους Ρώσους κατά των Βρετανών σε μία μάχη

“δι’ αντιπροσώπων”, που λήγει το πρώτο της ημίχρονο όπως θα λέγαν

[οι ποδοσφαιρομανείς, με ήττα του Κολοκοτρώνη ολοκληρωτική.

Μιά νίκη για τον Κουντουριώτη και τον Μαυροκορδάτο, τους “ερωτευμένους”

[με τη Μεγάλη Βρετανία, κατά των άλλων αγαπησιάρηδων με τη Ρωσία δηλαδή,

μιά τεράστια ήττα όμως για το έθνος, καθώς ενώ εμείς εμφυλιοτρωγόμασταν,

[μετράγαμε πτώματα, αδυνατίζαμε στρατιωτικά, θα χτυπιόμασταν με μανία,

από δύο εχθρικές δυνάμεις Τουρκία-Αίγυπτο που συντονίζονταν και σχεδίαζαν,

[να επιτεθούν απ’ όλες τις πλευρές, με στρατηγική ομολογουμένως μαεστρία.

Ο Αιγυπτιακός στρατός και στόλος θα είχε για στόχο την Πελοπόννησο,

[την δε κεντρική Ελλάδα θα αναλάμβανε ο στρατός της ευρωπαϊκής Τουρκίας,

και τα νησιά του Αιγαίου θα τσάκιζε ο τεράστιος στόλος των Οθωμανών

[με όλα τα επίλεκτα στρατεύματα της Μικράς Ασίας.

Η εξουδετέρωση της Κασιώτικης ναυτιλίας θεωρήθηκε αναγκαία

[από τους Αιγυπτίους του Μεχμετ Αλή και αμέσως μετά της Κρήτης την υποταγή,

ο πανίσχυρος αιγυπτιακός στόλος στράφηκε εναντίον του νησιού το οποίο ήταν

[ενισχυμένο από μεγάλη ομάδα Κρητών αγωνιστών που είχαν καταφύγει εκεί.

Η Κάσος έτοιμη οχυρωμένη και οπλισμένη σαν αστακός περίμενε,

[οι Τουρκο-αλβανο-αιγύπτιοι έκαναν νύχτα απόβαση στα βόρεια παραπλανητική,

κι ενώ τους τράβηξαν την προσοχή, στα νώτα τους αποβιβάστηκαν,

[κάπου δύο χιλιάδες με επικεφαλής τον χιλίαρχο Μουσά, τουρκαλβανοί,

το νησί ήταν ήδη χαμένο, μα σαν τους ζητήθηκε να παραδώσουν όπλα,

[απάντησαν του Λεωνίδα το “Μολών Λαβέ” και πολεμήσαν με ‘κείνου τη ψυχή.

Έτσι 29 Μαΐου πέφτει η Κάσος "προ υπερτέρων" Αιγυπτιακών δυνάμεων,

[η ναυτική αυτή δύναμη που όχι μόνο ανεφοδίαζε τους Κρητικούς αγωνιστές,

αλλά και συνελάμβανε πλοία, τούρκικα και ευρωπαϊκά, που μετέφεραν τρόφιμα

[και πολεμοφόδια στις τουρκικές δυνάμεις, στους άπιστους μισητούς κατακτητές.

Την κατάρρευση της αντίστασης των Κασίων ακολούθησε γενική σφαγή,

[γύρω στους 2.000 σκοτωθήκαν και αλλά τόσα γυναικόπαιδα αιχμαλωτισθήκαν

για να πουληθούν στα σκλαβοπάζαρα της Ανατολής, συνέβη όμως και κάτι,

[που ελάχιστοι γνωρίζουν, Αλβανοί χριστιανοί στρατιώτες προσπαθήσαν

να σώσουν όσους από τους Έλληνες μπορούσαν, απίστευτο μα αληθινό,

[δώσανε μάθημα χριστιανισμού, το “αγάπα τον πλησίον σου” σε όλους δείξαν.

Η καταστολή της επανάστασης στην Κρήτη και η καταστροφή της Κάσου

[άνοιξαν το δρόμο για την απρόσκοπτη απόβαση δυνάμεων αιγυπτιακών

στην Πελοπόννησο με τον Ιμπραήμ επικεφαλής, ένα χρόνο σχεδόν μετά,

[τον Φεβρουάριο του ‘25, “όστις έσπειρεν τρόμον, πύρ καί πανικόν”.

Δεν πέρασαν κάτι μέρες κι αρπάζει του θανάτου τη σκυτάλη ο άλλος στόλος,

[ο Οθωμανικός, με εντολή Σουλτάνου, των Ψαρών τη ράχη να μαυρίσει,

τα μικροσκοπικά Ψαρά, που όμως ήταν η τρίτη ναυτική δύναμη της Ελλάδας,

[μετά Ύδρα και Σπέτσες, με ονομαστούς πυρπολητές, οι μόνοι πούχαν κτυπήσει

τους Τούρκους μέσα στην ίδια τους τη καρδιά, μέσα στο έδαφός τους,

[μιά ασυγχώρητη προσβολή για την επί αιώνες πανίσχυρη αυτοκρατορία.

Βαρέως τόφερε ο Σουλτάνος και μ’ εντολή του, να αφανίσει τα Ψαρά, το πρωί 20/6/24

[ο τουρκικός στόλος έπλευσε προς το νησί, αποτελούμενος από 176 πλοία

(πολεμικά και φορτηγά) και 12 χιλιάδες άνδρες (τούρκους και τουρκαλβανούς),

[μία τεράστια αρμάδα που ήταν αδύνατον στη θάλασσα να αντιμετωπιστεί,

έτσι οι Ψαριανοί οχυρωθήκαν κι ετοιμαστήκανε για μάχη επάνω στο νησί τους,

[με όλα των πλοίων τους τα κανόνια στη στεριά για την άμυνα νάχουν μεταφερθεί.

Θα υπεράσπιζαν τη νήσο “άπαντες οι δυνάμενοι να φέρουν όπλα” κάτοικοι

[που ανέρχονταν σε 30.000, ντόπιοι 7.000 και οι υπόλοιποι που είχαν ‘ρθεί

πρόσφυγες από τη Χίο και τις ακτές της Μικράς Ασίας, θα πολεμούσανε μαζί

[με 1.300 Ψαριανούς μαχητές, και 1.027 μισθοφόρους από Θεσσαλο-Μακεδονία.

Όμως οι αποβιβασθέντες Τούρκοι του αρχιναυάρχου Κοτζά Μεχμέτ Χιουσρέφ Πασά,

[μέσα σε δύο μέρες κατέβαλαν τους αμυνομένους με σχετική όπως ειπώθηκε ευκολία...

Επακολούθησε η φοβερή καταστροφή, ο στόλος του πασά

[είχε περικυκλώσει το νησί, κι από το πλήθος που έσπευσε να σωθεί με πλοία,

λίγοι τα καταφέραν, η σφαγή που ακολούθησε υπήρξε τρομερή, απ΄τους 30.000

[κατοίκους του νησιού, οι 18.000 θανατωθήκανε ή πουληθήκανε για σκλάβοι.

Με πρωτοβουλία τότε του Υδραίου Λάζαρου Κουντουριώτη συγκροτήθηκε στόλος

[υπό τους Σαχτούρη και Μιαούλη, προκειμένου να ανακαταλάβει,

το μαρτυρικό νησί και να εκδικηθεί τους Οθωμανούς για τη μεγάλη ΄κείνη σφαγή,

[την 3/6/1824 οι Έλληνες επιτεθήκαν και κατέβαλαν τους Τούρκους υπερασπιστές,

τα δε πληρώματα των 25 εχθρικών πλοίων, που βρίσκονταν στο νησί

[έλυσαν τους κάβους και διέφυγαν, μα τους την είχανε στημένη οι εκδικητές,

τους καταδιώξανε με τον Ανδρέα Μιαούλη την κούρσα να οδηγεί, τους στρίμωξαν,

[κοντά στη Χίο, και χίλιοι Τούρκοι με τη ζωή τους πλήρωσαν μαθές.

Στις 7 Ιουλίου, η γολέτα του Τομπάζη, που έπλεε μεταξύ Χίου και Ψαρών,

[ειδοποίησε ότι μοίρα του Οθωμανικού στόλου κατευθυνόταν προς τα Ψαρά,

και ο Μιαούλης εκτιμώντας ότι δεν ήταν σε θέση ο στόλος του να ναυμαχήσει,

[εγκαταλείπει το νησί όπου παρέμεινε Τουρκικό έως του 1912 τη χρονιά...

Μνημονεύεται δε ότι «κατά τῶν Ψαρῶν τήν άλωσιν ὁ Φιλικός Δημήτριος Βρατσάνος,

[πρόεδρος τῆς νήσου καί είς ἑκ τῶν γενναιοτέρων τοῦ ‘Αγῶνος πολεμιστών»,

σαν είδε πως το φρούριό του Παλιόκαστρο έπεφτε, πρότεινε να ανατιναχτούν με την

[πυριτιδαποθήκη, όλοι συμφώνησαν κι ελεύθεροι πήγαν στο βασίλειο των ουρανών.

Άλμα στο χρόνο και πάμε στο 1912 που οι Βαλκανικοί λαοί κτυπούσανε την Τουρκιά,

[ήταν η 21η Οκτωβρίου όταν το αντιτορπιλικό «Ιέραξ» έφτασε στα ηρωικά Ψαρά,

μιά κανονιά του τους τράβηξε όλη κι όλη ο Έλληνας κυβερνήτης,

[και διασκορπίστηκε πανικόβλητη της νήσου η Τούρκικη φρουρά.

Ο κυβερνήτης στο αντιτορπιλικό “Ιέραξ” ήταν ο ελευθερωτής των Ψαρών,

[ο Αντώνιος Βρατσάνος αντιπλοίαρχος πολεμικού ναυτικού και είχε κληρονομήσει

από τον προγονό του ήρωα Δημήτριο Βρατσάνο γονίδια ανδρείας, εκείνου που...

[ανατινάχτηκε με την πυριτιδαποθήκη, που αντί σκλαβιά τον θάνατο είχε προτιμήσει.

Η Ελλάδα θρήνησε…. η Ελλάδα χάνονταν… και παρ’ όλα αυτά

[δεν είχαν περάσει καλά – καλά πέντε μήνες από του Α’ εμφύλιου τη λήξη

κι Οκτώβρη μήνα αρχίζει ο δεύτερος μές στη χρονιά... και στους δυό εμφύλιους,

[η αόρατη Μεγάλη Βρετανία με τον Μαυροκορδάτο μπροστάρη είχε νικήσει.

Δικαιολογημένα κάποιος θα αναρωτηθεί, μα που βρήκανε τα κότσια οι άκαπνοι και…

[τα βάλανε με του Κολοκοτρώνη τους πολεμιστές και είχαν μάλιστα επικρατήσει ?

Αμ’ δεν βρήκαν κότσια, χρυσάφι βρήκαν, που άφθονο τους προμήθευσαν οι Βρετανοί,

[μιλάμε για μπαούλα λίρες* που παραδόθηκαν στης Ύδρας τους Κυβερνητικούς.

Ήταν το “πρώτο δάνειο” που δαπανήθηκε για στρατούς Ελλήνων μισθοφόρων

[και όχι μόνο, να πολεμήσουνε συγχρόνως σε δυό πολέμους με τρεις εχθρούς,

τουρκοαιγύπτιους αλλά και Έλληνες αντίπαλους της κυβέρνησης Κουντουριώτη,

[το γένος χάνονταν και μεις “εμφύλιο”, Έλληνες σκότωναν Έλληνες, αδελφοί αδελφούς !

Οι ηττημένοι Πελοποννήσιοι υπέστησαν τα πάνδεινα απ’ τον κυβερνητικό στρατό,

[ο Γέρος του Μοριά Κολοκοτρώνης κι οι σύντροφοί του κλειστήκαν στη φυλακή,

συγκεκριμένα στο μοναστήρι του Προφήτη Ηλία στην Ύδρα και μαζί του,

[οι Γεώργιος και Χρύσανθος Σισίνης, ο Θεόδωρος Γρίβας, αμέσως δε ακολουθεί

ο Σωτήρης Νοταράς, σε λίγο ο Ιωάννης Νοταράς, και οι Δεληγιανναίοι,

[ο δε Παλαιών Πατρών Γερμανός με διαταγή του στρατηγού Ι. Γκούρα θα συλληφθεί

και σαν κατάδικος θα διαπομπευτεί μεταφερόμενος πεζός στη Γαστούνη,

[στην καρδιά του χειμώνα, με αποτέλεσμα η υγεία του να επιδεινωθεί,

όσο για τον μεγάλο ήρωα Οδυσσέα Αδρούτσο, τον φυλακίσαν χωριστά,

[σε άλλη φυλακή, ίσως γιατί η εκτέλεσή του εκεί μέσα, να μείνει έπρεπε μυστική.

Εκείνη η εποχή σφραγίστηκε από το μίσος που κυρίευσε τους Έλληνες...

[χαρακτηριστική είναι η ρήση του απηυδισμένου Μακρυγιάννη: «Να πολεμώ

ορκίστηκα μ’ όλη τη δύναμή μου, τους τυράννους κατακτητές μας,

[όπου εγώ βρεθώ, κι όχι τους Έλληνες πατριώτες μου θαρρώ !»

Νικήθηκαν λοιπόν από τις τράπεζες τις Βρετανικές οι Δημοκρατικοί,

[κι έκτοτε τα κλειδιά της χώρας, απίστευτο αλλά αληθινό, κρατούν οι ολιγαρχικοί,

βέβαια ήρθαν στα πράγματα κάποιες φορές λόγω συγκυριών κι οι άλλοι,

[μα βρήκαν στον τοίχο πόρτες, που είχαν φροντίσει οι τραπεζίτες νάχουνε το κλειδί,

έτσι κάναν τη πάπια... είπαν-ξείπαν, και από ροβεσπιερότεροι του Ροβεσπιέρου

[που υπήρξαν ως αντιπολίτευση….. μία χαρά όπως κι οι άλλοι βολεύτηκαν και αυτοί,

κι αυτό γιατί το χίλια οκτακόσια εικοσιτέσσερα είχε αρχίσει η “ντόπα”,

[ο δανεισμός, το εργαλείο επιβολής της θέλησης των ισχυρών,

που εθίστηκαν από τότε σε αυτόν καμιά δεκαριά γενιές πολιτικών κι έχουμε μέλλον...

[Ζορό και Σούπερμαν δεν σώζουν πια, τα δανεικά είναι του κόσμου πλέον ο ηγεμών.

Δυστυχώς η μέθοδος αυτή του δανεισμού κάποιους επλάνεψε,

[όπως τους αγαθούς τους ναύτες στα λιμάνια πλανεύουν καμπαρετζούδες,

τους έγινε συνήθεια πολύ κακή, μα για 200 χρόνια βολική, το ότι στο τέρμα

[είχε γκρεμό κάναν πως δεν τον είδαν και το δικαιολογήσανε με μπούρδες.

Αν ξαναρχόταν στ’ όνειρό μου, εκείνος του ‘21 ο αγωνιστής,

[ο δικός μου προ προ παππούς, να μου μιλήσει κάποια στιγμή,

θα μούλεγε... «καλά, ρε σεις, τότε είχαμε πόλεμο για την εθνική μας ύπαρξη,

[και κάνοντας τα στραβά μάτια, όποια πράξη, θα την έλεγες “σωστή κι αποδεκτή”.

»Μα τώρα για χλιδές, παλάτια, λιμουζίνες και γάμους κρατικών λειτουργών

[στα Παρίσια, επιτρεπόταν ολόκληρη χώρα να καταχρεωθεί και στο σφυρί να βγει?

Τότε παλεύαμε για ν’ αναστηθεί η Ελλάδα… για να υπάρχουν Έλληνες

[και μπήκαμε στου χειροποδαροδεσίματος το λούκι,

στο ιεροεξεταστικό μαρτύριο του τοκογλυφοδανεισμού*,

[τώρα όμως, γιατί να γευόμαστε των μνημονίων το παλούκι ?

Αλλά είναι κάτι που ακόμα δεν καταλαβαίνω, παρ’ ότι το προσπαθώ

[κι αν έχεις τη καλοσύνη πες μου σε παρακαλώ βρε ‘γγονέ,

όλο καμάρι φανφαρο-ανακοινώσατε πως είσαστε

[στα κλάμπ των πλούσιων… στην Ευρωπαϊκή Ένωση και στην ΟΝΕ*

άσε που τα τελευταία εβδομήντα χρόνια (με μια μικρή εξαίρεση στη Κύπρο)

[είχατε συνεχώς ειρήνη, δεν έπεσε στην Ελλάδα ούτε μιά τουφεκιά…»

»Ποιοί ήτανε λοιπόν εκείνοι οι “τύποι” που μάς ρίχναν, ενσυνειδήτως,

[όλους μας, όλο και περισσότερο, χρόνο με χρόνο μες στα σκατά ?

Το ξέραν πολύ καλά, πώς με δανεικά κι αγύριστα το χρέος

[θα δαγκώσει κάποια στιγμή, και τότε θε να κοπεί η “ευρω-αφειδία”,

η αμετροεπής απλοχεριά των παμπονηρο-κουτοφράγκων,

[το τάχα κιμπαριλίκι, κι η ανεξήγητη ευρω-δηθεν-γαλαντομία.»

»Ποιος είναι αυτός ο Ερβέ Φαλτσιανί* της Ελβετικής HSBC,

[και μη μου κάνεις πως δεν ξέρεις, σίγουρα γι αυτόν θα άκουσες κι εσύ,

αυτός ντε που είπε ότι: “χιλιάδες Έλληνες τραπεζο-ευεργέτες”,

[ενώ 'σασταν επαίτες, και σκουπιδοφάγοι, εκείνοι με σπουδή,

“ενίσχυαν τράπεζες σε Ελβετία και παραδείσους σαν τα Κέυμαν,

[ενώ συγχρόνως φρόντιζαν η λίστα Λαγκάρντ να “εξαφανιστεί ?»

»Για όσους ίσως δεν θυμούνται και ψάξουν “τί ήταν αυτή η Λίστα”,

[δύσκολα, όσο δεν φαντάζεσαι, θα πληροφορηθεί…

μα για να πάρεις μιαν ιδέα, δύο λόγια θα σου καταθέσω, δύο αλήθειες

[όπως φτάσαν εδώ πάνω... ώστε όπως εσύ ο καθείς να κατατοπιστεί».

»Κάπου εκεί... στο έτος 2012, στα χέρια των Γάλλων έπεσε μία “λίστα

[μ’ ονόματα Ελλήνων” που είχαν χρήματα στα ξένα,

και μας τη στείλαν να βρούμε “αν φορολογημένα ήταν αυτά”,

[μπας και εισπράξουμε κάνα φράγκο, ψωμί να φάνε κάποια πεινασμένα

παιδιά μα και μεγάλοι, που ψάχναν τροφή απ’ τα σκουπίδια… αφού οι “ξένοι”

[την άθλια εικόνα μας, ολούθε απ’ τη Τιβή με μάτια βλέπανε θλιμμένα».

»Κάποιος τάχα αδιάφθορος παρέλαβε τη λίστα που ήρθε προς βοήθειά μας

[και όλοι ανυπόμονα περίμεναν να την αξιοποιήσει,

μα μόλις ο τύπος ανακάλυψε πώς υπήρχε όλο του το σόι στη λίστα,

[επίσης φίλοι, συνάδελφοι και γνωστοί του, θρασύτατα την είχε εξαφανίσει».

Μα, κανενός “φρουρού των εθνικών εσόδων” δεν ίδρωσε το αυτί, και ίσως

[γιατί υπήρχαν στη λίστα και οι ίδιοι, κανείς δεν ήθελε να την αναζητήσει,

πολύς καιρός επέρασε, ή μούγκα δεν πήγαινε άλλο… κάποτε πιάσανε

[τον επίορκο και θα νομίζεις πως αυστηρά τον είχανε τιμωρήσει».

»Έε, λοιπόν “δεν”... όχι… δεν τον “κρεμάσαν”, αντίθετα τα συγκοινωνούντα δοχεία,

[οι αρμόδιοι, συγγνώμες του ζήτησαν που τοοόσο πολύ... τον είχαν ενοχλήσει,

ενώ τον μάλωσαν μισο-αυστηρά : «Να μην είσαι παλιόπαιδο στο εξής

[γιατί ίσως κάποιος κακός στο μέλλον βρεθεί και να σε επιπλήξει»,

έτσι με έκπληξη είδαμε, ελεύθερο να τον αφήνουν κι αναρωτιόμασταν γιατί...

[αφού στην πρώτη ευκαιρία πάλι θα ασελγήσει πάνω μας και θα παρανομήσει !»

Τελειώνοντας θα πρέπει να πω, ότι με έκπληξη και με μεγάλο θαυμασμό

[παρατηρούμε πως το 1824 παρόλο που οι Έλληνες τήρησαν το έθιμο το παλιό

να σφάζονται μεταξύ τους, και ως εκ τούτου να έχουν εξαντληθεί,

[μία μεγάλη λίστα από νίκες είχαν καταγράψει στο πολεμικό τους ενεργητικό.

Ο Γκούρας μαζί με τον στρατηγό Ευμορφόπουλο, στον Μαραθώνα,

(εκεί που απ' τους Έλληνες το 490 π.Χ. συνετρίβη ο Περσικός στρατός),

απ’ τον αναστημένο Μιλτιάδη στέφονται νικητές και τρέπουν σε φυγή τ' ασκέρι

[του Ομέρ Πασά, ενώ στη Μπινίτσα Λιδωρικίου της Δωρίδας, ο κλεφταρματολός

Δήμος Σκαλτσάς ή Σκαλτσοδήμος με τα παλικάρια του, νικά 6.000 Τούρκους και οι...

[επικεφαλής Αμπάς Πασά, Βελή Αγά, Πράχο Πρεβίστα γίνονται κοινώς, μπουχός.

Ο Μιαούλης παρασύρει τους δύο εχθρικούς στόλους στον κόλπο του Γέροντα

[καίει με τα πυρπολικά δυο φρεγάτες, και εν συνεχεία με χτυπήματα απανωτά,

τους απωθεί μακριά από τη Σάμο…. ο ένας, ο Τούρκικος, για Ελλήσποντο τράβηξε

[κι ο άλλος, ο Αιγυπτιακός, για Μυτιλήνη αφού ‘φαγε απ’ τα κανόνια τα Ελληνικά,

και κάποιες μπάλες στα καράβια του για σουβενίρ, 'κεί στο Καραμπουρού, σιμά

[στη Σμύρνη να το σκεφτεί διπλά ο Ιμπραήμ αν θα τολμήσει να μετρηθούν ξανά.

Σε κάτι μέρες οι Έλληνες νικούν τους Οθωμανούς στη μάχη της Άμπλιανης.

[ενώ στην Αθήνα στη μάχη στο Ναό του Ολυμπίου Διός ηττώνται οι Οθωμανοί,

την επομένη ο Κωνσταντίνος Κανάρης οδηγεί τον ελληνικό στόλο

[στη νίκη επί των ναυτικών εχθρικών δυνάμεων στης Σάμου το νησί.

Τελευταία νίκη των Ελλήνων εκείνης της χρονιάς ήτανε στη Σουβάλα Παρνασσού

[Πολύδροσος Φωκίδας), όπου 4.000 Τούρκοι ετράπησαν σε φυγή !

_____________________________________________________________

για τη συνέχεια του έργου "ΙΣΤΟΡΙΕΣ & ΥΣΤΕΡΙΕΣ της ΙΣΤΟΡΙΑΣ" πατήστε ΕΔΩ

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

* Κρανίδι… Ναύπλιο, η πρώτη, του Κουντουριώτη η κυβέρνηση, υποστηρίζεται από πελοποννήσιους και νησιώτες. Η δεύτερη η του Ναυπλίου, με αρχηγό τον Μαυρομιχάλη, υποστηρίζεται από στρατιωτικούς με επικεφαλής τον Κολοκοτρώνη.
Στις 17 Ιανουαρίου του 1824 η κυβέρνηση του Ναυπλίου εγκαθίσταται στην Τρίπολη. Ενάμισι μήνα μετά, στις 2 Μαρτίου, ο Ανδρέας Μιαούλης αρχίζει να πολιορκεί το Ναύπλιο εκ μέρους της κυβέρνησης του Κρανιδίου και στο τέλος του μήνα οι Νοταράς, Λόντος και Ζαΐμης είναι μπροστά στα τείχη της Τρίπολης.
Δύσκολα και μετά από αρκετές διαπραγματεύσεις συμφωνεί ο Κολοκοτρώνης να εγκαταλείψει την Τρίπολη. Κανείς δεν έχει το δικαίωμα να την καταλάβει... ανακηρύσσεται "Ελεύθερη Πόλη". Τη συμφωνία όμως θα καταπατήσουν οι κοτζαμπάσηδες οργίζοντας τόσο το Κολοκοτρώνη που δίνει εντολή στον γιο του, Πάνο, να καταλάβει το Άργος και να λύσει την πολιορκία του Ναυπλίου ενώ εκείνος θα ξεκίναγε να πολιορκεί την Τρίπολη... !

Σ’ αυτή τη κρίσιμη για το Γέρο στιγμή τον εγκαταλείπουν Παπαφλέσσας και Αναγνωσταράς, αλλάζουν στρατόπεδο και προσχωρούν στην αντίπαλη παράταξη δημιουργώντας του τεράστιο πρόβλημα και γενικότερα στους Φιλικούς. Η αποτυχία της παράταξης του Κολοκοτρώνη θα είναι κάτι περισσότερο από σίγουρη.
Στις 7 Ιουνίου οι κοτζαμπάσηδες, (Λόντος και Ζαΐμης), θα γίνουν κύριοι του Ναυπλίου, παρά τις αντιρρήσεις των Υδραίων, οι οποίοι ήθελαν ολοκληρωτική καταστροφή του Κολοκοτρώνη και των περί αυτόν.
Οι «Αντικυβερνητικοί» κατηγορούσαν τους «Κυβερνητικούς» ότι θέλουν να παραδώσουν την Ελλάδα στους Άγγλους, ενώ οι «Κυβερνητικοί» εξέφραζαν τους φόβους για τις δικτατορικές τάσεις των στρατιωτικών, που αποτελούσαν τη ραχοκοκκαλιά των «Αντικυβερνητικών». Η πλάστιγγα έγειρε εύκολα υπέρ των «Κυβερνητικών», που είχαν τη δύναμη και τον πλούτο. Συσπείρωναν τους νησιώτες εφοπλιστές και κεφαλαιούχους, τους περισσότερους ρουμελιώτες οπλαρχηγούς, το μεγαλύτερο μέρος των πελοποννησίων γαιοκτημόνων, τους Έλληνες του εξωτερικού και τους περισσότερους φιλέλληνες. Ο Κολοκοτρώνης μπορεί να ήταν η ψυχή των «Αντικυβερνητικών», αλλά οι δυνάμεις που τον υποστήριζαν ήταν περιορισμένες.

* Μπαούλα λίρες, οι 800.000 λίρες που συμφωνήσαμε τον Φεβρουαρίου '24 με αγγλικό τραπεζικό οίκο. Ένα δυνατό όπλο στα χέρια της κυβέρνησης του Κρανιδίου ήταν αυτό ο Τοκογλυφοδανεισμός, το πρώτο “Δάνειο της Ανεξαρτησίας”, που συνήφθη για τις πολεμικέςανάγκες της χώρας, αλλά κατασπαταλήθηκε στην εμφύλια διαμάχη, που συνέβαλε τα μέγιστα στον διχασμό.

Μάταια η παράταξη Κολοκοτρώνη προσπάθησε να το μπλοκάρει λες και γνώριζε ποια θα ήταν η τύχη του ! Το δίμηνο Φεβρουαρίου - Μαρτίου του ‘24 δόθηκαν σκληρές μάχες στις περιοχές της Αρκαδίας και της Αργολίδας, με εύκολη επικράτηση των Κυβερνητικών.

Οι Κυβερνητικοί χρησιμοποίησαν τα χρήματα του δανείου για να εξαγοράσουν συνειδήσεις και να αποκτήσουν την υποστήριξη όσο το δυνατόν περισσότερων υποστηρικτών ώστε να νικήσουν την Αντικυβερνητική παράταξη. Είναι ενδεικτική η αναφορά του γάλλου μοίραρχου Δεριγνύ (μετέπειτα ναυάρχου στη ναυμαχία του Ναυαρίνου):

«Οι φοβερές προετοιμασίες των Τούρκων δεν καταφέρνουν τίποτα. Συμπληρώνεται

το τρίτο έτος της ελληνικής Επανάστασης και οι αγώνες των Τούρκων δεν έχουν

αποτέλεσμα. Οι Τούρκοι μπορούν να καταστρέψουν τους Έλληνες, όχι όμως και να

τους υποτάξουν. Από την άλλη μεριά, οι Έλληνες τρώγονται μεταξύ τους μόλις η τύχη

τούς χαμογελάσει λίγο και δεν μπορούν να κάνουν περισσότερα απ' όσα έχουν

καταφέρει μέχρι τώρα...».

Όντως στη διάρκεια του 1824 οι εχθροί είχαν επιχειρήσει μόνο μία εκστρατεία στην Ανατολική Ελλάδα και από εκεί αναγκάστηκαν να αποχωρήσουν άπρακτοι μετά τη μάχη στην Άμπλιανη...

Στη θάλασσα τα κατορθώματα των Ελλήνων ήταν ενδοξότερα. Παρά τις ολοσχερείς (και ανόσιες σύμφωνα με τη διεθνή κατακραυγή των φιλελληνικών ρευμάτων του εξωτερικού) καταστροφές της Κάσου και των Ψαρών, οι εχθρικοί στόλοι, νικημένοι πολλές φορές από το ελληνικό ναυτικό, είχαν σημαντικές απώλειες.

Δυστυχώς όμως, στο εσωτερικό μέτωπο η εμφύλια σύγκρουση μαινόταν. Στις ένοπλες συγκρούσεις μάλιστα σκοτώθηκε ο γιος του Κολοκοτρώνη, Πάνος, και ο Γέρος του Μοριά καταβλήθηκε τόσο ώστε παραδόθηκε στην κυβέρνηση.

Στις 22 Μαΐου 1824 θα επιτευχθεί επιτέλους η συμφωνία για τερματισμό των εχθροπραξιών, αφού ο νικημένος πολέμαρχος, βλέποντας την αδυναμία του, αναγκάστηκε να συρθεί σε συνδιαλλαγή με τον Κουντουριώτη και μετά από κοπιαστικές συζητήσεις να αναγνωρίσει την κυβέρνηση Κουντουριώτη, η οποία στις αρχές Ιουλίου χορήγησε αμνηστία στους αντιπάλους της.

* ΟΝΕ Οικονομική και Νομισματική Ένωση, όρος-ομπρέλα για την ομάδα των πολιτικών που αποσκοπούν στη σύγκλιση των οικονομιών 27 κρατών μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης σε τρία στάδια. Κάθε στάδιο της ΟΝΕ αντιστοιχεί σε προοδευτικά στενότερη οικονομική ολοκλήρωση. Μόνο όταν ένα μέλος συμμετέχει στο τρίτο στάδιο επιτρέπεται να υιοθετήσει το ευρώ ως επίσημο νόμισμα.

Ως εκ τούτου, το τρίτο στάδιο είναι σε μεγάλο βαθμό συνώνυμο με την Ευρωζώνη. Τα κριτήρια σύγκλισης του ευρώ είναι το σύνολο των απαιτήσεων που πρέπει να πληρούνται προκειμένου μια χώρα να ενταχθεί στην Ευρωζώνη.

Ένα σημαντικό στοιχείο είναι η συμμετοχή για τουλάχιστον δύο χρόνια στον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Συναλλαγματικών Ισοτιμιών -"ΕΜΣ 2"-, κατά την οποία τα υποψήφια νομίσματα αποδεικνύουν την οικονομική τους σύγκλιση με τη διατήρηση περιορισμένης απόκλισης από το ισοτιμία-στόχο τους έναντι του ευρώ.

Τα 20 μέλη της Ευρωζώνης είναι: Αυστρία, Βέλγιο, Γαλλία, Γερμανία, Ελλάδα, Εσθονία, Ισπανία, Ιταλία, Ιρλανδία, Κροατία, Κύπρο, Λετονία, Λουξεμβούργο, Μάλτα, Ολλανδία, Πορτογαλία, Σλοβακία, Σλοβενία, Λιθουανία και Φινλανδία.

Έξι χώρες της ΕΕ δεν έχουν εισαγάγει ακόμα το ευρώ: η Δανία, η Ουγγαρία, η Πολωνία, η Ρουμανία, η Σουηδία και η Τσεχία και η Βουλγαρία, αναμένεται να ενταχθεί επίσημα στην ΟΝΕ και την Ευρωζώνη την 1η Ιανουαρίου 2024, και να γίνει επίσημα η 21η χώρα της ευρωζώνης.

* Φαλτσιανί Ερβέ Ντάνιελ Μαρσέλ, (γαλλικά: Hervé Daniel Marcel Falciani‎), από το 2009 άρχισε να συνεργάζεται με τις αστυνομίες διαφόρων χωρών, δίνοντάς τους τη δυνατότητα να αποκτήσουν πρόσβαση στο πληροφορικό σύστημα της ιδιωτικής τράπεζας HSBC, ενός διεθνούς κολοσσού με έδρα στη Γενεύη, όπου εργαζόταν από το 2001.

Ο Γαλλο-Ιταλός μηχανικός συστημάτων και πληροφοριοδότης είναι το πρόσωπο πίσω από τη περίφημη «Λίστα Λαγκάρντ», η οποία είναι μια λίστα πελατών της HSBC που φέρεται να χρησιμοποίησαν την τράπεζα για να φοροδιαφύγουν και να ξεπλύνουν χρήματα.

Ο Φαλτσιάνι έγινε μηχανικός υπολογιστών στο ελβετικό υποκατάστημα της HSBC μεταξύ 2001 και 2008. Το 2006, ανέλαβε να αναδιοργανώσει τη βάση δεδομένων του οργανισμού για να βελτιώσει την ασφάλειά του. Το νέο σύστημα που πρότεινε στους ανωτέρους του, όταν διαπίστωσε ότι ο τρόπος διαχείρισης των δεδομένων στην HSBC ενθάρρυνε τη φοροδιαφυγή, απορρίφθηκε.

Μετά αυτήν την απόρριψη της HSBC και δεδομένου ότι ο ίδιος πίστευε ότι «πρόκειται για συστηματική παραβίαση των θεμελιωδών δικαιωμάτων των πολιτών με την αφαίρεση κεφαλαίων που θα έπρεπε να διατεθούν για το γενικό συμφέρον», επί δύο χρόνια ο Φαλτσιάνι συγκέντρωνε στοιχεία για πιθανή φορολογική απάτη που αφορούσε 130.000 άτομα και προσπάθησε να διαθέσει τις πληροφορίες στις ελβετικές δικαστικές αρχές, αλλά δεν τα κατάφερε. Αυτός ο ισχυρισμός του επιβεβαιώθηκε από τους Γάλλους εισαγγελείς.

Αυτές τις “πληροφορίες” διέρρευσε ο Φαλτσιάνι στην πρώην υπουργό Οικονομικών της Γαλλίας Κριστίν Λαγκάρντ, Πρόεδρο τότε της ΕΚΤ, της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας.

Η Λαγκάρντ, με τη σειρά της, την έστειλε σε κυβερνήσεις των οποίων οι πολίτες ήταν σε αυτή τη λίστα και κατέστησε δυνατή την επιστροφή εκατομμυρίων ευρώ που δεν είχαν καταβληθεί ως φόρος, κυρίως από Γάλλους και Ισπανούς πολίτες.

Στις 22 Δεκεμβρίου 2008, ο Φαλτσιάνι συνελήφθη, ανακρίθηκε και αφέθηκε ελεύθερος. Ταξίδεψε στη Γαλλία όπου συνελήφθη τον Ιανουάριο του 2009, αναγκάζοντας το ελβετικό δικαστικό σώμα να εκδώσει διεθνές ένταλμα για την σύλληψη του. Η Ελβετία κάλεσε τη Γαλλία να ερευνήσει το σπίτι του και να κατασχέσει το φορητό υπολογιστή που χρησιμοποιήθηκε για την αποστολή των αρχείων. Ο εισαγγελέας της Νίκαιας, Ερίκ ντε Μοντγκολφιέρ, ξεκίνησε τη δική του έρευνα, όχι εναντίον του Φαλτσιάνι, αλλά εναντίον αυτών που εμφανίζονται στη λίστα.

Μια διεθνής συνεργασία ξεκίνησε με διάφορες δικαστικές αρχές και παραμένει σε εξέλιξη. Η λίστα Φαλτσιάνι δημιούργησε ένα διπλωματικό επεισόδιο μεταξύ Ελβετίας και Γαλλίας, με την τελευταία να συμφώνησε στην επιστροφή των δεδομένων, αλλά μόνο αφού είχαν εξεταστεί. Στη συνέχεια ο Φαλτσιάνι κατέφυγε στην Ισπανία μετά από συμβουλή της αμερικανικής κυβέρνησης, όπου κατά την άφιξή του, συνελήφθη στη Βαρκελώνη τον Ιούλιο του 2012, λόγω του ελβετικού διεθνούς εντάλματος. Στις 18 Δεκεμβρίου 2012, το Ανώτατο

δικαστήριο τον απελευθέρωσε προσωρινά και ο Φαλτσιάνι θα κρυφτεί στην Ισπανία κάτω

από ένα σύστημα μέγιστης προστασίας ασφαλείας που χρηματοδοτήθηκε από τον ΟΗΕ.
Στις 8 Μαΐου 2013, ο Φαλτσιάνι αφέθηκε ελεύθερος. Το ισπανικό Ανώτατο δικαστήριο, δεδομένης της συνεχιζόμενης συνεργασίας μεταξύ ισπανικών και γαλλικών δικαστηρίων, αποφάσισε να μην εκδώσει τον Φαλτσιάνι, για τον λόγο ότι είχε παράσχει πληροφορίες ενδεικτικές για σοβαρή παράτυπη ύποπτη δραστηριότητα και για παράνομες και ποινικές παραβάσεις.
Τον Απρίλιο του 2014, ο Φαλτσιάνι κλήθηκε να βοηθήσει την ομοσπονδιακή φορολογική υπηρεσία της Αργεντινής στον αγώνα κατά του ξεπλύματος βρώμικου χρήματος και τον Νοέμβριο στη Γαλλία η HSBC θα κατηγορηθεί για ξέπλυμα βρώμικου χρήματος. Στις 11 Δεκεμβρίου του ιδίου χρόνου θα κατηγορηθεί ερήμην από την ελβετική ομοσπονδιακή κυβέρνηση για παραβίαση της νομοθεσίας περί τραπεζικού απορρήτου της χώρας και για βιομηχανική κατασκοπεία.
Τον Νοέμβριο του 2015, το ομοσπονδιακό δικαστήριο της Ελβετίας καταδίκασε τον Φαλτσιάνι σε πέντε χρόνια φυλάκιση – τη "μεγαλύτερη ποινή που ζήτησε ποτέ το δημόσιο υπουργείο της συνομοσπονδίας σε υπόθεση κλοπής τραπεζικών δεδομένων". Κατηγορήθηκε για "επιβαρυμένη οικονομική κατασκοπεία, κλοπή δεδομένων και παραβίαση του εμπορικού και τραπεζικού απορρήτου", το κατηγορητήριο ανέφερε ότι ο Φαλτσιάνι υπέκλεψε πληροφορίες από τα γραφεία της HSBC στη Γενεύη και τις παρέδωσε στις φορολογικές αρχές στη Γαλλία.
Τον Απρίλιο του ‘15 δημοσιεύει βιβλίο με την εμπειρία του στο σκάνδαλο της HSBC με το όνομα "Séisme sur la planète finance", “Σεισμός στο χρηματοοικονομικό του πλανήτη”.
Έζησε στο Παρίσι για ένα διάστημα, αλλά συνέχισε να συνεργάζεται με τις ισπανικές αρχές, και ήταν υποψήφιος στις ισπανικές εκλογές για το κόμμα X Party κατά της διαφθοράς. Τον Απρίλιο του 2018 συνελήφθη ξανά στη Μαδρίτη και αφέθηκε ξανά ελεύθερος τον Σεπτέμβριο, αφού ένα ισπανικό ανώτατο δικαστήριο απέρριψε το αίτημα έκδοσης με το επιχείρημα ότι ο ισπανικός νομικός κώδικας δεν αναγνωρίζει «επιβαρυμένη οικονομική κατασκοπεία».

Απόσπασμα από το έμμετρο έργο

"ΙΣΤΟΡΙΕΣ και ΥΣΤΕΡΙΕΣ της ΙΣΤΟΡΙΑΣ

Στίχοι - Κείμενα: Παναγιώτης Β. Ματαράγκας

Επιμέλεια - Αποτύπωση: Κ. Γ. Ραπακούλια

Ιστορίες και Υστερίες της Ιστορίας

1823, Των Ελλήνων οι Κοινότητες

1823

Αυτή είναι η χρονιά που οι Αμερικανοί φοβούμενοι αλλά και πεπεισμένοι

[πως η “αρρώστια των Ευρωπαίων” να σφάζονται ασταμάτητα, είναι μεταδοτική,

τους στείλανε μήνυμα πως «αν τολμήσει Ευρωπαίος να πάει στην ήπειρό τους,

[Βόρειο ή Νότιο, ν’ αλλάξει το υπάρχον “στάτους κβο” στα κράτη, θα θεωρηθεί

πράξη εχθρική κατά των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής

[και δια των όπλων βιαίως, στην καλύτερη των περιπτώσεων, θα εκδιωχθεί.»

Ήτανε το περίφημο Δόγμα Μονρόε*, ευάερο, διαμπερές, με πολλά παράθυρα...

[που εφαρμόστηκε και δεν εφαρμόστηκε, που τηρήθηκε

αλλά και δεν τηρήθηκε, αλλάζοντας δε κατά καιρούς ονόματα,

[έως και επί προέδρων Κένεντι και Ρήγκαν ακόμα διατηρήθηκε.

Αλλά για ποιο Δόγμα μιλάμε ? Οι Άγγλοι στις Μαλβίνες της Αργεντινής το έτος 1833,

[οι Γάλλοι στο Μεξικό το 1863 (απ’ το στρατό του Ναπολέοντα Γ’ είχε καταληφθεί),

οι Ρώσοι στη Κούβα του Κάστρο το 1960 (αγγίξαμε το Γ’ Παγκόσμιο πόλεμο), γεγονότα

[που "μαρτυρούν” πολλά για του Δόγματος αυτού την "κατά το δοκούν" εφαρμογή.

Από τις ΗΠΑ πάμε στο Άστρος Κυνουρίας όπου πραγματοποιείται η Β΄Εθνοσυνέλευση*

[με εκπροσώπους απ’ όλα τα μέρη της επαναστατημένης Ελλάδας που έχουνε συναχθεί

προκειμένου ν’ αποφασίσουν για το μέλλον του Έθνους και της Επανάστασης,

[η οποία για τα καλά έχει επικρατήσει κι η εξουσία της έχει εδραιωθεί.

Με καχυποψία και περισσότερο σκεπτικισμό ψηφίζεται νέο Σύνταγμα,

[με απηχήσεις φιλελευθέρων Γαλλικών Συνταγμάτων,

σε μία ατμόσφαιρα ηλεκτρισμένη για λόγους που κάθε ιστορικός,

[αναλυτής, καθηγητής, πολιτικός και άλλοι ανεξαρτήτως φρονημάτων,

δίνουνε ερμηνείες για την υποβόσκουσα εθνική μας φαγωμάρα...

[κάποιοι την θεωρούν μία διαμάχη μεταξύ πάμπτωχων – χλιδάτων,

συμφεροντολόγων – ανιδιοτελών, δημοκρατικών - ολιγαρχικών,

[ετεροχθόνων – αυτοχθόνων, εγγραμμάτων – αγραμμάτων,

και πάει λέγοντας, μη δίνοντας κανείς σαφή απάντηση

[γιατί προφανώς απάντηση σαφή κανείς δεν έχει, καθώς η ιστορία,

κανένα μίτο δεν ξετυλίγει της Αριάδνης ώστε απ’ τον λαβύρινθο των γεγονότων

[κάποιος την έξοδο να βρει, και επικρατούν ως φαίνεται η αμφιβολία κι η απορία.

Πολλά χρόνια αργότερα ο Κυβερνήτης των Ελλήνων Καποδίστριας,

[στον ισχυρότερο των προεστοκοτζαμπάσηδων Πετρόμπεη θα πει:

«Είκοσιπέντε είσθε οί φθορείς του έθνους, τής πατρίδος τής ίδίας…!», καθώς

[θεωρούσε προκρίτους και κοτζαμπάσηδες υπαίτιους για κάθε καταστροφή.

Πολλοί αποδέχονται και συμφωνούν ότι έχουν δίκιο οι στρατιωτικοί

[που δεν δέχονταν με τίποτα των προεστών την πρωτοκαθεδρία,

και με επικεφαλής τον δοξασμένο, μετά τα Δερβενάκια, Θεόδωρο Κολοκοτρώνη,

[διεκδικούσαν το μεγαλύτερο μερίδιο στου κράτους την εξουσία,

μη συνειδητοποιώντας ότι ήταν αδύνατο αυτό να επιτευχθεί, καθώς η διακυβέρνηση

[μιας χώρας της Ευρώπης, δεν ήταν καπετανιλίκι πια όπως άλλοτε στα βουνά...

Ποιος όμως είχε τη δύναμη να αλλάξει μυαλά στους μεν μα και στους δε..

[οι κοτζαμπάσηδες δεν δεχόντουσαν με τη σειρά τους η χώρα να διοικείται κεντρικά,

από κυβέρνηση που θα έπαιρνε τις προσόδους τους, ένα κληρονομικό δικαίωμα

[των οικογενειών τους, προνομιο-απομεινάρι απ΄ τη σκλαβιά,

κάτι σαν τα χρυσόβουλα που επικαλούνται διάφοροι κατά καιρούς,

[και πιάνει, στο άκουσμα και μόνο, όλους ταράκουλο και ειδικότερα τη νέα γενιά.

Χωρίς των ιστορικών τα αξεσουάρ, τη γομολάστιχα και το blanco (διορθωτικό)

[θα αποπειραθώ να αγγίξω ευσυνείδητα την αλήθεια... την αλήθεια μόνο

χωρίς να προσθέσω oύτε vα αποκρύψω κάτι, από τα γεγονότα του είκοσι τρία,

[του αιματοβαμμένου αγώνα, τον σημαντικότερο ίσως για την πατρίδα χρόνο,

που ξεκινάει με την απόλυτη εξουσία του Μαυροκορδάτου,

[ο οποίος προ έτους εξελέγη από την Εθνοσυνέλευση πρωθυπουργός,

πρόεδρος του Εκτελεστικού λεγόταν τότε, και ο οποίος στη διάρκεια της χρονιάς,

[με νομικά τερτίπια επιδόθηκε ακόμη και με αθέμιτα μέσα όπου τον έπαιρνε

σε άλωση όλων των δημοσίων θέσεων, διοικήσεων και οργανισμών από δικούς του,

[από ανθρώπους του, και πλέον είχαμε ενός ανδρός αρχή… έλυνε κι έδενε !

Με όλη εκείνη την ισχύ, προετοιμάζει στα μέτρα του τη προσεχή

[δεύτερη Εθνοσυνέλευση στο Άστρος της εικοστής ενάτης Μαρτίου,

έχοντας με το μέρος του τους περισσότερους προεστούς (μέλη με ψήφο), που δεν….

[τον αγάπησαν βέβαια αλλά ήτανε όλοι, όπως εκείνος, κατά του Υψηλάντη Δημητρίου,

κατά της αντιπολίτευσης δηλαδή, κατά των Πετρόμπεη, Υψηλάντη, Κολοκοτρώνη,

[συνοπτικο-επιγραμματικά θα έλεγα “στρατιωτικοί κατά προεστών”,

κοτζαμπασηδο-δημογεροντο-ετεροχθονο-φαναριώτες κατά των ελευθερωτών...

[έχθρα έως κουμπούριασμα, μεταξύ Ρωσόφιλων, Αγγλόφιλων, Γαλλόφιλων οπαδών,

μεταλλαγμένη δηλαδή η αρχαία φαγωμάρα μας “ολιγαρχικών κατά δημοκρατικών”

[και στο βάθος κήπος… πόλεμος ψυχρός μεταξύ Ρώσων και Γαλλο-Βρετανών.

Η Μεγάλη Βρετανία ήταν τότε η ισχυρότερη και η πλουσιότερη χώρα του κόσμου,

[χάρις στο σκλάβωμα και αποικιο-άρμεγμα άλλων λαών σ’ ολόκληρη την υφήλιο,

και τάφερε η τύχη ώστε τα γεωπολιτικά συμφέροντά της, να υπαγορεύουν να έχει

[τον έλεγχο των ακτών της Πελοποννήσου… έτσι και βρήκαμε θέση στον ήλιο.

Το πότε τακίμιασαν, τα βρήκανε, συμφωνήσανε, Βρετανοί και Μαυροκορδάτος

[ουδείς γνωρίζει, εκείνο που είναι βέβαιο ήταν αγγλόφιλος φανατικός

και δεν το έκρυβε, το πίστευε, πάλευε για αυτό, και διαλαλούσε, ότι «μόνο

[με την επέμβαση της Βρετανίας θα λευτερώνονταν ο Ρωμιός.»

Κάθε του ενέργεια αθέμιτη ή θεμιτή, για νάχει την εξουσία,

[είχε σκοπό, η φιλοβρετανική γραμμή πλεύσης, να προωθηθεί,

χωρίς βεβαίως να αποκλείω και τους ισχυρισμούς των αντιπάλων του,

[για «ακράτητο, παθολογικό και αχαλίνωτο πόθο να εξουσιάζει και να διοικεί.»

Στου Άργους λοιπόν την Εθνοσυνέλευση, με την πλειοψηφία δική του,

[μετά από καυγάδες, σημεία και τέρατα, ο Πετρόμπεης εξελέγη πρωθυπουργός

και γενικός γραμματέας ο Μαυροκορδάτος που είχε φροντίσει στην Επίδαυρο,

[στην προηγούμενη Εθνοσυνέλευση, να αναφέρεται στο Σύνταγμα ρητώς

ότι «κανένας νόμος και καμία απόφαση δεν έχει ισχύ, χωρίς υπογραφή

[του γραμματέα» (Μαυροκορδάτου), δηλαδή αυτός ήτανε στην ουσία ο αρχηγός.

Στο άστρος παύτηκε από στρατηγός ο Κολοκοτρώνης, κανείς στρατιωτικός

[δεν πήρε θέση διοικητική, ούτε όσοι ήταν κατά των συντηρο-ολιγαρχικών,

έτσι όλοι οι δυσαρεστημένοι συσπειρώθηκαν γύρω από τον Κολοκοτρώνη,

[σε λίγο η παράσταση θα αρχίσει*... Ρωμιοί με μίσος να μάχονται κατά Ρωμιών,

και οι “ανοίγοντες σαμπάνιες” Τούρκοι, πανευτυχείς για τη φαγωμάρα μας

[θα μας σκοτώνουν, χωρίς μεγάλη αντίσταση με την ευκαιρία αυτή !

Η αντιπολίτευση δυναμώνει, θεριεύει, και πτώση φοβούμενος ο Μαυροκορδάτος

[τη διασπά δίνοντας αντιπροεδρία στο Γέρο του Μοριά, και “κυβερνούν” μαζί.

Τα σπάσανε στις 40 μέρες, γιατί απόντος του Κολοκοτρώνη, ο Φαναριώτης

[έχοντας δική του την πλειοψηφία της βουλής εκλέγεται πρόεδρός της

και τώρα με τις εξουσίες που παίρνει βάσει του Συντάγματος, που ο “ίδιος”

[στο Άστρος έφτιαξε και έθεσε σε ισχύ, θα υπερισχύουν πάντα οι δικές του οι απόψεις.

«Θα σε κλαδέψω με το σπαθί...» ή κάτι τέτοιο τούπε σαν γύρισε ο Γέρος...

[τον γλύτωσε ο Αναγνώστης Δεληγιάννης, έντρομος ο Μαυροκορδάτος θα το σκάσει

γραμμή για Ύδρα να κρυφτεί, στ’ απόρθητο φρούριο της εποχής με τα βαριά κανόνια,

[που κανείς δεν τολμούσε να πλησιάσει και με του νησιού τους ισχυρούς θα τακιμιάσει,

τους Κουντουριώτηδες και Σια λοιπούς ισχυρούς λεφτάδες,

[όπου, όλους θε’ να τους πείσει πως μόνο “η Βρετανία την Ελλάδα θα αναστήσει”,

πως ανυπέρβλητο εμπόδιο είναι ο απείθαρχος συνωμότης φιλορώσος Κολοκοτρώνης,

[κι ότι φρόντισε με το Σύνταγμά του να μπορεί η Βουλή να σβήσει,

να ακυρώσει το δικαίωμα αρνησικυρίας της κυβέρνησης στις αποφάσεις της,

[και να δύναται να καθαιρέσει την κυβέρνηση, άλλη δε, επιλογής της να ορίσει.

Αυτό και έγινε, ο Μαυροκορδάτος με τη μπαγκέτα του διευθύνει τη Βουλή κι εκείνη

[βάσει Συντάγματος, την ξεδοντιασμένη κυβέρνηση Πετρόμπεη καθαιρεί

κι ορίζει άλλη, θ’ ακολουθήσει βέβαια χάος, καθένας έκανε ότι ήθελε...

[δυό κυβερνήσεις στην μισοελεύθερη λιλιπούτεια χώρα… τί χειρότερο να συμβεί !

Τέλος Νοέμβρη και η κατάσταση είναι απελπιστική με κερασάκι στην τούρτα

[να μπουκάρει με εξακόσιους οπλισμένους ο Πάνος Κολοκοτρώνης μες στη Βουλή

φωνάζοντας «...είστενε παράνομοι ωρέ... λειτουργείτε με τα δύο τρίτα των μελών σας

[και του στρατού που ‘πίτηδες βαστάτε τα μιστά... χάθηκε η ‘πομονή.»

Φεύγουν σαν τα κοτόπουλα τα φοβισμένα, οι οπαδοί του Μαυροκορδάτου βουλευτές

[και Κρανίδι παν’ ώστε να τους προστατεύει η δύναμη της Ύδρας η ναυτική,

της συμφοράς η ώρα έφτανε, οι Τούρκοι πανηγυρίζουν τη κουφομυαλιά μας,

[το γένος μας για πολλοστή φορά με εμφύλιο να αλληλοσφαχτεί.

Μα πριν να πάμε στο νέο χρόνο της εμφύλιας* σύγκρουσης θα σταθώ σε κάτι που

[προκάλεσε δέος, σκέψεις και συζητήσεις ακόμη και στων απίστων το στρατό.

Το Αιτωλικό πολιορκούσε αρχές Οκτώβρη του ‘23 ο Ομέρ Βρυώνης,

[οι πολιορκημένοι λέγανε το ψωμί-ψωμάκι, ούτε σταγόνα δεν είχανε νερό,

και πέφταν βροχή οι κανονόμπαλες πάνω στους αφυδατωμένους πολεμιστές,

[όταν μέσα σε κείνο το χαμό, ένα κανόνι ρίχνει επάνω στην εκκλησιά,

γκρέμισε τοίχους, οροφή και τρύπησε το δάπεδο…. απ’ όπου πετάχτηκε νερό,

[νερό πολύ…. για "μάννα εξ ουρανού" μίλησε ο ποιητής της εποχής ευλαβικά !

Διψά εν σώµα ανδρών γενναίων

Κι ελπίζει θρίαµβον ο εχθρός!

Ο Πλάστης όµως ως µάννα νέον

Νερό τους στέλλει διά πυρός. _____________________________________________________________

για τη συνέχεια του έργου "ΙΣΤΟΡΙΕΣ & ΥΣΤΕΡΙΕΣ της ΙΣΤΟΡΙΑΣ" πατήστε ΕΔΩ

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

* Δόγμα Μονρόε, διατυπώθηκε από τον Τζέιμς Μονρόε σε διάγγελμά του στο κογκρέσο το 1823 όταν οι ΗΠΑ απέρριψαν την αγγλική πρόταση κοινής δράσης έπειτα από εισήγηση του υπουργού Εξωτερικών της Μεγάλης Βρετανίας Τζον Κουίνσι Άνταμς, και διατυπώνει τις βασικές αρχές της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής,

«Οι ΗΠΑ δεν θα επιθυμούσαν με κανέναν τρόπο καμιά ευρωπαϊκή ανάμειξη στις υποθέσεις τους.

Εκτός των άλλων, απεχθάνονταν κάθε ιδέα εγκαθίδρυσης μοναρχικών ευρωπαϊκών καθεστώτων

στα νέα κράτη του βορείου και νοτίου ημισφαίριου της αμερικανικής ηπείρου, τα οποία είχαν

αποκτήσει την ανεξαρτησία τους διώχνοντας κυρίως τους Ισπανούς».

Η διακήρυξη αυτή αποτελούσε μια σαφή προειδοποίηση προς όλους τους Ευρωπαίους ότι δεν πρόκειται να ανεχθούν καμιά ανάμειξή τους που την ερμήνευαν ως επέμβαση στις εσωτερικές υποθέσεις των ΗΠΑ. Βασική αρχή της διακήρυξης ήταν μια αυτόνομη εξωτερική πολιτική που θα εξυπηρετούσε τα συμφέροντα των ΗΠΑ. Αυτό το Δόγμα υπήρξε ο κυρίαρχος οδηγός της εξωτερικής πολιτικής των ΗΠΑ και κατά καιρούς προσαρμόστηκε σύμφωνα με τα συμφέροντά τους.

Αναφορικά με την Ελληνική Επανάσταση, ο Μονρόε στην ομιλία του στο Αμερικανικό Κογκρέσο στις 2 Φεβρουαρίου είπε:

«Επί πολύ χρόνο, υφίσταται μια έντονη ελπίδα, βασισμένη στον ηρωικό αγώνα των

Ελλήνων, ότι θα επιτύχουν στον αγώνα τους και θα αναλάβουν την ισότιμη θέση τους

μεταξύ των εθνών τής Γης. Πιστεύουμε ότι όλος ο πολιτισμένος κόσμος επιδεικνύει

βαθύ ενδιαφέρον για την ευημερία τους. Παρότι καμία δύναμη δεν έχει προβεί σε

δήλωση υπέρ τους, εν τούτοις, σύμφωνα με τις πληροφορίες μας, ουδεμία έχει λάβει

μέτρα εναντίον τους. Το πρόταγμα και το όνομα των Ελλήνων, τους έχουν

προστατεύσει από κινδύνους που θα μπορούσαν να είχαν καταβάλει σύντομα κάθε

άλλο λαό.

Οι συνήθεις υπολογισμοί συμφερόντων και προσκτήσεων με σκοπό τη μεγαλοσύνη

(των Μεγάλων Δυνάμεων), οι οποίες τόσο πολύ αναμειγνύονται στις συναλλαγές των

εθνών, φαίνεται ότι δεν είχαν καμία επίδραση επί εκείνων (των Ελλήνων). Από τα

γεγονότα που έχουν περιέλθει εις γνώση μας, πιστεύουμε ευλόγως ότι ο εχθρός τους

έχει απολέσει, για πάντα, κάθε επ’ αυτών κυριαρχία, ότι η Ελλάδα θα γίνει ξανά ένα

ανεξάρτητο έθνος. Η δε ενδεχομένη αναβάθμισή της σε τέτοιο υψηλό επίπεδο, αποτελεί

αντικείμενο των πλέον ενθέρμων ευχών μας».

Το Δόγμα Μονρόε επικρίθηκε ότι ήταν προσχηματικό προκειμένου να δικαιολογήσει τις

εδαφικές επεκτάσεις των ΗΠΑ στην αμερικανική ήπειρο αλλά και την επιβολή της κυριαρχίας τους. Ωστόσο, η συνολική αποτίμηση των αποτελεσμάτων αυτής της πολιτικής είναι πολύ απαιτητικότερη, καθώς η Αμερική μέσα από αυτήν τη φιλοσοφία εξωτερικής πολιτικής, που προφανώς ελάμβανε υπόψη τα αμερικανικά συμφέροντα (όπως συνηθίζεται να πράττει κάθε χώρα στον τομέα της εξωτερικής της πολιτικής), κατάφερε να καταστεί παγκόσμια ηγεμονική δύναμη που, παρά τα κατά καιρούς λάθη και παλινωδίες, διαμόρφωσε τον σύγχρονο τρόπο ζωής, ενδυνάμωσε και υπερασπίστηκε τη δημοκρατία και την ελευθερία ως βασικά συστατικά του σύγχρονου κόσμου.

* Άστρος B´ Εθνική Συνέλευση, Όταν οι Έλληνες συγκεντρώνονταν στην Επίδαυρο το Δεκέμβριο του 1821, στην Α’ Εθνοσυνέλευση, για να συστήσουν την πρώτη καθολική, οργανωμένη και αναγνωρισμένη Διοίκηση του επαναστατημένου έθνους, οι συνθήκες ήταν τελείως διαφορετικές. Παρά τις έντονες αντιδράσεις και τις οξείες αντιπαραθέσεις που προηγήθηκαν της συγκέντρωσης στην Επίδαυρο, κατά την διάρκεια των διαβουλεύσεων οι αντιπρόσωποι κατάφεραν να περιορίσουν τα αντιτιθέμενα συμφέροντα και να μετριάσουν τις διαφορετικές τάσεις εντός των κόλπων της Εθνοσυνέλευσης, καταλήγοντας στην ψήφιση εκείνου του «Προσωρινού Πολιτεύματος της Επιδαύρου».

Στο χρονικό διάστημα που πέρασε Διοίκηση δεν είχε καταφέρει να επιβληθεί έναντι των Γερουσιών και των στρατιωτικών, οι οποίοι μετά και τις νίκες του δεύτερου έτους του πολέμου είχαν ισχυροποιήσει σημαντικά τη θέση τους.

Τότε που όλοι ήταν αδύναμοι μπροστά στο Δράμαλη κι έδωσαν την ευκαιρία στο Κολοκοτρώνη να τον αντιμετωπίσει και να συσπειρώσει γύρω του τους δυσαρεστημένους οπλαρχηγούς. Κι όταν εκείνος εξαργυρώνοντας τον θρίαμβο της νίκης του έρχεται σε συνεννόηση με την Πελοποννησιακή Γερουσία, εδραιώνει πια την ισχύ του στο Μοριά. Σε ανάλογες κινήσεις προβαίνει και ο Οδυσσέας Ανδρούτσος στην ανατολική Στερεά Ελλάδα,

περιορίζοντας την εκεί δράσει του Αρείου Πάγου, οργάνου της Κεντρικής Διοίκησης.

Η αδύναμη Διοίκηση δίχως στρατό στην κατοχή της αλλά και έσοδα, θα προκηρύξει εκλογές

για την ανάδειξη Παραστατών, σαν εκπροσώπων του έθνους που θα αντικαθιστούσαν τη Διοίκηση αφού η θητεία της έληγε.

Ένα χρόνο μετά την ψήφιση του πρώτου ελληνικού Συντάγματος οι εξελίξεις είχαν διαψεύσει τις προσδοκίες που είχαν δημιουργηθεί. Αρχικά, η Εθνοσυνέλευση επρόκειτο να διεξαχθεί στο Ναύπλιο. Ο Γέρος του Μοριά όμως αρνείται να παραδώσει το φρούριο στη διοίκηση και σε συνδυασμό με την ισχυρή παρουσία οπαδών του στην περιοχή, θα αναγκάσουν τη Διοίκηση να επιλέξει το Άστρος Κυνουρίας.

Είναι Απρίλιος του 1823, Άστρος Κυνουρίας και το νέο Αναθεωρημένο Σύνταγμα, πυκνότερο, αυστηρότερο, νομικά αρτιότερο, περισσότερο φιλελεύθερο και πιο δημοκρατικό σε σχέση με το Σύνταγμα της Επιδαύρου για το "νέο" κράτος των Ελλήνων θα ψηφιστεί:

• Οι παραστάτες προτίμησαν να χαρακτηρίσουν για μία ακόμη φορά το Σύνταγμα «προσωρινό» και επιπλέον προσέθεσαν τον τίτλο «Νόμος της Επιδαύρου» για να δηλώσουν πως το νέο Σύνταγμα αποτελεί τη συνέχεια του παλαιού, τονίζοντας την αδιάρρηκτη σχέση μεταξύ των δύο Συνταγμάτων.

• Μία από τις σημαντικότερες αποφάσεις της Εθνοσυνέλευσης ήταν η κατάργηση των τοπικών γερουσιών, η ύπαρξη των οποίων είχε δημιουργήσει πλήθος προβλημάτων κατά το προηγούμενο έτος του αγώνα. Έτσι, δηλωνόταν ρητά ότι: «επειδή αναδείχθη επιβλαβής αυτών η ύπαρξις, δι' όσα μεγάλα επιφέρει εμπόδια εις την πρόοδον της δημοσίου οικονομίας, ομογνωμόνως εξέδωκεν η Συνέλευσις περί καταλύσεως αυτών ψήφισμα». Με την απόφαση αυτή η Διοίκηση είχε πλέον την αποκλειστική διαχείριση του Αγώνα καταργώντας τις κατά τόπους ισχυρές τοπικές εξουσίες, ενισχύοντας κατ' αυτόν τον τρόπο θεσμικά την εξουσία της.

• Το Βουλευτικό σώμα ενίσχυσε την εξουσία του έναντι του Εκτελεστικού. Με την ολοκλήρωση της Εθνοσυνέλευσης στο Βουλευτικό σώμα είχαν ανατεθεί νέες αρμοδιότητες ενώ ταυτόχρονα είχαν μεταβιβαστεί αρμοδιότητες που στο Σύνταγμα της Επιδαύρου είχαν
αποδοθεί στο Εκτελεστικό. Η σημαντικότερη παράμετρος ωστόσο, ήταν η μετατροπή του δικαιώματος αρνησικυρίας (veto) του Εκτελεστικού στην άσκηση της νομοθετικής εξουσίας από απόλυτη σε αναβλητική. Επιπροσθέτως, πλέον απαιτούνταν και η συναίνεση του Βουλευτικού για τον διορισμό ή την παύση των Επάρχων.

• Όσον αφορά τα σύμβολα του νέου Έθνους υιοθετήθηκε ως σφραγίδα της Διοίκησης «σημείον χαρακτηριστικόν της Αθηνάς μετά των συμβόλων της Σοφίας» και ως χρώματα της ελληνικής σημαίας «και των σημαιών της θαλάσσης και της ξηράς είναι το κυανούν και το λευκόν».
Σύμφωνα όμως με το Αναθεωρημένο Σύνταγμα του Άστρους, η εθνική σημαία θα έπρεπε να χρησιμοποιείται απ όλους τους οπλαρχηγούς και καπεταναίους τόσο στον κατά ξηρά

όσο και στον κατά θάλασσα αγώνα, αντικαθιστώντας τις τοπικές σημαίες, κάτι που στην πράξη δε συνέβη ποτέ!
Στην Εθνοσυνέλευση ολοκληρώθηκε ο παραμερισμός της Φιλικής Εταιρίας, ο οποίος είχε αρχίσει στην Εθνοσυνέλευση της Επιδαύρου. Η επιλογή διαφορετικών εθνικών συμβόλων (της Αθηνάς έναντι του Φοίνικα) σε συνδυασμό με την παντελή απουσία αναφοράς στην Φιλική Εταιρία φανερώνουν τον παραγκωνισμό της τελευταίας. Την οργάνωση πλέον του Αγώνα είχε αναλάβει αποκλειστικά η Διοίκηση.

• Πέραν του νομοθετικού και εκτελεστικού τομέα, υπήρξε ιδιαίτερη μέριμνα στη συγκρότηση και ολοκλήρωση του δικανικού κώδικα. Δόθηκε εντολή για τη συγκρότηση μίας
εννεαμελούς επιτροπής, αρμοδιότητα της οποίας ήταν η εκπόνηση του Εγκληματικού Κώδικα. Η δημιουργία Εγκληματικού Κώδικα προβλεπόταν ήδη στο Προσωρινό Πολίτευμα
της Επιδαύρου, ωστόσο διάφορες δυσχέρειες δεν επέτρεψαν την συγκρότηση της επιτροπής που θα επεξεργαζόταν τη δημιουργία αυτού του Κώδικα.
Κατ' αυτόν τον τρόπο, στο Προσωρινό Πολίτευμα του Άστρους εμπεριέχονταν μία σειρά άρθρων που ρύθμιζαν ζητήματα που άπτονταν του πολιτικού, εγκληματικού και εμπορικού δικαίου.

• Εξίσου σημαντικά βήματα πραγματοποιήθηκαν και στον τομέα των ατομικών ελευθεριών. Στο νέο Σύνταγμα κατοχυρώνονταν η ελευθεροτυπία και η ελευθερία του ανθρώπου. Κάθε Έλλην πολίτης είχε το δικαίωμα να εκφράζει δια του τύπου τις απόψεις του αρκεί αυτές να
μην προσβάλουν τα χριστιανικά ήθη, την ηθική και να μην είναι υβριστικές προς τρίτους.
Κάθε άνθρωπος αφ' ης στιγμής βρεθεί στην ελληνική επικράτεια είναι ελεύθερος πολίτης. Εξ' αρχής οι επαναστατημένοι Έλληνες θέλησαν να δώσουν τέλος στην δουλεία, αποκλείοντας οποιεσδήποτε αγοραπωλησίες ανθρώπων. Επιπλέον, κάθε πολίτης είχε τη δυνατότητα να απευθυνθεί εγγράφως προς το Βουλευτικό σώμα εκφράζοντας την γνώμη του για όποιο θέμα επιθυμούσε.
• Επιπροσθέτως, ανατέθηκε σε μια δωδεκαμελή επιτροπή η κατάτμηση και η οργάνωση της ελληνικής επικράτειας σε επαρχίες. Ακόμη, δωδεκαμελής επιτροπή σχηματίστηκε για την κατάρτιση του υποθετικού λογαριασμού του τρέχοντος έτους του Αγώνα, το οποίο στη συνέχεια θα κατέθετε προς έλεγχο και επικύρωση.
Η απελευθέρωση της Τριπολιτσάς πρόσφερε στους αγωνιζόμενους Έλληνες ένα στρατιωτικό, πολιτικό και διοικητικό κέντρο με σημαντική γεωγραφική θέση. Γι' αυτόν ακριβώς το λόγο αποφασίστηκε η μεταφορά της πρωτεύουσας των επαναστατών από την Κόρινθο στην Τριπολιτσά. Τέλος, σύμφωνα με το νέο εκλογικό νόμο κάθε Έλλην πολίτης που είχε συμπληρώσει το 25 έτος είχε το δικαίωμα να εκλεγεί Παραστάτης.
Έτσι, το δικαίωμα του «εκλέγειν» και του «εκλέγεσθαι» είχαν πλέον οι άνδρες άνω των 25 ετών και όχι οι γέροντες άνω των 30, όπως προέβλεπε το Προσωρινό Πολίτευμα της Επιδαύρου.

• Τέλος στο Προσωρινό Πολίτευμα του Άστρους γινόταν η πρώτη προσπάθεια να επιλυθεί ένα από τα ζητήματα, το οποίο θα ταλάνιζε το ελληνικό κράτος μέχρι και τα μέσα του 19ου αιώνα:

Πρόκειται για την ανταγωνιστική διαμάχη μεταξύ «αυτοχθόνων» και «ετεροχθόνων».
Ως «αυτόχθονες» λογίζονταν οι γηγενείς κάτοικοι της Πελοποννήσου, της Ρούμελης και των Νησιών ενώ ως «ετερόχθονες» θεωρήθηκαν οι Έλληνες της διασποράς, καθώς και όσοι διέμεναν στην οθωμανική επικράτεια και ήρθαν στην Πελοπόννησο, τη Στερεά και
τα Νησιά ως συνέπεια της αποτυχίας της επανάστασης στον τόπο διαμονής τους.

Ουσιαστικά η διαμάχη που ξέσπασε αφορούσε το δικαίωμα των «ετεροχθόνων» να εκλέγουν και να εκλέγονται ως Παραστάτες αφενός και αφετέρου το δικαίωμά τους να καταλαμβάνουν δημόσια αξιώματα.
Συνεπώς, ενώ στην Εθνοσυνέλευση της Επιδαύρου γινόταν ρητή αναφορά στο γεγονός πως: «όσοι έξωθεν ελθόντες, κατοικήσωσιν, ή παροικήσωσιν εις την επικράτειαν της Ελλάδος, εισίν όμοιοι με τους αυτόχθονας κατοίκους ενώπιον των Νόμων», κατά την Εθνοσυνέλευση όμως του Άστρους γίνεται ρητή αναφορά πως σε περίπτωση που οι υποψήφιοι Παραστάτες δεν είναι «αυτόχθονες» θα πρέπει:
«να ήναι κάτοικοι προ πέντε ετών εις την επαρχίαν, έχοντες εν αυτή ακίνητα κτήματα• οι πολιτογραφούμενοι απολαμβάνουσι το δικαίωμα του παραστάτου κατά το παρ. ια' του Νόμου της Επιδαύρου».
Με αυτόν τον τρόπο η Διοίκηση προσπάθησε να επιλύσει το σημαντικότατο αυτό
πρόβλημα που δημιουργούσε οξείες αντιπαραθέσεις μέσα στους κόλπους της Εθνοσυνέλευσης.
Ακόμη, η Διοίκηση πολιτογραφούσε αλλοεθνείς με την προϋπόθεση ότι αυτοί είτε έχουν διαπράξει μεγάλα ανδραγαθήματα είτε έχουν προσφέρει σημαντικές εκδουλεύσεις για τις ανάγκες της πατρίδος, ανοίγοντας το δρόμο σε επιφανείς αξιωματικούς των Ευρωπαϊκών δυνάμεων να έλθουν στην Ελλάδα και να αναλάβουν υψηλά στρατιωτικά αξιώματα με σκοπό κατά πρώτον την καλύτερη οργάνωση του ελληνικού στρατού και κατά δεύτερον τη μεταστροφή του αρνητικού κλίματος που είχε διαμορφωθεί για την Ελλάδα και την αναγνώρισή ως εμπόλεμου έθνους.

* Η παράσταση θ’ αρχίσει, Αφού λοιπόν οι αποφάσεις της εθνοσυνέλευσης, αγνοούσαν και αποδυνάμωναν τους ‘Φιλικούς’, θεωρήθηκαν ως ανοιχτή πρόκληση για τους οπλαρχηγούς και τους υπόλοιπους αγωνιστές, δηλαδή από την παράταξη των Κολοκοτρωναίων, τον Δημήτριο Υψηλάντη, τον Φαναριώτη Θεόδωρο Νέγρη, την οικογένεια των Δεληγιανναίων προκρίτων της Καρύταινας αλλά και τον πρόκριτο της Ηλείας Γεώργιο Σισίνη κ.α. που είχαν αποκλεισθεί από όλα τα αξιώματα και ένιωθαν να χάνουν έδαφος. Κατά τη διάρκεια ακόμα των εργασιών της εθνοσυνέλευσης ξεκίνησαν οι έριδες και οι φονικοί εμφύλιοι διαπληκτισμοί.

Ο Κολοκοτρώνης στα απομνημονεύματά του αναφέρει ότι στη συνέλευση οι κυβερνητικοί «…εψήφισαν να εκποιήσουν την γήν, με σκοπόν να βγάλουν ότι είχαν εξοδεύσει, όσα ήθελαν, και να αποζημιωθούν εις γην και να αφήσουν τον λαόν γυμνόν και από αυτήν την ελπίδα της γης. Τότε ο λαός εγύρισε με την γνώμην την εδική μου…»

Μετά τη γενική κατακραυγή, το άρθρο για την εκποίηση των εθνικών κτημάτων αφαιρέθηκε. Και αφού η συνέλευση τελείωνε, ο Κολοκοτρώνης που μαζί με τους άλλους οπλαρχηγούς παρίσταται ως παρατηρητής, μετά από απαίτηση του Ζαΐμη, προσυπόγραψε την προκήρυξη και ταυτόχρονα προσπάθησε και κατάφερε να αποτρέψει τις προσπάθειες

για την ανατροπή της κυβέρνησης από τους δημοκρατικούς, πολιτικούς και στρατιωτικούς, φίλους του. Σε αυτή την απόφαση του Κολοκοτρώνη ενδεχομένως έπαιξε ρόλο και η

διαφαινόμενη ανάθεση σε αυτόν της αντιπροεδρίας του Εκτελεστικού που δεν είχε καλυφθεί και σαν μια τελευταία πράξη σωτηρίας της κυβέρνησης και με τη μεσολάβηση του συμπέθερού του πια, Αναγνώστη Δεληγιάννη, ο Κολοκοτρώνης «δια να παύση πάσα διαίρεσις» αλλά και με εκβιαστικά επιχειρήματα δέχθηκε τη θέση του αντιπροέδρου στο Εκτελεστικό.

Η επίσημη εκλογή του στην αντιπροεδρία έγινε στις 27 Μαΐου. Όλες οι άλλες κυβερνητικές θέσεις δόθηκαν στους ανθρώπους των ‘Κοτζαμπάσηδων’ και οι ‘Φιλικοί’ έμειναν απλοί παρατηρητές των εξελίξεων ! Φυσικά η προσχώρηση του Κολοκοτρώνη στο κυβερνητικό κόμμα θεωρήθηκε ιδιοτελής και αποδοκιμάστηκε από τους περισσότερους, μέχρι πριν λίγες ημέρες, συντρόφους του.

Ο συμβιβασμός αυτός όμως, έστρεψε κατά του Κολοκοτρώνη τον Πλαπούτα, τον Νικήτα Σταματελόπουλο και όλους τους υπόλοιπους σημαντικούς οπλαρχηγούς και προκρίτους που είχαν δώσει τον όρκο στην Σιλίμνα και τώρα έβλεπαν να ματαιώνονται τα αντικυβερνητικά τους σχέδια.

Όταν στη Σιλίμνα, από κοινού θα αποφασίσουν (Εκτελεστικό εναντίον Βουλευτικού),

“αντίσταση κατά του βουλευτικού, δηλαδή του κυρίαρχου οργάνου εξουσίας...

και είναι το Φθινόπωρο του 1823 στη Τρίπολη που συγκεντρώνονται οι Θεόδωρος και Πάνος Κολοκοτρώνης, Θ. Νέγρης, Γεώργιος Σισίνης, Φωτήλας, Οδυσσέας Ανδρούτσος,

Δημήτριος Πλαπούτας, Νικηταράς, Δημήτριος Υψηλάντης, Γ. Καραμάνος, Μούρτζινος

κ.α. από τη θέση του αντιπροέδρου του εκτελεστικού, ο Κολοκοτρώνης, αν και πολιτικά ανίσχυρος, έρχεται σε σύγκρουση με τον Αλ. Μαυροκορδάτο που με την απόφαση της Β΄Εθνοσυνέλευσης είναι πρόεδρος του βουλευτικού. Ο Κολοκοτρώνης τον απειλεί:

«...μην καθίσεις πρόεδρος, ότι έρχομαι και σε διώχνω με τα λεμόνια,

με τη βελάδα όπου ήρθες !».

Ο Μαυροκορδάτος είτε θέλει να αποφύγει να συγκρουστεί είτε φοβάται την απειλή του πολέμαρχου, φεύγει για την Ύδρα, στο αρχοντικό των Κουντουριώτηδων όπου θα φιλοξενηθεί θα σχεδιάσει τις από δω και πέρα κινήσεις του. Ο Κολοκοτρώνης θεωρεί αυτή τη φυγή επιτυχία του και νίκη, που βέβαια δεν είναι. Ο Μαυροκορδάτος έχοντας στενές επαφές με την Αγγλική κυβέρνηση, είχε σχεδόν εξασφαλίσει την υπόσχεση τους για δάνειο.

Στη χώρα όμως τώρα υπάρχουν δύο πόλοι εξουσίας, δύο κυβερνήσεις:

1η. Η κυβέρνηση του Ναυπλίου με αρχηγό τον Μαυρομιχάλη να υποστηρίζεται από

στρατιωτικούς με επικεφαλής τον Κολοκοτρώνη και

2η. η κυβέρνηση του Κρανιδίου του Κουντουριώτη να υποστηρίζεται από

πελοποννήσιους και νησιώτες. Είναι ο πρώτος Ελληνικός Εμφύλιος Πόλεμος που

γνωρίζει η "ελεύθερη Ελλάδα" στις 25 Νοεμβρίου 1823 και φήμες κυκλοφορούν

πως τουρκικά στρατεύματα ετοιμάζονταν να προελάσουν στην Πελοπόννησο...

Είναι το φθινόπωρο του ‘23 λίγο πριν τον καινούργιο χρόνο 1824.

* Εμφυλίας Σύγκρουσης, ένας εμφύλιος μακράς διάρκειας, με διαλείμματα. Οι ιστορικοί τη χωρίσανε σε δύο φάσεις, με τη πρώτη να αρχίζει το Φθινόπωρο του 1823 και να σταματά τον Ιούλιο του 1824 και τη Β’ φάση όταν ξαναρχίζει τον Ιούλιο του 1824 για να τελειώσει ίσα που μπαίνει το '25 που οι κυβερνητικές δυνάμεις έχουν επικρατήσει πλήρως, στις 6 Φεβρουαρίου όλα έχουν τελειώσει.

Οι Κολοκοτρώνης, Θεόδωρος Γρίβας, Γεώργιος Σισίνης, Χρύσανθος Σισίνης, Σωτήρης Νοταράς, Ιωάννης Νοταράς, Δεληγιανναίοι και μερικοί άλλοι αντικυβερνητικοί φυλακίζονται στην Ύδρα. Μόνο ο Ασημάκης Φωτήλας κατάφερε να αποφύγει τη σύλληψη.

Όσο πετυχημένη αποδείχθηκε η κυβέρνηση Κουντουριώτη, στο να φυλακίσει όλους τους ήρωες της επανάστασης, όπως εκείνοι τους θεωρούσε, πολιτικούς αντιπάλους, αλλά και να προωθήσει εξ ίσου επιτυχώς τα συμφέροντά της καθώς και αυτά των Άγγλων, των οποίων ήταν όργανο, άλλο τόσο άσχημα τα πήγε στο στρατιωτικό τομέα, όπως:

Δεν μπόρεσε να σώσει από την καταστροφή την Κάσο και τα Ψαρά, ούτε να εμποδίσει την απόβαση των αιγυπτιακών στρατευμάτων του Ιμπραήμ στην Πελοπόννησο (Φεβρουάριος 1825) ούτε να σώσει το πολιορκημένο Μεσολόγγι (Απρίλιος 1826).
Μπροστά στον κίνδυνο της ολοκληρωτικής καταστροφής αναγκάζεται να αποφυλακίσει τον (αντικυβερνητικό) Θ. Κολοκοτρώνη το Μάιο του 1825 μήπως κάνει το θαύμα, γιατί μόνο περί θαύματος επρόκειτο…. αν κατάφερνε ο τόσο απογοητευμένος και κουρασμένος πολέμαρχος να γυρίσει το “παιχνίδι”, από την καταστροφική ήττα, που θα χάνονταν όλοι οι απελευθερωτικοί αγώνες των επαναστατών, σε μία νίκη επί των πανίσχυρων τουρκοαιγυπτιακών στρατευμάτων, σε μία εθνικής ανεξαρτησίας νίκη κι ο Γέρος για μια ακόμα φορά τα κατάφερε !