1832, Ανεξαρτησία και... Τραπεζάκια έξω


1832

Σύστηµα Διακυβέρνησης της Ελλάδας, χωρίς τον ξενοδόχο,
              [αποφασίζει η Εθνοσυνέλευση, με αντιπροσώπους από την κάθε περιοχή,
μέλη της δηλαδή, που αλλοίμονο πιστέψαν…. ότι θα έχουμε ανεξαρτησία
                                      [με ηγεµονία διαδοχική, Συνταγµατική και Κοινοβουλευτική,
όρισαν δε και τον Αυγουστίνο Καποδίστρια κυβερνήτη προσωρινό,
                                                     [μα είχανε ψευδαισθήσεις και τούτο θα αποδειχθεί
με το που πάτησαν εδώ, ο Όθωνας με τον Γερμανικό στρατό του,
                                   [που ούτε κουβέντα δεν σηκώνανε για ηγεμονία συνταγματική,
και αν τολμάγαμε ας λέγαμε και κάτι, έτσι, στον «μπάγκο για κουπί»,
                             [και θα περάσουνε κοντά δύο αιώνες μέχρι ο Βρετανός καθηγητής
Roderick Beaton, ομότιμος Καθηγητής του King’s College του Λονδί­νου,
       [όπου κατείχε χρόνια την Έδρα Κοραή Νεοελληνικής Ιστορίας και Βυζαντινής,
να αποκαλύπτει, να μας πετάει μες τα μούτρα από τηλεοράσεως,
                   [στην εκπομπή Βιβλιοβούλιο της 31/10/2021 του καναλιού της Βουλής,
ότι «...οι ισχυρές του κόσμου οι δυνάμεις, ναι μεν πρωτόκολλα υπόγραψαν
                           [και συμφωνίες και συνθήκες ένα σωρό, πως θάχουμε ανεξαρτησία,
όμως αυτό ουδόλως το εννοούσαν, ντε φάκτο κρατήσαν το δικαίωμα,
                      [να επεμβαίνουν όποτε θέλουν στα εσωτερικά μας…»
Ψυχρολουσία ??

«Πήρανε μόνοι τους το δικαίωμα, συνέχισε ο Βρετανός καθηγητής,
                       [κι ανέφερε επανειλημμένα πως δεν το ξέρουμε μα είμαστε υποτελείς,
ή έτσι τουλάχιστον «εκείνοι» θεωρούν ότι είμαστε, προτεκτοράτο αν θέλετε,
               [κι αυτό αποδεικνύεται από τις επεμβάσεις τους κατά καιρούς τις συνεχείς,
φέρνοντας για παράδειγμα τον πόλεμο του 1897 που λίγο ήθελε οι Τούρκοι
             [να μπούνε Αθήνα, και την προέλαση τους απαγορεύσαν οι ισχυροί οι τρείς.

[...] Η ναυμαχία του Ναυαρίνου ήτανε έργο τ’ Αγγλόφιλου Μαυροκορδάτου,
                             [χάρις σ’ αυτόν οι Βρετανοί πειστήκαν και στείλανε τους στόλους.»

Εκεί και έκλεισα το κουμπί της τηλεόρασης για ν’ ανατρέξει ο νους μου,
                       [στο μακρινό και πρόσφατο παρελθόν… ταξίδεψα στους χρόνους όλους
που η αύρα τους ή του στρατού τους η δράση κι απειλή ήταν παρούσα,
          [και πού δεν βρέθηκα ?!... από το Εθνικό Διχασμό πετάχτηκα στα Δεκεμβριανά,
σε Σμύρνη, Κύπρο, σε Μέση Ανατολή και μέρη άλλα ένα σωρό,
                                  [μα εκεί που έμεινα για ώρα κι η σκέψη μου σκάλωσε για τα καλά,
ήταν στον άλλο, τον πιότερο απ’ τον Μαυροκορδάτο, αγγλόφιλο φανατικό,
                                 [τον Ελευθέριο Βενιζέλο, που κάμποσες χιλιάδες Ελληνικό στρατό,
ενέταξε στο πλευρό των Αγγλογάλλων με αποτέλεσμα να του τάζουν,
                    [την Κύπρο, Βόρειο Ήπειρο, Σμύρνη και την Κωνσταντινούπολη εν καιρώ,
αφού βεβαίως με την κρυφοϋποστήριξή τους την Ελλάδα είχαμε ήδη διπλασιάσει,
                             [κι ενώ ζωντάνευαν η Μεγάλη Ελλάδα και ο μαρμαρωμένος βασιλιάς,
κάναμε εκλογές, μαυρίσαμε τον αγγλόφιλο, κι έτσι στη μοιρασιά, η Αντάντ*
                  [ξέχασε τα υποσχεμένα και έδωσε σε μας αντί εδάφη, μόνο στεφάνια ελιάς.

Αφού μας έκανε λοιπόν περβόλι τις καρδιές μας ο Άγγλος καθηγητής,
                            [ας πάμε να μας μιλήσουν και τα γεγονότα, μπας ξαναβρούμε ηρεμία.

Στις 25 Απριλίου 1832 στο Λονδίνο οι αντιπρόσωποι Αγγλίας, Ρωσίας,
                                                 [Γαλλίας και Βαυαρίας υπογράφουν συνθήκη, µε την οποία
ο πρίγκιπας Όθων, δευτερότοκος γιος του βασιλιά της Βαυαρίας,
                 [αναγορεύεται βασιλιάς της Ελλάδας (όχι των Ελλήνων) και υπό την εξουσία
τ’ ανήλικου αυτού νεαρού και την εγγύηση των τριών Αυλών, θα αποτελέσουμε
          [ένα µοναρχικό, ανεξάρτητο κράτος... όμως στο παρασκήνιο, μιά άλλη συμφωνία,
ένα σκληρό παζάρι έδινε κι έπαιρνε, Τούρκοι και Βρετανοί
                          [μας παίζανε στα ζάρια, μας πούλαγαν, μας αγοράζαν, κι ούτε το ξέραμε,
ούτε το υποψιαζόμασταν, μα ούτε κι επρόκειτο κανένας να μας ρωτήσει,
             [το μόνο που θα μάθουμε θάναι ότι ως το 1964 τον ιδρωτά μας θα τον κλαίγαμε
κι αυτό γιατί, άσε μεγάλη ιστορία …. και ας την πιάσουμε απ’ την αρχή:
            [απ’ τον Ιούλιο δηλαδή που βγήκανε όλες οι μάσκες και οι Εγγλέζοι οι μαστόροι,
και ομολογουμένως της διπλωματίας μετρ, με σύμφωνη γνώμη των άλλων δυό,
                   [Γάλλων και Ρώσων κάναν παζάρια με το Σουλτάνο, όχι ποιοί θάτανε οι όροι,
μα πόσες ήθελε, για ν’ αγοράσουν την ανεξαρτησία μας, λίρες χρυσές στο χέρι,
                                 [το φέρναν έτσι, γιατί ναι μεν θέλαν τη περιοχή μας οι τρεις ισχυροί,
όμως θέλαν και το Σουλτάνο* ευχαριστημένο, αφού 'χαν τόσα τα συμφέροντα εκεί,
                     [κάτι βεβαίως που γνώριζαν, «όπως και τώρα», οι Τούρκοι και η αρπακτική
διάθεσή τους η γνωστή, είχε αποτέλεσμα παζάρια επί παζαριών, τα βρήκαν τελικά,
             [ήταν ο περίφημος της Κων/λης ο Διακανονισμός*, όμως αργούσε να υπογραφεί
ο Σουλτάνος ποιούσε τη νήσσαν μέχρι που έφαγε ντοβρουτζά απ΄τους Αιγύπτιους,
                  [ηττήθηκε ο στρατός του, που νόμιζε αήττητο, και σωσίβιο έψαχνε σε πανικό...

Οι υποτελείς του αυτοί, οι Αιγύπτιοι, που μας τσακίζανε παλιά,
          [πήραν αέρα τα μυαλά τους, εξεστράτευσαν και διέλυσαν τον Οθωμανικό στρατό
στο Ικόνιο της Συρίας, κερδίζοντας δυναμικά ανεξαρτησία και ενώ τραβούσαν
       [να πάρουν και την Άγκυρα... «χανόμαστε» είπαν οι Τούρκοι και βοήθεια ζητήσαν.

Ήταν 21 Δεκεμβρίου που γονατίσανε τον υπερόπτη οι Μαμελούκοι,
                   [και οι οποίοι μόνο με την παρέμβαση των Μεγάλων Δυνάμεων σταματήσαν.

Είχαν δεν είχαν, τρεις- τέσσερις μέρες μόνο, περάσει και ο Σουλτάνος,
                     [ευγνωμονών για την παρέμβαση, βάζει στη τσέπη 462.480 λίρες και πωλεί
την Πελοπόννησο και λίγα ακόμη εδάφη, στις τράπεζες της Αγγλίας,
                                 [που ανοίξανε μεν το πουγκί τους αλλά με το αζημίωτο κι αυτό γιατί,
η Βρετανική κυβέρνηση κι οι σύμμαχοί της κατόπιν συμφωνίας,
                              [είπαν σε μας... «σας κάνουμε νέο κράτος με βασιλιά και ανεξαρτησία,
όμως ακούστε πάμπτωχοι, τα 2.400.000 λίρες που δίνουμε για σας,
         [εντόκως με δόσεις θα μας επιστρέφετε πληρώνοντας ως την Δευτέρα Παρουσία.»


Όμως, τίποτα δεν θα γίνονταν απ’ όλα αυτά, μήτε συνθήκες μήτε ανεξαρτησίες,
               [εάν τα παλληκάρια δεν πέφταν σε Μανιάκια, Γραβιές, Αρκάδια και Αλαμάνες,
εάν πυρπολικά δεν τρέπαν σε φυγή τα πολυκάνονα τα πλοία, το Μεσολόγγι αν...
                        [δεν ταρακούναγε την Ευρώπη, αν δεν τσακίζονταν στο Ζάλογγο οι μάνες.

Θα ήταν παράλειψη να μην αναφερθεί ότι δεν πήραν όλο το ποσό οι Τούρκοι,
                   [ενθυλακώσαν μοναχά κάπου στις 460 χιλιάδες λίρες.... και τα εκατομμύρια
πήγαν στη πληρωμή των μισθοφόρων Γερμανών για να προστατεύουν 
        [τ’ ανήλικο βασιλοπαίδι αλλά και να κυριαρχούν… Αχ, ανεξαρτησία μου μυστήρια !

Όπως και νάχει επισημοποιείται επιτέλους, η ύπαρξη ενός λαού που τάχα
                       [ο Μέτερνιχ* αγνοούσε, κι επίσης του νέου μας ανεξαρτήτου (!?) κράτους,
σε αμηχανία φέρνοντας τους πανταχού ανθέλληνες
                    [που με φανατισμό και ενίοτε με στόματα, που ο λαός αποκαλεί αποπάτους,
υποστηρίζαν με αυθαίρετα συμπεράσματα από στοιχεία μούφες,
               [
όπως π.χ. ο Φαλμεράιερ* ότι: «μετά την από αιώνων αθρόα φυλετική επιμιξία,
χάθηκε δια παντός το ελληνικό το γένος και φυσικά το πνεύμα εκείνο
                            [που είχε μεγαλουργήσει, και η αναγέννηση του θα ήταν μία ουτοπία...»

Επεισοδιακή των αντιπροσώπων η σύναξη στην Δ' Εθνοσυνέλευση,
                                  [που συγκεντρώθηκαν στο Άργος, από της χώρας την κάθε περιοχή,
φιλόδοξοι πολιτικοί, και εξ ίσου εριστικοί στρατιωτικοί, που θ' αποφάσιζαν
             [ποιος ξένος βασιλιάς κουμάντο θάκανε σε τούτη την ένδοξη των προγόνων γη.

'Ολοι οι Γραικοί, ή Έλληνες, ή Ρωμιοί, από Στερεά, νησιά κι απ' το Μοριά
                                                  [στους συντοπίτες εκπροσώπους τους ανέθεσαν στα τυφλά
να κάνουν τούτη τη πρωτόγνωρη διαδικασία, την έγκριση βασιλέως...
              [γιατί νιώσανε στο πετσί τους με τους εμφύλιους ότι δεν οδηγούνταν πουθενά !

Οι εκπρόσωποί μας, μετά από διαβουλεύσεις και σκέψη πολλή,
                                          [για την έλευση του βασιλιά Όθωνα, είχανε θετικά αποφανθεί,
νομίζω όμως ότι πρέπει να γνωρίζαν, πως η επιλογή του δεκαεξάρη,
                           [του Όττο Φρίντριχ Λούντβιχ φον Βίττελσμπαχ, είχε προαποφασισθεί.

Υπάκουσαν έτσι στους συμμάχους, στους Αγγλο-ρωσο-γάλλους
                               [στις Μεγάλες Δυνάμεις δηλαδή, γιατί σε υποστήριξη του αντιθέτου,
άστα να πάνε... αφού γνωρίζαν καλά ότι το δράμα παιζόταν κατόπιν οδηγιών,
                                       [ενός πολύ ταλαντούχου, γνωστού-αγνώστου ξένου σκηνοθέτου.

Χριστουγεννιάτικες ήταν οι μέρες όπου γεννήθηκε κι επίσημα η νέα Ελλάδα,
                                         [και του τριανταδυό, ιστορική για όλους εμάς ήτανε, η χρονιά,
όμως δεν πρόλαβε λεύτερους να μας δει ο Γκαίτε, που και το δικό του λιθαράκι
                                      [έπαιξε τον κάποιο ρόλο, μικρό ή μεγάλο, για νάρθει η λευτεριά.

Έφυγε φέτος πριν κάτι μήνες, σίγουρα για να πάει στη Λέσχη των Μεγάλων,
                          [μα ζει το έργο του, που είναι βέβαιο πως στους αιώνες θα παραμένει...

Επιλέγω κάποια απ’ αυτά που έγραψε ή είπε για τους Έλληνες:
        [«Ό,τι ο νους και η καρδιά για τον άνθρωπο, είναι η Ελλάδα για την οικουμένη»
«Απ΄ όλους τους λαούς, οι Έλληνες ονειρευτήκαν πιο όμορφα τ΄ όνειρο της ζωής»
                  [«Άκουσα στον Άγιο Πέτρο Ρώμης το Ευαγγέλιο σ όλες τις γλώσσες κι εκεί
 η Ελληνική αντήχησε άστρο λαµπερό µέσα στη νύχτα»» και τέλος «Μελετάτε 
              [Σαίξπηρ, Μολιέρο, μα προπάντων όσα απ' τους Έλληνες σε μας έχουν δοθεί».
__________________________________________________________________


                  για τη συνέχεια του έργου "ΙΣΤΟΡΙΕΣ & ΥΣΤΕΡΙΕΣ της ΙΣΤΟΡΙΑΣ" πατήστε ΕΔΩ


ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

*Αντάντ, ή "Εγκάρδια Συνεννόηση" (Entente Cordiale), αυτό ήταν το όνομα που δώσανε στη συμμαχία Γαλλίας και Μεγάλης Βρετανίας, η οποία έθεσε τέλος σε 8 αιώνες αγγλογαλλικού ανταγωνισμού και έθεσε τις βάσεις για την αγγλογαλλική συνεργασία κατά τον 20ό αιώνα. Ταυτόχρονα σήμανε και το τέλος της αγγλικής πολιτικής της "Λαμπρής Απομονώσεως" και την απευθείας ανάμιξή της στα ευρωπαϊκά θέματα.

Η προσέγγιση Βρετανίας-Γαλλίας εμφανίστηκε ως αποτέλεσμα της σταδιακής σύγκλισης των συμφερόντων των δύο χωρών και της αμοιβαίας απειλής που ένιωθαν από την επεκτατική πολιτική της αυτοκρατορικής Γερμανίας κατά τα πρώτα χρόνια του 20ού αιώνα.
Η ιδέα προωθήθηκε έντονα από τον βασιλιά Εδουάρδο Ζ' της Μ. Βρετανίας, και κατέληξε στην αμοιβαία συμφωνία της 8η Απριλίου 1904. Με αυτή την συμφωνία ρυθμίζονταν οι εκκρεμότητες μεταξύ των δύο εθνών, που αφορούσαν θέματα όπως την παραίτηση της Γαλλίας από προνόμια που είχε με την
Συνθήκη της Ουτρέχτης και το μοίρασμα αποικιακών εδαφών και σφαιρών επιρροής.
Η αγγλογαλλική συνεργασία ενισχύθηκε το επόμενο έτος μετά την πρώτη Κρίση του Μαρόκου, και επεκτάθηκε δια της ξεχωριστής Αγγλορωσικής Συνεννόησης το 1907, μετασχηματιζόμενη στην λεγόμενη "Τριπλή Αντάντ", που στρεφόταν εναντίον της συμμαχίας των Κεντρικών Δυνάμεων, όπου πρωτοστατούσε η Γερμανία.
Μετά την έκρηξη του Α' Παγκοσμίου Πολέμου η συμμαχία μετατράπηκε στην Τριπλή Αντάντ, με την εισδοχή της Ρωσικής Αυτοκρατορίας (καθώς και της Σερβίας και του Βελγίου). 
Αργότερα συνασπίστηκαν μαζί τους η Ιαπωνία (1914), η Ιταλία (1915), η Ρουμανία (1916), οι Η.Π.Α. (1917), και η Ελλάδα (Ιούνιος 1917, οπότε έληξε, φαινομενικά, ο Εθνικός Διχασμός). Υπό αυτή την έννοια ο όρος "Αντάντ" χρησιμοποιείται για να δηλώσει το νικηφόρο συμμαχικό μπλοκ κατά τον πόλεμο αυτό.
Η νίκη της Αντάντ στον Μεγάλο Πόλεμο οδήγησε στην πλήρη επικράτηση της αγγλογαλλικής συμμαχίας στην Ευρώπη αλλά και παγκοσμίως. Κατά τη δεκαετία του 1920 η αγγλογαλλική συνεργασία παρέμεινε στενή, με πρώτιστο μέλημά της την αποτροπή της επανάκαμψης της γερμανικής ισχύος. 
Για αυτό το σκοπό, με γαλλική παρότρυνση σχηματίστηκε και η Μικρή Αντάντ από τα νέα κράτη της Ανατολικής Ευρώπης. 
Κατά την δεκαετία του 1930, η συμμαχία ατόνησε, εξαιτίας διαφορών στην εξωτερική πολιτική και των σοβαρών οικονομικών και κοινωνικών προβλημάτων που αντιμετώπιζαν τα δύο κράτη. Έτσι, η συμμαχία στάθηκε ανίκανη και τα κράτη - μέλη εμφανίστηκαν απρόθυμα να αποτρέψουν την άνοδο του Αδόλφου Χίτλερ στην εξουσία και την σταδιακή ενδυνάμωσή του, με αποτέλεσμα την συντριπτική ήττα και κατοχή της Γαλλίας το 1940 από τις γερμανικές δυνάμεις.  Μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο η αγγλογαλλική συνεργασία συνεχίστηκε και συνεχίζεται στα πλαίσια του ΝΑΤΟ και της ΕΟΚ.

* Σουλτάνος, ο Μαχμούτ Β΄ είναι αυτός που έλαβε την αποζημίωση, αποδέχτηκε τη ρύθμιση των συνόρων και αναγνώρισε το Βασίλειο της Ελλάδος. Το άλλο πρωί οι Έλληνες ξύπνησαν και πληροφορήθηκαν ότι χρωστούν το αμύθητο ποσό των 2.400.000 λιρών, σε Αγγλικές κυρίως Τράπεζες, για την εξαγορά της πατρίδας των! Ο μεγαλειώδης αγώνας του Ελληνικού λαού και η δωδεκάχρονη επανάσταση για την ανεξαρτησία μετατράπηκε σε βαριά και συνεχή φορολόγηση, που για το συγκεκριμένο και μόνο δάνειο κράτησε ως το 1964! Δηλαδή οι Έλληνες πλήρωναν επί 132 χρόνια τη θυσία τους για να πάρουν πίσω τη δική τους γη!
Ας σημειωθεί τέλος ότι το μικρό Ελληνικό Κράτος είχε έκταση 47.516 τετραγωνικά χιλιόμετρα και μετρούσε μόνον 750.000 κατοίκους, οι οποίοι εξαρχής και χωρίς να ερωτηθούν από κανένα, ανέλαβαν την αποπληρωμή των δανείων, που οι ίδιοι ποτέ δεν εζήτησαν! Φορτώθηκαν ένα επαχθέστατο χρέος, γιατί αυτό επιθυμούσαν οι συμπληγάδες της Ευρωπαϊκής διπλωματίας και οι ντόπιοι επιτηρητές των Ευρωπαϊκών Χρηματοπιστωτικών Οργανισμών. Πάσα δε ομοιότης με τη σημερινή κατάσταση μονάχα τυχαία και συμπτωματική δεν μπορεί να θεωρηθεί…

* Διακανονισμός Κωνσταντινούπολης, ή Συνθήκη του Καλεντέρ Κιόσκ, που υπογράφτηκε μεταξύ του Σουλτάνου και του Άγγλου Πρεσβευτή Στράτφορντ Κάνιγκ στις 21 Ιουλίου 1832, προκειμένου η Ελλάδα να γίνει κράτος ανεξάρτητο. Η εφημερίδα Ελευθερία σε αφιέρωμα της αναφέρει:
«Ενώ με την ανατολή του 1832 οι τρεις Δυνάμεις είχαν συμφωνήσει με τον Λουδοβίκο της Βαυαρίας για την ενθρόνιση του Όθωνα στο «υπό κατασκευήν» Βασίλειον της Ελλάδος, και επρόκειτο την άνοιξη να οριστικοποιήσουν την εκλογή του Πρίγκιπα Όθωνα, η Αγγλία, στην προσπάθειά της να καταστήσει την Ελλάδα Βρετανικό Προτεκτοράτο, έστειλε απ’ τον Γενάρη του ‘32 τον Στράτφορντ Κάνιγκ στην Κωνσταντινούπολη να διαπραγματευτεί με τους αντιπροσώπους της Γαλλίας και της Ρωσίας, ώστε από κοινού να πείσουν την Οθωμανική Πύλη να δεχτεί τις διαθέσεις και τις προτάσεις των.
7 Μαΐου 1832. Η Ελλάδα αναγνωρίζεται μεν επισήμως
Ανεξάρτητο Κράτος αλλά δεν θα γίνει...
παρά μόνο μετά την Αγοραπωλησία !
Ο Κάνιγκ, λοιπόν, με τη σύμφωνη γνώμη των υπόλοιπων Ευρωπαίων Πρεσβευτών καθώς και με τη χρήση της ατράνταχτης επιχειρηματολογίας και της εθνικής πολιτικής του Ιωάννη Καποδίστρια, ειδικά στο ζήτημα της διεύρυνσης των συνόρων, που ήδη είχε δολοφονηθεί, ξεκίνησε κοπιώδεις διαπραγματεύσεις φανερά και επίσημα με τον Τούρκο υπουργό εξωτερικών Μεχμέτ Περτέφ, αλλά και μυστικά και ανεπίσημα με τον Σουλτάνο, εκμεταλλευόμενος παράλληλα και τη δύσκολη θέσητης Τουρκίας εξαιτίας του πολέμου της με τον Μωχάμετ Άλη της Αιγύπτου.
Οι διαπραγματεύσεις αυτές, που κράτησαν στην 
ουσία πάνω από πέντε μήνες λόγω της κωλυσιεργίας των πληρεξούσιων της Πύλης και της αναμονής της απόφασης της Διασκέψεως του Λονδίνου «περί επικυρώσεως της εκλογής του Όθωνος», ολοκληρώθηκαν στις 21 Ιουλίου 1832, αφού πλέον έγινε γνωστό στις διπλωματικές αυλές και το memo-randum του Βαυαρού De Cetto.
Στην πραγματικότητα αυτές οι διαπραγματεύσεις δεν ήταν τίποτ’ άλλο, παρά ένα σκληρό παζάρεμα για την αποζημίωση της Τουρκίας, η οποία εκ των πραγμάτων ήταν αναγκασμένη να πουλήσει ένα μικρό τμήμα της Οθωμανικής αυτοκρατορίας, ώστε στο τμήμα αυτό οι Μεγάλες Δυνάμεις και η Βαυαρία να εγκαθιδρύσουν ένα μικρό κρατίδιο, το Βασίλειον της Ελλάδος, υπό την εγγύησιν και τον πλήρη έλεγχο των προστάτιδων. Κι αφού λοιπόν το παζάρεμα ανάμεσα στον Κάνιγκ και τον Σουλτάνο ολοκληρώθηκε επιτυχώς και για τις δύο πλευρές, στις 21 Ιουλίου 1832 υπογράφτηκε ο Διακανονισμός της Κωνσταντινουπόλεως.
Δηλαδή με άλλα λόγια η Συνθήκη αυτή είναι ένα συμβόλαιο αγοραπωλησίας, στο οποίο πωλητής εμφανίζεται ο Σουλτάνος και αγοραστής ο Άγγλος πρεσβευτής Στράτφορντ Κάνιγκ και η αγοραπωλησία αυτή έγινε για λογαριασμό των επαναστατημένων Ελλήνων, ερήμην των Ελλήνων, οι οποίοι τόσο στο ξεκίνημα, όσο και στην πορεία της δωδεκάχρονης επανάστασης είχαν άλλες επιδιώξεις και άλλους στόχους. Ωστόσο και οι ίδιοι με τις διενέξεις και την πολιτική υποτέλειας δεν έμειναν αμέτοχοι στη δημιουργία των συνθηκών που ευνόησαν την επέμβαση και την κηδεμονία.
Ανάμεσα στα άλλα που περιλαμβάνει το κείμενο του Διακανονισμού, θα πρέπει να τονίσουμε τα ακόλουθα:
1. Τα Βόρεια σύνορα της Ελλάδας ορίστηκαν τελικά στη γραμμή Αμβρακικού – Παγασητικού.
2. Η αποζημίωση της Τουρκίας οριζόταν στα 40 εκατομμύρια γρόσια (462.480 λίρες στερλίνες)
3. Η καταβολή της αποζημίωσης θα γινόταν τον Δεκέμβρη του 1832 με ταυτόχρονη εκκένωση από τα τουρκικά στρατεύματα των εδαφών που κατείχαν νότια της συνοριακής γραμμής.
4. Η χάραξη της συνοριακής γραμμής αποφασίστηκε να γίνει από οροθέτες των τριών Δυνάμεων, με συμμετοχή Τούρκου οροθέτη, εντός έξι μηνών χωρίς την παρουσία Έλληνα αντιπροσώπου!
Συν τοις άλλοις οι εγγυήτριες Δυνάμεις συμφώνησαν μεταξύ τους και τα παρακάτω:
1. Τα έξοδα των Βαυαρικών δυνάμεων, που σε λίγο θα κυβερνούσαν την Ελλάδα, καθώς και η αποζημίωση στην Τουρκία, θα καλύπτονταν από συμμαχικό δάνειο 2.400.000 λιρών!
2. Το δάνειο αυτό θα ήταν υπό μερική εγγύηση, δεδομένου ότι μόνον η πρώτη από τις τρεις δόσεις θα καταβαλλόταν με οριστική εγγύηση.
3. Οι τόκοι του δανείου και οι ετήσιες δόσεις για την απόσβεση του κεφαλαίου θα πληρώνονταν κατ’ απόλυτη προτεραιότητα από τα εθνικά έσοδα.
4. Η Βαυαρία, εφόσον είχε κάνει την ηγεμονική χειρονομία να δώσει Βασιλιά στην Ελλάδα, δεν είχε ούτε πρόθεση ούτε υποχρέωση να δώσει και χρήματα.
Τελικά στις 26 Δεκεμβρίου η Πύλη, αφού έλαβε την αποζημίωση, αποδέχτηκε τη ρύθμιση των συνόρων και αναγνώρισε το Βασίλειο της Ελλάδος. Στην Αίγυπτο δε χάρισε την πλήρη ανεξαρτησία της από τη σουλτανική εξουσία (το χεδιβάτο της Αιγύπτου ως τότε ήταν αυτόνομο αλλά ο Χεδίβης θεωρείτο υποτελής και υπόλογος στον σουλτάνο) και στερέωσε την δυναστεία του Αλή μέχρι την ανατροπή της από τον συνταγματάρχη Γκαμάλ Αμπντέλ Νάσσερ το 1952.» ___ πηγή


* Μέτερνιχ, Οι απόψεις του Κλέμενς Βέντσελ Λόταρ φον Μέτερνιχ, για την Ελλάδα και τους Έλληνες ήταν γνωστές, όπως και ότι αργότερα υπήρξε ορκισμένος εχθρός της Ελληνικής Επανάστασης.

Μια λεπτομέρεια 17 χρόνια πριν πιστοποιεί απόλυτα τούτο. 
Στο Συνέδριο της Βιέννης, τον Σεπτέμβριο του 1814, στο τέλος της Ναπολεόντειας εποχής, συνολικά μετείχαν πάνω από 215 κρατικές αντιπροσωπείες (όσες οι τότε οι ευρωπαϊκές κρατικές οντότητες). Με όλους αυτούς, ήταν πολύ δύσκολο να γίνει δουλειά, πολύ περισσότερο που οι διάφοροι ηγεμόνες δεν ήθελαν να παραδεχτούν πως απλά αποτελούσαν τον διάκοσμο της όλης φιέστας. Οι συνεδριάσεις κάθε άλλο παρά ήρεμες ήταν. 
Μέλος της ρωσικής αντιπροσωπείας  είναι ο Ιωάννης Καποδίστριας, αφού ο Τσάρος χειριζόταν ο ίδιος τις σχετικές υποθέσεις και δεν είχε υπουργό εξωτερικών. 
Στην πραγματικότητα, ο καταλυτικός ρόλος ανήκε στις Ρωσία, Αυστρία, Πρωσία, Αγγλία και Γαλλία των Βουρβόνων που είχαν παλινορθωθεί. Αναγκαστικά, δημιουργήθηκε η Επιτροπή των Πέντε. 
Κάποια στιγμή, ο Καποδίστριας ζήτησε από τον τσάρο την άδεια να μιλήσει για τους υπόδουλους Έλληνες. Στον δισταγμό του Αλέξανδρου, τού επισήμανε ότι οι συμπατριώτες του δυο προστάτες τους αναγνωρίζουν: Τον Θεό και τη Ρωσία. Ο Τσάρος δέχτηκε και συμφώνησαν ο Καποδίστριας να θέσει το ζήτημα και ο τσάρος να το προχωρήσει.
Όταν πήρε τον λόγο, απευθυνόμενος στην ομήγυρη, είπε ότι είναι χρέος των βασιλιάδων να προνοήσουν για την απαλλαγή των Ελλήνων από τον οθωμανικό ζυγό που τους οδήγησε στην εξαθλίωση, με αποτέλεσμα να απειλούνται με εξόντωση.

Ο Μέτερνιχ φανατικός 
οπαδός του ευρωπαϊκού «status quo», τον διέκοψε και με ύφος προσβλητικό, του απάντησε ότι: 
«...η Ευρώπη δεν γνωρίζει Έλληνες. Γνωρίζει την Οθωμανική Αυτοκρατορία, κάτω από εξουσία της οποίας βρίσκονται οι αποκαλούμενοι... Έλληνες. Αν και κάνετε το παν ώστε να μην μετάσχει το απέραντο Οθωμανικό Κράτος... προσθέτοντας με έπαρση «...δεν θα σας περάσει.»
Η στάση του Μέτερνιχ εξόργισε τον τσάρο που πήρε προσωπικά την προσβολή και, με τη σειρά του, διέκοψε τον Μέτερνιχ, λέγοντάς του ότι: 
«...οι Έλληνες υπάρχουν και θα ελευθερωθούν γρήγορα, χάρη στη θεία πρόνοια και την ένοπλη ευρωπαϊκή βοήθεια.»

Οι εργασίες του συνεδρίου διακόπηκαν για να ηρεμήσουν τα πνεύματα. Με την επανάληψή τους, ούτε ο Καποδίστριας συνέχισε την ομιλία του ούτε ο Μέτερνιχ θέλησε να απαντήσει στον Αλέξανδρο. Τον λόγο πήρε ο γραμματέας του τσάρου επί των εξωτερικών υποθέσεων, Νέσελροντ, που υπέβαλε αντιπρόταση για το ελληνικό ζήτημα. Ακολούθησε συζήτηση και ανταλλαγή απόψεων και το θέμα έμεινε εκεί χωρίς να παρθούν αποφάσεις.

*Φαλμεράγιερ, Jakob Philipp Fallmerayer (1790, Τιρόλο – 1861, Μόναχο) Αυστριακός περιηγητής, δημοσιογράφος, πολιτικός και ιστορικός, περισσότερο γνωστός για τις περιηγητικές αφηγήσεις του και τις θεωρίες του σχετικά με τη φυλετική καταγωγή των Νεοελλήνων. 
Στα βιβλία του "Ιστορία της χερσονήσου της Πελοποννήσου κατά τους Μεσαιωνικούς Χρόνους" και "περί της καταγωγής των σημερινών Ελλήνων" που γράφτηκαν στη δεκαετία του 1830, διατυπώνει την άποψη πως οι Έλληνες της νεότερης εποχής δεν κατάγονται από τους αρχαίους Έλληνες, αλλά προέρχονται από Σλάβους που εισέβαλαν στην Ελλάδα κατά την περίοδο του Μεσαίωνα και Αλβανούς που εξαπλώθηκαν κατά τον ύστερο Μεσαίωνα και τους νεότερους χρόνους . Όλοι αυτοί αναμίχθηκαν με ελληνόφωνους, αλλά μη Έλληνες το γένος, Βυζαντινούς πρόσφυγες, δημιουργώντας τον λαό των νέων Ελλήνων. 

Κι ενώ αυτή η αμφισβήτηση της καταγωγής από τους αρχαίους προγόνους έθεσε ζήτημα επαναπροσδιορισμού της εθνικής ταυτότητας, το ζήτημα της ιδιαιτερότητας και μοναδικότητας του ελληνικού έθνους τέθηκε υπό καθεστώς επαναδιαπραγμάτευσης, πολλοί οι ιστορικοί και μελετητές αντικρούσουν τη θεωρία του υποστηρίζοντας πως ο Φαλμεράυερ παρερμήνευσε χωρία Βυζαντινών ιστορικών. Ο Κωνσταντίνος Παπαρρηγόπουλος υπήρξε από τους πιο σημαντικούς Έλληνες ιστορικούς οι οποίοι επέκριναν ως εσφαλμένη τη θεωρία του Αυστριακού, μέσα από τη μελέτη του περί της εποίκισης των Σλάβων στην Πελοπόννησο.
Μια μεγάλη έρευνα που δημοσίευσε το περιοδικό Science όπου καταγράφεται ότι οι σύγχρονοι Έλληνες μοιράζονται μεγαλύτερη αναλογία DNA από τους Μυκηναίους και μικρότερη από τους αρχαίους αγρότες της Ανατολίας.

Τελικά οι θεωρίες του Φαλμεράυερ απορρίφθηκαν και από την Βαυαρική Ακαδημία Επιστημών και Κλασικών Μελετών, ως υποκειμενικές και αντιεπιστημονικές, ενώ ο ίδιος δέχτηκε επικρίσεις και από αρκετούς Ευρωπαίους ιστορικούς. Για πολλούς από τους επικριτές του Φαλμεράυερ, το έργο του είναι βαθιά ιδεολογικό, οδηγούμενο από πολιτικά κίνητρα και φιλοδοξίες. Θεωρούν ότι γράφτηκε ως αντίβαρο στον επικρατούντα φιλλεληνισμό των Βαυαρών και υπό τον παρανοϊκό φόβο της ρωσικής επέκτασης στη Μεσόγειο, επιδιώκοντας την διατήρηση μιας ισχυρής Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.

Κατά τον Νίκο Σβορώνο η «επιστημονική» αυτή θεωρία (τα εισαγωγικά δικά του) ήρθε την κατάλληλη στιγμή για να ενισχύσει τις αντιδραστικές δυνάμεις της Ευρώπης οι οποίες είχαν ανησυχήσει σοβαρά από την Ελληνική Επανάσταση και το φιλελληνικό κίνημα, εκφράσεις κυρίως του ευρωπαϊκού φιλελευθερισμού και όπως ό ίδιος υποστηρίζει: «...οι επήλυδες Σλάβοι δεν κατάφεραν να εκτοπίσουν τους ελληνικούς πληθυσμούς. Το νότιο βαλκανικό τμήμα της αυτοκρατορίας διέθετε στα μέσα του 8ου αιώνα αρκετούς ελληνικούς πληθυσμούς ώστε ο Κωνσταντίνος ο Ε’ να μεταφέρει «εκ των νήσων και Ελλάδος και των κατωτικών μερών» πληθυσμούς για να πυκνώσει τον πληθυσμό της Κωνσταντινούπολης που είχε αραιωθεί από τον λιμό του 746.»
Την ίδια εποχή άλλες πηγές μιλούν για ολόκληρα τμήματα του ελληνικού χώρου, κυρίως τα παράλια, που είχαν ξεφύγει εντελώς από τις σλαβικές επιδρομές. Γενικά αυτές οι πηγές ισχυρίζονται πως ο ελληνισμός που έμεινε επί τόπου ήταν αρκετός σε όγκο και συνοχή ώστε, βοηθούμενος από την πολιτική της κεντρικής εξουσίας να ανακτήσει τα χαμένα εδάφη και να αφομοιώσει τα ξένα στοιχεία και πως κάποιοι εκ των Σλάβων μεταφέρθηκαν στη Μικρά Ασία και αντικαταστάθηκαν από ελληνικούς ή εξελληνισμένους πληθυσμούς από την ίδια περιοχή και πως ταυτόχρονα, ελληνικοί πληθυσμοί που είχαν καταφύγει στα νησιά του Αιγαίου και στις οχυρές πόλεις επιστρέφουν στους τόπους τους.

 Απόσπασμα από το έμμετρο έργο  
"ΙΣΤΟΡΙΕΣ και ΥΣΤΕΡΙΕΣ της ΙΣΤΟΡΙΑΣ  
Στίχοι - Κείμενα: Παναγιώτης Β. Ματαράγκας 
Επιμέλεια - Αποτύπωση: Κ. Γ. Ραπακούλια 

   Ιστορίες και Υστερίες της Ιστορίας   

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.