1830, Η Χρονιά των Επαναστάσεων

1830

Διηπειρωτική συγκλονιστική χρονιά αναρχίας και στάσεων,

                    [καθώς μετά τη Γαλλική Επανάσταση έχουνε πάρει φόρα οι λαοί, 

προγκίζουν κι αλλάζουν αιώνων τυραννικά κατεστημένα,
            [και κάνουν αρνάκια, θεριά αρχόντους με το καλό ή το καμτσίκι "όπου δεί".

Ολούθε κυριαρχεί αυτό το Πνεύμα του ξεσηκωμού*,
                                     [στην τσίτα γηραιές και νεογένητες ήπειροι, στο πόδι οι πάντες,
οι Γάλλοι πήραν τα όπλα πάλι, οι Βέλγοι όλοι στα κάγκελα, και τα κεφάλια
        [των βασιλιάδων δεν καλοστέκονται, πάνε τα προσκυνήματα κι οι ρεβεράντζες.

Ο Γάλλος βασιλιάς Κάρολος 10ος, σαν τίποτα στο παρελθόν να μην είχε συμβεί,
            [τα προνόμια των ευγενών, τα κομμένα απ' το χίλια επτακόσια ογδονταεννέα 

θέτει σ’ ισχύ, διαλύοντας δε και τη Βουλή, επαναφέρει πρακτικές αυταρχικές 

              [αγανακτώντας τον λαό, με αποτέλεσμα μιά αιματοβαμμένη περιπέτεια νέα. 

Είναι Τρίτη 27 Ιουλίου κι οι επαναστατημένοι Γάλλοι ελέγχουνε τις στράτες,

                                     [καθώς έξαλλοι με τον Βουρβώνο* ξυπνήσαν απ’ τα χαράματα,
κι αποφασισμένοι χωρίς κανένα δισταγμό είπαν στον άνακτα και πάλι όχι,
     [στήνοντας, θάλεγες εν ριπή οφθαλμού, έναν τεράστιο αριθμό απ' οδοφράγματα.

Ξανά-μανά, όλοι στους δρόμους με επαναστατικο-ροβεσπιερο-συνθήματα
             [πάλι τα όπλα παίρνουν οι πρώην ελεύθεροι, τα όπλα παίρνουν πάλι οι «Ίσοι»*

πέφτουν κορμιά, νέοι μπροστάρηδες, νέοι Δαντών, αλληλοσκοτωμός,
                                     [αγανακτισμένοι όπως σαράντα χρόνια πριν και πάλι στο Παρίσι..

Αυτή η νέα, του έτους 1830 επανάσταση του Γαλλικού λαού,
                            [για να μην συγχέεται με την "άλλη" του 1789, Ιουλιανή έχει ονομαστεί
καθιερώνοντας μεν μοναρχία όμως συνταγματική... και η “Ιουλιανή Στήλη”,

              [στη Place de la Bastille ως σήμερα τιμά τους πεσόντες σ' αυτήν την ανατροπή.

Ο νέος λοιπόν ξεσηκωμός των Γάλλων ενήργησε όπως του Ντόμινο

                                                 [τα πλακιδιο-τουβλάκια….. εξεγέρσεις ξεσπάσαν στη σειρά,

κι οι ιστορικοί που στους πομπώδεις χαρακτηρισμούς, είναι ιδιαιτέρως ικανοί, 

                    [ονόμασαν και κατέταξαν το εν λόγω έτος, σαν των Εξεγέρσεων τη Χρονιά.

                       

Όμως ας πούμε δύο λόγια για την κατάσταση και το καθεστώς που υπήρχε

                  [στη περιοχή της Ευρώπης, την πλέον ματωμένη από του Ναπολέοντα την οργή,

κι όπου μετά την ήττα του, το Συνέδριο της Βιέννης δημιούργησε ένα βασίλειο,

           [το οποίο ονόμασε “Ηνωμένο Βασίλειο Κάτω Χωρών” με πρωτοκαθεδρία Ολλανδική,

που καταπίεζε τους Βέλγους δημιουργώντας ένα εκρηκτικό μείγμα, καθώς μισούσαν

                         [τον Ολλανδό Βασιλέα που έκανε να αισθάνονται ξένοι στη χώρα τους αυτοί.

Η πράξη, ν’ ανέβει στις Βρυξέλλες στο θέατρο ''Ντε λα Μονέ'' η όπερα "La muta di Portici" 

               [του Γάλλου συνθέτη Ντανιέλ Φρανσουά Εσπρί Ωμπέρ*, ήταν άκρως επανασατική,

γιατί η εξέλιξη του έργου με τη μουγκή ηρωίδα έδινε θάρρος κι ελπίδα στους Βέλγους

          [και ήταν ήδη απαγορευμένη να παιχτεί, από τον Ολλανδό βασιλέα με ρητή διαταγή !

Όταν σιωπήσαν όλα τα όργανα, και το βιολοντσέλο έπαιζε μόνο του στη σκηνή

                                    [σαν άγγιξε τη νότα για τον Γουλιέλμο Τέλλο*, τον θρυλικό πολεμιστή,
πετάχτηκαν με ενθουσιασμό όλοι επάνω όρθιοι τραγουδώντας...
                                                      [κι έμοιαζε σαν ηλεκτρική εκκένωση τα πλήθη νάχαν δεχτεί,
ενώ κιτρινο-μαυρο-κόκκινες σημαίες ανέμισαν εντός κι εκτός θεάτρου,
                                            [καμία δεν έμενε αμφιβολία, οι πλούσιοι Προτεστάντες Ολλανδοί
όπως κι ο Βασιλιάς τους, με τους Βέλγους Καθολικούς  τάχανε σπάσει,

                  [και μάλιστα για τα καλά, σαν "ζεύγος σε διάσταση" που εξελίχθηκε σε οριστική.

Έτσι πορεύτηκαν έκτοτε σαν δυό ανεξάρτητες πατρίδες (Ολλανδία-Βέλγιο)
                                                 [σε ειρήνη, σε εμπλοκές πολέμων, σε ευημερίες και σε μπόρες,
ένα διαζύγιο που κίνησε από μιά όπερα, και ποιός ξέρει,
                                   [αν ήταν καλύτερα ή χειρότερα για τις μισοβουλιαγμένες Κάτω Χώρες.

Μιλώντας για επαναστάσεις, θα ήταν παράλειψη, δυό λόγια να μην πω,
                                  [για των Νοτιοαμερικανών τον θρύλο Μπολιβάρ* που φέτος αναχωρεί
από τη Σάντα Μάρτα* στη Κολομβία, για των αθάνατων το κλαμπ,
                           [αυτός ο ήρωας-εφιάλτης των αποικιοκρατών, των πεινασμένων το σπαθί.

Ο ιδρυτής της Gran Colombia της "Μεγάλης Κολομβίας"

           [των σκλαβωμένων ο El Libertador ο "Ελευθερωτής" στη Νοτιο-κεντρική Αμερική,

που για τη Campaña Admirable, τη "Θαυμαστή Εκστρατεία" 

                           [και για τη "Διακήρυξη Πολέμου μέχρι Θανάτου", πέρασε στην αθανασία,
ο λαός τον τίμησε και θα τον τιμά σαν ήρωα του αιώνα,
                              [και ιδιαιτέρως τιμητική θα είναι η θέση που τον τοποθέτησε η Ιστορία !

Κι ενώ οι επαναστάσεις δίναν και παίρναν κοντά και μακριά απ' τη νέα Ελλάδα,
       [οι Έλληνες το χαβά τους, στη φαγωμάρα τους, χαρακτηριστικόν των παντός καιρού,
κάθε εποχής, κάθε χρονιάς, μήνα, ώρας, στιγμής, ως τώρα της φυλής τους,
                                    [και νάτοι πάλι σε δυό στρατόπεδα χωρισμένοι, του Καποδιστριακού,
και τ’ άλλου, του Ηνωμένου Αντιπολιτευτικού Συνασπισμού, το πρώτο του Κυβερνήτη,
                 [με κέντρο το Ναύπλιο, το δεύτερο δε των Κουντουριώτη - Μιαούλη - Μανιατών

με κύρια κέντρα Καλαμάτα, Ύδρα, Λιμένι και Αρεόπολη της Μάνης, 

                         [η σύρραξη και ο εμφύλιος έπί θύραις, ενώ το μέλλον, ήτανε θέμα επιλογών

που κάναν για αυτούς... χωρίς αυτούς, οι Ρωσογαλλοεγγλέζοι αλλά τώρα είχαν αλλάξει

      [τα συμφέροντα από την εποχή που για της Ελλάδας την αυτονομία βάλαν υπογραφή.

Νάσου λοιπόν οι Βρετανοί δηλώνουν, όπως συνήθιζαν στις αποικίες, “είπαμε-ξείπαμε”:

              [«η Ελλάδα θα ανεξαρτητοποιηθεί και χαράτσι δεν θα δίνει στη Πύλη την Υψηλή.»

Σίγουρα δεν ερωτεύτηκαν τους Έλληνες, ούτε τους πήρε ο πόνος, απλώς κατάλαβαν 

                                      [πως ο πρόσφατα νικητής των Τούρκων Τσάρος είχε αποφασίσει,  

καλά και ντε να μας ελευθερώσει, επιβάλλοντας των “Τριών την Πρώτη Συμφωνία”,

                           [κι έτσι διαβλέπανε ότι μέσω Ελλάδος, ο δρόμος του εμπορίου θα ανοίξει

 για την απέραντη και πολυπληθή Ρωσία, σε όλη την Ανατολική Μεσόγειο,

           [και η Βρετανική Αυτοκρατορία έπρεπε για τα συμφέροντά της άμεσα να ενεργήσει.

Απαρχή νέου γύρου διαπραγματεύσεων μεταξύ των “Τριών”...

                       [κι είν’ άγνωστο πώς τούμπαραν οι Άγγλοι και κατάφεραν τους άλλους δυό,

όπως και νάχει πέρασε το δικό τους, κι έτσι απ’ το “Τρίο” λίαν συντόμως...

                      [παίρνουμε ‘μεις τη λευτεριά μας αφού ο Σουλτάνος υποχρεώθηκε σε “αυτό”.

Ο στόχος των Βρετανών και των “τραβάτε με κι ας κλαίω” Γάλλων, επετεύχθη, 

                                [η επιρροή που θα είχαν πλέον στο νέο κράτος, έκλεινε για τη Ρωσία

τους δρόμους προς το Αιγαίο αφ’ ενός, ενώ ταυτόχρονα περιόριζε την έως τότε

                                  [εμφανή φιλορωσική τάση των Ελλήνων... “δύο τρυγόνια με τη μία” !

Οκτώ Απριλίου 1830 κι οι "Τρεις" τις αποφάσεις τους κοινοποιούν,
                                      [το «αποφασίσαμεν και διατάσσομεν» δω που τα λέμε στην ουσία,
σε Τούρκους κι Έλληνες και φυσικά οι δεύτεροι πέσανε στα πανηγύρια,
                     [ο δε Σουλτάνος προ ανωτέρας βίας συμφώνησε για Ελληνική Ανεξαρτησία*.

Ο Καποδίστριας πικράθηκε για τα περιορισμένα σύνορα μα δέχτηκε, 

                                  [απαίτησε όμως να εκκενώσουν οι Τούρκοι την Εύβοια και την Αττική,

η αντιπολίτευση δέχτηκε φυσικά και εκείνη, με σχετική κάπως ικανοποίηση, 

                 [αλλά σύντομα θα εφεύρει καινούργιο “θέμα”... τώρα τον Κυβερνήτη κατηγορεί

για “Περιορισμό των Εθνικών Συνόρων” της Ελλάδας τελείως άδικα,

                                    [αφού οι “Μεγάλοι” είχαν συμφωνήσει των εδαφών μας τη περικοπή.

Και αυτό γιατί οι Βρετανοί, που είχαν τους Έλληνες στα Επτάνησα “υπό κατοχήν”, 

                   [φοβόντουσαν μήπως για να τους λευτερώσουν οι πατριώτες τους οπλαρχηγοί, 

περάσουν απέναντι στα νησιά κι επιχειρήσουν κανένα απ’ τα διάσημα γιουρούσια τους

       [αφού ήταν γνωστό πως δεν λογάριαζαν Μεγάλες Βρετανίες και αυτοκρατοριών ισχύ.

Πάει η Αιτωλοακαρνανία, κι άλλα μεγάλα κομμάτια της Ελλάδας,

                         [τα δίνανε οι ομόθρησκοι των Ελλήνων στους Τούρκους χωρίς σκέψη πολύ

και μας στρίμωχναν σε ένα λιλιπούτειο κράτος, ώστε ή Ελλάδα ν' αποτελείται μόνο 

                   [από Πελοπόννησο, Στερεά Ελλάδα, Εύβοια, Κυκλάδες, Σποράδες και ως εκεί.

Το γένος χαίρεται αλλά και λυπάται, γελά αλλά και κλαίει και σπαράζει

        [που το αφήνουνε μισό... έξω η Κάσος, ο κύβος για τους Έλληνες δυστυχώς ερρίφθη,

έξω Σάμος, Κάλυμνος, Αστυπάλαια, Ψαρά, Κάρπαθος, πατρίδες όλες των πολεμιστών

            [τ’ αγώνα, των μαχητών της θάλασσας και της στεριάς, έξω αλλοίμονο κι η Κρήτη !

Το ηρωικό νησί των παλληκαριών της Κρήτης που πολεμούσαν οκτώ χρόνια

          [με πάθος τη τουρκιά, τους Οθωμανούς στα κάστρα κλεισμένους τους είχανε μαθές,

για να γλυκάνουν το κώνειο δε, που έδωσαν οι Δυνάμεις να πιούνε οι Κρητικοί,

                        [επέβαλαν ανακωχή, αφήνοντάς τους ελπίδες μεν μπόλικες αλλά απατηλές.

Καπάκι και για να μην ξεχνιόμαστε, εκεί κατά τον Αύγουστο,
                                                [στέλνουνε των Μεγάλων οι πρεσβευτές, Ντώκινς της Αγγλίας
Ρουάν Γαλλίας και Πάνιν της Ρωσίας όρντινο-νότα προς τον Κυβερνήτη                        

        [«...Συντόμευε, άρχισε ν’ αποζημιώνεις Τούρκους», καθώς στ' άρθρα της συμφωνίας

αναφερόταν ότι οι Έλληνες θα πληρώνανε μέχρι δεκάρας, γαίες που οι Τούρκοι

                   [είχαν αρπάξει, σφάζοντας τους μετά την πτώση της Βυζαντινοαυτοκρατορίας.

Μέρος από τις "εθνικές" αυτές γαίες όπως τις λέγαν τότε, ο Καποδίστριας

                         [έδωσε το δικαίωμα σε ακτήμονες να αποκτήσουν με δάνεια δεκαπενταετή
και για τις υπόλοιπες έγινε ο κακός συμφεροντο-χαμός αλά Ελληνικά, μια αμαρτία

          [που ακολουθεί τους 'Ελληνες.... και θα την αποκαλούσα κτηματολογιο-διαχρονική.

Για τον Κυβερνήτη και τη πολιτική του οι αντιπολιτευόμενοι βγάζανε μίσος και χολή,

                         [όχι πως δεν τους άρεσε η φάτσα του Καποδίστρια μα οι ρίζες ήταν βαθιές
που είχαν οι τοπικιστικές συγκρούσεις συμφερόντων οι οποίες
                        [παίρναν και δίναν εκείνη την εποχή... κι ας δούμε έτσι κάποιες από αυτές:

Κάτω απ’ τη σκλαβιά των Τούρκων οι Έλληνες επί αιώνες,

            [χαμπάρι δεν πήρανε... δεν επηρεαστήκανε από Αναγεννήσεις και Διαφωτισμούς,
τον τύραννο-κατακτητή ξέρανε μόνο... κι η επιβίωση ήταν το πρόβλημά τους... 
             [κυβέρνηση του καθενός ήταν ο εαυτός του, όσο για τους φιλοτουρκο-προεστούς,

μ' ένα μισθοφορο-οπλαρχηγό για προστασία, μικρά είχαν βασίλεια,
              [και άντε τώρα να τους διοικήσεις, καθένας έκανε του κεφαλιού του, κι όλοι μαζί
καταριόνταν, αναθεμάτιζαν και βρίζαν τύραννο τον Καποδίστρια...
                       [εκείνος όμως μην έχοντας άλλο τρόπο ώστε το μπάχαλο να αντιμετωπισθεί,

αναγκάστηκε να επιβληθεί με αυταρχισμό, με δικτατορικο-πρακτικές... ίσως

           [επιβεβλημένη αντιμετώπιση ενός λαού που κοινωνικά στον 15ο αιώνα είχε σταθεί,

κι αδυνατούσε να καταλάβει πως με την καθυστερημένη αντίληψή του περί κράτους,

           [η Ελλάδα δεν θα κατάφερνε να προλάβει στο τραίνο της Ευρώπης να επιβιβαστεί.

Έτσι αντιφρονούντες που ουσιαστικά δεν “γνώριζαν τι κάνουν” τους αντιμετώπισε

      [όντως σκληρά όπου θεωρούσε πως “έπρεπε”, με κυβερνητική επέμβαση στρατιωτική,

με φυλακίσεις, παρακολουθήσεις, κλείσιμο υβριστικών αντιπολιτευόμενων εφημερίδων,

                 [γενικότερα ό,τι “απαιτούσαν” οι περιστάσεις… και φτάνουμε στο σημείο κλειδί,

ώστε να κατανοήσουμε τους εκάστοτε αντίπαλους αφού στις διαμάχες “το δίκιο”

                  [μικρό ή μεγάλο το έχουνε και οι δύο... έστω λίγο ή ελάχιστο ο καθένας δηλαδή.

Αιματηρές συγκρούσεις αντιμαχόμενων ομάδων, με το “δικό της δίκιο” η κάθε μια, 

                     [στην Ιστορία της Ανθρωπότητας, έχουν καταγραφεί κάθε περίοδο κι εποχή...

όπως προ Χριστού στην αρχαία Αθηναϊκή Δημοκρατία Ολιγαρχικοί και Δημοκρατικοί,

    [στο Βυζάντιο Βένετοι και Πράσινοι, Γιρονδίνοι και Ιακωβίνοι στης Γαλλίας την αλλαγή.

Στις εξελισσόμενες κοινωνίες υπήρξαν Κομμουνιστές και Καπιταλιστές, 

                          [Βόρειοι και Νότιοι στη Κορέα,  Αναρχοαυτόνομοι και Συντηρο-συστημικοί,

στη Ρωσία Τσαρικοί και Δεκεμβριστές, στην Ελλάδα Καθαρευουσιάνοι και Δημοτικιστές     

                   [μα και για τη θρησκεία που κηρύσσει την αγάπη, Προτεστάντες και Καθολικοί,

οι Πολιτείες της Αμερικής δεν πρόλαβαν να γίνουν καλά-καλά “Ηνωμένες”   

                         [και σύντομα Βόρειοι Αμερικανοί με Νότιους αφέθησαν στην αλληλοσφαγή.

Ακόμα και η Ρωσο-κομμουνιστική επανάσταση τσακώθηκε με τον εαυτό της 

                [Τροτσκιστές και Σταλινικοί και πάει λέγοντας... δηλαδή ποτέ δεν έχουμε νικητή 

όταν συγκρούονται δυο Δίκια, μία καταγεγραμμένη ιστορική αλήθεια, 

    [απλώς το ένα δίκιο υποτάσσει το δίκιο τ΄άλλο και... τούμπαλιν και πάλι από την αρχή !

 Ας γυρίσουμε στον Καποδίστρια, “να κυβερνήσει χωρίς το Σύνταγμα 

       [να είναι σε ισχύ, όπως ήδη αναφέρθηκε, του έδωσε με νόμιμες διαδικασίες η Βουλή,

αφού εξήγησε στους βουλευτές πως το εν λόγω σύνταγμα είχε άρθρα τα οποία

          [είχαμε ήδη δεσμευτεί στις προστάτιδες δυνάμεις πως δεν θα βάζαμε σ’ εφαρμογή..

«Διαλέξτε και πάρτε ή μένω και κυβερνώ όπως ‘γω ξέρω»

                 [τους είπε αποφασιστικά «ή τα μαζεύω και κάνετε άλλου Κυβερνήτη επιλογή.»

Αυτότανε... το κάνανε παντιέρα, οι βολεμένοι Κοτζαμπάσηδες, οι τσιφλικάδες,

                        [οι εθνικογαιο-αρπάξαντες, οι προεστοί, κι αρχίσαν πόλεμο μέχρις εσχάτων

κατά του Κυβερνήτη βάζοντας στόχο πρώτο, το εθνικό κτηματολόγιο που έπρεπε

            [να σαμποταριστεί, ώστε οι αγρότες να ξενοδουλεύουν “δια τον Επιούσιον Άρτον”,

και ουδέποτε να γίνουν κάτοχοι των εθνικών κτημάτων, μα διαστρεβλώνοντας

                         [αλήθειες και καταστάσεις οι αυτο-ονομαζόμενοι τάχα μου συνταγματικοί,

σ’ αυτό τον πόλεμο κατά του Κυβερνήτη “υπέρ πλούτου και εξουσίας”,

                          [δουλεύαν παράλληλα και άθελά τους για την αυτοκρατορία τη Βρετανική,

η οποία με πράκτορες και πρακτορίσκους, ντόπιους και ξένους, εργάζονταν υπογείως             

               (σύνηθες για δαύτους), ώστε ο “άνθρωπος των Ρώσων” Καποδίστριας να χαθεί !

Δεν άργησαν αυτά τα δυό αντίπαλα στρατόπεδα να συγκρουστούν,

                                                                     [και δυο τρεις ημέρες πριν της χρονιάς την εκπνοή,

στην ελεύθερη (?!) πλέον Ελλάδα, στο γραφικό σημερινό Λιμένι Μάνης, με επικεφαλής

                  [τους Μαυρομιχαλαίους ανάβει το φυτίλι, η νέα χρονιά προμηνύεται εκρηκτική.

Αφήνοντάς μας το 1830 μαζί του παίρνει και τον γερασμένο πλέον λέοντα,

                                    [τον αυτοκράτορα μύθο της Γαλλίας, τη στρατιωτική εκείνη ιδιοφυία,

τον στρατηλάτη Ναπολέοντα (ίσως να ήταν Έλληνας*), που μετά αιώνες 

              [από τον Φράγκο Καρλομάγνο, είχε για κάποια χρόνια την Ευρωπαϊκή κυριαρχία.

Οι βασιλιάδες του ουρανού ίσως τον τίμησαν όπως κι η ιστορία,

                    [ίσως και πάλι όχι, έσερνε κρίματα πολλά… κυρίως “Πόνο” και “Αιματοχυσία”.                                                                              ____________________________________________________________

          

                        για τη συνέχεια του έργου "ΙΣΤΟΡΙΕΣ & ΥΣΤΕΡΙΕΣ της ΙΣΤΟΡΙΑΣ" πατήστε ΕΔΩ

    ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

   * Πνεύμα του Ξεσηκωμού, Η επανάσταση στο Βέλγιο, που ήταν τμήμα του Βασιλείου των Κάτω Χωρών, προκλήθηκε κυρίως από το ότι ο βασιλιάς Γουλιέλμος Α’ της Οράγγης ευνοούσε τα ολλανδικά οικονομικά συμφέροντα σε βάρος των βελγικών. Ενισχύθηκε, επίσης, από τις θρησκευτικές διαφορές που υπήρχαν ανάμεσα στους προτεστάντες Ολλανδούς και τους καθολικούς Βέλγους. Έτσι, οι Βέλγοι επαναστάτησαν και ίδρυσαν το ανεξάρτητο βασίλειο του Βελγίου το 1830.

Ο χαρακτηρισμός « Κάτω Χώρες» οφείλεται στο ότι το μεγαλύτερο μέρος του κράτους βρίσκεται κάτω από το επίπεδο της θάλασσας, ενώ μεγάλο τμήμα του εδάφους προέρχεται από τη θάλασσα. Το ένα τέταρτο του εδάφους της πεδινής αυτής χώρας βρίσκεται στο επίπεδο της θάλασσας ή κάτω από αυτό. Πολλά τμήματα των Κάτω Χωρών προστατεύονται από τις πλημμύρες με αντιπλημμυρικούς τοίχους και αναχώματα. Ο όρος δημιουργήθηκε τον 14ο αιώνα, στην αυλή του Δούκα της Βουργουνδίας, για να χαρακτηρίσει τα εδάφη που του ανήκαν στις περιοχές των σημερινών Κάτω Χωρών, Βελγίου και Λουξεμβούργου.

   * Βουρβώνο, Ο Οίκος των Βουρβόνων ήταν γαλλική δυναστεία. Βασίλεψε από το 1589 ως τη Γαλλική Επανάσταση και από την πτώση του Ναπολέοντα Α΄ ως το 1848. Βασιλείς στους θρόνους της Πάρμας και της Νάπολης ήταν επίσης Βουρβώνοι, οι οποίοι βασιλεύουν σήμερα στην Ισπανία. Οι Βουρβόνοι στην αρχή ήταν υποτελείς στους κόμητες της Μπουρζ. Αργότερα έγιναν άμεσοι υποτελείς του γαλλικού στέμματος, ώσπου και οι ίδιοι έγιναν βασιλείς. 

   * Ίσοι, Στη διάρκεια της Γαλλικής Επανάστασης ο ακτιβιστής και δημοσιογράφος Φρανσουά Νοέλ Μπαμπέφ, εκδότης διαφόρων εφημερίδων, υποστήριζε τις περί ισότητας αντιλήψεις του, δημιουργώντας παράλληλα το λεγόμενο «Κίνημα των Ίσων» φθάνοντας στο σημείο να επικρίνει και αυτό ακόμα το νέο καθεστώς της επανάστασης.

Εξ αυτών των δράσεων τελικά θεωρήθηκε και η οργάνωσή του ως συνωμοτική, με κίνδυνο να εξεγερθεί και ο στρατός κατά της κυβέρνησης. 

   * Εσπρί Ωμπέρ, Daniel Auber's opera La Muette de Portici, Θα διαδραματίσει εξέχοντα ρόλο στη διαμόρφωση του Βασιλείου του Βελγίου. Ο Γουλιέλμος Β' φοβούμενος ότι το περιεχόμενό της ενδέχεται να υποκινήσει εξέγερση, το απαγορεύει χωρίς αποτέλεσμα. 

Το ντουέτο από τη La Muette, Amour Sacré de la Patrie (που σημαίνει «Ιερή αγάπη της πατρίδας»), έγινε δεκτή ως νέα Μασσαλιώτιδα στις Βρυξέλλες, στις 25 Αυγούστου 1830 στο οποίο ο μεγάλος τενόρος Adolphe Nourrit το τραγούδησε οδηγώντας τον ρόλο, και προκάλεσε μια εξέγερση που έγινε το σήμα για τη βελγική επανάσταση που οδήγησε στην ανεξαρτησία.

   * Γουλιέλμος Τέλλος, επαναστατικό σύμβολο, θρυλικός λαϊκός και εθνικός ήρωας της Ελβετίας. Ο θρύλος του καταγράφεται σε ένα ελβετικό χρονικό των τελών του 15ου αιώνα, και διηγείται περιστατικά που τοποθετούνται χρονικά στην περίοδο της ιδρύσεως της Παλαιάς Ελβετικής Συνομοσπονδίας, στις αρχές του 13ου αιώνα μ.Χ.. Ο Τέλλος ήταν ένας εξαιρετικός σκοπευτής με τόξο-βαλλίστρα, ο οποίος σκότωσε τον τύραννο Άλμπρεχτ Γκέσλερ, έναν ηγεμόνα της Αυστρίας των Αψβούργων που είχε έδρα το Άλτντορφ της Ελβετίας, στο Καντόνι του Ούρι.

Μαζί με τον Άρνολντ φον Βίνκελριντ, ο Γουλιέλμος Τέλλος είναι μια κεντρική μορφή του ελβετικού πατριωτισμού, όπως αυτός διαμορφώθηκε μετά τους πολέμους του Μεγάλου Ναπολέοντα.

   * Μπολίβαρ, Ο Σιμόν Χοσέ Αντόνιο δε λα Σαντίσιμα Τρινιδάδ Μπολίβαρ ι Παλάσιος (Simón José Antonio de la Santísima Trinidad Bolívar y Palacios, είναι ο ηγέτης κινημάτων ανεξαρτησίας σε όλη τη Νότια Αμερική, συλλογικά γνωστά ως ''Πόλεμος του Μπολίβαρ''. 

Προσωπικότητα παγκοσμίου βεληνεκούς. Λατρεύτηκε ως ήρωας, ως αγνός και ανιδιοτελής πατριώτης, που ανάλωσε την προσωπική του περιουσία για τα ιδανικά της ελευθερίας. Ποιήματα εγράφησαν προς τιμή του και μνημεία αναγέρθηκαν σε πολλές πόλεις της Αμερικής, ενώ η μνήμη του είναι ζωντανή μέχρι σήμερα.   

    Πολιτικός και στρατιωτικός, που αφιέρωσε τη ζωή του στην απελευθέρωση των ισπανικών αποικιών και οραματίστηκε μία ενωμένη Λατινική Αμερική.  Καταγόταν από αριστοκρατική οικογένεια με βασκικές ρίζες. Η οικογένειά του εκμεταλλευόταν μεταλλεία χρυσού και σιδήρου και ο Μπολίβαρ χρησιμοποίησε μέρος από τα έσοδά τους για να χρηματοδοτήσει τους απελευθερωτικούς πολέμους.

   Ο μεγάλος αυτός ηγέτης στον αγώνα για ανεξαρτησία για τις περιοχές που σήμερα αποτελούν τη Βενεζουέλα, την Κολομβία, τον Ισημερινό, το Περού, τον Παναμά και τη Βολιβία, ήρωας σε αυτές τις χώρες, καθώς και στην υπόλοιπη ισπανόφωνη Αμερική, γεννήθηκε 24 Ιουλίου 1783 στο Καράκας, Βενεζουέλα και πέθανε 17 Δεκεμβρίου 1830 στη Κολομβία.

    Ο Μπολιβάρ από 9 ετών βρίσκεται υπό την κηδεμονία του θείου του Μιγκέλ Χοσέ Σανς, αφού οι γονείς του έχουν και οι δύο πεθάνει. Παρ' όλο που οι σχέσεις των δεν είναι καλές,  πήρε την καλύτερη δυνατή εκπαίδευση, από σπουδαίους καθηγητές, όπως ο Αντρές Μπέγιο και ο Δον Σιμόν Ροδρίγκες. 

Ειδικά, ο τελευταίος επηρέασε βαθύτατα το νεαρό, καθώς υπό την καθοδήγησή του, ο Μπολιβάρ διάβασε τα φιλελεύθερα βιβλία, που κυκλοφορούσαν ανάμεσα στους ντόπιους ριζοσπάστες.    

    Η εκπαίδευση του Μπολιβάρ ολοκληρώνεται στην Ευρώπη, που του εμφύσησε το πάθος για την πολιτική. 

Επιστρέφει στο Καράκας το 1807 και ζει σαν πλούσιος κρεολός, διαχειριζόμενος υποδειγματικά τα απέραντα  κτήματά του. Ωστόσο, σε τακτικές συγκεντρώσεις, δήθεν φιλοσοφικές ή χαρτοπαικτικές αναζητούσε μαζί με τους νεαρούς ομοϊδεάτες του κρεολούς τις πιο πρόσφορες μεθόδους για την επίτευξη των δημοκρατικών σκοπών τους.    

   

  Όταν στις 6 Αυγούστου 1825, στη Συνέλευση του Άνω Περού, δημιουργείται η Δημοκρατία της Βολιβίας, το Σύνταγμα, έργο δικό του αντανακλά τις επιρροές που είχε στην πολιτική του σκέψη από τη Γαλλική και Σκοτσέζικη Διαφώτιση, καθώς και από τους Έλληνες και Ρωμαίους κλασικούς συγγραφείς. 

   Το όνειρό του, για μια ομοσπονδία όλων των νέων ανεξάρτητων δημοκρατιών, στο στυλ της Αμερικανικής Επανάστασης, με μια κυβέρνηση που θα αναγνώριζε και θα διαφύλαττε τα ατομικά δικαιώματα... βλέπει να υποχωρεί στις πιέσεις από διάφορα συμφέροντα που υπήρχαν σε όλη την περιοχή, τα οποία απέρριπταν το μοντέλο αυτό και ενδιαφερόντουσαν λίγο ή και καθόλου για φιλελεύθερες αρχές. Ο Μπολίβαρ δυσκολεύεται πολύ να διατηρήσει τον έλεγχο. Τον Σεπτέμβριο του 1828 διαφεύγει μιας απόπειρας δολοφονίας, χάρη στον φύλακα - άγγελο, τη Μανουέλα Σάενς.

   * Σάντα Μάρτα, ο Μπολίβαρ παραιτήθηκε από την προεδρία στις 27 Απριλίου 1830, με πρόθεση να αυτοεξοριστεί στην Ευρώπη, κατά πάσα πιθανότητα στη Γαλλία. Έχει ήδη στείλει διάφορα κιβώτια με τα προσωπικά του αντικείμενα και τα γραπτά του αλλά δεν προλαβαίνει, πεθαίνει προτού αναχωρήσει, από φυματίωση, στις 17 Δεκεμβρίου 1830 στην Κίντα δε Σαν Πέδρο Αλεχαντρίνο", στη Σάντα Μάρτα στην Κολομβία.  Έχει ζητήσει, από τον προσωπικό του βοηθό, τον Στρατηγό Ντανιέλ Φλορένσιο Ο' Λήρι, να κάψει το εκτενές αρχείο με τα γραπτά, τις επιστολές και τις ομιλίες του.  
Ευτυχώς ο Ο' Λήρυ δεν υπακούει την εντολή και τα τα γραπτά διασώθηκαν, δίνοντας στους ιστορικούς τεράστιο πλούτο πληροφοριών για τη φιλελεύθερη φιλοσοφία και σκέψη του Μπολίβαρ.

______________________ * * _________________________

Αλλαγή εκ νέου της αγγλικής πολιτικής και η πρόταση της Ανεξαρτησίας

   Η Ρωσία, πανίσχυρη μετά τη νίκη της στο Ρωσοτουρκικό πόλεμο τόσο απέναντι στο Σουλτάνο όσο και απέναντι στις άλλες Δυνάμεις, φαινόταν έτοιμη και ικανή να λύσει μόνη της το Ελληνικό Ζήτημα επιβάλλοντας μια λύση που θα της εξασφάλιζε τα μεγαλύτερα οφέλη. Η επιτυχία αυτή της Ρωσίας όσον αφορά την απαίτηση προς το Σουλτάνο να παραχωρήσει αυτονομία στην Ελλάδα αλλά και να αποδεχτεί ιδιαίτερα ευνοϊκούς για τη Ρωσία όρους σχετικά με το εμπόριο στην Ανατολική Μεσόγειο θορύβησε την Αγγλία, που ανέλαβε πρωτοβουλίες για το Ελληνικό Ζήτημα. 

   Σκοπός της Αγγλικής πολιτικής ήταν πλέον να δημιουργηθεί ανεξάρτητο Ελληνικό κράτος που θα έκλεινε για τη Ρωσία τους δρόμους προς το Αιγαίο και ταυτόχρονα θα περιόριζε τη ρωσική επιρροή στο νεοσύστατο ελληνικό κράτος. Παράλληλα, όμως, επεδίωκε περιορισμό των συνόρων ιδιαίτερα στη Δυτική Ελλάδα, ώστε να υπάρχει απόσταση ασφαλείας από τα Επτάνησα, που βρίσκονταν τότε υπό αγγλική κατοχή. Έτσι ξεκινά νέος γύρος διαπραγματεύσεων που θα καταλήξει, ύστερα από αγγλική πρόταση, στο Πρωτόκολλο της Ανεξαρτησίας (22 Ιανουαρίου/3 Φεβρουαρίου 1830), το οποίο θα αποδεχτεί ο Σουλτάνος.

   Στις 27 Μαρτίου/ 8 Απριλίου 1830 οι αντιπρέσβεις κοινοποίησαν στην Ελλάδα και την Τουρκία το Πρωτόκολλο. Ο Σουλτάνος αναγκάστηκε να αποδεχθεί την ανεξαρτησία της Ελλάδας. Ο Καποδίστριας συμφώνησε με τον όρο να εκκενώσουν και οι Τούρκοι την Αττική και την Εύβοια. Επίσης ζήτησε την παρουσία ξένων οροθετών και την παροχή μέσων για την αντιμετώπιση του προσφυγικού προβλήματος που θα προκαλούσε η εκκένωση των εκτός συνόρων περιοχών από τους ελληνικούς πληθυσμούς. Παράλληλα ενημέρωσε τον Λεοπόλδο για τις αξιώσεις του. Ζήτησε επίσης από τον Λεοπόλδο να ασπαστεί την ορθοδοξία, να παραχωρήσει πολιτικά δικαιώματα στους Έλληνες και να εργαστεί για την επέκταση των συνόρων, ώστε να συμπεριληφθεί η Ακαρνανία, η Κρήτη, η Σάμος και τα Ψαρά.

   Ο Λεοπόλδος όμως συνάντησε την άρνηση της Βρετανικής κυβέρνησης, γεγονός που τον οδήγησε σε παραίτηση (9/21 Μάϊου 1830) με το επιχείρημα ότι δεν ήθελε να επιβάλει στους Έλληνες τις δυσμενείς για αυτούς αποφάσεις των ξένων αλλά και για προσωπικούς λόγους.

   Η εσωτερική Αντιπολίτευση του Καποδίστρια δέχτηκε με σχετική ικανοποίηση τους όρους του Πρωτοκόλλου, κατηγορώντας τον Καποδίστρια για τον περιορισμό των συνόρων.

Το Πρωτόκολλο της Aνεξαρτησίας, Το άρθρο 1 του Πρωτοκόλλου της 3ης Φεβρουαρίου 1830 όριζε:

   «H Ελλάς θέλει σχηματίσει έν Κράτος ανεξάρτητον, και θέλει χαίρει όλα τα δίκαια, πολιτικά, διοικητικά και εμπορικά, τα προσπεφυκότα εις εντελή ανεξαρτησίαν».

Η Ελλάς Ευγνωμονούσα, 
πίνακας του Θ. Βρυζακης

H πανηγυρική αυτή διακήρυξη της πολιτικής ανεξαρτησίας της Ελλάδας συνιστούσε διπλωματική πράξη ιδρυτική του ελληνικού κράτους. 
H διεθνής αναγνώριση του ελληνικού κράτους σήμαινε έναρξη της υπάρξεώς του από την άποψη της διεθνούς κοινωνίας. 

H πρόοδος σχετικά με τους αντίστοιχους ορισμούς του Πρωτοκόλλου της 10-22 Μαρτίου 1829 ήταν μεγάλη και είχε σπουδαιότητα κρίσιμη. 
Αντίθετα οι ορισμοί του Πρωτοκόλλου εκείνου για τα σύνορα του ελληνικού κράτους αθετούνταν μερικώς με ό,τι όριζε πολύ δυσμενέστερα για την Ελλάδα το άρθρο 2 του νέου Πρωτοκόλλου.

   H συνοριακή γραμμή του Πρωτοκόλλου της 3ης Φεβρουαρίου κρατούσε έξω από το έδαφος της Ελλάδας μεγάλο τμήμα της Στερεάς Ελλάδας. 
   Ως αντάλλαγμα προς την Πύλη για την οδυνηρή θυσία της πλήρους ανεξαρτησίας του ελληνικού κράτους, έγινε περικοπή της νέας γραμμής στη Δυτική Ελλάδα και ολόκληρη η περιοχή πέρα από 

τον Αχελώο επανήλθε στην εξουσία του σουλτάνου. 

   Η εδαφική συρρίκνωση των συνόρων προκάλεσε θύελλα αντιδράσεων στην Ελλάδα. Ιδιαίτερα στη Δυτική Ελλάδα. Στους δρόμους και τα καφενεία η ελληνική αθυροστομία εξαντλούνταν κατά της Αγγλίας και της Γαλλίας. Χαρακτηριστικό είναι πως στο Ναύπλιο το καφενείο Les trois Puissances (Οι Τρεις Δυνάμεις) μετονομάστηκε χλευαστικά σε Les trios Potences (Οι Τρεις Αγχόνες).

   Οι διατάξεις του Πρωτοκόλλου επίσης αποσκοπούσαν να ικανοποιηθεί η επιθυμία των Άγγλων  αποικιοκρατών για κατοχύρωση των Ιονίων νήσων από τον κίνδυνο, τον απότοκο της κυριαρχίας των Ελλήνων στη γειτονική Ακαρνανία.  Αποφεύγεται σκόπιμα η γειτνίαση των δυτικών επαρχιών της Aιτωλοακαρνανίας με τη Λευκάδα, που, όπως και τα υπόλοιπα Eπτάνησα, βρισκόταν υπό αγγλική κυριαρχία.

   Σύμφωνα με το άρθρο 3 του Πρωτοκόλλου, «η ελληνική Κυβέρνησις θέλει είναι μοναρχική και κληρονομική κατά τάξιν πρωτοτοκίας». 
Το ίδιο άρθρο παρείχε στις τρεις δυνάμεις το δικαίωμα της εκλογής του προσώπου του βασιλέα της Ελλάδας χωρίς καθόλου να έχει ερωτηθεί ο ελληνικός λαός. Μάλλον θεωρήθηκε περιττό !

   Το νέο κράτος, αν και περιείχε λιγότερο από το ένα τρίτο των Ελλήνων κατοίκων της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας την εποχή που ξέσπασε ο Αγώνας, ωστόσο αναγνωριζόταν επίσημα στη διεθνή κοινωνία. Έτσι πραγματοποιούνταν κρίσιμη καμπή της ελληνικής Ιστορίας.

    Στις αρχές του επόμενου έτους και συγκεκριμένα στις 22 Iανουαρίου/3 Φεβρουαρίου 1830 οι τρεις Mεγάλες Δυνάμεις προχώρησαν στην υπογραφή ενός νέου πρωτοκόλλου, στο Λονδίνο και πάλι,  Eπρόκειτο για την πρώτη επίσημη διεθνή πράξη που αναγνώριζε την Eλλάδα ως κράτος κυρίαρχο και ανεξάρτητο και όχι φόρου υποτελές στην Oθωμανική Aυτοκρατορία. 
   H σημαντική αυτή απόφαση συνοδευόταν από τον προσδιορισμό μιας νέας συνοριακής γραμμής. Στα εδάφη του νέου κράτους περιλαμβάνονταν οι περιοχές που βρίσκονταν μεταξύ των ποταμών Aχελώου στα δυτικά και Σπερχειού στα ανατολικά.  Πέραν των Kυκλάδων και της Πελοποννήσου, δίνονταν στο ελληνικό κράτος, οι Σποράδες και η Eύβοια. 

Το Πρωτόκολλο του Λονδίνου της 3ης Φεβρουαρίου 1830 (αποσπάσματα)

1. Η Ελλάς θέλει σχηματίσει εν κράτος ανεξάρτητον και θέλει χαίρει όλα τα δίκαια πολιτικά, διοικητικά και εμπορικά τα προσπεφυκότα εις εντελή ανεξαρτησίαν.

2. Η διοριστική γραμμή των συνόρων της Ελλάδος, αρξαμένη από τας εκβολάς του Ασπροποτάμου, θέλει ανατρέξει τον ποταμόν αυτόν έως κατέναντι της λίμνης του Αγγελοκάστρου, και διασχίσασα τόσον αυτήν την λίμνην όσον και τας του Βραχωρίου και της Σταυροβίτσας, θέλει καταλήξει εις το όρος Αρτοτίνα, εξ ου θέλει ακολουθήσει την κορυφήν του όρους ’ξου, την κοιλάδα της Κοτούρης και την κορυφήν του όρους Οίτης έως τον κόλπον του Ζητουνίου, εις τον οποίον θέλει καταντήσει προς τας εκβολάς του Σπερχειού.

Όλαι αι χώραι και τόποι κείμενοι προς Μεσημβρίαν αυτής της γραμμής, την οποίαν το συμβούλιον εχάραξεν επί του ενταύθα υπό στοιχείον Στ συναπτομένου γεωγραφικού πίνακος, θέλουν ανήκει εις την Ελλάδα.

Θέλουν ανήκει ωσαύτως εις την Ελλάδα η νήσος Εύβοια ολόκληρος, αι Δαιμονόνησοι, η νήσος Σκύρος και αι νήσοι, αι εγνωσμέναι το αρχαίον υπό το όνομα Κυκλάδες, συμπεριλαμβανομένης και της νήσου Αμοργού.

3. Η Ελληνική Κυβέρνησις θέλει είναι μοναρχική και κληρονομική κατά τάξιν πρωτοτοκίας. Θέλει εμπιστευθή εις ένα Ηγεμόνα, όστις δεν θέλει είναι δυνατόν να εκλεχθή μεταξύ των οικογενειών των βασιλευουσών εις τας Επικρατείας τας υπογραψάσας την συνθήκην της 6ης Ιουλίου 1827, και θέλει φέρει τον τίτλον Ηγεμών Κυριάρχης της Ελλάδος.

____________________________________________________________________

Πηγή: Διονύσιος Κόκκινος, Η ελληνική επανάστασις, εκδ. Μέλισσα, Αθήνα 1974, τόμος Στ', σελ. 437-439, 
όπου και το πλήρες κείμενο του Πρωτοκόλλου του Λονδίνου της 3ης Φεβρουαρίου 1830.

               Η Ελληνική έγκριση

«Ηύχετο η Γερουσία να ευρίσκετο εις θέσιν του να εκφράση ζωηρώτατα... τα αισθήματα της βαθείας ευγνωμοσύνης... Με όλον τούτο εγκρίνει παμψηφεί ...και οσονούπω θέλει εκφράσει τας λεπτομερείς σκέψεις και παρατηρήσεις της» (η πρώτη ελληνική αντίδραση στο Πρωτόκολλο).

               Η συγκατάθεση της Πύλης

«Δίδει η Υψηλή Πύλη εις τούτο την συγκατάθεσίν της και αποδέχεται τα περί αυτό αποφασισθέντα, ως αφορώντα εις το να παρέξωσιν εις τον τόπον ασφάλειαν και ησυχίαν και να στερεώσωσι την καθολικήν ευδαιμονίαν...» (Η απάντηση του Σουλτάνου στο Πρωτόκολλο).

    * Ίσως και Έλληνα, Η εγκυκλοπαίδεια «Μπριτάνικα» εν έτει 2011 γράφει μεταξύ άλλων:
«Οι Bonapart είναι Κορσικανή οικογένεια, που με τον Ναπολέοντα διαμόρφωσε την αυτοκρατορική δυναστεία του 1804. Η οικογένεια καταγόταν από την ηπειρωτική Ιταλία, όπου μια σειρά από οικογένειες με αυτό το όνομα είναι γνωστές από τον 12ο αιώνα (από το 1100). Αυτές οι οικογένειες το 13ο αιώνα εγκαταστάθηκαν σε δύο μεγάλες περιοχές: Το Σαν Μινιάτο και τη Σαρζάνα.
Βοναπάρτης σήμαινε «το καλό μέρος» – ή και καλό κόμμα; -και καθιερώθηκε προκειμένου να καθορίσει τις οικογένειες που συνδέονταν με το παπικό κόμμα».

   Ο Ιερέας Νικόλαος Στεφανόπουλος γράφει τον Αύγουστο του 1738:

«Και εμπήκαν 430 Στεφανόπουλοι, οι πλέον διαλεχτοί και άξιοι συν τοις συμβίαις και τα τέκνα αυτών και πήραν μαζί τους και μερικές φαμελιές, 300 άτομα από άλλα χωρία, το όλον εφτακόσιες τριάντα ψυχές (730)».  Στο Καργκέζε σήμερα υπάρχουν ελληνικές οδοί και ξενοδοχεία με ελληνικά ονόματα.

Rue de Grece = Οδός Ελλάς

Rue de Magne = Οδός Μάνης

Rue de Vitylo = Οδός Βοίτυλο

Η δε εκκλησία κάθε Κυριακή ψάλλει τη λειτουργία στην ελληνική γλώσσα.

        Ας δούμε όμως τι λέει η παράδοση και τα επίσημα απομνημονεύματα για την ελληνική καταγωγή του Μεγάλου Ναπολέοντα:

      Η παράδοση αυτή, χωρίς ιστορικά να έχει εξακριβωθεί, δεν ξεκίνησε από την Ελλάδα. Είναι παράδοση, η οποία ξεκίνησε από την Κορσική και τη Γαλλία και μετέπειτα διαδόθηκε και στην Ελλάδα. Παραθέτω ορισμένα στοιχεία αποκαλυπτικά της παράδοσης αυτής. Στα χρόνια 1731-1775 που οι Μανιάτες ξεριζωμένοι από την Παόμια  ζουν στο Αιάκειο, πρωτεύουσα της Κορσικής, γεννιέται και ανδρώνεται ο Μέγας Ναπολέων. Το σπίτι του βρίσκεται στην ελληνική γειτονιά του Αιακείου και ο πατέρας του Κάρολος Βοναπάρτης έχει πολύ στενή φιλία με την οικογένεια της Πανώριας Στεφανοπούλου. Ο ίδιος πεθαίνει στα χέρια της Πανώριας.

      Η Λάουρα Στεφανοπούλου-Ζενότ, δούκισσα Ντ’ Αμπραντές, θυγατέρα της Πανώριας και σύζυγος του υπασπιστή του Μεγάλου Ναπολέοντα στα απομνημονεύματά της, που δημοσιεύτηκαν στις αρχές του προηγούμενου αιώνα στη Γαλλία, τα οποία ουδέποτε διέψευσε ο Μέγας Ναπολέων και τα οποία είχαν πολύ μεγάλη κυκλοφορία στη Γαλλία, αναφερόμενη στην Ελληνική καταγωγή του Μεγάλου Ναπολέοντα, γράφει χαρακτηριστικά:

       «Στο σπίτι του Βοναπάρτη μιλούσαμε ελληνικά με τον πατέρα του Μεγάλου Ναπολέοντα. Πρόγονος του Βοναπάρτη ανήκε στη γενιά των Στεφανόπουλων και έφερε το όνομα Καλόμερος, ο οποίος από το Αιάκειο της Κορσικής μετανάστευσε στην Τοσκάνη της Ιταλίας. Εκεί το όνομα Καλόμερος  εξιταλίστηκε και έγινε Buona Parte  (δηλαδή καλό μέρος). Απόγονος των Βοναπαρτών επέστρεψε από την Τοσκάνη στο Αιάκειο της Κορσικής και έγινε γενάρχης της οικογένειας των Βοναπάρτηδων της Κορσικής.

       Οι Στεφανόπουλοι-Κομνηνοί όταν μιλούν για τους Βοναπάρτες  χρησιμοποιούν πάντοτε το ελληνικό τους επώνυμο και τους αποκαλούν Καλόμερος, Καλόμεροι ή Καλομεριάνους, ανάλογα με το αν μιλούν για τους Βοναπάρτες χρησιμοποιούν πάντοτε το ελληνικό τους επώνυμο. Η οικογένεια του Κάρολου Βοναπάρτη συνδεόταν με στενούς φιλικούς δεσμούς και με άλλες οικογένειες Μανιατών στο Αιάκειο.

       Όταν ο Μέγας Ναπολέων, ορφανός, παιδί 15 ετών πρωτοπήγε στο Παρίσι για σπουδές, τον υποδέχτηκε και τον φιλοξένησε ο Δημήτριος Στεφανόπουλος-Κομνηνός, Αξιωματικός του Γαλλικού Στρατού και αδελφός της Πανώριας Στεφανοπούλου, επιστήθιος φίλος του Κάρολου Βοναπάρτη, πατέρα του Μεγάλου Ναπολέοντα. Ο εν λόγω Δημήτριος Στεφανόπουλος-Κομνηνός ήταν και ο κηδεμόνας του Μεγάλου Ναπολέοντα, όταν αυτός φοιτούσε στην στρατιωτική σχολή του Μπριέν λε Σατώ. Ο Ναπολέων επηρεασμένος από τους Μανιάτες της Κορσικής, όταν ζούσε ακόμη εκεί ως μικρό παιδί, στην πρώτη του πνευματική εργασία-πραγματεία που έγραψε, στη Στρατιωτική Σχολή που φοιτούσε αναφερόταν στην «στρατιωτική αγωγή των νέων Μανιατών».

         Την ελληνική καταγωγή του Βοναπάρτη υποστηρίζει και ο Γάλλος καθηγητής και πρεσβευτής στο Μόναχο, ονόματι Χακίν, σε σχετική έρευνά του, την οποία είχε κάνει πριν από τη γαλλική επανάσταση, όταν η οικογένεια Βοναπάρτη ήταν ακόμη άσημη. Λέγεται μάλιστα ότι όταν κάποτε σκόπιμα λόγω της άσημης προέλευσης των Βοναπάρτηδων τέθηκε στον ίδιο το Ναπολέοντα το ερώτημα περί της καταγωγής του, εκείνος εύστοχα απάντησε «Η γενιά μου αρχίζει από μένα».  

         Αντιλαμβάνεται κανείς τι θα σήμαινε για την πορεία του στα γαλλικά πράγματα η τυχόν παραδοχή εκ μέρους του της ελληνικής καταγωγής του. Η παράδοση περί της ελληνικής καταγωγής του Μεγάλου Ναπολέοντα διαδόθηκε γρήγορα και στην Ελλάδα κατά τους προεπαναστατικούς χρόνους. Ήταν μάλιστα η παράδοση αυτή η αιτία οι σκλαβωμένοι Έλληνες να προσβλέπουν με πολλές ελπίδες στην βοήθεια εκ μέρους του Μεγάλου Ναπολέοντα, γιατί πίστευαν ότι η ελληνική καταγωγή του δεν θα τον άφηνε αδιάφορο και θα συνέδραμε τους Έλληνες στην απελευθέρωσή τους. 

Ο μεγάλος ευεργέτης Απόστολος Αρσάκης, ο Αδαμάντιος Κοραής και ο ποιητής Αλέξανδρος Σούτσος ήλπιζαν στη βοήθεια του Μεγάλου Ναπολέοντα λόγω και της ελληνικής καταγωγής του. Ο Αλέξανδρος Σούτσος μάλιστα αναφερόμενος στην ελληνική καταγωγή του Μεγάλου Ναπολέοντα στο ποίημα του με τον τίτλο «Περιπλανώμενος» περιέχει μεταξύ των άλλων και το εξής δίστιχο: «Διετήρη αίματός του εις τας φλέβας του ρανίδα / ο Κορσικανός ο έχων τον Ταΰγετον πατρίδα».

         Το έτος 1797 ο Τζανήμπεης ή Τζανέτος Γρηγοράκης, μπέης τότε της Μάνης, απέστειλε επιστολή στον Μεγάλο Ναπολέοντα ζητώντας από αυτόν βοήθεια για την απελευθέρωση της Ελλάδας.                                                                    Το σπίτι του Ναπολέοντα στην Κορσική  (Φωτό Ολγα Κοφινά)

         Ο Μέγας Ναπολέων, ανταποκρινόμενος στην έκκληση του Τζανήμπεη, απέστειλε στη Μάνη για διαπραγματεύσεις μαζί του τους Κορσικανούς Μανιάτες αδελφούς Δημήτριο και Νικόλαο Στεφανόπουλους μαζί με έναν Γάλλο πολίτη ονόματι Αρνώ και συγχρόνως του έστειλε επιστολή, το ακριβές περιεχόμενο της οποίας έχει επιλέξει ως εξής:

         «Προς τον Αρχηγό του ελευθέρου λαού της Μάνης.

         Πολίτα,

         Έλαβαν εκ Τεργέστης την επιστολήν σας δι’ ης μοι εκφράζητε την επιθυμίαν σας να φανήτε ωφέλιμος στη Γαλλική Δημοκρατία δεχόμενοι εις τους λιμένας σας τα πλοία της. Πίστευα, ότι θέλετε τηρήσει την υπόσχεσίν σας με πίστην αρμόζουσαν εις τους απογόνους των Σπαρτιατών.

         Σας συνιστώ τους κομιστάς της παρούσης οίτινες εισίν επίσης απόγονοι των Σπαρτιατών! Εάν δεν εξετέλεσαν μεγάλα πράγματα, αιτία εστίν, ότι δεν ευρέθησαν εις μεγάλους κύκλους.

                                                             Υγεία και αδελφότης ΒΟΝΑΠΑΡΤΗΣ»

        Ο Ναπολέων το έτος 1801 έστειλε στον Τζανήμπεη στο Γύθειο ένα πλοίο (κορβέτα) φορτωμένο με πολεμοφόδια.

        Στα χρόνια της παντοδυναμίας του ο Ναπολέων ενδιαφέρθηκε για τους Μανιάτες της Κορσικής, τους οποίους προστάτευε σε αντίθεση με τους Κορσικανούς στους οποίους φέρθηκε σκληρά.

          Κατά την εκστρατεία του Μεγάλου Ναπολέοντα στην Αίγυπτο στην στρατιά του συμμετέχει και η ελληνική λεγεώνα, επικεφαλής της οποίας υπήρξε ο μετέπειτα εις Συνταγματάρχη του γαλλικού στρατού προαχθείς Νικόλαος Τσεσμελής ή Παπάζογλου. Τέλος χαρακτηριστικό είναι επίσης το γεγονός ότι ο πρωτανηψιός του Μεγάλου Ναπολέοντα ονόματι Παύλος Βοναπάρτης, αξιωματικός του γαλλικού πολεμικού ναυτικού, γιος του αδελφού του Λουκιανού, ήλθε εθελοντής στην ελληνική επανάσταση, όπου και πέθανε.

          Και σήμερα οι Μανιάτες της Κορσικής ενάντια στο νόμο της πολιτιστικής αφομοίωσης διατηρούν έντονη τη συνείδηση της ελληνικής καταγωγής τους. Τα επώνυμα και τα κύρια ονόματά τους στην συντριπτική πλειοψηφία τους παραμένουν ελληνικά. Η λειτουργία στην εκκλησία τους στο Καργκέζε τελείται στην ελληνική γλώσσα, ενώ έκδηλη είναι η παρουσία του ελληνικού στοιχείου.

           Μεγάλη μελέτη έχει κάνει ο κ. Δικαίας Βαγιακάκος πρόεδρος και ιδρυτής της Εταιρείας των Λακωνικών Σπουδών.

__________________

ΠΗΓΕΣ:
http://www.tovima.gr/
http://www.fhw.gr/
http://users.sch.gr/maritheodo/history
http://www.cityofnafplio.com/2011/02/02/protocol-independence-of-the-greek-state/

http://www.ethnos.gr/

                                                      

 Απόσπασμα από το έμμετρο έργο  

"ΙΣΤΟΡΙΕΣ και ΥΣΤΕΡΙΕΣ της ΙΣΤΟΡΙΑΣ  

Στίχοι - Κείμενα: Παναγιώτης Β. Ματαράγκας 

Επιμέλεια - Αποτύπωση: Κ. Γ. Ραπακούλια 

   Ιστορίες και Υστερίες της Ιστορίας