1829, Αυτοί που πήραν στους ώμους τους την Ελλάδα…

1829

Οι "Υψηλάντηδες"… οι δυό πρίγκιπες … τα δυό αδέλφια,

                                                         [αρχίσαν μα και τελείωσαν τον απελευθερωτικό αγώνα,

o Αλέξανδρος ύψωσε το εικοσιένα τη σημαία της Επανάστασης των Ελλήνων,

           [και έδωσε την "πρώτη μάχη" στο Δραγατσάνι κατά του Σουλτάνου του αλαζόνα,

ενώ στη Πέτρα της Βοιωτίας, το χίλια οκτακόσια εικοσιεννιά, ο μικρότερος, 

                                     [ο Δημήτριος Υψηλάντης τη μάχη της Επανάστασης την τελευταία,

έκλεισε της οκταετούς αιματηρής, ηρωικής και μετά πλείστων εμποδίων

                                               [ιστορικής και ενδόξου Ελληνικής Παλιγγενεσίας την αυλαία.

Με απαράμιλλη γενναιότητα που έφτανε στην αυτοθυσία,

                                           [οι δύο Κωνσταντινουπολίτες* της διασποράς, πρωτοστατήσαν,

πήραν στους ώμους τους την πατρίδα, εγείρανε τον Ελληνισμό 

                                     [και μαζί με άλλα παλικάρια πολέμησαν και τελικά την αναστήσαν.

Γιαγιάδες παλιά διηγούνταν πως στο Δραγατσάνι που μάχονταν ο Αλέξανδρος,

                           [ανεστήθη παίρνοντας στη μάχη μέρος κι ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος

ο μαρμαρωμένος της Κωσταντινούπολης βασιλιάς,

                             [όπως επίσης μετεμψυχώθηκε και ο αρχαίος των Θηβών ιερός ο λόχος,

και πολέμησαν πλάι-πλάι ο αυτοκράτορας, η Φάλαγγα των Μακεδόνων,

                [ο Λεωνίδας, ο Μέγας Αλέξανδρος... όλοι οι "Μεγάλοι" μας, δώσανε το παρόν.

Με το όραμα μιας ελεύθερης και ανεξάρτητης πατρίδας

                                    [οκτώ ολόκληρα περάσαν χρόνια σκληρού αγώνα πλήρους θυσιών,

και επειδή σήμερα δεν υπάρχει τρόπος, οι νεώτεροι ίσως να μάθουν,

                                      [ακριβώς αριθμούς και αποδεδειγμένα το μέγεθος των απωλειών,

αφού την εποχή εκείνη δεν καταγράφονταν σε μητρώα οι θανόντες

                                                                 [ούτε πληθυσμιακά στοιχεία και αρχεία βρεθήκαν,

επιμένοντας, ιστορικούς ξεσκόνισα πολλούς με δεν αναφέρουνε νεκρούς,

            [εκτός του περιοδικού “Ιστορία” που οι ερευνητές σε 450.000 τους υπολογίσαν,

η Ελλάδα όμως όπως λένε τα εμβατήρια  “Ποτέ της Δεν Πεθαίνει”...

                                   [τα παιδιά της κατάφεραν πολεμώντας χρόνια και λευτερωθήκανε,

Τη τελευταία μάχη με ηγέτη και πάλι έναν Υψηλάντη φέτος ‘δώσαν, 

   [σαν ‘κείνους των παραμυθιών οι δύο πρίγκηπες για τους νεκρούς μας εκδικηθήκανε,

ενώ την ίδια της μάχης εκείνη ημέρα οι ηττημένοι του ρωσοτουρκικού πολέμου* 

                         [Οθωμανοί, υπέγραφαν τη συνθήκη της Ανδριανουπόλεως* με την οποία 

αναγνωρίζαν μιά μίζερη ουσιαστικά ψευτοανεξαρτησία της Ελλάδας...

                       [ο Μανωλιός τα ρούχα του έβαζε αλλιώς, πάλι θα ήμασταν υπό κηδεμονία

λόγω της απόφασης των Δυτικών, αλλά επ’ ευκαιρία ας δούμε το πως “αυτοί” με τους

                      [περιστασιακούς συμμάχους τους διαχρονικά φερθήκαν στην αφεντιά μας.

Στις 10 Μαρτίου του 1829 οι "Δυνάµεις"υπέγραψαν

                               [το Πρωτόκολλο του Λονδίνου*, με το οποίο ορίζονταν τα σύνορά μας

Πελοπόννησος, Εύβοια, Κυκλάδες και Ρούμελη, µε βόρεια σύνορα τη γραµµή     

                              [Παγασητικού–Αµβρακικού να είναι όλη κι όλη η πατρίδα η δικιά μας.

Ελαφρά τη καρδία, χωρίς ενοχές ή ανησυχία συμφώνησαν οι Χριστιανοί της Δύσης, 

                 [πως οι Έλληνες, οι ομόθρησκοί τους (?) της Ανατολής, θα ζούσανε νέο δράμα

μισόσκλαβοι στο Σουλτάνο, πληρώνοντάς του ετήσιο χαράτσι 1.500.000 γρόσια,         

            [σχέδιο να κοπανάς τη κεφαλή στον τοίχο, η απλοχεριά τους ήτανε άλλο πράμα...

μ’ αφού ήταν όλα στάχτη, το φόρο υποτέλειας πώς θα πληρώναμε? 

                  [μήτε "Αγορές" μήτε “Funds” μήτε "Περίεργα Ταμεία" υπήρχαν να δανειστείς 

ούτε καν κάδους σκουπιδιών είχαμε τότε, να τρώνε οι πεινασμένοι όπως το 2010      

                  [με το μνημονιοσχέδιο, το εκπονηθέν και πάλι απ’ τις “Δυνάμεις”  της εποχής.        

Απύθμενο το θράσος τους και το 1829, σα να μας λέγαν, «είστε μεν Χριστιανοί αλλά

                             [αλλά κατηγορίας Βου.... μη χάσουμε και τους πελάτες μας Οθωμανούς,

σκάστε, δουλέψτε, πληρώνετε το μπουγιουρντί» κι όπως θα έλεγαν το 1204,

             [«ευχαριστείστε μας και δοξάστε μας "Αιρετικοί" εμάς τους “Real” Χριστιανούς,

εμάς τους Δυτικούς, που όλοι θυμόσαστε ότι στείλαμε τους Σταυροφόρους 

                  [στη Κων/λη να σφάξουν, να ληστέψουν και να διαλύσουν την αυτοκρατορία,

και ως τα σήμερα ακόμη ολούθε ενθύμια κρατάμε απ’ τα βιαίως αρπαχθέντα 

                          [(τα 4 άλογα π.χ. του ιπποδρόμου)... μη μας βαστάτε όμως καμιά κακία.»  

Λάφυρα των ορδών των τάχα ελευθερωτών των Άγιων Τόπων βρίσκονται

                               [ολούθε στη Φραγκία… (Γαλλία, Γερμανία, Βέλγιο, Λουξ/γο Ολλανδία)

και απ’ αυτά πολλά πωλούνται ως τώρα στα "φανερόκρυφα",

                 [τεφαρίκια για συλλογές κλεπταποδόχων, κομμάτια από της Πόλης τη ληστεία.

Τα περίφημα χαλκινο-μπρούτζινα Άλογα τα οποία “έφυγαν” απ’ τον ιππόδρομο        

                                        [της Κωνσταντινούπολης όπως πιο πάνω αναφέρω στους στίχους,

απήχθησαν, με τη βοήθεια Ρωμαίου αυτοκράτορα, για τη “Νέα Ρώμη”*,

                        [για να κοσμήσουν τον ιππόδρομό της, 800 χρόνια μετά τη γέννησή τους…

Άλλα τόσα χρόνια θα μείνουν στη Κωνσταντινούπολη, μέχρι το 1204,                        

                        [μέχρι τη αρπαγή τους για Βενετία όταν επισκεφθήκαν τη Πόλη οι Λατίνοι

που προφανώς υμνώντας την μεγάλη τους κατάκτηση, τα βαφτίζουν

                 [“Triumphal Quadriga”, Θριάμβου Τέθριππο, χαρίζοντάς τους αίγλη και φήμη.

Αλλά σαν “ταξιδιάρικα” θα κάνουν ένα ακόμα ταξίδι, από τη χώρα των Δόγηδων

                           [θα βρεθούν ν’ ατενίζουν τον Σηκουάνα... με τη βοήθεια του Βοναπάρτη,

κι αφού παρατρίχα τη γλυτώνουν από το να γίνουν μπάλες κανονιών,

             [θα ξαναγυρίσουν σαν “Άλογα του Αγ. Μάρκου” στη χώρα του Βενετού αρπάχτη.  

Εκεί, στις μέρες μας, τα θαυμάζουν και οι τουρίστες, αλλά οι νέοι κάτοχοι

                                          [δεν θεωρούν φαίνεται απαραίτητο να αναφέρουνε τον γλύπτη...

μήπως γιατί ήτανε Έλληνας... δηλαδή αιρετικός ? και έπρεπε    

                          [δαύτοι να διωχθούν γιατί όπως είναι γνωστό χρησιμοποιήθηκε η Πίστη,

για ν’ αρπαγούν τα εδάφη της Βυζαντινο-Ανατολής...  οι Παπικοί ντοπάριζαν

                                   [τους αμόρφωτους πιστούς πως τροχοπέδη ήμασταν εμείς οι δόλιοι

για να πάνε “Άγιους Τόπους”… «Εμπρός να ελευθερώσουμε την Ιερουσαλήμ...

                       [εμπρός να πάρουμε την Πόλη... πούχει και πλούτη να κονομίσουμε όλοι»

και καλά πες… δεν μπόρεσαν ν’ αντισταθούν στα χιώτικα άλογα του Λύσιππου,

                   [άντε να τους χαριστούν… όμως η συμπεριφορά αυτή έγκλημα ήταν διαρκές

 των Σταυροφόρων αφού και το 1453 το ίδιο βάναυσα φέρθηκαν στους χριστιανούς 

      [της ανατολής και μεταφέρω κάποιων, που τότε τάζησαν, τις οδυνηρές περιγραφές:

«1453, Οθωμανοί προ των πυλών της Πόλης, της ήδη φόρου υποτελούς από καιρό

                  [στο Σουλτάνο, ενώ οι σταυροφόροι έχουν ακόμη σε Βυζαντινά εδάφη κατοχή.

Σε κάθε αίτημα των Βυζαντινών προς τη Δύση για βοήθεια, τους απαντούν:

          [“...βοήθεια αν θέτε, η Ένωση Εκκλησιών κι η υποταγή στον Πάπα θα προηγηθεί”.

Προ του κινδύνου κατάκτησής τους από τους βάρβαρους Αγαρηνούς*

            [Παλαιολόγος και οι περί αυτόν υποκλίνονται στον Πάπα και γίνονται Καθολικοί,

μα αντιμετωπίζουν από τη Ρωμιοσύνη τον έντονο αντικαθολικισμό λαού 

                        [και κατωτέρου κλήρου καθώς ήταν ανθρωπίνως αδύνατον να λησμονηθεί

η βαρβαρότητα των υποτίθεται “πολιτισμένων” της Δύσης Σταυροφόρων,

                               [τα δεινά της φραγκικής κατοχής*, η καταστροφή της Πόλης, η σφαγή,

η λεηλασία, οι ωμότητες, η ιεροσυλία, τα εγκλήματα του λατινικού στρατού

                        [και του λατινικού κλήρου, ο βίαιος τρόπος να εκλατινιστούν οι πληθυσμοί,

οι μεγαλύτερες λαφυραγωγίες της Ιστορίας, Μνημείων, Καλλιτεχνικών

         [και Θρησκευτικών θησαυρών και οι φοβερότεροι εκείνης της εποχής βανδαλισμοί.»

Και να σκεφτεί κανείς ότι οι σταυροφόροι, οι “μαχητές της πίστεως”

                                    [είχανε “ορκιστεί”… να μη χυθεί ούτε σταγόνα αίματος Χριστιανικού

και τα όπλα τους να τα χρησιμοποιήσουν μόνο κατά... αλλόπιστων !

                          [κι όμως ποδοπατήσαν, στις εκκλησίες της Πόλης, το σημείο του σταυρού,

τον ίδιο που έφεραν και στις στολές τους, καθώς έφιπποι έμπαιναν στους ναούς

                    [ν’ αρπάξουν ό,τι μπροστά τους εύρισκαν, όπως και το βιός κάθε νοικοκυριού

αφού βασάνιζαν και σκότωναν μέλη οικογενειών να μαρτυρήσουν,  

     [για τιμαλφή, χρήματα... παραλείποντας πολλά ακόμα φρικώδη αυτής της θηριωδίας.

Ο πάπας Ιννοκέντιος Γ΄ καταδίκασε επίσημα τις μιαρότητες των σταυροφόρων,

                      [μα ανεπίσημα, από τον Βαλδουίνο Α΄ της “νέας” πια λατινοαυτοκρατορίας,

της από τους σταυροφόρους δημιουργηθείσης πάνω στα πτώματα χριστιανών,

                   [δέχτηκε ένα τεράστιο φορτίο “εκ της ιερόσυλης αυτής αιματηρής ληστείας”.»

Συμφωνο-συνωμοτούν λοιπόν εφέτος να πάρουν οι Έλληνες μονάχα τον Μοριά

                                                           [κουμάντο νάναι ο Σουλτάνος, χωρίς αιδώ προτείνουν,

και για να δώσουν και κάτι παραπάνω στους Τούρκους,

                                     [συμπληρώνουν πως πρέπει ετήσια, χαράτσι οι Έλληνες να δίνουν

να είναι πειθαρχημένοι και υπάκουοι στις εντολές,

                                        [δηλαδή να κάθονται φρόνιμοι όπως στο κοτέτσι η κλώσα,

να σπάνε τα κερατά τους να βρούνε τα λεφτά, να μεταναστεύουνε μπουλούκια,

                                                     [να δυστυχάν, ώστε να δώσουν της υποτέλειας τα γρόσια

να βγάλουν απ’ τα  μυαλά τους τις ρεμπελοϊδέες και να ξεχάσουν 

                          [τα λημέρια στα βουνά, τα γιουρούσια, τις παντιέρες και τα ταμπούρια",

 καθώς εφιάλτες των Αγαρηνών, που τη νιρβάνα τους χαλούσε,

                                                                      [παρέμεναν των κλεφτοαρματωλών τα γιούρια,

όσοι δε Οθωμανοί εγκατέλειπαν το νέο κράτος θα αποζηµιώνονταν

       [για το βιός τους που απέκτησαν ληστεύοντας μας φτιάχνοντας “γροσομασούρια”.

Έτσι υπογράφτηκε η Συνθήκη της Αδριανούπολης µεταξύ της Ρωσίας

               [και της ηττημένης στον ρωσοτουρκικό πόλεμο, Οθωµανικής Αυτοκρατορίας

με το άρθρο δε 10 της συνθήκης αυτής, η Υψηλή Πύλη αποδεχόταν, σύμφωνα

                                   [με την προηγούμενη του 1827 τα όρια της Ελληνικής επικρατείας.

Βέβαια είχαν περάσει κοντά δύο χρόνια απ' το '27 κι οι Αγγλογάλλοι

                             [ήταν όλο "θα δούμε", κι ύστερα, και μετά... κι αναβολές και ξέρω 'γώ,

αλλά και οι Αγαρηνοί αδιαφορούσαν προκλητικά «πρός τάς ύποδείξεις»

                      [μέχρι που ανάψαν του Τσάρου τα λαμπάκια όταν το Οθωμανικό ναυτικό

εμπόδισε τη διάβαση από τα Δαρδανέλια, σε πλοία Ρωσικά

                [κι οργίλος διέταξε «Δώστε στους Τούρκους να καταλάβουν βερύκοκο τι εστί»,

Έτσι επιτίθεται ο Ρώσικος αυτοκρατορικός στρατός,

                                               [τσακίζει τους Οθωμανούς, οι οποίοι μη έχοντας άλλη επιλογή

συνάπτουν ειρήνη στις 14 Σεπτεμβρίου σε πανικό ευρισκόμενοι μεγάλο 

                                       [όπου υπέγραφαν τα πάντα για να σώσουν ότι μπορούσε να σωθεί,

καθώς οι Ρώσοι, με 68 χιλιόμετρα πορεία ακόμη, θα μπαίναν στην Κωνσταντινούπολη                                                             [κι οι Τούρκοι με αγωνία και τρόμο περίμεναν εκείνη τη στιγμή

πως ανυπεράσπιστοι στα χέρια τους θα πέφταν, γνωρίζοντας την αγριότητά τους,

       [ότι σκότωναν και λεηλατούσαν....   έτσι ο τούρκος Αμπντούλ Καντίρ-μπεη* υποταγή

δήλωσε στον Στρατηγό Κόμη Ορλώφ λέγοντας με ταπεινότητα:

                      [«Αρκεί η ορμητική προέλαση του Ρώσικου στρατού, να σταματήσει εκεί δα,

κι είμαι διατεθειμένος να δεχτώ κάθε απαίτηση των νικητών»,

                          [έντρομος δε εκ μέρους του Σουλτάνου βάνει υπογραφή φαρδιά πλατειά !

Με τη Συνθήκη της Αδριανούπολης πήρε η Ρωσία το μεγαλύτερο μέρος

                                 [της ακτής της Μαύρης Θάλασσας, όπως και του Δούναβη τις εκβολές,

τμήματα της Γεωργίας και της Αρμενίας, οι Σέρβοι γίναν αυτόνομοι,

                  [και επιτέλους υπεγράφη και της Ελλάδας η αυτονομία απ' Οθωμανούς μαθές.

Ο Ένγκελς σε άρθρο του στην εφημερίδα Νιου Γιορκ Τρίμπιουν το 1853,

                                                [έγραφε πως «τους Έλληνες δεν λευτερώσαν Συνέδρια ή απειλές

μήτε βεβαίως το Ναυαρίνο που οι "Τρεις" τσάκισαν τους Τουρκοαιγύπτιους,

[ούτε του Μαιζόν ο Γαλλικός στρατός, αλλά ο αγώνας των Ελλήνων με τις θυσίες τις πολλές.

Πριν όμως ηττηθούν από τους Ρώσους οι Οθωμανοί και υπογράψουν
                                    [φάγανε απ' τους Έλληνες κάποιους ντουβουρτζάδες αναμνηστικούς
και αξίζει να μνημονευτεί ένας από αυτούς που έλαβε χώρα στη διάρκεια
                       [εκείνης της χρονιάς, κλείνοντας κατά κάποιο τρόπο παλιούς λογαριασμούς

που είχαν αφήσει απ’ το ‘26 στο Μεσολόγγι, που ακόμα κρατούσανε οι Τουρκαλβανοί...

                             [ε, λοιπόν τώρα οι Έλληνες είναι αυτοί τούς έχουν στριμώξει για τα καλά

με 4.000 πεζούς και καβαλαρέους, πυρπολικά και άλλα πλοία...

                          [κι ενώ οι ίδιοι οι πολιορκημένοι καταλάβαιναν πως ελπίδες δεν είχαν πια

νάσου μια μοίρα του Βρετανικού στόλου, των νεοαφεντάδων μας δηλαδή, να φτάνει

         [με διαταγές προς Αυγουστίνο Καποδίστρια και Μιαούλη να λύσουν την πολιορκία !

Δεν ξέρω τίποτα για την απάντηση, μα υποθέτω πως θα σκεφτήκανε οι Έλληνες

                                      [«τί λες ρε Καραμήτρο...» ή κάτι τέτοιο και τους γράψαν με τη μία,

ενώ «μαζεύτε τα» είπαν στους πολιορκημένους και παρελαύνοντας μπήκαν στη πόλη
                                               [περήφανα οι μπαρουτοκαπνισμένοι βετεράνοι επαναστάτες

στου ιστορικού Μεσολογγίου των Μποτσαραίων, Τζαβελαίων,

                                               [και των γυναικών του Ζαλόγγου τις αιματοβαμένες στράτες,

και πάνω στον ουρανό δακρύσαν ο Μπότσαρης με τα παλληκάρια του

                               [μα, κι όλοι οι πεσόντες στις πολιορκίες , στην έξοδο και στις ντάπιες.

Στις 16 Ιουνίου, είκοσι μέρες δηλαδή μετά, κινάει η Δ΄ Εθνοσυνέλευση,

                       [όπου βεβαιώνεται ότι τα ορισθέντα μέλη θα επικύρωναν, και μόνο αυτά,

τις διπλωµατικές ενέργειες του Κυβερνήτη και τις συµφωνίες

            [µε τις Μεγάλες Δυνάµεις, για την εφαρµογή των όρων της Συνθήκης του 1827.

Ο Καποδίστριας διανύει το δεύτερο έτος της εξουσίας του που ήταν κούρσα

                   [όχι μόνο υψηλών, κατά πως λεν στο στίβο, εμποδίων, μα απροσπέλαστων,

“εμπόδια έμψυχα”, των Ελλήνων που ήταν σε διαρκή διαχρονική διαμάχη

   [πολιτικών και τακτικών στρατιωτικών, τοπικών αρχόντων και ατακτοπολέμαρχων. 

Όλοι οι πόλεμοι και όλες οι επαναστάσεις γίνονται πάντα για τον ίδιο λόγο,

                               [οι αντίπαλοι πιστεύουν και οι δύο πως έχουν δίκιο... και όντως έχουν,

καθένας το δικό του δίκιο, κι απ’ το μυαλό τους άντε να τους το βγάλεις,

             [έτσι, ορίζουνε για δικαστές τα όπλα που την “αλήθεια” της ισχύος αυτά κατέχουν.

Σημειωτέον ότι βρισκόμαστε λίγα μονάχα χρόνια μετά από την πανδημία

                         [που ονομάζεται Γαλλική Επανάσταση και που όλοι από δαύτη λίγο πολύ

είχανε κατά κάποιο τρόπο μολυνθεί, καθένας όπως την είδε απ’ τη μεριά του,

                [ανάλογα τις ιδέες του, τα συμφέροντά του και τέλος πάντων τη δική του λογική,

πλούσιοι - φτωχοί, δημοκράτες - ολιγαρχικοί, επαναστάτες - ηγεμόνες…

                       [όλοι φορείς με εμπύρετες κρίσεις υπέρ ή κατά της Γαλ. επανάστασης… ενώ

άλλοι ήταν κατά των παλαιών φεουδαρχικο-βασιλικο-ολιγαρχικών ιδεών,

                  [όπως ο Καποδίστριας, κι άλλοι υπέρ του κοινωνικού συμβολαίου του Ρουσσώ,

όμως εδώ στη χώρα των θαυμάτων υπήρχε και τρίτος πόλος, οι κοτζαμπάσηδες        

                          [και όπως ξανάπαμε καθένας πίστευε στο δικό του δίκιο και μόνο σε αυτό. 

 

Ο έμπειρος Κυβερνήτης φύσει και θέσει ολιγαρχικός φρονούσε πως μόνο με την...      

                     [“ενός ανδρός αρχή”, η πάμπτωχη αναρχοκρατούμενη χώρα θα ορθοποδήσει,

οι δε κοτζαμπάσηδες πιστεύαν πως αφού θα διώχνανε τους Τούρκους 

                   [μετά απλώς θα λέγονταν “διοικητές” και ο καθένας το πόστο του θα κρατήσει,

για  να εισπράττει φόρους με τις ευλογίες αντί Σουλτάνου κάποιου Γραικού,

                      [όμως “αί βουλαί άνθρώπων άλλαι” καθώς ο Κυβερνήτης άμεσα θε να σβήσει

τα όνειρα των επί τουρκοκρατίας βολεμένων, καταργώντας με τη μία τον θεσμό

                                    [των δημογεροντοκοτζαμπάσηδων και… ο 3ος εμφύλιος θα ξεκινήσει,

που βέβαια κατά τους ιστορικούς τρίτος εμφύλιος δεν υπάρχει, όμως τις μάχες

   [και τα αμέτρητα σφαξίματα μεταξύ Ελλήνων, πώς μπορεί κάποιος να τα χαρακτηρίσει ?

Ως κυβερνήτης ο Καποδίστριας αρνήθηκε μισθό, όπως κι απ' τον Τσάρο αποζημίωση

       [για τη θητεία του εκεί ως υπουργός των εξωτερικών, κι αυτό για να μην κατηγορηθεί

από τους αντιπάλους του για μεροληψία απέναντι στη Ρωσία,

                                                     [ενώ όλη η περιουσία του, στο Έθνος είχε από αυτόν δοθεί !

Ο αδελφός του, Αυγουστίνος* Καποδίστριας σε επιστολή του έγραφε

                                    [«έχουν άδικον τόν πρόεδρο νά πολεμούν στρατιωτικοί καί πολιτικοί,

γιατί ό Κυβερνήτης άγωνίζεται νά φέρει είς κάθε µέρος τής επικρατείας

                                  [την εύταξίαν καί τήν δικαιοσύνην, ή πατρίς νά εύημερήσει, νά σωθεί,

δέν ήλθε είς τήν Ελλάδα ούτε διά νά πλουτίσει, ούτε διά νά έξουσιάσει,

                             [άς σκεφτεί καθείς είς ποίαν κατάστασιν τήν εύρε καί ύστερον νά όμιλεί».

_____________________________________________________________________________

                          

                                για τη συνέχεια του έργου "ΙΣΤΟΡΙΕΣ & ΥΣΤΕΡΙΕΣ της ΙΣΤΟΡΙΑΣ" πατήστε ΕΔΩ

       

  ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ  

* Οι δύο Κωνσταντινουπολίτες,  Η οικογένεια Υψηλάντη έχει ρίζες Βυζαντινές. Οι ίδιοι οι Υψηλάντες συνέδεαν την οικογένειά τους με τους Ξιφιλίνους, μια οικογένεια που μετά την άλωση της Κωνσταντινούπολης από τους Σταυροφόρους το 1204 κατέφυγαν στην αυλή των Κομνηνών στην Τραπεζούντα, στα Υψηλά του Πόντου. Κατάφερε να βγάλει πεφωτισμένους ανθρώπους οι οποίοι με την ανιδιοτέλεια, την αντρειοσύνη, την αγνότητα των συναισθημάτων κι έναν αξιακό κώδικα που δεν συναντάται εύκολα ανά τους αιώνες, προσέφερε τα πάντα για τον μεγάλο Αγώνα. 

Τίμησαν όσο λίγες την καταγωγή τους, που θυσίασαν τα πάντα για την Ελλάδα και που έμειναν χαραγμένες στη συλλογική μνήμη ως ήρωες. Το 1655 ο Αντίοχος Υψηλάντης θα γυρίσει και θα εγκατασταθεί πάλι στην Κωνσταντινούπολη, γι αυτό σε πολλά βιογραφικά αφιερώματα η οικογένεια Υψηλάντη, καταγράφεται σαν σπουδαία Φαναριώτικη οικογένεια, τα μέλη της οποίας διακρίθηκαν στην πολιτική και τον στρατό. 

   Δεν ήταν σαν τις άλλες Φαναριώτικες οικογένειες που ήρθαν στην Ελλάδα για να αποκτήσουν αξιώματα και να κυβερνήσουν μια ανύπαρκτη χώρα. Στα πεδία των μαχών έδωσαν τα πάντα και στα μετόπισθεν βοήθησαν όσους μπορούσαν. Αλλωστε, πώς θα μπορούσαν να κάνουν αλλιώς με μια κληρονομιά τόσο βαριά. Το 1806 όταν επήλθε οριστική ρήξη της οικογένειας με τον Σουλτάνο, ο Κωνσταντίνος Υψηλάντης αυτομόλησε στην Ρωσία και συγκεκριμένα στο Κίεβο. Εκεί υπάρχει ακόμη η οικία των Υψηλάντηδων, όπου μεγάλωσαν οι γιοί του Δημήτριος και Αλέξανδρος Υψηλάντης, οι οποίοι διαδραμάτισαν σημαντικό ρόλο στην επανάσταση του 1821. Το κάστρο της οικογένειας Υψηλάντη-Σίνα, στο Ραπόλντενκιρχεν της Βιέννης, πωλήθηκε από τον Αλέξανδρο Εμ. Υψηλάντη τον τρίτο (1907 – 1994

* Το Πρωτόκολλο του Λονδίνου, Ένα και πλέον χρόνο μετά τη ναυμαχία στο Ναβαρίνο κι ενώ η Oθωμανική Aυτοκρατορία είχε εμπλακεί σε ένα νέο πόλεμο με τη Pωσία, οι τρεις Mεγάλες Δυνάμεις συνέχιζαν να διαβουλεύονται σχετικά με τους όρους επίλυσης του ελληνικού ζητήματος. 

Oι περιοχές που θα περιλαμβάνονταν στο μελλοντικό ελληνικό κράτος και το καθεστώς του (αυτονομία ή ανεξαρτησία) υπήρξαν τα βασικά ζητήματα με τα οποία ασχολήθηκαν. Aποτέλεσμα των διαβουλεύσεων αυτών υπήρξε μια σειρά από πρωτόκολλα που υπογράφτηκαν στο Λονδίνο από τα τέλη του 1828 έως τις αρχές του 1830, οπότε και η Oθωμανική Aυτοκρατορία υποχρεώθηκε κάτω από το βάρος της ήττας της στον πόλεμο με τη Ρωσία να αποδεχτεί τις αποφάσεις των Mεγάλων Δυνάμεων σχετικά με τη δημιουργία ανεξάρτητου ελληνικού κράτους.

Aπό το Σεπτέμβριο του 1828 οι πρεσβευτές της Αγγλίας, της Γαλλίας και της Ρωσίας διασκέπτονταν στον Πόρο με στόχο να καταλήξουν σε μια πρόταση προς τις κυβερνήσεις τους σχετικά με τα εδαφικά όρια του ελληνικού κράτους. 

Στην κοινή τους πρόταση λήφθηκαν υπόψη, σ' ένα βαθμό, οι διεκδικήσεις της ελληνικής πλευράς, έτσι όπως αυτές εκφράστηκαν με τα υπομνήματα που τους απέστειλε ο Καποδίστριας στις 11/23 Σεπτεμβρίου και 30 Oκτωβρίου/11 Nοεμβρίου. 

Eισηγήθηκαν λοιπόν να περιληφθούν στην ελληνική επικράτεια οι περιοχές της Στερεάς Eλλάδας που βρίσκονταν νοτίως της γραμμής που συνέδεε τον Aμβρακικό κόλπο στα δυτικά και τον Παγασητικό στα ανατολικά. 

Παρά τη γνωμάτευση αυτή κι ενώ η διάσκεψη στον Πόρο δεν είχε ολοκληρωθεί υπογράφτηκε στο Λονδίνο πρωτόκολλο μεταξύ του βρετανού υπουργού Εξωτερικών και των πρεσβευτών των άλλων δύο χωρών. Tο πρωτόκολλο αυτό (4/16 Nοεμβρίου 1828) άφηνε εκτός ελληνικής επικράτειας τη Στερεά Eλλάδα. Στα σύνορα του υπό διαμόρφωση ελληνικού κρατικού μορφώματος θα περιλαμβάνονταν μόνο η Πελοπόννησος και οι Κυκλάδες. 

Ωστόσο, μερικούς μήνες αργότερα οι προτάσεις της διάσκεψης των τριών πρεσβευτών στον Πόρο έγιναν αποδεκτές. H συνοριακή γραμμή Αμβρακικού-Παγασητικού υιοθετήθηκε από τις Δυνάμεις στο Πρωτόκολλο της 10/22 Mαρτίου 1829 που υπογράφτηκε στο Λονδίνο· στα σύνορα αυτά δεν περιλήφθηκε και η Kρήτη. Tο Σεπτέμβριο της ίδιας χρονιάς η Oθωμανική Aυτοκρατορία υποχρεώθηκε να αποδεχτεί το πρωτόκολλο αυτό, στο περιθώριο της συνθηκολόγησής της με τη Pωσία (Συνθήκη Aδριανούπολης). 

Σε αυτό συνετέλεσε το γεγονός ότι τον Ιανουάριο του 1828 είχε φθάσει στην Ελλάδα ο νέος κυβερνήτης Ιωάννης Καποδίστριας και συγκροτήθηκε η πρώτη κυβέρνηση που άξιζε να αποκαλείται έτσι.

* Νέα Ρώμη λατ. Nova Roma, το όνομα που δόθηκε αρχικά από τον Αυτοκράτορα των Ρωμαίων Κωνσταντίνο Α΄ το 330 στη νέα αυτοκρατορική πρωτεύουσα στα ευρωπαϊκά παράλια των στενών του Βοσπόρου, γνωστή μέχρι τότε ως Βυζάντιο και στη συνέχεια ως Κωνσταντινούπολη.

   Ο Κωνσταντίνος ουσιαστικά ανοικοδόμησε την πόλη με μία μνημειακή κλίμακα, που εν μέρει βασίστηκε στη Ρώμη. Το όνομα "Νέα Ρώμη" επιδίωκε να τονίσει τη συνέχεια μεταξύ της παλιάς και της νέας πρωτεύουσας του ρωμαϊκού κράτους, επειδή ως όρος-λέξη η "πρωτεύουσα" δεν υπήρχε τότε. Έκτοτε το όνομα αυτό συνόδευε πολλές φορές την επίσημη ονομασία της Κωνσταντινούπολης και ιδίως από το Οικουμενικό Πατριαρχείο.

   Και σήμερα ακόμη, το όνομα αυτό, διατηρείται στον τίτλο του Οικουμενικού Πατριάρχη ως: «Η Αυτού Θειοτάτη Παναγιότης, ο Αρχιεπίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως, Νέας Ρώμης και Οικουμενικός Πατριάρχης».

* Αγαρηνούς, αποκαλούνταν ιδίως από τον 10ο αιώνα οι Άραβες από τους Βυζαντινούς. Το όνομα προέρχεται από την βιβλική Άγαρ με την οποία ο Αβραάμ γέννησε τον Ισμαήλ. Ο τελευταίος θεωρείται ο γενάρχης των Αράβων, γι'αυτό αποκαλούνται και Ισμαηλίτες. Το όνομα "Αγαρηνοί" εχρησιμοποιείτο από τους Βυζαντινούς με την έννοια του "μουσουλμάνου", ανεξαρτήτως του έθνους στο οποίο ανήκαν. Μερικές φορές, μάλιστα, αυτό το όνομα παρατίθεται μαζί με το εθνώνυμο, π.χ. Άραβες Αγαρηνοί, Πέρσες Αγαρηνοί και Τούρκοι Αγαρηνοί. Ο αυτοκράτορας Μανουήλ ο Β' έγραψε σύγγραμμα με τον τίτλο "Διάλογοι μετά Πέρσου Αγαρηνού". Η ονομασία Αγαρηνοί απέκτησε αρνητική σημασία λόγω των μεγάλων καταστροφών και αγριοτήτων που διέπραξαν οι Άραβες όταν κατείχαν την Κρήτη, μετά το 823.

Στην εποχή της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας το Αγαρηνός έγινε συνώνυμο του Τούρκος και είχε τη μεταφορική έννοια του άπιστου και του αιμοβόρου και εκδήλωνε το μίσος των υποδούλων κατά των κατακτητών. Με αυτή την έννοια η λέξη συναντάται σε εκκλησιαστικά τροπάρια, σε ύβρεις (π.χ. σκύλε Αγαρηνέ) και κατάρες (π.χ. να σε πνίξει το σκοινί τ' Αγαρηνού).

* Τα δεινά της φραγκικής κατοχής, μια σειρά από ολέθρια και προδοτικά λάθη των αυτοκρατόρων του Βυζαντίου οδήγησαν τους σταυροφόρους στη βασιλεύουσα.

   Ο Ισαάκιος Β' Άγγελος ανατράπηκε από τον μεγαλύτερο αδελφό του Αλέξιο Γ', ο οποίος τον τύφλωσε (1195). Ο γιος του Ισαάκιου, Αλέξιος Άγγελος, δραπέτευσε από τη φυλακή και ζήτησε τη βοήθεια των σταυροφόρων για την ανακατάληψη του θρόνου από τον πατέρα του, υποσχόμενος να τους ανταμείψει με υπέρογκα ποσά.

   Επρόκειτο για τους σταυροφόρους της Δ' Σταυροφορίας που ξεκίνησε το 1201 με πρωτοβουλία του Πάπα Ιννοκέντιου Γ', με σκοπό την κατάληψη των Αγίων Τόπων από τους μουσουλμάνους. Καθώς οι σταυροφόροι αντιμετώπιζαν μεγάλες οικονομικές δυσκολίες, λόγω της αδυναμίας τους να συγκεντρώσουν τα χρήματα που απαιτούνταν για τη μεταφορά των στρατευμάτων, δέχτηκαν την πρόταση του Αλέξιου και υπόγραψαν σχετική συμφωνία. Επικεφαλής των σταυροφόρων, που υπολογίζονται σε 10.000, ήταν ο Βενετός Δάνδαλος, που παρά την ηλικία του (ήταν περίπου 80 χρονών τότε), είχε απίστευτη ενεργητικότητα και σπουδαίες στρατιωτικές αρετές.

   Ο σταυροφορικός στόλος έφτασε στην Κωνσταντινούπολη τον Ιούνιο του 1203. Ο Αλέξιος Γ' κυβερνούσε οχτώ χρόνια. Η διαφθορά και η ανικανότητά του είχαν περιορίσει τον άλλοτε κραταιό βυζαντινό στόλο σε λίγα σκάφη. Η προσπάθειά του να διαπραγματευτεί με τους Λατίνους, απέτυχε. Οι σταυροφόροι κατέλαβαν με έφοδο τον πύργο του Γαλατά στις 6 Ιουλίου, έκοψαν την αλυσίδα που ήταν τοποθετημένη κάθετα στον Κεράτιο Κόλπο και κατέστρεψαν τα λίγα βυζαντινά πολεμικά πλοία που βρήκαν εκεί.

   Στις 17 Ιουλίου 1203, ξεκίνησε η χερσαία πολιορκία της Κωνσταντινούπολης. Οι γενναίοι Βαράγγοι υπερασπιστές της, απόκρουσαν την πρώτη εχθρική επίθεση στην περιοχή των Βλαχερνών, το πιο αδύνατο σημείο των τειχών. Η επιμονή και η καθοδήγηση του γέρο Δάνδολου ήταν όμως καθοριστικές. Σύντομα, οι σταυροφόροι πέρασαν τα τείχη στον τομέα του Πετρίου, κατέλαβαν 25 πύργους και πυρπόλησαν τη συνοικία των Βλαχερνών. Ο Αλέξιος Γ' έφυγε κρυφά από την Πόλη παίρνοντας μαζί του σάκους με χρυσάφι και αφήνοντας πίσω την οικογένειά του.

   Ο τυφλός Ισαάκιος Β' βγήκε απ' το κελί που ήταν φυλακισμένος και κάθισε πάλι στον θρόνο με συναυτοκράτορα τον γιου του Αλέξιο Δ'. Οι σταυροφόροι, που μπήκαν μέσα στην Κωνσταντινούπολη, ήταν ικανοποιημένοι. Όχι όμως και ο απλός λαός… καθώς ο Αλέξιος αύξησε υπερβολικά τους φόρους για να ξεπληρώσει τους σταυροφόρους. Επίσης ο ορθόδοξος κλήρος δεν είχε καμία διάθεση να υποταχτεί στον Πάπα.  Οι συνεχόμενες καθυστερήσεις και αναβολές των πληρωμών δυσαρεστούν τους σταυροφόρους που είχαν έντονες αμφιβολίες πλέον για το κατά πόσο ο Αλέξιος θα τους έδινε όσα είχε υποσχεθεί. 

   Η υπόθεση ξέφυγε τελείως όταν κάποιοι Φράγκοι στρατιώτες, έκαψαν ένα τέμενος στη μουσουλμανική συνοικία, η οποία εξαπλώθηκε γρήγορα και έκαψε μεγάλο μέρος της Πόλης.

   Η Σύγκλητος, ο κλήρος και ο λαός του Βυζαντίου, ιδιαίτερα εξοργισμένοι, συγκεντρώθηκαν στην Αγιά Σοφιά για να εκθρονίσουν τον Αλέξιο Δ'. 

Την είδηση μετέφερε στον αυτοκράτορα ο πραιπόσιτος (επόπτης ή προϊστάμενος στις υπηρεσίες του παλατιού και ανώτατος αυλικός) Αλέξιος Δούκας, ο οποίος τον ξύπνησε προσποιούμενος ότι θα τον βοηθήσει να διαφύγει. Τον τύλιξε μ' ένα μανδύα και τον μετέφερε σ' ένα μπουντρούμι όπου τον στραγγάλισαν με τη χορδή ενός τόξου, και ο Ισαάκιος θανατώθηκε περίπου την ίδια ώρα. Ο Αλέξιος Δούκας στέφθηκε στη συνέχεια αυτοκράτορας ως Αλέξιος Ε' (Ιανουάριος 1204). Έμεινε στην ιστορία με το προσωνύμιο Μούρτζουφλος, καθώς τα πυκνά μαύρα φρύδια του, του έδιναν μια μονίμως κατσουφιασμένη όψη. Αμέσως, ενίσχυσε τα αμυντικά έργα της Πόλης. Το ηθικό του λαού αναπτερώθηκε για λίγο όμως...

   Ο Δάνδολος, έδωσε εντολή για γενική έφοδο (9 Απριλίου 1204) κατά μήκος του τείχους που έβλεπε προς την ανατολική όχθη του Κεράτιου Κόλπου. Για τρεις μέρες, οι Δυτικοί δεν μπορούσαν να πετύχουν κάτι ουσιαστικό. Όταν όμως φύσηξε ούριος άνεμος, τα βενετικά αποβατικά σκάφη βρέθηκαν κάτω από τα τείχη, οι Φράγκοι και οι Βενετοί κατέλαβαν δύο πύργους και άνοιξαν τρεις πύλες απ' όπου μπήκαν στην Κωνσταντινούπολη.

   Ήταν η πρώτη φορά που η "Θεοφρούρητος πόλη" έπεσε σε χέρια εχθρών, έστω και ομοθρήσκων. Ο Αλέξιος Μούρτζουφλος έφυγε για τη Θράκη μαζί με τις γυναίκες της οικογένειάς του. Κατέφυγε στον πεθερό του Αλέξιο Γ’ στη Μοσυνούπολη. κι εκείνος τον τύφλωσε με δόλο. 

   Οι απίστευτες ενέργειες των Δυτικών στην Κωνσταντινούπολη μετά την άλωσή της

Ακόμα και εκείνη την ύστατη ώρα, μετά τη φυγή του Μούρτζουφλου, μερικοί άρχοντες συγκεντρώθηκαν στην Αγία Σοφία και προσπάθησαν να εκλέξουν νέο αυτοκράτορα.

 Ανάμεσα σε δύο γενναίους νεαρούς, τον Θεόδωρο Δούκα και τον Θεόδωρο Λάσκαρη, επιλέχθηκε ο δεύτερος. Ήταν όμως πολύ αργά… Ο νεαρός Λάσκαρης θα δραπετεύσει, πέρασε από τον Βόσπορο στη Μικρά Ασία. Λίγο αργότερα, ίδρυσε το βασίλειο της Νίκαιας που έπαιξε καθοριστικό ρόλο στη συνέχεια. 

   Γάλλοι, Γερμανοί, Γενοβέζοι, Σικελοί, Ισπανοί, Ούγγροι, Άπουλοι, Πισάτες, προκάλεσαν τεράστιες και ανεπανόρθωτες ζημιές. 

Την πρώτη μέρα, δολοφονήθηκαν 2.000 άνθρωποι. Άγνωστος είναι ο αριθμός όσων δολοφονήθηκαν τις επόμενες. Οι σταυροφόροι, δεν σεβάστηκαν ούτε το λείψανο του Ιουστινιανού. Ορμούσαν στις εκκλησίες, έχυναν στη γη τη θεία κοινωνία σπάζοντας μερικά από τα ανεκτίμητα ιερά σκεύη για να αρπάξουν τις πολύτιμες πέτρες και άλλα τα χρησιμοποιούσαν ως σκεύη φαγητού. Η ασέβεια, των χριστιανών θυμίζουμε, ξεπέρασε κάθε όριο στην Αγιά Σοφιά. Η Αγία Τράπεζα κομματιάστηκε και μοιράστηκε. Αφαιρέθηκαν ακόμα και ο άμβωνας και οι πύλες! Για να φορτώσουν τη λεία τους, έβαλαν μέσα στο ναό ακόμα και ζώα, τα οποία γλιστρούσαν στις λείες πέτρες του δαπέδου. Οι σταυροφόροι τα κέντριζαν για να προχωρήσουν. Το δάπεδο μολύνθηκε από αίματα και κόπρανα ζώων. Ο John C. Carr, αναφέρει ότι και ίδιοι, οι σταυροφόροι κόπριζαν μέσα στην Αγία Σοφία!

   Γυναίκες βιάζονταν και άνδρες έπεφταν θύματα βιαιοπραγιών Χιλιάδες λαού, απελπισμένοι και γυμνοί, έψαχναν δρόμους διαφυγής. Οι άρχοντες, που ζούσαν μέχρι τότε στη χλιδή, αναζητούσαν ένα ταπεινό καταφύγιο. Οι σταυροφόροι, περιγελούσαν τους Βυζαντινούς, τοποθετούσαν στα κεφάλια των αλόγων τις καλύπτρες και τα κοσμήματα των κατοίκων της Πόλης. Άλλοι, κρατούσαν χαρτιά, βιβλία και μελανοδοχεία και περιφέρονταν στους δρόμους, παριστάνοντας τους λόγιους.

   Έργα τέχνης του Φειδία, του Πραξιτέλη, του Λύσιππου και άλλων, καταστράφηκαν.

   Εκατοντάδες αρχαία κείμενα χάθηκαν για πάντα. Μόνο στη Μυριόβιβλο του Φώτιου που καταστράφηκε, υπήρχαν αποσπάσματα από 280 αρχαία έργα. 

Στις βιβλιοθήκες των αρχόντων της Κωνσταντινούπολης, βρίσκονταν όλα σχεδόν τα χειρόγραφα της αρχαίας ελληνικής φιλολογίας, τα οποία δεν έφτασαν ποτέ στις επόμενες γενιές. Μόνο τα 4 χάλκινα άλογα του Ιπποδρόμου και μερικά σκεύη από την Αγία Σοφία έσωσε ο Δάνδολος, τα οποία, φυσικά, μετέφερε στην πατρίδα του τη Βενετία. Μια έκλειψη σελήνης, στις 16 Απριλίου, τρόμαξε τους δεισιδαίμονες σταυροφόρους και έδωσε τέλος στην ανείπωτη τραγωδία. Στις 16 Μαΐου στην Αγία Σοφία στέφθηκε αυτοκράτορας ο νεαρός και άπειρος Βαλδουίνος της Φλάνδρας, ενώ στις 13 Μαΐου 1205, χειροτονήθηκε «Επίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως» από τον Πάπα, ο Θωμάς Μαροζίνης. 

   Όπως γράφει ο J. J. Norwich, οι αποσβολωμένοι Έλληνες αναρωτιούνταν πώς τέτοιοι βάρβαροι μπορούσαν να αυτοαποκαλούνται Χριστιανοί, όταν «μετέφεραν τον Σταυρό στους ώμους τους, τον Σταυρό στον οποίο είχαν ορκιστεί ότι θα περνούσαν μέσα από τα χριστιανικά εδάφη χωρίς αιματοχυσία, ούτε ότι θα σήκωναν τα όπλα εναντίον ομοθρήσκων».  

   Οι Δυτικοί, απέκρυψαν τις θηριωδίες των σταυροφόρων. Ωστόσο, αυτές διασώθηκαν σε επιστολές του Πάπα Ιννοκέντιου Γ’ αλλά και σε έργα βυζαντινών ιστορικών με κυριότερο τον Νικήτα Χωνιάτη που ήταν αυτόπτης μάρτυρας της συμφοράς και μπόρεσε να διαφύγει.

   Σε επιστολή του προς τον Καρδινάλιο Πέτρο του Αγίου Μαρκέλλου, ο Ιννοκέντιος απαριθμεί τα εγκλήματα που διέπραξαν οι σταυροφόροι κατά τη λεηλασία της Κωνσταντινούπολης. Κατά αυτόν, οι πράξεις αυτές θα προκαλούσαν στους Βυζαντινούς συναισθήματα αποστροφής και περιφρόνησης για τους Δυτικούς.

 Ο Βονιφάτιος του Μονφερά - ένας από τους διεκδικητές του θρόνου της κατάκτημένης Κωσταντινουπόλεως, ο άλλος ο Βαλδουίνος της Φλάνδρας - έστειλε μία επιστολή για να δικαιολογηθεί στον Πάπα για την εκτροπή της Δ’ Σταυροφορίας από τον αρχικό της στόχο, την Ιερουσαλήμ, και τις πράξεις των σταυροφόρων... 

   Αλλά για τον Ιννοκέντιο, οι σταυροφόροι ήταν τουλάχιστον υποκριτές πως είναι δυνατόν  να είχαν αγνά και ανιδιοτελή κίνητρα πίσω από την απόφαση τους να επιτεθούν εναντίον της Κωνσταντινούπολης όπως ισχυρίζονταν ? Ωστόσο από την άλλη αναγνώριζε ότι οι Βυζαντινοί ηττήθηκαν επειδή είχαν πέσει σε αμαρτίες, προφανώς σοβαρότερες από εκείνες των Λατίνων ! 

«Η απώλεια της αυτοκρατορίας τους ήταν αποτέλεσμα της Θείας Κρίσης». 

   Σταδιακά, η άποψη του Ιννοκέντιου έγινε λιγότερο απόλυτη. Ο Πάπας δεν μπορούσε να αρνηθεί το αναπάντεχο δώρο της υποταγής της Ορθόδοξης Εκκλησίας στην Ρώμη. Επιπλέον, η ύπαρξη μιας Λατινικής Αυτοκρατορίας στα Βαλκάνια και την Ανατολική Μεσόγειο άνοιγε δελεαστικές προοπτικές. Τα νέα λατινικά βασίλεια βρίσκονταν κοντά στην Ιερουσαλήμ και θα μπορούσαν να υποστηρίξουν στρατιωτικά και να προσφέρουν λύσεις σε θέματα επιμελητείας σε μια νέα Σταυροφορία και ένα δεύτερο λατινικό βασίλειο της Ιερουσαλήμ. 

   Όμως άλλαξε άποψη όταν απέκτησε πλήρη εικόνα των λεηλασιών και των άνομων πράξεων που διέπραξαν οι σταυροφόροι στην Κωνσταντινούπολη, αντιλήφθηκε ότι οι σταυροφόροι κατέστρεψαν κάθε ελπίδα για επανάκτηση της ενότητας της Χριστιανοσύνης και ότι κατακερμάτισαν τις χριστιανικές δυνάμεις στην Ανατολική Μεσόγειο.

* Ο Αυγουστίνος (1778 - 1857), Κόμης Αυγουστίνος Αντώνιος Μαρία Καποδίστριας, ο μικρότερος αδελφός του πρώτου κυβερνήτη της Ελλάδας Ιωάννη Καποδίστρια. Διετέλεσε κυβερνήτης της Ελλάδας για μικρό χρονικό διάστημα, μετά τη δολοφονία του αδερφού του. 

Κατ' εντολή του Ιωάννη Καποδίστρια, αναλαμβάνει την πολιτική και στρατιωτική διοίκηση της Δυτικής Ελλάδας και ταυτόχρονα την ευθύνη για την ανακατάληψη των φρουρίων που βρίσκονταν ακόμη υπό τουρκικό έλεγχο.  Αργότερα όταν μαζί με τον έτερο αδελφό του Βιάρο, αναδείχτηκαν σε υψηλόβαθμα κρατικά στελέχη στηλιτεύτηκε από την αντιπολίτευση ως δείγμα νεποτισμού. 

_______________________________________________________________________________

ΠΗΓΕΣ :

http://www.cityofnafplio.com
http://www.tovima.gr/
http://www.fhw.gr/
http://users.sch.gr/
http://www.ethnos.gr/

 Απόσπασμα από το έμμετρο έργο  

"ΙΣΤΟΡΙΕΣ και ΥΣΤΕΡΙΕΣ της ΙΣΤΟΡΙΑΣ  

Στίχοι - Κείμενα: Παναγιώτης Β. Ματαράγκας 

Επιμέλεια - Αποτύπωση: Κ. Γ. Ραπακούλια 

   Ιστορίες και Υστερίες της Ιστορίας