1497
Τους σφαγιασθέντες Μάρτυρες του Οτράντο
Στο Οτράντο.... πόλη ιδρυθείσα από αρχαίους Κρήτες με το όνομα Υδρούς,
[έγινε (μετά την Άλωση) η πρώτη οθωμανική επίθεση στην Ιταλία
με 18.000 πεζικό και 700 ιππείς που έφερε ένας τεράστιος στόλος,
[από 128 και περισσότερα ίσως, τούρκικα πλοία.
Δώδεκα χιλιάδες κάτοικοι εσφάγησαν
[και πέντε χιλιάδες πουλήθηκαν για σκλάβοι.
Οι Τούρκοι σχεδίαζαν να κατακτήσουν την Ευρώπη,
[κι Ευρωπαίοι έδειχναν σαν να μην τόχαν καταλάβει,
("κι αυτοί χτενίζονταν" που λένε αστειευόμενοι οι νέοι
[φραπεδιάζοντας ή χαριτολογώντας).
Πολέμαγαν όλοι μεταξύ τους στη γερασμένη ήπειρο,
[για λόγους θρησκευτικούς κυρίως, ο ένας τον άλλονε κατηγορώντας.
Πρωταγωνιστούσαν κυρίως Γερμανο-μοναχο-καλόγεροι,
[διαμαρτυρόμενοι για της Παπικής αυλής τις πλείστες αυθαιρεσίες,
για να μην πάμε και στης "ιεράς εξέτασης",
[τις κάμποσες χιλιάδες ανθρωποθυσίες
Ο Πάπας με τους συμμάχους του από τη μια μεριά,
[κι αντίπαλοι οι πλείστοι όσοι "Αναμορφωτές".
Όλοι εναντίον όλων, όλοι ξερόλες-παντογνώστες,
[και οι μισοί, των άλλων μισών επικριτές !!
Φέτος π.χ. 7 Φεβρουαρίου 1497 άναψε σε μια πλατεία
[η περίφημη της ματαιοδοξίας η φωτιά
από τον μοναχό κυβερνήτη της Φλωρεντίας, Σαβοναρόλα,
[και πέταγαν μέσα αντικείμενα οι πιστοί, που θεωρούνταν ικανά
να τους προτρέψουν να κάνουν αμαρτίες, όπως φορέματα,
[παιγνιόχαρτα, βιβλία, καθρέφτες, καλλυντικά...
[και πέντε χιλιάδες πουλήθηκαν για σκλάβοι.
Οι Τούρκοι σχεδίαζαν να κατακτήσουν την Ευρώπη,
[κι Ευρωπαίοι έδειχναν σαν να μην τόχαν καταλάβει,
("κι αυτοί χτενίζονταν" που λένε αστειευόμενοι οι νέοι
[φραπεδιάζοντας ή χαριτολογώντας).
Πολέμαγαν όλοι μεταξύ τους στη γερασμένη ήπειρο,
[για λόγους θρησκευτικούς κυρίως, ο ένας τον άλλονε κατηγορώντας.
Πρωταγωνιστούσαν κυρίως Γερμανο-μοναχο-καλόγεροι,
[διαμαρτυρόμενοι για της Παπικής αυλής τις πλείστες αυθαιρεσίες,
για να μην πάμε και στης "ιεράς εξέτασης",
[τις κάμποσες χιλιάδες ανθρωποθυσίες
Ο Πάπας με τους συμμάχους του από τη μια μεριά,
[κι αντίπαλοι οι πλείστοι όσοι "Αναμορφωτές".
Όλοι εναντίον όλων, όλοι ξερόλες-παντογνώστες,
[και οι μισοί, των άλλων μισών επικριτές !!
Φέτος π.χ. 7 Φεβρουαρίου 1497 άναψε σε μια πλατεία
[η περίφημη της ματαιοδοξίας η φωτιά
από τον μοναχό κυβερνήτη της Φλωρεντίας, Σαβοναρόλα,
[και πέταγαν μέσα αντικείμενα οι πιστοί, που θεωρούνταν ικανά
να τους προτρέψουν να κάνουν αμαρτίες, όπως φορέματα,
[παιγνιόχαρτα, βιβλία, καθρέφτες, καλλυντικά...
Από το τάγμα των Δομινικανών,
τέσσερα χρόνια ηγέτης των Φλωρεντινών,
με επιρροή στα πλήθη ο μοναχός Σαβοναρόλα
τεράστια, φέτος τα ανατρέπει όλα,
στρεφόμενος κατά πάντων,
των πολιτικο-θρησκευτικών γιγάντων,
κυρίως κατά του κύριου της διαφθοράς υπαίτιου,
όπως εκήρρυτε του Πάπα Αλέξανδρου του έκτου.
Με την μοναδική των λόγων του σαγήνη,
χίλιους "αμόλυντους" νέους κατευθύνει,
κατά τού οτιδήποτε απ' την εγκράτεια απομακρύνει,
και στην κεντρική πλατεία της Φλωρεντίας,
στην αποκαλούμενη "Πυρά της ματαιοδοξίας",
καίνε καθρέφτες, ντυμένοι στα λευκά,
έργα τέχνης, μουσικά όργανα, καλλυντικά,
γυναικεία καπέλα, βιβλία αρχαίων, πίνακες και γλυπτά !
κι από την επομένη θα τη βγάζαν σαν νάταν ερημίτες ή βοσκοί,
δεσμοί κι αισθήματα, χαρές κι αναψυχή... όλα σ' αναστολή !
Σύντομα τους την έδωσε η εγκράτεια και η ασκητική ζωή,
και βοηθώντας η Πάπική η "βούλα" ότι είχε αυτός αφοριστεί,
ένα ορμητικό άγριο πλήθος όπως ήταν καταστερημένο
θα συλλάβει τον υπό του Πάπα αναθεματισμένο,
και θα τον εκτελέσει.... με τρόπο όμως που περί αυτού καμία,
μες τα βιβλία δεν βρήκα εγώ πληροφορία
παρά μόνο πως: «εκάησαν έργα τέχνης και βιβλία,
αφού ατυχώς τον πιστό οδηγούν στην αμαρτία.»
Στο τέλος του 20ού αιώνα, Δομινικανοί μοναχοί
ζήτησαν από τον Πάπα ότι πρέπει να αγιοποιηθεί
αφού τόσο άδικα είχε αφοριστεί και αναθεματιστεί.
Η αναίδεια προς τον Πάπα, του Ποντίφικα ο Σαβοναρόλα,
[που δεν γουστάριζε την τακτική του,
[που δεν γουστάριζε την τακτική του,
μου θύμισε και το Λούθηρο αλλά και όλους όσους εναντιώθηκαν
[στη Ρωμαιοκαθολική εκκλησία και στράφηκαν απέναντί του..
Τον Σαβοναρόλα βέβαια οι ιεροεξεταστές,
[τον κάψανε, όπως χιλιάδες, στη πυρά,
μα όπως γνωρίζουμε στη Γερμανία και βόρεια Ευρώπη,
[ο Προτεσταντισμός θα επικρατήσει τελικά,
δεν θα επικρατούσε όμως εάν δεν μετέφραζε ο Λούθηρος
[το Ευαγγέλιο από Ελληνικά σε απλά Γερμανικά,
και εάν δεν τον απήγαγε ο πρίγκηπας Φρειδερίκος της Σαξωνίας
[από την άμαξα όπου φορτώθηκε σηκωτός
και τον πηγαίναν γραμμή στους ιεροεξεταστές,
[που την πυρά δεν θα τη γλύτωνε με τίποτα κι αυτός.
Γυρνάω όμως στην αναμπουμπούλα
[ετούτης της χρονιάς του έτους 1497
γιατί εμφανίστηκαν Τούρκοι στη Βιτσέντσα,
[που βρίσκεται 60 χιλιόμετρα από τη Βενετία πιο δυτικά.
Η Ευρώπη σε πανικό, παθαίνει ταράκουλο πραγματικό
[ετούτη τη φορά,
κι έτσι θα είναι Τουρκο-αγχο-φοβισμένοι οι ευρωπαίοι
[για κάμποσους αιώνες αφού οι Οθωμανοί,
είχανε φάει όλα τα βαλκάνια, ήτανε προ της Βιέννης και θεωρούνταν,
[μεγάλη απειλή και μία βάρβαρη αήττητη πολεμική μηχανή.
Αλλά ποιοι είναι αυτοί οι Οθωμανοί και πούθε βαστούσε
[η σκούφια τους, ευκαιρία είναι να ρίξουμε μια ματιά,
Τον Σαβοναρόλα βέβαια οι ιεροεξεταστές,
[τον κάψανε, όπως χιλιάδες, στη πυρά,
μα όπως γνωρίζουμε στη Γερμανία και βόρεια Ευρώπη,
[ο Προτεσταντισμός θα επικρατήσει τελικά,
δεν θα επικρατούσε όμως εάν δεν μετέφραζε ο Λούθηρος
[το Ευαγγέλιο από Ελληνικά σε απλά Γερμανικά,
και εάν δεν τον απήγαγε ο πρίγκηπας Φρειδερίκος της Σαξωνίας
[από την άμαξα όπου φορτώθηκε σηκωτός
και τον πηγαίναν γραμμή στους ιεροεξεταστές,
[που την πυρά δεν θα τη γλύτωνε με τίποτα κι αυτός.
Γυρνάω όμως στην αναμπουμπούλα
[ετούτης της χρονιάς του έτους 1497
γιατί εμφανίστηκαν Τούρκοι στη Βιτσέντσα,
[που βρίσκεται 60 χιλιόμετρα από τη Βενετία πιο δυτικά.
Η Ευρώπη σε πανικό, παθαίνει ταράκουλο πραγματικό
[ετούτη τη φορά,
κι έτσι θα είναι Τουρκο-αγχο-φοβισμένοι οι ευρωπαίοι
[για κάμποσους αιώνες αφού οι Οθωμανοί,
είχανε φάει όλα τα βαλκάνια, ήτανε προ της Βιέννης και θεωρούνταν,
[μεγάλη απειλή και μία βάρβαρη αήττητη πολεμική μηχανή.
Αλλά ποιοι είναι αυτοί οι Οθωμανοί και πούθε βαστούσε
[η σκούφια τους, ευκαιρία είναι να ρίξουμε μια ματιά,
μια και τόφερε η κουβέντα, για να μη λέει ο καθένας,
[το μακρύ ή το κοντό του ή διάφορα άλλα παλαβά.
Η προέλευση αυτής της φυλής δεν είναι αρκετά γνωστή,
[το μόνο σίγουρο είναι ότι ελθόντες από τη Χορασμία*, *Λιμν. Αράλη
αυτοί οι σκληροτράχηλοι πολεμιστές
[τσακίσανε τους Μογγόλους στη Μογγολία
και πέρασαν στην Ανατολία,
[στων Σελτζούκων Τούρκων σουλτάνων την υπηρεσία,
όπου καμιά δεκαριά ανεξάρτητα σουλτανάτα
[είχαν μοιραστεί το ρούμ (την παλιά ρωμαϊκή επικράτεια).
Οι Σελτζούκοι στην προκειμένη περίπτωση,
[βγάλανε μόνοι τους τα ίδια τους τα μάτια,
γιατί οι Οθωμανοί τους υποτάξανε στο πιτς φυτίλι*, *άψε σβήσε
[και κυριάρχησαν στην Ανατολία.
Κάτσαν με αλλα λόγια στο ανέλο* οι Σελτζούκοι, *ναυτ. η άγκυρα
[που τους καλέσανε για προστασία,
κι είν' φως φανάρι πως ο αυτοκράτορας της Κωνσταντινούπολης,
[λίγο αργότερα την ίδια έκανε βλακεία..
Ήταν το έτος 1343 και όπως πάντα βρισκόμασταν... σε εμφύλιο,
[όπου ιστορικά ο πιο αδύναμος καλούσε πάντα τους ξένους να καθαρίσουν.
Και τους Πέρσες φέραμε με αυτό τον τρόπο,
[και τους Ρωμαίους βέβαια, που στα κεφάλια μας στο τέλος θα καθίσουν.
[το μακρύ ή το κοντό του ή διάφορα άλλα παλαβά.
Η προέλευση αυτής της φυλής δεν είναι αρκετά γνωστή,
[το μόνο σίγουρο είναι ότι ελθόντες από τη Χορασμία*, *Λιμν. Αράλη
αυτοί οι σκληροτράχηλοι πολεμιστές
[τσακίσανε τους Μογγόλους στη Μογγολία
και πέρασαν στην Ανατολία,
[στων Σελτζούκων Τούρκων σουλτάνων την υπηρεσία,
όπου καμιά δεκαριά ανεξάρτητα σουλτανάτα
[είχαν μοιραστεί το ρούμ (την παλιά ρωμαϊκή επικράτεια).
Οι Σελτζούκοι στην προκειμένη περίπτωση,
[βγάλανε μόνοι τους τα ίδια τους τα μάτια,
γιατί οι Οθωμανοί τους υποτάξανε στο πιτς φυτίλι*, *άψε σβήσε
[και κυριάρχησαν στην Ανατολία.
Κάτσαν με αλλα λόγια στο ανέλο* οι Σελτζούκοι, *ναυτ. η άγκυρα
[που τους καλέσανε για προστασία,
κι είν' φως φανάρι πως ο αυτοκράτορας της Κωνσταντινούπολης,
[λίγο αργότερα την ίδια έκανε βλακεία..
Ήταν το έτος 1343 και όπως πάντα βρισκόμασταν... σε εμφύλιο,
[όπου ιστορικά ο πιο αδύναμος καλούσε πάντα τους ξένους να καθαρίσουν.
Και τους Πέρσες φέραμε με αυτό τον τρόπο,
[και τους Ρωμαίους βέβαια, που στα κεφάλια μας στο τέλος θα καθίσουν.
Τώρα να και η σειρά των Οσμανλήδων Οθωμανών
[που το θεώρησε ο άνακτας για λύση
νάρθει ο στρατός τους ο Οθωμανικός,
[ναι φίλε μου ο στρατός των Τούρκων, για να τον ενισχύσει,
και όπως ήταν φυσικό ο Ελληνισμός, όπως με τους Πέρσες,
[κι όπως με τους Ρωμαίους, πάλι θα την πατήσει....
Γουστάρισαν οι Τούρκοι φαίνεται τη χλίδα στα Ευρωπαϊκά τα μέρη,
[έτσι σε λίγο μπουκάρανε στη Καλλίπολη, απρόσκλητοι τούτη τη φορά,
κι αρχήσανε να τρώνε αβέρτα τα εδάφη της αυτοκρατορίας
[με τον τσαμπουκά τους κανονικά.
Εξόρμησαν προς τον Έβρο, κατέλαβαν την Αδριανούπολη
[και στήσανε κει αρχηγείο.
(ίσως κοντά....που φυλακίστηκαν (2018) τα δυό παιδιά,
[κι ο Ερντογκάν κουναγε δάκτυλο κι έκανε το θηρίο).
Η Κωνσταντινούπολη πολιορκήθηκε
[και ανήμποροι να σπάσουν τον κλοιό, οι Βασιλείς,
προκειμένου να μείνει ελεύθερη η Πόλη,
[το 1374, γίνανε του Σουλτάνου Μουράτ φόρου υποτελείς...
Νικούσαν τους πάντες οι Οσμανλήδες και μετά το βουλγαρικό βασίλειο
[κατέλαβαν Σέρρες, Μοναστήρι, Αλβανία,
Νίσσα, Θεσσαλονίκη Βοσνία, Σερβία,
[[νίκησαν την Ουγγαρία και πολιόρκησαν την Βιέννη στην Αυστρία.
Όσο για την Ανατολή τίποτα δεν αφήσαν όρθιο,
[μέχρι τους Πορτογάλους τσακίσανε στην Ινδονησία....
Η αυτοκρατορία των Τουρκων Οσμανλήδων
[κυριάρχησε τέσσερις αιώνες με το σπαθί,
και όπως το είπε ακριβώς ο Ηράκλειτος "τα πάντα ρει",
[όπως σε όλες τις αυτοκρατορίες κάποτε άρχισε η παρακμή.
Ταρακουνήθηκε ο Σουλτάνος τότε που έφαγε τον πρώτο ντουβουρτζά,
[στη ναυμαχία του Λαπάντο από τον Άγιο στόλο,
τον δεύτερο που είδε και τον ουρανό σφοντύλι,
[στου Ναβαρίνου τη ναυμαχία κι έχασε τον τσαμπουκά του όλο.
Οι τίτλοι τέλους πέσαν στον Α΄ Παγκόσμιο Πολέμο για τους Οθωμανούς,
[που αν και η μάχη με τους Συμμάχους στην Καλλίπολη απέβη υπέρ αυτών,
η τουρκική αντίσταση κατέρρευσε σε Ασία και Ευρώπη
[και η οθωμανική αυτοκρατορία έφτασε στο τέλος με την Συνθήκη των Σεβρών.
Ταρακουνήθηκε ο Σουλτάνος τότε που έφαγε τον πρώτο ντουβουρτζά,
[στη ναυμαχία του Λαπάντο από τον Άγιο στόλο,
τον δεύτερο που είδε και τον ουρανό σφοντύλι,
[στου Ναβαρίνου τη ναυμαχία κι έχασε τον τσαμπουκά του όλο.
Οι τίτλοι τέλους πέσαν στον Α΄ Παγκόσμιο Πολέμο για τους Οθωμανούς,
[που αν και η μάχη με τους Συμμάχους στην Καλλίπολη απέβη υπέρ αυτών,
η τουρκική αντίσταση κατέρρευσε σε Ασία και Ευρώπη
[και η οθωμανική αυτοκρατορία έφτασε στο τέλος με την Συνθήκη των Σεβρών.
Ισπανία, "Συνθήκη Μεδίνα ντελ Κάμπο" Treaty Medina del Campo,
Στον κόπο καθόλου δεν θα μπω
να αναλύσω τις μικροπολιτικές
και τις βλέψεις τις εδαφικές,
πούχαν στον νου οι συμβαλλόμενοι,
μα όπως κι οι πριν....
όπως και οι επόμενοι,
με συνοικέσια κάνανε παιγνίδι,
που από αιώνων τόπαιζαν οι Ευρωπαίοι ήδη.
Την κορούλα τους,
ο Φερδινάνδος της Καστίλης (Ισπανίας)
και η βασίλισσα Ισαβέλλα της Αραγονίας,
την προξενέψανε στο βασιλιά Ερρίκο έβδομο της Αγγλίας,
να συμπεθεριάσουνε και ν' αλλάξουν τα φώτα της Γαλλίας,
και να της φάνε ότι έχει και δεν έχει,
εδάφη δικά τους, κι άλλα που απ' τον πόλεμο κατέχει....
Μα το χαρακτηριστικό ετούτης της χρονιάς,
εκτός από τα νταραβέρια της παντρειάς,
ήτανε το κοινό νόμισμα που έκαναν πρώτη φορά,
πάνω στο "μαραβέτι" (απ' τα νομίσματα τα Αραβικά),
που χρόνια τώρα κυκλοφορούσε,
έτσι και τώρα θα επικρατούσε
για τρεις αιώνες σχεδόν παντού....
Επί του οικονομικού συστήματος αυτού,
του 1497 του Αγγλο-ισπανικού
στηρίχτηκαν τα περισσότερα σημερινά νομίσματα,
και το δολάριο βέβαια, μ' όλα του τα ανομήματα.....
__________________________________________________
* Οτράντο Η πόλη ιδρύθηκε από Κρήτες άποικους στην Ελληνική αρχαιότητα με το όνομα Υδρούς (λατινικά: Hydruntum, εξελληνισμένα Όδροντον).[3] Το όνομά της προέρχεται από τον ποταμό Υδρία (Idro) στις εκβολές του οποίου κτίστηκε. Αργότερα οι Ρωμαίοι την μετονόμασαν σε Hydruntum, όταν το 49 π.Χ. κατακτήθηκε από τον Καίσαρα
Το Οτράντο ήταν η πρώτη πόλη στην Ιταλία που κατακτήθηκε από τους Οθωμανούς με αρχηγό τον Γκεντίκ Αχμέτ Πασά το 1480 ύστερα από πολιορκία δύο εβδομάδων. Μετά την εισβολή εγκατέστησαν εκεί στρατιωτική βάση, αφού προηγουμένως είχαν επιδοθεί σε λεηλασίες και σφαγές, θανατώνοντας με φρικτό τρόπο μεγάλο μέρος του πληθυσμού που δεν δέχτηκε να αλλαξοπιστίσει. Λείψανα των μαρτύρων εκείνων σώζονται στον Καθεδρικό Ναό του Οτράντο και στην εκκλησία Σάντα Κατερίνα α Φορμιέλλο της Νάπολης.
* Τζιρόλαμο Σαβοναρόλα (21 Σεπτεμβρίου 1452 - 23 Μαΐου 1498) ήταν πολιτικός και θρησκευτικός ηγέτης της Φλωρεντίας. Ήταν Δομινικανός μοναχός, με τεράστια επιρροή στα πλήθη της Φλωρεντίας. Ήταν ηγέτης της πόλης από το 1494 μέχρι την εκτέλεσή του το 1498. Όσο κράτησε η ηγεσία του, κήρυσσε την εγκράτεια και ήταν πολέμιος της αγάπης των Φλωρεντινών για τις τέχνες. Ήταν εναντίον της διαφθοράς και του Πάπα Αλέξανδρου ΣΤ΄. Πρωτοστάτησε στο κάψιμο βιβλίων.
Γεννήθηκε στη Φερράρα, όπου και σπούδασε. Πήγε ως μοναχός στη Φλωρεντία το 1482 όπου έμεινε μέχρι το 1487. Επέστρεψε στη Μπολόνια για συνέχιση των σπουδών του. Γύρισε στη Φλωρεντία το 1490, κάνοντας φλογερά κηρύγματα μέσα από τα οποία έγινε γνωστός. Σταδιακά επιτέθηκε σε όλους τους εκπρόσωπους της εξουσίας, στον Πάπα και στους Μεδίκους. Μετά το 1494 πήρε την εξουσία από τους Μεδίκους.
Το 1497 αυτός και οι οπαδοί του έκαψαν καθρέφτες, καλλυντικά, μουσικά όργανα, γυναικεία καπέλα, βιβλία αρχαίων συγγραφέων, πίνακες και γλυπτά που τα θεώρησαν ακατάλληλα στην κεντρική πλατεία της Φλωρεντίας, στην αποκαλούμενη "Πυρά της ματαιοδοξίας".
Σταδιακά οι Φλωρεντινοί κουράστηκαν από την ασκητική ζωή. Στις 12 Μαΐου 1497 ο Πάπας Αλέξανδρος ΣΤ΄ τον αναθεμάτισε και το 1498 ζήτησε την σύλληψη και θανάτωσή του. Ένα εξαγριωμένο πλήθος τον συνέλαβε στις 8 Απριλίου. Εκτελέστηκε στις 23 Μαΐου 1498.
* Το Τάγμα των Δομινικανών ή Τάγμα του Αγίου Δομινίκου είναι ένα θρησκευτικό τάγμα μοναχών που ιδρύθηκε από τον ίδιον τον Άγιο Δομίνικο το 1215 με κύριο σκοπό τη σωτηρία των ψυχών των ανθρώπων, την υπεράσπιση της πίστης και την καταπολέμηση των αιρετικών.
Το Τάγμα αυτό αναγνωρίσθηκε επίσημα από τον Πάπα Ονώριο Γ' στις 22 Δεκεμβρίου του 1216.
Επικεφαλής του Τάγματος των Δομινικανών είναι ο λεγόμενος «Γενικός Μάγιστρος» (Magister Generalis), ο οποίος και διατηρεί ευρύτατη εξουσία επί πάντων των μοναχών του Τάγματος, οι οποίοι και οφείλουν προς αυτόν τυφλή υπακοή. Η εκλογή του Γ. Μάγιστρου γίνεται αρχικά από την γενική συνέλευση του Τάγματος, όπου και στη συνέχεια επικυρώνεται από τον Πάπα, οπότε ο νεοεκλεγείς λαμβάνει και τον επισημο τίτλο - αξίωμα του «Μagister sacri palatii«, αξίωμα που δόθηκε για πρώτη φορά από τον Πάπα Γρηγόριο Θ', το οποίο και διατηρεί ισόβια. Κύριοι βοηθοί το Γ. Μάγιστρου στη διοίκηση του Τάγματος είναι οι λεγόμενοι «Socii».
Το Τάγμα αυτό διατηρεί επίσης και επαρχιακά τάγματα, (Μοναστήρια), των οποίων προΐσταται ο λεγόμενος «Prior provincialis», ο οποίος εκλέγεται ανά τετραετία. Κάθε επαρχιακό τάγμα των Δομινικανών, (Μοναστήρι), διοικείται από ίδιο «Prior» (= Ηγούμενο).
Το Τάγμα των Δομινικανών συνδέεται αναμφίβολα με το Τάγμα των Φραγκισκανών, την δε ακτημοσύνη που δέχεται το πρώτο τάγμα, παρέλαβε από το δεύτερο, από τον ιδιον τον ιδρυτή ως «μέσον ελευθερίας δράσης», σε αντίθεση με τους Φραγκισκανούς που τη θεωρούσαν ως «μέσον σωτηρίας». Από πολύ νωρίς όμως μεταξύ των δύο αυτών Ταγμάτων δημιουργήθηκε μια έντονη αντιζηλία η οποία κατέληξε σε έχθρα με έντονη αντίθεση ακόμα και στη διδασκαλία, με συνέπεια οι μεν Δομινικανοί να ακολουθήσουν αργότερα τον δικό τους Θωμά τον Ακινάτη, οι δε Φραγκισκανοί τον Δουνς Σκώτο, λεγόμενοι οι πρώτοι Θωμιστές (εκ του Θωμά) και οι δεύτεροι Σκωτιστές (εκ του Σκώτου).
Οι σπουδαιότερες διαφορές μεταξύ των θρησκευτικών ταγμάτων των Θωμιστών, και των Σκωτιστών ήταν και είναι:
1.Οι Θωμιστές τόνιζαν περισσότερο τη γνώση, ενώ οι Σκωτιστές περισσότερο την πράξη και το ήθος.
2.Γενικά ως προς τις διάφορες έριδες ιδεών, οι Θωμιστές έκλιναν προς τον Αριστοτέλη ενώ οι Σκωτιστές προς τον Πλάτωνα.
3.Ως προς τη σχέση της Θείας χάριτος προς την ελευθερία οι πρώτοι έκλιναν προς τον Αυγουστίνο, ενώ οι δεύτεροι προς τον Πελάγιο.
4.Εκείνο όμως που όξυνε περισσότερο τις μεταξύ τους διαφορές ήταν το ζήτημα της «αμώμου συλλήψεως» της Θεοτόκου, όπου το καταπολεμούσαν οι Δομινικανοί, αλλά το υποστήριζαν οι Φραγκισκανοί, οι οποίοι και βρήκαν θερμούς υποστηρικτές του ζητήματος τους Ιησουίτες που αντιμάχονταν τους Δομινικανούς
*Οθωμανική Αυτοκρατορία, Η Οθωμανική Αυτοκρατορία (τουρκ. Osmanlı İmparatorluğu) ήταν αχανές κράτος που ιδρύθηκε τον ύστερο 13ο αιώνα από τουρκικά φύλα στη Μικρά Ασία και κυβερνήθηκε από τους απογόνους του Οσμάν Α' μέχρι την κατάλυσή της το 1918. Η σύγχρονη Τουρκία είναι μόνον ένα τμήμα της ιστορικής οθωμανικής αυτοκρατορίας παρόλο που οι όροι Τουρκία και Οθωμανική αυτοκρατορία χρησιμοποιούνται εναλλακτικά για να χαρακτηρίσουν μία από τις μεγαλύτερες και ισχυρότερες αυτοκρατορίες της σύγχρονης ιστορίας. Διείσδυσε στην ευρωπαϊκή ήπειρο μετά από μια μακρά περίοδο απουσίας του Ισλάμ από την Ευρώπη (8ος αιώνας - εισβολή των Μαυριτανών στην Ισπανία).
Η οθωμανική αυτοκρατορία διήρκεσε μέχρι τον 20ο αιώνα. Παρόλο που οι ιστορικοί μιλούν για αυτοκρατορίες με όρους ανάπτυξης και παρακμής, οι Οθωμανοί παρέμειναν στρατιωτικά υπολογίσιμοι έως τη διάσπαση της αυτοκρατορίας, στις πρώτες δεκαετίες του 20ου αιώνα. Το πραγματικό τέλος της οθωμανικής κουλτούρας ήρθε με την εκκοσμίκευση της Τουρκίας μετά τον Α' παγκόσμιο πόλεμο σύμφωνα με ευρωπαϊκά πρότυπα διακυβέρνησης. Η μετάβαση στο κοσμικό κράτος δεν ήταν εύκολη και οι επιπτώσεις της είναι ακόμη ορατές στη σύγχρονη τουρκική κοινωνία.
Το οθωμανικό κράτος ήταν αρχικά ένα από τα πολλά μικρά κρατίδια που προέκυψαν στη Μικρά Ασία κατά τη διάρκεια και μετά την κατάρρευση του κράτους των Σελτζούκων Τούρκων, στα τέλη του 13ου και στις αρχές του 14ου αιώνα. Το όνομά του προέρχεται από τον Οσμάν (ή Οθμάν), ιδρυτή της φερώνυμης δυναστείας των Οσμανλιδών, ή Οθωμανών, όπως είναι ευρύτερα γνωστή. Οι Οθωμανοί άρχισαν σταδιακά να απορροφούν τα άλλα κρατίδια και κατά τη διάρκεια της βασιλείας του Μωάμεθ Β΄ (1451-81) υπερσκέλισαν όλες τις άλλες τοπικές τουρκικές δυναστείες. Η πρώιμη οθωμανική επέκταση υπό τους Οσμάν Α', Ορχάν, Μουράτ Α' και Βαγιαζήτ Α΄ έγινε εις βάρος της βυζαντινής αυτοκρατορίας, της Βουλγαρίας και της Σερβίας. Η Προύσα (σημερινή Μπούρσα) έπεσε το 1326 και η Αδριανούπολη (σημερινό Εντίρνε) το 1361, γενόμενες με τη σειρά τους πρωτεύουσες της αυτοκρατορίας. Οι μεγάλες οθωμανικές νίκες του Κοσσυφοπεδίου (1389) και της Νικόπολης (1396) έθεσαν τμήματα της βαλκανικής χερσονήσου υπό οθωμανικό έλεγχο και αφύπνισαν την Ευρώπη για τον εξ Ανατολών κίνδυνο. Το 1394 ο Βαγιαζήτ Α' ξεκίνησε μακροχρόνια πολιορκία στην Κωνσταντινούπολη, η οποία, με μικρά διαλείμματα, ουσιαστικά διήρκεσε ως το 1401, έτος που ο στρατός του τουρκομογγόλου κατακτητή Ταμερλάνου εμφανίστηκε στα ανατολικά σύνορα του οθωμανικού κράτους. Την επόμενη χρονιά (1402) ο οθωμανικός στρατός συνετρίβη από τον Ταμερλάνο, και ο Βαγιαζήτ αιχμαλωτίστηκε και πέθανε στη φυλακή. Η συντριπτική ήττα που υπέστησαν οι Οθωμανοί ανέκοψε για κάποιο διάστημα τη γρήγορη άνοδο και επέκταση της οθωμανικής επικράτειας.
* Οτράντο Η πόλη ιδρύθηκε από Κρήτες άποικους στην Ελληνική αρχαιότητα με το όνομα Υδρούς (λατινικά: Hydruntum, εξελληνισμένα Όδροντον).[3] Το όνομά της προέρχεται από τον ποταμό Υδρία (Idro) στις εκβολές του οποίου κτίστηκε. Αργότερα οι Ρωμαίοι την μετονόμασαν σε Hydruntum, όταν το 49 π.Χ. κατακτήθηκε από τον Καίσαρα
Το Οτράντο ήταν η πρώτη πόλη στην Ιταλία που κατακτήθηκε από τους Οθωμανούς με αρχηγό τον Γκεντίκ Αχμέτ Πασά το 1480 ύστερα από πολιορκία δύο εβδομάδων. Μετά την εισβολή εγκατέστησαν εκεί στρατιωτική βάση, αφού προηγουμένως είχαν επιδοθεί σε λεηλασίες και σφαγές, θανατώνοντας με φρικτό τρόπο μεγάλο μέρος του πληθυσμού που δεν δέχτηκε να αλλαξοπιστίσει. Λείψανα των μαρτύρων εκείνων σώζονται στον Καθεδρικό Ναό του Οτράντο και στην εκκλησία Σάντα Κατερίνα α Φορμιέλλο της Νάπολης.
* Τζιρόλαμο Σαβοναρόλα (21 Σεπτεμβρίου 1452 - 23 Μαΐου 1498) ήταν πολιτικός και θρησκευτικός ηγέτης της Φλωρεντίας. Ήταν Δομινικανός μοναχός, με τεράστια επιρροή στα πλήθη της Φλωρεντίας. Ήταν ηγέτης της πόλης από το 1494 μέχρι την εκτέλεσή του το 1498. Όσο κράτησε η ηγεσία του, κήρυσσε την εγκράτεια και ήταν πολέμιος της αγάπης των Φλωρεντινών για τις τέχνες. Ήταν εναντίον της διαφθοράς και του Πάπα Αλέξανδρου ΣΤ΄. Πρωτοστάτησε στο κάψιμο βιβλίων.
Γεννήθηκε στη Φερράρα, όπου και σπούδασε. Πήγε ως μοναχός στη Φλωρεντία το 1482 όπου έμεινε μέχρι το 1487. Επέστρεψε στη Μπολόνια για συνέχιση των σπουδών του. Γύρισε στη Φλωρεντία το 1490, κάνοντας φλογερά κηρύγματα μέσα από τα οποία έγινε γνωστός. Σταδιακά επιτέθηκε σε όλους τους εκπρόσωπους της εξουσίας, στον Πάπα και στους Μεδίκους. Μετά το 1494 πήρε την εξουσία από τους Μεδίκους.
Το 1497 αυτός και οι οπαδοί του έκαψαν καθρέφτες, καλλυντικά, μουσικά όργανα, γυναικεία καπέλα, βιβλία αρχαίων συγγραφέων, πίνακες και γλυπτά που τα θεώρησαν ακατάλληλα στην κεντρική πλατεία της Φλωρεντίας, στην αποκαλούμενη "Πυρά της ματαιοδοξίας".
Σταδιακά οι Φλωρεντινοί κουράστηκαν από την ασκητική ζωή. Στις 12 Μαΐου 1497 ο Πάπας Αλέξανδρος ΣΤ΄ τον αναθεμάτισε και το 1498 ζήτησε την σύλληψη και θανάτωσή του. Ένα εξαγριωμένο πλήθος τον συνέλαβε στις 8 Απριλίου. Εκτελέστηκε στις 23 Μαΐου 1498.
* Το Τάγμα των Δομινικανών ή Τάγμα του Αγίου Δομινίκου είναι ένα θρησκευτικό τάγμα μοναχών που ιδρύθηκε από τον ίδιον τον Άγιο Δομίνικο το 1215 με κύριο σκοπό τη σωτηρία των ψυχών των ανθρώπων, την υπεράσπιση της πίστης και την καταπολέμηση των αιρετικών.
Το Τάγμα αυτό αναγνωρίσθηκε επίσημα από τον Πάπα Ονώριο Γ' στις 22 Δεκεμβρίου του 1216.
Επικεφαλής του Τάγματος των Δομινικανών είναι ο λεγόμενος «Γενικός Μάγιστρος» (Magister Generalis), ο οποίος και διατηρεί ευρύτατη εξουσία επί πάντων των μοναχών του Τάγματος, οι οποίοι και οφείλουν προς αυτόν τυφλή υπακοή. Η εκλογή του Γ. Μάγιστρου γίνεται αρχικά από την γενική συνέλευση του Τάγματος, όπου και στη συνέχεια επικυρώνεται από τον Πάπα, οπότε ο νεοεκλεγείς λαμβάνει και τον επισημο τίτλο - αξίωμα του «Μagister sacri palatii«, αξίωμα που δόθηκε για πρώτη φορά από τον Πάπα Γρηγόριο Θ', το οποίο και διατηρεί ισόβια. Κύριοι βοηθοί το Γ. Μάγιστρου στη διοίκηση του Τάγματος είναι οι λεγόμενοι «Socii».
Το Τάγμα αυτό διατηρεί επίσης και επαρχιακά τάγματα, (Μοναστήρια), των οποίων προΐσταται ο λεγόμενος «Prior provincialis», ο οποίος εκλέγεται ανά τετραετία. Κάθε επαρχιακό τάγμα των Δομινικανών, (Μοναστήρι), διοικείται από ίδιο «Prior» (= Ηγούμενο).
Το Τάγμα των Δομινικανών συνδέεται αναμφίβολα με το Τάγμα των Φραγκισκανών, την δε ακτημοσύνη που δέχεται το πρώτο τάγμα, παρέλαβε από το δεύτερο, από τον ιδιον τον ιδρυτή ως «μέσον ελευθερίας δράσης», σε αντίθεση με τους Φραγκισκανούς που τη θεωρούσαν ως «μέσον σωτηρίας». Από πολύ νωρίς όμως μεταξύ των δύο αυτών Ταγμάτων δημιουργήθηκε μια έντονη αντιζηλία η οποία κατέληξε σε έχθρα με έντονη αντίθεση ακόμα και στη διδασκαλία, με συνέπεια οι μεν Δομινικανοί να ακολουθήσουν αργότερα τον δικό τους Θωμά τον Ακινάτη, οι δε Φραγκισκανοί τον Δουνς Σκώτο, λεγόμενοι οι πρώτοι Θωμιστές (εκ του Θωμά) και οι δεύτεροι Σκωτιστές (εκ του Σκώτου).
Οι σπουδαιότερες διαφορές μεταξύ των θρησκευτικών ταγμάτων των Θωμιστών, και των Σκωτιστών ήταν και είναι:
1.Οι Θωμιστές τόνιζαν περισσότερο τη γνώση, ενώ οι Σκωτιστές περισσότερο την πράξη και το ήθος.
2.Γενικά ως προς τις διάφορες έριδες ιδεών, οι Θωμιστές έκλιναν προς τον Αριστοτέλη ενώ οι Σκωτιστές προς τον Πλάτωνα.
3.Ως προς τη σχέση της Θείας χάριτος προς την ελευθερία οι πρώτοι έκλιναν προς τον Αυγουστίνο, ενώ οι δεύτεροι προς τον Πελάγιο.
4.Εκείνο όμως που όξυνε περισσότερο τις μεταξύ τους διαφορές ήταν το ζήτημα της «αμώμου συλλήψεως» της Θεοτόκου, όπου το καταπολεμούσαν οι Δομινικανοί, αλλά το υποστήριζαν οι Φραγκισκανοί, οι οποίοι και βρήκαν θερμούς υποστηρικτές του ζητήματος τους Ιησουίτες που αντιμάχονταν τους Δομινικανούς
*Οθωμανική Αυτοκρατορία, Η Οθωμανική Αυτοκρατορία (τουρκ. Osmanlı İmparatorluğu) ήταν αχανές κράτος που ιδρύθηκε τον ύστερο 13ο αιώνα από τουρκικά φύλα στη Μικρά Ασία και κυβερνήθηκε από τους απογόνους του Οσμάν Α' μέχρι την κατάλυσή της το 1918. Η σύγχρονη Τουρκία είναι μόνον ένα τμήμα της ιστορικής οθωμανικής αυτοκρατορίας παρόλο που οι όροι Τουρκία και Οθωμανική αυτοκρατορία χρησιμοποιούνται εναλλακτικά για να χαρακτηρίσουν μία από τις μεγαλύτερες και ισχυρότερες αυτοκρατορίες της σύγχρονης ιστορίας. Διείσδυσε στην ευρωπαϊκή ήπειρο μετά από μια μακρά περίοδο απουσίας του Ισλάμ από την Ευρώπη (8ος αιώνας - εισβολή των Μαυριτανών στην Ισπανία).
Η οθωμανική αυτοκρατορία διήρκεσε μέχρι τον 20ο αιώνα. Παρόλο που οι ιστορικοί μιλούν για αυτοκρατορίες με όρους ανάπτυξης και παρακμής, οι Οθωμανοί παρέμειναν στρατιωτικά υπολογίσιμοι έως τη διάσπαση της αυτοκρατορίας, στις πρώτες δεκαετίες του 20ου αιώνα. Το πραγματικό τέλος της οθωμανικής κουλτούρας ήρθε με την εκκοσμίκευση της Τουρκίας μετά τον Α' παγκόσμιο πόλεμο σύμφωνα με ευρωπαϊκά πρότυπα διακυβέρνησης. Η μετάβαση στο κοσμικό κράτος δεν ήταν εύκολη και οι επιπτώσεις της είναι ακόμη ορατές στη σύγχρονη τουρκική κοινωνία.
Το οθωμανικό κράτος ήταν αρχικά ένα από τα πολλά μικρά κρατίδια που προέκυψαν στη Μικρά Ασία κατά τη διάρκεια και μετά την κατάρρευση του κράτους των Σελτζούκων Τούρκων, στα τέλη του 13ου και στις αρχές του 14ου αιώνα. Το όνομά του προέρχεται από τον Οσμάν (ή Οθμάν), ιδρυτή της φερώνυμης δυναστείας των Οσμανλιδών, ή Οθωμανών, όπως είναι ευρύτερα γνωστή. Οι Οθωμανοί άρχισαν σταδιακά να απορροφούν τα άλλα κρατίδια και κατά τη διάρκεια της βασιλείας του Μωάμεθ Β΄ (1451-81) υπερσκέλισαν όλες τις άλλες τοπικές τουρκικές δυναστείες. Η πρώιμη οθωμανική επέκταση υπό τους Οσμάν Α', Ορχάν, Μουράτ Α' και Βαγιαζήτ Α΄ έγινε εις βάρος της βυζαντινής αυτοκρατορίας, της Βουλγαρίας και της Σερβίας. Η Προύσα (σημερινή Μπούρσα) έπεσε το 1326 και η Αδριανούπολη (σημερινό Εντίρνε) το 1361, γενόμενες με τη σειρά τους πρωτεύουσες της αυτοκρατορίας. Οι μεγάλες οθωμανικές νίκες του Κοσσυφοπεδίου (1389) και της Νικόπολης (1396) έθεσαν τμήματα της βαλκανικής χερσονήσου υπό οθωμανικό έλεγχο και αφύπνισαν την Ευρώπη για τον εξ Ανατολών κίνδυνο. Το 1394 ο Βαγιαζήτ Α' ξεκίνησε μακροχρόνια πολιορκία στην Κωνσταντινούπολη, η οποία, με μικρά διαλείμματα, ουσιαστικά διήρκεσε ως το 1401, έτος που ο στρατός του τουρκομογγόλου κατακτητή Ταμερλάνου εμφανίστηκε στα ανατολικά σύνορα του οθωμανικού κράτους. Την επόμενη χρονιά (1402) ο οθωμανικός στρατός συνετρίβη από τον Ταμερλάνο, και ο Βαγιαζήτ αιχμαλωτίστηκε και πέθανε στη φυλακή. Η συντριπτική ήττα που υπέστησαν οι Οθωμανοί ανέκοψε για κάποιο διάστημα τη γρήγορη άνοδο και επέκταση της οθωμανικής επικράτειας.
 |
| H Χορασμία σε εικόνα από δορυφόρο το 2009 |
* Η Χορασμία ή Χωρεσμία είναι μια μεγάλη περιοχή-όαση στο δέλτα του ποταμού Αμού Ντάρια στη δυτική Κεντρική Ασία, συνορεύοντας στα βόρεια με τη λίμνη Αράλη, στα ανατολικά με την έρημο Κιζίλ Κουμ, στα νότια με την έρημο Καρακούμ και στα δυτικά με το Υψίπεδο Ουστγιούρτ.
Υπήρξε κέντρο του ιθαγενούς χωρεσμιακού
πολιτισμού και μιας σειράς βασιλείων.
Η σημερινή Χορασμία ανήκει μερικώς στο Ουζμπεκιστάν, Καζακστάν και Τουρκμενιστάν.
Απόσπασμα από το έμμετρο έργο
"ΙΣΤΟΡΙΕΣ και ΥΣΤΕΡΙΕΣ της ΙΣΤΟΡΙΑΣ
Στίχοι - Κείμενα: Παναγιώτης Β. Ματαράγκας
Επιμέλεια - Αποτύπωση: Κ. Γ. Ραπακούλια
Ιστορίες και Υστερίες της Ιστορίας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.