Ιστορίες και Υστερίες της Ιστορίας: Ιανουαρίου 2022

1830, Η Χρονιά των Επαναστάσεων

1830

Διηπειρωτική συγκλονιστική χρονιά αναρχίας και στάσεων,

[καθώς μετά τη Γαλλική Επανάσταση έχουνε πάρει φόρα οι λαοί,

προγκίζουν κι αλλάζουν αιώνων τυραννικά κατεστημένα,
[και κάνουν αρνάκια, θεριά αρχόντους με το καλό ή το καμτσίκι "όπου δεί".

Ολούθε κυριαρχεί αυτό το Πνεύμα του ξεσηκωμού*,
[στην τσίτα γηραιές και νεογένητες ήπειροι, στο πόδι οι πάντες,
οι Γάλλοι πήραν τα όπλα πάλι, οι Βέλγοι όλοι στα κάγκελα, και τα κεφάλια
[των βασιλιάδων δεν καλοστέκονται, πάνε τα προσκυνήματα κι οι ρεβεράντζες.

Ο Γάλλος βασιλιάς Κάρολος 10ος, σαν τίποτα στο παρελθόν να μην είχε συμβεί,
[τα προνόμια των ευγενών, τα κομμένα απ' το χίλια επτακόσια ογδονταεννέα

θέτει σ’ ισχύ, διαλύοντας δε και τη Βουλή, επαναφέρει πρακτικές αυταρχικές

[αγανακτώντας τον λαό, με αποτέλεσμα μιά αιματοβαμμένη περιπέτεια νέα.

Είναι Τρίτη 27 Ιουλίου κι οι επαναστατημένοι Γάλλοι ελέγχουνε τις στράτες,

[καθώς έξαλλοι με τον Βουρβώνο* ξυπνήσαν απ’ τα χαράματα,
κι αποφασισμένοι χωρίς κανένα δισταγμό είπαν στον άνακτα και πάλι όχι,
[στήνοντας, θάλεγες εν ριπή οφθαλμού, έναν τεράστιο αριθμό απ' οδοφράγματα.

Ξανά-μανά, όλοι στους δρόμους με επαναστατικο-ροβεσπιερο-συνθήματα
[πάλι τα όπλα παίρνουν οι πρώην ελεύθεροι, τα όπλα παίρνουν πάλι οι «Ίσοι»*

πέφτουν κορμιά, νέοι μπροστάρηδες, νέοι Δαντών, αλληλοσκοτωμός,
[αγανακτισμένοι όπως σαράντα χρόνια πριν και πάλι στο Παρίσι..

Αυτή η νέα, του έτους 1830 επανάσταση του Γαλλικού λαού,
[για να μην συγχέεται με την "άλλη" του 1789, Ιουλιανή έχει ονομαστεί
καθιερώνοντας μεν μοναρχία όμως συνταγματική... και η “Ιουλιανή Στήλη”,

[στη Place de la Bastille ως σήμερα τιμά τους πεσόντες σ' αυτήν την ανατροπή.

Ο νέος λοιπόν ξεσηκωμός των Γάλλων ενήργησε όπως του Ντόμινο

[τα πλακιδιο-τουβλάκια….. εξεγέρσεις ξεσπάσαν στη σειρά,

κι οι ιστορικοί που στους πομπώδεις χαρακτηρισμούς, είναι ιδιαιτέρως ικανοί,

[ονόμασαν και κατέταξαν το εν λόγω έτος, σαν των Εξεγέρσεων τη Χρονιά.

Όμως ας πούμε δύο λόγια για την κατάσταση και το καθεστώς που υπήρχε

[στη περιοχή της Ευρώπης, την πλέον ματωμένη από του Ναπολέοντα την οργή,

κι όπου μετά την ήττα του, το Συνέδριο της Βιέννης δημιούργησε ένα βασίλειο,

[το οποίο ονόμασε “Ηνωμένο Βασίλειο Κάτω Χωρών” με πρωτοκαθεδρία Ολλανδική,

που καταπίεζε τους Βέλγους δημιουργώντας ένα εκρηκτικό μείγμα, καθώς μισούσαν

[τον Ολλανδό Βασιλέα που έκανε να αισθάνονται ξένοι στη χώρα τους αυτοί.

Η πράξη, ν’ ανέβει στις Βρυξέλλες στο θέατρο ''Ντε λα Μονέ'' η όπερα "La muta di Portici"

[του Γάλλου συνθέτη Ντανιέλ Φρανσουά Εσπρί Ωμπέρ*, ήταν άκρως επανασατική,

γιατί η εξέλιξη του έργου με τη μουγκή ηρωίδα έδινε θάρρος κι ελπίδα στους Βέλγους

[και ήταν ήδη απαγορευμένη να παιχτεί, από τον Ολλανδό βασιλέα με ρητή διαταγή !

Όταν σιωπήσαν όλα τα όργανα, και το βιολοντσέλο έπαιζε μόνο του στη σκηνή

[σαν άγγιξε τη νότα για τον Γουλιέλμο Τέλλο*, τον θρυλικό πολεμιστή,
πετάχτηκαν με ενθουσιασμό όλοι επάνω όρθιοι τραγουδώντας...
[κι έμοιαζε σαν ηλεκτρική εκκένωση τα πλήθη νάχαν δεχτεί,
ενώ κιτρινο-μαυρο-κόκκινες σημαίες ανέμισαν εντός κι εκτός θεάτρου,
[καμία δεν έμενε αμφιβολία, οι πλούσιοι Προτεστάντες Ολλανδοί
όπως κι ο Βασιλιάς τους, με τους Βέλγους Καθολικούς τάχανε σπάσει,

[και μάλιστα για τα καλά, σαν "ζεύγος σε διάσταση" που εξελίχθηκε σε οριστική.

Έτσι πορεύτηκαν έκτοτε σαν δυό ανεξάρτητες πατρίδες (Ολλανδία-Βέλγιο)
[σε ειρήνη, σε εμπλοκές πολέμων, σε ευημερίες και σε μπόρες,
ένα διαζύγιο που κίνησε από μιά όπερα, και ποιός ξέρει,
[αν ήταν καλύτερα ή χειρότερα για τις μισοβουλιαγμένες Κάτω Χώρες.

Μιλώντας για επαναστάσεις, θα ήταν παράλειψη, δυό λόγια να μην πω,
[για των Νοτιοαμερικανών τον θρύλο Μπολιβάρ* που φέτος αναχωρεί
από τη Σάντα Μάρτα* στη Κολομβία, για των αθάνατων το κλαμπ,
[αυτός ο ήρωας-εφιάλτης των αποικιοκρατών, των πεινασμένων το σπαθί.

Ο ιδρυτής της Gran Colombia της "Μεγάλης Κολομβίας"

[των σκλαβωμένων ο El Libertador ο "Ελευθερωτής" στη Νοτιο-κεντρική Αμερική,

που για τη Campaña Admirable, τη "Θαυμαστή Εκστρατεία"

[και για τη "Διακήρυξη Πολέμου μέχρι Θανάτου", πέρασε στην αθανασία,
ο λαός τον τίμησε και θα τον τιμά σαν ήρωα του αιώνα,
[και ιδιαιτέρως τιμητική θα είναι η θέση που τον τοποθέτησε η Ιστορία !

Κι ενώ οι επαναστάσεις δίναν και παίρναν κοντά και μακριά απ' τη νέα Ελλάδα,
[οι Έλληνες το χαβά τους, στη φαγωμάρα τους, χαρακτηριστικόν των παντός καιρού,
κάθε εποχής, κάθε χρονιάς, μήνα, ώρας, στιγμής, ως τώρα της φυλής τους,
[και νάτοι πάλι σε δυό στρατόπεδα χωρισμένοι, του Καποδιστριακού,
και τ’ άλλου, του Ηνωμένου Αντιπολιτευτικού Συνασπισμού, το πρώτο του Κυβερνήτη,
[με κέντρο το Ναύπλιο, το δεύτερο δε των Κουντουριώτη - Μιαούλη - Μανιατών

με κύρια κέντρα Καλαμάτα, Ύδρα, Λιμένι και Αρεόπολη της Μάνης,

[η σύρραξη και ο εμφύλιος έπί θύραις, ενώ το μέλλον, ήτανε θέμα επιλογών

που κάναν για αυτούς... χωρίς αυτούς, οι Ρωσογαλλοεγγλέζοι αλλά τώρα είχαν αλλάξει

[τα συμφέροντα από την εποχή που για της Ελλάδας την αυτονομία βάλαν υπογραφή.

Νάσου λοιπόν οι Βρετανοί δηλώνουν, όπως συνήθιζαν στις αποικίες, “είπαμε-ξείπαμε”:

[«η Ελλάδα θα ανεξαρτητοποιηθεί και χαράτσι δεν θα δίνει στη Πύλη την Υψηλή.»

Σίγουρα δεν ερωτεύτηκαν τους Έλληνες, ούτε τους πήρε ο πόνος, απλώς κατάλαβαν

[πως ο πρόσφατα νικητής των Τούρκων Τσάρος είχε αποφασίσει,

καλά και ντε να μας ελευθερώσει, επιβάλλοντας των “Τριών την Πρώτη Συμφωνία”,

[κι έτσι διαβλέπανε ότι μέσω Ελλάδος, ο δρόμος του εμπορίου θα ανοίξει

για την απέραντη και πολυπληθή Ρωσία, σε όλη την Ανατολική Μεσόγειο,

[και η Βρετανική Αυτοκρατορία έπρεπε για τα συμφέροντά της άμεσα να ενεργήσει.

Απαρχή νέου γύρου διαπραγματεύσεων μεταξύ των “Τριών”...

[κι είν’ άγνωστο πώς τούμπαραν οι Άγγλοι και κατάφεραν τους άλλους δυό,

όπως και νάχει πέρασε το δικό τους, κι έτσι απ’ το “Τρίο” λίαν συντόμως...

[παίρνουμε ‘μεις τη λευτεριά μας αφού ο Σουλτάνος υποχρεώθηκε σε “αυτό”.

Ο στόχος των Βρετανών και των “τραβάτε με κι ας κλαίω” Γάλλων, επετεύχθη,

[η επιρροή που θα είχαν πλέον στο νέο κράτος, έκλεινε για τη Ρωσία

τους δρόμους προς το Αιγαίο αφ’ ενός, ενώ ταυτόχρονα περιόριζε την έως τότε

[εμφανή φιλορωσική τάση των Ελλήνων... “δύο τρυγόνια με τη μία” !

Οκτώ Απριλίου 1830 κι οι "Τρεις" τις αποφάσεις τους κοινοποιούν,
[το «αποφασίσαμεν και διατάσσομεν» δω που τα λέμε στην ουσία,
σε Τούρκους κι Έλληνες και φυσικά οι δεύτεροι πέσανε στα πανηγύρια,
[ο δε Σουλτάνος προ ανωτέρας βίας συμφώνησε για Ελληνική Ανεξαρτησία*.

Ο Καποδίστριας πικράθηκε για τα περιορισμένα σύνορα μα δέχτηκε,

[απαίτησε όμως να εκκενώσουν οι Τούρκοι την Εύβοια και την Αττική,

η αντιπολίτευση δέχτηκε φυσικά και εκείνη, με σχετική κάπως ικανοποίηση,

[αλλά σύντομα θα εφεύρει καινούργιο “θέμα”... τώρα τον Κυβερνήτη κατηγορεί

για “Περιορισμό των Εθνικών Συνόρων” της Ελλάδας τελείως άδικα,

[αφού οι “Μεγάλοι” είχαν συμφωνήσει των εδαφών μας τη περικοπή.

Και αυτό γιατί οι Βρετανοί, που είχαν τους Έλληνες στα Επτάνησα “υπό κατοχήν”,

[φοβόντουσαν μήπως για να τους λευτερώσουν οι πατριώτες τους οπλαρχηγοί,

περάσουν απέναντι στα νησιά κι επιχειρήσουν κανένα απ’ τα διάσημα γιουρούσια τους

[αφού ήταν γνωστό πως δεν λογάριαζαν Μεγάλες Βρετανίες και αυτοκρατοριών ισχύ.

Πάει η Αιτωλοακαρνανία, κι άλλα μεγάλα κομμάτια της Ελλάδας,

[τα δίνανε οι ομόθρησκοι των Ελλήνων στους Τούρκους χωρίς σκέψη πολύ

και μας στρίμωχναν σε ένα λιλιπούτειο κράτος, ώστε ή Ελλάδα ν' αποτελείται μόνο

[από Πελοπόννησο, Στερεά Ελλάδα, Εύβοια, Κυκλάδες, Σποράδες και ως εκεί.

Το γένος χαίρεται αλλά και λυπάται, γελά αλλά και κλαίει και σπαράζει

[που το αφήνουνε μισό... έξω η Κάσος, ο κύβος για τους Έλληνες δυστυχώς ερρίφθη,

έξω Σάμος, Κάλυμνος, Αστυπάλαια, Ψαρά, Κάρπαθος, πατρίδες όλες των πολεμιστών

[τ’ αγώνα, των μαχητών της θάλασσας και της στεριάς, έξω αλλοίμονο κι η Κρήτη !

Το ηρωικό νησί των παλληκαριών της Κρήτης που πολεμούσαν οκτώ χρόνια

[με πάθος τη τουρκιά, τους Οθωμανούς στα κάστρα κλεισμένους τους είχανε μαθές,

για να γλυκάνουν το κώνειο δε, που έδωσαν οι Δυνάμεις να πιούνε οι Κρητικοί,

[επέβαλαν ανακωχή, αφήνοντάς τους ελπίδες μεν μπόλικες αλλά απατηλές.

Καπάκι και για να μην ξεχνιόμαστε, εκεί κατά τον Αύγουστο,
[στέλνουνε των Μεγάλων οι πρεσβευτές, Ντώκινς της Αγγλίας
Ρουάν Γαλλίας και Πάνιν της Ρωσίας όρντινο-νότα προς τον Κυβερνήτη

[«...Συντόμευε, άρχισε ν’ αποζημιώνεις Τούρκους», καθώς στ' άρθρα της συμφωνίας

αναφερόταν ότι οι Έλληνες θα πληρώνανε μέχρι δεκάρας, γαίες που οι Τούρκοι

[είχαν αρπάξει, σφάζοντας τους μετά την πτώση της Βυζαντινοαυτοκρατορίας.

Μέρος από τις "εθνικές" αυτές γαίες όπως τις λέγαν τότε, ο Καποδίστριας

[έδωσε το δικαίωμα σε ακτήμονες να αποκτήσουν με δάνεια δεκαπενταετή
και για τις υπόλοιπες έγινε ο κακός συμφεροντο-χαμός αλά Ελληνικά, μια αμαρτία

[που ακολουθεί τους 'Ελληνες.... και θα την αποκαλούσα κτηματολογιο-διαχρονική.

Για τον Κυβερνήτη και τη πολιτική του οι αντιπολιτευόμενοι βγάζανε μίσος και χολή,

[όχι πως δεν τους άρεσε η φάτσα του Καποδίστρια μα οι ρίζες ήταν βαθιές
που είχαν οι τοπικιστικές συγκρούσεις συμφερόντων οι οποίες
[παίρναν και δίναν εκείνη την εποχή... κι ας δούμε έτσι κάποιες από αυτές:

Κάτω απ’ τη σκλαβιά των Τούρκων οι Έλληνες επί αιώνες,

[χαμπάρι δεν πήρανε... δεν επηρεαστήκανε από Αναγεννήσεις και Διαφωτισμούς,
τον τύραννο-κατακτητή ξέρανε μόνο... κι η επιβίωση ήταν το πρόβλημά τους...
[κυβέρνηση του καθενός ήταν ο εαυτός του, όσο για τους φιλοτουρκο-προεστούς,

μ' ένα μισθοφορο-οπλαρχηγό για προστασία, μικρά είχαν βασίλεια,
[και άντε τώρα να τους διοικήσεις, καθένας έκανε του κεφαλιού του, κι όλοι μαζί
καταριόνταν, αναθεμάτιζαν και βρίζαν τύραννο τον Καποδίστρια...
[εκείνος όμως μην έχοντας άλλο τρόπο ώστε το μπάχαλο να αντιμετωπισθεί,

αναγκάστηκε να επιβληθεί με αυταρχισμό, με δικτατορικο-πρακτικές... ίσως

[επιβεβλημένη αντιμετώπιση ενός λαού που κοινωνικά στον 15ο αιώνα είχε σταθεί,

κι αδυνατούσε να καταλάβει πως με την καθυστερημένη αντίληψή του περί κράτους,

[η Ελλάδα δεν θα κατάφερνε να προλάβει στο τραίνο της Ευρώπης να επιβιβαστεί.

Έτσι αντιφρονούντες που ουσιαστικά δεν “γνώριζαν τι κάνουν” τους αντιμετώπισε

[όντως σκληρά όπου θεωρούσε πως “έπρεπε”, με κυβερνητική επέμβαση στρατιωτική,

με φυλακίσεις, παρακολουθήσεις, κλείσιμο υβριστικών αντιπολιτευόμενων εφημερίδων,

[γενικότερα ό,τι “απαιτούσαν” οι περιστάσεις… και φτάνουμε στο σημείο κλειδί,

ώστε να κατανοήσουμε τους εκάστοτε αντίπαλους αφού στις διαμάχες “το δίκιο”

[μικρό ή μεγάλο το έχουνε και οι δύο... έστω λίγο ή ελάχιστο ο καθένας δηλαδή.

Αιματηρές συγκρούσεις αντιμαχόμενων ομάδων, με το “δικό της δίκιο” η κάθε μια,

[στην Ιστορία της Ανθρωπότητας, έχουν καταγραφεί κάθε περίοδο κι εποχή...

όπως προ Χριστού στην αρχαία Αθηναϊκή Δημοκρατία Ολιγαρχικοί και Δημοκρατικοί,

[στο Βυζάντιο Βένετοι και Πράσινοι, Γιρονδίνοι και Ιακωβίνοι στης Γαλλίας την αλλαγή.

Στις εξελισσόμενες κοινωνίες υπήρξαν Κομμουνιστές και Καπιταλιστές,

[Βόρειοι και Νότιοι στη Κορέα, Αναρχοαυτόνομοι και Συντηρο-συστημικοί,

στη Ρωσία Τσαρικοί και Δεκεμβριστές, στην Ελλάδα Καθαρευουσιάνοι και Δημοτικιστές

[μα και για τη θρησκεία που κηρύσσει την αγάπη, Προτεστάντες και Καθολικοί,

οι Πολιτείες της Αμερικής δεν πρόλαβαν να γίνουν καλά-καλά “Ηνωμένες”

[και σύντομα Βόρειοι Αμερικανοί με Νότιους αφέθησαν στην αλληλοσφαγή.

Ακόμα και η Ρωσο-κομμουνιστική επανάσταση τσακώθηκε με τον εαυτό της

[Τροτσκιστές και Σταλινικοί και πάει λέγοντας... δηλαδή ποτέ δεν έχουμε νικητή

όταν συγκρούονται δυο Δίκια, μία καταγεγραμμένη ιστορική αλήθεια,

[απλώς το ένα δίκιο υποτάσσει το δίκιο τ΄άλλο και... τούμπαλιν και πάλι από την αρχή !

Ας γυρίσουμε στον Καποδίστρια, “να κυβερνήσει χωρίς το Σύνταγμα

[να είναι σε ισχύ, όπως ήδη αναφέρθηκε, του έδωσε με νόμιμες διαδικασίες η Βουλή,

αφού εξήγησε στους βουλευτές πως το εν λόγω σύνταγμα είχε άρθρα τα οποία

[είχαμε ήδη δεσμευτεί στις προστάτιδες δυνάμεις πως δεν θα βάζαμε σ’ εφαρμογή..

«Διαλέξτε και πάρτε ή μένω και κυβερνώ όπως ‘γω ξέρω»

[τους είπε αποφασιστικά «ή τα μαζεύω και κάνετε άλλου Κυβερνήτη επιλογή.»

Αυτότανε... το κάνανε παντιέρα, οι βολεμένοι Κοτζαμπάσηδες, οι τσιφλικάδες,

[οι εθνικογαιο-αρπάξαντες, οι προεστοί, κι αρχίσαν πόλεμο μέχρις εσχάτων

κατά του Κυβερνήτη βάζοντας στόχο πρώτο, το εθνικό κτηματολόγιο που έπρεπε

[να σαμποταριστεί, ώστε οι αγρότες να ξενοδουλεύουν “δια τον Επιούσιον Άρτον”,

και ουδέποτε να γίνουν κάτοχοι των εθνικών κτημάτων, μα διαστρεβλώνοντας

[αλήθειες και καταστάσεις οι αυτο-ονομαζόμενοι τάχα μου συνταγματικοί,

σ’ αυτό τον πόλεμο κατά του Κυβερνήτη “υπέρ πλούτου και εξουσίας”,

[δουλεύαν παράλληλα και άθελά τους για την αυτοκρατορία τη Βρετανική,

η οποία με πράκτορες και πρακτορίσκους, ντόπιους και ξένους, εργάζονταν υπογείως

(σύνηθες για δαύτους), ώστε ο “άνθρωπος των Ρώσων” Καποδίστριας να χαθεί !

Δεν άργησαν αυτά τα δυό αντίπαλα στρατόπεδα να συγκρουστούν,

[και δυο τρεις ημέρες πριν της χρονιάς την εκπνοή,

στην ελεύθερη (?!) πλέον Ελλάδα, στο γραφικό σημερινό Λιμένι Μάνης, με επικεφαλής

[τους Μαυρομιχαλαίους ανάβει το φυτίλι, η νέα χρονιά προμηνύεται εκρηκτική.

Αφήνοντάς μας το 1830 μαζί του παίρνει και τον γερασμένο πλέον λέοντα,

[τον αυτοκράτορα μύθο της Γαλλίας, τη στρατιωτική εκείνη ιδιοφυία,

τον στρατηλάτη Ναπολέοντα (ίσως να ήταν Έλληνας*), που μετά αιώνες

[από τον Φράγκο Καρλομάγνο, είχε για κάποια χρόνια την Ευρωπαϊκή κυριαρχία.

Οι βασιλιάδες του ουρανού ίσως τον τίμησαν όπως κι η ιστορία,

[ίσως και πάλι όχι, έσερνε κρίματα πολλά… κυρίως “Πόνο” και “Αιματοχυσία”. ____________________________________________________________

για τη συνέχεια του έργου "ΙΣΤΟΡΙΕΣ & ΥΣΤΕΡΙΕΣ της ΙΣΤΟΡΙΑΣ" πατήστε ΕΔΩ

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

* Πνεύμα του Ξεσηκωμού, Η επανάσταση στο Βέλγιο, που ήταν τμήμα του Βασιλείου των Κάτω Χωρών, προκλήθηκε κυρίως από το ότι ο βασιλιάς Γουλιέλμος Α’ της Οράγγης ευνοούσε τα ολλανδικά οικονομικά συμφέροντα σε βάρος των βελγικών. Ενισχύθηκε, επίσης, από τις θρησκευτικές διαφορές που υπήρχαν ανάμεσα στους προτεστάντες Ολλανδούς και τους καθολικούς Βέλγους. Έτσι, οι Βέλγοι επαναστάτησαν και ίδρυσαν το ανεξάρτητο βασίλειο του Βελγίου το 1830.

Ο χαρακτηρισμός « Κάτω Χώρες» οφείλεται στο ότι το μεγαλύτερο μέρος του κράτους βρίσκεται κάτω από το επίπεδο της θάλασσας, ενώ μεγάλο τμήμα του εδάφους προέρχεται από τη θάλασσα. Το ένα τέταρτο του εδάφους της πεδινής αυτής χώρας βρίσκεται στο επίπεδο της θάλασσας ή κάτω από αυτό. Πολλά τμήματα των Κάτω Χωρών προστατεύονται από τις πλημμύρες με αντιπλημμυρικούς τοίχους και αναχώματα. Ο όρος δημιουργήθηκε τον 14ο αιώνα, στην αυλή του Δούκα της Βουργουνδίας, για να χαρακτηρίσει τα εδάφη που του ανήκαν στις περιοχές των σημερινών Κάτω Χωρών, Βελγίου και Λουξεμβούργου.

* Βουρβώνο, Ο Οίκος των Βουρβόνων ήταν γαλλική δυναστεία. Βασίλεψε από το 1589 ως τη Γαλλική Επανάσταση και από την πτώση του Ναπολέοντα Α΄ ως το 1848. Βασιλείς στους θρόνους της Πάρμας και της Νάπολης ήταν επίσης Βουρβώνοι, οι οποίοι βασιλεύουν σήμερα στην Ισπανία. Οι Βουρβόνοι στην αρχή ήταν υποτελείς στους κόμητες της Μπουρζ. Αργότερα έγιναν άμεσοι υποτελείς του γαλλικού στέμματος, ώσπου και οι ίδιοι έγιναν βασιλείς.

* Ίσοι, Στη διάρκεια της Γαλλικής Επανάστασης ο ακτιβιστής και δημοσιογράφος Φρανσουά Νοέλ Μπαμπέφ, εκδότης διαφόρων εφημερίδων, υποστήριζε τις περί ισότητας αντιλήψεις του, δημιουργώντας παράλληλα το λεγόμενο «Κίνημα των Ίσων» φθάνοντας στο σημείο να επικρίνει και αυτό ακόμα το νέο καθεστώς της επανάστασης.

Εξ αυτών των δράσεων τελικά θεωρήθηκε και η οργάνωσή του ως συνωμοτική, με κίνδυνο να εξεγερθεί και ο στρατός κατά της κυβέρνησης.

* Εσπρί Ωμπέρ, Daniel Auber's opera La Muette de Portici, Θα διαδραματίσει εξέχοντα ρόλο στη διαμόρφωση του Βασιλείου του Βελγίου. Ο Γουλιέλμος Β' φοβούμενος ότι το περιεχόμενό της ενδέχεται να υποκινήσει εξέγερση, το απαγορεύει χωρίς αποτέλεσμα.

Το ντουέτο από τη La Muette, Amour Sacré de la Patrie (που σημαίνει «Ιερή αγάπη της πατρίδας»), έγινε δεκτή ως νέα Μασσαλιώτιδα στις Βρυξέλλες, στις 25 Αυγούστου 1830 στο οποίο ο μεγάλος τενόρος Adolphe Nourrit το τραγούδησε οδηγώντας τον ρόλο, και προκάλεσε μια εξέγερση που έγινε το σήμα για τη βελγική επανάσταση που οδήγησε στην ανεξαρτησία.

* Γουλιέλμος Τέλλος, επαναστατικό σύμβολο, θρυλικός λαϊκός και εθνικός ήρωας της Ελβετίας. Ο θρύλος του καταγράφεται σε ένα ελβετικό χρονικό των τελών του 15ου αιώνα, και διηγείται περιστατικά που τοποθετούνται χρονικά στην περίοδο της ιδρύσεως της Παλαιάς Ελβετικής Συνομοσπονδίας, στις αρχές του 13ου αιώνα μ.Χ.. Ο Τέλλος ήταν ένας εξαιρετικός σκοπευτής με τόξο-βαλλίστρα, ο οποίος σκότωσε τον τύραννο Άλμπρεχτ Γκέσλερ, έναν ηγεμόνα της Αυστρίας των Αψβούργων που είχε έδρα το Άλτντορφ της Ελβετίας, στο Καντόνι του Ούρι.

Μαζί με τον Άρνολντ φον Βίνκελριντ, ο Γουλιέλμος Τέλλος είναι μια κεντρική μορφή του ελβετικού πατριωτισμού, όπως αυτός διαμορφώθηκε μετά τους πολέμους του Μεγάλου Ναπολέοντα.

* Μπολίβαρ, Ο Σιμόν Χοσέ Αντόνιο δε λα Σαντίσιμα Τρινιδάδ Μπολίβαρ ι Παλάσιος (Simón José Antonio de la Santísima Trinidad Bolívar y Palacios, είναι ο ηγέτης κινημάτων ανεξαρτησίας σε όλη τη Νότια Αμερική, συλλογικά γνωστά ως ''Πόλεμος του Μπολίβαρ''.

Προσωπικότητα παγκοσμίου βεληνεκούς. Λατρεύτηκε ως ήρωας, ως αγνός και ανιδιοτελής πατριώτης, που ανάλωσε την προσωπική του περιουσία για τα ιδανικά της ελευθερίας. Ποιήματα εγράφησαν προς τιμή του και μνημεία αναγέρθηκαν σε πολλές πόλεις της Αμερικής, ενώ η μνήμη του είναι ζωντανή μέχρι σήμερα.
Πολιτικός και στρατιωτικός, που αφιέρωσε τη ζωή του στην απελευθέρωση των ισπανικών αποικιών και οραματίστηκε μία ενωμένη Λατινική Αμερική. Καταγόταν από αριστοκρατική οικογένεια με βασκικές ρίζες. Η οικογένειά του εκμεταλλευόταν μεταλλεία χρυσού και σιδήρου και ο Μπολίβαρ χρησιμοποίησε μέρος από τα έσοδά τους για να χρηματοδοτήσει τους απελευθερωτικούς πολέμους.
Ο μεγάλος αυτός ηγέτης στον αγώνα για ανεξαρτησία για τις περιοχές που σήμερα αποτελούν τη Βενεζουέλα, την Κολομβία, τον Ισημερινό, το Περού, τον Παναμά και τη Βολιβία, ήρωας σε αυτές τις χώρες, καθώς και στην υπόλοιπη ισπανόφωνη Αμερική, γεννήθηκε 24 Ιουλίου 1783 στο Καράκας, Βενεζουέλα και πέθανε 17 Δεκεμβρίου 1830 στη Κολομβία.
Ο Μπολιβάρ από 9 ετών βρίσκεται υπό την κηδεμονία του θείου του Μιγκέλ Χοσέ Σανς, αφού οι γονείς του έχουν και οι δύο πεθάνει. Παρ' όλο που οι σχέσεις των δεν είναι καλές, πήρε την καλύτερη δυνατή εκπαίδευση, από σπουδαίους καθηγητές, όπως ο Αντρές Μπέγιο και ο Δον Σιμόν Ροδρίγκες.
Ειδικά, ο τελευταίος επηρέασε βαθύτατα το νεαρό, καθώς υπό την καθοδήγησή του, ο Μπολιβάρ διάβασε τα φιλελεύθερα βιβλία, που κυκλοφορούσαν ανάμεσα στους ντόπιους ριζοσπάστες.
Η εκπαίδευση του Μπολιβάρ ολοκληρώνεται στην Ευρώπη, που του εμφύσησε το πάθος για την πολιτική.

Επιστρέφει στο Καράκας το 1807 και ζει σαν πλούσιος κρεολός, διαχειριζόμενος υποδειγματικά τα απέραντα κτήματά του. Ωστόσο, σε τακτικές συγκεντρώσεις, δήθεν φιλοσοφικές ή χαρτοπαικτικές αναζητούσε μαζί με τους νεαρούς ομοϊδεάτες του κρεολούς τις πιο πρόσφορες μεθόδους για την επίτευξη των δημοκρατικών σκοπών τους.

Όταν στις 6 Αυγούστου 1825, στη Συνέλευση του Άνω Περού, δημιουργείται η Δημοκρατία της Βολιβίας, το Σύνταγμα, έργο δικό του αντανακλά τις επιρροές που είχε στην πολιτική του σκέψη από τη Γαλλική και Σκοτσέζικη Διαφώτιση, καθώς και από τους Έλληνες και Ρωμαίους κλασικούς συγγραφείς.
Το όνειρό του, για μια ομοσπονδία όλων των νέων ανεξάρτητων δημοκρατιών, στο στυλ της Αμερικανικής Επανάστασης, με μια κυβέρνηση που θα αναγνώριζε και θα διαφύλαττε τα ατομικά δικαιώματα... βλέπει να υποχωρεί στις πιέσεις από διάφορα συμφέροντα που υπήρχαν σε όλη την περιοχή, τα οποία απέρριπταν το μοντέλο αυτό και ενδιαφερόντουσαν λίγο ή και καθόλου για φιλελεύθερες αρχές. Ο Μπολίβαρ δυσκολεύεται πολύ να διατηρήσει τον έλεγχο. Τον Σεπτέμβριο του 1828 διαφεύγει μιας απόπειρας δολοφονίας, χάρη στον φύλακα - άγγελο, τη Μανουέλα Σάενς.

* Σάντα Μάρτα, ο Μπολίβαρ παραιτήθηκε από την προεδρία στις 27 Απριλίου 1830, με πρόθεση να αυτοεξοριστεί στην Ευρώπη, κατά πάσα πιθανότητα στη Γαλλία. Έχει ήδη στείλει διάφορα κιβώτια με τα προσωπικά του αντικείμενα και τα γραπτά του αλλά δεν προλαβαίνει, πεθαίνει προτού αναχωρήσει, από φυματίωση, στις 17 Δεκεμβρίου 1830 στην Κίντα δε Σαν Πέδρο Αλεχαντρίνο", στη Σάντα Μάρτα στην Κολομβία. Έχει ζητήσει, από τον προσωπικό του βοηθό, τον Στρατηγό Ντανιέλ Φλορένσιο Ο' Λήρι, να κάψει το εκτενές αρχείο με τα γραπτά, τις επιστολές και τις ομιλίες του.
Ευτυχώς ο Ο' Λήρυ δεν υπακούει την εντολή και τα τα γραπτά διασώθηκαν, δίνοντας στους ιστορικούς τεράστιο πλούτο πληροφοριών για τη φιλελεύθερη φιλοσοφία και σκέψη του Μπολίβαρ.

______________________ * * _________________________

Αλλαγή εκ νέου της αγγλικής πολιτικής και η πρόταση της Ανεξαρτησίας

Η Ρωσία, πανίσχυρη μετά τη νίκη της στο Ρωσοτουρκικό πόλεμο τόσο απέναντι στο Σουλτάνο όσο και απέναντι στις άλλες Δυνάμεις, φαινόταν έτοιμη και ικανή να λύσει μόνη της το Ελληνικό Ζήτημα επιβάλλοντας μια λύση που θα της εξασφάλιζε τα μεγαλύτερα οφέλη. Η επιτυχία αυτή της Ρωσίας όσον αφορά την απαίτηση προς το Σουλτάνο να παραχωρήσει αυτονομία στην Ελλάδα αλλά και να αποδεχτεί ιδιαίτερα ευνοϊκούς για τη Ρωσία όρους σχετικά με το εμπόριο στην Ανατολική Μεσόγειο θορύβησε την Αγγλία, που ανέλαβε πρωτοβουλίες για το Ελληνικό Ζήτημα.

Σκοπός της Αγγλικής πολιτικής ήταν πλέον να δημιουργηθεί ανεξάρτητο Ελληνικό κράτος που θα έκλεινε για τη Ρωσία τους δρόμους προς το Αιγαίο και ταυτόχρονα θα περιόριζε τη ρωσική επιρροή στο νεοσύστατο ελληνικό κράτος. Παράλληλα, όμως, επεδίωκε περιορισμό των συνόρων ιδιαίτερα στη Δυτική Ελλάδα, ώστε να υπάρχει απόσταση ασφαλείας από τα Επτάνησα, που βρίσκονταν τότε υπό αγγλική κατοχή. Έτσι ξεκινά νέος γύρος διαπραγματεύσεων που θα καταλήξει, ύστερα από αγγλική πρόταση, στο Πρωτόκολλο της Ανεξαρτησίας (22 Ιανουαρίου/3 Φεβρουαρίου 1830), το οποίο θα αποδεχτεί ο Σουλτάνος.

Στις 27 Μαρτίου/ 8 Απριλίου 1830 οι αντιπρέσβεις κοινοποίησαν στην Ελλάδα και την Τουρκία το Πρωτόκολλο. Ο Σουλτάνος αναγκάστηκε να αποδεχθεί την ανεξαρτησία της Ελλάδας. Ο Καποδίστριας συμφώνησε με τον όρο να εκκενώσουν και οι Τούρκοι την Αττική και την Εύβοια. Επίσης ζήτησε την παρουσία ξένων οροθετών και την παροχή μέσων για την αντιμετώπιση του προσφυγικού προβλήματος που θα προκαλούσε η εκκένωση των εκτός συνόρων περιοχών από τους ελληνικούς πληθυσμούς. Παράλληλα ενημέρωσε τον Λεοπόλδο για τις αξιώσεις του. Ζήτησε επίσης από τον Λεοπόλδο να ασπαστεί την ορθοδοξία, να παραχωρήσει πολιτικά δικαιώματα στους Έλληνες και να εργαστεί για την επέκταση των συνόρων, ώστε να συμπεριληφθεί η Ακαρνανία, η Κρήτη, η Σάμος και τα Ψαρά.

Ο Λεοπόλδος όμως συνάντησε την άρνηση της Βρετανικής κυβέρνησης, γεγονός που τον οδήγησε σε παραίτηση (9/21 Μάϊου 1830) με το επιχείρημα ότι δεν ήθελε να επιβάλει στους Έλληνες τις δυσμενείς για αυτούς αποφάσεις των ξένων αλλά και για προσωπικούς λόγους.

Η εσωτερική Αντιπολίτευση του Καποδίστρια δέχτηκε με σχετική ικανοποίηση τους όρους του Πρωτοκόλλου, κατηγορώντας τον Καποδίστρια για τον περιορισμό των συνόρων.

Το Πρωτόκολλο της Aνεξαρτησίας, Το άρθρο 1 του Πρωτοκόλλου της 3ης Φεβρουαρίου 1830 όριζε:

«H Ελλάς θέλει σχηματίσει έν Κράτος ανεξάρτητον, και θέλει χαίρει όλα τα δίκαια, πολιτικά, διοικητικά και εμπορικά, τα προσπεφυκότα εις εντελή ανεξαρτησίαν».

Η Ελλάς Ευγνωμονούσα,
πίνακας του Θ. Βρυζακης

H πανηγυρική αυτή διακήρυξη της πολιτικής ανεξαρτησίας της Ελλάδας συνιστούσε διπλωματική πράξη ιδρυτική του ελληνικού κράτους.
H διεθνής αναγνώριση του ελληνικού κράτους σήμαινε έναρξη της υπάρξεώς του από την άποψη της διεθνούς κοινωνίας.

H πρόοδος σχετικά με τους αντίστοιχους ορισμούς του Πρωτοκόλλου της 10-22 Μαρτίου 1829 ήταν μεγάλη και είχε σπουδαιότητα κρίσιμη.
Αντίθετα οι ορισμοί του Πρωτοκόλλου εκείνου για τα σύνορα του ελληνικού κράτους αθετούνταν μερικώς με ό,τι όριζε πολύ δυσμενέστερα για την Ελλάδα το άρθρο 2 του νέου Πρωτοκόλλου.

H συνοριακή γραμμή του Πρωτοκόλλου της 3ης Φεβρουαρίου κρατούσε έξω από το έδαφος της Ελλάδας μεγάλο τμήμα της Στερεάς Ελλάδας.
Ως αντάλλαγμα προς την Πύλη για την οδυνηρή θυσία της πλήρους ανεξαρτησίας του ελληνικού κράτους, έγινε περικοπή της νέας γραμμής στη Δυτική Ελλάδα και ολόκληρη η περιοχή πέρα από

τον Αχελώο επανήλθε στην εξουσία του σουλτάνου.

Η εδαφική συρρίκνωση των συνόρων προκάλεσε θύελλα αντιδράσεων στην Ελλάδα. Ιδιαίτερα στη Δυτική Ελλάδα. Στους δρόμους και τα καφενεία η ελληνική αθυροστομία εξαντλούνταν κατά της Αγγλίας και της Γαλλίας. Χαρακτηριστικό είναι πως στο Ναύπλιο το καφενείο Les trois Puissances (Οι Τρεις Δυνάμεις) μετονομάστηκε χλευαστικά σε Les trios Potences (Οι Τρεις Αγχόνες).

Οι διατάξεις του Πρωτοκόλλου επίσης αποσκοπούσαν να ικανοποιηθεί η επιθυμία των Άγγλων αποικιοκρατών για κατοχύρωση των Ιονίων νήσων από τον κίνδυνο, τον απότοκο της κυριαρχίας των Ελλήνων στη γειτονική Ακαρνανία. Αποφεύγεται σκόπιμα η γειτνίαση των δυτικών επαρχιών της Aιτωλοακαρνανίας με τη Λευκάδα, που, όπως και τα υπόλοιπα Eπτάνησα, βρισκόταν υπό αγγλική κυριαρχία.

Σύμφωνα με το άρθρο 3 του Πρωτοκόλλου, «η ελληνική Κυβέρνησις θέλει είναι μοναρχική και κληρονομική κατά τάξιν πρωτοτοκίας».
Το ίδιο άρθρο παρείχε στις τρεις δυνάμεις το δικαίωμα της εκλογής του προσώπου του βασιλέα της Ελλάδας χωρίς καθόλου να έχει ερωτηθεί ο ελληνικός λαός. Μάλλον θεωρήθηκε περιττό !

Το νέο κράτος, αν και περιείχε λιγότερο από το ένα τρίτο των Ελλήνων κατοίκων της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας την εποχή που ξέσπασε ο Αγώνας, ωστόσο αναγνωριζόταν επίσημα στη διεθνή κοινωνία. Έτσι πραγματοποιούνταν κρίσιμη καμπή της ελληνικής Ιστορίας.

Στις αρχές του επόμενου έτους και συγκεκριμένα στις 22 Iανουαρίου/3 Φεβρουαρίου 1830 οι τρεις Mεγάλες Δυνάμεις προχώρησαν στην υπογραφή ενός νέου πρωτοκόλλου, στο Λονδίνο και πάλι, Eπρόκειτο για την πρώτη επίσημη διεθνή πράξη που αναγνώριζε την Eλλάδα ως κράτος κυρίαρχο και ανεξάρτητο και όχι φόρου υποτελές στην Oθωμανική Aυτοκρατορία.
H σημαντική αυτή απόφαση συνοδευόταν από τον προσδιορισμό μιας νέας συνοριακής γραμμής. Στα εδάφη του νέου κράτους περιλαμβάνονταν οι περιοχές που βρίσκονταν μεταξύ των ποταμών Aχελώου στα δυτικά και Σπερχειού στα ανατολικά. Πέραν των Kυκλάδων και της Πελοποννήσου, δίνονταν στο ελληνικό κράτος, οι Σποράδες και η Eύβοια.

Το Πρωτόκολλο του Λονδίνου της 3ης Φεβρουαρίου 1830 (αποσπάσματα)

1. Η Ελλάς θέλει σχηματίσει εν κράτος ανεξάρτητον και θέλει χαίρει όλα τα δίκαια πολιτικά, διοικητικά και εμπορικά τα προσπεφυκότα εις εντελή ανεξαρτησίαν.

2. Η διοριστική γραμμή των συνόρων της Ελλάδος, αρξαμένη από τας εκβολάς του Ασπροποτάμου, θέλει ανατρέξει τον ποταμόν αυτόν έως κατέναντι της λίμνης του Αγγελοκάστρου, και διασχίσασα τόσον αυτήν την λίμνην όσον και τας του Βραχωρίου και της Σταυροβίτσας, θέλει καταλήξει εις το όρος Αρτοτίνα, εξ ου θέλει ακολουθήσει την κορυφήν του όρους ’ξου, την κοιλάδα της Κοτούρης και την κορυφήν του όρους Οίτης έως τον κόλπον του Ζητουνίου, εις τον οποίον θέλει καταντήσει προς τας εκβολάς του Σπερχειού.

Όλαι αι χώραι και τόποι κείμενοι προς Μεσημβρίαν αυτής της γραμμής, την οποίαν το συμβούλιον εχάραξεν επί του ενταύθα υπό στοιχείον Στ συναπτομένου γεωγραφικού πίνακος, θέλουν ανήκει εις την Ελλάδα.

Θέλουν ανήκει ωσαύτως εις την Ελλάδα η νήσος Εύβοια ολόκληρος, αι Δαιμονόνησοι, η νήσος Σκύρος και αι νήσοι, αι εγνωσμέναι το αρχαίον υπό το όνομα Κυκλάδες, συμπεριλαμβανομένης και της νήσου Αμοργού.

3. Η Ελληνική Κυβέρνησις θέλει είναι μοναρχική και κληρονομική κατά τάξιν πρωτοτοκίας. Θέλει εμπιστευθή εις ένα Ηγεμόνα, όστις δεν θέλει είναι δυνατόν να εκλεχθή μεταξύ των οικογενειών των βασιλευουσών εις τας Επικρατείας τας υπογραψάσας την συνθήκην της 6ης Ιουλίου 1827, και θέλει φέρει τον τίτλον Ηγεμών Κυριάρχης της Ελλάδος.
____________________________________________________________________

Πηγή: Διονύσιος Κόκκινος, Η ελληνική επανάστασις, εκδ. Μέλισσα, Αθήνα 1974, τόμος Στ', σελ. 437-439,
όπου και το πλήρες κείμενο του Πρωτοκόλλου του Λονδίνου της 3ης Φεβρουαρίου 1830.

Η Ελληνική έγκριση

«Ηύχετο η Γερουσία να ευρίσκετο εις θέσιν του να εκφράση ζωηρώτατα... τα αισθήματα της βαθείας ευγνωμοσύνης... Με όλον τούτο εγκρίνει παμψηφεί ...και οσονούπω θέλει εκφράσει τας λεπτομερείς σκέψεις και παρατηρήσεις της» (η πρώτη ελληνική αντίδραση στο Πρωτόκολλο).

Η συγκατάθεση της Πύλης

«Δίδει η Υψηλή Πύλη εις τούτο την συγκατάθεσίν της και αποδέχεται τα περί αυτό αποφασισθέντα, ως αφορώντα εις το να παρέξωσιν εις τον τόπον ασφάλειαν και ησυχίαν και να στερεώσωσι την καθολικήν ευδαιμονίαν...» (Η απάντηση του Σουλτάνου στο Πρωτόκολλο).

* Ίσως και Έλληνα, Η εγκυκλοπαίδεια «Μπριτάνικα» εν έτει 2011 γράφει μεταξύ άλλων:
«Οι Bonapart είναι Κορσικανή οικογένεια, που με τον Ναπολέοντα διαμόρφωσε την αυτοκρατορική δυναστεία του 1804. Η οικογένεια καταγόταν από την ηπειρωτική Ιταλία, όπου μια σειρά από οικογένειες με αυτό το όνομα είναι γνωστές από τον 12ο αιώνα (από το 1100). Αυτές οι οικογένειες το 13ο αιώνα εγκαταστάθηκαν σε δύο μεγάλες περιοχές: Το Σαν Μινιάτο και τη Σαρζάνα.
Βοναπάρτης σήμαινε «το καλό μέρος» – ή και καλό κόμμα; -και καθιερώθηκε προκειμένου να καθορίσει τις οικογένειες που συνδέονταν με το παπικό κόμμα».

Ο Ιερέας Νικόλαος Στεφανόπουλος γράφει τον Αύγουστο του 1738:
«Και εμπήκαν 430 Στεφανόπουλοι, οι πλέον διαλεχτοί και άξιοι συν τοις συμβίαις και τα τέκνα αυτών και πήραν μαζί τους και μερικές φαμελιές, 300 άτομα από άλλα χωρία, το όλον εφτακόσιες τριάντα ψυχές (730)». Στο Καργκέζε σήμερα υπάρχουν ελληνικές οδοί και ξενοδοχεία με ελληνικά ονόματα.
Rue de Grece = Οδός Ελλάς
Rue de Magne = Οδός Μάνης
Rue de Vitylo = Οδός Βοίτυλο
Η δε εκκλησία κάθε Κυριακή ψάλλει τη λειτουργία στην ελληνική γλώσσα.

Ας δούμε όμως τι λέει η παράδοση και τα επίσημα απομνημονεύματα για την ελληνική καταγωγή του Μεγάλου Ναπολέοντα:
Η παράδοση αυτή, χωρίς ιστορικά να έχει εξακριβωθεί, δεν ξεκίνησε από την Ελλάδα. Είναι παράδοση, η οποία ξεκίνησε από την Κορσική και τη Γαλλία και μετέπειτα διαδόθηκε και στην Ελλάδα. Παραθέτω ορισμένα στοιχεία αποκαλυπτικά της παράδοσης αυτής. Στα χρόνια 1731-1775 που οι Μανιάτες ξεριζωμένοι από την Παόμια ζουν στο Αιάκειο, πρωτεύουσα της Κορσικής, γεννιέται και ανδρώνεται ο Μέγας Ναπολέων. Το σπίτι του βρίσκεται στην ελληνική γειτονιά του Αιακείου και ο πατέρας του Κάρολος Βοναπάρτης έχει πολύ στενή φιλία με την οικογένεια της Πανώριας Στεφανοπούλου. Ο ίδιος πεθαίνει στα χέρια της Πανώριας.
Η Λάουρα Στεφανοπούλου-Ζενότ, δούκισσα Ντ’ Αμπραντές, θυγατέρα της Πανώριας και σύζυγος του υπασπιστή του Μεγάλου Ναπολέοντα στα απομνημονεύματά της, που δημοσιεύτηκαν στις αρχές του προηγούμενου αιώνα στη Γαλλία, τα οποία ουδέποτε διέψευσε ο Μέγας Ναπολέων και τα οποία είχαν πολύ μεγάλη κυκλοφορία στη Γαλλία, αναφερόμενη στην Ελληνική καταγωγή του Μεγάλου Ναπολέοντα, γράφει χαρακτηριστικά:
«Στο σπίτι του Βοναπάρτη μιλούσαμε ελληνικά με τον πατέρα του Μεγάλου Ναπολέοντα. Πρόγονος του Βοναπάρτη ανήκε στη γενιά των Στεφανόπουλων και έφερε το όνομα Καλόμερος, ο οποίος από το Αιάκειο της Κορσικής μετανάστευσε στην Τοσκάνη της Ιταλίας. Εκεί το όνομα Καλόμερος εξιταλίστηκε και έγινε Buona Parte (δηλαδή καλό μέρος). Απόγονος των Βοναπαρτών επέστρεψε από την Τοσκάνη στο Αιάκειο της Κορσικής και έγινε γενάρχης της οικογένειας των Βοναπάρτηδων της Κορσικής.
Οι Στεφανόπουλοι-Κομνηνοί όταν μιλούν για τους Βοναπάρτες χρησιμοποιούν πάντοτε το ελληνικό τους επώνυμο και τους αποκαλούν Καλόμερος, Καλόμεροι ή Καλομεριάνους, ανάλογα με το αν μιλούν για τους Βοναπάρτες χρησιμοποιούν πάντοτε το ελληνικό τους επώνυμο. Η οικογένεια του Κάρολου Βοναπάρτη συνδεόταν με στενούς φιλικούς δεσμούς και με άλλες οικογένειες Μανιατών στο Αιάκειο.
Όταν ο Μέγας Ναπολέων, ορφανός, παιδί 15 ετών πρωτοπήγε στο Παρίσι για σπουδές, τον υποδέχτηκε και τον φιλοξένησε ο Δημήτριος Στεφανόπουλος-Κομνηνός, Αξιωματικός του Γαλλικού Στρατού και αδελφός της Πανώριας Στεφανοπούλου, επιστήθιος φίλος του Κάρολου Βοναπάρτη, πατέρα του Μεγάλου Ναπολέοντα. Ο εν λόγω Δημήτριος Στεφανόπουλος-Κομνηνός ήταν και ο κηδεμόνας του Μεγάλου Ναπολέοντα, όταν αυτός φοιτούσε στην στρατιωτική σχολή του Μπριέν λε Σατώ. Ο Ναπολέων επηρεασμένος από τους Μανιάτες της Κορσικής, όταν ζούσε ακόμη εκεί ως μικρό παιδί, στην πρώτη του πνευματική εργασία-πραγματεία που έγραψε, στη Στρατιωτική Σχολή που φοιτούσε αναφερόταν στην «στρατιωτική αγωγή των νέων Μανιατών».

Την ελληνική καταγωγή του Βοναπάρτη υποστηρίζει και ο Γάλλος καθηγητής και πρεσβευτής στο Μόναχο, ονόματι Χακίν, σε σχετική έρευνά του, την οποία είχε κάνει πριν από τη γαλλική επανάσταση, όταν η οικογένεια Βοναπάρτη ήταν ακόμη άσημη. Λέγεται μάλιστα ότι όταν κάποτε σκόπιμα λόγω της άσημης προέλευσης των Βοναπάρτηδων τέθηκε στον ίδιο το Ναπολέοντα το ερώτημα περί της καταγωγής του, εκείνος εύστοχα απάντησε «Η γενιά μου αρχίζει από μένα».

Αντιλαμβάνεται κανείς τι θα σήμαινε για την πορεία του στα γαλλικά πράγματα η τυχόν παραδοχή εκ μέρους του της ελληνικής καταγωγής του. Η παράδοση περί της ελληνικής καταγωγής του Μεγάλου Ναπολέοντα διαδόθηκε γρήγορα και στην Ελλάδα κατά τους προεπαναστατικούς χρόνους. Ήταν μάλιστα η παράδοση αυτή η αιτία οι σκλαβωμένοι Έλληνες να προσβλέπουν με πολλές ελπίδες στην βοήθεια εκ μέρους του Μεγάλου Ναπολέοντα, γιατί πίστευαν ότι η ελληνική καταγωγή του δεν θα τον άφηνε αδιάφορο και θα συνέδραμε τους Έλληνες στην απελευθέρωσή τους.

Ο μεγάλος ευεργέτης Απόστολος Αρσάκης, ο Αδαμάντιος Κοραής και ο ποιητής Αλέξανδρος Σούτσος ήλπιζαν στη βοήθεια του Μεγάλου Ναπολέοντα λόγω και της ελληνικής καταγωγής του. Ο Αλέξανδρος Σούτσος μάλιστα αναφερόμενος στην ελληνική καταγωγή του Μεγάλου Ναπολέοντα στο ποίημα του με τον τίτλο «Περιπλανώμενος» περιέχει μεταξύ των άλλων και το εξής δίστιχο: «Διετήρη αίματός του εις τας φλέβας του ρανίδα / ο Κορσικανός ο έχων τον Ταΰγετον πατρίδα».

Το έτος 1797 ο Τζανήμπεης ή Τζανέτος Γρηγοράκης, μπέης τότε της Μάνης, απέστειλε επιστολή στον Μεγάλο Ναπολέοντα ζητώντας από αυτόν βοήθεια για την απελευθέρωση της Ελλάδας. Το σπίτι του Ναπολέοντα στην Κορσική (Φωτό Ολγα Κοφινά)
Ο Μέγας Ναπολέων, ανταποκρινόμενος στην έκκληση του Τζανήμπεη, απέστειλε στη Μάνη για διαπραγματεύσεις μαζί του τους Κορσικανούς Μανιάτες αδελφούς Δημήτριο και Νικόλαο Στεφανόπουλους μαζί με έναν Γάλλο πολίτη ονόματι Αρνώ και συγχρόνως του έστειλε επιστολή, το ακριβές περιεχόμενο της οποίας έχει επιλέξει ως εξής:
«Προς τον Αρχηγό του ελευθέρου λαού της Μάνης.
Πολίτα,
Έλαβαν εκ Τεργέστης την επιστολήν σας δι’ ης μοι εκφράζητε την επιθυμίαν σας να φανήτε ωφέλιμος στη Γαλλική Δημοκρατία δεχόμενοι εις τους λιμένας σας τα πλοία της. Πίστευα, ότι θέλετε τηρήσει την υπόσχεσίν σας με πίστην αρμόζουσαν εις τους απογόνους των Σπαρτιατών.
Σας συνιστώ τους κομιστάς της παρούσης οίτινες εισίν επίσης απόγονοι των Σπαρτιατών! Εάν δεν εξετέλεσαν μεγάλα πράγματα, αιτία εστίν, ότι δεν ευρέθησαν εις μεγάλους κύκλους.
Υγεία και αδελφότης ΒΟΝΑΠΑΡΤΗΣ»

Ο Ναπολέων το έτος 1801 έστειλε στον Τζανήμπεη στο Γύθειο ένα πλοίο (κορβέτα) φορτωμένο με πολεμοφόδια.
Στα χρόνια της παντοδυναμίας του ο Ναπολέων ενδιαφέρθηκε για τους Μανιάτες της Κορσικής, τους οποίους προστάτευε σε αντίθεση με τους Κορσικανούς στους οποίους φέρθηκε σκληρά.
Κατά την εκστρατεία του Μεγάλου Ναπολέοντα στην Αίγυπτο στην στρατιά του συμμετέχει και η ελληνική λεγεώνα, επικεφαλής της οποίας υπήρξε ο μετέπειτα εις Συνταγματάρχη του γαλλικού στρατού προαχθείς Νικόλαος Τσεσμελής ή Παπάζογλου. Τέλος χαρακτηριστικό είναι επίσης το γεγονός ότι ο πρωτανηψιός του Μεγάλου Ναπολέοντα ονόματι Παύλος Βοναπάρτης, αξιωματικός του γαλλικού πολεμικού ναυτικού, γιος του αδελφού του Λουκιανού, ήλθε εθελοντής στην ελληνική επανάσταση, όπου και πέθανε.
Και σήμερα οι Μανιάτες της Κορσικής ενάντια στο νόμο της πολιτιστικής αφομοίωσης διατηρούν έντονη τη συνείδηση της ελληνικής καταγωγής τους. Τα επώνυμα και τα κύρια ονόματά τους στην συντριπτική πλειοψηφία τους παραμένουν ελληνικά. Η λειτουργία στην εκκλησία τους στο Καργκέζε τελείται στην ελληνική γλώσσα, ενώ έκδηλη είναι η παρουσία του ελληνικού στοιχείου.
Μεγάλη μελέτη έχει κάνει ο κ. Δικαίας Βαγιακάκος πρόεδρος και ιδρυτής της Εταιρείας των Λακωνικών Σπουδών.
__________________

ΠΗΓΕΣ:
http://www.tovima.gr/
http://www.fhw.gr/
http://users.sch.gr/maritheodo/history
http://www.cityofnafplio.com/2011/02/02/protocol-independence-of-the-greek-state/

http://www.ethnos.gr/

Απόσπασμα από το έμμετρο έργο

"ΙΣΤΟΡΙΕΣ και ΥΣΤΕΡΙΕΣ της ΙΣΤΟΡΙΑΣ

Στίχοι - Κείμενα: Παναγιώτης Β. Ματαράγκας

Επιμέλεια - Αποτύπωση: Κ. Γ. Ραπακούλια

Ιστορίες και Υστερίες της Ιστορίας

1829, Αυτοί που πήραν στους ώμους τους την Ελλάδα…

1829

Οι "Υψηλάντηδες"… οι δυό πρίγκιπες … τα δυό αδέλφια,

[αρχίσαν μα και τελείωσαν τον απελευθερωτικό αγώνα,

o Αλέξανδρος ύψωσε το εικοσιένα τη σημαία της Επανάστασης των Ελλήνων,

[και έδωσε την "πρώτη μάχη" στο Δραγατσάνι κατά του Σουλτάνου του αλαζόνα,

ενώ στη Πέτρα της Βοιωτίας, το χίλια οκτακόσια εικοσιεννιά, ο μικρότερος,

[ο Δημήτριος Υψηλάντης τη μάχη της Επανάστασης την τελευταία,

έκλεισε της οκταετούς αιματηρής, ηρωικής και μετά πλείστων εμποδίων

[ιστορικής και ενδόξου Ελληνικής Παλιγγενεσίας την αυλαία.

Με απαράμιλλη γενναιότητα που έφτανε στην αυτοθυσία,

[οι δύο Κωνσταντινουπολίτες* της διασποράς, πρωτοστατήσαν,

πήραν στους ώμους τους την πατρίδα, εγείρανε τον Ελληνισμό

[και μαζί με άλλα παλικάρια πολέμησαν και τελικά την αναστήσαν.

Γιαγιάδες παλιά διηγούνταν πως στο Δραγατσάνι που μάχονταν ο Αλέξανδρος,

[ανεστήθη παίρνοντας στη μάχη μέρος κι ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος

ο μαρμαρωμένος της Κωσταντινούπολης βασιλιάς,

[όπως επίσης μετεμψυχώθηκε και ο αρχαίος των Θηβών ιερός ο λόχος,

και πολέμησαν πλάι-πλάι ο αυτοκράτορας, η Φάλαγγα των Μακεδόνων,

[ο Λεωνίδας, ο Μέγας Αλέξανδρος... όλοι οι "Μεγάλοι" μας, δώσανε το παρόν.

Με το όραμα μιας ελεύθερης και ανεξάρτητης πατρίδας

[οκτώ ολόκληρα περάσαν χρόνια σκληρού αγώνα πλήρους θυσιών,

και επειδή σήμερα δεν υπάρχει τρόπος, οι νεώτεροι ίσως να μάθουν,

[ακριβώς αριθμούς και αποδεδειγμένα το μέγεθος των απωλειών,

αφού την εποχή εκείνη δεν καταγράφονταν σε μητρώα οι θανόντες

[ούτε πληθυσμιακά στοιχεία και αρχεία βρεθήκαν,

επιμένοντας, ιστορικούς ξεσκόνισα πολλούς με δεν αναφέρουνε νεκρούς,

[εκτός του περιοδικού “Ιστορία” που οι ερευνητές σε 450.000 τους υπολογίσαν,

η Ελλάδα όμως όπως λένε τα εμβατήρια “Ποτέ της Δεν Πεθαίνει”...

[τα παιδιά της κατάφεραν πολεμώντας χρόνια και λευτερωθήκανε,

Τη τελευταία μάχη με ηγέτη και πάλι έναν Υψηλάντη φέτος ‘δώσαν,

[σαν ‘κείνους των παραμυθιών οι δύο πρίγκηπες για τους νεκρούς μας εκδικηθήκανε,

ενώ την ίδια της μάχης εκείνη ημέρα οι ηττημένοι του ρωσοτουρκικού πολέμου*

[Οθωμανοί, υπέγραφαν τη συνθήκη της Ανδριανουπόλεως* με την οποία

αναγνωρίζαν μιά μίζερη ουσιαστικά ψευτοανεξαρτησία της Ελλάδας...

[ο Μανωλιός τα ρούχα του έβαζε αλλιώς, πάλι θα ήμασταν υπό κηδεμονία

λόγω της απόφασης των Δυτικών, αλλά επ’ ευκαιρία ας δούμε το πως “αυτοί” με τους

[περιστασιακούς συμμάχους τους διαχρονικά φερθήκαν στην αφεντιά μας.

Στις 10 Μαρτίου του 1829 οι "Δυνάµεις"υπέγραψαν

[το Πρωτόκολλο του Λονδίνου*, με το οποίο ορίζονταν τα σύνορά μας

Πελοπόννησος, Εύβοια, Κυκλάδες και Ρούμελη, µε βόρεια σύνορα τη γραµµή

[Παγασητικού–Αµβρακικού να είναι όλη κι όλη η πατρίδα η δικιά μας.

Ελαφρά τη καρδία, χωρίς ενοχές ή ανησυχία συμφώνησαν οι Χριστιανοί της Δύσης,

[πως οι Έλληνες, οι ομόθρησκοί τους (?) της Ανατολής, θα ζούσανε νέο δράμα

μισόσκλαβοι στο Σουλτάνο, πληρώνοντάς του ετήσιο χαράτσι 1.500.000 γρόσια,

[σχέδιο να κοπανάς τη κεφαλή στον τοίχο, η απλοχεριά τους ήτανε άλλο πράμα...

μ’ αφού ήταν όλα στάχτη, το φόρο υποτέλειας πώς θα πληρώναμε?

[μήτε "Αγορές" μήτε “Funds” μήτε "Περίεργα Ταμεία" υπήρχαν να δανειστείς

ούτε καν κάδους σκουπιδιών είχαμε τότε, να τρώνε οι πεινασμένοι όπως το 2010

[με το μνημονιοσχέδιο, το εκπονηθέν και πάλι απ’ τις “Δυνάμεις” της εποχής.

Απύθμενο το θράσος τους και το 1829, σα να μας λέγαν, «είστε μεν Χριστιανοί αλλά

[αλλά κατηγορίας Βου.... μη χάσουμε και τους πελάτες μας Οθωμανούς,

σκάστε, δουλέψτε, πληρώνετε το μπουγιουρντί» κι όπως θα έλεγαν το 1204,

[«ευχαριστείστε μας και δοξάστε μας "Αιρετικοί" εμάς τους “Real” Χριστιανούς,

εμάς τους Δυτικούς, που όλοι θυμόσαστε ότι στείλαμε τους Σταυροφόρους

[στη Κων/λη να σφάξουν, να ληστέψουν και να διαλύσουν την αυτοκρατορία,

και ως τα σήμερα ακόμη ολούθε ενθύμια κρατάμε απ’ τα βιαίως αρπαχθέντα

[(τα 4 άλογα π.χ. του ιπποδρόμου)... μη μας βαστάτε όμως καμιά κακία.»

Λάφυρα των ορδών των τάχα ελευθερωτών των Άγιων Τόπων βρίσκονται

[ολούθε στη Φραγκία… (Γαλλία, Γερμανία, Βέλγιο, Λουξ/γο Ολλανδία)

και απ’ αυτά πολλά πωλούνται ως τώρα στα "φανερόκρυφα",

[τεφαρίκια για συλλογές κλεπταποδόχων, κομμάτια από της Πόλης τη ληστεία.

Τα περίφημα χαλκινο-μπρούτζινα Άλογα τα οποία “έφυγαν” απ’ τον ιππόδρομο

[της Κωνσταντινούπολης όπως πιο πάνω αναφέρω στους στίχους,

απήχθησαν, με τη βοήθεια Ρωμαίου αυτοκράτορα, για τη “Νέα Ρώμη”*,

[για να κοσμήσουν τον ιππόδρομό της, 800 χρόνια μετά τη γέννησή τους…

Άλλα τόσα χρόνια θα μείνουν στη Κωνσταντινούπολη, μέχρι το 1204,

[μέχρι τη αρπαγή τους για Βενετία όταν επισκεφθήκαν τη Πόλη οι Λατίνοι

που προφανώς υμνώντας την μεγάλη τους κατάκτηση, τα βαφτίζουν

[“Triumphal Quadriga”, Θριάμβου Τέθριππο, χαρίζοντάς τους αίγλη και φήμη.

Αλλά σαν “ταξιδιάρικα” θα κάνουν ένα ακόμα ταξίδι, από τη χώρα των Δόγηδων

[θα βρεθούν ν’ ατενίζουν τον Σηκουάνα... με τη βοήθεια του Βοναπάρτη,

κι αφού παρατρίχα τη γλυτώνουν από το να γίνουν μπάλες κανονιών,

[θα ξαναγυρίσουν σαν “Άλογα του Αγ. Μάρκου” στη χώρα του Βενετού αρπάχτη.

Εκεί, στις μέρες μας, τα θαυμάζουν και οι τουρίστες, αλλά οι νέοι κάτοχοι

[δεν θεωρούν φαίνεται απαραίτητο να αναφέρουνε τον γλύπτη...

μήπως γιατί ήτανε Έλληνας... δηλαδή αιρετικός ? και έπρεπε

[δαύτοι να διωχθούν γιατί όπως είναι γνωστό χρησιμοποιήθηκε η Πίστη,

για ν’ αρπαγούν τα εδάφη της Βυζαντινο-Ανατολής... οι Παπικοί ντοπάριζαν

[τους αμόρφωτους πιστούς πως τροχοπέδη ήμασταν εμείς οι δόλιοι

για να πάνε “Άγιους Τόπους”… «Εμπρός να ελευθερώσουμε την Ιερουσαλήμ...

[εμπρός να πάρουμε την Πόλη... πούχει και πλούτη να κονομίσουμε όλοι»

και καλά πες… δεν μπόρεσαν ν’ αντισταθούν στα χιώτικα άλογα του Λύσιππου,

[άντε να τους χαριστούν… όμως η συμπεριφορά αυτή έγκλημα ήταν διαρκές

των Σταυροφόρων αφού και το 1453 το ίδιο βάναυσα φέρθηκαν στους χριστιανούς

[της ανατολής και μεταφέρω κάποιων, που τότε τάζησαν, τις οδυνηρές περιγραφές:

«1453, Οθωμανοί προ των πυλών της Πόλης, της ήδη φόρου υποτελούς από καιρό

[στο Σουλτάνο, ενώ οι σταυροφόροι έχουν ακόμη σε Βυζαντινά εδάφη κατοχή.

Σε κάθε αίτημα των Βυζαντινών προς τη Δύση για βοήθεια, τους απαντούν:

[“...βοήθεια αν θέτε, η Ένωση Εκκλησιών κι η υποταγή στον Πάπα θα προηγηθεί”.

Προ του κινδύνου κατάκτησής τους από τους βάρβαρους Αγαρηνούς*

[Παλαιολόγος και οι περί αυτόν υποκλίνονται στον Πάπα και γίνονται Καθολικοί,

μα αντιμετωπίζουν από τη Ρωμιοσύνη τον έντονο αντικαθολικισμό λαού

[και κατωτέρου κλήρου καθώς ήταν ανθρωπίνως αδύνατον να λησμονηθεί

η βαρβαρότητα των υποτίθεται “πολιτισμένων” της Δύσης Σταυροφόρων,

[τα δεινά της φραγκικής κατοχής*, η καταστροφή της Πόλης, η σφαγή,

η λεηλασία, οι ωμότητες, η ιεροσυλία, τα εγκλήματα του λατινικού στρατού

[και του λατινικού κλήρου, ο βίαιος τρόπος να εκλατινιστούν οι πληθυσμοί,

οι μεγαλύτερες λαφυραγωγίες της Ιστορίας, Μνημείων, Καλλιτεχνικών
[και Θρησκευτικών θησαυρών και οι φοβερότεροι εκείνης της εποχής βανδαλισμοί.»
Και να σκεφτεί κανείς ότι οι σταυροφόροι, οι “μαχητές της πίστεως”
[είχανε “ορκιστεί”… να μη χυθεί ούτε σταγόνα αίματος Χριστιανικού
και τα όπλα τους να τα χρησιμοποιήσουν μόνο κατά... αλλόπιστων !
[κι όμως ποδοπατήσαν, στις εκκλησίες της Πόλης, το σημείο του σταυρού,
τον ίδιο που έφεραν και στις στολές τους, καθώς έφιπποι έμπαιναν στους ναούς
[ν’ αρπάξουν ό,τι μπροστά τους εύρισκαν, όπως και το βιός κάθε νοικοκυριού
αφού βασάνιζαν και σκότωναν μέλη οικογενειών να μαρτυρήσουν,
[για τιμαλφή, χρήματα... παραλείποντας πολλά ακόμα φρικώδη αυτής της θηριωδίας.
Ο πάπας Ιννοκέντιος Γ΄ καταδίκασε επίσημα τις μιαρότητες των σταυροφόρων,
[μα ανεπίσημα, από τον Βαλδουίνο Α΄ της “νέας” πια λατινοαυτοκρατορίας,
της από τους σταυροφόρους δημιουργηθείσης πάνω στα πτώματα χριστιανών,
[δέχτηκε ένα τεράστιο φορτίο “εκ της ιερόσυλης αυτής αιματηρής ληστείας”.»

Συμφωνο-συνωμοτούν λοιπόν εφέτος να πάρουν οι Έλληνες μονάχα τον Μοριά

[κουμάντο νάναι ο Σουλτάνος, χωρίς αιδώ προτείνουν,

και για να δώσουν και κάτι παραπάνω στους Τούρκους,

[συμπληρώνουν πως πρέπει ετήσια, χαράτσι οι Έλληνες να δίνουν

να είναι πειθαρχημένοι και υπάκουοι στις εντολές,

[δηλαδή να κάθονται φρόνιμοι όπως στο κοτέτσι η κλώσα,

να σπάνε τα κερατά τους να βρούνε τα λεφτά, να μεταναστεύουνε μπουλούκια,

[να δυστυχάν, ώστε να δώσουν της υποτέλειας τα γρόσια

να βγάλουν απ’ τα μυαλά τους τις ρεμπελοϊδέες και να ξεχάσουν

[τα λημέρια στα βουνά, τα γιουρούσια, τις παντιέρες και τα ταμπούρια",

καθώς εφιάλτες των Αγαρηνών, που τη νιρβάνα τους χαλούσε,

[παρέμεναν των κλεφτοαρματωλών τα γιούρια,

όσοι δε Οθωμανοί εγκατέλειπαν το νέο κράτος θα αποζηµιώνονταν

[για το βιός τους που απέκτησαν ληστεύοντας μας φτιάχνοντας “γροσομασούρια”.

Έτσι υπογράφτηκε η Συνθήκη της Αδριανούπολης µεταξύ της Ρωσίας

[και της ηττημένης στον ρωσοτουρκικό πόλεμο, Οθωµανικής Αυτοκρατορίας

με το άρθρο δε 10 της συνθήκης αυτής, η Υψηλή Πύλη αποδεχόταν, σύμφωνα

[με την προηγούμενη του 1827 τα όρια της Ελληνικής επικρατείας.

Βέβαια είχαν περάσει κοντά δύο χρόνια απ' το '27 κι οι Αγγλογάλλοι

[ήταν όλο "θα δούμε", κι ύστερα, και μετά... κι αναβολές και ξέρω 'γώ,

αλλά και οι Αγαρηνοί αδιαφορούσαν προκλητικά «πρός τάς ύποδείξεις»

[μέχρι που ανάψαν του Τσάρου τα λαμπάκια όταν το Οθωμανικό ναυτικό

εμπόδισε τη διάβαση από τα Δαρδανέλια, σε πλοία Ρωσικά

[κι οργίλος διέταξε «Δώστε στους Τούρκους να καταλάβουν βερύκοκο τι εστί»,

Έτσι επιτίθεται ο Ρώσικος αυτοκρατορικός στρατός,

[τσακίζει τους Οθωμανούς, οι οποίοι μη έχοντας άλλη επιλογή

συνάπτουν ειρήνη στις 14 Σεπτεμβρίου σε πανικό ευρισκόμενοι μεγάλο

[όπου υπέγραφαν τα πάντα για να σώσουν ότι μπορούσε να σωθεί,

καθώς οι Ρώσοι, με 68 χιλιόμετρα πορεία ακόμη, θα μπαίναν στην Κωνσταντινούπολη [κι οι Τούρκοι με αγωνία και τρόμο περίμεναν εκείνη τη στιγμή

πως ανυπεράσπιστοι στα χέρια τους θα πέφταν, γνωρίζοντας την αγριότητά τους,

[ότι σκότωναν και λεηλατούσαν.... έτσι ο τούρκος Αμπντούλ Καντίρ-μπεη* υποταγή

δήλωσε στον Στρατηγό Κόμη Ορλώφ λέγοντας με ταπεινότητα:

[«Αρκεί η ορμητική προέλαση του Ρώσικου στρατού, να σταματήσει εκεί δα,

κι είμαι διατεθειμένος να δεχτώ κάθε απαίτηση των νικητών»,

[έντρομος δε εκ μέρους του Σουλτάνου βάνει υπογραφή φαρδιά πλατειά !

Με τη Συνθήκη της Αδριανούπολης πήρε η Ρωσία το μεγαλύτερο μέρος

[της ακτής της Μαύρης Θάλασσας, όπως και του Δούναβη τις εκβολές,

τμήματα της Γεωργίας και της Αρμενίας, οι Σέρβοι γίναν αυτόνομοι,

[και επιτέλους υπεγράφη και της Ελλάδας η αυτονομία απ' Οθωμανούς μαθές.

Ο Ένγκελς σε άρθρο του στην εφημερίδα Νιου Γιορκ Τρίμπιουν το 1853,

[έγραφε πως «τους Έλληνες δεν λευτερώσαν Συνέδρια ή απειλές

μήτε βεβαίως το Ναυαρίνο που οι "Τρεις" τσάκισαν τους Τουρκοαιγύπτιους,

[ούτε του Μαιζόν ο Γαλλικός στρατός, αλλά ο αγώνας των Ελλήνων με τις θυσίες τις πολλές.

Πριν όμως ηττηθούν από τους Ρώσους οι Οθωμανοί και υπογράψουν
[φάγανε απ' τους Έλληνες κάποιους ντουβουρτζάδες αναμνηστικούς
και αξίζει να μνημονευτεί ένας από αυτούς που έλαβε χώρα στη διάρκεια
[εκείνης της χρονιάς, κλείνοντας κατά κάποιο τρόπο παλιούς λογαριασμούς

που είχαν αφήσει απ’ το ‘26 στο Μεσολόγγι, που ακόμα κρατούσανε οι Τουρκαλβανοί...

[ε, λοιπόν τώρα οι Έλληνες είναι αυτοί τούς έχουν στριμώξει για τα καλά

με 4.000 πεζούς και καβαλαρέους, πυρπολικά και άλλα πλοία...

[κι ενώ οι ίδιοι οι πολιορκημένοι καταλάβαιναν πως ελπίδες δεν είχαν πια

νάσου μια μοίρα του Βρετανικού στόλου, των νεοαφεντάδων μας δηλαδή, να φτάνει

[με διαταγές προς Αυγουστίνο Καποδίστρια και Μιαούλη να λύσουν την πολιορκία !

Δεν ξέρω τίποτα για την απάντηση, μα υποθέτω πως θα σκεφτήκανε οι Έλληνες

[«τί λες ρε Καραμήτρο...» ή κάτι τέτοιο και τους γράψαν με τη μία,

ενώ «μαζεύτε τα» είπαν στους πολιορκημένους και παρελαύνοντας μπήκαν στη πόλη
[περήφανα οι μπαρουτοκαπνισμένοι βετεράνοι επαναστάτες

στου ιστορικού Μεσολογγίου των Μποτσαραίων, Τζαβελαίων,

[και των γυναικών του Ζαλόγγου τις αιματοβαμένες στράτες,

και πάνω στον ουρανό δακρύσαν ο Μπότσαρης με τα παλληκάρια του

[μα, κι όλοι οι πεσόντες στις πολιορκίες , στην έξοδο και στις ντάπιες.

Στις 16 Ιουνίου, είκοσι μέρες δηλαδή μετά, κινάει η Δ΄ Εθνοσυνέλευση,

[όπου βεβαιώνεται ότι τα ορισθέντα μέλη θα επικύρωναν, και μόνο αυτά,

τις διπλωµατικές ενέργειες του Κυβερνήτη και τις συµφωνίες

[µε τις Μεγάλες Δυνάµεις, για την εφαρµογή των όρων της Συνθήκης του 1827.

Ο Καποδίστριας διανύει το δεύτερο έτος της εξουσίας του που ήταν κούρσα

[όχι μόνο υψηλών, κατά πως λεν στο στίβο, εμποδίων, μα απροσπέλαστων,

“εμπόδια έμψυχα”, των Ελλήνων που ήταν σε διαρκή διαχρονική διαμάχη

[πολιτικών και τακτικών στρατιωτικών, τοπικών αρχόντων και ατακτοπολέμαρχων.

Όλοι οι πόλεμοι και όλες οι επαναστάσεις γίνονται πάντα για τον ίδιο λόγο,

[οι αντίπαλοι πιστεύουν και οι δύο πως έχουν δίκιο... και όντως έχουν,

καθένας το δικό του δίκιο, κι απ’ το μυαλό τους άντε να τους το βγάλεις,

[έτσι, ορίζουνε για δικαστές τα όπλα που την “αλήθεια” της ισχύος αυτά κατέχουν.

Σημειωτέον ότι βρισκόμαστε λίγα μονάχα χρόνια μετά από την πανδημία

[που ονομάζεται Γαλλική Επανάσταση και που όλοι από δαύτη λίγο πολύ

είχανε κατά κάποιο τρόπο μολυνθεί, καθένας όπως την είδε απ’ τη μεριά του,

[ανάλογα τις ιδέες του, τα συμφέροντά του και τέλος πάντων τη δική του λογική,

πλούσιοι - φτωχοί, δημοκράτες - ολιγαρχικοί, επαναστάτες - ηγεμόνες…

[όλοι φορείς με εμπύρετες κρίσεις υπέρ ή κατά της Γαλ. επανάστασης… ενώ

άλλοι ήταν κατά των παλαιών φεουδαρχικο-βασιλικο-ολιγαρχικών ιδεών,

[όπως ο Καποδίστριας, κι άλλοι υπέρ του κοινωνικού συμβολαίου του Ρουσσώ,

όμως εδώ στη χώρα των θαυμάτων υπήρχε και τρίτος πόλος, οι κοτζαμπάσηδες

[και όπως ξανάπαμε καθένας πίστευε στο δικό του δίκιο και μόνο σε αυτό.

Ο έμπειρος Κυβερνήτης φύσει και θέσει ολιγαρχικός φρονούσε πως μόνο με την...

[“ενός ανδρός αρχή”, η πάμπτωχη αναρχοκρατούμενη χώρα θα ορθοποδήσει,

οι δε κοτζαμπάσηδες πιστεύαν πως αφού θα διώχνανε τους Τούρκους

[μετά απλώς θα λέγονταν “διοικητές” και ο καθένας το πόστο του θα κρατήσει,

για να εισπράττει φόρους με τις ευλογίες αντί Σουλτάνου κάποιου Γραικού,

[όμως “αί βουλαί άνθρώπων άλλαι” καθώς ο Κυβερνήτης άμεσα θε να σβήσει

τα όνειρα των επί τουρκοκρατίας βολεμένων, καταργώντας με τη μία τον θεσμό

[των δημογεροντοκοτζαμπάσηδων και… ο 3ος εμφύλιος θα ξεκινήσει,

που βέβαια κατά τους ιστορικούς τρίτος εμφύλιος δεν υπάρχει, όμως τις μάχες

[και τα αμέτρητα σφαξίματα μεταξύ Ελλήνων, πώς μπορεί κάποιος να τα χαρακτηρίσει ?

Ως κυβερνήτης ο Καποδίστριας αρνήθηκε μισθό, όπως κι απ' τον Τσάρο αποζημίωση

[για τη θητεία του εκεί ως υπουργός των εξωτερικών, κι αυτό για να μην κατηγορηθεί

από τους αντιπάλους του για μεροληψία απέναντι στη Ρωσία,

[ενώ όλη η περιουσία του, στο Έθνος είχε από αυτόν δοθεί !

Ο αδελφός του, Αυγουστίνος* Καποδίστριας σε επιστολή του έγραφε

[«έχουν άδικον τόν πρόεδρο νά πολεμούν στρατιωτικοί καί πολιτικοί,

γιατί ό Κυβερνήτης άγωνίζεται νά φέρει είς κάθε µέρος τής επικρατείας

[την εύταξίαν καί τήν δικαιοσύνην, ή πατρίς νά εύημερήσει, νά σωθεί,

δέν ήλθε είς τήν Ελλάδα ούτε διά νά πλουτίσει, ούτε διά νά έξουσιάσει,

[άς σκεφτεί καθείς είς ποίαν κατάστασιν τήν εύρε καί ύστερον νά όμιλεί».

_____________________________________________________________________________

για τη συνέχεια του έργου "ΙΣΤΟΡΙΕΣ & ΥΣΤΕΡΙΕΣ της ΙΣΤΟΡΙΑΣ" πατήστε ΕΔΩ

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

* Οι δύο Κωνσταντινουπολίτες, Η οικογένεια Υψηλάντη έχει ρίζες Βυζαντινές. Οι ίδιοι οι Υψηλάντες συνέδεαν την οικογένειά τους με τους Ξιφιλίνους, μια οικογένεια που μετά την άλωση της Κωνσταντινούπολης από τους Σταυροφόρους το 1204 κατέφυγαν στην αυλή των Κομνηνών στην Τραπεζούντα, στα Υψηλά του Πόντου. Κατάφερε να βγάλει πεφωτισμένους ανθρώπους οι οποίοι με την ανιδιοτέλεια, την αντρειοσύνη, την αγνότητα των συναισθημάτων κι έναν αξιακό κώδικα που δεν συναντάται εύκολα ανά τους αιώνες, προσέφερε τα πάντα για τον μεγάλο Αγώνα.

Τίμησαν όσο λίγες την καταγωγή τους, που θυσίασαν τα πάντα για την Ελλάδα και που έμειναν χαραγμένες στη συλλογική μνήμη ως ήρωες. Το 1655 ο Αντίοχος Υψηλάντης θα γυρίσει και θα εγκατασταθεί πάλι στην Κωνσταντινούπολη, γι αυτό σε πολλά βιογραφικά αφιερώματα η οικογένεια Υψηλάντη, καταγράφεται σαν σπουδαία Φαναριώτικη οικογένεια, τα μέλη της οποίας διακρίθηκαν στην πολιτική και τον στρατό.

Δεν ήταν σαν τις άλλες Φαναριώτικες οικογένειες που ήρθαν στην Ελλάδα για να αποκτήσουν αξιώματα και να κυβερνήσουν μια ανύπαρκτη χώρα. Στα πεδία των μαχών έδωσαν τα πάντα και στα μετόπισθεν βοήθησαν όσους μπορούσαν. Αλλωστε, πώς θα μπορούσαν να κάνουν αλλιώς με μια κληρονομιά τόσο βαριά. Το 1806 όταν επήλθε οριστική ρήξη της οικογένειας με τον Σουλτάνο, ο Κωνσταντίνος Υψηλάντης αυτομόλησε στην Ρωσία και συγκεκριμένα στο Κίεβο. Εκεί υπάρχει ακόμη η οικία των Υψηλάντηδων, όπου μεγάλωσαν οι γιοί του Δημήτριος και Αλέξανδρος Υψηλάντης, οι οποίοι διαδραμάτισαν σημαντικό ρόλο στην επανάσταση του 1821. Το κάστρο της οικογένειας Υψηλάντη-Σίνα, στο Ραπόλντενκιρχεν της Βιέννης, πωλήθηκε από τον Αλέξανδρο Εμ. Υψηλάντη τον τρίτο (1907 – 1994

* Το Πρωτόκολλο του Λονδίνου, Ένα και πλέον χρόνο μετά τη ναυμαχία στο Ναβαρίνο κι ενώ η Oθωμανική Aυτοκρατορία είχε εμπλακεί σε ένα νέο πόλεμο με τη Pωσία, οι τρεις Mεγάλες Δυνάμεις συνέχιζαν να διαβουλεύονται σχετικά με τους όρους επίλυσης του ελληνικού ζητήματος.

Oι περιοχές που θα περιλαμβάνονταν στο μελλοντικό ελληνικό κράτος και το καθεστώς του (αυτονομία ή ανεξαρτησία) υπήρξαν τα βασικά ζητήματα με τα οποία ασχολήθηκαν. Aποτέλεσμα των διαβουλεύσεων αυτών υπήρξε μια σειρά από πρωτόκολλα που υπογράφτηκαν στο Λονδίνο από τα τέλη του 1828 έως τις αρχές του 1830, οπότε και η Oθωμανική Aυτοκρατορία υποχρεώθηκε κάτω από το βάρος της ήττας της στον πόλεμο με τη Ρωσία να αποδεχτεί τις αποφάσεις των Mεγάλων Δυνάμεων σχετικά με τη δημιουργία ανεξάρτητου ελληνικού κράτους.
Aπό το Σεπτέμβριο του 1828 οι πρεσβευτές της Αγγλίας, της Γαλλίας και της Ρωσίας διασκέπτονταν στον Πόρο με στόχο να καταλήξουν σε μια πρόταση προς τις κυβερνήσεις τους σχετικά με τα εδαφικά όρια του ελληνικού κράτους.

Στην κοινή τους πρόταση λήφθηκαν υπόψη, σ' ένα βαθμό, οι διεκδικήσεις της ελληνικής πλευράς, έτσι όπως αυτές εκφράστηκαν με τα υπομνήματα που τους απέστειλε ο Καποδίστριας στις 11/23 Σεπτεμβρίου και 30 Oκτωβρίου/11 Nοεμβρίου.

Eισηγήθηκαν λοιπόν να περιληφθούν στην ελληνική επικράτεια οι περιοχές της Στερεάς Eλλάδας που βρίσκονταν νοτίως της γραμμής που συνέδεε τον Aμβρακικό κόλπο στα δυτικά και τον Παγασητικό στα ανατολικά.

Παρά τη γνωμάτευση αυτή κι ενώ η διάσκεψη στον Πόρο δεν είχε ολοκληρωθεί υπογράφτηκε στο Λονδίνο πρωτόκολλο μεταξύ του βρετανού υπουργού Εξωτερικών και των πρεσβευτών των άλλων δύο χωρών. Tο πρωτόκολλο αυτό (4/16 Nοεμβρίου 1828) άφηνε εκτός ελληνικής επικράτειας τη Στερεά Eλλάδα. Στα σύνορα του υπό διαμόρφωση ελληνικού κρατικού μορφώματος θα περιλαμβάνονταν μόνο η Πελοπόννησος και οι Κυκλάδες.

Ωστόσο, μερικούς μήνες αργότερα οι προτάσεις της διάσκεψης των τριών πρεσβευτών στον Πόρο έγιναν αποδεκτές. H συνοριακή γραμμή Αμβρακικού-Παγασητικού υιοθετήθηκε από τις Δυνάμεις στο Πρωτόκολλο της 10/22 Mαρτίου 1829 που υπογράφτηκε στο Λονδίνο· στα σύνορα αυτά δεν περιλήφθηκε και η Kρήτη. Tο Σεπτέμβριο της ίδιας χρονιάς η Oθωμανική Aυτοκρατορία υποχρεώθηκε να αποδεχτεί το πρωτόκολλο αυτό, στο περιθώριο της συνθηκολόγησής της με τη Pωσία (Συνθήκη Aδριανούπολης).

Σε αυτό συνετέλεσε το γεγονός ότι τον Ιανουάριο του 1828 είχε φθάσει στην Ελλάδα ο νέος κυβερνήτης Ιωάννης Καποδίστριας και συγκροτήθηκε η πρώτη κυβέρνηση που άξιζε να αποκαλείται έτσι.

* Νέα Ρώμη λατ. Nova Roma, το όνομα που δόθηκε αρχικά από τον Αυτοκράτορα των Ρωμαίων Κωνσταντίνο Α΄ το 330 στη νέα αυτοκρατορική πρωτεύουσα στα ευρωπαϊκά παράλια των στενών του Βοσπόρου, γνωστή μέχρι τότε ως Βυζάντιο και στη συνέχεια ως Κωνσταντινούπολη.

Ο Κωνσταντίνος ουσιαστικά ανοικοδόμησε την πόλη με μία μνημειακή κλίμακα, που εν μέρει βασίστηκε στη Ρώμη. Το όνομα "Νέα Ρώμη" επιδίωκε να τονίσει τη συνέχεια μεταξύ της παλιάς και της νέας πρωτεύουσας του ρωμαϊκού κράτους, επειδή ως όρος-λέξη η "πρωτεύουσα" δεν υπήρχε τότε. Έκτοτε το όνομα αυτό συνόδευε πολλές φορές την επίσημη ονομασία της Κωνσταντινούπολης και ιδίως από το Οικουμενικό Πατριαρχείο.

Και σήμερα ακόμη, το όνομα αυτό, διατηρείται στον τίτλο του Οικουμενικού Πατριάρχη ως: «Η Αυτού Θειοτάτη Παναγιότης, ο Αρχιεπίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως, Νέας Ρώμης και Οικουμενικός Πατριάρχης».

* Αγαρηνούς, αποκαλούνταν ιδίως από τον 10ο αιώνα οι Άραβες από τους Βυζαντινούς. Το όνομα προέρχεται από την βιβλική Άγαρ με την οποία ο Αβραάμ γέννησε τον Ισμαήλ. Ο τελευταίος θεωρείται ο γενάρχης των Αράβων, γι'αυτό αποκαλούνται και Ισμαηλίτες. Το όνομα "Αγαρηνοί" εχρησιμοποιείτο από τους Βυζαντινούς με την έννοια του "μουσουλμάνου", ανεξαρτήτως του έθνους στο οποίο ανήκαν. Μερικές φορές, μάλιστα, αυτό το όνομα παρατίθεται μαζί με το εθνώνυμο, π.χ. Άραβες Αγαρηνοί, Πέρσες Αγαρηνοί και Τούρκοι Αγαρηνοί. Ο αυτοκράτορας Μανουήλ ο Β' έγραψε σύγγραμμα με τον τίτλο "Διάλογοι μετά Πέρσου Αγαρηνού". Η ονομασία Αγαρηνοί απέκτησε αρνητική σημασία λόγω των μεγάλων καταστροφών και αγριοτήτων που διέπραξαν οι Άραβες όταν κατείχαν την Κρήτη, μετά το 823.

Στην εποχή της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας το Αγαρηνός έγινε συνώνυμο του Τούρκος και είχε τη μεταφορική έννοια του άπιστου και του αιμοβόρου και εκδήλωνε το μίσος των υποδούλων κατά των κατακτητών. Με αυτή την έννοια η λέξη συναντάται σε εκκλησιαστικά τροπάρια, σε ύβρεις (π.χ. σκύλε Αγαρηνέ) και κατάρες (π.χ. να σε πνίξει το σκοινί τ' Αγαρηνού).

* Τα δεινά της φραγκικής κατοχής, μια σειρά από ολέθρια και προδοτικά λάθη των αυτοκρατόρων του Βυζαντίου οδήγησαν τους σταυροφόρους στη βασιλεύουσα.

Ο Ισαάκιος Β' Άγγελος ανατράπηκε από τον μεγαλύτερο αδελφό του Αλέξιο Γ', ο οποίος τον τύφλωσε (1195). Ο γιος του Ισαάκιου, Αλέξιος Άγγελος, δραπέτευσε από τη φυλακή και ζήτησε τη βοήθεια των σταυροφόρων για την ανακατάληψη του θρόνου από τον πατέρα του, υποσχόμενος να τους ανταμείψει με υπέρογκα ποσά.

Επρόκειτο για τους σταυροφόρους της Δ' Σταυροφορίας που ξεκίνησε το 1201 με πρωτοβουλία του Πάπα Ιννοκέντιου Γ', με σκοπό την κατάληψη των Αγίων Τόπων από τους μουσουλμάνους. Καθώς οι σταυροφόροι αντιμετώπιζαν μεγάλες οικονομικές δυσκολίες, λόγω της αδυναμίας τους να συγκεντρώσουν τα χρήματα που απαιτούνταν για τη μεταφορά των στρατευμάτων, δέχτηκαν την πρόταση του Αλέξιου και υπόγραψαν σχετική συμφωνία. Επικεφαλής των σταυροφόρων, που υπολογίζονται σε 10.000, ήταν ο Βενετός Δάνδαλος, που παρά την ηλικία του (ήταν περίπου 80 χρονών τότε), είχε απίστευτη ενεργητικότητα και σπουδαίες στρατιωτικές αρετές.

Ο σταυροφορικός στόλος έφτασε στην Κωνσταντινούπολη τον Ιούνιο του 1203. Ο Αλέξιος Γ' κυβερνούσε οχτώ χρόνια. Η διαφθορά και η ανικανότητά του είχαν περιορίσει τον άλλοτε κραταιό βυζαντινό στόλο σε λίγα σκάφη. Η προσπάθειά του να διαπραγματευτεί με τους Λατίνους, απέτυχε. Οι σταυροφόροι κατέλαβαν με έφοδο τον πύργο του Γαλατά στις 6 Ιουλίου, έκοψαν την αλυσίδα που ήταν τοποθετημένη κάθετα στον Κεράτιο Κόλπο και κατέστρεψαν τα λίγα βυζαντινά πολεμικά πλοία που βρήκαν εκεί.

Στις 17 Ιουλίου 1203, ξεκίνησε η χερσαία πολιορκία της Κωνσταντινούπολης. Οι γενναίοι Βαράγγοι υπερασπιστές της, απόκρουσαν την πρώτη εχθρική επίθεση στην περιοχή των Βλαχερνών, το πιο αδύνατο σημείο των τειχών. Η επιμονή και η καθοδήγηση του γέρο Δάνδολου ήταν όμως καθοριστικές. Σύντομα, οι σταυροφόροι πέρασαν τα τείχη στον τομέα του Πετρίου, κατέλαβαν 25 πύργους και πυρπόλησαν τη συνοικία των Βλαχερνών. Ο Αλέξιος Γ' έφυγε κρυφά από την Πόλη παίρνοντας μαζί του σάκους με χρυσάφι και αφήνοντας πίσω την οικογένειά του.

Ο τυφλός Ισαάκιος Β' βγήκε απ' το κελί που ήταν φυλακισμένος και κάθισε πάλι στον θρόνο με συναυτοκράτορα τον γιου του Αλέξιο Δ'. Οι σταυροφόροι, που μπήκαν μέσα στην Κωνσταντινούπολη, ήταν ικανοποιημένοι. Όχι όμως και ο απλός λαός… καθώς ο Αλέξιος αύξησε υπερβολικά τους φόρους για να ξεπληρώσει τους σταυροφόρους. Επίσης ο ορθόδοξος κλήρος δεν είχε καμία διάθεση να υποταχτεί στον Πάπα. Οι συνεχόμενες καθυστερήσεις και αναβολές των πληρωμών δυσαρεστούν τους σταυροφόρους που είχαν έντονες αμφιβολίες πλέον για το κατά πόσο ο Αλέξιος θα τους έδινε όσα είχε υποσχεθεί.

Η υπόθεση ξέφυγε τελείως όταν κάποιοι Φράγκοι στρατιώτες, έκαψαν ένα τέμενος στη μουσουλμανική συνοικία, η οποία εξαπλώθηκε γρήγορα και έκαψε μεγάλο μέρος της Πόλης.

Η Σύγκλητος, ο κλήρος και ο λαός του Βυζαντίου, ιδιαίτερα εξοργισμένοι, συγκεντρώθηκαν στην Αγιά Σοφιά για να εκθρονίσουν τον Αλέξιο Δ'.

Την είδηση μετέφερε στον αυτοκράτορα ο πραιπόσιτος (επόπτης ή προϊστάμενος στις υπηρεσίες του παλατιού και ανώτατος αυλικός) Αλέξιος Δούκας, ο οποίος τον ξύπνησε προσποιούμενος ότι θα τον βοηθήσει να διαφύγει. Τον τύλιξε μ' ένα μανδύα και τον μετέφερε σ' ένα μπουντρούμι όπου τον στραγγάλισαν με τη χορδή ενός τόξου, και ο Ισαάκιος θανατώθηκε περίπου την ίδια ώρα. Ο Αλέξιος Δούκας στέφθηκε στη συνέχεια αυτοκράτορας ως Αλέξιος Ε' (Ιανουάριος 1204). Έμεινε στην ιστορία με το προσωνύμιο Μούρτζουφλος, καθώς τα πυκνά μαύρα φρύδια του, του έδιναν μια μονίμως κατσουφιασμένη όψη. Αμέσως, ενίσχυσε τα αμυντικά έργα της Πόλης. Το ηθικό του λαού αναπτερώθηκε για λίγο όμως...
Ο Δάνδολος, έδωσε εντολή για γενική έφοδο (9 Απριλίου 1204) κατά μήκος του τείχους που έβλεπε προς την ανατολική όχθη του Κεράτιου Κόλπου. Για τρεις μέρες, οι Δυτικοί δεν μπορούσαν να πετύχουν κάτι ουσιαστικό. Όταν όμως φύσηξε ούριος άνεμος, τα βενετικά αποβατικά σκάφη βρέθηκαν κάτω από τα τείχη, οι Φράγκοι και οι Βενετοί κατέλαβαν δύο πύργους και άνοιξαν τρεις πύλες απ' όπου μπήκαν στην Κωνσταντινούπολη.
Ήταν η πρώτη φορά που η "Θεοφρούρητος πόλη" έπεσε σε χέρια εχθρών, έστω και ομοθρήσκων. Ο Αλέξιος Μούρτζουφλος έφυγε για τη Θράκη μαζί με τις γυναίκες της οικογένειάς του. Κατέφυγε στον πεθερό του Αλέξιο Γ’ στη Μοσυνούπολη. κι εκείνος τον τύφλωσε με δόλο.
Οι απίστευτες ενέργειες των Δυτικών στην Κωνσταντινούπολη μετά την άλωσή της
Ακόμα και εκείνη την ύστατη ώρα, μετά τη φυγή του Μούρτζουφλου, μερικοί άρχοντες συγκεντρώθηκαν στην Αγία Σοφία και προσπάθησαν να εκλέξουν νέο αυτοκράτορα.
Ανάμεσα σε δύο γενναίους νεαρούς, τον Θεόδωρο Δούκα και τον Θεόδωρο Λάσκαρη, επιλέχθηκε ο δεύτερος. Ήταν όμως πολύ αργά… Ο νεαρός Λάσκαρης θα δραπετεύσει, πέρασε από τον Βόσπορο στη Μικρά Ασία. Λίγο αργότερα, ίδρυσε το βασίλειο της Νίκαιας που έπαιξε καθοριστικό ρόλο στη συνέχεια.
Γάλλοι, Γερμανοί, Γενοβέζοι, Σικελοί, Ισπανοί, Ούγγροι, Άπουλοι, Πισάτες, προκάλεσαν τεράστιες και ανεπανόρθωτες ζημιές.
Την πρώτη μέρα, δολοφονήθηκαν 2.000 άνθρωποι. Άγνωστος είναι ο αριθμός όσων δολοφονήθηκαν τις επόμενες. Οι σταυροφόροι, δεν σεβάστηκαν ούτε το λείψανο του Ιουστινιανού. Ορμούσαν στις εκκλησίες, έχυναν στη γη τη θεία κοινωνία σπάζοντας μερικά από τα ανεκτίμητα ιερά σκεύη για να αρπάξουν τις πολύτιμες πέτρες και άλλα τα χρησιμοποιούσαν ως σκεύη φαγητού. Η ασέβεια, των χριστιανών θυμίζουμε, ξεπέρασε κάθε όριο στην Αγιά Σοφιά. Η Αγία Τράπεζα κομματιάστηκε και μοιράστηκε. Αφαιρέθηκαν ακόμα και ο άμβωνας και οι πύλες! Για να φορτώσουν τη λεία τους, έβαλαν μέσα στο ναό ακόμα και ζώα, τα οποία γλιστρούσαν στις λείες πέτρες του δαπέδου. Οι σταυροφόροι τα κέντριζαν για να προχωρήσουν. Το δάπεδο μολύνθηκε από αίματα και κόπρανα ζώων. Ο John C. Carr, αναφέρει ότι και ίδιοι, οι σταυροφόροι κόπριζαν μέσα στην Αγία Σοφία!
Γυναίκες βιάζονταν και άνδρες έπεφταν θύματα βιαιοπραγιών Χιλιάδες λαού, απελπισμένοι και γυμνοί, έψαχναν δρόμους διαφυγής. Οι άρχοντες, που ζούσαν μέχρι τότε στη χλιδή, αναζητούσαν ένα ταπεινό καταφύγιο. Οι σταυροφόροι, περιγελούσαν τους Βυζαντινούς, τοποθετούσαν στα κεφάλια των αλόγων τις καλύπτρες και τα κοσμήματα των κατοίκων της Πόλης. Άλλοι, κρατούσαν χαρτιά, βιβλία και μελανοδοχεία και περιφέρονταν στους δρόμους, παριστάνοντας τους λόγιους.
Έργα τέχνης του Φειδία, του Πραξιτέλη, του Λύσιππου και άλλων, καταστράφηκαν.
Εκατοντάδες αρχαία κείμενα χάθηκαν για πάντα. Μόνο στη Μυριόβιβλο του Φώτιου που καταστράφηκε, υπήρχαν αποσπάσματα από 280 αρχαία έργα.

Στις βιβλιοθήκες των αρχόντων της Κωνσταντινούπολης, βρίσκονταν όλα σχεδόν τα χειρόγραφα της αρχαίας ελληνικής φιλολογίας, τα οποία δεν έφτασαν ποτέ στις επόμενες γενιές. Μόνο τα 4 χάλκινα άλογα του Ιπποδρόμου και μερικά σκεύη από την Αγία Σοφία έσωσε ο Δάνδολος, τα οποία, φυσικά, μετέφερε στην πατρίδα του τη Βενετία. Μια έκλειψη σελήνης, στις 16 Απριλίου, τρόμαξε τους δεισιδαίμονες σταυροφόρους και έδωσε τέλος στην ανείπωτη τραγωδία. Στις 16 Μαΐου στην Αγία Σοφία στέφθηκε αυτοκράτορας ο νεαρός και άπειρος Βαλδουίνος της Φλάνδρας, ενώ στις 13 Μαΐου 1205, χειροτονήθηκε «Επίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως» από τον Πάπα, ο Θωμάς Μαροζίνης.

Όπως γράφει ο J. J. Norwich, οι αποσβολωμένοι Έλληνες αναρωτιούνταν πώς τέτοιοι βάρβαροι μπορούσαν να αυτοαποκαλούνται Χριστιανοί, όταν «μετέφεραν τον Σταυρό στους ώμους τους, τον Σταυρό στον οποίο είχαν ορκιστεί ότι θα περνούσαν μέσα από τα χριστιανικά εδάφη χωρίς αιματοχυσία, ούτε ότι θα σήκωναν τα όπλα εναντίον ομοθρήσκων».

Οι Δυτικοί, απέκρυψαν τις θηριωδίες των σταυροφόρων. Ωστόσο, αυτές διασώθηκαν σε επιστολές του Πάπα Ιννοκέντιου Γ’ αλλά και σε έργα βυζαντινών ιστορικών με κυριότερο τον Νικήτα Χωνιάτη που ήταν αυτόπτης μάρτυρας της συμφοράς και μπόρεσε να διαφύγει.

Σε επιστολή του προς τον Καρδινάλιο Πέτρο του Αγίου Μαρκέλλου, ο Ιννοκέντιος απαριθμεί τα εγκλήματα που διέπραξαν οι σταυροφόροι κατά τη λεηλασία της Κωνσταντινούπολης. Κατά αυτόν, οι πράξεις αυτές θα προκαλούσαν στους Βυζαντινούς συναισθήματα αποστροφής και περιφρόνησης για τους Δυτικούς.

Ο Βονιφάτιος του Μονφερά - ένας από τους διεκδικητές του θρόνου της κατάκτημένης Κωσταντινουπόλεως, ο άλλος ο Βαλδουίνος της Φλάνδρας - έστειλε μία επιστολή για να δικαιολογηθεί στον Πάπα για την εκτροπή της Δ’ Σταυροφορίας από τον αρχικό της στόχο, την Ιερουσαλήμ, και τις πράξεις των σταυροφόρων...

Αλλά για τον Ιννοκέντιο, οι σταυροφόροι ήταν τουλάχιστον υποκριτές πως είναι δυνατόν να είχαν αγνά και ανιδιοτελή κίνητρα πίσω από την απόφαση τους να επιτεθούν εναντίον της Κωνσταντινούπολης όπως ισχυρίζονταν ? Ωστόσο από την άλλη αναγνώριζε ότι οι Βυζαντινοί ηττήθηκαν επειδή είχαν πέσει σε αμαρτίες, προφανώς σοβαρότερες από εκείνες των Λατίνων !

«Η απώλεια της αυτοκρατορίας τους ήταν αποτέλεσμα της Θείας Κρίσης».

Σταδιακά, η άποψη του Ιννοκέντιου έγινε λιγότερο απόλυτη. Ο Πάπας δεν μπορούσε να αρνηθεί το αναπάντεχο δώρο της υποταγής της Ορθόδοξης Εκκλησίας στην Ρώμη. Επιπλέον, η ύπαρξη μιας Λατινικής Αυτοκρατορίας στα Βαλκάνια και την Ανατολική Μεσόγειο άνοιγε δελεαστικές προοπτικές. Τα νέα λατινικά βασίλεια βρίσκονταν κοντά στην Ιερουσαλήμ και θα μπορούσαν να υποστηρίξουν στρατιωτικά και να προσφέρουν λύσεις σε θέματα επιμελητείας σε μια νέα Σταυροφορία και ένα δεύτερο λατινικό βασίλειο της Ιερουσαλήμ.

Όμως άλλαξε άποψη όταν απέκτησε πλήρη εικόνα των λεηλασιών και των άνομων πράξεων που διέπραξαν οι σταυροφόροι στην Κωνσταντινούπολη, αντιλήφθηκε ότι οι σταυροφόροι κατέστρεψαν κάθε ελπίδα για επανάκτηση της ενότητας της Χριστιανοσύνης και ότι κατακερμάτισαν τις χριστιανικές δυνάμεις στην Ανατολική Μεσόγειο.

* Ο Αυγουστίνος (1778 - 1857), Κόμης Αυγουστίνος Αντώνιος Μαρία Καποδίστριας, ο μικρότερος αδελφός του πρώτου κυβερνήτη της Ελλάδας Ιωάννη Καποδίστρια. Διετέλεσε κυβερνήτης της Ελλάδας για μικρό χρονικό διάστημα, μετά τη δολοφονία του αδερφού του.

Κατ' εντολή του Ιωάννη Καποδίστρια, αναλαμβάνει την πολιτική και στρατιωτική διοίκηση της Δυτικής Ελλάδας και ταυτόχρονα την ευθύνη για την ανακατάληψη των φρουρίων που βρίσκονταν ακόμη υπό τουρκικό έλεγχο. Αργότερα όταν μαζί με τον έτερο αδελφό του Βιάρο, αναδείχτηκαν σε υψηλόβαθμα κρατικά στελέχη στηλιτεύτηκε από την αντιπολίτευση ως δείγμα νεποτισμού.

_______________________________________________________________________________

ΠΗΓΕΣ :

http://www.cityofnafplio.com
http://www.tovima.gr/
http://www.fhw.gr/
http://users.sch.gr/
http://www.ethnos.gr/