1526, "Τα παιδία (βασιλικοί γόνοι) παίζει"

 

1526

Ήταν η 14η του Ιανουαρίου του 1526 όταν υπεγράφη η Συνθήκη της Μαδρίτης,
                                        [με την οποία "τα βρήκανε" οι δύο αυτοκρατοροβασιλιάδες γόνοι,
ο Γάλλος κι ο Γερμανός, από τα σόγια τέως φεουδαρχών και καταπατητών γαιών,
[τώρα πλέον "τιτλοφορεμένων", που άπαντες μπροστά τους κλείνουνε κεφαλή και γόνυ.

Το σόι παραδείγματι των Αψβούργων πριν γίνουνε βασιλιάδες
                                     [ήτανε ιδιοκτήτες ολάκερης της κεντρικής Ευρώπης, που λέει ο λόγος,
αλλά το θέμα μας δεν είναι αυτό...... είναι το ματωμένο σκάκι των γόνων στην Ιταλία
       [που παίζαν πόλεμο 65 χρόνια στη πλάτη των κατακτημένων, και ο λαός υπέφερε όλος.

Δύσκολο στάθηκε να βρω μιαν άκρη να ξετυλίξω το κουβάρι, τω όντι Γόρδιος ο δεσμός
                     [με τα εστεμμένα βασιλο-αδελφο-ξαδελφο-κουνιάδια και το ποιός ήτανε ποιός,
μα το συμπέρασμά μου είναι πως "ο καυγάς ήτανε για το πάπλωμα",
            [για "το οικόπεδο Ιταλία"... που κληρονόμος ο κάθε γόνος, πίστευε, πως ήτανε αυτός.

           Ας διηγηθώ λοιπόν την ιστορία σαν παραμύθι της γιαγιάς
                                      [κι αν κάνω λάθος κανείς δεν θα τα βάλει με τα λεγόμενα μιάς γραίας...

         «Στο 800 μετά Χριστόν, κάποιος Κάρολος, ο μετά μεγάλος Καρλομάγνος,
                 [ενώνει όλους τους βασιλιάδες (τσιφλικάδες) ... φυσικά και "τας δικάς των γαίας",
          αυτοβαφτίζεται αυτοκράτορας κι αυθαίρετα "ονομάζει" όλα τα οικόπεδα,
                                                   [αυτά που είχε μισοκατακτήσει, "Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία".

          Δεν ήταν παρά μια συμφωνία να μην πλακώνονται οι βασιλιάδες μεταξύ τους,
              [όσο για τον τίτλο, το γκρουπ δεν ήταν ούτε αυτοκρατορία ούτε ρωμαϊκή ούτε αγία,
         σαν να ζήλεψε, την αίγλη των Ρωμαίων και θέλησε να πάρει κι εκείνος λίγο
                                                                       [ο θρυλικός πανίσχυρος τους ένατου αιώνα βασιλιάς,
         ο πατέρας της ευρωπαϊκής ιδέας που καθόρισαν τον δυτικό πολιτισμό,
                                  [και άρχων Γαλλίας, Ιταλίας, Γερμανίας, της αποκαλούμενης "φραγκιάς".

         Θέλοντας όμως να ξεχωρίζει, από την αυθεντική των Ρωμαίων,
                                                 πρόσθεσε στο τίτλο και το "Αγία" για να υποβάλει θρησκευτικά,
         μαζί με το τόσο ένδοξο "Ρωμαϊκή", δημιουργώντας συνειρμούς "δύναμης",

                                                 [προσαρτώντας στο δικό του όχημα άλλων "ιστορία" πιο παλαιά.

         Ο Καρλομάγνος φτάνει στο απόγειο της δύναμής του 

                                       [όταν χαρίζει στον Πάπα Λέοντα Γ΄ την Λομβαρδία σαν πεσκέσι

         κι εκείνος την Ημέρα των Χριστουγέννων, τον στέφει με ευγνωμοσύνη, 

                  [στην Παλιά Βασιλική του Αγίου Πέτρου αυτοκράτορα βαφτίζοντας τον έτσι.»

Ένας απαράβατος όρος της συμφωνίας έλεγε πως όταν τα τίναζε ο αυτοκράτορας

                                                [να εκλέγεται πλειοψηφικά ο νέος... από τους άλλους βασιλιάδες,
μα, με τα χρόνια, σε κάθε εκλογή χαμός... αφού "συγγενείς" ήτανε όλοι οι εστεμμένοι
       [κι αντιμάχονταν τα γαλαζοαίματα τα σόγια πού κοινούς είχαν παππούδες και γιαγιάδες.

Το 1519 ήτανε τρεις υποψήφιοι: Φραγκίσκος Ι' της Γαλλίας, Ερρίκος 8ος της Αγγλίας,
    [και Κάρολος της Ισπανίας (η Αγγλία, όπως και τώρα, ήτανε μέσα-έξω στη βασιλολέσχη).

Εκλέγεται αυτοκράτορας ο Κάρολος Α΄ που τώρα μετονομάζεται σε Κάρολο Κουϊντο,                                           [παραιτείται από βασιλιάς της Ισπανίας και προς Γερμανία δρομέως τρέχει.
Αυτό δεν το γουστάρανε οι Αγγλογάλλοι... ήταν κι ο Λούθηρος με τις μεταρρυθμίσεις
                                              [και γίνανε οι πρόγονοι των νύν ευρωενωμένων μαλλιά κουβάρια.

Πόλεμοι ολούθε και ξερό ψωμί, ο ένας σκότωνε τον άλλον, και ποιος δεν μπήκε στο χορό,
[Γάλλοι, Εγγλέζοι, Ισπανοί και Ιταλοί, όλη η Ευρώπη γέμισε απ' των σφαγμένων τα κουφάρια.
Μέχρι τους Οθωμανούς (!) καλέσανε οι Γάλλοι να βοηθήσουν, σαν τα βρήκανε μπαστούνια,
                [και τυχεροί ως φαίνεται υπήρξαν που δεν τους φάγανε οι Τούρκοι και το Παρίσι...! 

Κάπως έτσι είχε ξεγελαστεί ζητώντας Τουρκική βοήθεια κι ο Κατακουζηνός, 

        [σ' εμφύλιο στη Κων/πολη... δεν ξαναφύγανε ποτέ, και παρά λίγο να φάνε όλη τη Δύση.

Ας έρθω όμως εκεί απ' όπου αρχίσαμε, στο 1526 και στη Συνθήκη της Μαδρίτης,
          [η οποία δεν ήταν άλλο παρά μία συμφωνία παύσης πυρός, που δεν την τήρησε κανείς
σε κείνες τις ατέλειωτες ιταλικές συγκρούσεις που "ως πόλεμοι
   [μεταξύ Αψβούργων και Βαλουά", έχουν καταγραφεί... σχόλιο κανένα φίλε μου, τι να πεις ;

Μα από την Ιταλία πώς να φύγω... που διάλειμμα πολέμου κάναν

                                          [για ειρήνη, παύση πυρός κι ανακωχή αφού γινότανε χαμός,

 σύντομα όμως η Συνθήκη του Κονιάκ θα καταπατηθεί,

                       [ήταν ο έβδομος στη σειρά των Ιταλικών πολέμων, ίσως ο πιο σκληρός,

Ο πόλεμος της Συμμαχίας του Κονιάκ έμοιαζε να μην τελειώνει

                                    [ήταν έβδομος στη σειρά των Ιταλικών πολέμων και πολύ σκληρός,

αφού είχανε ξεκινήσει τις "δια των όπλων αιματηρές σχέσεις" τους 

         [από το 1494 και θα τελειώνανε.... το 1559, οι γνωστοί Γάλλοι κατά των Γερμανών,

σε κράτη υπό την κυριαρχία των Αψβούργων, δηλαδή Ισπανία 

                                  [και Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία από τη μία, και διάφορων κρατών

από την άλλη, όπως τα συνασπισμένα στην Λίγκα του Κονιάκ κράτη 

                                                         [έστω και περιστασιακών συμμάχων μεγάλων ή μικρών.

                      Μα, λάθος κάνεις αν νομίζεις 

                                          [πως τέλειωσε η γιαγιά την ιστορία,

                      δυο λόγια ακόμα έχει να πει

                                      [για τη Γαλλογερμανική την κομπανία:

Αυστρία και  Νευστρία*

                      «Γαλλία ομού με Γερμανία,

                       είν μιά παμπάλαια εταιρεία,

                       αχώνευτοι λέν' κατ’ εξοχήν,

                       που πολλούς φέραν στο αμήν,

                       κουτοί,* όχι κατά τεκμήριο,                        *κουτόφραγκοι

                       κι είναι πραγματικό μυστήριο,

                       πως τρώγονταν τόσο πολύ

                       αφού ‘ναι η ίδια η φυλή….

 

                       Μία φυλή εκ Φραγκο-βαρβάρων,

                       κάτι σαν κείνη των Αβάρων,

                       που φτιάξαν στη γη το πρώτο κράτος,

                       αφού νικήσαν κατά κράτος,

                       όλους τους αντιπάλους

                       κυρίως Ρωμαίους, τους πιο μεγάλους,

                       και επεξετάθηκαν προς νότον,

                       και κατακτήσαν πρώτον,

                       τα εδάφη αλί, της ηττημένης

                       της Ρωμιοσύνης* της καημένης,                     *Ρωμαικής αυτοκρατορίας

                       που δεν είν’ πιά, παρά συντρίμια

                        που τη μοιράζουν σαν αγρίμια….

 

                        Κεί πούναι σήμερα η Γαλλία,

                        ήταν η Φράγκικη Νευστρία,

                        ενώ η σημερνή η Γερμανία,

                        ήταν η φράγκικη Αυστρασία.

                        Έτσι ο νότος θα μιλήσει

                        τη γλώσσα τους, ( σαν εισχωρήσει

                        μες τα Ρωμαϊκά εδάφη),

                        παρεφθαρμένα... κι όχι μόνο λιγάκι…

                       Στα βόρεια θα διατηρηθεί

                       η γλώσσα η Γερμανική….

                       Κάποτε οι δυό θα φαγωθούνε

                       και δύο κράτη θα γινούνε…

 

                       Ο Πεπίνος του Εριστάλ, χρόνια μετά*                 *687

                       ενώνει τα κομμάτια αυτά....

                       Ο Κάρολος Μαρτέλ ο διαδοχός του

                       θα βρεί τους Άραβες εμπρός του,

                       που προελαύνουν στη Ευρώπη,

                       κανείς πια δεν τους ανακόπτει…..

                        Θα τους επιτεθεί σφοδρά

                        και θάν η πρώτη η φορά

                        που οι Άραβες θα ηττηθούν*              * Μάχη μεταξύ Τουρ και Πουατιέ 732

                        και στα Πυρηναία θα σταθούν…

                        Η Ευρώπη Μουσουλμανική

                        θάταν, αν ο Μαρτέλ ‘χε ηττηθεί,

                        και θα κυμάτιζε ημισέληνος

                        στις πόλεις κάθε Ευρωπαίου κι Έλληνος..

                        Η Φραγκο-γαλλο-γερμανία,

                        ήτοι, Νευστρία και Αυστρασία,

                        επί Καρλομάγνου είχαν ενωθεί                                 

                        του Κάρολου του Μεγάλου» δηλαδή,

                        έως το οκτακόσια σαράντα..

                        Μετά…. χωρίστηκαν για πάντα !»

Αιώνες περάσαν..."τα πάντα ρεύσαν" που έλεγε κάπως έτσι, κάποιος Μεγάλος,
                              [και περιοριστήκανε στα εθιμοτυπικά οι εναπομείναντες γαλαζοαιμ-ά-τοι,
όμως οι απόγονοί τους, πολεμοχαρείς κι αμετανόητοι, πλακώνονταν για ψύλλου πήδημα,
                                               [και με παγκόσμιους πολέμους ο ένας έβγαζε τ' αλλουνού το μάτι,
φθάσανε δε μέχρι σημείου να αλληλοβομβαρδίζονται, ακόμα
                  [και μες στις καρδιές των πόλεων τους, και να σκοτώνονται κατά χιλιάδες άμαχοι.

Κάπου εδώ τα μάτια της σκουπίζει η γιαγιά.... στον καρπό της αποτυπωμένος,
                                             [διακρίνεται καθαρά, ο αριθμός του Άουσβιτς, "....τελειώσαμε" λέει
[και κίνησε να ζεστάνει το βραδινό της, μια σούπα άπαχη.
____________________________________________________________________________________

                                 για τη συνέχεια του έργου "ΙΣΤΟΡΙΕΣ & ΥΣΤΕΡΙΕΣ της ΙΣΤΟΡΙΑΣ" πατήστε ΕΔΩ

 ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

* Κάρολος ο Κουϊντος ή Κάρολος ο Α', Ο Κάρολος Ε΄ (ολλανδικά: Keizer Karel V‎, 24/2-/1500 21/111558), γνωστός και ως Κάρολος Κουίντος (λατινικά: Carolus Quintus‎), δηλ. πέμπτος, ήταν κυβερνήτης της Ισπανικής Αυτοκρατορίας ως Κάρολος Α΄ (ισπανικά: 'Carlos I de España'‎) από το 1516 και αυτοκράτορας της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας ως Κάρολος Ε΄ από το 1519, ενώ κυβερνούσε και τα εδάφη του πρώην δουκάτου της Βουργουνδίας από το 1506.
   Σαν απόγονος τριών ηγεμονικών δυναστειών της Ευρώπης, του Οίκου των Αψβούργων· του Οίκου των Βαλουά-Βουργουνδίας και του Οίκου της Τρασταμάρα, ήταν βασιλιάς και... της Αραγωνίας, της Σαρδηνίας και της Καστίλης (1516 - 1555), κυρίαρχος εκτεταμένων περιοχών της Κεντρικής, Δυτικής, και Νότιας Ευρώπης καθώς και των ισπανικών αποικιών στην Αμερική και την Ασία. Ένας βασιλιάς δηλαδή πολυεργαλείο.
   Πρεσβύτερος γιος του Φιλίππου του Ωραίου και της Ιωάννας της Τρελής. Από την πλευρά του πατέρα του ήταν εγγονός του αυτοκράτορα Μαξιμιλιανού Α΄ και από την πλευρά της μητέρας του εγγονός των Καθολικών Βασιλέων Φερδινάνδου της Αραγωνίας και Ισαβέλλας της Καστίλλης.
Όταν ο Φίλιππος πέθανε το 1506, ο Κάρολος έγινε κυβερνήτης των Βουργουνδικών Κάτω Χωρών και συμβασιλέας της μητέρας του στην Ισπανία μετά τον θάνατο του Φερδινάνδου το 1516. Καθώς ο Κάρολος ήταν το πρώτο πρόσωπο που κυβέρνησε την Καστίλη-Λεόν και την Αραγωνία ταυτόχρονα ιδίω δικαιώματι, έγινε ο πρώτος Βασιλιάς της Ισπανίας (η συμβασιλεία της μητέρας του Ιωάννας ήταν τυπική μόνο, δεδομένης της ψυχικής της αστάθειας).
   Το 1519, ο Κάρολος διαδέχεται τον παππού του, Μαξιμιλιανό, ως Αυτοκράτορας της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας και Αρχιδούκας της Αυστρίας. Από αυτό το σημείο και μετά, το βασίλειο του Καρόλου, το οποίο έχει περιγραφεί ως «η αυτοκρατορία στην οποία ο ήλιος δεν δύει ποτέ», κάλυπτε τέσσερα εκατομμύρια τετραγωνικά χιλιόμετρα στην Ευρώπη, την Άπω Ανατολή και την Αμερική.
   Μεγάλο μέρος της βασιλείας του Καρόλου αφιερώθηκε στους Ιταλικούς Πολέμους εναντίον των Γάλλων βασιλέων Φραγκίσκου Α΄ και Ερρίκου Β΄, οι οποίοι πόλεμοι, αν και εξαιρετικά πολυέξοδοι, ήταν στρατιωτικά επιτυχείς λόγω του αήττητων Ισπανικών σχηματισμών (tercio) και των προσπαθειών των πρωθυπουργών του Μερκουρίνο Γκαττινάρα και Φρανθίσκο ντε λος Κόμπος υ Μολίνα. Οι δυνάμεις του Καρόλου ανακατέλαβαν το Μιλάνο και τη Φρανς-Κοντέ από την Γαλλία μετά την αποφασιστική νίκη των Αψβούργων στη Μάχη της Παβίας το 1525, η οποία ώθησε τον Φραγκίσκο να δημιουργήσει τη Γαλλοοθωμανική συμμαχία. Ο αντίπαλος του Καρόλου Σουλεϊμάν Α΄ ο Μεγαλοπρεπής κατέκτησε την Ουγγαρία το 1526 αφού νίκησε τους Χριστιανούς στην Μάχη του Μοχάτς. Παρ' όλα αυτά, η Οθωμανική προέλαση ανακόπηκε όταν οι Τούρκοι απέτυχαν να καταλάβουν τη Βιέννη το 1529.
   Καθοριστικός ήταν ο ρόλος του Καρόλου στον αγώνα κατά της Προτεσταντικής Μεταρρύθμισης. Ήρθε σε αντιπαράθεση με τους Διαμαρτυρόμενους πρίγκιπες της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας που με αφορμή τον Προτεσταντισμό επεδίωκαν ευρύτερη αυτονομία, και συνεκάλεσε την Σύνοδο του Τριδέντου (Τρέντο) που υπήρξε η απαρχή της Αντιμεταρρύθμισης. Από τις κορυφαίες εκφράσεις του αντιμεταρρυθμιστικού πνεύματος της Συνόδου ήταν η επί βασιλείας του Καρόλου ίδρυση του Τάγματος των Ιησουϊτών.
Επί της βασιλείας του επίσης η Ισπανία κατέκτησε το Μεξικό και το Περού και πραγματοποιήθηκε ο πρώτος περίπλους της Γης από τον Μαγγελάνο.

* Αυστρασία, αποτελούσε το βορειοανατολικό μέρος του Βασιλείου των Μεροβίγγειων Φράγκων, εδάφη τα οποία το αποτελούσαν σήμερα ανήκουν στη Γαλλία, Γερμανία, Βέλγιο, Λουξεμβούργο και Ολλανδία. 

Η πρωτεύουσά της ήταν το Μετς, αν και κάποιοι βασιλιάδες της Αυστρασίας κυβέρνησαν από την Ρεν, το Τριρ και την Κολωνία.
   Η ετυμολογία του ονόματος Αυστρασία είναι Γερμανική, και σημαίνει "ανατολική γη". Η εκλατινισμένη λέξη μπερδεύει, καθώς στα γερμανικά "Ost" σημαίνει "ανατολικά", αλλά στα λατινικά "auster"/ "australis" σημαίνει "νότια". Το ίδιο γεγονός το συναντάμε στο όνομα της Αυστρίας.
  Μετά το θάνατο Φράγκου βασιλιά Χλωδοβίκου Α΄ το 511, οι γιοι του διαμοιράσανε το βασίλειο μεταξύ τους, με τον Θεοδώριχος Α΄ να παίρνει τα εδάφη που αργότερα θα αποτελούσαν την Αυστρασία. Μια σειρά βασιλιάδων απόγονοι του Θεοδώριχου βασίλευσαν στην Αυστρασία ως το 555, όταν και αυτή ενώθηκε με τα άλλα Φραγκικά βασίλεια, τα οποία ως το 558 είχε κληρονομήσει ο Κλοθάριος Α΄. 

   Αυτός ξαναχώρισε την Φραγκική επικράτεια μεταξύ τον τεσσάρων γιών του, αλλά τα τέσσερα αυτά βασίλεια κατέληξαν σε τρία με το θάνατο του Χαριβέρτου Α΄ το 567: η Αυστρασία πήγε στον Σιγιβέρτο Α΄, η Νευστρία στον Χιλπέριχο Α΄, και η Βουργουνδία στον Γκούντραμ. Τα τρία αυτά βασίλεια χαρακτήριζαν την πολιτική διάσπαση της Φραγκίας μέχρι την άνοδο των Καρολιδών και ακόμα και μετά.
   Από το 567 ως το θάνατο του Σιγιβέρτου Β΄ το 613 η Νευστρία και η Αυστρασία ήταν σε σχεδόν συνεχή σύγκρουση μεταξύ τους, με την Βουργουνδία σε ρόλο μεσολαβητή. Οι διενέξεις αυτές κορυφώθηκαν με τους πολέμους μεταξύ της Μπρουνχίλντα και της Φρεδεγούνδη, βασίλισσες της Αυστρασίας και Νευστρίας αντίστοιχα. Τελικά το 613, μια επανάσταση της αριστοκρατίας εναντίον της Μπρουνχίλντα κατέληξε στην προδοσία της και την παράδοσή της στον ανιψιό και αντίπαλό της στη Νευστρία Κλοθάριο Β΄. Ο Κλοθάριος πήρε τον έλεγχο και των δύο βασιλείων, και ίδρυσε ένα ενωμένο Φραγκικό βασίλειο με την πρωτεύουσα στο Παρίσι. 

   Κατά αυτήν την περίοδο εμφανίστηκαν οι πρώτοι majores domus ή Κύριοι του Παλατιού. Αυτοί ήταν αξιωματούχοι που ενεργούσαν ως μεσολαβητές μεταξύ του βασιλιά και του λαού του κάθε βασιλείου. Οι πρώτοι Αυστρασιανοί Μαγιορδόμοι προερχόταν από την οικογένεια των Πεπινιδών, η οποία γνώρισε μια αργή, αλλά σταθερή άνοδο μέχρι που τελικά εκτόπισε τους Μεροβίγγειους από το θρόνο.
   Το 623 η Αυστρασιανοί ζήτησαν από τον Κλοθάριο Β΄ έναν βασιλιά για αυτούς, και εκείνος διόρισε για να τους κυβερνήσει το γιο του Δαγοβέρτο Α' με αντιβασιλέα τον Πεπίνο τον Πρεσβύτερο (Pepin de Landen). Η διακυβέρνηση του Δαγοβέρτου στην Αυστρασία ήταν ευρέως αξιέπαινη. Το 629 κληρονόμησε την Νευστρία και την Βουργουνδία. 

   Η Αυστρασία παραμελήθηκε πάλι, έως ότου το 633 ο λαός απαίτησε από το γιο του βασιλιά να γίνει πάλι δικός τους βασιλιάς. Ο Δαγοβέρτος συναίνεσε, και έστειλε τον μεγαλύτερο γιο του Σιγιβέρτο Γ΄ στην Αυστρασία. Οι ιστορικοί συχνά κατατάσσουν τον Σιγιβέρτο ως τον πρώτο roi fainéant ("βασιλιά τεμπέλη" σε ελεύθερη μετάφραση) της Δυναστείας των Μεροβίγγειων. Στην Αυλή του κυριαρχούσαν οι Μαγιορδόμοι. 

   Το 657, ο Μαγιορδόμος Γκρίμοαλντ ο Πρεσβύτερος (Grimoald the Elder) πέτυχε να ανεβάσει στο θρόνο το γιο του Χιλδεβέρτο τον Υιοθετημένο (Childebert the Adopted), όπου και παρέμεινε ως το 662. Από κει και πέρα η Αυστρασία ήταν κυρίως βασίλειο των μαγιοδόμων των Αρνούλφων. Στη μάχη του Τερτρύ το 687 ο Πεπίνος του Χέρσταλ νίκησε τον βασιλιά της Νευστρίας Θεοδέριχο Γ΄, και εδραίωσε την κυριαρχία του σε όλα τα Φραγκικά βασίλεια. Το γεγονός αυτό θεωρήθηκε από τους συγχρόνους του ως η αρχή της "βασιλιάς" του. Επίσης, σηματοδότησε την κυριαρχία της Αυστρασίας στην Νευστρία, που θα διαρκούσε μέχρι το τέλος της Μεροβίγγειας περιόδου. 

   Το 718, ο Κάρολος Μαρτέλος, με την υποστήριξη της Αυστρασίας εναντίον της Νευστρίας - με κάθε από αυτές τις δύο περιοχές να προσπαθούν να ενώσουν τη Φραγκία υπό την ηγεμονία τους- διόρισε κάποιον Κλοθάριο Δ΄ για να διοικήσει την Αυστρασία. Αυτός ήταν ο τελευταίος Φράγκος ηγεμόνας που δεν βασίλευε σε όλους τους Φράγκους. 

   Το 719 η Φραγκία ενώθηκε μόνιμα υπό Αυστρασιανή ηγεμονία. Υπό τους Καρολίδες και κατόπιν, ο όρος Αυστρασία κάποιες φορές χρησιμοποιείται ως προσδιοριστικός για το ανατολικό μέρος της επικράτειάς τους, της Αυτοκρατορίας των Καρολιδών. Έχει επίσης χρησιμοποιηθεί ως συνώνυμο για την Ανατολική Φραγκία, κάτι όμως που είναι κάπως ανακριβές.

_________________________________________________

 Απόσπασμα από το έμμετρο έργο  

"ΙΣΤΟΡΙΕΣ και ΥΣΤΕΡΙΕΣ της ΙΣΤΟΡΙΑΣ  

Στίχοι - Κείμενα: Παναγιώτης Β. Ματαράγκας 

Επιμέλεια - Αποτύπωση: Κ. Γ. Ραπακούλια 

   Ιστορίες και Υστερίες της Ιστορίας