1512
Τρία χρόνια νωρίτερα*, Ισπανοί σε Ιερή Συμμαχία με Γάλλους *1509
[πολεμούν τους Βενετούς
μα φέτος χτυπιόνται μεταξύ τους, για το βασίλειο της Νεάπολης
[ιεροσυμμαχούντες με "νύν" φίλους και πρώην εχθρούς.
Στη μάχη της Ραβέννας, 1512 χρόνια μετά τη Γέννηση του Κυρίου,
[οι "Καθολικοί" Γάλλοι, νίκησαν τους "Καθολικούς" Ισπανούς...
και κερδισμένος βγαίνει ο Πάπας, που όσα εδάφη είχε απωλέσει,
[επιστρέφονται, σε αυτόν και.... στους "Καθολικούς" (?).
"Σκόπιμα τρίς" επανέλαβα τη λέξη "Καθολικοί",
[γιατί με λόγια απλά θέλω ν' αναλύσω εδώ,
τί ήτανε, πώς γεννήθηκε και κυρίως πώς επέζησε ως σήμερα,
[ένα θρησκευτικό κράτος, το Παπικό.
Κατά τα πρώτα 300 χρόνια ζωής της,
[η Καθολική Εκκλησία τελούσε υπό διωγμό,
δεν ήταν αναγνωρισμένη, οι δε Χριστιανοί κρυβόντουσαν
[και μαζεύονταν σε κρυφά σημεία για τον εκκλησιασμό,
αλλά με τον πρώτο Χριστιανό αυτοκράτορα, τον Κωνσταντίνο τον Μεγάλο,
[τα πράγματα αλλάζουνε ωστόσο.
Το Παλάτι του Λατερανού είναι η πρώτη προς τον Πάπα δωρεά του...
[ακολουθούν κι άλλες από τους "έχοντες" και κατά κάποιο τρόπο,
καταστούν τον Πάπα μέγιστο κτηματία,
[τον έλεγχο νάχει, όλης σχεδόν της κεντρικής Ιταλίας !
Όλα ετούτα τα εδάφη τώρα πια θ' αναφέρονται ως "παπικά κράτη",
[ή εναλλακτικά ως "Κράτος της Εκκλησίας",
(οι περιοχές Ρομάνια, Μάρκε, Ούμπρια και Λάτσιο)
[ακόμη και ως "Ποντιφικά Κράτη",
(Stati Pontifici, Ecclesiastico ή Status Pontificius)
[ή Ρωμαϊκά, ή και Εκκλησιαστικά ακόμη εδάφη.
Θα βρίσκονται υπό την κυριαρχία του Πάπα, από το 500 έως το 1870,
[και μόνο ένα κομμάτι μένει ως τον αιώνα μας, τον εικοστό τον πρώτο.
Δυό λόγια για τους Ρωμαίους να προσθέσω, πριν να μιλήσουμε
[για των Παπών τον θρόνο, την έδρα, το κάθισμα, τον Άγιο Θώκο.
[μαλθακοί, μες τους αιώνες γίνονται, βουτυρομπεμπέδες,
γιατί, αφού ξεζούμισαν, σχεδόν όλης της γης, τον πληθυσμό,
[πλαδάρεψαν από τη χλίδα, αραγμένοι σε βίλες με είκοσι καμπινέδες.
Ούτε ν' ακούσουνε για πόλεμο... δίμετρους μισθώνανε αγριοβάρβαρους
[να πολεμάνε για πάρτη τους σαν μισθοφόροι,
ώσπου το 476 "τη βρήκανε" από δαύτους, όταν ο Γότθος αρχηγός τους,
[ο Οδόακρος, υπάλληλοί του σκέφτηκε, οι εργοδότες του να γίνουν όλοι..
Παρένθεση...…. το προφίλ να κάνω, αυτών των μισθοφόρων,
[πούθε κρατάει η σκούφια τους και πούθε είχαν 'ρθεί.Σε μία χρονική περίοδο τυχαία αναφέρω πατρίδες, φυλές κι ονόματα,
[που διαβάζοντάς τα, μπορεί κανείς τελείως να κουφαθεί,
να περιγράψω πως φιάχνονταν οι Ρωμαικές Λεγεώνες
[ οι ακτύπητοι Ρωμαϊκοί μισθοφορικοί στρατοί....
Ίβηρες από την Αρμενία, Βούλγαροι, Φράγκοι του Ρήνου και Γότθοι,
[Πετσενέγγοι από τις στέπες, Βίκινγκς-Νορμανδοί,
Σλάβοι από παντού (!), Τουρκομάνοι Ούζοι, Χαζάροι, Κουμάνοι από τον Βόλγα,
[και για να καραφλιάσουμε, κατά καιρούς Οθωμανοί.
Δεν χάρηκε για πολύ ο Οδόακρος και οι μισθοφόροι του,
[τους "φάγανε" του Θεοδώριχου ή Θευδέριχου ή Θουδέριχου οι Οστρογότθοι…
αυτοί με τη σειρά τους "φαγώθηκαν" απ' τους Ρωμαίους της Κωνσταντινούπολης,
[που πήρανε τη Ρώμη* πίσω, (νόμιμοι κληρονόμοι) Ρωμαίοι όπως κι οι πρώτοι.
Αλλά μην χαρεί κανείς... και δαύτους, τους φάγανε οι Λομβαρδοί,
[κι οι Πάπες φροντίζουν να λάβουν την στήριξη των Φράγκων,
που σύντομα πλακώσανε και "τέλειωσαν" τους Λομβαρδούς,
[με τον Καρλομάγνο επικεφαλής, αδιαμφισβήτητο νικητή των πάντων.
[και θρησκευτικός ηγέτης στην Ιταλία,
με τις πλάτες ενός πανίσχυρου αποφασισμένου Καρλομάγνου
[αναλαμβάνει τη διοικητική εξουσία.
[κατέστη ανεξάρτητο κράτος υπό την διοίκηση του Πάπα,
και κάπου εδώ αρχίζει πλέον η επίσημη πορεία του στους αιώνες,
[θάλεγα πήρε την ιστορική του "στράτα".
Όταν για τα επόμενα πεντακόσια χρόνια, σ΄ένα χρονικό άλμα,
[ο κόσμος όλος αιματοκυλιόταν
κι η κάθε χώρα με την άλλην ή μεταξύ τους όλες μαζί,
[με πανάκριβους στρατούς, αλύπητα χτυπιόταν,
το παπικό κράτος, πάντοτε έβρισκε τον τρόπο,
[πάντα επιβίωνε και σωζόταν.
Άπειροι οι πόλεμοι, οι δικτατορίες και οι επαναστάσεις,
[μέχρι το χίλια οκτακόσια εξήντα ένα, *1861
όταν, αυτό το Ιταλικό χάος κρατών, μικρών βασιλείων,
[δουκάτων και φεουδαρχών, γίνεται Βασίλειο ένα
και όπως όλοι γνωρίζουμε ότι στο κόσμο μας "τα πάντα ρεί",
[έφτασε τότε και η στιγμή,
το παπικό το κράτος, στον βασιλέα της Ιταλίας[Βίκτωρα Εμμανουήλ Β΄, να υποταχτεί..
Την πρόταση του Ιταλού βασιλέα, για ειρηνική παράδοση,
[ο τότε Ποντίφικας θα την αρνηθεί,
έτσι μην έχοντας εναλλακτική ο άναξ, πόλεμο του κηρύσσει,
[και με τον στρατό του κατά της Ρώμης θα επιτεθεί.
Για την τιμή των όπλων, ρίχνοντας και μια κανονιά στον αέρα,
[το παπικό το κράτος θα ψευτοαντισταθεί,
ενώ η παποσύνη θα αποσυρθεί στο Παλάτι και τα περιβάλλοντα κτίρια
[στη ξακουστή Λεόντεια Πόλη.
Τον Φεβρουάριο εκείνο του 1929, η κυριαρχία της παποσύνης,[επί των δικών της εδαφών, χάνεται όλη,
καθώς αναγκάζεται να παραιτηθεί από την διεκδίκηση
[του μεγαλύτερου τμήματος των Παπικών Κρατών...
Απίστευτο βέβαια ετούτο ακούστηκε
[μετά παρέλευση χιλίων επτακοσίων ετών...
Υπογράφοντας, ο Πάπας Πίος ΙΑ'
[το γνωστό "Σύμφωνο του Λατερανού",
δημιουργεί και επισημοποιεί το Κράτος της Πόλης του Βατικανού
το ανεξάρτητο, εθνικά κυρίαρχο,
[θρησκευτικό κράτος της Αγίας Έδρας,
κατοχυρώνοντας ότι του είχαν δωρίσει, άλλοτε, οι "έχοντες",
[και ο πρώτος χριστιανός αυτοκράτορας ο Κωνσταντίνος... ο Μέγας.
___________________________________________________________________
*Άλμπα Λόγκα (Alba Longa), κτισμένη στις πλαγιές του όρους Αλβανόν, σύμφωνα με την παράδοση που αναφέρει ο Βιργίλιος, υπήρξε η μητρική πόλη της Ρώμης (που απείχε περίπου 20 χλμ. ΒΔ) και η ηγέτιδα δύναμη της περιοχής από τον 10ο μέχρι τον 7ο αιώνα π.Χ.
*Οδόακρος Φλάβιος : Αρειανός χριστιανός και λέγεται πως ήταν αγράμματος. Μετά τη νίκη του, οι μισθοφόροι και οι οικογένειές τους απέκτησαν εδάφη στη Ιταλία και τους αποδόθηκαν ειδικά φορολογικά προνόμια. Ο Οδόακρος διατήρησε τη ρωμαϊκή διοίκηση, τη Σύγκλητο καθώς και το νομοθετικό και φορολογικό καθεστώς της Ιταλίας ως είχαν.
*Λεόντεια Πόλη : Το Αποστολικό Παλάτι και τα περιβάλλοντα κτίρια στην περιοχή των παλαιών οχυρώσεων γνωστών ως Λεόντεια Πόλη, στον Λόφο του Βατικανού.
*Ανάκτηση της Ρώμης από το στρατό της Κωνσταντινούπολης: Μετά την κατάκτηση της Ρώμης από τους Βυζαντινούς τον 6ο αιώνα, οι πάπες ήταν εξαρτημένοι από την βούληση των Αυτοκρατόρων της Κωνσταντινούπολης, ενώ οι εκκλησίες της Β.Δ Ευρώπης διοικούνταν από τοπικές συνόδους και ελέγχονταν από Γερμανούς βασιλιάδες.
Η ανεξαρτησία της Εκκλησίας, σε συνδυασμό με την δημοφιλία της Παποσύνης στην Ιταλία, έδωσαν τη δυνατότητα σε πολλούς Πάπες να έρθουν σε ρήξη με τον εκάστοτε Βυζαντινό Αυτοκράτορα. Μάλιστα, ο Πάπας Γρηγόριος Β΄ έφτασε στο σημείο να αφορίσει τον Αυτοκράτορα Λέοντα Γ΄ κατά την περίοδο της Εικονομαχίας. Ακόμη κι έτσι, όμως, ο Πάπας εξακολουθούσε να συνεργάζεται με τον Έξαρχο της Ρώμης, τον Βυζαντινό τοποτηρητή, στα πλαίσια της αντίστασης απέναντι στην αναδυόμενη δύναμη των Λομβαρδών στην Ιταλία.
Η δύναμη των Βυζαντινών τον 7ο αιώνα άρχισε να εξασθενεί κάνει την Παποσύνη να παίξει ακόμη μεγαλύτερο ρόλο στην άμυνα της Ρώμης απέναντι στους Λομβαρδούς, τις περισσότερες φορές μέσω της διπλωματικής οδού.
Το 751, το Δουκάτο της Ρώμης αποκόπηκε οριστικά από την Βυζαντινή Αυτοκρατορία, της οποίας, θεωρητικά, αποτελούσε τμήμα. Οι Πάπες τότε επανεκκίνησαν παλαιότερες διαπραγματεύσεις ώστε να λάβουν την στήριξη των Φράγκων.
Το 781, ο Καρλομάγνος οριοθέτησε τις περιοχές των οποίων την εξουσία θα είχε, προσωρινά, ο Πάπας: το Δουκάτο της Ρώμης αποτελούσε τον πυρήνα των εδαφών αυτών, όμως τα τελευταία επεκτάθηκαν, με αποτέλεσμα να περιλαμβάνουν την Ραβένα, την Πεντάπολη, τμήματα του Δουκάτου του Μπενεβέντο, την Τοσκάνη, την Κορσική, την Λομβαρδία και αριθμό ιταλικών πόλεων. Η συνεργασία μεταξύ της Παποσύνης και της Καρολιγιανής Δυναστείας έφτασε στο απόγειό της το 800, όταν και ο Πάπας Λέων Γ΄ έστεψε Αυτοκράτορα τον Καρλομάγνο.
* Τα Παπικά Κράτη ή Παπικό Κράτος, Εδάφη εντός της ιταλικής χερσονήσου που βρίσκονταν υπό την άμεση κυριαρχία του Πάπα, από το 500 έως το 1870. Ήταν μεταξύ των σημαντικότερων κρατιδίων της Ιταλίας από τις αρχές του 6ου αιώνα έως την ένωση της ιταλικής χερσονήσου το 1861 υπό το Βασίλειο του Πεδεμοντίου-Σαρδηνίας. Μετά το 1861 τα Παπικά Κράτη, με σαφώς μικρότερη εδαφική έκταση, συνέχισαν να υπάρχουν έως το 1870.
Η ιστορία του μέσα στους αιώνες ξεκινάει με την προσφορά του Μεγάλου Κωνσταντίνου που παραχωρεί στον Πάπα το Παλάτι του Λατερανού. Ακολούθησαν κι άλλες δωρεές, κυρίως στην περιοχή της κεντρικής Ιταλίας, αλλά και σε άλλες επαρχίες τη Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας.
Τα θεμέλια των Παπικών Κρατών ως κυρίαρχης πολιτικής οντότητας τέθηκαν κατά τον 6ο αιώνα.
Η Ανατολική Ρωμαϊκή (ή Βυζαντινή) κυβέρνηση της Κωνσταντινούπολης ξεκίνησε εκστρατεία επανάκτησης της Ιταλίας η οποία έλαβε χώρα σε μάκρος δεκαετιών και προκάλεσε μεγάλη ζημιά στις πολιτικές και οικονομικές δομές του κράτους.
Οι πόλεμοι αυτοί έχουν λάβει τέλος όταν εισέρχονται οι Λομβαρδοί στην χερσόνησο από τον βορρά και καταλαμβάνουν το μεγαλύτερο τμήμα της. Μέχρι τον 7ο αιώνα, η βυζαντινή παρουσία είχε περιοριστεί σε μια διαγώνιο λωρίδα που εκτεινόταν από την Ραβένα, όπου ο εκπρόσωπος του Αυτοκράτορα, ή Έξαρχος, ήταν εγκατεστημένος, έως την Ρώμη και νοτιότερα έως την Νάπολη (ο "άξονας Ρώμη-Ραβέννα").
Τότε ο Πάπας, ως ο μεγαλύτερος ιδιοκτήτης γης και σημαντικότερη πολιτική προσωπικότητα στην Ιταλία, ξεκίνησε σταδιακά να αναλαμβάνει μεγάλο μέρος της διοικητικής εξουσίας την οποία οι Βυζαντινοί ήταν ανήμποροι να επιβάλουν στην περιοχή στα περίχωρα της Ρώμης. Ενώ οι Πάπες παρέμειναν υποτελείς στο Βυζάντιο, στην πραγματικότητα το Δουκάτο της Ρώμης, μία εδαφική έκταση περίπου αντίστοιχη του σημερινού Λατίου, κατέστη ανεξάρτητο κράτος υπό την διοίκηση του Πάπα.
Χρειάστηκε να φτάσουμε στον 16ο αιώνα για να αποκτήσει ο Πάπας ουσιαστικό έλεγχο επί του συνόλου των εδαφών του. Οι παπικές εξουσίες βρίσκονταν συχνά (έως τις αρχές του 16ου αιώνα) υπό αμφισβήτηση και συχνά με στρατό υπερασπίζονται τα Παπικά Κράτη όπως στις 15 Φεβρουαρίου του 1513 ο Πάπας Ιούλιος Β΄, ο "Πάπας-Πολεμιστής".
Τον Μάρτιο του 1861 το πρώτο ιταλικό κοινοβούλιο του ενωμένου Βασίλειο της Ιταλίας συγκλήθηκε στο Τορίνο, την παλιά πρωτεύουσα του Πεδεμοντίου, και ανακήρυξε την Ρώμη ως τη πρωτεύουσα του νέου Βασιλείου.
Ωστόσο, η Ιταλική Κυβέρνηση δεν μπορούσε να πάρει την πόλη υπό τον έλεγχό της, καθώς γαλλική φρουρά στην Ρώμη προστάτευε τον Πάπα Πίο Θ΄. Η ευκαιρία για το Βασίλειο της Ιταλίας να εξουδετερώσει τα Παπικά Κράτη ήρθε το 1870. Το ξέσπασμα του Γαλλοπρωσικού Πολέμου τον Ιούλιο υποχρέωσε τον Ναπολέοντα Γ΄ να ανακαλέσει την φρουρά που προστάτευε τον Πάπα από την Ρώμη, ενώ η κατάρρευση της Δεύτερης Γαλλικής Αυτοκρατορίας στην Μάχη του Σεντάν στέρησε την Ρώμη από τον Γάλλο προστάτη της, με αποτέλεσμα η Ρώμη και ό,τι απέμενε από τα Παπικά Κράτη να προσαρτηθούν στο Βασίλειο της Ιταλίας.
Η παποσύνη αποσύρθηκε στο Αποστολικό Παλάτι και τα περιβάλλοντα κτίρια στην περιοχή των παλαιών οχυρώσεων γνωστών ως Λεόντεια Πόλη, στον Λόφο του Βατικανού. Από εκεί κατάφερε να διατηρήσει ορισμένα δικαιώματα καθώς και εξουσίες που σχετίζονταν με την εθνική κυριαρχία, όπως διπλωματικές σχέσεις, καθώς σύμφωνα με τον παπικό νόμο αυτές ήσαν συμφυείς με την Παποσύνη. Κατά την δεκαετία του 1920, η παποσύνη – τότε υπό τον Πίο ΙΑ΄ — παραιτήθηκε από την διεκδίκηση του μεγαλύτερου τμήματος των Παπικών Κρατών και το Σύμφωνο του Λατερανού με την Ιταλία υπεγράφη στις 11 Φεβρουαρίου 1929, δημιουργώντας το Κράτος της Πόλης του Βατικανού, δημιουργώντας το εθνικά κυρίαρχο έδαφος της Αγίας Έδρας, το οποίο επίσης αποζημιώθηκε έως ένα βαθμό για την απώλεια των εδαφών του.
* Φράγκοι, Franci ή gens Francorum, Ένα σύνολο γερμανικών φύλων, το όνομα του οποίου αναφέρεται για πρώτη φορά σε ρωμαϊκές πηγές του 3ου αιώνα, συνδεδεμένο με φυλές στο Ρήνο, στο χείλος της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας.
* Γότθοι, Ανατολικός γερμανικός λαός, εκ του οποίου δύο κλάδοι, οι Βησιγότθοι και οι Οστρογότθοι, έπαιξαν σημαντικό ρόλο στην πτώση της Δυτικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας και την ανάδυση της μεσαιωνικής Ευρώπης. Οι Γότθοι κυριάρχησαν σε μια τεράστια έκταση, που εκτεινόταν πιθανότατα από το Δούναβη ως το Ντον και από τη Μαύρη ως τη Βαλτική Θάλασσα.
Τον 2ο μ.Χ. αιώνα εγκαταστάθηκαν στη Σκυθία, τη Δακία και την Παννονία.
Τους 3ο και 4ο αι. επέδραμαν στις περιοχές του Βυζαντίου και αργότερα ασπάσθηκαν τον Αρειανισμό.
Τον 5ο και 6ο αι. χωρίστηκαν σε Βησιγότθους (δυτικοί Γότθοι) και Οστρογότθους (ανατολικοί Γότθοι). Ίδρυσαν ισχυρά κράτη, διάδοχα του δυτικού Ρωμαϊκού κράτους, στην Ιβηρική χερσόνησο και στην Ιταλία.
* Πετσενέγοι ή Πατζινάκοι ή Πατζινακίτες, Ημινομαδικός τουρκικός λαός των στεπών της Κεντρικής Ασίας που μιλούσε την ομώνυμη γλώσσα, που ανήκει στην οικογένεια των τουρκικών γλωσσών. Ο μεσαιωνικός αυτός λαός έχει εξαφανισθεί. Δεν είχαν συγκροτήσει ενιαίο κράτος, αλλά ήταν οργανωμένοι σε τοπικά χανάτα.
Κουμάνοι, Λαός που σχετιζόταν με τους Πετσενέγους, κατοίκησαν μια περιοχή βόρεια της Μαύρης θάλασσας και κατά μήκος του Βόλγα ποταμού, γνωστή ως Κουμανία.
Ως νομάδες πολεμιστές από τη στέπα της Ευρασίας, οι Κουμάνοι άσκησαν επίμονη πίεση στα μεσαιωνικά Βαλκάνια. Το βασικό όργανο της επιτυχημένης άσκησης πολιτικής των Κουμάνων ήταν η στρατιωτική δύναμη και η πίεση στα εξασθενημένα από τις εμφύλιες διαμάχες βαλκανικά κράτη. Ομάδες Κουμάνων εγκαταστάθηκαν και κατάφεραν ν' αναμειχθούν με τους γηγενείς πληθυσμούς και ενσωματώθηκαν στις αριστοκρατικές τάξεις τής εκάστοτε κοινωνίας.
* Νορμανδοί - Normands - Nortmanni, Πληθυσμοί Βίκινγκ, με στοιχεία του τοπικού Μεροβιγγειανού πολιτισμού, Φράγκων με γερμανικές καταβολές και Γαλατών με ρωμαϊκές επιρροές, κατακτητές της περιοχής.
Εμφανίζονται το πρώτο μισό του 10ου αιώνα, αρχικά στην περιοχή που σήμερα ονομάζεται Νορμανδία. Οι Νορμανδοί έπαιξαν σημαντικό ρόλο σε όλη την Ευρώπη, αλλά και στην Ανατολή: Από το Δουκάτο της Νορμανδίας στην πατρίδα τους, στη Σικελία και τη Νότια Ιταλία, αλλά και σε άλλες περιοχές του Βυζαντίου (Ήπειρος, Μακεδονία), στην κατάκτηση της Αγγλίας, στις ηγεμονίες των Σταυροφορικών κρατών της Ανατολής, της Ουτρεμέρ, αλλά και στην Κύπρο.
* Σλάβοι, Από τις αρχές του 6ου αιώνα εξαπλώθηκαν για να εγκατασταθούν και να κατοικήσουν το μεγαλύτερο μέρος της Κεντρικής, της Ανατολικής και της Νοτιοανατολικής Ευρώπης. Γηγενείς της Κεντρικής, Ανατολικής, Νοτιοανατολικής και Βορειοανατολικής Ευρώπης, καθώς και Βόρειας και Κεντρικής Ασίας. Η μεγαλύτερη Ινδοευρωπαϊκή εθνογλωσσική ομάδα της Ευρώπης. Μιλούν τις Σλαβικές γλώσσες της ομάδας των Βαλτοσλαβικών γλωσσών.
Κατά το Mεσαίωνα υπήρχαν δεκάδες σλαβικά φύλα. Από τότε μέχρι τις αρχές του 20ού αιώνα, μέσα από αλλεπάλληλες ενοποιήσεις, ενσωματώσεις και διασπάσεις, διαμορφώθηκε σε γενικές γραμμές η εικόνα του σλαβικού κόσμου που συναντάμε στις μέρες μας και που αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της Ευρώπης.
Σήμερα: Δυτικοί Σλάβοι (Τσέχοι, Πολωνοί και Σλοβάκοι), Ανατολικοί Σλάβοι (Λευκορώσοι, Ρώσοι Ουκρανοί) και Νότιοι Σλάβοι (Βόσνιοι, Κροάτες, Σλαβομακεδόνες, Μαυροβούνιοι, Σέρβοι, Σλοβένοι και Βούλγαροι), αν και μερικές φορές οι Δυτικοί και οι Ανατολικοί Σλάβοι συνενώνονται σε μια μόνο ομάδα ως Βόρειοι Σλάβοι.
* Τουρκομάνοι, Οι Ογούζοι Τούρκοι (ο όρος Ογούζοι είναι γλωσσολογικός όρος που χαρακτηρίζει τις δυτικές τουρκικές ή ογουζικές γλώσσες από τις ογουρικές ή βουλγαρικές γλώσσες).
Το όνομα Ογούζ είναι μια κλασική τουρκογενής λέξη που σημαίνει φυλή.
Μια χαλαρή συνομοσπονδία τουρκικών φυλών στην Κεντρική Ασία, που ονομάστηκε συμβατικά ως Κράτος Ογούζ Γιαμπγκού, κατά τη διάρκεια της πρώιμης μεσαιωνικής περιόδου.
Οι ιδρυτές της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας ήταν απόγονοι του κράτους Ογούζ Γιαμπγκού.
* Χάζαροι ή Χαζάροι, Ημινομαδικός τουρκικός λαός, που δημιούργησε στην εποχή του την πιο ισχυρή πολιτεία που προέκυψε από τη διάλυση του δυτικού τουρκικού χανάτου.
Πάνω στις σημαντικότερες εμπορικές αρτηρίες μεταξύ Βόρειας Ευρώπης και Νοτιοδυτικής Ασία, η Χαζαρία έγινε ένα από τα κύρια κέντρα εμπορίου του μεσαιωνικού κόσμου, κυριαρχώντας στο δυτικό τμήμα του Δρόμου του Μεταξιού και έπαιξε βασικό εμπορικό ρόλο ως σταυροδρόμι μεταξύ Κίνας, Μέσης Ανατολής και Ευρωπαϊκής Ρωσίας.
Επί τρεις περίπου αιώνες (650-965) οι Χάζαροι κυριαρχούσαν στην τεράστια έκταση που εκτείνεται από τις στέπες του Βόλγα και του Ντον μέχρι την ανατολική Κριμαία και το βόρειο Καύκασο.
Βρίσκονταν συγκεντρωμένοι δυτικά και βόρεια της Κασπίας Θάλασσας, κυρίως στο βόρειο Καύκασο και την ευρασιατική στέπα.
Πιθανότερη εκδοχή προέλευσης: από την ανάμιξη κάποιων τουρκομογγολικών φύλων με απομεινάρια των Ούνων και τοπικά φύλα της ΒΔ Κασπίας.
Έπαψαν να υπάρχουν γύρω στον 11ο - 12ο αιώνα.
Η συμμαχία των Βυζαντινών με το Χαζαρικό κράτος λειτούργησε επί μακρόν ως κράτος-ουδέτερη ζώνη μεταξύ αφ' ενός της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας και αφ' ετέρου τόσο των νομάδων των βόρειων στεπών. Στις αρχές του 8ου αιώνα οι Χάζαροι βασιλιάδες και σημαντικό κομμάτι της αριστοκρατίας προσηλυτίστηκαν στον Ιουδαϊσμό, ενώ ο λαός ήταν πολυθρησκευτικός - ένα μωσαϊκό ειδωλολατρών, Μουσουλμάνων, Εβραίων και Χριστιανών - και πολυεθνικός.
Μια σύγχρονη θεωρία, ότι ο πυρήνας των Ασκεναζιτών Εβραίων προέκυψε από μια υποθετική διασπορά Χαζάρων Εβραίων, αντιμετωπίζεται με σκεπτικισμό από ορισμένους μελετητές και ερευνητές, αλλά υποστηρίζεται από άλλους.
Απόσπασμα από το έμμετρο έργο
"ΙΣΤΟΡΙΕΣ και ΥΣΤΕΡΙΕΣ της ΙΣΤΟΡΙΑΣ
Στίχοι - Κείμενα: Παναγιώτης Β. Ματαράγκας
Επιμέλεια - Αποτύπωση: Κ. Γ. Ραπακούλια
Ιστορίες και Υστερίες της Ιστορίας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.