1521
Γιος του Λαυρέντιου των Μεδίκων και της Κλαρίσε Ορσίνι, καλλιεργημένος [και μορφωμένος, ταρακούνησε το κατεστημένο της εποχής του,
κυρίως με τα αυστηρώς ακατάλληλα λεγόμενά του και γενικότερα
[εξαιτίας των κοσμικών χαρακτηριστικών της διακυβέρνησής του.
Είναι ο Τζοβάννι ντι Λορέντσο ντε Μέντιτσι*, Πάπας Λέων Ι΄,
[που τη 1η Δεκεμβρίου 1521 στη Ρώμη, θ' αφήσει την τελευταία του πνοή,
217ος Πάπας της Ρωμαιοκαθολικής εκκλησίας, εκφραστής της αναγέννησης
[και ο σημαντικότερος Ελληνολάτρης Πάπας, συγκρίνοντάς τον μ' όλους απ' την αρχή.Στ' όνειρο μου.... παραμέρισα,"έκανα δηλαδή στη μπάντα" για να περάσει
[του "Κηλαηδόνη η παρέα" που όλοι βάδιζαν κεφάτοι... (μωρέ, όνειρο κι αυτό!),
όπως οι Μπόρχες, Φελίνι, Σινάτρα, Πρίσλεϋ, Σεφέρης, Μπρεχτ,
[κι ανάμεσά τους ο Πάπας Λέων, ανεμίζοντας σημαία ίδια με τον Παραβάτη Ιουλιανό,
«Θου...... » ή όπως ποιητικά αποδίδει ο Ανδρέας Κάλβος:
[«Βάλε φυλακήν είς τό στόμα μου, καί κράτησον τήν θύραν τών χειλέων»,
και "ο νοών νοήτω"... γιατί δεν είμαι ιστορικός εγώ, μήτε και ήρωας,
[μήτε νταής και μάγκας, ουδέ επαναστάτης, ουδέ "ιππότης* των ορέων".
Ποντίφικας έγινε λοιπόν ο Λέων, μα τί ποντίφικας, "ένας αλλά λέων"...
[με τη ζωή του για σενάριο, το Χόλυγουντ θα γύριζε πολλές ταινίες περιπετειών,
αφού συμμετείχε με το παπικό του κράτος σε κάθε σύρραξη που είχανε
[Βενετία, Αγγλία, Αγ. Ρωμ. Αυτοκρατορία, Ισπανία, Γαλλία... άλλη παρέα τώρα αυτών
των αδελφοξαδελφοεστεμμένων, που "αγαπούσαν στρατιωτάκια και ξύλινα σπαθιά" !
[με τη Σαββοπούλια ορολογία θεωρώ ότι το θέμα θα καταστεί πλήρως αντιληπτόν). των αδελφοξαδελφοεστεμμένων, που "αγαπούσαν στρατιωτάκια και ξύλινα σπαθιά" !
Όμως αυτοί οι πόλεμοι δεν ήταν παρά το ζέσταμα για τη "μεγάλη μονομαχία",
[μεταξύ του Λέοντα Δεκάτου και του Μεταρρυθμιστή Λουθήρου,
την πιο αιματοβαμμένη μονομαχία όλων των εποχών.… μέχρις εσχάτων,
[μονομαχία με εκατομμύρια τους νεκρούς και διχασμό πανευρωπαϊκά του κλήρου.
Αφουγκραζόμενος κίνδυνο, η αναγεννησιακή αυτή προσωπικότητα, ο Λέων Ι',
[προσπάθησε να "λειάνει" διαφορές καθολικών που θα οδηγούσανε σε σχίσμα.
Κατάφερε να γίνεται η λειτουργία στην volgare, την καθομιλουμένη, όπως και της Βίβλου[προσπάθησε να "λειάνει" διαφορές καθολικών που θα οδηγούσανε σε σχίσμα.
[τη μετάφραση, που αργότερα η Σύνοδος του Τρέντο επανέφερε στα λατινικά... τι κρίμα!
Αίσθηση έκανε η συγχώρεση που έδωσε στους καρδινάλιους, λόγω της απόπειρας
[να εκλέξουν αυθαίρετα, όπως αποκαλύφθηκε, με συνωμοσία αντιπάπα,
όπως και η ζωή του Μακιαβέλλι, που σώζεται μετά από δικούς του πολιτικούς ελιγμούς,
[παρ' ότι δεν τόχε και πολύ στη πολιτική, ήτανε ασταθής, και εύκολα άλλαζε στράτα.
Του αποδώθηκε ο τίτλος του σημαντικότερου ελληνολάτρη Πάπα αφού υπό την εύνοιά του
[ιδρύθηκε το ιστορικό Ελληνικό Γυμνάσιο στη Ρώμη το χίλια πεντακόσια δεκατρία.
Είναι δικές του οι ενέργειες προκειμένου να προωθηθούν τα ελληνικά γράμματα,
[όπως επίσης το φιλόδοξο σχέδιο να εδραιωθεί στη Ρώμη η ελληνική τυπογραφία. Και όντως το όραμα του, ένα άρτιο τυπογραφείο, το 1515 ήτανε πλέον γεγονός,
[καθώς τυπώνεται το πρώτο βιβλίο στην ελληνική γλώσσα
με παπικό προνόμιο αποκλειστικότητας, η έκδοση των Ωδών του Πινδάρου,
[ακολουθεί ο Ιανός Λάσκαρις με δικό του σχολιασμό είς τήν Ομήρου Ιλιάδα και όσα
προβάλανε τέλος πάντων "τόν τής αρχαιότητος Ελληνικόν πολιτισμόν"...
[μα, δυστυχώς μετά τον θάνατο του Πάπα, θα τα εξαφανίσει όλα.... ο μισελληνισμός,
που πατροπαράδοτο θα στον έλεγα, των δυτικών... μέχρις και των ημερών μας,
[και δεν το λέω εγώ, το λέει ο Νίτσε το πόσο ο Έλληνας είν' από δαύτους μισητός !
Μπορεί λοιπόν ο Πάπας Λέων επάξια να κατέχει μεγάλου φιλέλληνα προφίλ,
[όμως μην ενθουσιάζεσαι πολύ ούτε εσύ ούτε κι άλλος κανείς
πριν να διαβάσεις την συνέχεια της ιστορίας και τις εξελίξεις της,
[καθώς πιθανότατα θ' αλλάξεις γνώμη εάν βιαστείς.
Όντως υπήρξαν φιλέλληνες Πάπες... αλλά υπήρξανε και "άλλοι"
[όπως ο ποντίφικας Πίος Θ΄υπέρ του δέοντος εχθρικοί
και χάριν της ιστορικής αλήθειας ας κάνουμε άλμα στο χρόνο
[πηγαίνοντας στο 1852.... όπου οι Ευρωπαίοι μας βρίζανε όλοι μαζί.
Ήτανε η χρονιά που του την έδωσε του Βασιλοαυτοκράτορα της Γαλλίας
[και απαίτησε από τους Τούρκους, κουμάντα νάναι, οι καθολικοί στον Άγιο Τάφο,
και οι ορθόδοξοι να τα μαζέψουνε και να πάρουν πόδι, τονίζοντας πως είναι
["κληρονομιά λατινική".... κι αλλοίμονο σ' όλους σας, κει πέρα αν θάρθω.
Οι Τούρκοι αντίρρηση δεν είχανε να το κάνουν -και γιατί να είχαν?-
[όμως σαν τόμαθε ο Νικόλαος, ο Τσάρος πασών των Ρωσιών, οργίλος μήνυσε:
"Εγώ 'μαι προστάτης ολόκληρης της Ορθοδοξίας, και αν κουνήσετε Έλληνα ιερέα
[να ξέρετε αυτομάτως για την Κωνσταντινούπολη και... ο στρατός μου κίνησε".
Τούρκοι και Ευρωπαίοι τα βρήκανε μεταξύ τους άπαντες, καθολικοί και προτεστάντες,
[Γαλλόαγγλοι κλπ...... όλοι εναντίον ενός, του Ρώσου, σ' ένα περίεργο συνασπισμό.
Ζήτω ο προστάτης της Ορθοδοξίας αναφωνήσανε τότε οι Έλληνες,
[κι εθελοντές προσφέρθηκαν να πολεμήσουν δίπλα στον Ρώσικο στρατό,
γιατί πώς να ξεχάσουν ότι από τους Ρώσους λευτερώθηκαν 26 χρόνια πριν,
[όταν ο στρατηγός Ντίβιτς με τα φουσάτα του, το κράτος μας κείνο το "μκρό"
ν' αναγνωρίσουν, με τζίφρα, τους Τούρκους αναγκάζει... αφού οι Ρώσοι βρίσκονταν
[προ των πυλών της Πόλης, και θα την έχαναν οι Τούρκοι αν δεν το υπόγραφαν αυτό.
Μέτωπο μεις κι οι Ρώσοι ??? οι κατεβασμένοι πια απ' τα δέντρα,
[μέσω Τύπου και Πάπα, ρίχνουν βρισίδι απίστευτο στους Έλληνες τους "κακούς".
Πρώτος, του μίσους αρχίζει τον χορό, ο Πάπας Πίος Θ' στο κονσιστόριο,
[στην ιερά σύνοδο δηλαδή, όπου μας ονομάζει "σχισματικούς"
με περισσό το θράσος σαν απορρίψαμε το 1847 την πρόσκλησή του
[να εγκαταλείψουμε την Ορθοδοξία... και μεις παπάδες να έχουμε καθολικούς,
αντί ευγνώμονες δε να είμαστε που μας θέλαν, φαρμάκι χύσαμε,
[ενάντια στην έδρα την αποστολική...! Ε, δεν πάει άλλο λέγανε με αυτούς.
Μετά τον Πάπα βέβαια οι καρδινάλιοι ,του αναθέματός μας, πήρανε τη σκυτάλη,
[με τον επίσκοπο του Παρισιού μπροστάρη που ήταν κι ο πιο "βαμμένος",
και που με πύρινους λόγους υποδαύλιζε το μίσος των καθολικών στη Γαλλία,
[ενάντια στους Έλληνες, λόγος τάχα αγίου ανθρώπου, σε δηλητήριο βουτηγμένος
και μια ιδέα να πάρεις ίσαμε πού μπόρεσε να φτάσει τ’ ανθελληνικό ξεσπάθωμά τους,
[διάβασε απόσπασμα από φυλλάδια του Ντιφούρ, ιησουίτη δημοσιογράφου,
και άλλων μετά, που έγραψαν για να φωτίσουν τους καλούς καθολικούς της Γαλλίας...
[Σε στίχο δεν στο βάνω μη κι από λάθος μου αλλοιωθεί το νόημά του:
Αποσπάσματα από το βιβλίο του
Δημήτρη Φωτιάδη "Όθωνας η Έξωση"
Γαλλία, δημοσιογράφος Ντιφούρ:
«Η άσεβής ’Ορθοδοξία, είναι τό σύμβολον τού δεσποτισμού. Μετ’ ού πολύ ό βάρβαρος Κοζάκος θέλει άποκρουσθή διά παντός είς τούς πάγους αύτού, τότε δέ θά στρέψωμεν έναντίον τών αύθαδών Έλλήνων ούχί πλέον τά όπλα, άλλά τήν μάστιγα ήμών.
Εδιδάχθημεν άρκούντως πόσον ή έλευθέρωσις τών αίσχρών τούτων ληστών ήν έργον άσύμφορον. Ώ, έάν οί Τούρκοι μη είχον τήν φιλάνθρωπον μέν, άλλά πολιτικώς πλημμελή άρχήν τής άνεξιθρησκείας! Σήμερον ήθελεν ύπάρχει όμογένεια μείζων έν τώ ’Οθωμανικώ κράτει, καί ήθελεν έκλείψει ή ένοχλητική αύτη φυλή τών Έλλήνων, ών ή ύπαρξις είναι όμοία πρός τήν τών σαρκοβόρων καί άηδών σκωλήκων.
Τί σημαίνει 'Ελλάς; Οι μωρολογιώτατοι μόνον θαμβούνται είς τό όνομα τούτο!
Τί ήσαν οί "Ελληνες τό πάλαι; Λησταί!
Τί είναι ή άσεβής φιλολογία τών άρχαίων ' Ελλήνων; Καταγώγιον αισχροτήτων. Άφώμεν πλέον τάς άνάνδρους συμπαθείας καί έμβλέψωμεν είς τά άληθή συμφέροντα τού πολιτισμού. Ό Ευρωπαϊκός πολιτισμός όφείλει τήν άναγέννησιν τών γραμμάτων είς τούς Άραβας, κλάδον ένδοξον τού άθανάτου γένους τών ’Οσμανλί.
Μίαν όρθήν γνώμην άπεφήνατο ό Αριστοτέλης, ούτινος τά βιβλία δέν άναγινώσκονται πλέον έν Ευρώπη, τήν περί φύσει έλευθέρων καί δούλων. Και ή γνώμη αύτή είναι όρθή ούχί μέν άπολύτως, άλλά πάντως έν τή Ανατολή. Τίς άμφιβάλλει ότι ό ύπερήφανος καί εύγενής ’Οθωμανός φέρει έπί τού προσώπου αύτού έγκεχαραγμένον τό σύμβολον τής ύπεροχής, ό δέ "Ελλην ραγιάς τό
στίγμα τής αίωνίας δουλείας;»
Σε τούτη την ανθελληνική συναυλία διακρίθηκαν όχι μονάχα όλες σχεδόν οι εφημερίδες της Γαλλίας και της Αγγλίας, μα και τα πιο σοβαρά περιοδικά.
Να τί έγραφε ο Ευγένιος Φορσάντ στην περίφημη τότες "Επιθεώρηση των Δυο Κόσμων":
Να τί έγραφε ο Ευγένιος Φορσάντ στην περίφημη τότες "Επιθεώρηση των Δυο Κόσμων":
«Τι είναι η Ελλάδα; Μια μικρή εθνότητα που μόλις ξαναγεννιέται, ένα αδύνατο κράτος που δεν μπόρεσε να σχηματιστεί με δική του πρωτοβουλία(...)
Δεν απόμεναν πια παρά δυο πολιτικές:
Η μια, η πολιτική της Δύσης, απόβλεπε στην ακεραιότητα της Οθωμανικής αυτοκρατορίας. Η άλλη, η ρωσική πολιτική, γύρευε τον ηθικό ή υλικό διαμελισμό της Τουρκίας (...)
Η Ελλάδα γύρεψε να βρεθεί στο πλευρό του εχθρού της Δύσης κι έτσι ανάγκασε τους προστάτες της τους πιο αφιλοκερδείς (τι λόγος!...) να της δώσουν ένα ταπεινωτικό μάθημα».
Η «Blackwood’s Edinburgh Magazine» δημοσίεψε στο τεύχος Οχτώβρη 1854.
«Η σημερινή κατάσταση της Ελλάδας ατιμάζει τον πολιτισμό της Ευρώπης. Υπάρχουν πολλές ελπίδες για τους Τούρκους, γιατί οι Τούρκοι επιθυμούν να μορφωθούν. Για την Ελλάδα όμως δεν απομένει η παραμικρή ελπίδα (...)
Οι Έλληνες βρίσκουνται βυθισμένοι στη συνηθισμένη γι αυτούς κατάσταση της αρπαχτικής βλακείας τους, που είναι το χαρακτηριστικό της ελληνικής ράτσας από τα χρόνια του Μόμμιου».
Βρέθηκαν, βέβαια, αργότερα, μερικοί Άγγλοι που τόλμησαν να καταδικάσουν τους συμπατριώτες τους για την αδικία που μας κάνανε.
Ένας απ’ αυτούς ήτανε κι ο Sergeant. Στο βιβλίο του «New Greece», που έβγαλε το 1878, γράφει:
«Οι Έλληνες είδανε μια από τις προστάτριες Δυνάμεις (τη Ρωσία) να πέφτει σε πόλεμο με τους παλιούς καταπιεστές τους. Ήταν, λοιπόν, φυσικό να πάρουν το μέρος των Ρώσων, με την ελπίδα να εξασφαλίσουν κάτι ακόμα από τη νόμιμη πατρική κληρονομιά τους. Η Αγγλία όμως κι η Γαλλία, που είχαν την κυριαρχία των θαλασσών, ανάγκασαν την Ελλάδα να κρατήσει μια ανεπιθύμητη ουδετερότητα (...) Η ενέργεια τους αυτή στάθηκε τρομερό χτύπημα τόσο στις ελπίδες των Ελλήνων, όσο και στην υπερηφάνειά τους»____________________________________________________________
* Ιππότες των ορέων ή αλλιώς «Ρομπέν των δασών», Η ληστεία ως κοινωνικό φαινόμενο συναντάται παγκόσμια και πανάρχαια. Στην ελληνική μυθολογία ο Θησέας στο ταξίδι του από τις Κεγχρεές στην Αθήνα, θα συναντήσει τους ληστές Σίνιν Πιτυοκάμπτη, Σκύρωνα και Προκρούστη.
Στην Ευρώπη, η ληστρική παράδοση είναι κοινή και ενιαία για όλες τις φυλές που κατοικούν σε αυτή. Ένα ιδεώδες πρότυπο, που χαρακτηρίζει διαχρονικά όλους τους λαούς της, είναι η μορφή του «ευγενούς ληστή».
Πίσω όμως από την ηρωοποίηση υπάρχει πάντα και μια άλλη πραγματικότητα, αυτή της «χωσιάς», η αποκομιδή προσωπικών ωφελημάτων, το βόλεμα.
* Λεύκιος Μόμμιος (λατινικά: Lucius Mummius,) Ρωμαίος πολιτικός και στρατιωτικός, ο πρώτος «novus homo» δηλαδή καταγόμενος από την τάξη των πληβείων. Ύπατος το 146 π.Χ., ο Μόμμιος ανέλαβε την αρχιστρατηγία του πολέμου στην Πελοπόννησο κι επιτυγχάνοντας εύκολη νίκη απέναντι στο Διαίο, στρατηγό της Αχαϊκής Συμπολιτείας, εισήλθε στην Κόρινθο.
Όλοι οι άρρενες πολίτες της πόλης θανατώθηκαν, ενώ οι γυναίκες και τα παιδιά οδηγήθηκαν στη σκλαβιά. Όλα τα αγάλματα, έργα τέχνης και ζωγραφικής κατασχέθηκαν και μεταφέρθηκαν στην πόλη της Ρώμης, ενώ η Κόρινθος έγινε στάχτη.
Κι αφού προσάρτησε στη ρωμαϊκή επικράτεια μεγάλο μέρος των ελληνικών εδαφών, σχηματίζοντας έτσι την Επαρχία της Αχαΐας, έλαβε το προσωνύμιο «ο Αχαϊκός».
Η αδιαφορία που επέδειξε προς τα έργα τέχνης και η άγνοιά του αναφορικά με την αξία τους φανερώνεται από τη διάσημη ρήση του προς τους ναυτικούς που ανέλαβαν τη μεταφορά των θησαυρών από την Κόρινθο στη Ρώμη: «Αν τα χάσετε ή τα καταστρέψετε, οφείλετε να τα αντικαταστήσετε».
Έζησε τον 2ο αιώνα π.Χ.
Απόσπασμα από το έμμετρο έργο
"ΙΣΤΟΡΙΕΣ και ΥΣΤΕΡΙΕΣ της ΙΣΤΟΡΙΑΣ
Στίχοι - Κείμενα: Παναγιώτης Β. Ματαράγκας
Επιμέλεια - Αποτύπωση: Κ. Γ. Ραπακούλια
Ιστορίες και Υστερίες της Ιστορίας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.