 |
1516
Η Συρία έπεσε.... η Συρία πέφτει...
και απαντάται ήδη από τον τέταρτο προ Χριστού αιώνα,όπου Έλληνες διαφέντευαν τα εδάφη αυτά κατά κανόνα,
μετά την εκστρατεία του Μ. Αλεξάνδρου,
[και συγκεκριμένα η δυναστεία των Σελευκιδών,
ιδρυθείσα από τον Σέλευκο,
[που ήταν ένας εκ των Μακεδόνων στρατηγών.
Ο σοφιστής Λιβάνιος, αναφέρει ότι η πόλη Ιώνη,
[κοντά στην Αντιόχεια, ήταν ελληνική αποικία,
την οποία ανάγει στην εποχή που ήκμαζε....
[των Ασσυρίων η παλαιά Αυτοκρατορία...
Κι αν θες να ψάξεις, αναζήτησε: Λιβανίου Λόγοι,
[έκδοση Reiske, τόμος πρώτος , νούμερο ένα,
για να μην κουράζεσαι σου δίνω τη σελίδα:
[διακόσια ενενήντα ένα...
Η ένδοξη Ιώνη από Αργείους ήταν κτισμένη,
[όπως και στου Κύδνου ποταμού την εύφορη κοιλάδα η Ταρσός),
κοιτίδα του Ελληνισμού της Συρίας,
[και εξ αυτής προωθείτο ολούθε ο Ελληνισμός.
Κρήτες εγκαταστάθηκαν εκεί, Κύπριοι κι άλλοι
[ανήσυχοι χαρακτήρες ακρίτες του Ελληνισμού
της γνώσης πάντα φορείς και της τόσο ευρηματικής γλώσσας,
[δάσκαλοι του θαυμαστού εκείνου αρχαίου πολιτισμού.
Ο Μ. Αλέξανδρος εις ανάμνηση
[της μεγαλειώδους νίκης του επί του Ισσού ποταμού,
ίδρυσε την Νικόπολη, όπως και την Αλεξάνδρεια,
[στον μυχό του κόλπου του Ισσικού.
Η περιοχή λοιπόν της Συρίας, μέσα στους αιώνες,
[από Έλληνες αποικίστηκε,
και σιγά σιγά η μία μετά την άλλη, αμέτρητος αριθμός
[πόλεων Ελληνικών εκείθε κτίστηκε.
Μέγαρα, Λάρισα, παραλιακή Λαοδίκεια, Απολλωνία,
[Βέροια όπως και η Σελεύκεια η εν Πιερία,
Αρέθουσα και Επιφάνεια επί του Ορόντη ποταμού και Απαμεία,
[Νικόπολις, Κυρηστινή, Σελευκόβηλος, Ηράκλειον, Γερμανικεία.
Η «νύμφη της ερήμου» η Παλμύρα,
[βόρεια της Δαμασκού, βρίθει ελληνικών επιγραφών,
που αναφέρουν, σε απόσταση 40 στάδια
[από την Αντιόχεια, την τέλεση αγώνων Ολυμπιακών...
Η Αντιόχεια με το πέρασμα του χρόνου
[κατέστη η «τετράπολις» η ονομαστή,
κέντρο των τεχνών κι επιστημών ,
[με εξέχουσες τη Φιλοσοφία και τη Ρητορική...
Σπουδαίοι Έλληνες γεννήθηκαν και έδρασαν στην περιοχή,
όπου μεγαλούργησαν, κι είναι στην ιστορία ονομαστοί :
Ο Ρητοροδιδάσκαλος Δημήτριος ο Σύρος,
[και ο στωϊκός Φιλόσοφος Διογένης εκ Σελευκείας,
ο Ιστορικός Σέλευκος ο Εμεσηνός,
[ο Ιατροφιλόσοφος Απολλώνιος εξ Αντιοχείας,
ο Ιστοριογράφος Απολλόδωρος ο Αρτεμίτης,
[ο Μίθρης ο εκ Συρίας,
ο στωϊκός Φιλόσοφος Απολλοφάνης,
[και ο Ποιητής Αρχίας..
Αρκετές προφητείες ενέπνευσε να γραφτούν,
[και μεσ' στους αιώνες να ακολουθούνε τη Συρία,
όλες για θέμα τους είχαν το "κακό", την καταστροφή,
[και οι περιγραφές είναι γεμάτες βία.
Όπως: "Το κράτος της θα παρακμάσει
[και θα παύσει να είναι βασίλειο κατά τον Ησαΐα"*, *Ησαΐας 17,1-3
"...οι κάτοικοί της θα αιχμαλωτιστούν (Αμώς 1,5)
[και θα αφανιστούν κατά τον Ιερεμία"*. *Ιερεμίας 48,26 Δεν ξέρω αν μπορείς να πείς... χωρίς να παραξηγηθείς,
[ότι ώς φαίνεται κάπου εκεί, το "Δύο Χιλιάδες Δέκα Τρία",
επαληθεύονται με αίμα και θάνατο
[οι προφητείες αυτές οι γεμάτες καταστροφολογία,
με τον διαρκή και καταστρεπτικό πόλεμο
[που βιώνουμε ως στις μέρες μας* στη Συρία. *2019, 21ος αιώνας
Βλέπουμε λοιπόν ότι: "Συμφώνως μέ τάς προφητείας"...
[ο λαός της αφανίζεται, καθώς εκτός της δικής της επικρατείας
μεταναστεύει κατά εκατομμύρια, με όποιον τρόπο μπορεί
[ανάλογα με την οικονομική του δύναμη, σε τόπους Ευρώπης και Ασίας.
Πολλές δυνάμεις "επιχειρούν" στη χώρα, ίσως κι απάντων των ισχυρών στρατοί
[κι όλοι μαζί κτυπάνε κάποιον που δεν περιγράφεται από τα Μίντια επακριβώς,
μόνο, "κακοί" μάς λεν πως είν' αντίπαλοι και δεν σκοτώνουν με τρόπο "καθώς πρέπει",
[ή το σύμπαν παλάβωσε ή απ' τις ειδήσεις τα έπαιξα και ευθαρσώς δηλώνω παλαβός.
Οργουελικά, βασάνισαν τη σκέψη μου, σενάρια,
["....μα πώς αναφέρεται ο συγγραφέας σε "ακαθόριστο εχθρό"?
Μήπως με τις συμβολικές αναφορές του μας προετοιμάζει
[για κάτι που έρχεται κακό ?
Νάν' ένα μήνυμα επαγρύπνησης... "δια πάν ενδεχόμενον"
[τα μάτια μας νάχουμε, δεκατέσσερα ?
Λες νάταν κι αυτός ένας προφήτης ή... "ήξερε κάτι όταν έγραφε"...
[το "Χίλια Εννιακόσια Ογδόντα Τέσσερα" ???
 |
| Συρία, οι κάτοικοί της θα αιχμαλωτιστούν και θα αφανιστούν... *Ιερεμίας 48,26 |
 |
| Η Συρία σήμερα |
3η χιλιετία π.Χ. από λαούς σημιτικής κυρίως καταγωγής, όπως Αμορίτες, Χαναναίους, Φοίνικες, Χετταίους, Αραμαίους κ.ά. που οργανωμένοι σε πόλεις-κράτη, συχνά, συγκρούονταν μεταξύ τους. Παράλληλα παρατηρούνται εισβολές διαφόρων άλλων λαών ινδοευρωπαϊκής καταγωγής και υποταγή του ντόπιου πληθυσμού στους εκάστοτε κατακτητές, με άμεση συνέπεια την περιορισμένη αλλοίωση του σημιτικού χαρακτήρα του συριακού πολιτισμού.
Το 1400 π.Χ. η Συρία καταλήφθηκε από τους Χετταίους. Έτσι άρχισε μια νέα περίοδος πολέμων ανάμεσα στους Χετταίους και στους Αιγύπτιους, που κατέληξε στο μοίρασμα της Συρίας, το 1278 π.Χ. την εποχή του Ραμσή Β', και εμπόδισε την ασσυριακή επέκταση.
Το 1200 π.Χ., διάφοροι λαοί που έρχονταν από τα δυτικά (Αραμαίοι) πήραν τη Συρία από τους Αιγύπτιους και εγκαινίασαν την αραμαϊκή περίοδο, που κράτησε δυο αιώνες.
Το 717 π.Χ., μετά την κατάληψη της Συρίας από τους Ασσύριους, δημιουργήθηκε το ασσυριακό κράτος αλλά το 650 π.Χ. καταλύθηκε από τους Βαβυλώνιους με επικεφαλής το Ναβουχοδονόσορα Β'.
Το 539 π.Χ., ο Κύρος κατέλαβε τη Βαβυλώνα, η Συρία, η Παλαιστίνη και η Κύπρος αποτέλεσαν περσική σατραπεία μέχρι το
331 π.Χ., εποχή που κατακτήθηκαν από το Μέγα Αλέξανδρο. Μετά το θάνατο του Αλεξάνδρου και τις διαμάχες των διαδόχων του, η Συρία υποτάχτηκε στο Σέλευκο, που την έκανε διοικητικό κέντρο του μεγάλου βασιλείου του και ανέδειξε την Αντιόχεια σε ένα από τα μεγαλύτερα πνευματικά κέντρα της εποχής.
Το 85 π.Χ., με την παρακμή των Σελευκιδών η χώρα καταλήφθηκε από το βασιλιά της Αρμενίας Τιγράνη που την κράτησε στην κατοχή του μέχρι το
64 π.Χ., οπότε κατακτήθηκε από τον Πομπήιο. Αυτός εξαφάνισε τα τελευταία υπολείμματα της δυναστείας των Σελευκιδών, απώθησε τους Πάρθους και έκανε τη Συρία επαρχία της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, με πρωτεύουσα την Αντιόχεια στον Ορόντη.
Είναι μια περίοδος που στη χώρα συγκεντρώθηκαν πολλοί φιλόσοφοι και άνθρωποι των γραμμάτων και δημιουργήθηκε μια σημαντική χριστιανική κοινότητα. Παράλληλα, όμως, αναπτύχθηκαν πολλές αιρέσεις, όπως ο Νεστοριανισμός, ο Μονοφυσιτισμός και ο Μονοθελητισμός.
Τον 5ο και 6ο αι. μ.Χ. η Συρία βρισκόταν κάτω από τη βυζαντινή κυριαρχία και γνώρισε μεγάλη παρακμή. Στις αρχές του 7ου αιώνα κατακτήθηκε από τους Πέρσες, αλλά στη συνέχεια οι Βυζαντινοί, με επικεφαλής τον Ηράκλειο Α', ανακατέλαβαν τη Συρία.
το 634 μ.Χ. υποτάχτηκε στους Άραβες χωρίς να προβάλει αντίσταση, εξαιτίας της δυσαρέσκειας που επικρατούσε για τους θρησκευτικούς διωγμούς και τους φόρους που είχαν επιβάλει οι Βυζαντινοί.
το 667 μ.Χ., άρχισε μια νέα ιστορική περίοδος για τη Συρία με την εγκαθίδρυση στην εξουσία της δυναστείας των Ομμεϊαδών. Η πρωτεύουσά της, η Δαμασκός, έγινε πολιτιστικό και διοικητικό κέντρο της αραβικής αυτοκρατορίας, ενώ τα γράμματα και οι τέχνες γνώρισαν μεγάλη άνθιση. Τη δυναστεία των Ομμεϊαδών διαδέχτηκε η δυναστεία των Αββασιδών. Αυτοί έκαναν πρωτεύουσα τη Βαγδάτη και χώρισαν τη Συρία σε εμιράτα. Η γενικότερη πολιτική των Αββασιδών, οδήγησε τη Συρία σε παρακμή, και ακολουθούν οι Τουλουνίδες 883 - 905 μ.Χ.,
οι Φατιμίδες 968 - 1078 μ.Χ. και οι Σελτζουκίδες 1078 - 1154 μ.Χ., που πέτυχαν προσωρινά να της ξαναδώσουν την αίγλη του παρελθόντος αλλά με το θάνατο του σουλτάνου Μαλίκ - σαχ το 1092 μ.Χ. άρχισε μια νέα περίοδος παρακμής. Στην περίοδο αυτή, 11ου και 12ου αιώνας ιδρύθηκαν από τους Σταυροφόρους η κομητεία της Τρίπολης, το βασίλειο της Ιερουσαλήμ, η ηγεμονία της Αντιόχειας και η κομητεία της Έδεσσας.
Το 1187 μ.Χ. οι Αγιουβίτες της Αιγύπτου έδιωξαν τους χριστιανούς από την Παλαιστίνη και η Συρία για τρεις αιώνες βρέθηκε στην κατοχή τους.
Το 1516 οι Οθωμανοί με τον Σελίμ Α' κατέλαβαν τη χώρα και την κράτησαν στην κατοχή τους ως το 1918 που ηττώνται στον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο. Αγγλικά και Γαλλικά στρατεύματα εναλλάσσονται στη χώρα.
Το 1920 ο Λίβανος αποσπάται οριστικά από τη Συρία.
Τέλος το 1941 ο στρατηγός Κατρού κήρυξε την ανεξαρτησία της χώρας.
* Μαμελούκοι, Στρατιωτικές δυνάμεις δούλων
(«μαμλούκ») οι οποίοι κατά τη διάρκεια
του Μεσαίωνα
κατάφεραν να εξουσιάσουν διάφορα
μουσουλμανικά
κράτη, όπως την Αίγυπτο. Η Δυναστεία Μαμελούκων διήρκεσε από 1291-1517. Μια ειδική κλάση πολεμιστών, που θα είχαν μεγάλη πολιτική σημασία από τον 9ο έως το 19ο αιώνα. Με τον καιρό έγιναν μια ισχυρή στρατιωτική κάστα σε διάφορα μουσουλμανικά κράτη. Ο πολεμιστής των Μαμελούκων έφερε πλήρη πανοπλία και ήταν οπλισμένος με λόγχη, ασπίδα, ξίφος και πιστόλια.
Ο ιστορικός Ρασίντ αλ-Ντιν, περιγράφει πολύ γλαφυρά, πως οι Μαμελούκοι παρασέρνουν τους Μογγόλους σε ενέδρα στη σύγκρουση της Μεγιδδώ.
Επειδή δε σ' αυτή την περιοχή δόθηκαν πολλές αποφασιστικές μάχες, η λέξη «Μεγιδδώ» ταυτίστηκε με την πασίγνωστη μάχη που αποκαλείται Αρμαγεδδών -στα εβραϊκά Αρ-Μαγεδών.
Η Γραφή συνδέει τον Αρμαγεδδώνα με τον «πόλεμο της μεγάλης ημέρας του Θεού του Παντοδύναμου». Αποκάλυψη 16:14, 16.
Το περιοδικό Saudi Aramco World αναρωτιέται:
«Αν οι Μογγόλοι είχαν καταφέρει να κατακτήσουν την Αίγυπτο, ίσως θα μπορούσαν, μετά την επιστροφή του Χουλαγκού, να συνεχίσουν την προέλασή τους κατά μήκος της Βόρειας Αφρικής φτάνοντας ως τα Στενά του Γιβραλτάρ».
Εφόσον στο μεταξύ οι Μογγόλοι είχαν φτάσει και στην Πολωνία, θα κρατούσαν την Ευρώπη σε μια γιγαντιαία μέγκενη.
«Αν είχε συμβεί κάτι τέτοιο, θα είχε λάβει χώρα η ευρωπαϊκή Αναγέννηση;» ρωτάει το ίδιο περιοδικό, και συνεχίζει: «Ίσως ο κόσμος μας σήμερα να είχε πολύ διαφορετική όψη από αυτήν που ξέρουμε».
Απόσπασμα από το έμμετρο έργο
"ΙΣΤΟΡΙΕΣ και ΥΣΤΕΡΙΕΣ της ΙΣΤΟΡΙΑΣ
Στίχοι - Κείμενα: Παναγιώτης Β. Ματαράγκας
Επιμέλεια - Αποτύπωση: Κ. Γ. Ραπακούλια
Ιστορίες και Υστερίες της Ιστορίας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.