1793, Ο Βασιλιάς στη Καρμανιόλα

1793

Στις Ηνωμένες Πολιτείες ο Τζορτζ Ουάσινγκτον ορκίζεται πρόεδρος
                                                 [στη Φιλαδέλφεια της Πενσυλβανίας, για δεύτερη τετραετία,
κι ενώ με τσουνάμια μεταναστών αυξάνονται και προοδεύουν στο νέο κόσμο,
                                                           [στον παλαιό διαλύουν, “οι μπολιασμένοι με ελευθερία”
άλλοι με όπλα, άλλοι με σχέδια ακόμη, το "οικοδόμημα του σκότους",
                   [που πριν αιώνες χτίστηκε, με τους ανθρώπους να γεννιούνται σ’ αιχμαλωσία.

Σημαιοφόρος φυσικά η Γαλλική Επανάσταση, που αφού κατάργησε τη μοναρχία,
                                [και ως "ημέρα γένεσης" της δημοκρατίας όρισε την 22η Σεπτεμβρίου,
τον Γενάρη εκτελεί τον συνεργάτη με τους εχθρούς του έθνους, βασιλιά,
               [μετά από δίκη που θεωρείται η πρώτη της σύγχρονης εποχής όλης της υφηλίου.

Μιά δίκη όπου το Δίκαιο με απελπισία ζήτησε σωσίβιο...
                     [καθένας έλεγε τα δικά του, ο βασιλιάς ισχυρίστηκε πως ήταν πλαστή η γίδα 

που τούπιασαν στη πλάτη, δηλαδή τα έγγραφα νταραβεριού του με τον εχθρό,
                [και για οτιδήποτε άλλο τον κατηγορούσαν, απαντούσε “δεν άκουσα δεν είδα”...

Η υπεράσπιση (βασιλοφρονοβαμμένη) ωρύετο: «Δεν είναι δυνατόν, το Σύνταγμα
                  [ορίζει πως ο Άναξ τιμωρείται δια παύσεως μόνο και δια ποινής άλλης καμιάς»

Τότε ανάψαν τα λαμπάκια του Σαιν Ζύστ, του αρχιεπαναστάτη δικηγόρου,
                        [κολλητού του Ροβεσπιέρου των σκληρών Ορεινών, δηλαδή της Αριστεράς, 

που με φωνή στεντόρεια έβγαλε τ’ απωθημένα των κολασμένων, «Ποιο Σύνταγμα ?
                         [Ποιος πολίτης ? ο πρώην βασιλιάς τέτοια δικαιώματα... έχει μόνο για σας,
μορφές τέτοιας διαδικασίας δεν υπάρχουν στον Αστικό Κώδικα,
                                                [αλλά σύμφωνα στον Κώδικα των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, 

καθήκον μας είναι να καταδικάσουμε τον δολοφόνο ενός λαού που συνελήφθη
                      [με χέρια ματωμένα και γι αυτό απαιτείται το πλέον καίριο των κτυπημάτων
κάποτε θα εκπλήσσονται ότι στον 18ο αιώνα ήμασταν λιγότερο προχωρημένοι
                     [από ότι στον καιρό του Καίσαρα που εκτελέστηκε παρούσης της Συγκλήτου,
χωρίς άλλες διατυπώσεις, εκτός από 22 μαχαιριές, χωρίς άλλο νόμο, εκτός από
                [την ελευθερία των Ρωμαίων, κείνος ο τύραννος δεν ήταν άνθρωπος του μύθου.»

Σαν παρενέβη ο Ροβεσπιέρος οι επαναστάτες κρεμάστηκαν από τα χείλη του,
                                   [κι αμέσως έκανε σαφές πως του τυράννου η εκθρόνιση και η τιμωρία
είναι δικαίωμα του λαού, τονίζοντας ότι «Ο Λουδοβίκος πρέπει να πεθάνει,
              [για να ζήσει η αγαπημένη μας Πατρίδα», ένας επίλογος που έμεινε στην ιστορία.

Η πρόταση θανατικής ποινής για συνωμοσία κατά των λαϊκών ελευθεριών
               [με 28 αποχές, 387 ψήφους υπέρ, έναντι 334 κατά, πλειοψήφισε στη ψηφοφορία,

ζητήθηκε αναστολή από την υπεράσπιση αλλά απορρίφθηκε με 380 ναι έναντι 310 όχι...
     [έτσι στις 21 Ιανουαρίου ο βασιλιάς εκτελέστηκε, ενώ 'χε ύφος όπως είπαν απορημένου.

Ήταν το αποτέλεσμα μιας δίκης πολιτικής, από τις σοβαρότερες στον κόσμο,
                                              [μιά δίκη που αγνόησε τη προσωπικότητα του κατηγορουμένου,
μιά καθαρή πολιτική σύγκρουση με κάμποσο “κάνουμε πως δεν βλέπουμε”,
                   [με φίμωτρο στη Δημοκρατία, με δίκαιη τάχα δίκη ενός ήδη καταδικασμένου (!)
με τύμπανα να χτυπούν προ της εκτέλεσης ώστε να μην ακουστεί το όποιο δίκιο
                                                   [ίσως να υπήρχε, στην τελευταία επιθυμία τού μελλοθανάτου.

Σύμφωνα με το Σύνταγμα ο βασιλιάς ήταν ένοχος εσχάτης προδοσίας, να φιμωθεί 

                       [όμως δεν έπρεπε, θα μου πεις εδώ φιμώνονται αθώοι με εξουσιών καπάκια*,

κι από που να αρχίσεις !... απ’ Οδυσσέα Ανδρούτσο,* από Ντρέυφους ή άλλους

                  [“κρεμασμένους” σε πλατείες, φυλακές ή σε... ψιλικο-περιπτέρων μανταλάκια !

Σαν τα μαντάτα της εκτέλεσης φτάσαν στα βασιλόσογα της Ευρώπης είπανε...
                             [«δαύτοι οι καταραμένοι Γάλλοι δεν θα αφήσουνε κανέναν μας και καμία»,
κι ενώ ήδη τον πόλεμο στους επαναστάτες είχαν κηρύξει Πρωσία και Αυστρία,
                                   [με πανικό το ίδιο κάνουν και Βρετανία, Ολλανδία, Ουγγαρία, Ισπανία.

Οι Γάλλοι δεν περιμέναν τέτοια αντίδραση και αναλαμβάνουν οι πιο Σκληροί,

                                     [το ριζοσπαστικό κομμάτι των Ιακωβίνων του Ροβεσπιέρου που ευθύς,

στήνει δικτατορία, για πρώτη δε φορά στην ιστορία στήνει και Εθνικό Στρατό*

                        [από πατριώτες... και άντε τώρα με μισθοφόρους βασιλέα να αντιπαρατεθείς.

Όταν τα εχθρικά στρατεύματα εισέβαλαν στη Γαλλία, οι επαναστάτες τοιχοκολλούν

                                           [σε όλες τις κοινότητες το ακόλουθο μήνυμα: «Ώσπου να εκδιωχθεί 

και ο τελευταίος εχθρός από το έδαφος της Δημοκρατίας

                                                                  [κηρύσσεται επί μονίμου βάσεως επιστράτευση γενική

και από εδώ και στο εξής όλοι οι Γάλλοι θα υπηρετούνε την πατρίδα,

                                                     [οι νέοι μας, στο μέτωπο θα πολεμούν στη πρώτη τη γραμμή,                              

οι παντρεμένοι άνδρες θα σφυρηλατούν τα όπλα, θα μεταφέρουν τρόφιμα,

                                [οι γυναίκες θα στήνουν αντίσκηνα, θα φτιάχνουν ρούχα, και κάθε πληγή 

των στρατιωτών μας θα περιθάλπουν, θα τους φροντίζουν στα νοσοκομεία,

                      [με τα παιδιά να σκίζουνε κουρέλια η έλλειψη επιδέσμων θα αντιμετωπισθεί..».

Το μήνυμα δεν άφηνε κανέναν αμέτοχο από την υπεράσπιση της πατρίδας 

                  [και τελείωνε  «...οι γέροι με τη σοφία τους να ενθαρρύνουν τον κάθε πολεμιστή».

Από τον καιρό της Ρώμης και των Καρχηδονιακών πολέμων
                                      [είχε να δει ο κόσμος στρατό πολιτών, το συνιστούσε και ο Μακιαβέλι,
γιατί εμπνέονται από πατριωτικά κίνητρα, ενώ οι μισθοφόροι
                            [στα δύσκολα "την κάνουν", τους πατριώτες δεν σκιάζουν σφαίρες και βέλη
και υπό την συγκινησιακή φόρτιση των στίχων της Μασσαλιώτιδας*
                    [στρατολογήθηκαν ένα εκατομμύριο άνδρες, στην ιστορία αριθμός πρωτοφανής,
που αιφνιδίασε τους βασιλιάδες της Ευρώπης και όχι μόνο, έτσι για 20 χρόνια
                       [αήττητα τα γαλλικά στρατεύματα εφιάλτης θα είναι των εστεμμένων διαρκής.

Αυτές οι στρατιές υπό τον ιδιοφυή στρατιωτικό Ναπολέοντα,

         [κληρονόμο της Γαλλικής Επανάστασης του 1789, σάρωσαν την Ευρώπη ολάκερη

και όχι μόνο δαύτη, από την Αίγυπτο και Μέση Ανατολή έως βόρεια την Σουηδία, 

             [από Ισπανία ως Πρωσία... και κάποτε ας πάρει τέλος η αλαζονεία, η παράφορη,

και σφοδρή, η ασυγκράτητη των Βρετανών που με χολιγουντιανές ταινίες,

                                        [πανάκριβες υπερπαραγωγές, θέλουνε να μας πείσουν και καλά,

ότι ήταν η ανδρεία, και τα μεγαλεπήβολα στρατηγικά σχέδια του Γουέλινγκτον,

                    [που νίκησαν τον Βοναπάρτη και τη θρυλική των Γάλλων πατριωτών στρατιά,

ποιούς νίκησαν όμως... μήπως τους αμούστακους Γάλλους έφηβους,

                           [τα σχεδόν “παιδιά” που επιστρατεύτηκαν να σχηματιστεί στρατός, γιατί

με τις 400.000 απώλειες στρατιωτών του Ναπολέοντα στη Ρωσία,

   [και τις 16.000 εναπομείναντες βετεράνους... ποια μάχη και ποιος πόλεμος να κερδηθεί !

                

            για την συνέχεια του έργου "ΙΣΤΟΡΙΕΣ & ΥΣΤΕΡΙΕΣ της ΙΣΤΟΡΙΑΣ" πατήστε ΕΔΩ

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

* Μασσαλιώτιδα, Μετά την κήρυξη πολέμου στην Αυστρία το 1792 από τον Βασιλιά, ένας γάλλος αξιωματικός του γαλλικού στρατού στο Στρασβούργο, ο Rouget de Lisle, συνθέτει, τη νύχτα της 25ης προς την 26η Απριλίου, στο σπίτι του Dietrich, Δημάρχου της πόλης, το «Πολεμικό άσμα για τη στρατιά του Ρήνου». Το εμβατήριο τραγουδήθηκε για πρώτη φορά από την ομάδα των Μασσαλιωτών που συμμετείχαν στην εξέγερση των Tuileries στις 10 Αυγούστου 1792 και που κατέληξε στην κατάργηση της μοναρχίας. Λόγω της μεγάλης του επιτυχίας ανακηρύσσεται εθνικός ύμνος στις 14 Ιουλίου 1795. Απαγορευμένη κατά τη διάρκεια της Αυτοκρατορίας και της Παλινόρθωσης, η Μασσαλιώτιδα ξαναβρίσκει την αίγλη της στην Επανάσταση του 1830 και ο Μπερλιόζ πραγματοποιεί μια ενορχήστρωση την οποία και αφιερώνει στον Rouget de Lisle.

Απόσπασμα από το έμμετρο έργο  

"ΙΣΤΟΡΙΕΣ και ΥΣΤΕΡΙΕΣ της ΙΣΤΟΡΙΑΣ  

Στίχοι - Κείμενα: Παναγιώτης Β. Ματαράγκας 

Επιμέλεια - Αποτύπωση: Κ. Γ. Ραπακούλια 

   Ιστορίες και Υστερίες της Ιστορίας