1811, Η Ισπανία φλέγεται

1811

Η Γαλλική Αυτοκρατορία ήταν πια μεγαλύτερη κι απ’ του Καρλομάγνου,
                                                           [κι ο Ναπολέων απόλυτος άρχων, καθόλου όμως αγαπητός
ακόμα κι από τους Γάλλους, τους δικούς του, καθώς δεν είχε ανθρωπιά,
                       [θυσίαζε χιλιάδες στις μάχες ενίοτε από εγωισμό, στους Γερμανούς δε μισητός
πιότερο από τους άλλους όλους (εκτός από τους Βαυαρούς συμμάχους του),
                     [γιατί αυτούς που ούτε οι Ρωμαίοι δεν μπόρεσαν να υποτάξουν, ήταν υποτελείς 

τώρα του Ναπολέοντα, και πηγή του φορολογικών εσόδων και στρατιωτών,

                     [όπως και όλοι οι υπόλοιποι κατακτημένοι, μα έτσι κατάφερε ό,τι άλλος κανείς,

να κάνει για πρώτη φορά στην ιστορία τους τα πολλά της Γερμανίας πριγκιπάτα,

                                      [να συναισθανθούν πως ως Γερμανοί μοίρα είχανε ίδια και επιθυμία,

να βάλουν τέλος στην αυθαιρεσία και βαναυσότητα του Γάλλου αυτοκράτορα,

                                  [προπαντός δε ν’ απαλλαγούν το συντομότερο από την ξένη κυριαρχία.

Aν και ενώνουν δυνάμεις οι Γερμανοί, αγρότες, αριστοκράτες και φοιτητές,
                       [με τον Κορσικανό πανίσχυρο, σε μαχαίρι μοιάζει τη γροθιά τους να κτυπούν.
“Μάταιο είναι τους γράφει ο Γκαίτε κι ας τραντάξουν όσο θέλουν τις αλυσίδες τους,
                                           [παραείναι μεγάλος αυτός ο άνθρωπος μαζί του για να μετρηθούν”.

Όμως φέτος η τύχη τους θα χαμογελάσει σε όλους τους κατακτημένους
                            [γιατί από άμετρη φιλοδοξία ο Βοναπάρτης τα πόδια του θα πυροβολήσει,

καθώς (αποφασίζει) να οργανώσει μιά τρομερή στρατιά,

                  [έτσι ώστε τους Ρώσους που στη Βρετανία δεν κάνανε εμπάργκο, να τιμωρήσει.

Μιά λάθος κίνηση, γιατί θα άφηνε πίσω του την Ισπανία, πληγή μεγάλη ανοιχτή, 

                                           (όπως ο ίδιος στα απομνημονεύματά του μετανιωμένος ομολογεί),

μιά φλεγόμενη Ισπανία απ’ άκρη σ’ άκρη που φέρνει τους Γάλλους σ’ αδιέξοδο,

                      [καθώς έχασαν και Πορτογαλία που απ’ τους Βρετανούς έχει όλη καταληφθεί, 

και από κει επιτίθενται, μαζί με Ισπανικούς καί Πορτογαλικούς στρατούς...

                                                   [οι στρατηγοί του Βοναπάρτη είναι πραγματικά πελαγωμένοι,

γιατί, ενώ αντιμετωπίζουν νικηφόρα όλο αυτόν το συνασπισμό, 

                                [έχουν προβλήματα και στον εφοδιασμό αφού είναι πλέον οργανωμένοι

χιλιάδες αντάρτες, που στήνουν επικίνδυνες ενέδρες κι ελευθερώνουν

                           [το ένα μετά το άλλο Ισπανικά εδάφη, στον αγώνα πλήρως όλοι δοσμένοι !   

Κι αφού όπως λένε “στη βράση κολλάει το σίδερο”, οι αποικίες των Ισπανών
                 [πέραν του Ατλαντικού, τις τύχες στα χέρια τους παίρνουν, η μία μετά την άλλη…
Μετά το Μεξικό και την Αργεντινή, σε Νότιο και Κεντρική Αμερική,
                 [σχεδόν όλοι οι σκλαβωμένοι, ακολουθούν της λευτεριάς τον δρόμο και τη ζάλη !

Πριν του 1811 τη χάση, δυό λόγια για τον “Παπαφλέσσα του νέου κόσμου”
                            [τον ιερέα Μιγκέλ Ιδάλγο ι Κοστίγια τον ηγέτη της εξέγερσης του Μεξικού
που εξετελέσθη από τους Ισπανούς στην πόλη Τσιουάουα...
               [σήμερα μια Μεξικανική πολιτεία ονομάζεται Ιδάλγο προς τιμήν τού ήρωα αυτού.

                  για την συνέχεια του έργου "ΙΣΤΟΡΙΕΣ & ΥΣΤΕΡΙΕΣ της ΙΣΤΟΡΙΑΣ" πατήστε ΕΔΩ

Απόσπασμα από το έμμετρο έργο  

"ΙΣΤΟΡΙΕΣ και ΥΣΤΕΡΙΕΣ της ΙΣΤΟΡΙΑΣ  

Στίχοι - Κείμενα: Παναγιώτης Β. Ματαράγκας 

Επιμέλεια - Αποτύπωση: Κ. Γ. Ραπακούλια 

   Ιστορίες και Υστερίες της Ιστορίας