1818
Μια μακρόστενη λουρίδα γης, μεταξύ των Άνδεων και του Ειρηνικού ωκεανού,
[στης νέας ηπείρου τη Νοτιοδυτική ακτή, είναι η Χιλή*,
που στις 12 Φεβρουαρίου, ανακηρύχθηκε δημοκρατία, η χώρα του Νερούδα*
[του Αλιέντε* και των Αρακουανών* με την Σπαρτιάτικη καταγωγή.
Λόγω επαγγέλματος, γύρναγα χρόνια στα λιμάνια της,
[σε Βαλπαραίσο, Αντοφαγκάστα, Σαντιάγκο κι άλλα... που να θυμάμαι πια,
κι από τους ντόπιους, θες στα κουτούκια, θες στα απαγορευμένα, εδώ και κει,
[από “συζητήσεις σεμινάρια”, την άγνωστή μου χώρα τη γνώρισα για τα καλά.
Από τους Ισπανούς κονκινσταδόρες και τους απογόνους τους
[οι Χιλιάνοι για τρεις αιώνες όπως κι οι πιότεροι στη κεντρο-νοτιο-αμερική
τραβήξαν τα πάνδεινα, αλλά όταν ο Ναπολέων πάτησε την Ισπανία,
[σχεδόν κάθε λαός στο Νέο Κόσμο κατά των δυναστών του επαναστατεί.
Χρόνια οι Ισπανικές αποικίες ποθούσαν κι ονειρευόντουσαν την ανεξαρτησία,
[και κοίταζαν με ζήλια προς τα βόρεια, εκεί που οι Ηνωμένες Πολιτείες
είχαν διώξει τους Βρετανούς αφέντες τους για να κάνουν το δικό τους έθνος...
[στο νότο ήδη αγωνιζόταν ο Μπολιβάρ οι αποικίες να γίνουν δημοκρατίες.
Τον ίδιο χρόνο στην Ελλάδα, η Εταιρεία των Φιλικών*, όπως μην ναυαγήσουν
[ελπίδες κι όνειρα για λευτεριά, τον εκτελεστικό της μηχανισμό κινητοποιεί.
Πρώτος της στόχος ο αριστοκράτης από την Ιθάκη Νικόλαος Γαλάτης,
[που μετά τις απειλές του να καταδώσει την Εταιρεία, έπρεπε να εκτελεστεί,
και όσα άντλησα από διάφορες πηγές για το θέμα θα παραθέσω,
[με επιφυλάξεις βέβαια αφού αρκετές φορές η Ιστορία έχει παραποιηθεί.
Ο Νικόλαος Σκουφάς, πρωτεργάτης της Φιλικής Εταιρείας στην Οδησσό,
[μύησε στην οργάνωση τον Γαλάτη, ο οποίος θέλοντας να υπερηφανευτεί
στον υψηλό θείο του Καποδίστρια, υπουργό εξωτερικών του Τσάρου,
[του ανέφερε πώς ορκίστηκε μέλος στην εταιρεία τη Φιλική,
στη μυστική οργάνωση που θα έκανε επανάσταση να μας ελευθερώσει,
[που ήδη είχε μέλη αρματωμένα κι ανέμενε απ’ τον Τσάρο βοήθεια και οπλισμό.
Ο Καποδίστριας βάζοντάς του τις φωνές του ζήτησε να μηνύσει στους Φιλικούς
[ότι ο Τσάρος είπε να τα παρατήσουν για να μη βάλουν σε περιπέτειες τον λαό
και ο Γαλάτης έφυγε ζεματισμένος αρχίζοντας να διαδίδει στη Ρωσία
[ότι ο θείος του ήτανε με τους Τούρκους (!) και μόνοι θάρχιζαν εξέγερση εν καιρώ.
Οι Φιλικοί είναι εξοργισμένοι με τον Γαλάτη, η οργάνωση κινδύνευε από αυτόν
[καθώς η τσαρική αστυνομία τον παρακολουθούσε... έτσι με εντολή
απ’ τον Τσακάλωφ και με σχεδιασμό του Φιλικού Δημητρακόπουλου,
[κάπου στον δρόμο για την Τρίπολη, ο επικίνδυνος Γαλάτης είχε εκτελεστεί.
Δεύτερος στόχος των Φιλικών, την ίδια πάλι τη χρονιά,
[έγινε ο έμπορος από την Καλαμάτα Κυριακός Καμαρινός,
που είχε αναλάβει να μυήσει στη Φιλική Εταιρεία τον Πετρόμπεη Μαυρομιχάλη,
[ο οποίος έδειξε πολύ ενδιαφέρον, αλλά ξεκαθάρισε ότι «θα έμπαινε αυτός
και η Μάνη, στον πόλεμο αν όντως όπως ολούθε διαδιδόταν, βρισκόταν
[πίσω της ο Τσάρος της Ρωσίας Αλέξανδρος», που κάθε σκλάβος χριστιανός
κάθε φτωχός κι αδικημένος όλης της Βαλκανικής, ποντάριζε σ’ αυτόν,
[μ’ αλλοίμονο τα χέρια του ήταν δεμένα από τη συμμαχία την “Ιερή”
μιά συμμαχία των “ταλαιπωρημένων” από τον Βοναπάρτη που συμφωνήσαν
[καμιά επανάσταση να μην βοηθηθεί, το μήνυσαν δε και στον Τσάρο σαν απειλή.
Πριν πάρει λοιπόν τα όπλα ο Μανιάτης οπλαρχηγός Μαυρομιχάλης, που αργότερα
[στον αγώνα θα πέσουνε 50 μέλη της οικογένειάς του, υποψιασμένος αποστέλλει
στην Αγία Πετρούπολη τον Καμαρινό, τους Τσάρο και Καποδίστρια να ρωτήσει,
[«αν θα επέμβει το ξανθό γένος υπέρ αυτών κι αν όντως ο Τσάρος θέλει».
Με εντολή του Αλεξάνδρου ο Καποδίστριας γράφει στης Μάνης τον ηγέτη
[ότι ο Τσάρος καταδίκαζε τις ενέργειες των Φιλικών και τον προειδοποιούσε,
«από τους Τούρκους θα σφαγούν εξαιτίας των ενεργειών τους» μα ο Κυριάκος...
[μεγάλο είχε στόμα, η απάντηση διέρρευσε, η οργάνωση καιροφυλακτούσε,
κινητοποιήθηκε, αν έφτανε στο Μοριά ο Καμαρινός... τελειώναν πριν αρχίσουν,
[και διατάχτηκε η εκτέλεση του, μόνο έτσι κλειστό το στόμα του θα κρατούσε.
* Χιλή, ένα σχετικά μικρό και απομονωμένο τμήμα της Ισπανικής Αυτοκρατορίας, με κυβερνήτη διορισμένο από τους Ισπανούς. Χρειάστηκαν αγώνες οκτώ χρόνων για να κατακτήσει η Χιλή την ανεξαρτησία της.
Η ιστορία της ξεκινάει σε μία ιστορική συνέλευση στις 18 Σεπτεμβρίου 1810 που έθεσε τη Χιλή σταθερά στο δρόμο προς την ανεξαρτησία και ήταν η πρώτη Χιλιανή αυτοδιοίκηση πριν από τις ημέρες της κατάκτησης. Στη σκηνή εμφανίζεται ο Ιρλανδικής και Βασκικής καταγωγής Χιλιανός στρατιωτικός, πολιτικός ηγέτης και επαναστάτης, Μπερνάντο Ο’ Χίγκινς Bernardo O' Higgins μαζί με τον Χοσέ ντε Σαν Μαρτίν.
Κάτω από την ηγεσία του Ο' Χίγκινς, στις 12 Φεβρουαρίου του 1818 ανακηρύσεται ανεξάρτητη δημοκρατία χωρίς αυτή η ανεξαρτησία όμως να φέρει σημαντικές αλλαγές σε κοινωνικό επίπεδο αφού η Χιλιανή κοινότητα του 19ου αιώνα διατήρησε την ταξική αποικιακή κοινωνική δομή της, η οποία χαρακτηρίζονταν από οικογενειοκρατία στην πολιτική και δυναμική παρουσία της Καθολικής Εκκλησίας. Τελικά θα διαμορφωθεί ένας ισχυρός προεδρικός θεσμός, αν και οι μεγάλοι γαιοκτήμονες διατήρησαν σημαντική πολιτική δύναμη. Ο O' Higgins θα γίνει ο μεγαλύτερος ήρωας της ανεξαρτησίας της Χιλής.
Η συνέχεια θα είναι αιματηρή, καθώς οι πατριώτες και οι οπαδοί του βασιλιά θα πολεμούσαν σ’ ένα εμφύλιο. Ωστόσο, η ανεξαρτησία ήταν αναπόφευκτη για τις πρώην ισπανικές αποικίες και εκείνη η συνάντηση της 18ης Σεπτεμβρίου, που θα γίνει και Εθνική Επέτειος, ήταν ένα σημαντικό πρώτο βήμα. Ένα χρόνο μετά κι ενώ η Ισπανία είχε καταληφθεί από τη Γαλλία του Ναπολέοντα Βοναπάρτη, το 1811 ο Ο’ Χίγκινς θα ξεκινήσει να αναμειγνύεται στην πολιτική, όπου εκλέχτηκε πληρεξούσιος στο Συντακτικό Κογκρέσο, ενώ τα δύο επόμενα έτη διακρίθηκε για την ρητορεία του και μετείχε στην σύνταξη του πρώτου Συντάγματος της Χιλής.
Κυβέρνησε την Χιλή για έξη έτη και διακρίθηκε για την εργατικότητα και προσήλωση στις ηθικές αξίες. Την περίοδο εκείνη ψηφίστηκε νέο, πιο φιλελεύθερο Σύνταγμα, κατά τα ευρωπαϊκά πρότυπα. Επίσης, οργανώθηκε τακτικός στρατός που ενίσχυσε τον επαναστατικό αγώνα στο Περού. Όταν όμως θα προκάλεσε την αντιπάθεια των Συντηρητικών κύκλων, με την δήμευση εκκλησιαστικής εξουσίας και τον διαμοιρασμό της σε ακτήμονες, όπως και για την προστατευτική δημοσιονομική πολιτική, όπως και των ακραίων φιλελεύθερων που τον κατηγορούσαν για τάσεις εγκαθίδρυσης δικτατορίας, θα ανατραπεί με πραξικόπημα το 1823.
* Πάμπλο Νερούδα (Pablo Neruda, φιλολογικό ψευδώνυμο του Ρικάρδο Νεφταλί Ρέγιες Μπασοάλτο, Ricardo Eliécer Neftalí Reyes Basoalto, 12 Ιουλίου 1904 – 23 Σεπτεμβρίου 1973).
Χιλιανός συγγραφέας και ποιητής.Χιλιανός συγγραφέας και ποιητής. Σύμφωνα με τον Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες, θεωρείται ο σημαντικότερος ποιητής του 20ού αιώνα. Το 1971 του απονεμήθηκε το Νόμπελ Λογοτεχνίας, γεγονός που προκάλεσε αντιδράσεις λόγω της πολιτικής του δραστηριότητας και των κομμουνιστικών του πεποιθήσεων.
«Έχω για τη ζωή μιαν αντίληψη δραματική και ρομαντική. Ο,τι δεν αγγίζει βαθιά την
ευαισθησία μου δεν με ενδιαφέρει. Όσον αφορά την ποίηση, στην πραγματικότητα
καταλαβαίνω πολύ λίγα πράγματα. Γι' αυτό συνεχίζω με τις αναμνήσεις της παιδικής
ηλικίας. Ίσως απ' αυτά τα φυτά, τη μοναξιά, τη σκληρή ζωή, βγαίνουν οι μυστικές,
αληθινά βαθιές «Ποιητικές Πραμάτειες» που κανείς δεν μπορεί να διαβάσει, γιατί
κανείς δεν τις έγραψε. Η ποίηση διδάσκεται βήμα-βήμα ανάμεσα στα πράγματα και
στις υπάρξεις, χωρίς να τα χωρίσουμε, αλλά ενώνοντάς τα με την ανιδιοτελή απλωσιά
της αγάπης.»
* Σαλβαδόρ Αλιέντε (Salvador Guillermo Allende Gossens, 26 Ιουνίου 1908 - 11 Σεπτεμβρίου 1973). Χιλιανός ιατρός και πολιτικός, γνωστός ως ο πρώτος μαρξιστής που έγινε πρόεδρος χώρας μέσω ανοικτών εκλογών. Υπηρέτησε ως Πρόεδρος της Χιλής από το 1970 έως το 1973, όταν ανατράπηκε με ένα πραξικόπημα (το οποίο είχε την υποστήριξη των Ηνωμένων Πολιτειών) από τον Αουγούστο Πινοσέτ:
Σαντιάγο, Χιλή, 11 Σεπτεμβρίου 1973, ώρα 9.10 π.μ. Στις εγκαταστάσεις του Ράδιο
Μαγκαγιάνες, του επίσημου ραδιοφώνου του Κομμουνιστικού κόμματος της Χιλής,
επικρατεί βουβαμάρα. Λίγη ώρα πριν, οι δυνάμεις του πραξικοπηματία Πινοσέτ
έχουν βομβαρδίσει τις κεραίες του σταθμού, στα πλαίσια της "Επιχείρησης Σιωπή"
(Operación Silencio). Παρόλα αυτά τα μηχανήματα συνεχίζουν να εκπέμπουν.
Μπροστά στο μικρόφωνο βρίσκεται ο πρόεδρος της Χιλιανής Δημοκρατίας,
Σαλβαδόρ Αλιέντε, έτοιμος να απευθυνθεί για τελευταία φορά στους πολίτες της
χώρας. Τα λόγια δε βγαίνουν από το στόμα, πηγάζουν κατευθείαν από την καρδιά
του αγωνιστή, του ειρηνιστή μαρξιστή, του ανθρώπου που οραματίστηκε την
αναίμακτη επανάσταση και που πλήρωσε τη δέσμευσή του απέναντι στο λαό και
τα πιστεύω του με την ίδια του τη ζωή. «Αυτά είναι τα τελευταία μου λόγια.
Είμαι σίγουρος πως η θυσία μου δεν είναι μάταιη. Έχω τη βεβαιότητα, πως θα
αποτελέσει τουλάχιστον ένα ηθικό μάθημα για την καταδίκη των κακούργων,
των προδοτών, των επίορκων».
Λίγη ώρα αργότερα, ο Αλιέντε και μαζί του το πολιτικό του σχέδιο, μια από τις
πιο εμπνευσμένες συλλογικές προσπάθειες που πραγματοποιήθηκαν τον
περασμένο αιώνα, περνούν στην αιωνιότητα. Η ζωή του, μαζί με το όραμά του,
έσβησαν σαν σήμερα, πριν ακριβώς 48 χρόνια, στις 11 Σεπτέμβρη του 1973,
όμως η μνήμη του παραμένει ζωντανή, το ίδιο και η θυσία του. Μέσα στις καρδιές
και τις σκέψεις των βασανισμένων Χιλιανών, των καταπιεσμένων της Λατινικής
Αμερικής, των ασυμβίβαστων αγωνιστών όλου του κόσμου.
* Αραουκανοί, μυστηριώδης φυλή της Νοτίου Αμερικής που έχει προκαλέσει τον παγκόσμιο θαυμασμό για τις αρετές της και ιδίως για την ακατάβλητη μαχητικότητά της μέσα στην πρόσφατη ιστορία, αφού αντιστάθηκε με επιτυχία επί τρεισήμισυ αιώνες και ποτέ δεν κατακτήθηκε από τους Ισπανούς, ούτε με τα όπλα ούτε μέσω της θρησκείας...
Το εκπληκτικό γι' αυτούς, είναι ότι προέβαλαν σθεναρή και οργανωμένη αντίσταση απέναντι στην υπερδύναμη της εποχής, τους Ισπανούς που με την υπεροπλία που διέθεταν εκείνη την εποχή έδειχναν “σαν να θέλουν να κατακτήσουν ακόμη και το άστρα”, όπως σχεδόν προφητικά επεσήμανε σε λόγο του ο Αντουπιγιάν*, αρχηγός των Αραουκανών (Antupillan) εν έτει 1593 μ.χ. μπροστά στον Κυβερνήτη Μαρτίν Ονιέθ ντε Λογιόλα, λόγος ο οποίος και διασώζεται από ισπανούς χρονογράφους. Η κοιτίδα των Αραουκανών, η περιοχή της Αραουκανίας, βρίσκεται στη σημερινή κεντρονότιο Χιλή, μεταξύ των ποταμών Βίο-Βίο και Τολτέν, που σύμφωνα με τις αραουκανικές παραδόσεις αποτελεί “την καρδιά της Χιλής”. Ανήκουν στη λευκή φυλή, έχουν ευρωπαϊκή καταγωγή, έφτασαν στη Χιλή από τα δυτικά:
Σύμφωνα με τις αποκαλύψεις του Λόνκο Κιλαπάν, που είναι ο Επεουτούβε δηλαδή ο επίσημος αφηγητής-ιστορικός των Αραουκανών, γύρω στο 600 με 800 π.χ. ξεκίνησε μια αποστολή αποίκισης από την Ελλάδα, συγκεκριμένα από την Σπάρτη, και περνώντας από την Μικρά Ασία ακολούθησε τον παραδοσιακό δρόμο προς την Άπω Ανατολή, περνώντας βορειο-ανατολικά της Ινδίας, έφτασε στην περιοχή του Λάος (από το ελληνικό “λαός”). Στη συνέχεια κατέβηκαν προς την Χερσόνησο της Μαλαισίας -που στον χάρτη του Πτολεμαίου ονομάζεται απλώς Χερσόνησος- και από κει πέρασαν στον Ειρηνικό Ωκεανό, που οι Έλληνες ονόμαζαν απλώς Ωκεανό, ως τον κατ' εξοχήν Ωκεανό της Γης.
Καμία αποικιστική αποστολή κατά τους χρόνους εκείνους, δεν ξεκινούσε αν δεν είχε πρώτα την έγκριση και την υπόδειξη του Μαντείου** για τον τόπο προορισμού, αλλά και για την διαδρομή που θα ακολουθούσε. Έτσι, το Μαντείο των Δελφών είχε μετατραπεί σε ένα είδος “Γραφείου Αποικιακής Έρευνας” όλης της Υδρογείου, γι' αυτό και όφειλε να έχει αρχειοθετημένες γεωγραφικές γνώσεις όλου του τότε γνωστού κόσμου. Ο τότε “γνωστός κόσμος” για τους πανεπιστήμονες ιερείς του Μαντείου φαίνεται ότι ήταν κατά πολύ ευρύτερος απ' όσο σήμερα νομίζουμε... Το Μαντείο όφειλε να έχει στα αρχεία του στοιχεία για τις ακτές της Νότιας Αμερικής, από τη στιγμή που εξουσιοδότησε μια σπαρτιατική αποικία να εγκατασταθεί εκεί όπως μας βεβαιώνει ο Δημήτριος Γουδής στο θαυμάσιο σύγγραμμά του "Το Μαντείον των Δελφών" (Αθήνα 1937, επανέκδοση από τις Εκδόσεις Δημιουργία, Αθήνα 1997).
“Εν τη πολυσχιδεί πολιτική δράσει του Μαντείου των Δελφών εν των μεγαλειωδεστάτων αυτού
μεγαλουργημάτων ήτο και το του απέραντου ελληνικού αποικισμού, όστις διήρκεσε τρεις κυρίως
αιώνας, από του 8ο - 6ο αι. π.Χ.” διότι το Δελφικόν ιερατείον είχε τας ευρυτέρας και ακριβέστερας
γεωγραφικάς γνώσεις και περί αυτών των μεμακρυσμένων χωρών και τηρούν αρραγή τον
σύνδεσμον προς πάσαν εκάστοτε ιδρυόμενη αποικίαν κατέγραφε πάσας τας γεωγραφικάς
πληροφορίας, ας ελάμβανεν εκείθεν και είχε καθολικήν και περιληπτικήν γνώσιν πλείστων χωρών.
Όθεν ουδείς άλλος ηδύνατο να παρέχη εις τους ερωτώντας περί αυτών ασφαλεστέρας πληροφορίας
ή το πολυθάμιστον εκείνο κέντρον, ο τόπος διαρκούς συγκεντρώσεως ανθρώπων από πάσης της
γης γωνίας.. Οι πολυπράγμονες του μαντείου ιερείς συνέλεγον επιμελώς και κατέγραφον πάσας
ταύτας τας πληροφορίας, ήσαν παγκόσμιον γεωγραφικών γνώσεων ταμείον…”
0 αρχηγός στην Χιλή διατηρούσε, από παλιά το όνομα Άπο, αφού η εξουσία του προερχόταν ακριβώς από τον Απόλλωνα, αποκαλύπτει ο Λ. Κιλαπάν. Οι Αραουκάνοι, ως λακωνίζοντες, είχαν τη συνήθεια να συντέμνουν τα ονόματα· έτσι το Από-λλων γίνεται Άπο, το Προμηθεύς γίνεται Προμ, το Λυκούργος γίνεται Κούργο. κτλ. Μάλιστα το όνομα Άπο ταυτίστηκε ευρύτερα με την έννοια του “κύριος, αρχηγός, επικεφαλής” στην αραουκανική γλώσσα,
πράγμα το οποίο συμφωνεί απόλυτα με την προσωνυμία “Αρχαγέτας ή Αρχηγέτης” που
έφερε ο Θεός στις Ελληνικές αποικίες... Έξαλλου, ο Απόλλων εθεωρείτο κατ΄ εξοχήν ιδρυτής πόλεων και λέγεται ότι αυτός ήταν που θεμελίωσε και την πολιτεία τής Σπάρτης. Τα συνηθέστερα δε ονόματα των αποικιών ήταν επωνυμίες του θεού, όπως: Απολλωνία, Πυθόπολις, Φοίβη, Φοιβία... Στην αρχαιότητα αναφέρονται και είναι γνωστές τουλάχιστον είκοσι τέσσερις αποικίες με το όνομα Απολλωνία.
Χρησιμοποιώντας ως γέφυρα τα νησιωτικά συμπλέγματα της Ινδονησίας, Μικρονησίας, Μελανησίας και Πολυνησίας, έφθασαν τελικά ώς τα νησιά Γαλάπαγος (Galapagos, σύνθετη λέξη εκ των γάλα καί πάγος, που θα πει λευκοί βράχοι), και από εκεί πέρασαν στη αμερικανική ΄Ηπειρο (Περού). Όλα τα παραπάνω νησιωτικά συμπλέγματα φέρουν σύνθετα ελληνικά ονόματα: “Ινδο-νησία”, “Μικρο-νησία”, “Μελα-νησία”, “Πολυ-νησία”... Όλα έχουν ως δεύτερο συνθετικό την λέξη -νησία, δηλαδή, “σύνολο νησιών”, “νησιωτικό σύμπλεγμα”, ενώ το πρώτο συνθετικό είναι δηλωτικό κυρίας ιδιότητος των νήσων αυτών ή των κατοίκων τους. Τα ονόματα αυτά δεν τους τα έδωσαν οι δυτικοί θαλασσοπόροι αλλά τα είχαν από πριν.
Οι Σπαρτιάτες, αναζητώντας κατάλληλο μέρος για εγκατάσταση της νέας αποικίας, οδηγήθηκαν τελικά σε ανάλογο γεωγραφικό πλάτος με αυτό της Ελλάδος, μεταξύ του 36ου και 40ου παραλλήλου, νοτίως του Ισημερινού. Εκεί θεμελίωσαν την καινούργια πολιτεία - κράτος και έδωσαν στην περιοχή το όνομα Φυλή, από παραφθορά του οποίου προέκυψε η σημερινή ονομασία της χώρας Χιλή (Chile). Πράγματι, η ονομασία Φυλή υπήρχε ως τοπωνύμιο και στον ελλαδικό χώρο και είχε (εκτός της πρώτης σημασίας, από το ρήμα “φύω”) και μια δεύτερη σημασία αυτήν της φύλαξης, του φυλακίου (από το ρήμα “φυλάσσω”).
* Ο Λόγος του Αντουπιγιάν, Ολόκληρο το κείμενο του εκπληκτικού λόγου που εκφώνησε ο Αντουπιγιάν, εκπροσωπώντας το έθνος του, κατά την υπογραφή μιας από τις πολλές συνθήκες που έγιναν με του Ισπανούς, βρίσκεται στο βιβλίο “Η Ελληνική Καταγωγή των Αραουκανών της Χιλής” σελ. 33-36, Εκδόσεις Ηλιοδρόμιον, Αθήνα 1997, 2η έκδοση (βλ. ήδη 3η έκδοση, βελτιωμένη και επηυξημένη,
Αθήνα 2003).
* Το Μαντείο των Δελφών, επιτέλεσε πράγματι έναν άγνωστο “μεγαλουργόν άθλον”, κατά τα λεγόμενα του Δ. Γουδή, που όμοιό του δεν συναντάμε στην παγκόσμιο ιστορία... Βάσει ποίου μεγαλοφυούς σχεδίου διέσπειρε τις ελληνικές αποικίες ανά την Υφήλιο, σε προεπιλεγμένα νευραλγικά σημεία, δεν είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε... Εκείνο όμως που γνωρίζουμε είναι ότι οι Αραουκάνοι “φύλαξαν” καλά τα μυστικά τους για πάνω οπό 2.000 χρόνια... Είναι σαν μια χρονοκάψουλα που άνοιξε εν καιρώ…
_________________________________________________________________________________________
Απόσπασμα από το έμμετρο έργο
"ΙΣΤΟΡΙΕΣ και ΥΣΤΕΡΙΕΣ της ΙΣΤΟΡΙΑΣ
Στίχοι - Κείμενα: Παναγιώτης Β. Ματαράγκας
Επιμέλεια - Αποτύπωση: Κ. Γ. Ραπακούλια
Ιστορίες και Υστερίες της Ιστορίας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.