1812, Ο Στρατηγός Χειμώνας

1812

Το πρωί της δωδεκάτης Ιουνίου, η Μεγάλη των Γάλλων Στρατιά με επικεφαλής  

                                             [τον ίδιο το Ναπολέοντα, διασχίζει τον ποταμό Νιέμεν κι η εισβολή

στη Ρωσία, είναι πλέον γεγονός..... ποιανών Γάλλων δηλαδή…. ?
                                             [δωδεκάγλωσση, από τους Ρώσους, η εισβολή αυτή είχε ονομαστεί,
αφού την τεράστια στρατιωτική συνάθροιση αποτελούσαν στρατιώτες
                      [όλων των χωρών που ο Ναπολέων είχε υποτάξει και οι οποίες θέλοντας και μή,
δίναν τους νέους τους υποχρεωτικά στον αυτοκράτορα Μινώταυρο,
                                                    [κι αυτοί οι νέοι, οι μελλοθάνατοι θα μπορούσε κάποιος να πει,
ήτανε ένα συνονθύλευμα από... Ισπανούς, Γάλλους, Πρώσους και Πορτογάλους,
                               [Γερμανούς από τα πριγκιπάτα και Αυστριακούς, βεβαίως ήταν και Ιταλοί,
και διάφοροι άλλοι, που όλοι μαζί κάνανε μία πελώρια στρατιά,
                                            [και άντε να εφοδιάσεις και να ταΐσεις αυτόν τον Γκιούλιβερ, γιατί,
ο περιφρονητικός, αλαζών, εγωιστής, ο καλαμο-καβαλημένος αυτοκράτωρ,
                           [κατά πολλών τη γνώμη, με την πραγματικότητα είχε χάσει την κάθε επαφή.

Η μη συμμετοχή της Ρωσίας στον αποκλεισμό των Άγγλων, τον πείσμωνε
                       [και τον τύφλωνε, αφού αχρήστευε το όπλο του κατά του Ηνωμένου Βασιλείου,
και την ευφυΐα του όλη μονοπωλούσε ο σχεδιασμός των προβλεπόμενων μαχών,
                                 [διάρα δεν έδινε για τις δύσκολες συνθήκες του στρατού, μα και του ιδίου,
που σίγουρα θα αντιμετώπιζε στο πρώτο στραβοπάτημα στην αχανή τη χώρα
                       [και να που η κόλαση ήρθε: τα πέντε έκτα του στρατού του πεθάναν μαρτυρικά
στο αλε-ρετούρ ταξίδι Παρίσι-Μόσχα, που αφού κατανίκησε το Ρωσικό στρατό,
                                [κερδίζοντας κάθε μάχη, μπήκε στη Μόσχα νικητής... μα, δίχως ιαχή καμιά
να ακουστεί θριάμβου, δεν είχαν μείνει Μοσχοβίτες να τον υποδεχτούν (!),
                           [μόνο οι δούρειοι ίπποι τους, δηλαδή φωτιές που φεύγοντας ανάψανε παντού.

Η πόλη γρήγορα λαμπάδιασε και πού να μείνει, τί να φάει, πού να ξεχειμωνιάσει
                                                [αφού οι εφοδιοπομπές του, από επιθέσεις του Κοζάκικου ιππικού
είχαν κοπεί τελείως, πού τρόφιμα, πού ρούχα, πού πυρομαχικά, μπρός γκρεμός
                          [και πίσω ρέμα έτσι λόγω ανωτέρας βίας, ο “Μέγας”... βάζει στα σκέλια ουρά,
και ξαναγίνεται για την περίπτωση “Μικρός”, ξεκαβαλικεύοντας δε το καλάμι λέει...
                   [«Μαζεύτε τα άρον άρον, η σωτηρία μας δια της φυγής», και κάνοντας μία σειρά,
μία ανθρώπινη γραμμή χιλιομέτρων, παίρνουν το δρόμο της επιστροφής,
                                               [ή του θανάτου θα ταίριαζε καλύτερα ίσως να πούμε, κι αυτό γιατί
ενώ στην αρχή, για κάνα δυό βδομάδες η υποχώρηση πήγαινε αρκετά καλά...
                               [μετά... όλεθρος, λες και πάνω τους έπεσε των πεθαμένων θυμάτων η οργή.

Στρατιές ξεκούραστων χορτάτων και παθιασμένων Ρώσικων φουσάτων,
                             [κτυπούσαν από παντού των ξενηστικωμένων και εξαντλημένων τη πομπή…
όμως το κύριο έργο της εξόντωσής τους ανέλαβε ο αρχιστράτηγος “χειμώνας”
                                                  [με τους σαράντα υπό το μηδέν βαθμούς του, μια κόλαση ψυχρή.

Πεθαίναν κατά χιλιάδες, άλλοι μαχόμενοι, κι άλλοι μάταια λιποτακτούντες,     

                                               [προσπαθώντας να γλυτώσουν, ο σώζων εαυτόν σωθήτω δηλαδή !

Εκ των υστέρων όλοι λίγο πολύ το παίζουνε ξερόλες και απορούνε,
                                [“μα χαζός ήταν κι άφησε τον τρομερό και φονικό χειμώνα να τον πιάσει ?”
Ιδιοφυία και χαζομάρα δεν πάν' και τα δυό μαζί... ο όντως ιδιοφυής Ναπολέοντας
                  [παγιδεύτηκε από τη δύναμη τής συνήθειας, με αποτέλεσμα τον πόλεμο να χάσει !

Ως τότε διεθνής συνήθεια αυτοκρατόρων, ηγετών και βασιλιάδων ήτανε η εξής...
                                   [ο ηττημένος στη μάχη, για να μην πάθει τα χειρότερα συνθηκολογούσε,
δεχόταν τους όρους του νικητή, πλήρωνε... αποζημιώσεις, φόρους,
                  [και τον ενίσχυε με μονάδες απ’ τον νικημένο του στρατό, όσες ο νικητής ζητούσε.
Έτσι λοιπόν κι ο Βοναπάρτης, αφού κατατρόπωσε τον Ρωσικό στρατό παντού,
                                    [τούς πήρε και την πρωτεύουσα, του τσάρου να λάβει αίτημα ανακωχής

περίμενε, που όμως βρισκόταν χιλιάδες μίλια μακριά,

                            [με τα δεδομένα δε της εποχής θ’ αργούσε η απάντηση στον τόπο αναμονής.

Αν και μπήκανε στο φθινόπωρο κι ανησυχούσαν οι στρατηγοί,
                 [ο Ναπολέων σίγουρος για της "παράδοσης" τις προβλέψεις του, ανέμενε απαθής,
άντε βρε σήμερα, άντε αύριο, άντε λιγάκι ακόμη... τους έζωσε πείνα και κρύο,
                 [όμως ο Τσάρος δεν παραδόθηκε... και έτσι παίχτηκε το σήριαλ της καταστροφής.

Λίγο πριν φύγει η χρονιά, η εισβολή στη Ρωσία παίρνει τέλος,
                                                 [καθώς τα κατάλοιπα της Μεγάλης Στρατιάς αφήνουν τη Ρωσία.

έχουν μείνει 27.000 σερνάμενα απομεινάρια πια από τον ένδοξο γαλλικό στρατό,

                                   [που άφησε 380.000 νεκρούς σε εκείνη την αιματοβαμμένη εκστρατεία,

καθώς και 100.000 αιχμαλώτους, κλείνοντας τον μισοανταρτο-κλασικό πόλεμο...

                     [αιχμαλώτους, που μάταια αναζήτησα γι αυτούς στις πηγές κάποια πληροφορία.

Δεκατρείς μέρες με τ’ άλογο απόσταση, από το Παρίσι, ο Βοναπάρτης,

                                                             [το εξουθενωμένο κουρελιασμένο ασκέρι του είχε αφήσει,

για να σπεύσει στην πρωτεύουσα, ώστε το συντομότερο, νέο στρατό να φτιάξει, 

                        [πιστεύοντας πως ύπουλα νικήθηκε, μα τώρα... τους Ρώσους θα τους τσακίσει.

Σ’ αυτό το διάλειμμα, τον Μολώχ* να μην δυσαρεστήσουν κι οι Αμερικάνοι,

                              [πήγαν σε δεύτερο πόλεμο με τους Άγγλους, μετά αυτόν της ανεξαρτησίας

που εορτάζουν κάθε χρόνο, εντός κι εκτός Αμερικής, καθώς βέβαια και ‘δω

                [με συμμετοχή χλιδάτων, που η τιβή φροντίζει να δείχνει, στη Βασιλίσσης Σοφίας.              

Οι Ηνωμένες Πολιτείες εξέπληξαν τους πάντες όταν κήρυξαν αυτό τον πόλεμο 

                         [κατά των Βρετανών που εκείνη τη χρονική περίοδο μάχονταν στην Ιβηρική, 

με σύμμαχους Ισπανοπορτογάλλους κατά του Βοναπάρτη, και αφού μπαστούνια

                     [τα βρίσκανε εκεί, σίγουρα δεν θα επιθυμούσαν κι άλλο μέτωπο στην Αμερική !

Όμως οι Αμερικάνοι ήτανε αποφασισμένοι πράξη να κάνουν τα συμφωνημένα,

                                       [τα προ 25ετίας, για αποχώρηση, απ’ όλη τη Βόρεια Αμερική, πλήρη,

 των Βρετανών, κάτι όμως που δεν τηρήθηκε και… το “όπου δεν πίπτει λόγος

                               [πίπτει ράβδος” οι Γιάνκηδες εφαρμόζουν, ενώ μηνύσαν «… το πανηγύρι

τέρμα, ό,τι φάγατε- φάγατε, το βόδι-βοδάκι ο στρατός σας βρε θα πεί, 

                                              [που τρώει το κρέας μας το οποίο στέλνουμε εμείς στην Ισπανία,

όσο για το στόλο σας που πειρατεύει τ’ αμερικάνικα καράβια κι αρπά πληρώματα,

               [την απαραίτητη για να συντηρηθεί δεν θα του στέλνουμε από βελανιδιά ξυλεία».

Τα τελευταία χρόνια κάπου δεκαπέντε χιλιάδες Αμερικανούς είχαν αιχμαλωτίσει

                     [οι Βρετανοί κουρσεύοντας τα πλοία και να πολεμήσουν τους βάζαν και καλά

στο στόλο τον Βρετανικό, με τη δικαιολογία ότι ακόμα είναι Βρετανοί (!),

                         [τί κι αν οι πρώην αποικίες με βούλες και υπογραφές, είχαν χαθεί οριστικά.

Την απώλεια των αποικιών όμως δεν είχανε χωνέψει οι  Άγγλοι, έτσι το “διαίρει

                          [και βασίλευε”, τη πάγια τακτική της Αυτοκρατορίας τους βάλαν μπροστά,

όπως επίσης το “είπαμε ξείπαμε”... ξεχάσανε συμφωνίες και υπογραφές,

                                   [εξοπλίζοντας κάμποσες φυλές Ινδιάνων στων ΗΠΑ τα βορειοδυτικά,

ώστε να κάνουν Ινδιάνικο κράτος, σαν φράκτη προστασίας, με σχέδιο τελικό,

                    [η Βρετανία ρούπι να μην κουνήσει και δικό της για πάντα νάχει τον Καναδά.

Όπου αποτυγχάνει η διπλωματία δεν υπάρχει άλλη λύση παρά η βία,

                            [οι Αμερικάνοι συμμάχησαν με τους Τσέροκι, με άλλες φυλές οι Βρετανοί,

κι αρχίσαν πόλεμο χωρίς τελειωμό, σωρός οι σκοτωμένοι, μεγάλη αιματοχυσία

                             [στις μάχες κατά μήκος του Κόλπου του Μεξικού, όπως και στην περιοχή 

Chesapeake Bay που μαίνεται πόλεμος άγριος κι αιματηρός,

                                [το ίδιο και στις Μεγάλες Λίμνες, κατά μήκος των Καναδικών συνόρων,

πέφταν κεφάλια και κορμιά, πλήθος τ’ αθώα θύματα κι αλλοίμονο για χρόνια,

                           [μια αλληλοσφαγή διαφόρων χρωμάτων και φυλών… όλοι εναντίον όλων !

Επιδημία κολλητική κατά πως φαίνεται είναι η σφαγή... ο ιός που την Ευρώπη

                            [για αιώνες σάρωνε κι αποδεκάτιζε, τώρα μεταφέρθηκε και στην Αμερική

υπό του Δυτικού πολιτισμού (?), των Ιερών Εξετάσεων*, των πολέμων και της...

                       [φονικο-αποικιοκρατίας, με άλλοθι τον “εκπολιτισμό” και στόχο την αρπαγή.

Τα αιματοβαμμένα αυτά επιτεύγματα ήταν έργα αρχόντων αυτού του πολιτισμού

                                           [όπως και οι ανελέητες διώξεις των μη από την εξουσία αρεστών,

διώξεις κατά διαφωνούντων, ή φορέων νέων ιδεών ή αιρετικών ή αλλοθρήσκων

                 [που καθ’ οιονδήποτε τρόπο απειλούσαν την εξουσία των κρατούντων ισχυρών.

_____________________________________________________________

                      για την συνέχεια του έργου "ΙΣΤΟΡΙΕΣ & ΥΣΤΕΡΙΕΣ της ΙΣΤΟΡΙΑΣ" πατήστε ΕΔΩ

                                                                                 ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

* Μολώχ, είναι το βιβλικό όνομα ενός θεού που συνδέεται με την θυσία παιδιών μέσω φωτιάς ή πολέμου. Στην ραβινική παράδοση ο θεός Μολώχ απεικονιζόταν μέσω ενός μπρούτζινου αγάλματος το οποίο με την χρήση φωτιάς θερμαινόταν και στο οποίο πετούσαν τα θύματα. Υπάρχει μια έκφραση που χρησιμοποιείται κατά κόρον κάθε φορά που συμβαίνει και συγκλονιζόμαστε από μια ακόμα ανθρωποθυσία π.χ. στην άσφαλτο: “θυσία στο Μολώχ”. Πίσω από αυτή την έκφραση κρύβεται η ιστορία που αναφέρεται και στην Παλαιά Διαθήκη και παραπέμπει στην τρομακτική θεότητα των Φοινίκων και των Χαναναίων, το Μολώχ ή σπανιότερα Μολέχ ή Μιλκόμ ή Μαλκάμ. Το όνομα Μολώχ χρησιμοποιήθηκε, συμβολικά στην Αγγλική Λογοτεχνία από τον Τζον Μίλτον στο έργο του Χαμένος Παράδεισος (1667) και στο έργο του Άλεν Γκίνσμπεργκ Ουρλιαχτό, για να δείξει έναν άνθρωπο ή ένα αντικείμενο που απαιτεί ή αναζητά μια πολύ μεγάλη θυσία.  

* Ιερά Εξέταση, η ελληνική απόδοση του λατινικού όρου Inquisitio (αγγλ. Inquisition – ανάκριση) που, κατά την κλασική ιστοριογραφία, αναφέρεται στην εκδίκαση από την Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία υποθέσεων που αφορούσαν από ανώτερους εκκλησιαστικούς αξιωματούχους μέχρι και ομάδες ή μεμονωμένα άτομα τα οποία βαρύνονταν με την κατηγορία της αίρεσης. 
   Ο θεσμός αυτός έγινε διαβόητος λόγω σύγχρονων αφηγήσεων περί του τρόπου διενέργειας των ανακρίσεων βάσει των οποίων συγκεντρώνονταν στοιχεία για τις δίκες ή ομολογίες, με απάνθρωπα βασανιστήρια. 

   Η συστηματική έρευνα της Ιεράς Εξέτασης άρχισε στη δεκαετία του 1970 με το άνοιγμα των παλαιότερα κλειστών αρχείων, την ανάπτυξη νέων ιστορικών μεθόδων και, στην Ισπανία, με το θάνατο του δικτάτορα Φράνκο. Την ίδια περίπου εποχή άρχισε και η σύγχρονη έρευνα περί την Ιερά Εξέταση και στην Ιταλία. 
   Ο Edward Peters, διακεκριμένος ιστορικός στον τομέα, δηλώνει: «Η Ιερά Εξέταση ήταν μια εικόνα συναρμολογημένη από ένα σώμα θρύλων και μύθων οι οποίοι, μεταξύ του 16ου και του 20ού αιώνα, καθιέρωσε την αντίληψη για τον χαρακτήρα των δικαστηρίων της Ιεράς Εξέτασης και επηρέασε όλες τις επακόλουθες προσπάθειες για την ανάκτηση της ιστορικής τους πραγματικότητας», και σχεδόν όλοι οι συγγραφείς που σχετίζονται με αυτό το έργο μοιράζονται την άποψη του.

________________________________________________________________________________     

Απόσπασμα από το έμμετρο έργο  

"ΙΣΤΟΡΙΕΣ και ΥΣΤΕΡΙΕΣ της ΙΣΤΟΡΙΑΣ  

Στίχοι - Κείμενα: Παναγιώτης Β. Ματαράγκας 

Επιμέλεια - Αποτύπωση: Κ. Γ. Ραπακούλια 

   Ιστορίες και Υστερίες της Ιστορίας