Πριν πάμε στους τρομοκρατημένους από τον Γαλλικό Εθνικό Στρατό
[βασιλιάδες και βασιλόσογα της Ευρώπης οι οποίοι το φυσάν και δεν κρυώνει
που οι επιβλητικοστολάτοι μισθοφόροι τους το βάλανε στα πόδια,
[μία ματιά στα μέρη μας που ακόμη σκιάζει η φοβέρα και η σκλαβιά πλακώνει,
όπως το λέει ο Διονύσιος Σολωμός στον Εθνικό μας Ύμνο,
[“χαίρε, ω χαίρε, Ελευθεριά! κι άργειε νάλθει εκείνη η μέρα
κι ήταν όλα σιωπηλά, γιατί τά 'σκιαζε η φοβέρα και τα πλάκωνε η σκλαβιά”,
[στον μεγαλύτερο Εθνικό Ύμνο στον κόσμο σε μέγεθος, κι αν πάω πιο πέρα,
[ένα αριστούργημα της λογοτεχνίας, μοναδικής ποιητικής τεχνικής,
καθώς συνδυάζει στοιχεία από τον ρομαντισμό αλλά και τον κλασικισμό,
[στροφές τετράστιχες, μπαίνεις να δεις κάποιον στίχο και δεν μπορείς να βγεις.
Κείνη λοιπόν τη μαύρη και άραχνη ή άραχλη εποχή (όπως περιγράφει 0 Παλαμάς*),
ραγιάδες κι άπιστοι, υποτελείς και σκλάβοι όλοι οι Βαλκάνιοι των Αγαρηνών,
[κατά πως λέγαν τους Τούρκους τότε... έπνευσε για εμάς άνεμος αισιοδοξίας,
καθώς οι Έλληνες της διασποράς που εγκατέλειψαν την πατρίδα για να σωθούν,
[και τράβηξαν προς κάθε κατεύθυνση, Βορρά, Νότο, Δύση κι Ανατολή,
κυριαρχήσαν στο εμπόριο, φτιάξαν μία μεγάλη οικονομική αυτοκρατορία,
[με πάντα κύριο μέλημά τους και πόθο το πώς η πατρίδα θα λευτερωθεί.
Μορφώθηκαν, κτίσαν ιδρύματα και σχολεία στις γενέτειρές τους με δωρεές,
[τυπώνονταν βιβλία στα Ελληνικά και στέλνονταν χιλιάδες κυρίως από τη Βενετία,
το Έθνος ξανάβρε την αίσθηση του παρελθόντος του, καθώς λόγω των άθλιων
[επί αιώνες συνθηκών σκλαβιάς, είχε πάθει θάλεγες μία γονιδιακή αμνησία,
αλλά η νεογέννητη Ελληνική διανόηση ερωτεύτηκε το κλασσικό μας παρελθόν,
[και μπόλιασε το λαό με τα γονίδια του Σωκράτη και του Αριστοτέλη,
και 50 χρόνια πριν την επανάσταση τούς γνώρισε τον Λεωνίδα της Σπάρτης,
[τους Αχιλλέα και Θεμιστοκλή, κι έτσι πάλι αντρειωμένοι... λευτερωθήκαμε εν τέλει.
Όμως για πάμε στο Ευρωπαϊκό το μπάχαλο του έτους, της γενικής αφύπνισης
[από τα ξεχασμένα ξυπνητήρια που κούρδισαν προ εξαετίας πρώτοι οι Γάλλοι,
οι οποίοι τώρα μ’ ένα τεράστιο “εξ οκτακοσίων χιλιάδων Εθνικό στρατό”,
[νικούν τους ξένους εισβολείς που σκιάζονται “κι από ‘δω πάν' κι οι άλλοι”.
Απ’ τον Ιούλιο πέρσι που καρατόμησαν τον δικηγόρο δικτάτορα
[τέλειωσε η Ροβεσπιεροτρομοκρατία που κεφαλοκόβανε ότι κουνιότανε,
έγινε παρελθόν η εποχή όπου φοβόσουν ακόμα και τη μύτη σου να ξύσεις,
[δηλαδή αν ήσουν… Επίσκοπος, παπάς, καλόγερος, "πάρτονε... κόφτονε",
τί, παρθένα του Βερντέν που πάει στις καλόγριες ? Ευγενής, ενοικιαστής φόρων ?
[παλιός στρατιωτικός, αντίθετων φρονημάτων ? Στο δήμιο "δώστη, ή δώστονε" !
Το δίδυμο Μπαράς και Ταλιέν, μέλη της Συμβατικής, δηλαδή της Βουλής,
[που πρωταγωνίστησε να πέσει ο Ροβεσπιέρος, τη χώρα τώρα κουμαντάρει,
φοβούμενοι όμως μην έχουν την ίδια τύχη με τον προκάτοχό τους,
[αποφυλάκισαν το πρωτοπαλίκαρo του Ροβεσπιέρου και τούδωσαν να πάρει
στα χέρια του την φύλαξη της βουλής... ήταν ο διακριθείς στα μέτωπα λοχαγός
[Βοναπάρτης Ναπολέων, ο οποίος έκανε όπως στις μάχες, πολύ καλή δουλειά,
δηλαδή κράτησε με πυγμή μακριά, τον “μιά από δω και μιά από κει” όχλο,
[κι έτσι τον αναβάθμισαν σε γενικό δερβέναγα στην του εσωτερικού στρατιά.
Συνέταξαν Νέο Σύνταγμα, επανέφεραν την ελευθερία της θρησκευτικής λατρείας,
[και προκηρύχθηκαν εκλογές για ένα νέο νομοθετικό σώμα,
το οποίο με το νέο Σύνταγμα δίνει την εκτελεστική εξουσία στο Διευθυντήριο,
[δηλαδή διακυβέρνηση με 5 μέλη κι αν ήταν σύστημα καλό αναρωτιούνται ακόμα.
για την συνέχεια του έργου "ΙΣΤΟΡΙΕΣ & ΥΣΤΕΡΙΕΣ της ΙΣΤΟΡΙΑΣ" πατήστε ΕΔΩ
* Παλαμάς, Έλληνας ποιητής, πεζογράφος, δοκιμιογράφος, διηγηματογράφος, θεατρικός συγγραφέας, ιστορικός και κριτικός λογοτεχνίας, από τις σπουδαιότερες πνευματικές φυσιογνωμίες του νέου Ελληνισμού.
Γεννήθηκε στην Πάτρα στις 13 Ιανουαρίου 1859 από γονείς που κατάγονταν από το Μεσολόγγι. Ο πατέρας του ήταν δικαστικός, όλη η οικογένεια του πατέρα του ήταν οικογένεια λογίων, με αξιόλογη πνευματική δραστηριότητα, και ασχολούμενων με τη θρησκεία. Ο προπάππος του Παναγιώτης Παλαμάς (1722-1803) είχε ιδρύσει στο Μεσολόγγι την περίφημη "Παλαμαία Σχολή" και ο παππούς του Ιωάννης είχε διδάξει στην Πατριαρχική Ακαδημία της Κωνσταντινούπολης.
Οι εφημερίδες του 1789 (Εστία, Άστυ, Ακρόπολις) βρίσκοντας μια ακόμα ευκαιρία να εγκωμιάσουν τον σπουδαίο ποιητή, είχαν επαινέσει ζωηρότατα την απόφαση του τότε Υπουργού Παιδείας, Ανδρέα Παναγιωτόπουλου, να αναθέσει την γραμματεία του Πανεπιστημίου Αθηνών, στον Κωστή Παλαμά.
Λέγεται δε ότι, όταν παρουσιάστηκε να αναλάβει υπηρεσία, σαν γραμματέας του Πανεπιστημίου Αθηνών, σε ένδειξη τιμής για το ποιητικό του έργο, ο τότε πρύτανης του Πανεπιστημίου, Αλκιβιάδης Κρασσάς, του είπε: «Ελπίζω, κύριε Παλαμά, τώρα που έχετε μια αξιοπρεπή θέση, ότι θα παύσετε... να γράφετε ποιήματα».
Ευτυχώς, η ελπίδα του διαπρεπούς αστικολόγου της εποχής εκείνης διαψεύστηκε και η ελληνική τέχνη κέρδισε μια κορυφαία ποιητική φυσιογνωμία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.