1810, Περούκες, Παντεσπάνια και Τίτλοι... πάλι !

1810

Ηττημένες και άκρως ταπεινωμένες βρίσκει ετούτη η χρονιά,

                                    [αμφότερες τις αυτοκρατορίες, τις ισχυρότερες ως τότε πάνω στη γη,

τη μεν Αυστριακή που έδωσε γη και ύδωρ συν 150.000 άνδρες στον Ναπολέοντα,

                           [τη δε Βρετανική που έφυγε άρον-άρον, αλά Δουνκέρκη* απ’ την Ιβηρική. 

Ο Γάλλος νικητής κάθε στρατού αυτοκρατόρων και βασιλιάδων μέχρις στιγμής,       

             [έχει αφήσει τους στρατηγούς του να καταπνίξουν την επανάσταση στην Ισπανία 

και ασχολείται με διαζύγια και με αυτοαρχοντοπαντρολογήματα, 

              [συγκεκριμένα χωρίζει την Ιωσηφίνα και παίρνει γαλαζοαίματη απ’ την Αυστρία,

κι όχι όποια κι όποια, την ανιψιά της Αντουανέτας, με το παντεσπάνι ντε...

                           [και τρίζουν κόκκαλα Ροβεσπιέρων και ματαιoσκοτωμένων επαναστατών.

Κάτι σαν “το αφεντικό τρελάθηκε” που λέμε εμείς οι Έλληνες δηλαδή,

             [και όχι τίποτε άλλο, “κόψαν” και τζάμπα τον Λουδοβίκο εν μέσω πανηγυρισμών…

Όπου ο φτωχός κι η μοίρα του θα έλεγε κανείς στους κολασμένους του Παρισιού,

                [που κοιμηθήκαν μεθυσμένοι με Μασσαλιώτιδα και ξύπνησαν επί των ουρανών 

απ’ όπου θα απορούν ακόμη, και με το δίκιο τους θα ρωτούν… «ώστε ήταν 

                 [λοιπόν, η αδελφοσύνη, η ισότητα και η ελευθερία μιά χίμαιρα... μιά ουτοπία ?

κι αυτός που επέλεξαν οι ηγέτες της Επανάστασης για οδηγό μας, ξανάφερε

            [μιά Αντουανέτα... που για  να φύγει “η άλλη”, τις ζωές μας προσφέραμε θυσία ?»

 

Του νιόπαντρου, και στην Ιβηρική, τα πράγματα καθόλου δεν του παν’ καλά,

           [οι Πορτογαλλο-Ισπανοί αντάρτες σκέτη Λερναία Ύδρα, χιλιάδες έχουν σκοτωθεί,

κι αντί να μειωθούν αυξάνονται, οι Γάλλοι σφάζουνε έναν και νέοι δέκα

              [ζώνονται τ’ άρματα μπαίνουν σε ανταρτομάδες τοπικές και βγαίνουν στο κλαρί.

Ο στόλος δε των Βρετανών, από τις ακτές των Πορτογάλων και Ισπανών,

                        [όταν πλησιάζουνε οι Γάλλοι, με τα μεγάλα κανόνια του βάλει κατά αυτών,

και όλο αποβιβάζονται σώματα βρετανικά να πολεμήσουν τους φραντσέζους,

           [που κι αυτοί ζητάνε συνέχεια ενισχύσεις, κάνοντας τον Ναπολέοντα έξω φρενών

με τους στρατηγούς, που δεν νικούν στην Ιβηρική, μα και με τον εαυτό του,

                                [που υποτίμησε τους Ισπανούς και νόμισε θάταν περίπατος γι αυτόν !

Η Ισπανία όλη ένα πεδίο μάχης, χιλιάδες νεκροί, μιά χώρα αποδιοργανωμένη,

                          [και φυσικά οι αποικίες καταλαβαίνουν πώς ήρθε η ώρα τους για δράση…

Δηλαδή, οι ντόπιοι να διώξουν τους απογόνους τών φονιαδο-κοκινστατόρες     

                           [που απ’ αυτούς υπέφεραν αιώνες…. και  η Αργεντινή σε πρώτη φάση…

με τους πολίτες του Μπουένος Άϊρες, ξεκινά τον πόλεμο της ανεξαρτησίας

                    [στις 25 Μαΐου -ισπανικά “ντε Μάγιο βεντισίνκο”, που σήμερα οι τουρίστες

ρωτούν πώς και γιατί ονομάζεται έτσι ο κεντρικός της πόλης δρόμος-,

                       [ξεσηκωθήκαν κι άλλοι, ένας χαμός... οι απόγονοι όλων απ’ τους αγύρτες,

που στο νέο κόσμο πήγαν, λήστεψαν και αφάνισαν, κόκκινο πια είναι πανί,

       [στο Μεξικό ένας ιερέας* με μπροστάρηδες φαντάσματα Αζτέκων, Μάγιας, Ίνκας,

σφαγμένων απ’ τους κατακτητές, αρχίζει αγώνα για ανεξαρτησία του Μεξικού, 

                  [με ντόπιους επαναστάτες που ήταν πρόγονοι των τωρινών των Ζαπατίστας, 

* Μιγκέλ Ιδάλγο ι Κοστίγια

                   για την συνέχεια του έργου "ΙΣΤΟΡΙΕΣ & ΥΣΤΕΡΙΕΣ της ΙΣΤΟΡΙΑΣ" πατήστε ΕΔΩ

                                                                    ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

* Η Μάχη της Δουνκέρκης, ήταν στρατιωτική σύγκρουση ανάμεσα στις δυνάμεις της Ναζιστικής Γερμανίας και των στρατευμάτων της Γαλλίας, του Ηνωμένου Βασιλείου και του Βελγίου, στο πλαίσιο του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου. Έλαβε χώρα στα τέλη Μαΐου με αρχές Ιουνίου του 1940 στη Δουνκέρκη, το βορειότερο λιμάνι της Γαλλίας, στο Στενό της Μάγχης.
Έχοντας νικηθεί και περικυκλωθεί από τις γερμανικές δυνάμεις τα συμμαχικά στρατεύματα, θα καταφέρουν να διαφύγουν και να διασωθούν φθάνοντας στην Αγγλία μέσω θαλάσσης.

Καρμπόν θα έλεγες μιας άλλης ιστορικής διαφυγής με χρονική απόσταση 130 ετών, σε μια άλλη παραλία, στην Πορτογαλία τότε, όπως είχαν κυνηγηθεί από τον Ναπολέοντα το 1810 οι Βρετανοί και είχαν φύγει πανικόβλητοι και κυνηγημένοι όπως όπως με πλοία.

Απόσπασμα από το έμμετρο έργο  

"ΙΣΤΟΡΙΕΣ και ΥΣΤΕΡΙΕΣ της ΙΣΤΟΡΙΑΣ  

Στίχοι - Κείμενα: Παναγιώτης Β. Ματαράγκας 

Επιμέλεια - Αποτύπωση: Κ. Γ. Ραπακούλια 

   Ιστορίες και Υστερίες της Ιστορίας