1796, Αφιέρωσε ψυχή, ζωή... και ένα εκατομμύριο φράγκα

 1796

Χρόνια δίπλα στο σπίτι μου υπάρχει ένα στέκι αναρχικών,
                   [μ’ αναρτημένη σημαία μαυροκόκκινη χειμώνα-καλοκαίρι όποτε κι αν κοιτάξεις,
και συμπαθούσα τα παιδιά εκείνα λόγω της διαχρονικής σκυφτής ζωής μου,
                         [άσχετα άν με ξενύχταγαν μερικές φορές με τα μεγάφωνά τους στις συνάξεις.

Το πολυκαιρισμένο σύνθημα, στη πέτρινη μάντρα τη παλιά
                                   [που ήταν γκραφιτιγραμμένο έξω απ’ το στέκι τους είχα ήδη συναντήσει
στις διαβασματο-αϋπνίες μου… το “Οχι Αφέντες”, που στην εγκυμονούσα εποχή
     [της πρωτοκουμουνιστικής αριστεράς προμετωπίδα ήταν στην εφημερίδα πού ‘χε στήσει
ο δημοσιογράφος Μπαμπέφ με τίτλο “Το Βήμα του Λαού”, έντυπο ρηξικέλευθο,
                        [μαχητικό, υπό διωγμόν βεβαίως για τις ιδέες που πρόβαλε τις επαναστατικές.

Εκδότης ήταν ο Φρανσουά Μπαμπέφ ο αποκαλούμενος και Γράκχος 

                                                        [καθώς τον παρομοίαζαν με τους Ρωμαίους μεταρρυθμιστές

τους αδερφούς Γράκχους, τους ριζοσπάστες Συγκλητικούς, γνωστός επίσης

                                                        [ως “Προμηθέας του προλεταριάτου” για τους κομμουνιστές

και ως ο πρώτος δεσμώτης, που τον μπαινόβγαζαν στα σίδερα οι “κωλοτούμπες”

                                           [του Διευθυντήριου οι οποίοι με φυλακίσεις σβήνανε τέτοιες φωνές.

Θα τον καρμανιολιάσουν οι βασιλικοί αργότερα ως εμπνευστή της Μαγιάτικης

                                                       [“Συνωμοσίας των Ίσων”, που τα χρειάστηκαν οι Διευθυντές,

καθώς με μια αιφνίδια απόπειρα ο Μπαμπέφ προσπάθησε να φέρει

                                        [τα πάνω κάτω εγκαθιδρύοντας μία πρωτοσοσιαλιστική Δημοκρατία.

Η Συνωμοσία των Ίσων ήταν η δια των όπλων επιβολή κοινοκτημοσύνης
                                [της γης κι απάντων των μέσων παραγωγής, με σύνθημα “Κοινή Ευτυχία”,
και "πιστεύω" τους ήταν, ότι δεν αρκούσε μόνο η ισότητα της Διακήρυξής
                      [των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου και του Πολίτη, αλλά δήλωναν με παρρησία

πως έπρεπε ανάμεσά μας, να εξαφανιστεί επιτέλους το μεγάλο σκάνδαλο

                                [της ανισότητας των πλούσιων και φτωχών, αυτή η προπατορική αδικία”.  

Λόγω των ορμητικών απόνερων των ιδεών της Γαλλικής επανάστασης,
                                                         [ήταν στραμμένα τα μάτια όλου του κόσμου προς τη Γαλλία,
όμως θάταν παράλειψη να μην αναφέρω πώς φέτος στη Τεργέστη,
                   [η Σπαρτιάτισσα Ζαχαρή Χατζημπατή σύζυγος του μεγαλέμπορου Ν. Μαυρογένη,
γεννώντας την κόρη της πέρασε στη ψυχή της όλους της Σπάρτης τους “Λεωνίδες”,
                      [όλα τα “Ταν ή επί Τας”, τα “Μολών Λαβέ” και τα “Η Ελλάδα ποτέ δεν Πεθαίνει”.

Ήταν η Μεγάλη Ελληνίδα, Μαντώ Μαγδαληνή-Αδαμαντία Μαυρογένους, 

                                        [η οποία σαν μεγαλώσει θα δώσει μία περιουσία 1.000.000 φράγκων

να ‘ξοπλίσει πλοία κι ένα στρατό 16 λόχων, να πολεμήσει για την λευτεριά μας,

                                           [ο αγώνας για την ανεξαρτησία θα είναι για κείνη υπεράνω πάντων.

  

Αφήνοντας όμως στις φασκιές τη Μαντώ, τη μελλοντική μας ηρωίδα,
                                           [πάμε σε κάποια άλλα γεγονότα πολύ σιμά της, κι αυτά στην Ιταλία.

Τις ίδιες κείνες μέρες υποψηφιότητα βάζει για τον τίτλο “Μέγας”, ο Ναπολέων,

                                                       [ο πρώην λοχαγός του πυροβολικού με τη μεγάλη δημοφιλία,
γιατί χάρις στους χειρισμούς τής πυροβολαρχίας του στη Γαλλία, οι εισβολείς
                            [σειρά έχασαν μαχών, θάλεγα τ’ αυγά και τα καλάθια κατά κοινή ομολογία.

Σαν αρχιστράτηγος τώρα το ενενηνταέξη, της εκστρατείας στην Ιταλία,
            [σαρώνει τα αυστριακά στρατεύματα, σβήνουν “Αγίες Αυτοκρατορίες” και μεγαλεία,
το όνομά του θα σημαίνει “Δεν Νικιέται”, σαν ένα τσουνάμι, ή ένας σεισμός,
                    [είν’ θέμα χρόνου πια όλη η ήπειρος να υποκλιθεί στη στρατιωτική του ιδιοφυΐα.

                  για την συνέχεια του έργου "ΙΣΤΟΡΙΕΣ & ΥΣΤΕΡΙΕΣ της ΙΣΤΟΡΙΑΣ" πατήστε ΕΔΩ

                                                                          ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

* Φρανσουά-Νοέλ Μπαμπέφ, Σε όλη την διάρκεια της δίκης, λίγο πριν την καρμανιόλα, ο Μπαμπέφ τήρησε υπερήφανη και άκαμπτη στάση, δηλώνοντας στην απολογία του:

«Ενώθηκα με όλους τους δημοκράτες της χώρας, συνεπώς δεν είμαι υποχρεωμένος να κατονομάσω κανέναν ως συνεργό μου. Επιπλέον όλα τα μέσα είναι νόμιμα ενάντια στους τυράννους, συνεπώς δεν είμαι υποχρεωμένος να δώσω λεπτομέρειες για τα μέσα που χρησιμοποίησα. Μόνο όταν μου κόψουν τα χέρια, μόνο όταν οι δήμιοι σας μου ξεριζώσουν την γλώσσα, μόνο τότε θα πάψω να γράφω και να υπερασπίζομαι τους καταπιεσμένους πολίτες. Η Αρετή δεν πεθαίνει ποτέ. Ας ξοδεύονται αιώνια οι τύραννοι σε διαρκή δίωξή της. Δεν καταστρέφουν παρά ανθρώπινα σώματα, οι ψυχές των ενάρετων ανθρώπων απλώς αλλάζουν το περίβλημά τους. Όταν καταστρέφεται ένα, τότε ενσαρκώνονται σε άλλο και μετά σε άλλο, μπαίνουν σε ανθρώπους που από μέσα τους εμπνέουν γενναιόφρονα κινήματα και δεν επιτρέπουν ποτέ στα εγκλήματα των τυράννων να μένουν ακαταδίωκτα.

Αυτά πιστεύοντας, και επίσης βλέποντας όλα τα καθημερινά εφευρήματα των καταπιεστών μου για να εξασφαλίσουν την βεβαιότητα της εξόντωσής μου, τους αφήνω να κάνουν ό,τι επιθυμούν. Αρνούμαι να συζητήσω ανούσιες λεπτομέρειες για να υπερασπίσω τον εαυτό μου. Ας με κτυπήσουν όπως νομίζουν, αφού ούτως ή άλλως δεν πρόκειται να πετύχουν απολύτως τίποτε. Εγώ θα κοιμηθώ απλώς εν ειρήνη, αγκαλιασμένος αιώνια από την Αρετή. 

Απόσπασμα από το έμμετρο έργο  

"ΙΣΤΟΡΙΕΣ και ΥΣΤΕΡΙΕΣ της ΙΣΤΟΡΙΑΣ  

Στίχοι - Κείμενα: Παναγιώτης Β. Ματαράγκας 

Επιμέλεια - Αποτύπωση: Κ. Γ. Ραπακούλια 

   Ιστορίες και Υστερίες της Ιστορίας