1804
Η τρίτη φάλαγγα των κυνηγημένων Σουλιωτών από τον Αλή πασά,
[ζήτησε να ενσωματωθεί στο αρματολίκι Αγράφων αλλά δεν την κάνανε δεκτή
γιατί φοβήθηκαν οι αρματολοί την οργή του αιμοβόρου πασά της Ηπείρου,
[και η ομάδα Σουλιωτών οχυρώθηκε στο μοναστήρι Αγίου Σέλισου για ν’ αμυνθεί.
Στις 12 Ιανουαρίου, πέντε χιλιάδες Τουρκαλβανοί, μισθοφόροι του πασά
[και κάποιοι Έλληνες αρματολοί μαζί, είχανε περικυκλώσει την ευρύτερη περιοχή,
με ελάχιστα δε πυρομαχικά και μένοντας από τρόφιμα οι πολιορκημένοι,
[σε μία αιφνιδιαστική επίθεση που δέχθηκαν είχαν οι περισσότεροι σκοτωθεί,
μόνο εξήντα πέντε κατάφεραν μαχόμενοι να διαφύγουν ενώ..
[κάθε γυναίκα όπως στο Ζάλογγο, με τα παιδιά της πέφτει σε γκρεμό κι αυτοκτονεί.
Στις 14 Φεβρουαρίου η βαλκανική χερσόνησος αρχίζει να ελπίζει...
[οι Σέρβοι ορθόδοξοι αδελφοί μας με τον Καρατζόρτζε Πέτροβιτς* είχαν εξεγερθεί.
Ο Πέτροβιτς πήρε παράδειγμα από τον Οσμάν Πασβάνογλου τον Βούλγαρο,[(έναν επαναστάτη τον οποίο μνημονεύει στον Θούριο κι ο Ρήγας Φεραίος),
που νικούσε τους Οθωμανούς, κι είδε πως δεν ήταν οι “αήττητοι του Σουλεϊμάν”
[και δεν είχαν καμία σχέση με τους φανατισμένους του Πορθητή βεβαίως.
Κι ενώ όλοι οι Βαλκάνιοι, όλοι οι ραγιάδες, στη τσίτα είναι με όπλα παρά πόδα,
[από την Κρήτη ως Μαυροβούνιο κι από κει έως Βοσνία Ερζεγοβίνη,
στη μακρινή τη νέα ήπειρο πέραν του Ατλαντικού ωκεανού, η Αϊτή γίνεται φέτος
[η δεύτερη χώρα μετά τις ΗΠΑ που αναλαμβάνει την ευθύνη
να αυτοκυβερνηθεί αφού εκδίωξε με αγώνες διαδοχικούς, τους αποικιοκράτες...
[η μοναδική χώρα στη γη, η οποία το 1822 την ώρα που Ευρωπαίοι και Ρώσοι
με τις ιεροσυμμαχίες τους θεωρούσαν ότι σωστά μας σφάζανε οι Τούρκοι,
[έστειλε εφόδια, εθελοντές και μας αναγνώρισε σαν κράτος να μας εμψυχώσει.
Στην Ευρώπη τώρα, στη Γαλλία ο απηυδισμένος πια λαός από τις καρμανιόλες
[των Ιακωβινο-ροβεσπιέρων, δηλαδή της άκρας αριστεράς
ο οποίος, δυο χρόνια πριν, με ανακούφιση δέχτηκε τον Βοναπάρτη ισόβιο Ύπατο,
[φέτος πάλι τον όρισε Αυτοκράτορα, χωρίς ο φουκαράς
καταβασανισμένος αυτός λαός να συνειδητοποιεί πώς άνοιγε τη κερκόπορτα
[να κατσικοθούνε σε λίγα χρόνια νέοι Λουδοβίκοι και Αντουανέτες στο Παρίσι.
Ο Νίκος Τσιφόρος με το ανεπανάληπτο χιουμοριστικό και καυστικό του ύφος,
[σχολιάζει πως μετά το υπατιλίκι, του Ναπολέοντα τούχε στρίψει,
[η δεύτερη χώρα μετά τις ΗΠΑ που αναλαμβάνει την ευθύνη
να αυτοκυβερνηθεί αφού εκδίωξε με αγώνες διαδοχικούς, τους αποικιοκράτες...
[η μοναδική χώρα στη γη, η οποία το 1822 την ώρα που Ευρωπαίοι και Ρώσοι
με τις ιεροσυμμαχίες τους θεωρούσαν ότι σωστά μας σφάζανε οι Τούρκοι,
[έστειλε εφόδια, εθελοντές και μας αναγνώρισε σαν κράτος να μας εμψυχώσει.
Στην Ευρώπη τώρα, στη Γαλλία ο απηυδισμένος πια λαός από τις καρμανιόλες
[των Ιακωβινο-ροβεσπιέρων, δηλαδή της άκρας αριστεράς
ο οποίος, δυο χρόνια πριν, με ανακούφιση δέχτηκε τον Βοναπάρτη ισόβιο Ύπατο,
[φέτος πάλι τον όρισε Αυτοκράτορα, χωρίς ο φουκαράς
καταβασανισμένος αυτός λαός να συνειδητοποιεί πώς άνοιγε τη κερκόπορτα
[να κατσικοθούνε σε λίγα χρόνια νέοι Λουδοβίκοι και Αντουανέτες στο Παρίσι.
Ο Νίκος Τσιφόρος με το ανεπανάληπτο χιουμοριστικό και καυστικό του ύφος,
[σχολιάζει πως μετά το υπατιλίκι, του Ναπολέοντα τούχε στρίψει,
τόδε γαλαζοαίματος, Καρλομάγνος, διόρισε βασιλιάδες, δούκες, πρίγκιπες,
[τ’ αδελφο-ξαδέλφια, φίλους, το σόι του όλο, στα μέρη που είχε κατακτήσει,
και να Μεγαλεία, Αυλές, Δεξιώσεις περουκάτες με μπούστα και κορσέδες,
[οι δε Βρετανοί που ήταν σε πόλεμο και δεν τα βγάζαν πέρα είχανε ξεκινήσει
επαφές να βρουν συμμάχους να φάνε το “Τέρας”, όπως λέγαν τον Ναπολέοντα,
[αφού ήτανε φανερό πως μόνο μία συμμαχία πολλών μπορούσε να τον νικήσει !
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ
* Τζόρτζε Πέτροβιτς ή Καραγιώργης (της) Σερβίας αλλά και Μαύρος Γεώργιος (σερβικά: Ђорђе Петровић - Карађорђе), Σέρβος επαναστάτης ηγέτης που πολέμησε για την ανεξαρτησία της χώρας του από την Οθωμανική Αυτοκρατορία κατά την Πρώτη Σερβική Εξέγερση του 1804-1813, ο πρώτος κληρονομικός ηγέτης, Οσποδάρος της Σερβίας και ιδρυτής της δυναστείας Καραγιώργη.
Διακρίθηκε κατά τη διάρκεια της Αυστροτουρκικού πολέμου του 1788-1791, ως μέλος των Σερβικών Ελεύθερων Σωμάτων, μια πολιτοφυλακή που αποτελείτο από Σέρβους και εξοπλίστηκε και εκπαιδεύτηκε από τους Αυστριακούς. Η ήττα των Αυστριακών και των Σέρβων ανταρτών το 1791, θα τον αναγκάσουν μαζί με την οικογένειά του να καταφύγουν στην Αυστριακή Αυτοκρατορία, που θα ζήσουν μέχρι το 1794, όταν κηρύχθηκε γενική αμνηστία.
Συνεχίζει τη ζωή του σαν ζωέμπορος μέχρι το 1796 που η εισβολή του Οσμάν Πασβάνογλου, κυβερνήτη του Σαντζακίου, στο Πασαλίκι του Βελιγραδίου, θα τον αναγκάσουν να πάρει το όπλο και να πολεμήσει στο πλευρό των Οθωμανών για να αποκρούσει την εισβολή αλλά στη συνέχεια
όταν ο Καραγιώργης και οι δικοί του, σαν ανταμοιβή, θα ζητήσουν ευρεία αυτονομία, ο Σουλτάνος Σελίμ ερμηνεύοντας την κίνηση ως το πρώτο βήμα για την πλήρη ανεξαρτησία, θα γυρίσει εναντίον του και διατάσσει το στρατό να προελάσει στο Πασαλίκι.
Έχουμε φτάσει 1806 και ο Καραγιώργης με τους αντάρτες του έχουν καταλάβει όλες τις μεγάλες πόλεις συμπεριλαμβανομένου του Βελιγραδίου και του Σμεντέρεβο και θα εκδιώξουν τους Μουσουλμάνους κατοίκους τους.
Υπό το βάρος των απαιτήσεων του Ρωσοοθωμανικού Πολέμου του 1806-1812, ο Σελίμ προσέφερε στους Σέρβους εκτεταμένη αυτονομία, αλλά ο Καραγιώργης αρνήθηκε, υπό το φως της πρόθεσης της Ρωσίας να βοηθήσει τους αντάρτες αν συνέχιζαν να αγωνίζονται.
Οι συχνές διαμάχες, μαζί με την εισβολή στη Ρωσία του Ναπολέοντα το 1812, αποδυνάμωσαν τους επαναστάτες και τον Οκτώβριο του 1813 ο Καραγιώργης εγκαταλείπει τη Σερβία τερματίζοντας την Πρώτη Σερβική Εξέγερση.
Θα αναζητήσουν καταφύγιο στην Αυστριακή Αυτοκρατορία αλλά θα συλληφθούν. Παρά τα οθωμανικά αιτήματα για την έκδοσή του, οι Αυστριακοί παρέδωσαν τον Καραγιώργη στους Ρώσους, που του πρόσφεραν καταφύγιο στη Βεσσαραβία.
Εκεί θα προσχωρήσει στην ελληνική μυστική οργάνωση, γνωστή ως Φιλική Εταιρία, που σχεδίαζε να ξεκινήσει μια παμβαλκανική εξέγερση εναντίον των Οθωμανών. Ο Καραγιώργης επέστρεψε στην Σερβία κρυφά τον Ιούλιο του 1817, αλλά δολοφονήθηκε λίγο αργότερα από τους πράκτορες του Μίλος Ομπρένοβιτς, αντίπαλου ηγέτη των ανταρτών, που εξέφρασε την ανησυχία ότι η επανεμφάνιση του Καραγιώργη θα γινόταν η αιτία οι Οθωμανοί να αθετήσουν τις παραχωρήσεις που είχαν συμφωνήσει μετά τη Δεύτερη Σερβική Εξέγερση του 1815.
Ο Καραγιώργης θεωρείται ο ιδρυτής της ομώνυμης δυναστείας, που κυβέρνησε τη Σερβία σε διάφορα χρονικά διαστήματα κατά το 19ο και τον 20ό αιώνα. Η δολοφονία του είχε ως αποτέλεσμα μια βίαιη διαμάχη δεκαετιών μεταξύ των απογόνων του και εκείνων του Ομπρένοβιτς, με το σερβικό θρόνο να αλλάζει τα χέρια αρκετές φορές.
Διακρίθηκε κατά τη διάρκεια της Αυστροτουρκικού πολέμου του 1788-1791, ως μέλος των Σερβικών Ελεύθερων Σωμάτων, μια πολιτοφυλακή που αποτελείτο από Σέρβους και εξοπλίστηκε και εκπαιδεύτηκε από τους Αυστριακούς. Η ήττα των Αυστριακών και των Σέρβων ανταρτών το 1791, θα τον αναγκάσουν μαζί με την οικογένειά του να καταφύγουν στην Αυστριακή Αυτοκρατορία, που θα ζήσουν μέχρι το 1794, όταν κηρύχθηκε γενική αμνηστία.
Συνεχίζει τη ζωή του σαν ζωέμπορος μέχρι το 1796 που η εισβολή του Οσμάν Πασβάνογλου, κυβερνήτη του Σαντζακίου, στο Πασαλίκι του Βελιγραδίου, θα τον αναγκάσουν να πάρει το όπλο και να πολεμήσει στο πλευρό των Οθωμανών για να αποκρούσει την εισβολή αλλά στη συνέχεια
όταν ο Καραγιώργης και οι δικοί του, σαν ανταμοιβή, θα ζητήσουν ευρεία αυτονομία, ο Σουλτάνος Σελίμ ερμηνεύοντας την κίνηση ως το πρώτο βήμα για την πλήρη ανεξαρτησία, θα γυρίσει εναντίον του και διατάσσει το στρατό να προελάσει στο Πασαλίκι.
Έχουμε φτάσει 1806 και ο Καραγιώργης με τους αντάρτες του έχουν καταλάβει όλες τις μεγάλες πόλεις συμπεριλαμβανομένου του Βελιγραδίου και του Σμεντέρεβο και θα εκδιώξουν τους Μουσουλμάνους κατοίκους τους.
Υπό το βάρος των απαιτήσεων του Ρωσοοθωμανικού Πολέμου του 1806-1812, ο Σελίμ προσέφερε στους Σέρβους εκτεταμένη αυτονομία, αλλά ο Καραγιώργης αρνήθηκε, υπό το φως της πρόθεσης της Ρωσίας να βοηθήσει τους αντάρτες αν συνέχιζαν να αγωνίζονται.
Οι συχνές διαμάχες, μαζί με την εισβολή στη Ρωσία του Ναπολέοντα το 1812, αποδυνάμωσαν τους επαναστάτες και τον Οκτώβριο του 1813 ο Καραγιώργης εγκαταλείπει τη Σερβία τερματίζοντας την Πρώτη Σερβική Εξέγερση.
Θα αναζητήσουν καταφύγιο στην Αυστριακή Αυτοκρατορία αλλά θα συλληφθούν. Παρά τα οθωμανικά αιτήματα για την έκδοσή του, οι Αυστριακοί παρέδωσαν τον Καραγιώργη στους Ρώσους, που του πρόσφεραν καταφύγιο στη Βεσσαραβία.
Εκεί θα προσχωρήσει στην ελληνική μυστική οργάνωση, γνωστή ως Φιλική Εταιρία, που σχεδίαζε να ξεκινήσει μια παμβαλκανική εξέγερση εναντίον των Οθωμανών. Ο Καραγιώργης επέστρεψε στην Σερβία κρυφά τον Ιούλιο του 1817, αλλά δολοφονήθηκε λίγο αργότερα από τους πράκτορες του Μίλος Ομπρένοβιτς, αντίπαλου ηγέτη των ανταρτών, που εξέφρασε την ανησυχία ότι η επανεμφάνιση του Καραγιώργη θα γινόταν η αιτία οι Οθωμανοί να αθετήσουν τις παραχωρήσεις που είχαν συμφωνήσει μετά τη Δεύτερη Σερβική Εξέγερση του 1815.
Ο Καραγιώργης θεωρείται ο ιδρυτής της ομώνυμης δυναστείας, που κυβέρνησε τη Σερβία σε διάφορα χρονικά διαστήματα κατά το 19ο και τον 20ό αιώνα. Η δολοφονία του είχε ως αποτέλεσμα μια βίαιη διαμάχη δεκαετιών μεταξύ των απογόνων του και εκείνων του Ομπρένοβιτς, με το σερβικό θρόνο να αλλάζει τα χέρια αρκετές φορές.
Απόσπασμα από το έμμετρο έργο
"ΙΣΤΟΡΙΕΣ και ΥΣΤΕΡΙΕΣ της ΙΣΤΟΡΙΑΣ
Στίχοι - Κείμενα: Παναγιώτης Β. Ματαράγκας
Επιμέλεια - Αποτύπωση: Κ. Γ. Ραπακούλια
Ιστορίες και Υστερίες της Ιστορίας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.