1815
Οι “κοστουμάτοι” Αμερικάνοι και Βρετανοί αντιπρόσωποι τα βρήκανε,
[απηυδισμένοι πια απ΄ τους σκοτωμούς στον μεταξύ τους πόλεμο τον τριετή,
στη σύναξη που κάνανε κάπου στο Βέλγιο, σ’ ουδέτερο έδαφος δηλαδή,
[όπου φιλιώσανε... κι έκτοτε ως και τα σήμερα είναι κολλητοί.
Όμως καθώς ούτε ασύρματος τηλέγραφος υπήρχε, μήτε κι αεροπλάνα,
[τα μαντάτα της ξαφνικής αγάπης τους, κάνανε ένα μήνα να φτάσουνε Αμερική,
στο “νέο” κόσμο, ο οποίος επικοινωνούσε με τον “παλιό” με τα καρυδότσουφλα
[που ταξιδεύαν όταν κι όποτε ήταν ευνοϊκός ο αέρας για να φουσκώσει τα πανιά.
Έτσι απληροφόρητοι και νομίζοντας πως συνεχίζεται ο πόλεμος,
[επιτίθενται κατά της Νέας Ορλεάνης Βρετανικά στρατεύματα ισχυρά.
Ο μετέπειτα πρόεδρος των ΗΠΑ, στρατηγός Άντριου Τζάκσον που ευφυώς
[οργάνωσε την άμυνα, (εκμεταλλεύτηκε βάλτους και κανάλια αρδευτικά),
και επιστρατεύοντας τους πάντες, όποιον μπορούσε στη περιοχή να βρει...
[στρατιώτες, πεζοναύτες, ξέμπαρκους ναύτες, ινδιάνους Tσώκτοου, πειρατές,
λαθρεμπόρους του όρμου της Μπαρατέρια, τοπική εθνοφυλακή και πολίτες,
[κατάφερε και συγκέντρωσε 4.700 άνδρες, έτσι τις δυνάμεις τις Βρετανικές
που αποτελούνταν από περίπου έντεκα χιλιάδες έμπειρους στρατιώτες,
[τις ξαπόστειλε πίσω από εκεί που ήρθαν, δηλαδή και πάλι στις ακτές.
Στη Γαλλία τώρα μ' εξόριστο τον Ναπολέοντα, όλοι πιστεύαν πως τέλειωσε
[η “επανάσταση”…. όμως οι βασιλικοί που ήταν τώρα στην εξουσία,
φέρθηκαν περιφρονητικά στο λαό, μην έχοντας τίποτα μάθει από τη λαϊκή οργή,[άρχισαν χλίδες, σπατάλες κλπ, κι έτσι οι Γάλλοι να εκραγούν έψαχναν ευκαιρία.
Από τη νήσο Έλβα ο Ναπολέων παρατηρούσε αυτή τη ραγδαία αλλαγή
[μέσα σε εννέα μήνες μόνο... έξαλλος δραπετεύει, φτάνει στην Προβηγκία,
και μαζί με χίλιους περίπου απ’ τη πιστή φρουρά του τραβάει για Παρίσι,
[θορυβούνται οι Βασιλοπερουκάτοι, μα, τους βεβαιώνει μ’ υπεροψία
ο Γάλλος στρατηγός Νεέ (υπεύθυνος για κάποιους της ήττας Βατερλό),
[“μια χούφτα είναι, θα τους τσακίσω δεν έχουν μήτε ιππικό μήτε πυροβολαρχία”.
Παρατάσσονται αντιμέτωποι οι δυό πρώην συμπολεμιστές, έτοιμοι για τη μάχη,
[ο Νέυ κι ο Βοναπάρτης…. τότε ο δεύτερος την τελευταία στιγμή βγαίνει μπροστά,
προβάλλοντας το στήθος του και φωνάζει στο Νεέ και στους Γάλλους στρατιώτες,
[«Συμπολεμιστές μου πυροβολήστε με αν το συμφέρον της Γαλλίας τούτο αφορά».
«Πυρ» βροντοφωνάζει ο Νεέ… σιγή... οι στρατιώτες δεν υπακούν,
[όλοι μαζί αναφωνούν «Ζήτω ο Ναπολέων» και τα όπλα κατεβάζουν χαμηλά,
ενώ τρέχουν και αγκαλιάζονται μ’ ενθουσιασμό οι αντίπαλοι Γάλλοι στρατιώτες,
[ο Νεέ αμήχανος μπρος στο Βοναπάρτη, άφεση αμαρτιών παίρνει σιωπηρά.
Όλοι μαζί τώρα βαδίζουν να πάρουν το Παρίσι κι ο Ναπολέων την εξουσία,
[ενώ σαν κότες οι Λουδοβικοπερουκάδες και παρατρεχάμενοι, μέσα σε πανικό
τρέχουν για να σωθούν απ’ την οργή του αυτοκράτορα που είχαν υποτιμήσει,
[και εφιάλτες βλέπουν με Ροβεσπιεροκαρμανιόλες και…. όχλο εκδικητικό.
[θορυβημένες, ετοίμαζαν τα στρατεύματά τους να του επιτεθούν από κοινού..
Τούτο ήταν τόσο σίγουρο ώστε κανένας δεν το κρατούσε μυστικό,
[αλλά επιτίθεται πρώτος, αυτή η Αλεπού της Αιγύπτου, ο ιδιοφυής στρατιωτικός,
με 128 χιλιάδες άνδρες, στα δύο κύρια στρατόπεδα πούχαν στο Βέλγιο
[οι Βρετανοί κι οι Πρώσοι και αποκόπτεται στα δύο ο τεράστιος τους στρατός,
που αριθμούσε διακόσιες δεκαπέντε χιλιάδες στρατιώτες, και παραπάνω,
[γιατί όπως σωστά θεώρησε, ήταν αδύνατο ενωμένους να τους αντιμετωπίσει.
[και ο Ναπολέων διατάσσει μέρος του στρατού να τους κυνηγήσει,
μειώνοντας έτσι τις δυνάμεις του, που τώρα, σπεύδουν μάχη να δώσουν,
[με τον Ουέλινγκτον στο Βατερλώ που είχε εκεί υποχωρήσει.
Αυτή όμως η υποχώρηση ήταν εσκεμμένη από τον έμπειρο Άγγλο στρατηγό,
[ώστε στο λασπωμένο τοπίο του Βατερλώ, τον Ναπολέοντα να οδηγήσει,
που θα κόλλαγαν οι ρόδες των κανονιών του... καθιστώντας τα ακίνδυνα
[να πλησιάσουν τους Άγγλους ώστε να μπορέσει ο Γάλλος να τα χρησιμοποιήσει.
Οι ηττημένοι Πρώσοι, καθώς οι νικητές αργούνε να τους καταδιώξουν,
[ανασυντάσσονται και ένα μέρος του στρατού τους αμύνεται σθεναρά,
ενώ το κύριο σώμα τους επιτίθεται στα νώτα του εφησυχασμένου Ναπολέοντα
[στο Βατερλό, που κολλημένος στη λάσπη ηττάται ανάμεσα σε δυό πυρά.
Η καθυστερημένη καταδίωξη των Πρώσων, η άγνωστη πορεία τους
[και η μερική ασάφεια των εντολών του Ναπολέοντα, εξηγεί γιατί
δεν κατάφερε το γαλλικό απόσπασμα στρατού να εμποδίσει τους Πρώσους
[που βοηθήσαν τους Βρετανούς να πετύχουν την ολέθρια ήττα τη Γαλλική.
Το ότι το συνέδριο της Βιέννης*, που της Ευρώπης χάραξε το νέο χάρτη,
[τελείωσε μία βδομάδα πριν του Βατερλό η μάχη διεξαχθεί,
αποδεικνύει ότι ένα χρόνο πριν, συγκεκριμένα στη Μάχη της Λειψίας,
[ήταν ολοφάνερο πως ο “πόλεμος” για τους Γάλλους είχε χαθεί.
Οι βασιλιάδες θεωρούσαν πλέον τον Ναπολέοντα ένα ντεσπεράντο* αντάρτη
[και γι αυτούς ήταν πιότερο από σίγουρο πως θα εξουδετερωθεί...
κι αφού όπως έχει πολλάκις ειπωθεί ότι “η ιστορία γράφεται από τους νικητές”
[αντί της Λειψίας έγραψαν πως χάρις στο Βατερλό η Γαλλία είχε ηττηθεί !
Ας γυρίσουμε όμως στο Συνέδριο, που δικαιολογημένα
[θα μπορούσε κάποιος να ονομάσει και “σύναξη της μεγάλης μοιρασιάς”,
όλων των κατακτηθέντων, με ποταμούς αίματος, εδαφών από τον Ναπολέοντα,
[σε κάνα δυό μήνες δε μετά, θα αποφασίσουν «ποτέ επαναστάτης ή ραγιάς
κεφάλι να ξανασηκώσει» στήνοντας συμμαχία, που οι θρασείς, ονόμασαν Ιερή,
[όμως απ' το Συνέδριο υιοθετήθηκαν και του Διεθνούς Δικαίου αρχές:
«Ελευθεροπλοΐα στους διεθνείς ποταμούς, Αναγνώριση μιας ουδετερότητας
[μονίμου της Ελβετίας, και κατάργηση της Δουλείας», η σπουδαιότερη απ' αυτές.
Κανένας Έλληνας δεν ξεχνά πως στο Συνέδριο ο Καποδίστριας της Ρώσικης
[αντιπροσωπίας τότε, ζητά απ' τους ισχυρούς πρόνοια οι Έλληνες να λάβουν,
κι ο προεδρεύων Μέτερνιχ* του είπε προσβλητικά «δεν ξέρουμε τίποτα Έλληνες»,
[ο Τσάρος έγινε τούρκος, εγέρθηκε και με έντονη φωνή τους έδωσε να καταλάβουν:
Διέκοψε τον Μέττερνιχ λέγοντάς του: «Οι Έλληνες δια της Θείας Προνοίας
[και της Ευρωπαϊκής αιχμής ενόπλου βοηθείας θέλουν ελευθερωθούν
ταχέως μάλιστα και συμφώνως προς τα αρχαία πατρογονικά των δίκαια,
[είν' Χριστιανοί και θέλουν δεν θέλουν κάποιοι, πρέπει να ζήσουν λεύτεροι όπως ποθούν»
Ο “κρυμμένος” Ναπολέων αποφασίζει, ένα μήνα μετά το Συνέδριο
[να παραδοθεί αλλά επειδή οι Πρώσοι δεν άφηναν μήτε αιχμάλωτο ζωντανό,
για νάχει καλύτερη μεταχείριση, πήγε και παραδόθηκε στους Βρετανούς,
[αυτοί όμως τον στείλανε στης γης την άκρη, σε τόπο απ’ όπου δεν έχει γυρισμό.
«Με ένα σμπάρο σκοτώσαμε και τα δυο τρυγόνια που μας καρδιοκτυπήσαν»
[είπαν οι Βασιλοαυτοκράτορες, “πάει η Επανάσταση, πάει κι ο Βοναπάρτης”.
Όμως αντίθετη γνώμη είχαν αμφότερες... Κοινωνία και Ιστορία
[που τους κρατήσαν “ζωντανούς”, καθώς όλων των στρατών “οδικός χάρτης”
είναι η ναπολεόντειος σκέψη και η Γαλλική Επανάσταση, ο λύχνος που φώτισε
[τα μονοπάτια εξόδου από νύχτες σκοτεινές κάθε Μεγαλοαδελφικής απάτης.
Ολοκληρώνοντας τις Ναπολεόντειες περιγραφές μου θα αναφερθώ στο βιβλίο
[του Τσιφόρου “Ιστορία της Γαλλίας”, που σαν Χίτλερ ο Ναπολέων έχει περιγραφεί,
αλλά παρόμοια σχόλια βρίσκεις και σ’ άλλους ιστορικούς ή κοινωνιολόγους…
[ότι χαντάκωσε τη Γαλλία και με επιχειρήματα κατ’ εκείνους έχει αποδειχθεί.
Στον αντίποδα βρίσκεις τον Σατωβριάνδο που τον χαρακτηρίζει «ώς τον μεγαλύτερο
[στρατιωτικό ηγέτη της Ιστορίας... συναγωνιζόμενο στον πόλεμο τον θεό Άρη
όμως παράλληλα υπήρξε και συνετός πολιτικός που θέσπισε τον Αστικό Κώδικα...
[το να συγκρίνει κανείς τον Ναπολέοντα με τον Χίτλερ είναι γελοίο που να πάρει !»
Στην αφιερωμένη, στον Ναπολέοντα Βοναπάρτη, επική ταινία Βατερλό,
[του Ντίνο ντε Λαουρέντις, αφού τελειώσει, διαβάζει το κοινό:
«Θα σε καρφώσουν στρατηγέ, σαν τον Προμηθέα της Ελληνικής Μυθολογίας
[πάνω σ’ ένα χαμένο βράχο (Αγία Ελένη) κάπου στον Ατλαντικό».
_____________________________________________________________________________
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ
* Μισέλ Νεέ Michel Ney, Στην πρώτη γραμμή 22 χρόνια, σε μάχες σχεδόν σε όλη την Ευρώπη, από το 1793 έως το 1815, για τη Γαλλική Δημοκρατία και στη συνέχεια για τον Ναπολέοντα. Το 1804 θα τον προάγει σε στρατάρχη της Γαλλίας και το 1812 στην εκστρατεία της Ρωσίας, θα του δώσει το παρατσούκλι “ο Γενναιότερος των Γενναίων”.
Το 1813 ο Ney τραυματίζεται στις μάχες του Λούτζεν, του Ντενβίτζ και της Λειψίας. Είναι ο ίδιος που όταν οι δυνάμεις των συμμάχων φτάνουν έξω από το Παρίσι και ο Ναπολέων είναι αποφασισμένος να πολεμήσει μέχρι θανάτου θα τον πείσει να μην το κάνει αλλά να παραιτηθεί από αυτοκράτορας και να δεχτεί την εξορία στο νησί της Έλβα.
Στην παλινόρθωση της βασιλείας, του Λουδοβίκου 18ου, αδελφού του αποκεφαλισμένου 16ου, εκείνος θα παραμείνει στο γαλλικό στρατό. Τον Μάρτιο του 1815 ο Ney δηλώνει στον Λουδοβίκο: «Μέσα σε σιδερένιο κλουβί δεμένο χειροπόδαρα θα τον φέρω μπροστά σου βασιλιά μου...» όταν τον στέλνει να συλλάβει τον Ναπολέοντα που είχε διαφύγει από την Έλβα και καταφύγει στη Μασσαλία.
Αλλά αντί γι αυτό εκείνος θ’ αυτομολήσει στο Ναπολέοντα που θριαμβευτής θα γυρίσει στο Παρίσι μαζί του ενώ ο Λουδοβίκος 18ος αυτοεξορίζεται. Οι σύμμαχες ευρωπαϊκές χώρες θα κηρύξουν και πάλι πόλεμο εναντίον του Βοναπάρτη, για να φτάσουμε στο Βατερλό….
Όταν η μάχη τελείωσε ο Μισέλ Νεέ είχε αλλάξει συνολικά πέντε άλογα, που είχαν σκοτωθεί στη διάρκεια των εχθροπραξιών.
Μετά την τελειωτική ήττα του, ο Ναπολέων θα εξοριστεί - οριστικά – στο νοτιοατλαντικό νησάκι της Αγ. Ελένης, ο Λουδοβίκος 18ος θα επιστρέψει στη Γαλλία ο Στρατηγός Μισέλ Νεέ θα συλληφθεί μαζί με άλλους σημαντικούς ακολούθους του Βοναπάρτη.
Οι περισσότεροι μετά από σύντομη φυλάκιση αφέθηκαν ελεύθεροι. Όμως για τον Ney, που ήταν προδότης για τους βασιλικούς αλλά θρύλος για τον γαλλικό λαό, σκαρφίστηκαν ένα κόλπο ώστε να πέσει στα μαλακά.
Η δίκη του έγινε στη πόλη Sarrelouis την ιδιαίτερη πατρίδα του. Στη συνθήκη των Παρισίων η Γαλλία παραχωρούσε επίσημα την περιοχή αυτή στην Πρωσία. Έτσι ο συνήγορος επισήμανε ότι ο Ney δεν ήταν Γάλλος πολίτης αλλά Πρώσος άρα δεν θα μπορούσε να δικαστεί με την κατηγορία της εσχάτης προδοσίας της πατρίδας του. Ο Ney όμως θα τορπιλίσει τη προσπάθεια πιθανής απαλλαγής του, σηκώνεται όρθιος και κραυγάζει «Είμαι Γάλλος και θα παραμείνω Γάλλος». Καταδικάζεται σε θάνατο δια τουφεκισμού και εκτελείται την επομένη 7 Δεκεμβρίου 1815.
* Συνέδριο της Βιέννης, από 18 Σεπτεμβρίου του 1814 έως την 9η Ιουνίου του 1815, που συνήλθε δυνάμει της πρώτης Συνθήκης των Παρισίων του 1814, συμμετείχαν όλες οι τότε ευρωπαϊκές Ηγεμονίες με 450 συνολικά αντιπροσώπους και ήταν καθοριστικής σημασίας για τη διαμόρφωση του γεωπολιτικού χάρτη της Ευρώπης κατά τον 19ο αιώνα.
Οι Μεγάλες Δυνάμεις που συμμετείχαν, η Αγγλία, η Πρωσία, η Αυστρία, η Ρωσία αλλά και η ηττημένη Γαλλία, είχαν ως στόχο την εξυπηρέτηση των γεωπολιτικών σκοπιμοτήτων τους, αλλά και τις προτεραιότητες που τέθηκαν από τους νικητές των Ναπολεόντειων πολέμων, δηλαδή από τις τέσσερις πρώτες που είχαν και το μεγαλύτερο μέρος των κερδών του τελικού διακανονισμού. Στους 9 μήνες διάρκειας του Συνεδρίου μετείχαν ο Τσάρος της Ρωσίας, ο αυτοκράτορας της Αυστρίας (μετείχε τμηματικώς στη διάσκεψη) και οι Βασιλείς της Πρωσίας, Δανίας, Βυτεμβέργης και Βαυαρίας, όπως και ηγεμόνες άλλων, μικρότερων κρατών.
Αρχηγοί των αντιπροσωπειών των Μεγάλων Δυνάμεων ήταν ο κόμης Μέττερνιχ της Αυστρίας, ο Νεσελρόντε της Ρωσίας (επικουρούμενος από τον Καποδίστρια και τον Άρδενμπεργκ), ο Λόρδος Κάσλρω της Αγγλίας, και αργότερα ο Ουέλλιγκτον, ο κόμης Ούμφολδ Χάρντεμπεργκ της Πρωσίας και ο πρίγκηπας Σαρλ-Μωρίς ντε Ταλλεϋράν-Περιγκόρ της Γαλλίας, όπως και οι Μπέρνστορφ (Δανίας), Γάδερυ και Βρέδε (Βαυαρίας), Μύντερ κ.α.
Εκτός των Ηγεμονιών αντιπροσωπεύθηκε επίσης και η Ελβετία των 21 καντονιών, που έμελλε να αναγνωριστεί ανεξάρτητο κράτος με εγγυημένη την ουδετερότητά του. Ήταν ο θρίαμβος της διπλωματικής δράσης του Καποδίστρια. Διορισμένος επίσημα από τον Τσάρο σαν έκτακτο απεσταλμένο του και πληρεξούσιο υπουργό για την Ελβετία, αποκάλυψε τη σκευωρία του Μέτερνιχ, που προέτρεπε τα συμμαχικά στρατεύματα να εισβάλουν στην ελβετική επικράτεια για να εξασφαλίσουν ελβετικά εδάφη που η Γαλλία είχε αποσπάσει, και εμφάνισε τους Αυστριακούς σαν υποκινητές πραξικοπήματος. Ο Καποδίστριας πάλι θα του χάλαγε τη δουλειά.
Αλλά οι Ελβετοί τώρα είναι διχασμένοι.
Ο Καποδίστριας θα πέσει με τα μούτρα στη δουλειά. Με υπόμνημά του στον πρόεδρο της ελβετικής βουλής, υπέδειξε τις βασικές αρχές του Συντάγματος της Ελβετικής Ομοσπονδίας
και με δικές του ενέργειες πείσθηκε η Γενεύη να προσχωρήσει κι αυτή. Κατόρθωσε έτσι
να συμφιλιώσει τους Ελβετούς και να καθορίσει τις αρχές του ομοσπονδιακού συστήματος διακυβέρνησης που και σήμερα υπάρχει. Όλες οι συμφωνίες που συνάφθηκαν σε αυτό το Συνέδριο περιλήφθηκαν σε ένα και μόνο πρωτόκολλο - πράξη που ονομάστηκε επίσημα:
“Τελική Πράξη του Συνεδρίου Βιέννης”, και που συνυπογράφηκε απ' όλους τους αντιπροσώπους, την ημέρα που έληξαν και οι εργασίες του Συνεδρίου, στις 9 Ιουνίου 1815.
Σκοπός του συνεδρίου ήταν αφενός η αναζήτηση ενός πραγματικού συστήματος ισορροπίας μεταξύ των Δυνάμεων που είχαν εμπλακεί στους Ναπολεόντειους πολέμους και αφετέρου η δικαία ρύθμιση των χωροταξικών προβλημάτων που είχαν αναδυθεί μεταξύ των Βασιλικών Οίκων της Ευρώπης, της περιόδου εκείνης.
* Ντεσπεράντο Desperado, δηλώνει βίαιο και απερίσκεπτο πρόσωπο που εκτελεί μερικούς θεαματικούς άθλους. Η λέξη σημαίνει "απελπισμένος" στα ισπανικά.
* Κλέμενς Βέντσελ Νέπομουκ Λόθαρ, Πρίγκιπας του Μέττερνιχ-Βίνεμπουργκ τσου Μπάιλσταϊν, Αυστριακός διπλωμάτης, αρχιτέκτων, έχων και την προεδρία σε ένα από τα πλέον σημαντικά συνέδρια στην Ιστορία της Ευρώπης, που αποτέλεσε και σταθμό στην ιστορία του Διεθνούς Δικαίου.
Παραδοσιακός συντηρητικός, επιδίωκε να διατηρήσει την ισορροπία δυνάμεων, ιδίως αντιστεκόμενος στις ρωσικές εδαφικές φιλοδοξίες στην Κεντρική Ευρώπη και σε εδάφη που ανήκουν στην Οθωμανική Αυτοκρατορία.
Ο Μέτερνιχ αντιπαθούσε το φιλελευθερισμό και προσπάθησε να αποτρέψει τη διάλυση της Αυστριακής Αυτοκρατορίας, για παράδειγμα, συντρίβοντας τις εθνικιστικές εξεγέρσεις στην αυστριακή βόρεια Ιταλία. Χρησιμοποιώντας λογοκρισία και ένα ευρύ δίκτυο κατασκοπευτικών δικτύων κατέστειλε πιθανές ταραχές πριν σχεδόν δημιουργηθούν.
Γνωστός μισέλληνας και εμπνευστής της ιερής συμμαχίας, πίστευε ότι πρέπει να καταπνίγεται κάθε επαναστατικό κίνημα στην Ευρώπη ώστε να διατηρηθεί το status quo της Ευρώπης. Βρισκόταν συνεχώς σε σύγκρουση με τον διπλωμάτη Καποδίστρια, τον άνθρωπο που άλλαξε το πρόσωπο της Ελλάδας και της Ευρώπης.
Στο κέντρο των ευρωπαϊκών υποθέσεων ο ισχυρός Αυστριακός, για τρεις δεκαετίες ως υπουργός Εξωτερικών της Αυστριακής Αυτοκρατορίας από το 1809 και Καγκελάριος από το 1821 μέχρις ότου οι φιλελεύθερες Επαναστάσεις του 1848 επέβαλαν την παραίτησή του.
Έχει επαινεθεί αλλά και επικριθεί έντονα για τις πολιτικές που ακολούθησε.
Είπε:
- Ο άντρας, πριν βγει έξω, σκέφτεται: «Πώς πρέπει να συμπεριφερθώ»
και η γυναίκα: «Τι πρέπει να φορέσω;»
- Οι άνθρωποι που δημιουργούν ιστορία, δεν έχουν χρόνο να τη γράψουν.
- Αυτό είναι κάτι περισσότερο από έγκλημα. Είναι λάθος.
(αποδίδεται και στον Φουσέ, υπουργό Ασφαλείας του Ναπολέοντα)
- Η σταθερότητα δεν είναι ακινησία.
- Στην Ευρώπη η δημοκρατία είναι ψεύτικη.
- Κάθε σχέδιο που καταστρώθηκε σε περίοδο ηρεμίας θα αποτύχει όταν
οι συνθήκες γίνουν ακραίες.
- Οι λαοί είναι σαν παιδιά ή υστερικές γυναίκες και, επιπλέον, πιστεύουν
στα φαντάσματα.
- Όταν το Παρίσι φτερνίζεται, η Ευρώπη κρυολογεί.
- Η Ιταλία είναι ένας γεωγραφικός προσδιορισμός.[και όχι Έθνος]
- Η Ασία αρχίζει από τα προάστια [της Βιέννης].
- Οι Άγγλοι έχουν περισσότερη κοινή λογική από οποιοδήποτε άλλο έθνος
και είναι ηλίθιοι.
________________________________________________________________________________
Απόσπασμα από το έμμετρο έργο
"ΙΣΤΟΡΙΕΣ και ΥΣΤΕΡΙΕΣ της ΙΣΤΟΡΙΑΣ
Στίχοι - Κείμενα: Παναγιώτης Β. Ματαράγκας
Επιμέλεια - Αποτύπωση: Κ. Γ. Ραπακούλια
Ιστορίες και Υστερίες της Ιστορίας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.