 |
| Αγ. Πετρούπολη, το Μαρμάρινο Παλάτι του κόμη Ορλώφ |
1819
Τα Απομνημονεύματα της Λουδοβίκα Μαρία Φρανσίσκα Κόμισσας Τυρχάιμ,[επιστήθιας φίλης του Αλέξανδρου Υψηλάντη, και πάρα πολύ γνωστής
του Ιωάννη Καποδίστρια, αποτελούν πολύτιμη πηγή πληροφοριών για τον Αγώνα
[και μεταφέρω ένα γραπτό της από συμβάν της προεπαναστατικής εποχής.
«Τον χειμώνα του 1819 εγώ και η αδελφή μου Αικατερίνη ήμασταν στη Ρωσία
[κι ο Υψηλάντης μας επισκέφτηκε στην Πετρούπολη για να μας δει περιχαρής,
όμως αρρώστησε για καιρό, ήρθαν διάφοροι τότε από την Φιλική Εταιρεία,
[οι οποίοι του αναθέσαν στο όνομα των συμπατριωτών τους την αρχηγία αυτής.
Μόλις ανάρρωσε, τράβηξε να δεί τον Καποδίστρια που επιδοκίμασε
[με ενθουσιώδη λόγια την απόφασή του να αποδεχτεί της Φιλικής τα ηνία,
τον απέτρεψε μάλιστα, από το να αποχωρήσει από το ρωσικό στρατό,
[γιατί σαν ήρωας της μάχης του Ούλμ κατά του Ναπολέοντα, στο πόλεμο με τη Γαλλία
θα ενθάρρυνε τους Έλληνες της Πελοποννήσου, που έβλεπαν στο αξίωμά του,
[ως Ρώσου αξιωματικού, να είναι πίσω του ολάκερη η Ρώσικη αυτοκρατορία.»
Κι ενώ ο Υψηλάντης γράφει τη δική του ιστορία αποδεχόμενος την αρχηγία
[για τον μελλοντικό ξεσηκωμό, κάπου αλλού μακριά, Έλληνες αντρειωμένοι,
στη Λευκάδα, παίρναν τα όπλα όχι κατά των Τούρκων αλλά κατά των Βρετανών,
[γιατί αποδείχτηκαν πιο βάρβαροι, αυτοί οι τάχα μου πιο πολιτισμένοι...
αφού κρεμάγανε Έλληνες σωρό.. (όπως Καραολή και Δημητρίου* στα χρόνια μου),
[μία φορά αποικιοκράτες, πάντα αποικιοκράτες, δίκαια λέν οι χαροκαμένοι.
Από τετραετίας ήταν κυρίαρχοι πάνω στο νησί οι Βρετανοί,
[τα νέα αφεντικά, όπως και σ’ όλα τα Επτάνησα, μετά την ήττα του Ναπολέοντα,
που με τη Συνθήκη των Παρισίων του 1815, (δηλαδή στη μοιρασιά)
[κάθε πατρίδα παίχτηκε στα ζάρια… κι οι Άγγλοι πήραν μερίδα λέοντα.
Το Σύνταγμα που επέβαλαν οι νέοι κατακτητές, όριζε για τους κατοίκους,
[στη λειτουργία του πολιτεύματος, λίγη έως ελάχιστη συμμετοχή
και γενικό κουμάντο ήταν “εκείνοι” από την Κέρκυρα, που κάναν έδρα,
[τοποθετώντας παντού τοποτηρητές με γενικό δερβέναγα τον Άγγλο Αρμοστή.
Η αντίθεση των κατοίκων των νησιών, και στην προκειμένη περίπτωση
[των Λευκαδίων, ήταν καθολική, έτσι οι Σφακιανοί πήραν τα όπλα κάποια στιγμή,
όταν το μίσος για τους Εγγλέζους και η επαναστατική διάθεση μεγάλωσε
[σαν δαύτοι επέβαλαν στους αγρότες φορολογία εξοντωτική.
Η πίστη για εκδίωξη των Βρετανών κατακτητών ήτανε φλόγα που σιγόκαιγε
[και η βαριά φορολογία ήταν απλά η αφορμή για τον ξεσηκωμό.
Στυγνοί κατακτητές οι Άγγλοι, αφού έπνιξαν στο αίμα την εξέγερση
[των εξαθλιωμένων χωρικών, απαγχόνισαν κάθε ομάδας τον αρχηγό,
συγκεκριμένα οι βάρβαροι τους άλειψαν με πίσσα και τους κρεμάσανε
[σε σιδερένια κλουβιά, σε κοινή θέα για τρομοκράτηση και παραδειγματισμό.
Η εξέγερση είχε πρωτεργάτες τους Σφακισάνους, ή Σφακιώτες, ή Σφακιανούς !
[που μοιάζει νάναι απ’ τα Σφακιά, αλλά πού βρέθηκαν στη Λευκάδα Κρητικοί?
Οι απόψεις των ιστορικών είναι αντικρουόμενες, μα ντόπιοι επιμένουν, όπως
[οι Κων/νος Μαχαίρας και Σπυρίδων Βλαντής, κι οι δυό Λευκαδίτες ιστορικοί
με τα βιβλία τους, το 1902 ο πρώτος “Υπό τους Φράγκους η Λευκάς”,
[κι ο δεύτερος με το “Πολιτική και διπλωματική ιστορία της Λευκάδας” το 1951,
αναφέρουν πως «Σαν έπεσε το 1669 ο Χάνδακας, το σημερινό Ηράκλειο,
[από τα μέρη που διάλεξαν να πάνε οι Σφακιανοί, η Λευκάδα ήταν το ένα.»
Την ίδια εκείνη εποχή που Άγγλοι αποικιοκράτες οργίαζαν στη Λευκάδα,
[πολύ μακριά, στη Νότιο Αμερική, οι απόγονοι που αφήσαν οι σφαγμένοι
απ’ τους Κονκισταδόρες Ισπανούς, με τον Μπολιβάρ το αίμα τους παίρναν πίσω,
(τον επονομαζόμενο “Λιμπερταδόρ” που στα Ισπανικά που ελευθερωτής σημαίνει),
και ο οποίος ετούτη τη χρονιά ανακηρύσσει την ανεξαρτησία απ’ την Ισπανία
[της Μεγάλης Κολομβίας, μίας τεράστιας έκτασης στη νότια και κεντρική Αμερική,
και πιο συγκεκριμένα, για τα εδάφη που σήμερα βρίσκονται στις χώρες
[Βενεζουέλα, Κολομβία, Περού, Ισημερινός, Παναμάς και Βραζιλία βορειοδυτική.
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ
* Καραολής και Δημητρίου, οι πρώτοι αγωνιστές του Κυπριακού Αγώνα που καταδικάσθηκαν σε θάνατο από τους βρετανούς αποικιοκράτες, και απαγχονίστηκαν στις Κεντρικές Φυλακές της Λευκωσίας. Η γενναία στάση τους μπροστά στους δημίους τους και το γεγονός της θανάτωσής τους προκάλεσαν παγκόσμια αντίδραση και κατακραυγή.
Την προηγούμενη μέρα (9 Μαΐου 1956) στην Αθήνα, 4 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους
από τις συγκρούσεις αστυνομικών και διαδηλωτών, που ζητούσαν την Ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα.
-«Λυπάμαι που δε θα δω την Κύπρο μας ελεύθερη, όμως δε με φοβίζει ο θάνατος, γιατί η ζωή είναι περιττή μέσα στην σκλαβιά. Γεια σας.» είχε πει ο Ανδρέας Δημητρίου στο
άκουσμα της καταδικαστικής απόφασης, ενώ σε γράμμα του προς την οικογένεια του, ο Μιχαλάκης Καραολής έγραφε: «Τα ελληνόπουλα δεν ξέρουν μόνο πως πρέπει να ζουν, ξέρουν και πώς να πεθαίνουν και πως την πατρίδα να τιμούν». Τα σώματά τους ενταφιάστηκαν μέσα στη φυλακή και δεν παραδόθηκαν στις οικογένειες τους. Ήταν τα πρώτα μέλη της ΕΟΚΑ που εκτελέστηκαν δι’ απαγχονισμού.
_______________________________________________________________________________
Απόσπασμα από το έμμετρο έργο
"ΙΣΤΟΡΙΕΣ και ΥΣΤΕΡΙΕΣ της ΙΣΤΟΡΙΑΣ
Στίχοι - Κείμενα: Παναγιώτης Β. Ματαράγκας
Επιμέλεια - Αποτύπωση: Κ. Γ. Ραπακούλια
Ιστορίες και Υστερίες της Ιστορίας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.